*(Y/N)'s P.O.V*This face off was un

*(Y/N)'s P.O.V*
This face off was unlike the others. It wasn't just me, my mother, Robin and Batman. No, it was me, Catwoman, Robin, Batman, Nightwing, Red Hood, Red Robin and finally, Batgirl.

To be honest, an unfair fight. "Well now that's not very fair all you against Catgirl and little old me?" my mother asked in a taunting voice. Batman rose his hand pointing towards us "it wasn't very fair when you stole that family heirloom". I snickered stepping forward holding my hand up to my face.

The back of my hand facing their direction revealing the shining emerald ring on my finger "well I couldn't help it, I'm attracted to shiny things" I shrugged. "Why am I even here Bat? These two are easy for you guys to take care of without me" Red Hood sighed.


Dami- I mean, Robin sighed also resting his hands on his hips "because they're a lot craftier than you think, besides..." he stooped to a whisper but I managed to hear him "family time". Red Hood scoffed rolling his eyes "whatever", I rested my hands on my guns, this brought them onto even higher alert.

"As much as we'd love to stay and chat" I intertwined one arm with that of my mothers, "we really should be going now" I glanced down at my watch "it's dinner time".

We backed up towards the ledge I gave them a two finger salute "cheerio!" we jumped backwards, off the edge of the building. They ran over, but not in time to see us run off in the direction of home.

*Author's P.O.V*
Batman let out a frustrated sigh "dam*it" he cursed, Nightwing pointed an accusing finger at him "that was a swear, you need to put a nickle in the swear jar or Alfred's going to chew you out when we get back home", the man in rubber grumbled.

"So she got away huh" Robin said, feigning disappointment. Batgirl rose a brow "you don't seem too mad about that". Damian scoffed "I'm furious" he lied, with that he turned away. Cape flaying out behind him "well, like she said. It's dinner time" they all took off.

~*~*~*~*~
*(Y/N)'s P.O.V*
Ah, school the source of childhood knowledge, A.K.A, Hell. I sighed as I trudged through the halls. I had gone to bed late last night, not only had my mother made me go on a solo mission after the confrontation with the bat family, but as soon as I got back, hoping to sleep I had another 5 hour talk with Damian on the phone.

Which resulted in me getting 2 hours of sleep. And I was not a happy person when I didn't get to sleep. With a tired groan I dropped my bag next to my desk, crossed my arms over the wooden top and rested my head in my arms.

Shutting my eyes hoping to squeeze in a nap before the teacher arrived "hey (Y/N)" nevermind. I peaked out of my arm cocoon, Damian had slid into his seat next to my own.


I groaned once more in response "you okay?" he asked, I lifted my head with a sigh "I have a headache, I got little to no sleep last night, I feel like I'm gonna puke. I can see 3 of you, you head in spinning, my chest hurts. My throat hurts, and my favourite pair of underwear got ruined on a solo mission....I'm fine" I cheered unenthusiastically.

I could tell he was trying to forget that last part, but he seemed genuinely concerned "well do you think it was something that happened during the uh...confrontation?" he asked. I don't know, I think Batgirl may have thrown something at me, it cut my arm" I shrugged.

Damian opened his mouth to continue with the questions when the teacher walked in. He sighed mouthing to me 'we'll talk after class', I nodded in response. Gripping my throbbing head.

~*~*~*~*~
The classroom was empty as everyone had gone to lunch, I hadn't managed to talk to Damian yet. He was waiting outside the room for me. I picked up my bag, my fingertips were red and my palms were sweaty.

My chest was heavy and I was panting heard, I felt a warm liquid drip out of my noise. Pressing my fingertips to the top of my lip I pulled me hand back. My fingertips were slick with a familiar red liquid. Blood.

My chest tightened further and my body ached, my head pounded harder. I heaved dropping the bag, stumbling towards the door. I fell to my knees "Damian!" I called out weakly.


My body was growing cold, I fell over to my side curling into a ball. My vision was blurry. I could hear him running in, his voice calling for me but...it was so distant. "Damian..." I whispered one last time before I gave in to my tiredness.

*Author's P.O.V*
As soon as the black haired male heard his name being called in desperation he sprinted into the room. He felt chills run down his spine when he saw his best friend curled up on the floor in pain.

Damian ran over "(Y/N)! (Y/N)!" he called, "Damian" she whispered weakly, before her head lolled to the side. (Y/N) had fallen unconscious. He remembered what she had said about Stephanie.

Hastily pulling up the sleeve on her jumper, Damian gasped at the sight that met him. The smallest of cuts, yet the black veins that protruded from it was alarming, the skin around the cut was discoloured, slight

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

* (P.O.V* Y/N) ของหน้านี้ออกก็แตกต่างจากคนอื่น ๆ มันไม่ใช่แค่ฉัน แม่ของฉัน แบทแมนและโรบิน ไม่ มันเป็นฉัน แคทวูแมน โรบิน แบทแมน Nightwing ฮูดสีแดง โรบินสีแดง และในที่สุด Batgirl ความซื่อสัตย์ การต่อสู้ที่ไม่เป็นธรรม "ขณะนี้ที่ไม่ ยุติธรรมคุณกับสาวหูแมวและเก่าฉัน" แม่ถามเสียงด่า นายกุหลาบมือชี้ต่อเรา "มันไม่ยุติธรรมมากเมื่อคุณขโมยมาที่ครอบครัว" ฉัน snickered ก้าวไปข้างหน้าจับมือผมถึงใบหน้าของฉันหลังมือหันหน้าทิศทางของพวกเขาเปิดเผยแหวนมรกตส่องแสงบนนิ้วมือของฉัน "ฉันไม่สามารถช่วยมันได้ดี ฉันกำลังดึงดูดสิ่งที่เงา" ผม shrugged "ทำไมฉันนี่แม้แต่ค้างคาว คุณคนดูแลไม่ มีฉันอยู่"ฮูดสีแดง sighedDami-ผมหมายถึง โรบิน sighed ยังพักมือบนสะโพกของเขา "เพราะ craftier มากกว่าที่คุณคิดว่า นอกจาก..." เขา stooped ไปกระซิบ แต่ผมได้ยินเขา "ครอบครัวเวลา" เครื่องดูดควันสีแดง scoffed กลิ้งตาของเขา "สิ่ง" ฉันวางมือบนปืนของฉัน นี้นำมาลงเตือนสูงผมพันกันไปมาแขนข้างหนึ่งที่แม่ของฉัน "เท่าที่เรารัก และสนทนา" "เราจริง ๆ ควรจะไปเดี๋ยวนี้" glanced ลงที่ดู "มันเป็นเวลาอาหารเย็น" เราสำรองไปทางหิ้งที่ผมให้พวกเขาเป็นสองนิ้วพนม "cheerio " เราไปย้อนหลัง ปิดขอบของอาคาร พวกเขาวิ่งผ่าน แต่ ในช่วงที่เราวิ่งในทิศทางของบ้าน* P.O.V* ของผู้เขียนแบทแมนให้ออกอกผิดหวัง "เขื่อน * มัน" เขาสาปแช่ง Nightwing ชี้เป็นนิ้วที่เขา "ที่เป็นการสาบาน คุณจำเป็นต้องใส่เป็นนิกเกิ้ลในขวดสาบาน หรืออัลเฟรดของไปเคี้ยวคุณออกเมื่อเราได้กลับไปบ้าน" grumbled คนในยาง "เพื่อให้เธอได้ไปฮะ" โรบินกล่าว feigning ความผิดหวัง Batgirl กุหลาบคิ้ว "คุณดูเหมือนบ้าเกินไปเกี่ยวกับการที่" ดาเมียน scoffed "ฉันโกรธ" เขาพูดโกหก ที่เขาใช้งานไป แหลมออก flaying หลังเขา "ดี เช่นเธอว่า พวกเขาทั้งหมดเป็นเวลาอาหารเย็น"เอาออก~*~*~*~*~* (P.O.V* Y/N) ของอา โรงเรียนแหล่งความรู้ในวัยเด็ก A.K.A, Hell ฉัน sighed ฉัน trudged ผ่านห้องโถง ผมได้ไปนอนดึกคืนสุดท้าย ไม่เพียงแต่มีแม่ของฉันทำให้ฉันไปบนคนเดียวจากการเผชิญหน้ากับครอบครัวค้างคาว แต่ ทันทีที่ได้รับกลับ หวังนอนผมอีก 5 ชั่วโมงคุยกับดาเมียนบนโทรศัพท์ซึ่งส่งผลให้ฉันเดินทาง 2 ชั่วโมงของการนอนหลับ และผมไม่เป็นคนมีความสุขเมื่อกลับไม่ได้นอน ครวญเหนื่อยฉันทิ้งถุงถัดจากโต๊ะของฉัน ข้ามแขนด้านบนไม้ และวางหัวอุ้มปิดตาหวังจะบีบในการงีบหลับก่อนครูมา "เฮ้ (Y/N) " เนเวอร์ไมนด์ ผม peaked จากรังไหมแขนของฉัน ดาเมียนมีฝ่อลงในที่นั่งของเขาถัดจากฉันเองฉันครวญครางอีกครั้งใน "คุณโอเค" เขาถาม ผมยกหัวอก "มีอาการปวดหัว ผมน้อยไม่นอนหลับคืน ฉันรู้สึกเหมือนจะอ้วก ฉันสามารถดู 3 ของคุณ หัวหน้าในการปั่น เจ็บหน้าอกของฉัน ฉันเจ็บคอ และคู่ของฉันชื่นชอบชุดชั้นในมีเจ๊งในภารกิจคนเดียว... ฉันฉันดี"โห่ร้อง unenthusiasticallyฉันสามารถบอกเขาได้พยายามลืมส่วนที่สุดท้าย แต่เขาดูเหมือนกังวลจริง ๆ "ดีคุณคิดว่า มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างการ uh...เผชิญหน้า? " เขาถามขึ้น ฉันไม่รู้ ฉันคิดว่า Batgirl อาจได้โยนสิ่งที่ฉัน จะตัดแขนของฉัน" shruggedดาเมียนเปิดปากของเขาต้องการคำถามเมื่อครูเดินใน พี่สะใภ้ mouthing ฉัน 'เราจะคุยกันหลังเลิกเรียน' ฉันพยักหน้าตอบรับ จับหัวดำเนิน~*~*~*~*~ ห้องเรียนว่างเปล่าทุกคนได้ไปรับประทานอาหาร ฉันไม่ได้จัดการเพื่อพูดคุยกับดาเมียนยัง เขากำลังรออยู่นอกห้องฉัน ผมหยิบถุง นิ้วของฉันมีสีแดง และมีการขับเหงื่อฝ่ามือของฉัน หน้าอกของฉันหนัก และฉันถูก panting ได้ยิน รู้สึกเป็นหยดของเหลวอุ่นจากเสียงของฉัน กดปลายนิ้วของฉันบนริมฝีปากของฉันฉันผมดึงมือกลับ นิ้วของฉันถูกเนียน ด้วยของเหลวสีแดงคุ้นเคย เลือดหน้าอกของฉันต้องการ และร่างกายของฉัน ached หัวทุบหนัก ฉัน heaved วางถุง สะดุดไปประตู ลดลงหัวเข่าของฉัน "ดาเมียน" ผมเรียกการออกอ่อน ร่างกายของฉันโตเย็น ฉันตกผ่านไปยังด้านข้างของฉันดัดผมเป็นลูก วิสัยทัศน์ของฉันถูกเบลอ ฉันสามารถได้ยินเขาเรียกใช้ใน เสียงเขาเรียกฉัน แต่...มันก็ห่างไกลดังนั้น "ดาเมียน..." ฉันกระซิบครั้งสุดท้ายก่อนที่ฉันให้ความเหนื่อยล้าของฉัน* P.O.V* ของผู้เขียนรวมชายผมสีดำได้ยินชื่อของเขาถูกเรียกในความสิ้นหวัง เขา sprinted ในห้อง เขารู้สึกหนาวสั่นรันลงกระดูกสันหลังของเขาเมื่อเขาเห็นเพื่อนของเขาโค้งขึ้นบนชั้นเจ็บดาเมียนวิ่งผ่าน "(Y/N) (Y/N) ! " เขาเรียกว่า "ดาเมียน" เธอกระซิบ weakly ก่อน lolled ไปทางด้านหัวของเธอ (Y/N) ได้ลดลงสติ เขาจดจำสิ่งที่เธอได้กล่าวเกี่ยวกับสเตฟานี รีบดึงขึ้นแขนบนจัมเปอร์ของ ดาเมียน gasped ที่เห็นที่พบเขา เล็กที่สุดของการตัด ยังเส้นเลือดดำที่ protruded จากนั้นถูกส่ง ผิวรอบตัดเป็นฮอร์โมน เล็กน้อย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

* (Y / N) 's POV *
ปิดหน้านี้เป็นไม่เหมือนคนอื่น มันไม่ใช่แค่ฉันแม่ของฉัน, โรบินและแบทแมน ไม่มีก็คือฉันแคทวูแมนโรบินแบทแมนไนท์วิงค์กระโปรงสีแดง, Red Robin และในที่สุดแบตเกิร์. จะซื่อสัตย์การต่อสู้ที่ไม่เป็นธรรม "อย่างตอนนี้ที่ไม่ยุติธรรมมากกับสิ่งที่คุณ Catgirl และลิตเติ้ลเก่าฉัน" แม่ของฉันถามด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม นายทหารลุกขึ้นชี้มือของเขาที่มีต่อเรา "มันก็ไม่ยุติธรรมมากเมื่อคุณขโมยที่มรดกตกทอดของครอบครัว" ฉัน snickered ก้าวไปข้างหน้าจับมือของฉันขึ้นไปที่ใบหน้าของฉัน. หลังมือของฉันหันหน้าไปทางทิศทางของพวกเขาเผยให้เห็นแหวนมรกตที่ส่องแสงบนนิ้วของฉัน "ดีฉันไม่สามารถช่วยมันฉันดึงดูดให้สิ่งเงา" ผมยักไหล่ "ทำไมฉันถึงแม้ที่นี่ค้างคาว? ทั้งสองเป็นเรื่องง่ายสำหรับคุณผู้ชายที่จะดูแลได้โดยไม่ต้องฉัน" กระโปรงสีแดงถอนหายใจ. Dami- ผมหมายถึงโรบินถอนหายใจยังวางอยู่ในมือของเขาสะโพกของเขา "เพราะพวกเขากำลังมาก craftier กว่าคุณ คิดว่านอกจาก ... "เขาก้มลงไปกระซิบ แต่ผมพยายามที่จะได้ยินเขาว่า" เวลาของครอบครัว " กระโปรงสีแดงเย้ยหยันกลิ้งดวงตาของเขา "สิ่ง" ผมวางอยู่ในมือของฉันปืนของฉันนี้นำพวกเขาเข้าสู่การแจ้งเตือนที่สูงยิ่งขึ้น. "เท่าที่เราต้องการความรักที่จะอยู่และแชท" ผมพันแขนข้างหนึ่งกับที่ของแม่ของฉัน " เราควรจะไปตอนนี้ "ผมชำเลืองมองลงที่นาฬิกาของฉัน" ก็ถึงเวลาอาหารเย็น ". เราได้รับการสนับสนุนขึ้นไปหิ้งฉันให้พวกเขาสองนิ้วถวายพระพร" Cheerio! " เราเพิ่มขึ้นหลังปิดขอบของอาคาร พวกเขาวิ่งมากกว่า แต่ไม่ได้อยู่ในเวลาที่จะเห็นเราวิ่งออกไปในทิศทางของบ้าน. * POV ผู้เขียน * แบทแมนให้ออกผิดหวังถอนหายใจ "เขื่อน * มัน" เขาสาปแช่งไนท์วิงค์ชี้นิ้วกล่าวหาเขา "นั่นคือสาบาน คุณจะต้องใส่นิกเกิลในสาบานขวดหรืออัลเฟรดจะเคี้ยวคุณออกเมื่อเราได้รับกลับบ้าน "คนที่อยู่ในยางบ่น. " ดังนั้นเธอจึงได้ไปฮะ "โรบินกล่าวว่าแกล้งความผิดหวัง แบตเกิร์เพิ่มขึ้นคิ้ว "คุณดูเหมือนจะไม่บ้าเกินไปเกี่ยวกับที่" เดเมียนเย้ยหยัน "ฉันโกรธ" เขาโกหกกับว่าเขาหันไป เคป flaying ออกมาอยู่ข้างหลังเขา "ดีเหมือนเธอกล่าว. ถึงเวลาอาหารเย็น" พวกเขาทั้งหมดเอาออก. ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * (Y / N) 's POV * Ah โรงเรียนแหล่งที่มาของความรู้ในวัยเด็กของอาคา นรก ผมถอนใจขณะที่ผม trudged ผ่านห้องโถง ผมเคยไปนอนตอนดึกของคืนที่ผ่านมาไม่เพียง แต่แม่ของฉันทำให้ฉันไปในภารกิจเดี่ยวหลังจากการเผชิญหน้ากับครอบครัวค้างคาว แต่ทันทีที่ผมได้กลับมาหวังว่าจะนอนหลับฉันมีอีกพูดคุย 5 ชั่วโมงกับเดเมียนบน โทรศัพท์. ซึ่งส่งผลให้ในตัวผมได้รับ 2 ชั่วโมงของการนอนหลับ และผมก็ไม่ได้เป็นคนมีความสุขเมื่อฉันไม่ได้รับการนอนหลับ ด้วยคร่ำครวญเหนื่อยฉันลดลงกระเป๋าของฉันติดกับโต๊ะทำงานของฉันข้ามแขนของฉันกว่าด้านบนไม้ที่วางอยู่หัวของฉันในอ้อมแขนของฉัน. ปิดตาของฉันหวังว่าจะบีบในการงีบหลับก่อนที่ครูจะมาถึง "เฮ้ (Y / N)" ไม่เป็นไร . ฉันแหลมออกมาจากรังไหมแขนของฉัน, เดเมียนได้เลื่อนตัวลงไปนั่งติดกับของตัวเอง. ฉันครางอีกครั้งในการตอบสนอง "คุณโอเค?" เขาถามผมยกหัวของฉันกับถอนหายใจ "ผมมีอาการปวดหัวผมได้เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะนอนหลับไม่คืนที่ผ่านมาฉันรู้สึกเหมือนฉันจะอ้วก. ฉันสามารถดูที่ 3 ของคุณคุณหัวในการปั่นหน้าอกของฉันเจ็บ ลำคอของฉันเจ็บและทั้งคู่ที่ชื่นชอบของชุดชั้นในได้เจ๊งในภารกิจเดี่ยว .... ผมสบายดี "ผมเชียร์ unenthusiastically. ผมบอกได้เลยว่าเขากำลังพยายามที่จะลืมว่าส่วนหนึ่งที่ผ่านมา แต่ดูเหมือนว่าเขากังวลอย่างแท้จริง" ที่ดีที่คุณ คิดว่ามันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในระหว่างการเผชิญหน้า UH ... ? " เขาถาม. ผมไม่ทราบว่าผมคิดว่าแบตเกิร์อาจได้โยนบางสิ่งบางอย่างที่ผมก็ตัดแขนของฉัน "ฉันยัก. เดเมียนเปิดปากของเขาจะดำเนินการกับคำถามเมื่อครูเดินเข้ามาใน. เขาถอนหายใจถ่ายทอดให้ฉัน 'เราจะพูดคุยหลังจากที่ คลาส 'ผมพยักหน้าในการตอบสนอง. จับหัวสั่นฉัน. ~ * ~ * ~ * ~ * ~ ห้องเรียนว่างเปล่าที่ทุกคนได้ไปรับประทานอาหารกลางวันผมไม่ได้มีการจัดการที่จะพูดคุยกับเดเมียนยัง. เขาเป็นคนที่รออยู่ข้างนอกห้อง สำหรับฉัน. ฉันหยิบกระเป๋าของฉัน, นิ้วของฉันเป็นสีแดงและฝ่ามือของฉันมีเหงื่อ. หน้าอกของฉันหนักและฉันก็หอบได้ยินผมรู้สึกว่ามีน้ำหยดของเหลวที่อบอุ่นจากเสียงของฉัน. กดปลายนิ้วของฉันไปที่ด้านบนของริมฝีปากฉันของฉัน ดึงมือฉันกลับ. ปลายนิ้วของฉันได้เนียนด้วยของเหลวสีแดงที่คุ้นเคย. เลือด. หน้าอกของฉันรัดกุมต่อไปและร่างกายของฉันปวดร้าวหัวของฉันโขลกยาก. ฉันน่ะวางถุงสะดุดไปที่ประตู. ฉันล้มลงกับหัวเข่าของฉัน "เดเมียน! "ผมเรียกว่าออกมาอย่างอ่อน. ร่างกายของฉันกำลังเติบโตเย็นผมลดลงมากกว่าที่จะดัดผมด้านข้างของฉันเป็นลูก. วิสัยทัศน์ของฉันคือตาพร่า. ฉันจะได้ยินเสียงของเขาทำงานในเสียงของเขาเรียกร้องให้ผม แต่ ... มันเป็นไกลดังนั้น "เดเมียน ... " ผมกระซิบเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ผมจะให้ในความเมื่อยล้าของฉัน. * POV ผู้เขียน * ทันทีที่มีผมสีดำชายได้ยินชื่อของเขาถูกเรียกว่าหมดหวังที่เขาวิ่งเข้ามาในห้อง เขารู้สึกหนาวสั่นวิ่งลงกระดูกสันหลังของเขาเมื่อเขาได้เห็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาขดตัวอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด. เดเมียนวิ่งไป "(Y / N) (Y / N)!" ที่เขาเรียกว่า "เดเมียน" เธอกระซิบอ่อนก่อนที่หัวของเธอ lolled ไปด้านข้าง (Y / N) ได้ลดลงหมดสติ เขาจำสิ่งที่เธอได้กล่าวเกี่ยวกับสเตฟานี. เร่งรีบดึงขึ้นที่แขนจัมเปอร์ของเธอ, เดเมียนอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าได้พบกับเขา ที่เล็กที่สุดของการปรับลดยังเส้นเลือดดำที่ยื่นออกมาจากมันก็น่ากลัวผิวรอบตัดที่ถูกเปลี่ยนสีเล็กน้อย