Landholding and education levels of

Landholding and education levels of households are considered
important as introduced in the model of Adhikari et al. (2004). In our
case study, we hypothesize that households with large fields may
not have enough time to access the forest and may not require
earnings or benefits from the forest, while those with fewer land
holdings may have an incentive to utilize the forest for the fulfillment
of their needs. Thus, the coefficient on extensive land holding
by the household (land) is expected to be negative. Finally, we
expect that the education level of the household's head (edu) would
positively or negatively affect community participation. For
instance, Adhikari et al. (2004) show positive association of education
with participatory activities, whereas Khan and Begum (1997)
argue that educated and technical professionals in the local area
are more involved in practical management decision. Highly
educated people with broader knowledge about the importance of
forest management for community life would have strong motivations
to engage in the program. However, high level of education
allowpeople opportunities for jobs with higher earnings than those
engaged in farm- or forest-related tasks; consequently, high education
may be a factor that reduce their dependency on the forest.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Landholding และการศึกษาในระดับครัวเรือนจะถือว่าสิ่งสำคัญนำมาใช้ในแบบจำลองของ Adhikari et al. (2004) ในของเรากรณีศึกษา เรา hypothesize ว่าครัวเรือนที่ มีเขตข้อมูลที่มีขนาดใหญ่อาจไม่มีเวลาพอที่จะเข้าป่า และไม่อาจรายได้หรือผลประโยชน์จากป่า ในขณะที่ผู้ที่มีที่ดินน้อยลงโฮลดิ้งอาจเพื่อจูงใจให้ใช้ป่าในการเติมสินค้าของความต้องการ ดังนั้น ค่าสัมประสิทธิ์บนถือที่ดินอย่างละเอียดโดยบ้าน (ที่ดิน) คาดว่าจะเป็นค่าลบ สุดท้าย เราคาดว่า จะศึกษาระดับหัวของครัวเรือน (edu)บวก หรือลบมีผลต่อการมีส่วนร่วมของชุมชน สำหรับอินสแตนซ์ al. et Adhikari (2004) แสดงราคาสมาคมศึกษาบวกมีกิจกรรมการมีส่วนร่วม ในขณะที่ขันและ Begum (1997)โต้เถียงที่ผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิค และการศึกษาในพื้นที่ท้องถิ่นมีมากที่เกี่ยวข้องในการตัดสินใจจัดการปฏิบัติ สูงผู้ศึกษา มีความรู้กว้างเกี่ยวกับความสำคัญของการจัดการป่าชุมชนชีวิตต้องโต่งที่แข็งแรงการมีส่วนร่วมในโปรแกรม อย่างไรก็ตาม ระดับการศึกษาสูงallowpeople โอกาสสำหรับงานที่มีรายได้สูงขึ้นกว่าในงานเกี่ยวกับฟาร์ม หรือป่า ดังนั้น การศึกษาสูงอาจเป็นปัจจัยที่ลดการพึ่งพาป่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

landholding
และระดับการศึกษาของผู้ประกอบการได้รับการพิจารณาที่สำคัญเป็นที่รู้จักในรูปแบบของAdhikari et al, (2004) ในของเรากรณีศึกษาที่เราตั้งสมมติฐานว่าผู้ประกอบการที่มีเขตข้อมูลที่มีขนาดใหญ่อาจไม่ได้มีเวลามากพอที่จะเข้าป่าและอาจไม่จำเป็นต้องมีรายได้หรือผลประโยชน์จากป่าในขณะที่ผู้ที่มีที่ดินน้อยกว่าการถือครองอาจมีแรงจูงใจที่จะใช้ประโยชน์จากป่าไม้สำหรับการปฏิบัติตามที่ของความต้องการของพวกเขา ดังนั้นค่าสัมประสิทธิ์บนที่ดินที่กว้างขวางโฮลดิ้งโดยการใช้ในครัวเรือน (ที่ดิน) คาดว่าจะเป็นเชิงลบ สุดท้ายเราคาดหวังว่าในระดับการศึกษาของหัวหน้าครัวเรือนของ (edu) จะบวกหรือลบส่งผลกระทบต่อส่วนร่วมของชุมชน สำหรับตัวอย่างเช่น Adhikari et al, (2004) แสดงความสัมพันธ์ในเชิงบวกของการศึกษาที่มีกิจกรรมการมีส่วนร่วมในขณะที่ข่านและเจ้าหญิงแขก(1997) ยืนยันว่าผู้เชี่ยวชาญด้านการศึกษาและวิชาการในพื้นที่มีส่วนร่วมมากขึ้นในการตัดสินใจของผู้บริหารในทางปฏิบัติ สูงคนมีการศึกษามีความรู้ที่กว้างขึ้นเกี่ยวกับความสำคัญของการจัดการป่าชุมชนสำหรับชีวิตจะมีแรงจูงใจที่แข็งแกร่งจะมีส่วนร่วมในโปรแกรม แต่ระดับสูงของการศึกษาโอกาส allowpeople สำหรับงานที่มีรายได้สูงกว่าผู้ที่มีส่วนร่วมในfarm- หรืองานป่าไม้ที่เกี่ยวข้องกับ ดังนั้นการศึกษาในระดับสูงอาจจะเป็นปัจจัยที่ช่วยลดการพึ่งพาของพวกเขาในป่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิธีการและระดับการศึกษาของครัวเรือนถือว่า
สำคัญแนะนำในรูปแบบของ adhikari et al . ( 2004 ) ในการศึกษาของเรา
เราพบว่าครัวเรือนที่มีสาขาขนาดใหญ่อาจ
เวลาไม่เพียงพอที่จะเข้าป่า และอาจไม่ต้อง
รายได้หรือผลประโยชน์จากป่า ในขณะที่ผู้ที่มีที่ดิน
น้อยลงอาจจะจูงใจให้ใช้ป่าเพื่อเติมเต็ม
ความต้องการของพวกเขา ดังนั้น ค่าสัมประสิทธิ์ในการถือครองที่ดิน โดยครัวเรือนอย่างละเอียด
( ที่ดิน ) คาดว่าจะเป็นลบ สุดท้ายเรา
คาดหวังว่าระดับการศึกษาของหัวหน้าครัวเรือน ( edu )
บวกหรือส่งผลเสียต่อการมีส่วนร่วมของชุมชน สำหรับ
อินสแตนซ์ adhikari et al . ( 2004 ) แสดงให้เห็นในเชิงบวกกับการมีส่วนร่วมในกิจกรรมของสมาคมการศึกษา
ส่วนขันธ์และ Begum
( 2540 )ยืนยันว่า การศึกษาและผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิคในท้องถิ่น
เกี่ยวข้องมากขึ้นในการตัดสินใจการจัดการการปฏิบัติ คนมีการศึกษา มีความรู้กว้างขวางมาก

เกี่ยวกับความสำคัญของการจัดการป่า ชุมชนจะเข้มแข็งในชีวิต
ที่จะมีส่วนร่วมในโปรแกรม อย่างไรก็ตาม ระดับของการศึกษา
allowpeople โอกาสงานกับกำไรสูงกว่า
ร่วมในการฟาร์มป่า หรืองานที่เกี่ยวข้อง ดังนั้น
การศึกษาสูง อาจเป็นปัจจัยช่วยลดการพึ่งพาของพวกเขาในป่า