1. Ever since the discovery in the

1. Ever since the discovery in the 1940s that bees performed a dance to direct other bees to the location of a food source, scientists have debated how the bees transmit such information. Some assumed that the specific scent of the location clings to a bee; then worker bees would sniff and follow. Others believed that a more sophisticated means of communication exists among bees. It finally turns out that the latter camp is correct-the lowly bee has a very advanced neurological system.

2. Harald Esch, a professor of biology at the university of Notre Dame in Indiana, hypothesized that bees registered distances to food sources by keeping track of the number of the number of landmarks they passed, such as rocks, trees. or groupings of flowers. They then passed the information along through their dance.

3. To test the idea, Esch and his team tried to deceive bees into giving false information to hive mates. They started by setting a cup of syrup about 36 feet from a hive and let a honeybee eat from the cup. Instead of letting the bee fly directly to the hive and blck, they forced it to fly through a 10-foot-long plastic tunnel lined with a random pattern of half-inch black and white squares. According to Esch, the desing was intended to trick the bee into thinking it had covered much more territory than it actually had by increasing the number of landmarks-black squares-it was exposed to.

4. Esch’s team videotaped the bee’s dance when it returned to the hive, and then calculated the distance which the bee communicated based on the duration of the dance. “The bee danced as if it had traveled about 70 meters (230 feet), rather than just 11 meters (36 feet),” says Esch. When some 200 bees flew from the hive, searching for food over the next two hours, about three-quarters of them approached a dry feeding station 230 feet away looking for nectar, rather the loaded feeding station close to the hive.

5. Based on these results, Esch says there is no question that honeybees communicate distance depending on what they see rather than how they smell. “Although I would certainly hesitate to call this a language, it certainly is an abstract from of communication,” he says. “And it lays the old argument to rest once and for all.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. นับตั้งแต่การค้นพบในทศวรรษ 1940 โดยที่ผึ้งทำการเต้นรำผึ้งอื่น ๆ ที่ตั้งของแหล่งอาหารโดยตรง นักวิทยาศาสตร์ได้ยังคง วิธีผึ้งส่งข้อมูลดังกล่าว บางคนสันนิษฐานว่า กลิ่นเฉพาะของสถานที่ clings เพื่อผึ้ง ผึ้งผู้ปฏิบัติงานจะสูดดม แล้วทำตาม ผู้อื่นเชื่อว่า หมายถึงมีความซับซ้อนมากขึ้นของการสื่อสารมีอยู่ในหมู่ผึ้ง มันก็เปิดออกว่าค่ายหลังแก้ไขเดอะบีเล็กแต่มีระบบประสาทระบบขั้นสูงมาก2. Harald Esch ศาสตราจารย์ทางชีววิทยาที่มหาวิทยาลัยน๊อทเทรอะดามใน Indiana ตั้งสมมติฐานว่าที่ผึ้งระยะทางไปยังแหล่งอาหารลงทะเบียน โดยติดตามเลขของหมายเลขของสถานที่ก็ผ่านไป เช่นหิน ต้นไม้ หรือกลุ่มของดอกไม้ พวกเขาแล้วส่งผ่านข้อมูลไปผ่านการเต้น 3. การทดสอบความคิด Esch และทีมของเขาพยายามหลอกลวงผึ้งเข้าให้ข้อมูลเท็จกับกลุ่มเพื่อน ๆ เริ่มต้น ด้วยการตั้งค่าของน้ำเชื่อมประมาณ 36 ฟุตจากกลุ่ม และให้น้ำผึ้งอิลอกที่กินจากถ้วย แทนที่จะปล่อยให้ผึ้งที่บินตรงไปยังกลุ่มและ blck พวกเขาบังคับให้บินผ่านอุโมงค์พลาสติกยาว 10 ฟุตเต็มไป ด้วยรูปแบบสุ่มของสี่เหลี่ยมสีดำและสีขาวครึ่งนิ้ว ตาม Esch ดีไซน์ที่สร้างขึ้นเพื่อหลอกลวงผึ้งคิดมันมีครอบคลุมอาณาเขตมากกว่าจริง ได้ โดยการเพิ่มจำนวนสถานดำสี่เหลี่ยมมันได้สัมผัสกับการ4. ทีม Esch videotaped เต้นรำของผึ้งเมื่อถูกส่งกลับไปยังรัง และจากนั้น คำนวณระยะห่างที่ผึ้งสื่อสารตามระยะเวลาของการเต้น "ผึ้งเต้นว่าจะเดินทางประมาณ 70 เมตร (230 ฟุต), แทนที่จะเพียง 11 เมตร (36 ฟุต)," กล่าวว่า Esch เมื่อผึ้งบาง 200 บินจากรัง ค้นหาสำหรับอาหารเหนือถัดไปสองชั่วโมง เกี่ยวกับ three-quarters ของพวกเขาประดับแห้งอาหาร สถานี 230 ฟุตไปหาน้ำหวาน ค่อนข้างจะโหลดอาหารสถานีปิดไปยังรัง5. ตามผลลัพธ์เหล่านี้ Esch ว่า มีไม่มีคำถามที่ honeybees สื่อสารระยะทางขึ้นอยู่กับสิ่งที่พวกเขาเห็นแทนว่ากลิ่นของพวกเขา "แม้ว่าฉันแน่นอนจะลังเลที่จะเรียกภาษานี้ เป็นบทคัดย่อจากการสื่อสาร เขากล่าวว่า "และก็วางอาร์กิวเมนต์เก่าที่เหลือที"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. นับตั้งแต่การค้นพบในปี 1940 ที่ดำเนินการเต้นรำผึ้งโดยตรงผึ้งอื่น ๆ ไปยังสถานที่ของแหล่งอาหารที่นักวิทยาศาสตร์ได้ถกเถียงกันว่าผึ้งส่งข้อมูลดังกล่าว บางคนสันนิษฐานว่ากลิ่นหอมเฉพาะของสถานที่ยึดติดกับผึ้ง; จากนั้นผึ้งงานจะสูดอากาศและปฏิบัติตาม อื่น ๆ เชื่อว่าเป็นวิธีที่ซับซ้อนมากขึ้นของการสื่อสารที่มีอยู่ในหมู่ผึ้ง ในที่สุดมันก็กลับกลายเป็นว่าค่ายหลังเป็นที่ถูกต้อง-ผึ้งต่ำต้อยมีระบบประสาทสูงมาก2 แฮรัลด์ Esch ศาสตราจารย์ของชีววิทยาที่มหาวิทยาลัยเดมในรัฐอินเดียนา, การตั้งสมมติฐานว่าผึ้งที่ลงทะเบียนระยะทางไปยังแหล่งอาหารโดยการติดตามของจำนวนของจำนวนของพวกเขาเดินผ่านสถานที่สำคัญเช่นหินต้นไม้ หรือกลุ่มของดอกไม้ จากนั้นพวกเขาผ่านข้อมูลพร้อมผ่านการเต้นรำของพวกเขา 3 เพื่อทดสอบความคิด Esch และทีมงานของเขาพยายามที่จะหลอกลวงผึ้งในการให้ข้อมูลเท็จเพื่อเพื่อนร่วมรัง พวกเขาเริ่มต้นด้วยการตั้งค่าถ้วยน้ำเชื่อมประมาณ 36 ฟุตจากรังและให้ผึ้งกินจากถ้วย แทนที่จะปล่อยให้ผึ้งบินตรงไปที่รังและ Blck พวกเขาถูกบังคับให้มันบินผ่านอุโมงค์พลาสติก 10 ฟุตยาวเรียงรายไปด้วยรูปแบบสุ่มของครึ่งนิ้วสี่เหลี่ยมสีดำและสีขาว ตาม Esch, ดีไซน์ที่ตั้งใจจะหลอกลวงผึ้งในความคิดมันได้ครอบคลุมพื้นที่มากขึ้นกว่าที่เป็นจริงได้โดยการเพิ่มจำนวนของจุดสีดำสี่เหลี่ยมมันได้สัมผัสกับ4 ทีม Esch ของวีดิโอเต้นรำผึ้งเมื่อมันกลับไปที่รังและจากนั้นคำนวณระยะทางที่ผึ้งสื่อสารขึ้นอยู่กับระยะเวลาของการเต้นรำ "ผึ้งเต้นราวกับว่ามันได้เดินทางไปประมาณ 70 เมตร (230 ฟุต) มากกว่าแค่ 11 เมตร (36 ฟุต)," Esch กล่าวว่า เมื่อบางผึ้ง 200 บินจากรังหาอาหารในอีกสองชั่วโมงประมาณสามในสี่ของพวกเขาเดินเข้ามาใกล้สถานีให้อาหารแห้ง 230 ฟุตห่างมองหาน้ำหวานแทนสถานีให้อาหารโหลดใกล้กับรัง5 ขึ้นอยู่กับผลลัพธ์เหล่านี้ Esch กล่าวว่ามีคำถามว่าผึ้งสื่อสารทางไกลขึ้นอยู่กับสิ่งที่พวกเขาเห็นมากกว่าว่าพวกเขาไม่มีกลิ่น "แม้ว่าแน่นอนฉันจะลังเลที่จะเรียกสิ่งนี้ภาษาก็แน่นอนเป็นนามธรรมจากการสื่อสาร" เขากล่าว "และมันวางอาร์กิวเมนต์เก่าในส่วนที่เหลือและทุกครั้ง."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . ตั้งแต่การค้นพบในปี 1940 ที่ผึ้งแสดงเต้นตรงผึ้งอื่น ๆที่ตั้งของแหล่งอาหาร นักวิทยาศาสตร์ ได้อภิปรายว่า ผึ้งส่งข้อมูลดังกล่าว บางคนสันนิษฐานว่าเป็นกลิ่นเฉพาะของสถานที่ที่ยึดติดกับผึ้ง แล้วผึ้งงานจะดม และปฏิบัติตาม คนอื่นเชื่อว่าความซับซ้อนมากขึ้นวิธีการสื่อสารที่มีอยู่ในหมู่ผึ้งในที่สุดมันก็ออกมาว่าค่ายหลังถูกผึ้งต้อยมีขั้นสูงมากสำหรับระบบ

2 ฮารัลด์ เอช ศาสตราจารย์ด้านชีววิทยาที่มหาวิทยาลัยของ Notre Dame ในอินเดียน่า ตั้งสมมติฐานว่า ผึ้ง จดทะเบียน ระยะทางของแหล่งอาหาร โดยการติดตามของจำนวนของจำนวนของพวกเขาผ่านสถานที่สำคัญ เช่น หิน ต้นไม้ หรือกลุ่มของดอกไม้พวกเขาแล้วส่งข้อมูลไปผ่านพวกเขาเต้น

3 เพื่อทดสอบความคิด เอช เซอ และทีมงานของเขาพยายามที่จะหลอก ผึ้ง ให้ข้อมูลเท็จกับกลุ่มเพื่อน พวกเขาเริ่มต้นด้วยการดื่มน้ำหวาน 36 ฟุตจากยานแม่ให้ผึ้งกินจากถ้วย แทนที่จะให้ผึ้งบินโดยตรง และ blck รังผึ้ง ,พวกเขาถูกบังคับให้บินผ่านอุโมงค์พลาสติก ยาว 10 ฟุต บุด้วยลวดลายแบบครึ่งนิ้วสีดำและสีขาวสี่เหลี่ยม ตามเอช , การออกแบบมีวัตถุประสงค์เพื่อหลอก ผึ้ง คิดว่ามันได้ครอบคลุมพื้นที่มากขึ้นกว่าจริงได้โดยการเพิ่มจำนวนของจุดดำสี่เหลี่ยมมันถูก

4 .ทีมเอชเป็นวีดิโอการเต้นรำของผึ้ง เมื่อมันกลับสู่รัง แล้วคำนวณระยะทางที่ผึ้งบอกตามระยะเวลาของการเต้น " ผึ้งเต้น ราวกับว่ามันได้เดินทางประมาณ 70 เมตร ( 230 ฟุต ) มากกว่าแค่ 11 เมตร ( 36 ฟุต ) , กล่าวว่า " เอช . เมื่อบาง 200 ผึ้งบินจากรัง ค้นหาอาหารในอีกสองชั่วโมงเกี่ยวกับสามในสี่ของพวกเขาเข้าหาสถานีการให้บริการไป 230 ฟุต หาน้ำหวาน แต่โหลดอาหารสถานีใกล้รัง

5 จากผลเอชกล่าวว่า มีคำถามว่าผึ้งสื่อสารทางไกลขึ้นอยู่กับสิ่งที่พวกเขาเห็นมากกว่า ว่ามันมีกลิ่น " แม้ว่าผมจะลังเลที่จะเรียกเป็นภาษาแน่นอนมันเป็นนามธรรมจากการสื่อสาร” เขากล่าว " และจะวางอาร์กิวเมนต์เก่าที่เหลือทันทีและสำหรับทั้งหมด . "