Chapter 9: “Please?” he begged. “Yo

Chapter 9: “Please?” he begged. “You’re not going to give up are you?” I sighed. “Nope” he said. “You’re just the same, ignorant” I giggled. He let go of my arm, and gave me a deadly look. “I’m just kidding” I giggled. “Not funny” he said, coldly. I chuckled “What did you want to talk about?” I asked. “Not here.. somewhere else. Somewhere private” he said. I rolled my eyes “Alright” I sighed and grabbed his arm. I dragged him outside of the party and turned to him. “Now, what did you want to talk about?” I asked. “I wanted to ask why we're so ignoring me and acting so cold towards me?” he asked. “Do you really need to ask that question?” I raised my eyebrows and looked at him. “Ju, you left and never said goodbye or anything! You had me worried sick Ju! I thought you had died or had been kidnapped!” I raised my voice, and I felt my eyes get watery. The horrible memories flooded back into my mind “I cried almost every night! Do you know how worried I was?” I said. I blinked away the tears. “Sorry” he mumbled. “Sorry doesn’t change anything, Ju” I said, and looked down at my feet trying to avoid eye contact. I felt so broken, just like the past. I felt his warm arms wrap around me, sending a shiver down my spine. I couldn’t help but hug him back and I felt the tears roll down my cheek. I closed my eyes and inhaled the sweet but spicy cologne of his. “I’m so sorry, El” he whispered.
[Neymar POV]
Her voice was completely broken and it was all my fault. I wanted to tell her, but I never got the chance to say goodbye. I regretted not contacting her after I moved but I will make it up to her, no matter what it takes. “I will make it up to you, I promise” I whispered. “Ju, why did you leave in the first place? Where did you go?” she asked, and released herself from my arms. “Tell me the truth... no lies” she said. “I found out that we were moving, and I was told at last minute so I was busy helping out that I forgot about everything. When we moved, I lost your contact! I couldn’t find it and I was so annoyed.. I tried and tried, but I just couldn’t contact you no longer. I thought about you, a lot. I never forgot you” I said.
➡️They are finally speaking! ❤️⬅️

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 9: "โปรด" เขาขอร้อง "คุณไม่กำลังให้คุณหรือไม่" ฉันถอนหายใจ "Nope" เขากล่าว "คุณเพียงเดียว ซะ" ฉันกระดี๊กระด๊าไป เขาปล่อยแขน และให้ผมดูถึงตาย "ฉันกำลังล้อเล่น" ผมกระดี๊กระด๊าไป "ไม่ตลก" เขากล่าวว่า coldly ฉันเบา ๆ "อะไรไม่ต้องพูดถึง" ถาม "ไม่นี่... อื่น ส่วนตัวไหนสักแห่ง"เขากล่าว ผมสะสมตา "Alright" ผมถอนหายใจ และคว้าแขนของเขา ลากเขานอกพรรค และเปิดกับเขา "ตอนนี้ อะไรไม่ต้องพูดถึง" ถาม "อยากจะถามทำไมเราอยู่ดังนั้นละเว้นฉัน และทำให้เย็นต่อฉัน? " เขาถาม "คุณจริง ๆ ต้องการถามคำถาม" ยกคิ้วของฉัน และมองเขา "จู คุณซ้าย และไม่เคยว่า กู๊ดบาย หรืออะไร ก็ฉันห่วงจูป่วย ฉันคิดว่า คุณเสียชีวิต หรือได้รับการลักพาตัว" ฉันยกเสียงของฉัน และฉันรู้สึกตาแฉะได้ ความทรงจำน่ากลัวน้ำท่วมกลับเข้าไปในจิตใจของฉัน "ฉันร้องเกือบทุกคืน คุณรู้ว่าห่วงผม" ฉันเคยพูด ผมคันนั้นกะพริบเก็บน้ำตา "ขออภัย" เขา mumbled "ขอไม่เปลี่ยนอะไร จู" ผมกล่าวว่า และมองลงไปที่เท้าของฉันพยายามหลีกเลี่ยงตา ผมรู้สึกเสียดังนั้น เหมือนผ่านมา ผมรู้สึกว่าแขนของเขาอบอุ่นตัดรอบ ๆ ฉัน ส่งเป็นศิวะลงกระดูกสันหลังของฉัน ฉันไม่สามารถช่วยแต่เขากลับฮัก และฉันรู้สึกน้ำตาม้วนลงแก้มของฉัน ปิดตา และช่วยในโคโลญจน์เผ็ด แต่หวานของเขา "ดังนั้นขอ เอล" เขากระซิบ[Neymar POV]เสียงของเธอถูกตัดขาดโดยสิ้นเชิง และมันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด อยากจะบอกเธอ แต่ไม่มีโอกาสที่จะบอกลา Regretted ไม่ติดต่อเธอหลังจากที่ช้าไป แต่ฉันจะทำมันให้ถึงเธอ ไม่ว่าสิ่งที่มันจะ "ฉันจะทำมันขึ้นอยู่กับคุณ ฉันสัญญา" ผมกระซิบ "จู ทำไมไม่คุณบ้างในสถานที่แรก ไม่ได้จะไปไหน "เธอถาม และปล่อยตัวเองจากแขน "บอกความจริง...ไม่อยู่" เธอบอกว่า "ผมพบว่า เราถูกย้าย และสุเทพในนาทีสุดท้ายดังนั้นฉันไม่ว่างช่วยออกให้ฉันลืมเรื่องทุกอย่าง เมื่อเราย้าย หายผู้ติดต่อของคุณ ฉันไม่สามารถค้นหา และผมรำคาญมาก... ฉันพยายาม และพยายาม แต่ฉันเพียงแค่ไม่สามารถติดต่อคุณไม่ ฉันคิดเกี่ยวกับคุณ มาก ฉันไม่เคยลืมคุณ"ฉันกล่าวว่าสุดท้ายจะพูด ➡️They ❤️⬅️

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 9: "กรุณา" เขาขอร้อง "คุณจะไม่ให้ขึ้น are you?" ผมถอนหายใจ "Nope" เขากล่าว "คุณเพียงเดียวกันไม่รู้" ผมหัวเราะคิกคัก เขาปล่อยให้ไปของแขนของฉันและให้ฉันดูร้ายแรง "ฉันแค่ล้อเล่น" ผมหัวเราะคิกคัก "ไม่ตลก" เขาพูดอย่างเย็นชา ฉันหัวเราะ "สิ่งที่คุณไม่ต้องการที่จะพูดคุยเกี่ยวกับ?" ฉันถาม "ไม่นี่ .. ที่อื่น ที่ไหนสักแห่งส่วนตัว "เขากล่าว ฉันรีดตาของฉัน "ดี" ผมถอนใจและคว้าแขนของเขา ผมลากเขาออกไปข้างนอกของพรรคและหันไปให้เขา "ตอนนี้สิ่งที่คุณไม่ต้องการที่จะพูดคุยเกี่ยวกับ?" ฉันถาม "ผมอยากจะถามว่าทำไมเราจึงไม่สนใจฉันและทำหน้าที่เย็นเพื่อหาผม?" เขาถาม "จริงๆคุณต้องถามคำถามที่?" ฉันเลิกคิ้วของฉันและมองไปที่เขา "จู, คุณซ้ายและไม่เคยบอกลาหรืออะไร! คุณทำให้ผมกังวลป่วยจู! ฉันคิดว่าคุณเสียชีวิตหรือถูกลักพาตัว! "ผมยกเสียงของเราและผมก็รู้สึกว่าตาของฉันได้รับน้ำ ความทรงจำที่น่ากลัวน้ำท่วมกลับเข้ามาในใจของฉัน "ฉันร้องไห้เกือบทุกคืน! คุณรู้หรือไม่ว่าวิธีการที่ฉันเป็นห่วง? "ผมพูด ฉันกระพริบตาน้ำตา "ขอโทษ" เขาพึมพำ "ขอโทษที่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรจู" ผมพูดและมองลงไปที่เท้าของฉันพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการสัมผัสตา ผมรู้สึกแตกดังนั้นเช่นเดียวกับอดีตที่ผ่านมา ผมรู้สึกว่าแขนที่อบอุ่นของเขาห่อรอบ ๆ ตัวผมส่งสั่นลงกระดูกสันหลังของฉัน ฉันไม่สามารถช่วย แต่กอดเขากลับมาและผมก็รู้สึกว่าน้ำตาไหลลงแก้มของฉัน ฉันปิดตาของฉันและสูดดมโคโลญจ์หวาน แต่เผ็ดของเขา "ฉันขอโทษ, เอล" เขากระซิบ.
[Neymar POV]
เสียงของเธอถูกทำลายอย่างสมบูรณ์และมันเป็นความผิดของฉัน ผมอยากจะบอกเธอ แต่ฉันไม่เคยได้มีโอกาสที่จะบอกลา ผมรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ติดต่อเธอหลังจากที่ผมย้าย แต่ฉันจะทำให้มันขึ้นกับเธอไม่ว่าสิ่งที่มันจะใช้เวลา "ผมจะทำให้มันขึ้นอยู่กับคุณผมสัญญา" ผมกระซิบ "จูทำไมคุณออกในสถานที่แรก? คุณไม่ไป? "เธอถามตัวเองและปล่อยออกมาจากอ้อมแขนของฉัน "บอกความจริง ... ไม่โกหก" เธอกล่าว "ผมพบว่าเราได้รับการเคลื่อนย้ายและผมก็บอกว่าในนาทีสุดท้ายเพื่อให้ผมยุ่งช่วยให้เห็นว่าฉันลืมเกี่ยวกับทุกอย่าง เมื่อเราย้ายฉันได้สูญเสียการติดต่อของคุณ! ฉันไม่สามารถหามันและผมรำคาญดังนั้น .. ฉันพยายามและพยายาม แต่ผมก็ไม่สามารถติดต่อคุณไม่ได้ ฉันคิดเกี่ยวกับคุณมาก ฉันไม่เคยลืมคุณ "ผมพูด.
➡️Theyเป็นที่สุดพูด! ❤️⬅️

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 9 : " ครับ " เขาขอร้อง " คุณจะไม่ยอมแพ้ใช่ไหม ? " ผมถอนใจ " ไม่ " เขากล่าว " แกก็เหมือนกัน ไม่รู้ " ฉันหัวเราะคิกคัก . เขาปล่อยแขนฉันและให้ฉันมองร้ายแรง " ฉันล้อเล่นน่า " ฉันหัวเราะคิกคัก . " ไม่ขำนะ " เขาพูดอย่างเย็นชา ผมหัวเราะ " มีอะไรที่อยากจะพูดเหรอ ? " ฉันถาม " ไม่นี่ . . . . . . ที่อื่น เอกชน บาง " เขากล่าวผมม้วนตาของฉันนะ " ผมถอนหายใจและคว้าแขนของเขา ฉันลากเขาออกมาข้างนอกของพรรค และเปิดให้เขา " ตอนนี้สิ่งที่คุณต้องการพูดคุยเกี่ยวกับ ? " ฉันถาม " ผมอยากถามว่าทำไมเราจึงไม่สนใจ และทำตัวเย็นชากับผมล่ะครับ " เขาถาม " คุณต้องไปถามมัน " ผมยกคิ้วของฉันและมองที่เขา " จู เธอทิ้ง และไม่เคยกล่าวคำอำลาหรืออะไรทั้งนั้น ! ! !คุณทำให้ผมกังวลว่า จู ! ฉันคิดว่าเธอได้ตายหรือถูกลักพาตัวไป ! " ผมเสียงดัง ผมรู้สึกได้ถึงสายตาของฉันได้รับใส . ความทรงจำที่เลวร้ายที่ถูกน้ำท่วมกลับมาในความคิดของฉัน " ฉันร้องไห้เกือบทุกคืน คุณรู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วงแค่ไหน ? " ฉันพูด ฉันกระพริบตาแล้วเก็บน้ำตา " ขอโทษ " เขาพึมพำ . " ขอโทษนะ ไม่ได้เปลี่ยนอะไรเลย จู " ฉันพูดและก้มลงมองเท้าของฉันพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการสบตาฉันรู้สึกเสีย เหมือนที่ผ่านมา ผมรู้สึกว่าอ้อมแขนอันแสนอบอุ่นของเขาห่อรอบฉันส่งสั่นลงกระดูกสันหลังของฉัน ฉันไม่สามารถช่วย แต่กอดเขาอีก และผมรู้สึกว่าน้ำตากลิ้งลงแก้มของฉัน ฉันหลับตาและสูดความหวานแต่เผ็ดโคโลญของเขา " ฉันขอโทษ เอล " เขากระซิบ .
[ ]
เนย์มาร์ POV เสียงของเธอถูกเสียทั้งหมดและทั้งหมดมันผิด ฉันต้องการจะบอกเธอแต่ฉันไม่มีโอกาสที่จะบอกลากัน ข้าเสียใจที่ไม่ได้ติดต่อกับเธอหลังจากที่ฉันย้าย แต่ผมจะให้มันกับเธอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม " ผมจะชดเชยให้คุณ ฉันสัญญา " ฉันกระซิบ . " จู ทำไมคุณถึงทิ้งในสถานที่แรก ? คุณไปที่ไหนมา ? " เธอถาม และปล่อยเธอจากอ้อมแขน " บอกมานะ . . . . . . . ไม่มีอยู่ " เธอกล่าว " ผมพบว่าเรากำลังเคลื่อนที่และผมได้บอกในนาทีสุดท้าย ดังนั้นฉันกำลังช่วยฉันลืมทุกอย่าง เมื่อเราย้ายไป ฉันสูญเสียการติดต่อของคุณ ฉันหามันไม่เจอแล้วผมก็รำคาญ . . . . . . . ฉันพยายามแล้ว , แต่ผมไม่สามารถติดต่อคุณได้อีกต่อไป ฉันคิดเกี่ยวกับคุณมาก ฉันไม่เคยลืมนาย " ฉันพูด
➡️ในที่สุดพวกเขาก็พูด ❤️⬅️