He smiles his odd I’ve got a whoppi

He smiles his odd I’ve got a whopping big secret smile.
“You’re welcome, Anastasia. It’s my pleasure. Come,” he commands, and holds his hand out to me. I take it, bemused, and follow him out of the coffee shop.
We stroll back to the hotel, and I’d like to say it’s in companionable silence. He at least looks his usual calm, collected self. As for me, I’m desperately trying to gauge how our little coffee morning has gone. I feel like I’ve been interviewed for a position, but I’m not sure what it is.
“Do you always wear jeans?” he asks out of the blue.
“Mostly.”
He nods. We’re back at the intersection, across the road from the hotel. My mind is reeling. What an odd question… And I’m aware that our time together is limited. This is it. This was it, and I’ve completely blown it, I know. Perhaps he has someone.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยิ้มแปลก ๆ ของเขาได้ whopping ลับยิ้ม"ไม่เป็นไร อนาสตาเซีย มันเป็นความสุขของฉัน มา คำสั่งของเขา และมีมือของเขาออกไปฉันนั้น ฉันใช้มัน bemused และทำตามเขาออกจากร้านกาแฟเราเดินกลับไปโรงแรม และอยากจะบอกว่า มันเป็นในความเงียบ companionable เขาน้อยมองตนเองสงบ รวบรวมเขาปกติ สำหรับฉัน ฉันหมดพยายามที่จะวัดว่าเช้ากาแฟของเราน้อยแล้ว ฉันรู้สึกเหมือนฉันได้รับการสัมภาษณ์ในตำแหน่ง แต่ผมไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร"คุณมักจะสวมใส่กางเกงยีนส์" เขาถามออกจากสีฟ้า"ส่วนใหญ่"เขา nods เราจะกลับมาที่สี่แยก ข้ามถนนจากโรงแรม ใจของฉันจะ reeling สิ่งที่แปลกคำถาม... และผมทราบเวลาของเรากันว่าจำกัด นี้เป็น นี้เป็น และฉันได้รับพัด ฉันรู้ บางทีเขามีคน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขายิ้มแปลกฉันมีรอยยิ้มความลับมหันต์ใหญ่ของเขา.
"ยินดีต้อนรับคุณ, Anastasia ด้วยความยินดี มา "เขาสั่งและถือมือของเขาออกมาให้ฉัน ฉันใช้มันตะลึงและทำตามเขาออกมาจากร้านกาแฟ.
เราเดินกลับไปที่โรงแรมและผมอยากจะบอกว่ามันอยู่ในความเงียบคบหา อย่างน้อยเขาดูสงบตามปกติของเขาด้วยตัวเองที่เก็บรวบรวม สำหรับฉันฉันพยายามอย่างยิ่งที่จะวัดว่าตอนเช้ากาแฟเล็ก ๆ ของเราได้หายไป ฉันรู้สึกเหมือนฉันได้รับการสัมภาษณ์สำหรับตำแหน่ง แต่ผมไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร.
"คุณมักจะใส่กางเกงยีนส์?" เขาถามออกจากสีฟ้า.
"เป็นส่วนใหญ่."
เขาพยักหน้า เรากลับมาที่จุดตัดข้ามถนนจากโรงแรม ใจของฉันคือหน้ามืด สิ่งที่เป็นคำถามที่แปลก ... และฉันรู้ว่าเวลาของเราด้วยกันมี จำกัด นี้มันเป็น นี่เป็นมันและฉันได้เป่าอย่างสมบูรณ์มันฉันรู้ว่า บางทีเขาอาจจะมีใครบางคน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขายิ้มของเขาแปลก ฉันมีความลับที่ใหญ่ได้ถึงรอยยิ้ม .
" คุณกำลังยินดีต้อนรับ อนาสตาเซีย มันเป็นความสุขของฉัน มา " เขาสั่ง และถือมือของเขาออกจากตัวฉัน ฉันเอา ตะลึง และตามเขาออกจากร้านกาแฟ
เราเดินกลับไปที่โรงแรม และผมจะพูดมันในเพื่อนเดินทางเงียบๆ อย่างน้อยเขาดูเฉยๆ ปกติเก็บด้วยตนเอง สำหรับฉันฉันพยายามที่จะวัดว่ากาแฟยามเช้าของเราเล็ก ๆน้อย ๆได้หายไป ผมรู้สึกเหมือนถูกสัมภาษณ์สำหรับตำแหน่ง แต่ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่มันเป็น .
" คุณใส่ยีนส์ " เขาถามออกมาจากสีฟ้า

" ส่วนใหญ่ " เขาพยักหน้า . เรากลับมาที่ สี่แยก ข้ามถนนจากโรงแรม จิตใจของฉันมันหมุนเคว้ง อะไรแปลกๆ . . . และผมก็ตระหนักว่า เวลาของเรามีจำกัดนี้มันคือ นี่มัน และฉันสูญเสียมัน ฉันรู้ บางทีเขามีใครบางคน