- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Strong men don't cry IJUMPED into m
Strong men don't cry
I
JUMPED into my MG and drove through the night to
Boston. I changed my shirt in the car before I entered the
offices on State Street. It was only eight o'clock in the
morning, but several important-looking people were waiting
to see Oliver Barrett the Third. His secretary recognized me
and spoke my name into the telephone. My father did not
say 'Show him in'. Instead, the door opened and he came out
to meet me.
'Oliver,' he said. His hair was a little greyer and his face
had lost some of its colour. 'Come in, son,' he said. I walked
into his office and sat down opposite him.
For a moment we looked at each other. Then he looked
away, and so did I. I looked at the things on his desk: the
scissors, the pen-holder, the letter-opener, the photos of my
mother and me.
'How have you been, son?' he asked.
'Very well, sir . . . Father, I need to borrow five thousand
dollars.'
He looked hard at me. 'May I know the reason?' he said
at last.
'I can't tell you, Father. Just lend me the money. Please.'
I felt that he didn't want to refuse, or argue with me. He
wanted to give me the money, but he also wanted to ... talk.
'Don't they pay you at Jonas and Marsh?'
'Yes, sir.' So he knows where I work, I thought. Heprobably knows how much they pay me too.
'And doesn't Jennifer teach too?' Well, I thought, he
doesn't know everything.
'Please leave Jennifer out of this, Father. This is a personal
matter. A very important personal matter.'
'Have you got a girl into trouble?' he asked quietly.
'Yes,' I lied. 'That's it. Now give me the money. Please.'
I think he knew that I was lying. But I don't think he
wanted to know my real reason for wanting the money. He
was asking because he wanted to . . . talk.
He took out his cheque book and opened it slowly. Notto hurt me, I'm sure, but to give himself time. Time to find
things to say. Things that would not hurt the two of us.
He finished writing the cheque, took it out of the cheque
book and held it out towards me. When I did not reach out
my hand to take it, he pulled back his hand and placed the
cheque on his desk. He looked at me again. Here it is, son,
the look on his face seemed to say. But still he did not
speak.
I did not want to leave, either. But I couldn't think of
anything painless to say. And we couldn't sit there, wanting
to talk but unable to look at each other.
I picked up the cheque and put it carefully into my shirt
pocket. I got up and went towards the door. I wanted to
thank my father for seeing me, when several important
people were waiting outside his office. If I want, I thought,
he will send his visitors away, just to be with me ... I wanted
to thank him for that, but the words refused to come. I stood
there with the door half open, and at last I managed to look
at him and say:
'Thank you, Father.'
Then I had to tell Phil Cavilleri. He did not cry or say
anything. He quietly closed his house in Cranston and came
to live in our flat. We all have ways of living with our
troubles. Some people drink too much. Phil cleaned the flat,
again and again. Perhaps he thought Jenny would come
home again. Poor Phil.
Next I telephoned old man Jonas. I told him why I could
not come into the office. I kept the conversation short because I knew he was unhappy. He wanted to say things to
me, but could not find the words. I knew all about that.
Phil and I lived for hospital visiting hours. The rest of life
- eating and sleeping (or not sleeping) - meant nothing to
us. One day, in the flat, I heard Phil saying, very quietly, 'I
can't take this much longer.' I did not answer him. I just
thought to myself, I can take it. Dear God, I can take it as
long as You want - because Jenny is Jenny.
That evening, she sent me out of her room. She wantedto speak to her father, 'man to man'. 'But don't go too far
away,' she added.
I went to sit outside. Then Phil appeared. 'She wants to
see you now,' he said.
'Close the door,' Jenny ordered. I went to sit by her bed. '
I always liked to sit beside her and look at her face, because
it had her eyes shining in it.
'It doesn't hurt, Ollie, really,' she said. 'It's like falling off
a high building very slowly - you know?'
Something moved deep inside me. I am not going to cry,
I said to myself. I'm strong, OK? And strong men don't cry
.. . But if I'm not going to cry, then I can't open my mouth.
'Mm,' I said.
'No, you don't know, Preppie,' she said. 'You've never
fallen off a high building in your life.'
'Yes, I have.' My voice came back. 'I did when I met you.'
She smiled. 'Who cares about Paris?' she said suddenly.
'Paris, music, all that. You think you stole it from me, don't
you? I can see it in your face. Well, I don't care, you stupid
Preppie. Can't you accept that?'
'No,' I answered honestly.
'Then get out of here!' she said angrily. 'I don't want you
at my damn death-bed.'
'OK, I accept it,' I said.
'That's better. Now - will you do something for me?' From
somewhere inside me came this sudden, violent need to cry.
But I was strong. I was not going to cry. 'Mm,' I said again.
'Will you please hold me, Oliver?' I put my hand on her arm - oh God, she was so thin - and
held it.
'No, Oliver,' she said. 'Really hold me. Put your arms
round me.'
Very, very carefully I got onto the bed and put my arms
round her.
'Thanks, Ollie.'
Those were her last words.
Phil Cavilled was waiting outside. 'Phil?' I said softly. He
looked up and I think he already knew. I walked over and
put my hand on his arm.
'I won't cry,' he said quietly. 'I'm going to be strong for
you. I promised Jenny.' He touched my hand very gently.
But I had to be alone. To feel the night air. To take a walk,
perhaps.
Downstairs, the entrance hall of the hospital was very
calm and quiet. The only noise was the sound of my
footsteps on the hard floor.
'Oliver.'
It was my father. Except for the woman at the desk, we
were all alone there. I could not speak to him. I went straight
towards the door. But in a moment he was out there,
standing beside me.
'Oliver,' he said. 'Why didn't you tell me?'
It was very cold. That was good, because I wanted to feel
something. My father continued to speak to me, while I
stood still and felt the cold wind on my face. 'I heard this evening. I jumped into the car at once.'
I was not wearing a coat. The cold was starting to make
me ache. Good. Good.
'Oliver,' said my father. 'I want to help.'
'Jenny's dead,' I told him.
'I'm sorry,' he said very softly.
I don't know why I did it. But I repeated Jenny's words
from long ago.
'Love means you never have to say you're sorry.'
Then I did something which I had never done in front of
him before. My father put his arms round me, and I cried.
I
JUMPED into my MG and drove through the night to
Boston. I changed my shirt in the car before I entered the
offices on State Street. It was only eight o'clock in the
morning, but several important-looking people were waiting
to see Oliver Barrett the Third. His secretary recognized me
and spoke my name into the telephone. My father did not
say 'Show him in'. Instead, the door opened and he came out
to meet me.
'Oliver,' he said. His hair was a little greyer and his face
had lost some of its colour. 'Come in, son,' he said. I walked
into his office and sat down opposite him.
For a moment we looked at each other. Then he looked
away, and so did I. I looked at the things on his desk: the
scissors, the pen-holder, the letter-opener, the photos of my
mother and me.
'How have you been, son?' he asked.
'Very well, sir . . . Father, I need to borrow five thousand
dollars.'
He looked hard at me. 'May I know the reason?' he said
at last.
'I can't tell you, Father. Just lend me the money. Please.'
I felt that he didn't want to refuse, or argue with me. He
wanted to give me the money, but he also wanted to ... talk.
'Don't they pay you at Jonas and Marsh?'
'Yes, sir.' So he knows where I work, I thought. Heprobably knows how much they pay me too.
'And doesn't Jennifer teach too?' Well, I thought, he
doesn't know everything.
'Please leave Jennifer out of this, Father. This is a personal
matter. A very important personal matter.'
'Have you got a girl into trouble?' he asked quietly.
'Yes,' I lied. 'That's it. Now give me the money. Please.'
I think he knew that I was lying. But I don't think he
wanted to know my real reason for wanting the money. He
was asking because he wanted to . . . talk.
He took out his cheque book and opened it slowly. Notto hurt me, I'm sure, but to give himself time. Time to find
things to say. Things that would not hurt the two of us.
He finished writing the cheque, took it out of the cheque
book and held it out towards me. When I did not reach out
my hand to take it, he pulled back his hand and placed the
cheque on his desk. He looked at me again. Here it is, son,
the look on his face seemed to say. But still he did not
speak.
I did not want to leave, either. But I couldn't think of
anything painless to say. And we couldn't sit there, wanting
to talk but unable to look at each other.
I picked up the cheque and put it carefully into my shirt
pocket. I got up and went towards the door. I wanted to
thank my father for seeing me, when several important
people were waiting outside his office. If I want, I thought,
he will send his visitors away, just to be with me ... I wanted
to thank him for that, but the words refused to come. I stood
there with the door half open, and at last I managed to look
at him and say:
'Thank you, Father.'
Then I had to tell Phil Cavilleri. He did not cry or say
anything. He quietly closed his house in Cranston and came
to live in our flat. We all have ways of living with our
troubles. Some people drink too much. Phil cleaned the flat,
again and again. Perhaps he thought Jenny would come
home again. Poor Phil.
Next I telephoned old man Jonas. I told him why I could
not come into the office. I kept the conversation short because I knew he was unhappy. He wanted to say things to
me, but could not find the words. I knew all about that.
Phil and I lived for hospital visiting hours. The rest of life
- eating and sleeping (or not sleeping) - meant nothing to
us. One day, in the flat, I heard Phil saying, very quietly, 'I
can't take this much longer.' I did not answer him. I just
thought to myself, I can take it. Dear God, I can take it as
long as You want - because Jenny is Jenny.
That evening, she sent me out of her room. She wantedto speak to her father, 'man to man'. 'But don't go too far
away,' she added.
I went to sit outside. Then Phil appeared. 'She wants to
see you now,' he said.
'Close the door,' Jenny ordered. I went to sit by her bed. '
I always liked to sit beside her and look at her face, because
it had her eyes shining in it.
'It doesn't hurt, Ollie, really,' she said. 'It's like falling off
a high building very slowly - you know?'
Something moved deep inside me. I am not going to cry,
I said to myself. I'm strong, OK? And strong men don't cry
.. . But if I'm not going to cry, then I can't open my mouth.
'Mm,' I said.
'No, you don't know, Preppie,' she said. 'You've never
fallen off a high building in your life.'
'Yes, I have.' My voice came back. 'I did when I met you.'
She smiled. 'Who cares about Paris?' she said suddenly.
'Paris, music, all that. You think you stole it from me, don't
you? I can see it in your face. Well, I don't care, you stupid
Preppie. Can't you accept that?'
'No,' I answered honestly.
'Then get out of here!' she said angrily. 'I don't want you
at my damn death-bed.'
'OK, I accept it,' I said.
'That's better. Now - will you do something for me?' From
somewhere inside me came this sudden, violent need to cry.
But I was strong. I was not going to cry. 'Mm,' I said again.
'Will you please hold me, Oliver?' I put my hand on her arm - oh God, she was so thin - and
held it.
'No, Oliver,' she said. 'Really hold me. Put your arms
round me.'
Very, very carefully I got onto the bed and put my arms
round her.
'Thanks, Ollie.'
Those were her last words.
Phil Cavilled was waiting outside. 'Phil?' I said softly. He
looked up and I think he already knew. I walked over and
put my hand on his arm.
'I won't cry,' he said quietly. 'I'm going to be strong for
you. I promised Jenny.' He touched my hand very gently.
But I had to be alone. To feel the night air. To take a walk,
perhaps.
Downstairs, the entrance hall of the hospital was very
calm and quiet. The only noise was the sound of my
footsteps on the hard floor.
'Oliver.'
It was my father. Except for the woman at the desk, we
were all alone there. I could not speak to him. I went straight
towards the door. But in a moment he was out there,
standing beside me.
'Oliver,' he said. 'Why didn't you tell me?'
It was very cold. That was good, because I wanted to feel
something. My father continued to speak to me, while I
stood still and felt the cold wind on my face. 'I heard this evening. I jumped into the car at once.'
I was not wearing a coat. The cold was starting to make
me ache. Good. Good.
'Oliver,' said my father. 'I want to help.'
'Jenny's dead,' I told him.
'I'm sorry,' he said very softly.
I don't know why I did it. But I repeated Jenny's words
from long ago.
'Love means you never have to say you're sorry.'
Then I did something which I had never done in front of
him before. My father put his arms round me, and I cried.
0/5000
คนเข้มแข็งไม่ร้องไห้
ฉัน
JUMPED MG และขับรถผ่านค่ำคืนฉัน
บอสตัน เปลี่ยนเสื้อในรถของฉันก่อนที่ฉันป้อน
สำนักงานในรัฐ มันเป็นเพียงแปดโมงในการ
รอเช้า แต่หลายคนมองความสำคัญ
เห็น Oliver Barrett ที่สาม เลขานุการของเขารู้จักฉัน
และพูดชื่อของฉันลงในโทรศัพท์ พ่อไม่
พูด 'แสดงใน' แทน ประตูเปิด และออกมา
ถึงฉัน
'Oliver ที่เขากล่าวว่า ผมของเขามี greyer เล็กน้อยและหน้า
ได้สูญหายไปของสีของมัน 'มาใน สน เขากล่าวว่า ฉันเดิน
เป็นสำนักงานของเขา และเสาร์ลงตรงข้ามกับเขา
ในขณะเราดูกัน แล้วเขาดู
, และนั้น เหมือนกัน ผมมองเหตุการณ์ต่าง ๆ บนโต๊ะของเขา: การ
กรรไกร ที่ ใส่ปากกา เปิดตัวอักษร ภาพถ่ายของฉัน
แม่และฉัน
'ไรมา สน "เขาถามขึ้น
' ดี รัก... พ่อ ฉันจำเป็นต้องยืมห้าพัน
ดอลลาร์ '
เขาดูยากที่ฉัน "ไม่ทราบว่าเหตุผล ' เขากล่าว
ในที่สุด
' ไม่บอกคุณ พ่อ เพียงยืมผมเงิน โปรด '
ฉันรู้สึกว่า เขาไม่ได้ต้องการปฏิเสธ หรือโต้เถียงกับฉัน เขา
อยากให้เงินฉัน แต่เขายังอยาก...พูดคุย
'ไม่ได้จ่ายคุณโจนัสและมาร์ช '
' ใช่ รักกัน ' เพื่อให้เขารู้ว่าฉันทำงาน คิด Heprobably รู้ว่าพวกเขาจ่ายฉันเกินไป
'และไม่เจนนิเฟอร์สอนเกินไปหรือไม่' ดี คิด เขา
ไม่รู้ทุกอย่าง
' เจนนิเฟอร์แชจากนี้ พ่อ นี้เป็นส่วนบุคคล
เรื่อง สำคัญมากส่วนบุคคลเรื่องการ '
'คุณมีผู้หญิงเป็นปัญหา "เขาถามอย่างเงียบ ๆ
'ใช่ ฉันโกหก ' ก็มัน ตอนนี้ ให้ฉันเงิน โปรด '
คิดว่า เขารู้ว่า ผมกำลังนอน แต่ฉันไม่คิดว่า เขา
อยากรู้เหตุผลแท้จริงของฉันต้องการเงิน เขา
ถูกถาม เพราะเขาต้องการ...พูดคุย
เขาเอาออกสมุดเช็คของเขา และเปิดช้า น็อตโตะทำร้ายฉัน ฉันแน่ใจ แต่เพื่อให้ตัวเองเวลา เวลาในการค้นหา
สิ่งที่พูด สิ่งที่จะทำร้ายเราทั้งสอง
เขาเสร็จสิ้นการเขียนเช็คการ เอาออกจากแบบเช็ค
จอง และจัดออกไปฉันนั้น เมื่อฉันไม่ถึงออก
มือก็ เขาดึงมือกลับ และวาง
เช็คบนโต๊ะของเขา เขามองที่ฉันอีกครั้ง นี่มันคือ สน,
ลักษณะบนใบหน้าของเขาดูเหมือนว่า แต่ยัง เขาไม่
พูด
ฉันไม่ต้องการปล่อย อย่างใดอย่างหนึ่ง แต่ไม่สามารถคิดของ
สิ่งที่เจ็บปวดว่า และเราไม่สามารถนั่ง ต้อง
พูดแต่สามารถดูกัน
ฉันรับเช็ค และใส่อย่างระมัดระวังลงในเสื้อของฉัน
กระเป๋า ฉันมีค่า และไปสู่ประตู ผมต้องการ
ขอบคุณพ่อที่เห็นฉัน เมื่อหลายสำคัญ
คนรออยู่นอกสำนักงานของเขา ถ้าฉันต้องการ คิด,
เขาจะส่งนักท่องเที่ยวของเขา เพียงเพื่อจะพ... อยาก
ขอบคุณเขาที่ แต่คำปฏิเสธมา ยืน
มีกับประตู ครึ่งเปิด และในที่สุด ฉันจัดการเพื่อดู
เขาและพูด:
'ขอบคุณ พ่อ.'
แล้วผมจะบอก Phil Cavilleri เขาไม่ได้ร้องไห้ หรือพูด
อะไร เขาปิดบ้าน Cranston และมาเงียบ ๆ
อยู่ในแบนเรา เรามีวิธีกินด้วยของเรา
ปัญหา บางคนดื่มมากเกินไป Phil กำจัดแบน,
มาอีก บางทีเขาคิดว่า เจนนี่จะมา
หน้าแรกอีกด้วย Phil. ดี
ต่อไป ฉัน telephoned เฒ่าโจนัส ผมบอกทำไมอาจ
มาไปไม่ ฉันเก็บบทสนทนาสั้น เพราะผมรู้ว่า เขามีความสุข เขาอยากพูดสิ่ง
ฉัน แต่ไม่สามารถหาคำ ผมรู้ว่าการที่
Phil และอาศัยชั่วโมงเยี่ยมชมโรงพยาบาล ส่วนเหลือของชีวิต
-กิน และนอน (หรือไม่นอน) - หมายถึง อะไร
เรา วันหนึ่ง ในแบน ผมได้ยินว่า อย่างเงียบ ๆ Phil ' ฉัน
ไม่ใช้นี้ได้ ' ผมไม่ได้ตอบเขา ฉันเพียง
คิดกับตัวเอง ฉันสามารถใช้มันได้ รักพระเจ้า ฉันจะเป็น
ลอง ตามที่คุณต้องการ - เพราะเจนนี่ เจนนี่
ที่เย็น เธอส่งให้ฉันออกจากห้องของเธอ Wantedto เธอพูดคุยกับพ่อของเธอ 'แมน-แมน' ' แต่ไม่ไปไกล
, ' เธอเพิ่มขึ้น
ผมไปนั่ง แล้ว Phil ปรากฏ ' เธออยาก
เห็นคุณตอนนี้ เขากล่าวว่า
'ปิดประตู เจนนี่สั่ง ผมไปนั่งมองเตียงของเธอ '
ฉันเสมอที่ชอบนั่งข้างเธอ และมองไปที่ใบหน้าของเธอ เพราะ
มันมีตาของเธอส่องแสงในการ
'มันไม่เจ็บ Ollie จริง ๆ ก็ ' เหมือนตก
อาคารสูงช้ามาก - คุณรู้หรือไม่ '
เรื่องย้ายลึกภายในฉัน ที่ฉันกำลังไปร้องไห้,
ฉันพูดกับตัวเอง ผมแข็งแรง ตกลง และคนเข้มแข็งไม่ร้องไห้
... . แต่ถ้าไม่ไปร้อง แล้วฉันไม่สามารถเปิดปากของฉัน
'มม. ผมพูด
'ไม่ ไม่รู้ Preppie ก็ ' คุณไม่
ลดลงจากการก่อสร้างสูงในชีวิตของคุณ '
'ใช่ แล้ว' เสียงของฉันกลับมา 'ค่ะเมื่อได้พบคุณ'
เธอยิ้ม ' ที่ใส่ใจเกี่ยวกับปารีส' เธอบอกว่า ก็
' ปารีส เพลง ทั้งหมดที่ คุณคิดว่า คุณขโมยจากฉัน ไม่
คุณ ฉันสามารถดูในใบหน้าของคุณ ดี ฉันไม่แคร์ คุณโง่
Preppie คุณไม่สามารถรับที่?'
'ไม่ ฉันสุจริตอย่างตอบได้
'แล้วได้ออกจากที่นี่ ' เธอบอกว่า angrily ' ไม่ต้องการคุณ
ที่ฉันตายไอ้-เตียง '
'ตกลง ฉันยอมรับ ผมพูด
' ที่ดีกว่า วันนี้ - คุณจะทำอะไรกับฉัน? " จาก
อยู่ภายในฉันมานี้ฉับพลัน รุนแรงต้องร้องไห้
แต่ผมแข็งแรง ผมไม่ไปร้อง 'มม. ฉันกล่าวอีกครั้ง
'จะคุณกรุณากดฉัน Oliver ' ฉันวางมือบนแขน - โอ้ พระเจ้า เธอดังนั้นบาง - และ
จัดขึ้นก็
'ไม่ Oliver ก็ ' จริง ๆ ค้างฉันนั้น วางแขนของคุณ
ปัด me.'
มาก ระมัดระวังฉันได้บนเตียงนอน และวางแขน
รอบเธอ
'ขอบคุณ Ollie '
นั้นเป็นคำสุดท้ายของเธอ
Phil Cavilled รออยู่ 'Phil ' ผมพูดเบา ๆ เขา
มองขึ้น และผมคิดว่า เขารู้แล้วว่า ฉันเดินผ่าน และ
วางมือบนแขนของเขา
'ฉันจะไม่ร้องไห้ เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ ' ฉันจะต้องเข้มแข็งเพื่อ
คุณ ฉันสัญญาว่า เจนนี่ ' เขาสัมผัสมือของฉันอย่างมาก
แต่ผมอยู่คนเดียว สัมผัสอากาศยามค่ำคืน นำ,
ที
ชั้นล่าง ห้องโถงทางเข้าของโรงพยาบาลถูกมาก
สงบ และเงียบสงบ เสียงเดียวคือ เสียงของฉัน
รอยเท้าบนพื้นแข็ง
'Oliver .'
ก็พ่อ ยกเว้นผู้หญิงที่โต๊ะ เรา
มาอยู่คนเดียว ฉันไม่สามารถพูดกับเขา ยิ้มตรง
ไปทางประตูนั้น แต่ ในขณะที่กำลังออกมี,
ยืนข้างฉัน
'Oliver ที่เขากล่าวว่า 'ทำไมไม่ได้คุณบอกฉัน '
มันก็เย็นมาก คำดี เพราะฉันต้องการรู้สึก
บางสิ่งบางอย่าง พ่อยังคงพูดกับฉัน ในขณะที่ฉัน
พิฆาต และรู้สึกว่าลมเย็นบนใบหน้าของฉัน "ผมได้ยินตอนเย็นนี้ ฉันไปเป็นรถยนต์ที่ครั้งหนึ่ง '
ฉันไม่ได้สวมใส่เสื้อ เริ่มต้นจะทำให้เย็น
ฉัน ache การ ดี ดี
'Oliver กล่าวว่า พ่อ 'ฉันต้องการความช่วยเหลือ'
'เจนนี่ของตาย ผมบอก
'ฉันขอ พูดเบามาก
ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันไม่ แต่ฉันซ้ำคำของเจนนี่
จากนาน
' รักคุณไม่มีการพูดว่า คุณขอกันหมาย'
แล้วไม่ได้สิ่งที่ฉันไม่เคยทำหน้า
เขาก่อน พ่อใส่แขนของเขาปัดผม และข้า
ฉัน
JUMPED MG และขับรถผ่านค่ำคืนฉัน
บอสตัน เปลี่ยนเสื้อในรถของฉันก่อนที่ฉันป้อน
สำนักงานในรัฐ มันเป็นเพียงแปดโมงในการ
รอเช้า แต่หลายคนมองความสำคัญ
เห็น Oliver Barrett ที่สาม เลขานุการของเขารู้จักฉัน
และพูดชื่อของฉันลงในโทรศัพท์ พ่อไม่
พูด 'แสดงใน' แทน ประตูเปิด และออกมา
ถึงฉัน
'Oliver ที่เขากล่าวว่า ผมของเขามี greyer เล็กน้อยและหน้า
ได้สูญหายไปของสีของมัน 'มาใน สน เขากล่าวว่า ฉันเดิน
เป็นสำนักงานของเขา และเสาร์ลงตรงข้ามกับเขา
ในขณะเราดูกัน แล้วเขาดู
, และนั้น เหมือนกัน ผมมองเหตุการณ์ต่าง ๆ บนโต๊ะของเขา: การ
กรรไกร ที่ ใส่ปากกา เปิดตัวอักษร ภาพถ่ายของฉัน
แม่และฉัน
'ไรมา สน "เขาถามขึ้น
' ดี รัก... พ่อ ฉันจำเป็นต้องยืมห้าพัน
ดอลลาร์ '
เขาดูยากที่ฉัน "ไม่ทราบว่าเหตุผล ' เขากล่าว
ในที่สุด
' ไม่บอกคุณ พ่อ เพียงยืมผมเงิน โปรด '
ฉันรู้สึกว่า เขาไม่ได้ต้องการปฏิเสธ หรือโต้เถียงกับฉัน เขา
อยากให้เงินฉัน แต่เขายังอยาก...พูดคุย
'ไม่ได้จ่ายคุณโจนัสและมาร์ช '
' ใช่ รักกัน ' เพื่อให้เขารู้ว่าฉันทำงาน คิด Heprobably รู้ว่าพวกเขาจ่ายฉันเกินไป
'และไม่เจนนิเฟอร์สอนเกินไปหรือไม่' ดี คิด เขา
ไม่รู้ทุกอย่าง
' เจนนิเฟอร์แชจากนี้ พ่อ นี้เป็นส่วนบุคคล
เรื่อง สำคัญมากส่วนบุคคลเรื่องการ '
'คุณมีผู้หญิงเป็นปัญหา "เขาถามอย่างเงียบ ๆ
'ใช่ ฉันโกหก ' ก็มัน ตอนนี้ ให้ฉันเงิน โปรด '
คิดว่า เขารู้ว่า ผมกำลังนอน แต่ฉันไม่คิดว่า เขา
อยากรู้เหตุผลแท้จริงของฉันต้องการเงิน เขา
ถูกถาม เพราะเขาต้องการ...พูดคุย
เขาเอาออกสมุดเช็คของเขา และเปิดช้า น็อตโตะทำร้ายฉัน ฉันแน่ใจ แต่เพื่อให้ตัวเองเวลา เวลาในการค้นหา
สิ่งที่พูด สิ่งที่จะทำร้ายเราทั้งสอง
เขาเสร็จสิ้นการเขียนเช็คการ เอาออกจากแบบเช็ค
จอง และจัดออกไปฉันนั้น เมื่อฉันไม่ถึงออก
มือก็ เขาดึงมือกลับ และวาง
เช็คบนโต๊ะของเขา เขามองที่ฉันอีกครั้ง นี่มันคือ สน,
ลักษณะบนใบหน้าของเขาดูเหมือนว่า แต่ยัง เขาไม่
พูด
ฉันไม่ต้องการปล่อย อย่างใดอย่างหนึ่ง แต่ไม่สามารถคิดของ
สิ่งที่เจ็บปวดว่า และเราไม่สามารถนั่ง ต้อง
พูดแต่สามารถดูกัน
ฉันรับเช็ค และใส่อย่างระมัดระวังลงในเสื้อของฉัน
กระเป๋า ฉันมีค่า และไปสู่ประตู ผมต้องการ
ขอบคุณพ่อที่เห็นฉัน เมื่อหลายสำคัญ
คนรออยู่นอกสำนักงานของเขา ถ้าฉันต้องการ คิด,
เขาจะส่งนักท่องเที่ยวของเขา เพียงเพื่อจะพ... อยาก
ขอบคุณเขาที่ แต่คำปฏิเสธมา ยืน
มีกับประตู ครึ่งเปิด และในที่สุด ฉันจัดการเพื่อดู
เขาและพูด:
'ขอบคุณ พ่อ.'
แล้วผมจะบอก Phil Cavilleri เขาไม่ได้ร้องไห้ หรือพูด
อะไร เขาปิดบ้าน Cranston และมาเงียบ ๆ
อยู่ในแบนเรา เรามีวิธีกินด้วยของเรา
ปัญหา บางคนดื่มมากเกินไป Phil กำจัดแบน,
มาอีก บางทีเขาคิดว่า เจนนี่จะมา
หน้าแรกอีกด้วย Phil. ดี
ต่อไป ฉัน telephoned เฒ่าโจนัส ผมบอกทำไมอาจ
มาไปไม่ ฉันเก็บบทสนทนาสั้น เพราะผมรู้ว่า เขามีความสุข เขาอยากพูดสิ่ง
ฉัน แต่ไม่สามารถหาคำ ผมรู้ว่าการที่
Phil และอาศัยชั่วโมงเยี่ยมชมโรงพยาบาล ส่วนเหลือของชีวิต
-กิน และนอน (หรือไม่นอน) - หมายถึง อะไร
เรา วันหนึ่ง ในแบน ผมได้ยินว่า อย่างเงียบ ๆ Phil ' ฉัน
ไม่ใช้นี้ได้ ' ผมไม่ได้ตอบเขา ฉันเพียง
คิดกับตัวเอง ฉันสามารถใช้มันได้ รักพระเจ้า ฉันจะเป็น
ลอง ตามที่คุณต้องการ - เพราะเจนนี่ เจนนี่
ที่เย็น เธอส่งให้ฉันออกจากห้องของเธอ Wantedto เธอพูดคุยกับพ่อของเธอ 'แมน-แมน' ' แต่ไม่ไปไกล
, ' เธอเพิ่มขึ้น
ผมไปนั่ง แล้ว Phil ปรากฏ ' เธออยาก
เห็นคุณตอนนี้ เขากล่าวว่า
'ปิดประตู เจนนี่สั่ง ผมไปนั่งมองเตียงของเธอ '
ฉันเสมอที่ชอบนั่งข้างเธอ และมองไปที่ใบหน้าของเธอ เพราะ
มันมีตาของเธอส่องแสงในการ
'มันไม่เจ็บ Ollie จริง ๆ ก็ ' เหมือนตก
อาคารสูงช้ามาก - คุณรู้หรือไม่ '
เรื่องย้ายลึกภายในฉัน ที่ฉันกำลังไปร้องไห้,
ฉันพูดกับตัวเอง ผมแข็งแรง ตกลง และคนเข้มแข็งไม่ร้องไห้
... . แต่ถ้าไม่ไปร้อง แล้วฉันไม่สามารถเปิดปากของฉัน
'มม. ผมพูด
'ไม่ ไม่รู้ Preppie ก็ ' คุณไม่
ลดลงจากการก่อสร้างสูงในชีวิตของคุณ '
'ใช่ แล้ว' เสียงของฉันกลับมา 'ค่ะเมื่อได้พบคุณ'
เธอยิ้ม ' ที่ใส่ใจเกี่ยวกับปารีส' เธอบอกว่า ก็
' ปารีส เพลง ทั้งหมดที่ คุณคิดว่า คุณขโมยจากฉัน ไม่
คุณ ฉันสามารถดูในใบหน้าของคุณ ดี ฉันไม่แคร์ คุณโง่
Preppie คุณไม่สามารถรับที่?'
'ไม่ ฉันสุจริตอย่างตอบได้
'แล้วได้ออกจากที่นี่ ' เธอบอกว่า angrily ' ไม่ต้องการคุณ
ที่ฉันตายไอ้-เตียง '
'ตกลง ฉันยอมรับ ผมพูด
' ที่ดีกว่า วันนี้ - คุณจะทำอะไรกับฉัน? " จาก
อยู่ภายในฉันมานี้ฉับพลัน รุนแรงต้องร้องไห้
แต่ผมแข็งแรง ผมไม่ไปร้อง 'มม. ฉันกล่าวอีกครั้ง
'จะคุณกรุณากดฉัน Oliver ' ฉันวางมือบนแขน - โอ้ พระเจ้า เธอดังนั้นบาง - และ
จัดขึ้นก็
'ไม่ Oliver ก็ ' จริง ๆ ค้างฉันนั้น วางแขนของคุณ
ปัด me.'
มาก ระมัดระวังฉันได้บนเตียงนอน และวางแขน
รอบเธอ
'ขอบคุณ Ollie '
นั้นเป็นคำสุดท้ายของเธอ
Phil Cavilled รออยู่ 'Phil ' ผมพูดเบา ๆ เขา
มองขึ้น และผมคิดว่า เขารู้แล้วว่า ฉันเดินผ่าน และ
วางมือบนแขนของเขา
'ฉันจะไม่ร้องไห้ เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ ' ฉันจะต้องเข้มแข็งเพื่อ
คุณ ฉันสัญญาว่า เจนนี่ ' เขาสัมผัสมือของฉันอย่างมาก
แต่ผมอยู่คนเดียว สัมผัสอากาศยามค่ำคืน นำ,
ที
ชั้นล่าง ห้องโถงทางเข้าของโรงพยาบาลถูกมาก
สงบ และเงียบสงบ เสียงเดียวคือ เสียงของฉัน
รอยเท้าบนพื้นแข็ง
'Oliver .'
ก็พ่อ ยกเว้นผู้หญิงที่โต๊ะ เรา
มาอยู่คนเดียว ฉันไม่สามารถพูดกับเขา ยิ้มตรง
ไปทางประตูนั้น แต่ ในขณะที่กำลังออกมี,
ยืนข้างฉัน
'Oliver ที่เขากล่าวว่า 'ทำไมไม่ได้คุณบอกฉัน '
มันก็เย็นมาก คำดี เพราะฉันต้องการรู้สึก
บางสิ่งบางอย่าง พ่อยังคงพูดกับฉัน ในขณะที่ฉัน
พิฆาต และรู้สึกว่าลมเย็นบนใบหน้าของฉัน "ผมได้ยินตอนเย็นนี้ ฉันไปเป็นรถยนต์ที่ครั้งหนึ่ง '
ฉันไม่ได้สวมใส่เสื้อ เริ่มต้นจะทำให้เย็น
ฉัน ache การ ดี ดี
'Oliver กล่าวว่า พ่อ 'ฉันต้องการความช่วยเหลือ'
'เจนนี่ของตาย ผมบอก
'ฉันขอ พูดเบามาก
ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันไม่ แต่ฉันซ้ำคำของเจนนี่
จากนาน
' รักคุณไม่มีการพูดว่า คุณขอกันหมาย'
แล้วไม่ได้สิ่งที่ฉันไม่เคยทำหน้า
เขาก่อน พ่อใส่แขนของเขาปัดผม และข้า
การแปล กรุณารอสักครู่..
Strong men don't cry
I
JUMPED into my MG and drove through the night to
Boston. I changed my shirt in the car before I entered the
offices on State Street. It was only eight o'clock in the
morning, but several important-looking people were waiting
to see Oliver Barrett the Third. His secretary recognized me
and spoke my name into the telephone. My father did not
say 'Show him in'. Instead, the door opened and he came out
to meet me.
'Oliver,' he said. His hair was a little greyer and his face
had lost some of its colour. 'Come in, son,' he said. I walked
into his office and sat down opposite him.
For a moment we looked at each other. Then he looked
away, and so did I. I looked at the things on his desk: the
scissors, the pen-holder, the letter-opener, the photos of my
mother and me.
'How have you been, son?' he asked.
'Very well, sir . . . Father, I need to borrow five thousand
dollars.'
He looked hard at me. 'May I know the reason?' he said
at last.
'I can't tell you, Father. Just lend me the money. Please.'
I felt that he didn't want to refuse, or argue with me. He
wanted to give me the money, but he also wanted to ... talk.
'Don't they pay you at Jonas and Marsh?'
'Yes, sir.' So he knows where I work, I thought. Heprobably knows how much they pay me too.
'And doesn't Jennifer teach too?' Well, I thought, he
doesn't know everything.
'Please leave Jennifer out of this, Father. This is a personal
matter. A very important personal matter.'
'Have you got a girl into trouble?' he asked quietly.
'Yes,' I lied. 'That's it. Now give me the money. Please.'
I think he knew that I was lying. But I don't think he
wanted to know my real reason for wanting the money. He
was asking because he wanted to . . . talk.
He took out his cheque book and opened it slowly. Notto hurt me, I'm sure, but to give himself time. Time to find
things to say. Things that would not hurt the two of us.
He finished writing the cheque, took it out of the cheque
book and held it out towards me. When I did not reach out
my hand to take it, he pulled back his hand and placed the
cheque on his desk. He looked at me again. Here it is, son,
the look on his face seemed to say. But still he did not
speak.
I did not want to leave, either. But I couldn't think of
anything painless to say. And we couldn't sit there, wanting
to talk but unable to look at each other.
I picked up the cheque and put it carefully into my shirt
pocket. I got up and went towards the door. I wanted to
thank my father for seeing me, when several important
people were waiting outside his office. If I want, I thought,
he will send his visitors away, just to be with me ... I wanted
to thank him for that, but the words refused to come. I stood
there with the door half open, and at last I managed to look
at him and say:
'Thank you, Father.'
Then I had to tell Phil Cavilleri. He did not cry or say
anything. He quietly closed his house in Cranston and came
to live in our flat. We all have ways of living with our
troubles. Some people drink too much. Phil cleaned the flat,
again and again. Perhaps he thought Jenny would come
home again. Poor Phil.
Next I telephoned old man Jonas. I told him why I could
not come into the office. I kept the conversation short because I knew he was unhappy. He wanted to say things to
me, but could not find the words. I knew all about that.
Phil and I lived for hospital visiting hours. The rest of life
- eating and sleeping (or not sleeping) - meant nothing to
us. One day, in the flat, I heard Phil saying, very quietly, 'I
can't take this much longer.' I did not answer him. I just
thought to myself, I can take it. Dear God, I can take it as
long as You want - because Jenny is Jenny.
That evening, she sent me out of her room. She wantedto speak to her father, 'man to man'. 'But don't go too far
away,' she added.
I went to sit outside. Then Phil appeared. 'She wants to
see you now,' he said.
'Close the door,' Jenny ordered. I went to sit by her bed. '
I always liked to sit beside her and look at her face, because
it had her eyes shining in it.
'It doesn't hurt, Ollie, really,' she said. 'It's like falling off
a high building very slowly - you know?'
Something moved deep inside me. I am not going to cry,
I said to myself. I'm strong, OK? And strong men don't cry
.. . But if I'm not going to cry, then I can't open my mouth.
'Mm,' I said.
'No, you don't know, Preppie,' she said. 'You've never
fallen off a high building in your life.'
'Yes, I have.' My voice came back. 'I did when I met you.'
She smiled. 'Who cares about Paris?' she said suddenly.
'Paris, music, all that. You think you stole it from me, don't
you? I can see it in your face. Well, I don't care, you stupid
Preppie. Can't you accept that?'
'No,' I answered honestly.
'Then get out of here!' she said angrily. 'I don't want you
at my damn death-bed.'
'OK, I accept it,' I said.
'That's better. Now - will you do something for me?' From
somewhere inside me came this sudden, violent need to cry.
But I was strong. I was not going to cry. 'Mm,' I said again.
'Will you please hold me, Oliver?' I put my hand on her arm - oh God, she was so thin - and
held it.
'No, Oliver,' she said. 'Really hold me. Put your arms
round me.'
Very, very carefully I got onto the bed and put my arms
round her.
'Thanks, Ollie.'
Those were her last words.
Phil Cavilled was waiting outside. 'Phil?' I said softly. He
looked up and I think he already knew. I walked over and
put my hand on his arm.
'I won't cry,' he said quietly. 'I'm going to be strong for
you. I promised Jenny.' He touched my hand very gently.
But I had to be alone. To feel the night air. To take a walk,
perhaps.
Downstairs, the entrance hall of the hospital was very
calm and quiet. The only noise was the sound of my
footsteps on the hard floor.
'Oliver.'
It was my father. Except for the woman at the desk, we
were all alone there. I could not speak to him. I went straight
towards the door. But in a moment he was out there,
standing beside me.
'Oliver,' he said. 'Why didn't you tell me?'
It was very cold. That was good, because I wanted to feel
something. My father continued to speak to me, while I
stood still and felt the cold wind on my face. 'I heard this evening. I jumped into the car at once.'
I was not wearing a coat. The cold was starting to make
me ache. Good. Good.
'Oliver,' said my father. 'I want to help.'
'Jenny's dead,' I told him.
'I'm sorry,' he said very softly.
I don't know why I did it. But I repeated Jenny's words
from long ago.
'Love means you never have to say you're sorry.'
Then I did something which I had never done in front of
him before. My father put his arms round me, and I cried.
I
JUMPED into my MG and drove through the night to
Boston. I changed my shirt in the car before I entered the
offices on State Street. It was only eight o'clock in the
morning, but several important-looking people were waiting
to see Oliver Barrett the Third. His secretary recognized me
and spoke my name into the telephone. My father did not
say 'Show him in'. Instead, the door opened and he came out
to meet me.
'Oliver,' he said. His hair was a little greyer and his face
had lost some of its colour. 'Come in, son,' he said. I walked
into his office and sat down opposite him.
For a moment we looked at each other. Then he looked
away, and so did I. I looked at the things on his desk: the
scissors, the pen-holder, the letter-opener, the photos of my
mother and me.
'How have you been, son?' he asked.
'Very well, sir . . . Father, I need to borrow five thousand
dollars.'
He looked hard at me. 'May I know the reason?' he said
at last.
'I can't tell you, Father. Just lend me the money. Please.'
I felt that he didn't want to refuse, or argue with me. He
wanted to give me the money, but he also wanted to ... talk.
'Don't they pay you at Jonas and Marsh?'
'Yes, sir.' So he knows where I work, I thought. Heprobably knows how much they pay me too.
'And doesn't Jennifer teach too?' Well, I thought, he
doesn't know everything.
'Please leave Jennifer out of this, Father. This is a personal
matter. A very important personal matter.'
'Have you got a girl into trouble?' he asked quietly.
'Yes,' I lied. 'That's it. Now give me the money. Please.'
I think he knew that I was lying. But I don't think he
wanted to know my real reason for wanting the money. He
was asking because he wanted to . . . talk.
He took out his cheque book and opened it slowly. Notto hurt me, I'm sure, but to give himself time. Time to find
things to say. Things that would not hurt the two of us.
He finished writing the cheque, took it out of the cheque
book and held it out towards me. When I did not reach out
my hand to take it, he pulled back his hand and placed the
cheque on his desk. He looked at me again. Here it is, son,
the look on his face seemed to say. But still he did not
speak.
I did not want to leave, either. But I couldn't think of
anything painless to say. And we couldn't sit there, wanting
to talk but unable to look at each other.
I picked up the cheque and put it carefully into my shirt
pocket. I got up and went towards the door. I wanted to
thank my father for seeing me, when several important
people were waiting outside his office. If I want, I thought,
he will send his visitors away, just to be with me ... I wanted
to thank him for that, but the words refused to come. I stood
there with the door half open, and at last I managed to look
at him and say:
'Thank you, Father.'
Then I had to tell Phil Cavilleri. He did not cry or say
anything. He quietly closed his house in Cranston and came
to live in our flat. We all have ways of living with our
troubles. Some people drink too much. Phil cleaned the flat,
again and again. Perhaps he thought Jenny would come
home again. Poor Phil.
Next I telephoned old man Jonas. I told him why I could
not come into the office. I kept the conversation short because I knew he was unhappy. He wanted to say things to
me, but could not find the words. I knew all about that.
Phil and I lived for hospital visiting hours. The rest of life
- eating and sleeping (or not sleeping) - meant nothing to
us. One day, in the flat, I heard Phil saying, very quietly, 'I
can't take this much longer.' I did not answer him. I just
thought to myself, I can take it. Dear God, I can take it as
long as You want - because Jenny is Jenny.
That evening, she sent me out of her room. She wantedto speak to her father, 'man to man'. 'But don't go too far
away,' she added.
I went to sit outside. Then Phil appeared. 'She wants to
see you now,' he said.
'Close the door,' Jenny ordered. I went to sit by her bed. '
I always liked to sit beside her and look at her face, because
it had her eyes shining in it.
'It doesn't hurt, Ollie, really,' she said. 'It's like falling off
a high building very slowly - you know?'
Something moved deep inside me. I am not going to cry,
I said to myself. I'm strong, OK? And strong men don't cry
.. . But if I'm not going to cry, then I can't open my mouth.
'Mm,' I said.
'No, you don't know, Preppie,' she said. 'You've never
fallen off a high building in your life.'
'Yes, I have.' My voice came back. 'I did when I met you.'
She smiled. 'Who cares about Paris?' she said suddenly.
'Paris, music, all that. You think you stole it from me, don't
you? I can see it in your face. Well, I don't care, you stupid
Preppie. Can't you accept that?'
'No,' I answered honestly.
'Then get out of here!' she said angrily. 'I don't want you
at my damn death-bed.'
'OK, I accept it,' I said.
'That's better. Now - will you do something for me?' From
somewhere inside me came this sudden, violent need to cry.
But I was strong. I was not going to cry. 'Mm,' I said again.
'Will you please hold me, Oliver?' I put my hand on her arm - oh God, she was so thin - and
held it.
'No, Oliver,' she said. 'Really hold me. Put your arms
round me.'
Very, very carefully I got onto the bed and put my arms
round her.
'Thanks, Ollie.'
Those were her last words.
Phil Cavilled was waiting outside. 'Phil?' I said softly. He
looked up and I think he already knew. I walked over and
put my hand on his arm.
'I won't cry,' he said quietly. 'I'm going to be strong for
you. I promised Jenny.' He touched my hand very gently.
But I had to be alone. To feel the night air. To take a walk,
perhaps.
Downstairs, the entrance hall of the hospital was very
calm and quiet. The only noise was the sound of my
footsteps on the hard floor.
'Oliver.'
It was my father. Except for the woman at the desk, we
were all alone there. I could not speak to him. I went straight
towards the door. But in a moment he was out there,
standing beside me.
'Oliver,' he said. 'Why didn't you tell me?'
It was very cold. That was good, because I wanted to feel
something. My father continued to speak to me, while I
stood still and felt the cold wind on my face. 'I heard this evening. I jumped into the car at once.'
I was not wearing a coat. The cold was starting to make
me ache. Good. Good.
'Oliver,' said my father. 'I want to help.'
'Jenny's dead,' I told him.
'I'm sorry,' he said very softly.
I don't know why I did it. But I repeated Jenny's words
from long ago.
'Love means you never have to say you're sorry.'
Then I did something which I had never done in front of
him before. My father put his arms round me, and I cried.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ผู้ชายที่เข้มแข็งไม่ร้องไห้
ผมกระโดดเข้ามก. และขับรถผ่านตอนกลางคืน
บอสตัน ฉันเปลี่ยนเสื้อในรถก่อนที่จะเข้า
สำนักงานบนถนนสเตท มันแค่แปดโมง
ตอนเช้า แต่ที่สำคัญหลาย ๆคนดูกำลังรอ
เห็นโอลิเวอร์เรตต์ ที่สาม เลขาของเขาและจำผมได้
พูดชื่อของผมเข้าไปในโทรศัพท์ พ่อไม่ได้พูดเขาแสดงใน '
' แทนประตูเปิดออกและเขาออกมา
ที่เจอ
'oliver ' เขาพูด ผมของเขาเป็นเพียงเล็กน้อยสีเทาและใบหน้าของเขา
ได้สูญเสียบางส่วนของสีของมัน . . . เข้ามา , ลูกชาย , ' เขากล่าวว่า ฉันเดิน
เข้าไปในห้องทำงานของเขา และนั่งลงตรงข้ามกับเขา
สักครู่เรามองที่แต่ละอื่น ๆ แล้วเขาดู
ออกไป และฉันก็เหมือนกัน ฉันมองสิ่งที่อยู่บนโต๊ะของเขา :
กรรไกร , ที่ใส่ปากกา , จดหมายเปิด , ภาพถ่ายของฉัน
แม่และฉัน
' คุณ , ลูกชาย ? เขาถาม
'very ได้ดีครับ . . . . . . . พ่อ ผมต้องขอยืมพันห้า
ดอลลาร์ '
เขาดูยากที่ฉัน ผมขอทราบเหตุผล ? เขาบอกว่า
ในที่สุด
" ไม่สามารถบอกพ่อได้ แค่ให้ฉันยืมเงิน กรุณา '
ฉันรู้สึกว่า เขาไม่อยากปฏิเสธ หรือเถียงกับผม เขา
อยากเอาเงินมาให้ฉัน , แต่เขายังต้องการ . . . . . . . พูด
' พวกเขาไม่จ่ายคุณโจนัสและบึง ?
" ครับ ดังนั้นเขารู้ว่าที่ฉันทำ ฉันคิด heprobably รู้วิธีมากพวกเขาจะจ่ายให้ฉันด้วย
และไม่เจนนิเฟอร์สอนด้วย ? ฉันคิดว่า เขา
ไม่รู้ไปทุกอย่างหรอก
'please จากเจนนิเฟอร์ นะ พ่อ นี้เป็นส่วนบุคคล
ก็ตาม เรื่องสำคัญเรื่องส่วนตัว '
'have คุณทำให้ผู้หญิงมีปัญหา ? เขาถามอย่างเงียบๆ
" ผมโกหก' นั่นมัน . ตอนนี้ให้ฉันเงิน กรุณา '
ฉันคิดว่าเขารู้ ว่าฉันกำลังโกหก แต่ผมไม่คิดว่าเขาต้องการรู้เหตุผลที่แท้จริงของฉัน
เพื่อต้องการเงิน เขา
ถามเพราะเขาอยากทำ . . . . . . . พูด
เขาเอาหนังสือของเขาเช็คและเปิดมันอย่างช้าๆ น็อตโตะทำร้ายฉัน ฉันแน่ใจ แต่ต้องให้เวลาตัวเอง เวลาค้นหา
สิ่งที่จะพูด สิ่งที่จะไม่ทำร้ายเราสองคน
เขาเสร็จสิ้นการเขียนเช็ค เอามันออกจากเช็ค
หนังสือและถือมันออกไปกับฉัน เมื่อผมไม่ได้เข้าถึง
มือของฉันที่จะใช้มัน เขาดึงมือของเขาวาง
เช็คบนโต๊ะของเขา เค้ามองฉันอีกครั้ง นี่ , ลูก ,
ใบหน้าของเขาเหมือนจะบอกว่า แต่เขาไม่ได้
พูด
ผมไม่ได้อยากไปเหมือนกัน แต่ผมไม่คิดว่า
อะไรไม่เจ็บปวดที่จะพูดและเราไม่สามารถนั่งรอ
พูด แต่ไม่สามารถมองไปที่แต่ละอื่น ๆ
ผมเอามาเช็คและใส่อย่างระมัดระวังลงในกระเป๋าเสื้อ
ของฉัน ฉันลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู ฉันต้องการ
ขอบคุณพ่อเห็นฉันเมื่อคนสําคัญ
หลายคนรออยู่ที่ห้องทำงานของเขา ถ้าฉันต้องการ ฉันคิดว่า
เขาจะส่งผู้เข้าชมของเขาไปเพียงแค่อยู่กับฉัน . . . . . . . ฉันต้องการ
ต้องขอบคุณเขานะ แต่คำพูดปฏิเสธที่จะมา ผมยืน
มีประตูเปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง และในที่สุด ฉันก็มองที่เขาและกล่าวว่า :
ขอบคุณ พ่อ '
จากนั้นฉันก็บอกฟิล คาวิเลรี่ . เขาไม่ได้ร้องไห้ หรือพูด
อะไร เขารีบปิดบ้านใน Cranston มา
อาศัยอยู่ในแฟลตของเรา เราทุกคนมีวิถีชีวิตกับปัญหาของเรา
บางคนดื่มมากเกินไปฟิลล้างแบน
อีกครั้งและอีกครั้ง บางทีเขาคิดว่าเจนนี่จะมา
บ้านอีกครั้ง ฟิล ที่น่าสงสาร
หน้าผมโทรหาลุง โจนัส ฉันบอกเค้าว่าทำไมผม
ไม่เข้ามาในสำนักงาน ฉันเก็บการสนทนาสั้น ๆ เพราะฉันรู้ว่าเขาไม่มีความสุข เขาต้องการพูดเรื่อง
ผม แต่ไม่อาจหาคำ ผมรู้เรื่องนั้น
ฟิลและฉันอยู่โรงพยาบาลถึงชั่วโมงเยี่ยมแล้ว ส่วนที่เหลือของชีวิต
- การรับประทานอาหารและนอน ( ไม่นอน ) - หมายถึงอะไร
เรา วันหนึ่ง ในแบน ผมได้ยินฟิลพูด เงียบๆ หน่อย '
ทนไม่ไหวอีกต่อไป ผมไม่ตอบเขา ฉันแค่
คิดกับตัวเอง ฉันรับได้ พระเจ้า ผมสามารถใช้มันเป็น
ได้นานเท่าที่คุณต้องการเพราะ เจนนี่ เจนนี่
ในตอนเย็น เธอไล่ฉันออกไปจากห้อง เธอพูดกับพ่อของเธอ wantedto ' ชาย 'แต่อย่าไปไกลนะ
ไป , ' เธอกล่าว
ผมออกไปนั่งข้างนอก แล้วฟิลปรากฏ’ เธอต้องการพบคุณตอนนี้
'
'close ประตู ' เจนนี่สั่ง ฉันไปนั่งที่เตียงของเธอ’
ผมชอบมานั่งข้างๆเธอ แล้วมองหน้าเธอ เพราะ
มันมีตาของเธอส่องแสงใน
มันไม่เจ็บ , ออล , จริงๆ , ' ' เธอกล่าวว่า มันเหมือนตกจากอาคารสูงช้ามาก -
รู้มั้ย
เรื่องย้ายลึกภายในฉัน ฉันจะไม่ร้องไห้
ฉันพูดกับตัวเอง ฉันแข็งแรงนะ และผู้ชายที่เข้มแข็งไม่ร้องไห้
. . . . . . . แต่ฉันจะไม่ร้องไห้ ฉันก็อ้าปากไม่ได้
'mm ' ผมพูด
ไม่ คุณไม่รู้ preppie , ' ' เธอกล่าวว่า คุณไม่เคย
ตกจากอาคารสูงในชีวิตของคุณ . '
" ฉันมี ' ' เสียงของฉันกลับมา ตอนที่ฉันพบคุณ . '
' เธอยิ้ม ใครสนใจเกี่ยวกับปารีส' เธอพูดทันที
'paris , เพลง , ทั้งหมด คุณคิดว่าคุณขโมยไปจากผม อย่า
คุณ ? ผมเห็นมันในใบหน้าของคุณ ผมไม่สน คุณโง่
preppie . คุณไม่ได้รับ ?
' ' ผมตอบตามตรง
งั้นออกไปจากที่นี่ ! เธอกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว . . . ฉันไม่ต้องการคุณ
ที่เตียงตายฉัน . '
'ok ผมยอมรับ ผมกล่าวว่า
ที่ดีกว่า แล้วคุณจะทำอะไรให้ฉัน ?
จากสักแห่งข้างในมากระทันหันแบบนี้ ความรุนแรง ต้องร้องไห้
แต่ฉันแข็งแรง ผมจะไม่ร้องไห้ . . . อืม ผมพูดอีกครั้ง
'will คุณได้โปรดกอดฉัน โอลิเวอร์ ? ฉันใส่มือของฉันบนแขนของเธอ - โอ้ พระเจ้า เธอผอม -
จัดขึ้นเอง
' โอลิเวอร์ ' ' เธอกล่าวว่า จริงๆ จับฉันไว้ วางแขนรอบฉัน
'
ให้ดีๆนะฉันได้ลงบนเตียงแล้วเอาแขน
รอบเธอ
' 'thanks ออลลี่นี่เป็นคำพูดสุดท้ายของเธอ
ฟิล cavilled รออยู่ข้างนอก . . . ฟิล ? ฉันพูดเบาๆ เขา
มองขึ้นและฉันคิดว่าเขารู้อยู่แล้ว ฉันเดินไปและ
ใส่มือของฉันบนแขนของเขา
" ไม่ร้องไห้ " เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ . . . ฉันต้องเข้มแข็งเพื่อ
คุณ ฉันสัญญากับเจนนี่ เขาจับมือฉันเบาๆ
แต่ฉันต้องอยู่คนเดียว รู้สึกอากาศตอนกลางคืน ไปเดินเล่น
บางที
ข้างล่างโถงทางเข้าของโรงพยาบาล เป็นคนใจเย็นมาก
และเงียบ เสียงเดียวคือเสียงฝีเท้าของฉัน
บนพื้นแข็ง 'oliver
' มันเป็นของพ่อฉัน ยกเว้นผู้หญิงที่โต๊ะเรา
อยู่คนเดียวที่นั่น ผมจะไม่พูดกับเค้า ฉันเดินตรง
ต่อประตู แต่ในช่วงเวลาที่เขาอยู่ข้างนอก
ที่ยืนอยู่ข้างๆ ผม
'oliver , ' ' เขากล่าวว่า ทำไมคุณถึงไม่บอกฉัน ?
มันหนาวมากก็ดี เพราะฉันต้องการที่จะรู้สึก
บางอย่าง พ่อยังคงพูดกับผมในขณะที่ผม
ยังคงยืนนิ่งและรู้สึกลมเย็นบนใบหน้าของฉัน ฉันได้ยินว่าเย็นนี้ ฉันกระโดดเข้าไปในรถทันที '
ผมไม่ได้ใส่เสื้อโค้ต ความหนาวก็เริ่มทำ
ฉันปวด ดี ดี
'oliver ' พ่อ ' ฉันต้องการที่จะช่วยให้ '
'jenny ตายแล้ว ' ผมบอก
" ขอโทษ " เขากล่าวอย่างแผ่วเบา
ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงทำมัน แต่ผมย้ำคำพูดของเจนนี่
เมื่อนานมาแล้ว
'love หมายความว่าคุณไม่ต้องพูดว่าคุณเสียใจ '
แล้วผมก็ทำสิ่งที่ผมไม่เคยทำหน้า
เขามาก่อน พ่อวางแขนรอบฉันและฉันร้องไห้
ผมกระโดดเข้ามก. และขับรถผ่านตอนกลางคืน
บอสตัน ฉันเปลี่ยนเสื้อในรถก่อนที่จะเข้า
สำนักงานบนถนนสเตท มันแค่แปดโมง
ตอนเช้า แต่ที่สำคัญหลาย ๆคนดูกำลังรอ
เห็นโอลิเวอร์เรตต์ ที่สาม เลขาของเขาและจำผมได้
พูดชื่อของผมเข้าไปในโทรศัพท์ พ่อไม่ได้พูดเขาแสดงใน '
' แทนประตูเปิดออกและเขาออกมา
ที่เจอ
'oliver ' เขาพูด ผมของเขาเป็นเพียงเล็กน้อยสีเทาและใบหน้าของเขา
ได้สูญเสียบางส่วนของสีของมัน . . . เข้ามา , ลูกชาย , ' เขากล่าวว่า ฉันเดิน
เข้าไปในห้องทำงานของเขา และนั่งลงตรงข้ามกับเขา
สักครู่เรามองที่แต่ละอื่น ๆ แล้วเขาดู
ออกไป และฉันก็เหมือนกัน ฉันมองสิ่งที่อยู่บนโต๊ะของเขา :
กรรไกร , ที่ใส่ปากกา , จดหมายเปิด , ภาพถ่ายของฉัน
แม่และฉัน
' คุณ , ลูกชาย ? เขาถาม
'very ได้ดีครับ . . . . . . . พ่อ ผมต้องขอยืมพันห้า
ดอลลาร์ '
เขาดูยากที่ฉัน ผมขอทราบเหตุผล ? เขาบอกว่า
ในที่สุด
" ไม่สามารถบอกพ่อได้ แค่ให้ฉันยืมเงิน กรุณา '
ฉันรู้สึกว่า เขาไม่อยากปฏิเสธ หรือเถียงกับผม เขา
อยากเอาเงินมาให้ฉัน , แต่เขายังต้องการ . . . . . . . พูด
' พวกเขาไม่จ่ายคุณโจนัสและบึง ?
" ครับ ดังนั้นเขารู้ว่าที่ฉันทำ ฉันคิด heprobably รู้วิธีมากพวกเขาจะจ่ายให้ฉันด้วย
และไม่เจนนิเฟอร์สอนด้วย ? ฉันคิดว่า เขา
ไม่รู้ไปทุกอย่างหรอก
'please จากเจนนิเฟอร์ นะ พ่อ นี้เป็นส่วนบุคคล
ก็ตาม เรื่องสำคัญเรื่องส่วนตัว '
'have คุณทำให้ผู้หญิงมีปัญหา ? เขาถามอย่างเงียบๆ
" ผมโกหก' นั่นมัน . ตอนนี้ให้ฉันเงิน กรุณา '
ฉันคิดว่าเขารู้ ว่าฉันกำลังโกหก แต่ผมไม่คิดว่าเขาต้องการรู้เหตุผลที่แท้จริงของฉัน
เพื่อต้องการเงิน เขา
ถามเพราะเขาอยากทำ . . . . . . . พูด
เขาเอาหนังสือของเขาเช็คและเปิดมันอย่างช้าๆ น็อตโตะทำร้ายฉัน ฉันแน่ใจ แต่ต้องให้เวลาตัวเอง เวลาค้นหา
สิ่งที่จะพูด สิ่งที่จะไม่ทำร้ายเราสองคน
เขาเสร็จสิ้นการเขียนเช็ค เอามันออกจากเช็ค
หนังสือและถือมันออกไปกับฉัน เมื่อผมไม่ได้เข้าถึง
มือของฉันที่จะใช้มัน เขาดึงมือของเขาวาง
เช็คบนโต๊ะของเขา เค้ามองฉันอีกครั้ง นี่ , ลูก ,
ใบหน้าของเขาเหมือนจะบอกว่า แต่เขาไม่ได้
พูด
ผมไม่ได้อยากไปเหมือนกัน แต่ผมไม่คิดว่า
อะไรไม่เจ็บปวดที่จะพูดและเราไม่สามารถนั่งรอ
พูด แต่ไม่สามารถมองไปที่แต่ละอื่น ๆ
ผมเอามาเช็คและใส่อย่างระมัดระวังลงในกระเป๋าเสื้อ
ของฉัน ฉันลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู ฉันต้องการ
ขอบคุณพ่อเห็นฉันเมื่อคนสําคัญ
หลายคนรออยู่ที่ห้องทำงานของเขา ถ้าฉันต้องการ ฉันคิดว่า
เขาจะส่งผู้เข้าชมของเขาไปเพียงแค่อยู่กับฉัน . . . . . . . ฉันต้องการ
ต้องขอบคุณเขานะ แต่คำพูดปฏิเสธที่จะมา ผมยืน
มีประตูเปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง และในที่สุด ฉันก็มองที่เขาและกล่าวว่า :
ขอบคุณ พ่อ '
จากนั้นฉันก็บอกฟิล คาวิเลรี่ . เขาไม่ได้ร้องไห้ หรือพูด
อะไร เขารีบปิดบ้านใน Cranston มา
อาศัยอยู่ในแฟลตของเรา เราทุกคนมีวิถีชีวิตกับปัญหาของเรา
บางคนดื่มมากเกินไปฟิลล้างแบน
อีกครั้งและอีกครั้ง บางทีเขาคิดว่าเจนนี่จะมา
บ้านอีกครั้ง ฟิล ที่น่าสงสาร
หน้าผมโทรหาลุง โจนัส ฉันบอกเค้าว่าทำไมผม
ไม่เข้ามาในสำนักงาน ฉันเก็บการสนทนาสั้น ๆ เพราะฉันรู้ว่าเขาไม่มีความสุข เขาต้องการพูดเรื่อง
ผม แต่ไม่อาจหาคำ ผมรู้เรื่องนั้น
ฟิลและฉันอยู่โรงพยาบาลถึงชั่วโมงเยี่ยมแล้ว ส่วนที่เหลือของชีวิต
- การรับประทานอาหารและนอน ( ไม่นอน ) - หมายถึงอะไร
เรา วันหนึ่ง ในแบน ผมได้ยินฟิลพูด เงียบๆ หน่อย '
ทนไม่ไหวอีกต่อไป ผมไม่ตอบเขา ฉันแค่
คิดกับตัวเอง ฉันรับได้ พระเจ้า ผมสามารถใช้มันเป็น
ได้นานเท่าที่คุณต้องการเพราะ เจนนี่ เจนนี่
ในตอนเย็น เธอไล่ฉันออกไปจากห้อง เธอพูดกับพ่อของเธอ wantedto ' ชาย 'แต่อย่าไปไกลนะ
ไป , ' เธอกล่าว
ผมออกไปนั่งข้างนอก แล้วฟิลปรากฏ’ เธอต้องการพบคุณตอนนี้
'
'close ประตู ' เจนนี่สั่ง ฉันไปนั่งที่เตียงของเธอ’
ผมชอบมานั่งข้างๆเธอ แล้วมองหน้าเธอ เพราะ
มันมีตาของเธอส่องแสงใน
มันไม่เจ็บ , ออล , จริงๆ , ' ' เธอกล่าวว่า มันเหมือนตกจากอาคารสูงช้ามาก -
รู้มั้ย
เรื่องย้ายลึกภายในฉัน ฉันจะไม่ร้องไห้
ฉันพูดกับตัวเอง ฉันแข็งแรงนะ และผู้ชายที่เข้มแข็งไม่ร้องไห้
. . . . . . . แต่ฉันจะไม่ร้องไห้ ฉันก็อ้าปากไม่ได้
'mm ' ผมพูด
ไม่ คุณไม่รู้ preppie , ' ' เธอกล่าวว่า คุณไม่เคย
ตกจากอาคารสูงในชีวิตของคุณ . '
" ฉันมี ' ' เสียงของฉันกลับมา ตอนที่ฉันพบคุณ . '
' เธอยิ้ม ใครสนใจเกี่ยวกับปารีส' เธอพูดทันที
'paris , เพลง , ทั้งหมด คุณคิดว่าคุณขโมยไปจากผม อย่า
คุณ ? ผมเห็นมันในใบหน้าของคุณ ผมไม่สน คุณโง่
preppie . คุณไม่ได้รับ ?
' ' ผมตอบตามตรง
งั้นออกไปจากที่นี่ ! เธอกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว . . . ฉันไม่ต้องการคุณ
ที่เตียงตายฉัน . '
'ok ผมยอมรับ ผมกล่าวว่า
ที่ดีกว่า แล้วคุณจะทำอะไรให้ฉัน ?
จากสักแห่งข้างในมากระทันหันแบบนี้ ความรุนแรง ต้องร้องไห้
แต่ฉันแข็งแรง ผมจะไม่ร้องไห้ . . . อืม ผมพูดอีกครั้ง
'will คุณได้โปรดกอดฉัน โอลิเวอร์ ? ฉันใส่มือของฉันบนแขนของเธอ - โอ้ พระเจ้า เธอผอม -
จัดขึ้นเอง
' โอลิเวอร์ ' ' เธอกล่าวว่า จริงๆ จับฉันไว้ วางแขนรอบฉัน
'
ให้ดีๆนะฉันได้ลงบนเตียงแล้วเอาแขน
รอบเธอ
' 'thanks ออลลี่นี่เป็นคำพูดสุดท้ายของเธอ
ฟิล cavilled รออยู่ข้างนอก . . . ฟิล ? ฉันพูดเบาๆ เขา
มองขึ้นและฉันคิดว่าเขารู้อยู่แล้ว ฉันเดินไปและ
ใส่มือของฉันบนแขนของเขา
" ไม่ร้องไห้ " เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ . . . ฉันต้องเข้มแข็งเพื่อ
คุณ ฉันสัญญากับเจนนี่ เขาจับมือฉันเบาๆ
แต่ฉันต้องอยู่คนเดียว รู้สึกอากาศตอนกลางคืน ไปเดินเล่น
บางที
ข้างล่างโถงทางเข้าของโรงพยาบาล เป็นคนใจเย็นมาก
และเงียบ เสียงเดียวคือเสียงฝีเท้าของฉัน
บนพื้นแข็ง 'oliver
' มันเป็นของพ่อฉัน ยกเว้นผู้หญิงที่โต๊ะเรา
อยู่คนเดียวที่นั่น ผมจะไม่พูดกับเค้า ฉันเดินตรง
ต่อประตู แต่ในช่วงเวลาที่เขาอยู่ข้างนอก
ที่ยืนอยู่ข้างๆ ผม
'oliver , ' ' เขากล่าวว่า ทำไมคุณถึงไม่บอกฉัน ?
มันหนาวมากก็ดี เพราะฉันต้องการที่จะรู้สึก
บางอย่าง พ่อยังคงพูดกับผมในขณะที่ผม
ยังคงยืนนิ่งและรู้สึกลมเย็นบนใบหน้าของฉัน ฉันได้ยินว่าเย็นนี้ ฉันกระโดดเข้าไปในรถทันที '
ผมไม่ได้ใส่เสื้อโค้ต ความหนาวก็เริ่มทำ
ฉันปวด ดี ดี
'oliver ' พ่อ ' ฉันต้องการที่จะช่วยให้ '
'jenny ตายแล้ว ' ผมบอก
" ขอโทษ " เขากล่าวอย่างแผ่วเบา
ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงทำมัน แต่ผมย้ำคำพูดของเจนนี่
เมื่อนานมาแล้ว
'love หมายความว่าคุณไม่ต้องพูดว่าคุณเสียใจ '
แล้วผมก็ทำสิ่งที่ผมไม่เคยทำหน้า
เขามาก่อน พ่อวางแขนรอบฉันและฉันร้องไห้
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- i understand that you reply me late but
- ไม่ได้กล่าวถึงการเก็บตัวอย่างอาหารไว้ตรว
- ฉันแค่คิดเองว่าคุณเครียด
- อ่านหนังสือ
- คุณย่าฉันนอนโรงพยาบาล ฉันต้องดูแลเธอ
- กรมสรรพากร
- A really?? Let your homework doing
- ประวัติส่วนตัวของผมมมีดังนี้
- Are you angry with me?
- to fall
- father
- Thanks for everything
- ภูเขา
- cost
- เล็ก
- ถูกต้อง กินหลายๆครั้ง
- Love,I am so sorry for not writing to yo
- Dear Khun Pornchai, Please kindly be in
- just why can't you all focus?
- I would love to be abel to get on line a
- not for you ole
- tregady resuts from carelessness. conseq
- 来てくれませんでしたっけ
- ตั้งแต่เดือนมกราถึงประมาณเดือนเมษา
