Curriculum ReformCurricula have tra

Curriculum Reform

Curricula have traditionally focused on the scope and sequence of subject matter topics that are to be covered within an educational program. These are codified as facts, concepts, principles, and procedures related to mathematics, biology, history, language, and so on. Too often, curricula are focused more at the lower-end, easier-to-teach-and-test range of this skill
continuum. Too often understanding key ideas is sacrificed to breadth of topics, as “coverage” trumps depth. Too often schools stress the memorization of specific facts and procedures outside of the context of their use in the real world and apart from the experiences that students may bring with them to the classroom and the needs of communities to which they return. Students that go through such a curriculum are poorly prepared to participate in the modern labor force and address contemporary social problems. This is certainly the case for Egypt.
The capacity development approach to reform can revise the curriculum to better prepare students for the world of work by moving the curriculum to the higher end of the skills continuum and setting high expectations for student achievement (Tucker, 1996). Beyond memorization of facts, the learning of complex concepts, principles, and procedures leads to a higher quality, better prepared workforce that has the skills needed for higher value jobs. Students are more likely to have a deeper understanding of the curriculum when it focuses on a smaller number of concepts, principles, and procedures that are at the core of a subject area than when students and teachers spend their time superficially “covering” a large number of topics (Bransford, Brown, & Cocking, 2000). Students learn better when curriculum goals are built on their own interests and everyday experiences and they are better prepared for the world outside of school when these goals are connected to community conditions and needs. This entails that districts, schools, and even teachers have a certain amount of flexibility within the curriculum framework to adjust instructional goals to the interests of particular groups or individual students and to community goals and the requirements of local enterprises. As a consequence, the curriculum goals related to mathematics, science, social studies, and literature may be somewhat different for rural students than urban students and for students of different cultural backgrounds, based on the social and economic needs of their local communities.
But what of the knowledge creation approach to education reform? Is there a way that
changes in the curriculum can support fundamental economic and social transformation? Economists contend that transformations of this sort require new kinds of skills, capabilities,
and attitudes, and these need to be incorporated into the curriculum (OECD, 2001a). If students are to participate in an economy and society in which the creation, sharing, and use
of new knowledge are the basis for sustained development, their preparation must go beyond
the learning of established knowledge. Beyond the learning of key concepts and principles in
the subject areas, students must be able to engage in the sustained, collaborative process of
building on current knowledge to create new knowledge (Bereiter, 2002). These become new goals of the curriculum. Knowledge creation skills and habits include information management, communication, working in teams, entrepreneurialism, global awareness, civic
engagement, problem solving, using technology, and designing systems (Lall, 2000; Partnership for the 21st Century, 2003, 2005; Resnick & Wirt, 1996). But paramount among
the knowledge creation skills are those that allow students to continue their learning throughout their lifetimes what are sometimes called metacognitive skills (Bransford, Brown,
& Cocking, 2000): students’ ability to set their own goals, determine what they already know,
assess their strengths and weaknesses, design a learning plan, stay on task, track their own progress, and build on successes and adjust to failures. This set of skills among all others will
enable students to sustain their own personal development and contribute to that of the economy and society.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การปฏิรูปหลักสูตรหลักสูตรมีประเพณีเน้นขอบเขตและลำดับของหัวข้อเรื่องที่จะครอบคลุมภายในโปรแกรมการศึกษา เหล่านี้คือ ประมวลกฎหมายสูงเป็นข้อเท็จจริง แนวคิด หลักการ และกระบวนการที่เกี่ยวข้องกับคณิตศาสตร์ ชีววิทยา ประวัติศาสตร์ ภาษา และอื่น ๆ บ่อยเกินไป หลักสูตรมีความสำคัญมากที่ช่วงล่างสุด ง่ายต่อการสอน และทดสอบทักษะนี้ความต่อเนื่อง เกินไปมักจะเข้าใจความคิดสำคัญคือเสียสละให้กว้างหัวข้อ เป็น "ครอบคลุม" trumps ลึก โรงเรียนบ่อยเกินไปเครียดสะท้อนข้อเท็จจริงเฉพาะและกระบวนงานภายนอกของการใช้ ในโลกจริง และกันจากประสบการณ์ที่ นักเรียนอาจให้กับห้องเรียนและความต้องการของชุมชนที่มีการส่งคืน นักเรียนที่ผ่านหลักสูตรดังกล่าวกำลังเตรียมงานการมีส่วนร่วมในกำลังแรงงานที่ทันสมัย และแก้ไขปัญหาสังคมร่วมสมัย นี้เป็นกรณีอียิปต์ วิธีการพัฒนากำลังการผลิตการปฏิรูปสามารถแก้ไขหลักสูตรให้ดี เตรียมพร้อมนักเรียนสำหรับโลกของการทำงาน โดยการย้ายหลักสูตรตามความต่อเนื่องทักษะสูง และการตั้งความคาดหวังสูงนักเรียนผลสัมฤทธิ์ (ทักเกอร์ 1996) นอกเหนือจากการสะท้อนข้อเท็จจริง การเรียนรู้ของแนวคิดที่ซับซ้อน หลัก และขั้นตอนการนำไปสู่คุณภาพสูง ดี เตรียมบุคลากรที่มีทักษะจำเป็นสำหรับงานระดับสูงค่า นักเรียนมีแนวโน้มที่จะมีความเข้าใจลึกของหลักสูตรเน้นจำนวนน้อยแนวคิด หลักการ และตอนที่อยู่ในหลักของวิชากว่าเมื่อใช้เวลาเผิน ๆ "ครอบคลุม" ของหัวข้อ (Bransford, Brown, & Cocking, 2000) ของนักเรียนและครู นักเรียนเรียนรู้ดีขึ้นเมื่อเป้าหมายที่หลักสูตรตั้งอยู่บนผลประโยชน์ของตนเอง และประสบการณ์ชีวิตประจำวันและพวกเขาดีกว่าเตรียมความพร้อมสำหรับโลกนอกโรงเรียนเมื่อเป้าหมายเหล่านี้จะเชื่อมโยงกับสภาพชุมชนและความต้องการ นี้มีว่า อำเภอ โรงเรียน และแม้แต่ครูมีค่าความยืดหยุ่นภายในกรอบหลักสูตรการปรับเป้าหมายจัดการเรียนการสอน เพื่อผลประโยชน์เฉพาะกลุ่มหรือการเรียนรู้ และชุมชนเป้าหมายและความต้องการของวิสาหกิจท้องถิ่น ผล เป้าหมายหลักสูตรที่เกี่ยวข้องกับคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ สังคมศึกษา และวรรณกรรมอาจจะค่อนข้างแตกต่างกัน สำหรับนักเรียนชนบทมากกว่าเมืองนักเรียน และนักเรียนของภูมิหลังทางวัฒนธรรมต่าง ๆ ตามความต้องการทางสังคม และเศรษฐกิจของชุมชนท้องถิ่น แต่สิ่งที่สร้างความรู้วิธีการปฏิรูปการศึกษา มีวิธีที่การเปลี่ยนแปลงในหลักสูตรสามารถสนับสนุนการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจ และสังคมขั้นพื้นฐาน นักเศรษฐศาสตร์แข่งที่ แปลงนี้ต้องการชนิดใหม่ทักษะ ความสามารถและทัศนคติ และเหล่านี้จำเป็นต้องรวมอยู่ในหลักสูตร (OECD, 2001a) ถ้านักเรียนจะมีส่วนร่วมในเศรษฐกิจและสังคมในการสร้าง ร่วม การใช้ความรู้ใหม่เป็นข้อมูลพื้นฐานสำหรับการพัฒนา sustained เตรียมของต้องไปไกลกว่าการเรียนรู้เพิ่มขึ้น นอกเหนือจากการเรียนรู้ของแนวคิดหลักและหลักการในเรื่อง นักเรียนต้องมีส่วนร่วมในกระบวนการทำงานร่วมกัน sustained ของสร้างความรู้ปัจจุบันเพื่อสร้างความรู้ใหม่ (Bereiter, 2002) เหล่านี้เป็นเป้าหมายใหม่ของหลักสูตร ทักษะการสร้างความรู้และพฤติกรรมรวมถึงการจัดการข้อมูล สื่อสาร ทำงานในทีม entrepreneurialism ความ รู้ทั่วโลก ซีวิคหมั้น แก้ปัญหา ใช้เทคโนโลยี และออกแบบระบบ (ลอร์ 2000 ห้างหุ้นส่วนสำหรับศตวรรษที่ 21, 2003, 2005 Resnick & Wirt, 1996) แต่สิ่งที่ผู้มีทักษะการสร้างความรู้ที่ช่วยให้นักเรียนต่อการเรียนรู้ตลอดอายุการใช้งานของพวกเขาที่บางครั้งเรียกว่าทักษะ metacognitive (Bransford, Brownและ cocking, 2000): นักเรียนสามารถตั้งเป้าหมายของตนเอง ระบุว่าพวกเขารู้อยู่แล้วประเมินจุดแข็งและจุดอ่อนของพวกเขา ออกแบบแผนการเรียนรู้ พักงาน ติดตามความก้าวหน้าของตนเอง สร้างความสำเร็จ และปรับปรุงความล้มเหลว ชุดนี้ของหมู่คนอื่น ๆ ทั้งหมดจะให้นักเรียนรักษาพัฒนาตนเอง และมีส่วนร่วมของสังคมและเศรษฐกิจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลักสูตรการปฏิรูปหลักสูตรได้มุ่งเน้นแบบดั้งเดิมในขอบเขตและลำดับของหัวข้อเรื่องที่ได้รับการคุ้มครองที่อยู่ในโปรแกรมการศึกษา เหล่านี้จะถูกประมวลผลเป็นข้อเท็จจริงแนวคิดหลักการและขั้นตอนที่เกี่ยวข้องกับคณิตศาสตร์ชีววิทยาประวัติศาสตร์ภาษาและอื่น ๆ บ่อยครั้งที่หลักสูตรจะเน้นมากขึ้นในสิ้นลงช่วงง่ายต่อการสอนและการทดสอบของสกิลนี้ต่อเนื่อง บ่อยครั้งที่การทำความเข้าใจความคิดที่สำคัญคือการเสียสละเพื่อความกว้างของหัวข้อเช่น "ครอบคลุม" สำคัญกว่าความลึก บ่อยครั้งที่โรงเรียนเน้นการท่องจำของข้อเท็จจริงที่เฉพาะเจาะจงและวิธีการนอกบริบทของการใช้งานในโลกแห่งความจริงและนอกเหนือจากประสบการณ์ที่นักเรียนอาจจะมากับพวกเขาที่จะเรียนและความต้องการของชุมชนในการที่พวกเขากลับมา นักเรียนที่ผ่านหลักสูตรดังกล่าวกำลังเตรียมที่ไม่ดีที่จะมีส่วนร่วมในกำลังแรงงานที่ทันสมัยและแก้ไขปัญหาสังคมร่วมสมัย นี้แน่นอนกรณีอียิปต์. แนวทางการพัฒนาความสามารถในการปฏิรูปหลักสูตรสามารถแก้ไขให้ดีขึ้นเตรียมนักเรียนสำหรับโลกของการทำงานโดยการย้ายหลักสูตรไปสิ้นสุดที่สูงขึ้นของความต่อเนื่องทักษะและการตั้งค่าความคาดหวังสูงสำหรับความสำเร็จของนักเรียน (ทัคเกอร์ 1996 ) นอกเหนือจากความจำของข้อเท็จจริงการเรียนรู้แนวความคิดที่ซับซ้อนหลักการและวิธีการที่นำไปสู่การมีคุณภาพสูงขึ้น, เตรียมความพร้อมแรงงานที่มีทักษะที่จำเป็นสำหรับงานมูลค่าที่สูงกว่า นักเรียนมีแนวโน้มที่จะมีความเข้าใจที่ลึกซึ้งของหลักสูตรเมื่อมันมุ่งเน้นไปที่ขนาดเล็กจำนวนมากของแนวคิดหลักการและวิธีการที่จะอยู่ที่หลักของเรื่องพื้นที่กว่าเมื่อนักเรียนและครูใช้เวลาเผิน ๆ ของพวกเขา "ครอบคลุม" เป็นจำนวนมาก หัวข้อ (Bransford, น้ำตาล, และ Cocking, 2000) นักเรียนได้เรียนรู้ที่ดีขึ้นเมื่อเป้าหมายของหลักสูตรที่สร้างขึ้นบนผลประโยชน์ของตัวเองและประสบการณ์ในชีวิตประจำวันและพวกเขาจะเตรียมความพร้อมสำหรับโลกภายนอกของโรงเรียนเมื่อเป้าหมายเหล่านี้จะเชื่อมต่อกับสภาพและความต้องการของชุมชน นี้ entails ที่หัวเมือง, โรงเรียน, และแม้กระทั่งครูมีจำนวนหนึ่งของความยืดหยุ่นในกรอบหลักสูตรที่จะปรับเป้าหมายการเรียนการสอนเพื่อผลประโยชน์ของกลุ่มเฉพาะหรือนักเรียนเป็นรายบุคคลและชุมชนเป้าหมายและความต้องการของผู้ประกอบการในท้องถิ่น เป็นผลให้เป้าหมายที่เกี่ยวข้องกับการเรียนการสอนคณิตศาสตร์วิทยาศาสตร์สังคมศึกษาและวรรณกรรมอาจจะแตกต่างกันบ้างสำหรับนักเรียนในชนบทกว่านักเรียนในเมืองและสำหรับนักเรียนภูมิหลังทางวัฒนธรรมที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับความต้องการของสังคมและเศรษฐกิจของชุมชนท้องถิ่นของตน. แต่สิ่งที่ ของวิธีการสร้างความรู้ในการปฏิรูปการศึกษา? มีวิธีการที่เปลี่ยนแปลงในหลักสูตรสามารถรองรับการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจและสังคมพื้นฐาน? นักเศรษฐศาสตร์ยืนยันว่าการเปลี่ยนแปลงของประเภทนี้จำเป็นต้องมีชนิดใหม่ของทักษะความสามารถและทัศนคติและสิ่งเหล่านี้จะต้องมีการรวมอยู่ในหลักสูตร (OECD, 2001a) หากนักเรียนมีส่วนร่วมในทางเศรษฐกิจและสังคมที่สร้างร่วมกันและการใช้ความรู้ใหม่เป็นพื้นฐานสำหรับการพัฒนาอย่างยั่งยืน, การเตรียมความพร้อมของพวกเขาจะต้องไปไกลกว่าการเรียนรู้ของความรู้ที่จัดตั้งขึ้น นอกเหนือจากการเรียนรู้แนวคิดและหลักการที่สำคัญในสาขาวิชาที่นักเรียนจะต้องมีความสามารถที่จะมีส่วนร่วมในยั่งยืนกระบวนการทำงานร่วมกันของอาคารในปัจจุบันความรู้ในการสร้างองค์ความรู้ใหม่ (Bereiter, 2002) เหล่านี้จะกลายเป็นเป้าหมายใหม่ของหลักสูตร ทักษะการสร้างความรู้และพฤติกรรมรวมถึงการจัดการข้อมูลการสื่อสารการทำงานในทีมเถ้าแก่รับรู้ทั่วโลกประชาสังคมมีส่วนร่วมแก้ปัญหาโดยใช้เทคโนโลยีและการออกแบบระบบ (Lall, 2000; หุ้นส่วนเพื่อศตวรรษที่ 21, 2003, 2005; & เรสนิค Wirt , 1996) แต่สิ่งสำคัญยิ่งในหมู่ทักษะการสร้างความรู้เป็นคนที่ช่วยให้นักเรียนเพื่อดำเนินการต่อการเรียนรู้ของพวกเขาตลอดชีวิตของพวกเขาในสิ่งที่บางครั้งเรียกว่าทักษะอภิปัญญา (Bransford, น้ำตาล, และ Cocking, 2000): ความสามารถของนักเรียนในการกำหนดเป้าหมายของตัวเองให้ตรวจสอบสิ่งที่พวกเขารู้อยู่แล้วว่า , การประเมินจุดแข็งและจุดอ่อนของพวกเขาออกแบบแผนการเรียนรู้อยู่ในงานติดตามความคืบหน้าของตัวเองและสร้างความสำเร็จและความล้มเหลวในการปรับ ชุดของทักษะในหมู่คนอื่น ๆ ทั้งหมดนี้จะช่วยให้นักเรียนให้เกิดการพัฒนาของพวกเขาเองและนำไปสู่ที่ของเศรษฐกิจและสังคม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การปฏิรูปหลักสูตร

หลักสูตรต้องพิจารณาในขอบเขตและลำดับเรื่องหัวข้อที่จะครอบคลุมในการศึกษาโปรแกรม เหล่านี้จะถูกประมวลเป็นข้อเท็จจริง แนวคิด หลักการ และกระบวนการที่เกี่ยวข้องกับคณิตศาสตร์ , ชีววิทยา , ประวัติศาสตร์ , ภาษา , และอื่น ๆ บ่อยเกินไป หลักสูตรจะเน้นที่ปลายล่าง ง่ายที่จะสอนและทดสอบช่วง
ทักษะนี้ต่อเนื่อง บ่อยครั้งที่เข้าใจความคิดหลักที่ถูกสังเวยเพื่อความกว้างของหัวข้อเป็น " ข่าว " มากกว่าความลึก บ่อยครั้งที่โรงเรียนความเครียดที่สะท้อนข้อเท็จจริงที่เฉพาะเจาะจงและวิธีการนอกบริบทของการใช้งานในโลกจริงและนอกเหนือจากประสบการณ์ที่นักเรียนอาจนำสู่ห้องเรียน และความต้องการของชุมชนที่พวกเขาจะกลับมานักเรียนที่ผ่านหลักสูตรดังกล่าวได้เตรียมที่จะมีส่วนร่วมในแรงงานที่ทันสมัยและแก้ไขปัญหาสังคมร่วมสมัย นี้แน่นอน
กรณีอียิปต์ความสามารถในการพัฒนาแนวทางการปฏิรูปสามารถปรับปรุงหลักสูตร เพื่อเตรียมนักเรียนสำหรับที่ดีกว่าโลกของการทำงาน โดยการย้ายหลักสูตรที่จะสิ้นสุดที่สูงขึ้นของทักษะต่อเนื่อง และการตั้งค่าความคาดหวังสูงสำหรับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักศึกษา ( ทัคเกอร์ , 1996 ) นอกเหนือจากการสะท้อนข้อเท็จจริง , การเรียนรู้ของแนวคิดที่ซับซ้อน หลักการและขั้นตอนที่นำไปสู่คุณภาพสูงการเตรียมความพร้อมแรงงานที่มีทักษะที่จำเป็นสำหรับที่สูงกว่ามูลค่างาน นักเรียนจะมีความเข้าใจที่ลึกของหลักสูตรที่เน้นจำนวนเล็ก ๆของแนวคิด หลักการ และกระบวนการที่เป็นหลักของพื้นที่เรื่องกว่าเมื่อครูและนักเรียนใช้เวลาของเขาแผ่ว " ครอบคลุม " เป็นจำนวนมากของหัวข้อ ( แบรนส์เฟิร์ด , น้ำตาล , & cocking ,2000 ) นักเรียนเรียนรู้ได้ดีเมื่อเป้าหมายหลักสูตรสร้างบนผลประโยชน์ของตนเองและประสบการณ์ในชีวิตประจำวันและพวกเขาจะเตรียมความพร้อมสำหรับโลกภายนอกของโรงเรียน เมื่อเป้าหมายเหล่านี้จะเชื่อมต่อกับเงื่อนไขของชุมชน และความต้องการ นี้ entails ว่าเขตโรงเรียนและครูมีจำนวนหนึ่งของความยืดหยุ่นในโครงสร้างหลักสูตรเพื่อปรับเป้าหมายการสอน เพื่อผลประโยชน์ของกลุ่มใดหรือบุคคล นักเรียน และชุมชนเป้าหมาย และความต้องการของผู้ประกอบการท้องถิ่น ผลที่ตามมา , พัฒนาหลักสูตรที่เกี่ยวข้องกับคณิตศาสตร์ , วิทยาศาสตร์ , สังคมศึกษาและวรรณกรรมอาจจะค่อนข้างแตกต่างกว่านักเรียนในเมืองและชนบท สำหรับนักเรียนนักศึกษาของภูมิหลังทางวัฒนธรรมที่แตกต่างกันตามความต้องการทางเศรษฐกิจและสังคมของชุมชนท้องถิ่นของพวกเขา .
แต่สิ่งที่ของการสร้างความรู้แนวทางปฏิรูปการศึกษา ? มีวิธีการที่
การเปลี่ยนแปลงในหลักสูตรสามารถรองรับการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจและสังคมพื้นฐาน ?นักเศรษฐศาสตร์ที่การแปลงของการจัดเรียงนี้เป็นชนิดใหม่ของทักษะ ความสามารถ
และทัศนคติ และความต้องการเหล่านี้จะถูกรวมไว้ในหลักสูตร ( OECD , 2001a ) ถ้านักเรียนจะเข้าร่วมในการเศรษฐกิจ และสังคม ซึ่งในการสร้าง , แบ่งปันและใช้ความรู้ใหม่
เป็นพื้นฐานสำหรับการพัฒนาที่ยั่งยืน การเตรียมตัวของพวกเขาต้องไปเกิน
เรียนสร้างความรู้ นอกเหนือจากการเรียนรู้หลักการ แนวคิด และหลักใน
เรื่องพื้นที่ นักเรียนจะต้องสามารถที่จะมีส่วนร่วมในกระบวนการที่ยั่งยืนร่วมกันของ
สร้างความรู้ สร้างความรู้ใหม่ ( bereiter , 2002 ) เหล่านี้กลายเป็นเป้าหมายใหม่ของหลักสูตร ทักษะในการสร้างความรู้ และพฤติกรรม รวมถึงการจัดการ การสื่อสารข้อมูลการทำงานเป็นทีม ซีเอส โลกรับรู้ ซีวิค
หมั้น การแก้ปัญหา การใช้เทคโนโลยี และการออกแบบระบบ ( lall , 2000 ; หุ้นส่วนเพื่อศตวรรษที่ 21 2003 , 2005 ; เรสนิค&เวต , 1996 ) แต่ระหว่าง
มหาความรู้การสร้างทักษะที่อนุญาตให้นักเรียนต่อการเรียนรู้ตลอดช่วงชีวิตของพวกเขา สิ่งที่บางครั้งเรียกว่าทักษะการรู้คิด ( แบรนส์เฟิร์ด , น้ำตาล ,
& cocking , 2000 ) นักเรียนสามารถกำหนดเป้าหมายของตนเอง ตรวจสอบสิ่งที่พวกเขารู้อยู่แล้วว่า
ประเมินจุดแข็งและจุดอ่อนของพวกเขา ออกแบบแผนการเรียนรู้ อยู่ในงาน ติดตามความก้าวหน้าของตนเอง