At first sight, the poem appears to

At first sight, the poem appears to be simply a description of a childhood memory, of the bay where “we bathed at times” and where “we raced boats”; the memory seems to be nostalgic and even wistful. Once looked at more carefully, however, the memory is perhaps not quite so straightforward; the road to the bay leads the poet to think of “how many roads we take that lead to Nowhere”, surely a sense of how often in life we make wrong decisions (an echo possibly of Robert Frost’s poem ‘The Road Not Taken’?). And the final line of the opening stanza may also suggest that the memory he has is not in fact of an Eden, “that veritable garden where everything comes easy”.

The second stanza again opens with what seem to be simple and happy memories, but it is worth noting some of the words towards its end – “autumnal”, “cold”, “amber”, “the taniwha” – all hinting surely at a lack of warmth and happiness. The image of the threatening taniwha is quite a powerful and ominous conclusion to the stanza.

The third stanza opens with poisonous spiders, and despite the recurringly strong images of the cliffs and the surf the poem ends with a curiously hypnotic sense that the poet is transfixed by his memories, but also with an awareness that they are false – “the bay that never was”. Is he perhaps saying that we do our best as humans to make our lives happier than they really are, that we hide behind happy memories?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แรกพบ บทกวีปรากฏ เป็นเพียงคำอธิบายของความทรงจำในวัยเด็ก อ่าว "เราอาบน้ำบางครั้ง" และ "เราวิ่งเรือ" หน่วยความจำน่าจะคิดถึง และแม้ wistful เมื่อมองไปที่เพิ่มเติมอย่างระมัดระวัง หน่วยความจำก็อาจจะไม่ตรงไปตรงมาค่อนข้างมี ถนนไปยังอ่าวนำกวีจะคิดว่า "ถนนหลายวิธีที่เราใช้ที่นำไปไหน" ย่อม รู้สึกว่าในชีวิตเราตัดสินใจผิด (เสียงก้องของโรเบิร์ตฟรอสต์กวี 'ถนนไม่ถ่าย' อาจจะ) และบรรทัดสุดท้ายของบทเปิดอาจจะบอกว่า หน่วยความจำที่เขามีไม่ในความเป็นจริงที่อีเดน "ที่จริงสวนที่ทุกอย่างมาง่ายบทที่ 2 เปิด ด้วยอะไรดูเหมือนจะ ง่าย และมีความสุขความทรงจำ แต่มันเป็นมูลค่า noting คำไปสิ้นสุด – "ใบไม้" "เย็น" "อำพัน", "การ taniwha" – ทั้งหมดแข็งแรงเจริญก้าวแน่นอนที่ขาดความอบอุ่นและความสุข ภาพของ taniwha คุกคามจะค่อนข้างมีประสิทธิภาพ และเป็นลางไม่ดีจบบทความบทที่ 3 เปิด ด้วยแมงมุมพิษ และแม้ มีภาพของหน้าผาและคลื่น แรง recurringly บทกวีสิ้นสุด กับความรู้สึกถูกสะกดจิตซอกแซกว่า กวีเป็นสหพันธ์ โดยความทรงจำของเขา แต่ ด้วยการรับรู้ว่า พวกเขาเป็นเท็จ – "อ่าวที่เคยเป็น" เขาอาจจะพูดว่า เราทำดีที่สุดเป็นมนุษย์จะทำให้ชีวิตเรามีความสุขกว่าที่เป็นจริง ว่า เราซ่อนอยู่เบื้องหลังความสุขความทรงจำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แรกเห็นบทกวีที่ดูเหมือนจะเป็นเพียงคำอธิบายของหน่วยความจำในวัยเด็กเป็นของอ่าวที่ "เราอาบน้ำในช่วงเวลา" และที่ "เราวิ่งเรือ"; หน่วยความจำที่ดูเหมือนว่าจะคิดถึงและยังโหยหา เมื่อมองที่มากขึ้นอย่างระมัดระวัง แต่หน่วยความจำอาจจะไม่ได้ค่อนข้างตรงไปตรงมาเช่นนั้น ถนนอ่าวนำไปสู่บทกวีที่จะคิดว่า "กี่ถนนที่เราใช้เวลาที่นำไปสู่ที่ไหน" แน่นอนความรู้สึกของวิธีการที่มักจะอยู่ในชีวิตของเราจะทำให้การตัดสินใจที่ผิดพลาด (ก้องอาจจะเป็นบทกวีของโรเบิร์ตฟรอสต์ 'ถนนไม่ได้' หรือไม่? ) และบรรทัดสุดท้ายของการเปิดบทยังอาจแสดงให้เห็นว่าหน่วยความจำที่เขามีไม่ได้อยู่ในความเป็นจริงของอีเดน "ที่สวนจริงที่ทุกอย่างมาง่าย".

บทที่สองอีกครั้งเปิดขึ้นพร้อมกับสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นความทรงจำที่เรียบง่ายและมีความสุข แต่ มันเป็นมูลค่า noting บางส่วนของคำต่อท้ายของ - "ฤดูใบไม้ร่วง", "เย็น", "แอมเบอร์", "จาก Taniwha" - เค้าทุกอย่างแน่นอนที่ขาดความอบอุ่นและความสุข ภาพของจาก Taniwha คุกคามค่อนข้างเป็นข้อสรุปที่มีประสิทธิภาพและเป็นลางไม่ดีจะบท.

ที่สามฉันท์เปิดขึ้นพร้อมกับแมงมุมที่มีพิษและแม้จะมีภาพที่แข็งแกร่ง recurringly ของหน้าผาและท่องบทกวีจบลงด้วยความรู้สึกที่ถูกสะกดจิตอยากรู้อยากเห็นว่ากวีถูกตรึง ความทรงจำของเขา แต่ยังมีการรับรู้ว่าพวกเขาเป็นเท็จ - "อ่าวที่ไม่เคยเป็น" คือเขาอาจจะบอกว่าเราทำดีที่สุดของเราเป็นมนุษย์ที่จะทำให้ชีวิตของเรามีความสุขกว่าพวกเขาเป็นจริงที่เราซ่อนสุขความทรงจำหลัง?