Friedman is of course on more solid

Friedman is of course on more solid ground when writing about economics. His economic argument is the traditio nal one that businessmen are no more than agents of the shareholders who ultimately employ them. In his view, when functioning as businessmen their only duty is to these owners. He therefore concludes that any action by a businessman that does not aim to maximise profits amounts to a tax on that business, which should be left to government alone. Friedman is therefore dismissive of any notion of corporate social responsibility:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฟรีดแมนอยู่แน่นอนบนพื้นแข็งขึ้นเมื่อเขียนเกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์ ข้อโต้แย้งทางเศรษฐกิจคือ nal traditio หนึ่งว่า นักธุรกิจจะไม่มากกว่าตัวแทนของผู้ถือหุ้นซึ่งในที่สุด จ้างพวกเขา ในมุมมองของเขา เมื่อทำงานเป็นนักธุรกิจเจ้าของเหล่านี้คือหน้าที่เท่านั้น เขาจึงสรุปว่า การกระทำใด ๆ โดยนักธุรกิจที่มุ่งเพิ่มผลกำไรจำนวนเงินภาษีสำหรับธุรกิจ ซึ่งควรจะปล่อยให้รัฐบาลได้เพียงอย่างเดียว ฟรีดแมนจึง dismissive ของย่ำยีสังคม:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฟรีดแมนเป็นหลักสูตรที่อยู่บนพื้นดินที่มั่นคงมากขึ้นเมื่อเขียนเกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์ ข้อโต้แย้งทางเศรษฐกิจของเขาคือ Traditio NAL หนึ่งที่นักธุรกิจไม่เกินตัวแทนของผู้ถือหุ้นซึ่งท้ายที่สุดจ้างพวกเขา ในมุมมองของเขาเมื่อทำงานเป็นนักธุรกิจหน้าที่เดียวของพวกเขาคือการเจ้าของเหล่านี้ ดังนั้นเขาจึงสรุปว่าการกระทำใด ๆ โดยนักธุรกิจที่ไม่ได้มีจุดมุ่งหมายเพื่อเพิ่มผลกำไรจำนวนภาษีในธุรกิจที่ซึ่งควรจะปล่อยให้รัฐบาลเพียงอย่างเดียว ฟรีดแมนจึงไม่ไยดีของความคิดของความรับผิดชอบต่อสังคมขององค์กรใด ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฟรีดแมนเป็นหลักสูตรบนพื้นดินแข็งมากขึ้นเมื่อเขียนเรื่องเศรษฐศาสตร์ การโต้เถียงทางเศรษฐกิจของเขา traditio Nal หนึ่งที่นักธุรกิจไม่ต่างจากตัวแทนของผู้ถือหุ้นที่สุด จ้างพวกเขา ในมุมมองของเขา เมื่อการทำงานเป็นนักธุรกิจของตนเองเท่านั้น หน้าที่คือเจ้าของเหล่านี้ เขาจึงสรุปได้ว่า การกระทำใด ๆโดยนักธุรกิจที่ไม่ได้มีจุดมุ่งหมายเพื่อเพิ่มผลกำไรยอดเงินภาษีในธุรกิจ ซึ่งควรปล่อยให้รัฐบาลคนเดียว ฟรีดแมนเป็น dismissive ของใด ๆ ดังนั้นแนวคิดของความรับผิดชอบต่อสังคม :