At its base level, Nina Menkes’ “Ph

At its base level, Nina Menkes’ “Phantom Love” draws a line between introspective art and unbearable pretentiousness. Although the rich visuals and beautiful photography may create a vivid cinematic world, there are no real characters to fill it. Although the heavy visual metaphors are designed to provoke thought, the complete lack of story provokes nothing but boredom. In aspiring towards Lynchian weirdness, the filmmakers somehow forgot to make an enjoyable film. Despite all its artistic flair and panache, “Phantom Love” is essentially a bad film that fails to justify its 84-minute running time.

To try and conventionally review this film is an exercise in futility. There is no real plot to speak of, and due to the lack of any narrative structure, I had to visit IMDb to find out the lead character’s name. I’ll try to explain the storyline as best I can: Lulu (Marina Choif) is a rather reclusive woman, who slips into a deep depression due to her sister’s poor mental health. She works as a croupier in a Koreatown casino, and each night she is visited by a very hairy lover, with whom she has vacant and emotionally distant sex.

Yep. That’s it.

You’d be forgiven for thinking that this film sets the characters up for something to happen. However, if you’re expecting something other than pensive gazes and moody shadows from “Phantom Love”, you’ll be sorely disappointed. There is little to no characterisation, which kills this film as it is essentially a character study. And as for the subtext that “Phantom Love” is precariously balanced on, Menkes seems to want the audience to interpret what they are seeing in one specific way, rather than
leaving a blank canvas for viewers to project their own meaning onto.

The overall effect of these two factors is that “Phantom Love” feels purely vacuous. Yet, despite this, the film is still quick to point to itself and say “look at me; I’m profound”. While it’s easy to mistake the artistic style of “Phantom Love” for self-importance, the film’s pretentious air is not the result of style, but rather that of a fault: there is no point to anything that happens in “Phantom Love”. Characters never have any motivation for their actions, some of the visuals are largely incongruous to the rest of the film and everything feels like it was made up ad-hoc. One would think this would baffle the audience, however from what I saw at the screening, very few of the audience were actually paying attention.

I can’t blame them. Anyone could be forgiven for falling asleep during this film or simply walking out of the theatre (there were plenty of walkouts during the screening too). Possibly my biggest gripe with “Phantom Love” is that it utterly bored me. This is the kind of movie where the shot lingers on for at least double the amount of time necessary, even when nothing is happening in the frame. This is not the fault of the DoP, who (in my opinion) did a very good job on “Phantom Love”. Instead, the blame can be placed on the editor (perhaps unsurprisingly it was Nina Menkes herself that cut this film). Maybe it was Menkes’ intention to give the audience a bland, boring experience, to help us empathise with Lulu’s depression. If this was the case, then Menkes did far too good of a job, as, come the halfway point, the viewer is put in such a state of ennui that it’s hard to care about anything happening on screen.

However, this laboriously slow cutting was probably not by virtue of artistic flair, but rather Nina Menkes’ own inability to cut her film down to a necessary pace. Watching a woman file her nails for minutes on end is inevitably going to be boring, no matter how well the shot is composed.

Which leads me to “Phantom Love’s” only saving grace: the cinematography. Making good use of the black-and-white spectrum, the classic frame composition gives the film an expressionistic feel, and makes modern-day Koreatown seem almost otherworldly. Honestly, some of the shots are so striking that still frames from “Phantom Love” could probably earn a place in an art gallery. And, although extremely influenced by films such as “Eraserhead”, “In the Mood For Love” and “The Exorcist”, the rich visuals easily compensate for the film’s shortcomings.

Yet, there is a lesson to be learned from “Phantom Love”: visuals don’t make movies. When an 84-minute long film feels like a 3-hour epic, then someone has done their job wrong. Perhaps the most annoying thing about “Phantom Love” is that it creates such a powerful visual backdrop, yet fills it with nothing but wooden characters and pseudo-emotional subtext.

Nina Menkes (director) / Nina Menkes (screenplay)
CAST: Laura Liguori … Fairy Princess
Juliette Marquis … Nitzan
Bobby Naderi … The Lover

To try and conventionally review this film is an exercise in futility. There is no real plot to speak of, and due to the lack of any narrative structure, I had to visit IMDb to find out the lead character’s name. I’ll try to explain the storyline as best I can: Lulu (Marina Choif) is a rather reclusive woman, who slips into a deep depression due to her sister’s poor mental health. She works as a croupier in a Koreatown casino, and each night she is visited by a very hairy lover, with whom she has vacant and emotionally distant sex.

Yep. That’s it.

You’d be forgiven for thinking that this film sets the characters up for something to happen. However, if you’re expecting something other than pensive gazes and moody shadows from “Phantom Love”, you’ll be sorely disappointed. There is little to no characterisation, which kills this film as it is essentially a character study. And as for the subtext that “Phantom Love” is precariously balanced on, Menkes seems to want the audience to interpret what they are seeing in one specific way, rather than
leaving a blank canvas for viewers to project their own meaning onto.

The overall effect of these two factors is that “Phantom Love” feels purely vacuous. Yet, despite this, the film is still quick to point to itself and say “look at me; I’m profound”. While it’s easy to mistake the artistic style of “Phantom Love” for self-importance, the film’s pretentious air is not the result of style, but rather that of a fault: there is no point to anything that happens in “Phantom Love”. Characters never have any motivation for their actions, some of the visuals are largely incongruous to the rest of the film and everything feels like it was made up ad-hoc. One would think this would baffle the audience, however from what I saw at the screening, very few of the audience were actually paying attention.

I can’t blame them. Anyone could be forgiven for falling asleep during this film or simply walking out of the theatre (there were plenty of walkouts during the screening too). Possibly my biggest gripe with “Phantom Love” is that it utterly bored me. This is the kind of movie where the shot lingers on for at least double the amount of time necessary, even when nothing is happening in the frame. This is not the fault of the DoP, who (in my opinion) did a very good job on “Phantom Love”. Instead, the blame can be placed on the editor (perhaps unsurprisingly it was Nina Menkes herself that cut this film). Maybe it was Menkes’ intention to give the audience a bland, boring experience, to help us empathise with Lulu’s depression. If this was the case, then Menkes did far too good of a job, as, come the halfway point, the viewer is put in such a state of ennui that it’s hard to care about anything happening on screen.

However, this laboriously slow cutting was probably not by virtue of artistic flair, but rather Nina Menkes’ own inability to cut her film down to a necessary pace. Watching a woman file her nails for minutes on end is inevitably going to be boring, no matter how well the shot is composed.

Which leads me to “Phantom Love’s” only saving grace: the cinematography. Making good use of the black-and-white spectrum, the classic frame composition gives the film an expressionistic feel, and makes modern-day Koreatown seem almost otherworldly. Honestly, some of the shots are so striking that still frames from “Phantom Love” could probably earn a place in an art gallery. And, although extremely influenced by films such as “Eraserhead”, “In the Mood For Love” and “The Exorcist”, the rich visuals easily compensate for the film’s shortcomings.

Yet, there is a lesson to be learned from “Phantom Love”: visuals don’t make movies. When an 84-minute long film feels like a 3-hour epic, then someone has done their job wrong. Perhaps the most annoying thing about “Phantom Love” is that it creates such a powerful visual backdrop, yet fills it with nothing but wooden characters and pseudo-emotional subtext.

Nina Menkes (director) / Nina Menkes (screenplay)
CAST: Laura Liguori … Fairy Princess
Juliette Marquis … Nitzan
Bobby Naderi … The Lover

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ระดับของฐาน นีน่า Menkes ของ "ผีรัก" วาดเส้นศิลปะ introspective และ pretentiousness ความ แม้รวยภาพและถ่ายภาพที่สวยงามอาจสร้างผลงานชิ้นโลกสดใส มีอักขระจริงไม่เติม แม้ว่าคำอุปมาอุปมัยภาพหนักออกแบบเพื่อกระตุ้นความคิด ไม่สมบูรณ์เรื่องเรียกอะไรแต่ความเบื่อ ในธีมต่อ Lynchian weirdness ภาพยนตร์ตัวอย่างใดลืมเพื่อให้ฟิล์มมีความสุข แม้ทั้งหมดของศิลปะไหวพริบและแต่งตัวสวย "ผีรัก" นั้นเป็นภาพยนตร์ดีที่ไม่สามารถจัดเวลาทำงาน 84 นาทีตรวจสอบฟิล์มนี้ดี และพยายามเป็นการออกกำลังกายในอุดมคติ ไม่มีพล็อตไม่จริงพูดของ และเนื่องจากมีโครงสร้างใด ๆ บรรยาย ผมจะชมภาพยนตร์เพื่อค้นหาชื่อของตัวละครนำ จะพยายามอธิบายเรื่องราวดีสุดค่ะ: Lulu (มารี Choif) เป็นผู้หญิงค่อนข้างรู้สึกอุ่นใจ ที่จัดส่งเป็นซึมเศร้าลึกเนื่องจากสุขภาพจิตที่ดีของน้องสาวของเธอ เธอทำงานเป็น croupier ในคาสิโน Koreatown และทุกคืนที่เธอจะเข้าเยี่ยมชม โดยคนรักผมมาก ซึ่งเธอมีว่าง และห่างไกลอารมณ์เพศฮ่ะ ถูกต้องYou’d be forgiven for thinking that this film sets the characters up for something to happen. However, if you’re expecting something other than pensive gazes and moody shadows from “Phantom Love”, you’ll be sorely disappointed. There is little to no characterisation, which kills this film as it is essentially a character study. And as for the subtext that “Phantom Love” is precariously balanced on, Menkes seems to want the audience to interpret what they are seeing in one specific way, rather thanleaving a blank canvas for viewers to project their own meaning onto.The overall effect of these two factors is that “Phantom Love” feels purely vacuous. Yet, despite this, the film is still quick to point to itself and say “look at me; I’m profound”. While it’s easy to mistake the artistic style of “Phantom Love” for self-importance, the film’s pretentious air is not the result of style, but rather that of a fault: there is no point to anything that happens in “Phantom Love”. Characters never have any motivation for their actions, some of the visuals are largely incongruous to the rest of the film and everything feels like it was made up ad-hoc. One would think this would baffle the audience, however from what I saw at the screening, very few of the audience were actually paying attention.I can’t blame them. Anyone could be forgiven for falling asleep during this film or simply walking out of the theatre (there were plenty of walkouts during the screening too). Possibly my biggest gripe with “Phantom Love” is that it utterly bored me. This is the kind of movie where the shot lingers on for at least double the amount of time necessary, even when nothing is happening in the frame. This is not the fault of the DoP, who (in my opinion) did a very good job on “Phantom Love”. Instead, the blame can be placed on the editor (perhaps unsurprisingly it was Nina Menkes herself that cut this film). Maybe it was Menkes’ intention to give the audience a bland, boring experience, to help us empathise with Lulu’s depression. If this was the case, then Menkes did far too good of a job, as, come the halfway point, the viewer is put in such a state of ennui that it’s hard to care about anything happening on screen.
However, this laboriously slow cutting was probably not by virtue of artistic flair, but rather Nina Menkes’ own inability to cut her film down to a necessary pace. Watching a woman file her nails for minutes on end is inevitably going to be boring, no matter how well the shot is composed.

Which leads me to “Phantom Love’s” only saving grace: the cinematography. Making good use of the black-and-white spectrum, the classic frame composition gives the film an expressionistic feel, and makes modern-day Koreatown seem almost otherworldly. Honestly, some of the shots are so striking that still frames from “Phantom Love” could probably earn a place in an art gallery. And, although extremely influenced by films such as “Eraserhead”, “In the Mood For Love” and “The Exorcist”, the rich visuals easily compensate for the film’s shortcomings.

Yet, there is a lesson to be learned from “Phantom Love”: visuals don’t make movies. When an 84-minute long film feels like a 3-hour epic, then someone has done their job wrong. Perhaps the most annoying thing about “Phantom Love” is that it creates such a powerful visual backdrop, yet fills it with nothing but wooden characters and pseudo-emotional subtext.

Nina Menkes (director) / Nina Menkes (screenplay)
CAST: Laura Liguori … Fairy Princess
Juliette Marquis … Nitzan
Bobby Naderi … The Lover

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ในระดับฐานของนีน่า Menkes "ผีรัก" วาดเส้นระหว่างศิลปะและครุ่นคิดข้ออ้างเหลือทน แม้ว่าภาพที่อุดมไปด้วยและการถ่ายภาพที่สวยงามอาจสร้างโลกภาพยนตร์สดใสไม่มีตัวละครที่แท้จริงในการเติมเต็ม แม้ว่าคำอุปมาอุปมัยภาพหนักถูกออกแบบมาเพื่อกระตุ้นความคิดที่ขาดความสมบูรณ์ของเรื่องราวที่กระตุ้นให้เกิดความเบื่อหน่าย แต่ไม่มีอะไร ในที่ต้องการความแปลกประหลาดต่อ Lynchian ถ่ายทำอย่างใดลืมที่จะทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้สนุก แม้จะมีไหวพริบศิลปะและการแต่งตัวสวย "ผีความรัก" เป็นหลักเป็นภาพยนตร์ที่ไม่ดีที่ล้มเหลวในการปรับเวลาทำงาน 84 นาทีของ. และพยายามทบทวนอัตภาพหนังเรื่องนี้คือการออกกำลังกายในความหมาย ไม่มีพล็อตที่แท้จริงในการพูดเป็นและเนื่องจากการขาดของโครงสร้างการเล่าเรื่องใด ๆ ที่ฉันได้ไปเยี่ยมชมไอเอ็มเพื่อหาชื่อตัวละครนำของ ฉันจะพยายามที่จะอธิบายเรื่องราวที่ดีที่สุดที่ฉันสามารถ: ลูลู่ (Marina Choif) เป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างเก็บตัวที่หลุดเข้าไปในที่ลุ่มลึกเนื่องจากการน้องสาวของเธอสุขภาพจิตไม่ดี เธอทำงานเป็นเจ้ามือการพนันในคาสิโนทาวน์และแต่ละคืนเธอจะแวะมาหาคนรักที่มีขนดกมากกับผู้ที่เธอมีเพศสัมพันธ์ว่างที่ห่างไกลและอารมณ์. ครับ นั่นแหล่ะ. คุณจะได้รับการอภัยสำหรับคิดว่าหนังเรื่องนี้ตัวละครชุดสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ถ้าคุณกำลังคาดหวังว่าสิ่งอื่นที่ไม่ใช่ gazes หม่นและเงาอารมณ์จาก "ผีรัก" คุณจะผิดหวังอย่างมาก มีเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะไม่มีตัวละครซึ่งฆ่าหนังเรื่องนี้มันเป็นหลักการศึกษาตัวละคร และเป็นนัยที่ว่า "ผีความรัก" จะมีความสมดุลอย่างน่ากลัวใน Menkes ดูเหมือนว่าจะต้องการให้ผู้ชมในการตีความสิ่งที่พวกเขาเห็นในทางหนึ่งที่เฉพาะเจาะจงมากกว่าออกจากผ้าใบว่างสำหรับผู้ชมโครงการความหมายของตัวเองลงบน. ผลกระทบโดยรวม ของทั้งสองปัจจัยคือการที่ "ผีรัก" รู้สึกว่างเปล่าอย่างหมดจด แต่แม้จะมีนี้ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังคงเป็นที่รวดเร็วในการชี้ไปที่ตัวเองและพูดว่า "มองมาที่ฉัน; ฉันลึกซึ้ง " ขณะที่มันเป็นเรื่องง่ายที่จะเข้าใจผิดรูปแบบศิลปะของ "ผีรัก" สำหรับตัวเองสำคัญอากาศเก๊กของภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ได้เป็นผลของรูปแบบ แต่ที่ผิด: มีชี้ไปที่สิ่งที่เกิดขึ้นใน "ผีความรัก" ไม่มี ตัวละครที่ไม่เคยมีแรงจูงใจใด ๆ สำหรับการกระทำของพวกเขาบางส่วนของภาพส่วนใหญ่จะไม่เข้ากันกับส่วนที่เหลือของภาพยนตร์เรื่องนี้และทุกอย่างที่รู้สึกเหมือนมันถูกสร้างขึ้นเฉพาะกิจ ใครจะคิดว่านี่จะทำให้ยุ่งเหยิงผู้ชม แต่จากสิ่งที่ผมเห็นที่การตรวจคัดกรองที่น้อยมากของผู้ชมได้รับความสนใจจริง. ฉันไม่สามารถตำหนิพวกเขา ทุกคนจะได้รับการอภัยสำหรับการนอนหลับระหว่างหนังเรื่องนี้หรือเพียงแค่เดินออกจากโรงละคร (มีความอุดมสมบูรณ์ของ walkouts ในระหว่างการตรวจคัดกรองด้วย) อาจจะจับที่ใหญ่ที่สุดของฉันกับ "ผีความรัก" ก็คือว่ามันเบื่อข้าแน่ นี้เป็นชนิดของภาพยนตร์ที่สะท้อนยิงในเวลาอย่างน้อยสองเท่าของเวลาที่จำเป็นแม้เมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้นในกรอบ นี้ไม่ใช่ความผิดของ DoP ที่ (ในความคิดของฉัน) ได้งานที่ดีมากใน "ผีความรัก" แต่โทษที่สามารถวางบนบรรณาธิการ (อาจจะแปลกใจว่ามันเป็นนีน่า Menkes ตัวเองที่ตัดหนังเรื่องนี้) บางทีมันอาจจะเป็นความตั้งใจ Menkes 'ที่จะให้ผู้ชมอ่อนโยนประสบการณ์ที่น่าเบื่อที่จะช่วยให้เราเอาใจใส่กับภาวะซึมเศร้าของลูลู่ ถ้าเรื่องนี้เป็นกรณีนี้แล้ว Menkes ได้ไกลดีเกินไปของงานเป็นมาจุดกึ่งกลางผู้ชมจะใส่ในสภาพของความน่าเบื่อว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะดูแลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นบนหน้าจอ. แต่นี้ตัดช้าหนัก ก็อาจจะไม่ได้โดยอาศัยอำนาจตามความไหวพริบศิลปะ แต่นีน่าไม่สามารถ Menkes 'ของตัวเองที่จะตัดภาพยนตร์ของเธอลงไปก้าวที่จำเป็น ดูเป็นผู้หญิงที่ยื่นเล็บของเธอนาทีที่สิ้นสุดจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องน่าเบื่อไม่ว่าวิธีการที่ดียิงที่ประกอบด้วย. ซึ่งทำให้ผม "ผีรัก" พระคุณเพียงประหยัด: ภาพยนตร์ การใช้ประโยชน์จากคลื่นสีดำและสีขาวองค์ประกอบคลาสสิกกรอบให้ภาพยนตร์เรื่องนี้รู้สึกเพรสและทำให้ทาวน์สมัยใหม่ดูเหมือนอยู่อย่างเกือบ สุจริตบางส่วนของภาพจึงโดดเด่นที่ยังคงกรอบจาก "ผีรัก" อาจจะได้รับสถานที่ในหอศิลป์ และแม้ว่าได้รับอิทธิพลอย่างมากจากภาพยนตร์เรื่อง "Eraserhead", "ในอารมณ์สำหรับความรัก" และ "หมอผี" ภาพที่อุดมไปด้วยได้อย่างง่ายดายชดเชยข้อบกพร่องของภาพยนตร์เรื่องนี้. ยังมีเป็นบทเรียนที่จะเรียนรู้จาก "ผีความรัก" ซึ่งเป็น : ภาพที่ไม่ได้ทำภาพยนตร์ เมื่อ 84 นาทีภาพยนตร์เรื่องยาวรู้สึกเหมือนมหากาพย์ 3 ชั่วโมงจากนั้นมีคนทำผิดงานของพวกเขา บางทีสิ่งที่น่ารำคาญที่สุดเกี่ยวกับ "ผีความรัก" ก็คือว่ามันจะสร้างดังกล่าวเป็นฉากหลังของภาพที่มีประสิทธิภาพยังเติมด้วยอะไร แต่ตัวละครที่ทำจากไม้และนัยหลอกอารมณ์. นีน่า Menkes (ผู้อำนวยการ) / นีน่า Menkes (บทภาพยนตร์) นักแสดง: ลอร่า Liguori ... นางฟ้าเจ้าหญิงจูเลียตมาร์ควิส... Nitzan บ๊อบบี้ Naderi ... รัก

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.