Gene–environment interactionsIt is

Gene–environment interactions
It is generally accepted that complex disorders such as ADHD
develop as the result of interplay between genetic and environmental
factors (Rutter et al. 2006). Gene–environment interactions
(GxE) offer a plausible explanation as to why some
children show susceptibility to environmental risks while others
are somewhat resilient (Wermter et al. 2010). Although still
in their infancy, exploratory studies are beginning to identify circumstances in which specific genetic variants and environmental
factors interact to heighten risk of ADHD (Nigg et al.
2010). However, despite encouraging early findings, there is
currently a lack of replication in GxE effects and heterogeneity
among trials prevents pooled analysis of effects (Nigg et al.
2010). In addition, genes and environments can overlap in other
ways (gene–environment correlations; rGE). For example, genes
can determine the types of environment a person is exposed to
(including the quality of parenting received), while environmental
experience can also influence gene expression (Rutter
et al. 2006). rGE may therefore manifest as GxE interactions and
future research designs should control for the potential confounding
influences of rGE (Wermter et al. 2010).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปฏิสัมพันธ์ของยีน – สภาพแวดล้อมเป็นที่ยอมรับโดยทั่วไปซับซ้อนที่ผิดปกติเช่นสมาธิสั้นพัฒนาเป็นผลลัพธ์ของความสัมพันธ์ระหว่างพันธุกรรม และสิ่งแวดล้อมปัจจัย (นดรูรัต et al. 2006) ปฏิสัมพันธ์ของยีน – สภาพแวดล้อม(GxE) มีคำอธิบายที่เป็นไปได้ที่จะเหตุผลบางเด็กแสดงความไวต่อสิ่งแวดล้อมความเสี่ยงขณะที่คนอื่นจะค่อนข้างยืดหยุ่น (Wermter et al. 2010) แม้ว่าจะยังคงในวัยเด็กของพวกเขา สำรวจศึกษาเป็นจุดเริ่มต้นเพื่อระบุสถานการณ์ ในตัวแปรทางพันธุกรรมที่เฉพาะ และสิ่งแวดล้อมปัจจัยในการเพิ่มความเสี่ยงโรคสมาธิสั้น (Nigg et al2010) . อย่างไรก็ตาม แม้ว่าผลการวิจัยส่งเสริมต้น มีปัจจุบันการขาดของจำลองในผล GxE และ heterogeneityระหว่างทดลองป้องกันการวิเคราะห์ pooled ผล (Nigg et al2010) ., ยีนและสภาพแวดล้อมสามารถซ้อนทับในที่อื่น ๆวิธี (ยีน – สภาพแวดล้อมความสัมพันธ์ rGE) ตัวอย่างเช่น ยีนสามารถกำหนดประเภทของสภาพแวดล้อมที่บุคคลได้รับ(รวมถึงคุณภาพของการเลี้ยงดูที่ได้รับ), ในขณะที่สิ่งแวดล้อมประสบการณ์จะมีผลต่อยีน (นดรูรัตet al. 2006) rGE อาจดังนั้นรายการการ GxE และออกแบบงานวิจัยในอนาคตควรควบคุมได้รบกวนอิทธิพลของ rGE (Wermter et al. 2010)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปฏิสัมพันธ์ของยีนสภาพแวดล้อมที่
เป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไปว่าความผิดปกติที่ซับซ้อนเช่นสมาธิสั้น
พัฒนาเป็นผลมาจากการทำงานร่วมกันระหว่างทางพันธุกรรมและสิ่งแวดล้อม
ปัจจัย (รัต et al. 2006) ปฏิสัมพันธ์ของยีนสิ่งแวดล้อม
(GXE) มีคำอธิบายที่มีเหตุผลว่าทำไมบาง
เด็กแสดงความไวต่อความเสี่ยงด้านสิ่งแวดล้อมขณะที่คนอื่น
จะค่อนข้างมีความยืดหยุ่น (Wermter et al. 2010) แต่ยังอยู่
ในวัยเด็กของพวกเขาการศึกษาสำรวจเป็นจุดเริ่มต้นในการระบุสถานการณ์ที่สายพันธุ์ทางพันธุกรรมที่เฉพาะเจาะจงและสิ่งแวดล้อม
ปัจจัยโต้ตอบเพื่อเพิ่มระดับความเสี่ยงของการเป็นโรคสมาธิสั้น (Nigg et al.
2010) อย่างไรก็ตามแม้จะมีการส่งเสริมให้ค้นพบในช่วงต้นมี
อยู่ในปัจจุบันขาดการจำลองแบบในลักษณะ GXE และความแตกต่าง
ในหมู่ทดลองป้องกันการวิเคราะห์ pooled ของผลกระทบ (Nigg et al.
2010) นอกจากนี้ยีนและสภาพแวดล้อมสามารถซ้อนทับกันในอื่น ๆ
วิธีการ (ความสัมพันธ์ของยีนสิ่งแวดล้อม RGE) ยกตัวอย่างเช่นยีนที่
สามารถตรวจสอบประเภทของสภาพแวดล้อมที่เป็นบุคคลที่สัมผัสกับ
(รวมถึงคุณภาพของการเลี้ยงดูที่ได้รับ) ในขณะที่สิ่งแวดล้อม
ประสบการณ์ยังสามารถมีอิทธิพลต่อการแสดงออกของยีน (รัต
et al. 2006) RGE อาจดังนั้นจึงเป็นที่ประจักษ์ปฏิสัมพันธ์ GXE และ
การออกแบบการวิจัยในอนาคตควรควบคุมสำหรับรบกวนศักยภาพ
อิทธิพลของ RGE (Wermter et al. 2010)