The history of nuclear physics as a

The history of nuclear physics as a discipline distinct from atomic physics starts with the discovery of radioactivity by Henri Becquerel in 1896,[1] while investigating phosphorescence in uranium salts.[2] The discovery of the electron by J. J. Thomson[3] a year later was an indication that the atom had internal structure. At the beginning of the 20th century the accepted model of the atom was J. J. Thomson's "plum pudding" model in which the atom was a positively charged ball with smaller negatively charged electrons embedded inside it.

In the years that followed, radioactivity was extensively investigated, notably by the husband and wife team of Pierre Curie and Marie Curie and by Ernest Rutherford and his collaborators. By the turn of the century physicists had also discovered three types of radiation emanating from atoms, which they named alpha, beta, and gamma radiation. Experiments by Otto Hahn in 1911 and by James Chadwick in 1914 discovered that the beta decay spectrum was continuous rather than discrete. That is, electrons were ejected from the atom with a continuous range of energies, rather than the discrete amounts of energy that were observed in gamma and alpha decays. This was a problem for nuclear physics at the time, because it seemed to indicate that energy was not conserved in these decays.

The 1903 Nobel Prize in Physics was awarded jointly to Becquerel for his discovery and to Pierre Curie and Marie Curie for their subsequent research into radioactivity. Rutherford was awarded the Nobel Prize in Chemistry in 1908 for his "investigations into the disintegration of the elements and the chemistry of radioactive substances".

In 1905, Albert Einstein formulated the idea of mass–energy equivalence. While the work on radioactivity by Becquerel and Marie Curie predates this, an explanation of the source of the energy of radioactivity would have to wait for the discovery that the nucleus itself was composed of smaller constituents, the nucleons.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

The history of nuclear physics as a discipline distinct from atomic physics starts with the discovery of radioactivity by Henri Becquerel in 1896,[1] while investigating phosphorescence in uranium salts.[2] The discovery of the electron by J. J. Thomson[3] a year later was an indication that the atom had internal structure. At the beginning of the 20th century the accepted model of the atom was J. J. Thomson's "plum pudding" model in which the atom was a positively charged ball with smaller negatively charged electrons embedded inside it.In the years that followed, radioactivity was extensively investigated, notably by the husband and wife team of Pierre Curie and Marie Curie and by Ernest Rutherford and his collaborators. By the turn of the century physicists had also discovered three types of radiation emanating from atoms, which they named alpha, beta, and gamma radiation. Experiments by Otto Hahn in 1911 and by James Chadwick in 1914 discovered that the beta decay spectrum was continuous rather than discrete. That is, electrons were ejected from the atom with a continuous range of energies, rather than the discrete amounts of energy that were observed in gamma and alpha decays. This was a problem for nuclear physics at the time, because it seemed to indicate that energy was not conserved in these decays.1903 รางวัลโนเบลสาขาฟิสิกส์ได้รับรางวัลร่วมเบ็กเกอเรลสำหรับการค้นพบของเขา และ Pierre กูรีและมารีกูรีสำหรับงานวิจัยของพวกเขามาเป็นภัย รูเทอร์ฟอร์ดได้รับรางวัลโนเบลเคมีใน 1908 สำหรับเขา "สอบสวนการสลายตัวขององค์ประกอบทางเคมีของสารกัมมันตรังสี"ใน 1905 อัลเบิร์ตไอน์สไตน์ผสมความคิดของมวล-พลังงานเทียบเท่า ในขณะที่งานภัยโดยเบ็กเกอเรลและมารีกูรีถือกำเนิดนี้ คำอธิบายของแหล่งพลังงานหลักจะต้องรอการค้นพบว่า นิวเคลียสเองถูกประกอบด้วยสารประกอบขนาดเล็ก การวคลี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประวัติความเป็นมาของฟิสิกส์นิวเคลียร์เป็นวินัยแตกต่างจากฟิสิกส์อะตอมเริ่มต้นด้วยการค้นพบของกัมมันตภาพรังสีโดย Henri Becquerel ในปี 1896 [1] ขณะที่การสืบสวนฟอสฟอรัสเกลือแร่ยูเรเนียม. [2] การค้นพบของอิเล็กตรอนโดย JJ Thomson [3] ปี ต่อมาเป็นข้อบ่งชี้ว่าอะตอมมีโครงสร้างภายใน ในตอนต้นของศตวรรษที่ 20 รูปแบบที่ได้รับการยอมรับของอะตอมเป็นเจเจทอมสัน "พลัมพุดดิ้ง" รูปแบบในการที่อะตอมเป็นลูกประจุบวกที่มีขนาดเล็กกว่าอิเล็กตรอนที่มีประจุลบที่ฝังอยู่ข้างใน. ในปีที่เกิดขึ้นตามกัมมันตภาพรังสีถูกตรวจสอบอย่างกว้างขวาง สะดุดตาด้วยสามีภรรยาและทีมงานของ Pierre Curie และมารีกูรีและเออร์เนสรัทเธอร์และทำงานร่วมกันของเขา โดยหันของศตวรรษที่นักฟิสิกส์ได้นอกจากนี้ยังพบสามประเภทของรังสีเล็ดลอดออกมาจากอะตอมที่ชื่ออัลฟ่าเบต้าและการฉายรังสีแกมมา การทดลองโดยอ็อตโตฮาห์นในปี 1911 และโดยเจมส์แชดวิคในปี 1914 พบว่าเบต้าสลายสเปกตรัมต่อเนื่องมากกว่าที่ไม่ต่อเนื่อง นั่นคืออิเล็กตรอนที่ถูกขับออกมาจากอะตอมกับช่วงอย่างต่อเนื่องของพลังงานมากกว่าจำนวนเงินที่ไม่ต่อเนื่องของพลังงานที่ถูกตั้งข้อสังเกตในแกมมาและอัลฟาสูญสลาย นี่เป็นปัญหาสำหรับฟิสิกส์นิวเคลียร์ในเวลานั้นเพราะมันดูเหมือนจะบ่งบอกถึงพลังงานที่ไม่ได้อยู่ในป่าสงวนสูญสลายเหล่านี้. 1903 ได้รับรางวัลโนเบลสาขาฟิสิกส์ได้รับรางวัลร่วมกัน Becquerel สำหรับการค้นพบของเขาและกับ Pierre Curie และ Marie Curie สำหรับการวิจัยมาของพวกเขา เข้ากัมมันตภาพรังสี รัทเธอร์ได้รับรางวัลโนเบลสาขาเคมีในปี 1908 ของเขา "เข้ามาสอบสวนการสลายตัวขององค์ประกอบและคุณสมบัติทางเคมีของสารกัมมันตรังสีที่". ในปี 1905 Albert Einstein สูตรความคิดของความเท่าเทียมกันมวลพลังงาน ในขณะที่ทำงานเกี่ยวกับกัมมันตภาพรังสีโดย Becquerel และ Marie Curie ถือกำเนิดนี้คำอธิบายแหล่งที่มาของการใช้พลังงานของกัมมันตภาพรังสีจะต้องรอให้มีการค้นพบว่าตัวเองนิวเคลียสประกอบด้วยองค์ประกอบขนาดเล็กนิวคลีออ