Plot summary[edit]The story is told

Plot summary[edit]
The story is told by Max Morden, a self-aware, retired art historian attempting to reconcile himself to the deaths of those whom he loved as a child and as an adult.

The novel is written as a reflective journal; the setting always in flux, wholly dependent upon the topic or theme Max feels to write about. Despite the constant fluctuations, Max returns to three settings: his childhood memories of the Graces—a wealthy middle-class family living in a rented cottage home, the "Cedars"—during the summer holidays; the months leading up to the death of his wife, Anna; and his present stay at the Cedars cottage home in Ballyless—where he has retreated since Anna's death. These three settings are heavily diced and impromptly jumbled together for the novel's entire duration.

Max's final days with Anna were awkward; Max does not know how to act with his soon-to-be-dead wife. Scenes of Anna's dying days are more full of commentary than with actual details, as are most of the novel's settings. It's through these commentaries that we learn of Max's choice to return to the cottage of his childhood memories (after Anna's death), confirming that a room would be available for residence during a visit with his adult daughter, Claire.

We learn of the Cedars' current house-maid, Miss Vavasour, and her other tenant: a retired army Colonel, often described as a background character (even during his important role in the denouement). The Colonel is also seen, at the beginning of Max's stay, to have a crush on Miss Vavasour; Max suspects Miss Vavasour had entertained the Colonel's slight infatuation prior to Max's own arrival.

Despite the actual present day setting of the novel (everything is written by Max, after Anna's death, while he stays in the Cedars home), the underlying motivation to Max's redaction of memories, the single setting which ties the novel together, are Max's childhood memories. With Max's unreliable, unorganised and omitted iteration of events, we gradually learn the names of the Graces: Chloe, the wild daughter; Myles, the mute brother; Connie, the mother; Carlo, the father; and finally the twins' nursemaid, Rose. After brief encounters, and fruitless moments of curiosity, Max becomes infatuated with Connie Grace upon first sight; seeing her lounging at the beach launches him to acquaint Chloe and Myles in, what Max stipulates to have been a conscious effort to get inside the Cedars, hence, closer to Mrs. Grace. He succeeds. Later, Max recounts being invited on a picnic—for what reasons or what specific time during the summer is never explicitly stated—where Max, in awe, catches an unkempt glance at her pelvic area. This day of "illicit invitation" climaxes when Max is pulled to the ground, and snuggled closely with Connie and Rose in a game of hide-and-seek.

The latter half of his summer memories (the relation of Max's memories in the second part of the novel), however, revolve around Max's awkward relationship with Chloe: a girl with a spastic personality and blunt demeanor whom Max describes as one who "[does] not play, on her own or otherwise". Chloe is shown as a volatile character: flagrantly kissing Max in a Cinema, rough-housing with her brother Myles, and what was hinted as hypersexuality earlier, is quite possibly confirmed as hypersexuality in the book's final moments.

We soon learn that Chloe and Myles like to tease Rose, who is young and timid enough to feel bullied. Max, another day, climbs a tree in the yard of the Ceders house, and soon spots Rose crying not too far from him. Mrs. Grace soon emerges, comforting Rose. Max overhears (rather, Max remembers overhearing) key words from their conversation: "love him" and "Mr. Grace". Assuming this to mean Rose and Mr. Grace are having an affair, he tells Chloe and Myles. The ending of the book entwines the exact moment of Anna's death with Chloe and Myles drowning in the sea itself as Max and Rose look on. Max, done with his childhood memories, offers a final memory of a near-death episode while he was inebriated. The Colonel does not physically save Max, rather finds him knocked unconscious by a rock (from a drunken stumble). His daughter scolds him at the hospital, assumingly being told he nearly killed himself, and tells him to come home with her. It is revealed at this point that Miss Vavasour is Rose herself and she was in love with Mrs. Grace. Max finishes with a redaction of himself standing in the sea after Anna's death (an allegory is made between crashing waves and tumultuous periods of his life). We are to assume that he will leave the Cedars' home to be cared for by his daughter, Claire.

Development[edit]
Banville himself has described the book as "a direct return to my childhood, to when I was ten or so. The book is set in a fictionalized Rosslare, the seaside village where we went every summer as children. Looking back now it seems idyllic, though I’m sure ninety-five percent of the experience was absolute, grinding boredom." The book also began in the third person - "Shroud was the latest in a series of novels of mine in the first person, all of them about men in trouble. I knew I had to find a new direction. So I started to write The Sea in the third person. It was going to be very short, seventy pages or so, and solely about childhood holidays at the seaside—very bare. I worked on it for about eighteen months, but I couldn’t get it to work. And then, out of nowhere, the first-person narrative voice made itself heard again.[1]" The Sea was completed in September 2004.

Awards and nominations[edit]
The novel won the Man Booker Prize for 2005. The selection of The Sea for the Booker Prize was a satisfying victory for Banville, as his novel The Book of Evidence was shortlisted in 1989 but lost to The Remains of the Day by Kazuo Ishiguro. Ishiguro was again on the shortlist in 2005 with his novel Never Let Me Go. In fact it was reported in The Times that they had whittled the shortlist down to those two novels and it was only the chair John Sutherland's casting vote that decided the winner. The choice of Banville as winner of the award was not seen as a populist choice, causing Banville to retort, "If they give me the bloody prize, why can't they say nice things about me?" [2] Banville's surprise win was described by Boyd Tonkin as "possibly the most perverse decision in the history of the award",[3] though others defended the choice, citing the lyrical, stylistic prose as making the book worthy of the award.[4]

In his acceptance speech Banville state his pleasure that a work of art had won the prize, a statement that saw him being accused of arrogance. He later added, "Whether The Sea is a successful work of art is not for me to say, but a work of art is what I set out to make. The kind of novels that I write very rarely win the Man Booker Prize, which in general promotes good, middlebrow fiction."[1]

Adaptations[edit]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สรุปแผน [แก้ไข]เรื่องราวจะบอก โดย Max Morden นักประวัติศาสตร์ศิลปะ self-aware วาระที่พยายามกระทบตัวเองเสียชีวิตของผู้ที่รักเด็ก และ เป็นผู้ใหญ่นวนิยายที่เขียนเป็นรายสะท้อนแสง การตั้งค่าเสมอในฟลักซ์ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับการตามหัวข้อหรือรูปแบบสูงสุดรู้สึกจะเขียนเกี่ยวกับ แม้ มีความผันผวนของค่าคงที่ สูงสุดกลับไปตั้งค่า: ความทรงจำวัยเด็กของเขา Graces ซึ่งครอบครัวชั้นกลางมั่งคั่งแต่อาศัยอยู่ในกระท่อมเช่าบ้าน "ซีดาร์" — ในระหว่างฤดูร้อน เดือนที่นำไปสู่การตายของภรรยาของเขา แอนนา และพักกระท่อมซีดาร์โฮใน Ballyless ของเขาปัจจุบัน — ซึ่งเขาได้ถอยกรูดอย่างตั้งแต่แอนนาตาย ตั้งค่าเหล่านี้มีน้ำหนัก ก impromptly ประจำวันเข้าด้วยกันสำหรับระยะเวลาทั้งหมดของนวนิยายวันสุดท้ายของ Max กับแอนนาก็ตกใจ สูงสุดไม่ทราบวิธีการทำหน้าที่ภรรยาเร็ว ๆ นี้จะเป็นตาย ฉากของแอนนาตายวันจะขึ้นเต็มของอรรถกถามากกว่ารายละเอียดจริง เป็นส่วนใหญ่การตั้งค่าของนวนิยาย ได้ผ่านอรรถกถาเหล่านี้ที่เราเรียนรู้ที่เลือกของ Max เพื่อกลับไปกระท่อมของความทรงจำวัยเด็กของเขา (หลังจากแอนนาตาย), ยืนยันว่า ห้องพักจะว่างสำหรับเรสซิเดนซ์ในระหว่างเยี่ยมชมลูกสาวผู้ใหญ่ แคลร์เราเรียนของซีดาร์ปัจจุบันบ้านสะอาด นางสาว Vavasour และเธอผู้เช่าอื่น ๆ: ทหารปลดเกษียณพัน อธิบายมักจะเป็นตัวอักษรพื้นหลัง (แม้ระหว่างบทบาทสำคัญในการ denouement) พันเอกยังเห็น ที่พักของ Max มีความสนใจในนางสาว Vavasour นางสาว Vavasour สูงสุดผู้มีความบันเทิงของพัน infatuation เล็กน้อยก่อนการมาถึงของสูงแม้ มีการตั้งค่าวันที่อยู่จริงของนวนิยาย (ทุกอย่างคือเขียน โดยสูงสุด หลังความตายแอนนา ในขณะที่เขาอยู่ในบ้านซีดาร์), แรงจูงใจที่อยู่ภายใต้การ redaction ของสูงสุดของความทรงจำ เดียวตั้งซึ่งผูกนิยายกัน มีความทรงจำวัยเด็กของสูงสุด กับของสูงสุดไม่น่าเชื่อถือ unorganised และไม่เกิดซ้ำของเหตุการณ์ เราค่อย ๆ เรียนรู้ชื่อของ Graces: Chloe สาวป่า ไมเลสสแตนดิช พี่ปิดเสียง Connie แม่ Carlo พ่อ และสุดท้ายของคู่ nursemaid โรส หลังจากพบสั้น ๆ และช่วงเวลา fruitless ของความอยากรู้ Max จะคลั่งเกรซ Connie เมื่อตา เห็นเธอมุ่งเน้นที่เปิดตัวเขาชิด Chloe และไมเลสสแตนดิชใน สิ่งสูงสุดสถานภาพได้มี ความพยายามมีสติได้ในซีดาร์ ดังนั้น ใกล้ชิดกับนางเกรซ เขาสำเร็จ ภายหลัง แม็กซ์ recounts ถูกเชิญบนปิกนิก — อะไรด้วยเหตุผลหรือไม่อย่างชัดเจนระบุเวลาเฉพาะในช่วงฤดูร้อน — ที่ Max เกรงขาม จับตาพื้นที่เกี่ยวกับกระดูกเชิงกรานของเธอที่ไว้ วันนี้ climaxes "ลักลอบเชิญ" เมื่อถูกดึงพื้น ติดอย่างใกล้ชิดกับ Connie และกุหลาบสูงสุดในเกม hide-and-seekหลังครึ่งหนึ่งของความทรงจำของเขาร้อน (ความสัมพันธ์สูงสุดของความทรงจำในส่วนสองของนวนิยาย), ไร เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ตกใจของ Max กับ Chloe: สาว spastic บุคลิกภาพและกิริยาท่าทางทื่อที่สูงสุดที่อธิบายเป็นหนึ่งในผู้ "[] ไม่เล่น เธอเอง หรืออื่นใด" Chloe จะแสดงเป็นอักขระระเหย: จูบ Max flagrantly ในภาพยนตร์ หยาบอยู่อาศัยกับไมเลสสแตนดิชพี่ชายของเธอ และอะไรเป็น hinted เป็น hypersexuality ก่อนหน้านี้ จะค่อนข้างเป็นยืนยันเป็น hypersexuality ในช่วงเวลาสุดท้ายของหนังสือเราเร็ว ๆ นี้เรียนรู้ว่า Chloe และไมเลสสแตนดิชชอบหยอกโรส ที่เป็นหนุ่มสาว และเป็นพิเศษพอใจอะไร สูงสุด อีกวัน climbs ต้นไม้ในลานบ้าน Ceders และเร็ว ๆ นี้ จุดกุหลาบร้องไห้ไม่ไกลจากเขา นางเกรซเร็วขึ้น เก่าโรส สูงสุด overhears (ค่อนข้าง สูงสุดจดจำ overhearing) คำสำคัญจากบทสนทนาของพวกเขา: "รักเขา" และ "นายเกรซ" สมมตินี้โรสและ พระคุณนายมีชู้ เขาบอก Chloe และไมเลสสแตนดิช การสิ้นสุดของหนังสือ entwines ช่วงเวลาที่แน่นอนของแอนนาตายกับ Chloe และไมเลสสแตนดิชจมในทะเลเองเป็นสูงสุดและโรสมอง สูงสุด กับความทรงจำวัยเด็กของเขา มีหน่วยความจำสุดท้ายตอนใกล้ตายที่ inebriated พันเอกจริงบันทึกสูงสุด จะ พบเขาโบว์ลิ่งสติ โดยร็อค (จากการเมาสะดุด) ลูกสาวของเขากลับเขาที่โรงพยาบาล assumingly การบอกเขาเกือบฆ่าตัวตาย และบอกมาบ้านเธอ มันจะเปิดเผยในจุดนี้ว่า Vavasour นางสาวกุหลาบตัวเธอเองและเธอได้รักกับนางเกรซ สูงสุดเสร็จสิ้นกับ redaction ของตัวเองยืนอยู่ในทะเลหลังจากแอนนาตาย (อุปมานิทัศน์ที่ทำระหว่าง crashing คลื่นและระยะเวลา tumultuous ของชีวิต) เราจะสมมติว่า เขาจะปล่อยของซีดาร์โฮถูกอุปการะ โดยลูกสาวของเขา แคลร์[แก้ไข] การพัฒนาบานวิลเลเองอธิบายหนังสือเป็น "กลับตรงไปวัยเด็กของฉัน ไปเมื่อผมสิบ หรืออื่น ๆ หนังสือถูกตั้งค่าใน Rosslare ประนีประนอม หมู่บ้านริมทะเลที่เราไปทุกฤดูร้อนเป็นเด็ก มองกลับมาตอนนี้ดูเหมือนว่างดงาม แต่ฉันแน่ใจว่าร้อยละ 90 5 ประสบการณ์ได้แน่นอน ความเบื่อคัฟ" หนังสือเริ่มต้นในบุคคลที่สาม - "Shroud ได้ล่าสุดในชุดของนวนิยายของฉันคนแรก ทั้งหมดของพวกเขาเกี่ยวกับคนในปัญหา ผมรู้ว่า ผมจะหาทิศทางใหม่ ดังนั้น ผมเริ่มเขียนทะเลในท่านที่สาม มันเป็นไปได้สั้นมาก หน้าเซเว่นตี้หรือเด็กอื่น ๆ และเพียงเกี่ยวกับวันหยุดนักขัตฤกษ์ที่ริมทะเล — เปลือยมากขึ้น ฉันทำงานในนั้นประมาณสิบแปดเดือน แต่ไม่ได้ไปทำงาน แล้ว งาม เสียงบรรยายการคนแรกที่ทำเองได้ยินอีกครั้ง[1] "ทะเลแล้วเสร็จในเดือน 2547 กันยายนรางวัลและการเสนอชื่อเข้าชิง [แก้ไข]The novel won the Man Booker Prize for 2005. The selection of The Sea for the Booker Prize was a satisfying victory for Banville, as his novel The Book of Evidence was shortlisted in 1989 but lost to The Remains of the Day by Kazuo Ishiguro. Ishiguro was again on the shortlist in 2005 with his novel Never Let Me Go. In fact it was reported in The Times that they had whittled the shortlist down to those two novels and it was only the chair John Sutherland's casting vote that decided the winner. The choice of Banville as winner of the award was not seen as a populist choice, causing Banville to retort, "If they give me the bloody prize, why can't they say nice things about me?" [2] Banville's surprise win was described by Boyd Tonkin as "possibly the most perverse decision in the history of the award",[3] though others defended the choice, citing the lyrical, stylistic prose as making the book worthy of the award.[4]In his acceptance speech Banville state his pleasure that a work of art had won the prize, a statement that saw him being accused of arrogance. He later added, "Whether The Sea is a successful work of art is not for me to say, but a work of art is what I set out to make. The kind of novels that I write very rarely win the Man Booker Prize, which in general promotes good, middlebrow fiction."[1]Adaptations[edit]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สรุปแผน [แก้ไข]
เรื่องเล่าโดยแม็กซ์มอร์เดน, ตัวรู้ประวัติศาสตร์ศิลป์เกษียณพยายามที่จะกระทบตัวเองไปสู่ความตายของผู้คนที่เขารักเป็นเด็กและเป็นผู้ใหญ่. นวนิยายเขียนเป็นวารสารสะท้อน; การตั้งค่าเสมอในของเหลวในเครือขึ้นอยู่กับหัวข้อหรือธีมสูงสุดรู้สึกจะเขียนเกี่ยวกับ แม้จะมีความผันผวนอย่างต่อเนื่อง, แม็กซ์กลับไปที่สามการตั้งค่า: ความทรงจำในวัยเด็กของเขาห่างหาย-ครอบครัวที่ร่ำรวยชนชั้นกลางที่อาศัยอยู่ในบ้านกระท่อมเช่า "ซีดาร์" -during วันหยุดฤดูร้อน; เดือนที่นำไปสู่การตายของภรรยาของเขาแอนนา; และเข้าพักในปัจจุบันของเขาที่บ้านในกระท่อม Cedars-Ballyless ซึ่งเขาได้ถอยตั้งแต่การตายของแอนนา ทั้งสามการตั้งค่าอย่างหนักหั่นสี่เหลี่ยมลูกเต๋าและ jumbled impromptly ร่วมกันสำหรับระยะเวลาทั้งหมดของนวนิยาย. วันสุดท้ายของแม็กซ์กับแอนนาเป็นที่น่าอึดอัดใจ; แม็กซ์ไม่ทราบวิธีการดำเนินการกับภรรยาในเร็ว ๆ นี้เพื่อจะตายของเขา ฉากวันตายของแอนนาที่เต็มไปวิจารณ์อื่น ๆ ของกว่าด้วยรายละเอียดที่เกิดขึ้นจริงเช่นเดียวกับส่วนใหญ่ของการตั้งค่าของนวนิยาย มันผ่านข้อคิดเหล่านี้ที่เราได้เรียนรู้ในการเลือกของแม็กซ์ที่จะกลับไปที่กระท่อมของความทรงจำวัยเด็กของเขา (หลังจากการตายของแอนนา) ยืนยันว่าห้องพักจะสามารถใช้ได้สำหรับการอยู่อาศัยในระหว่างการเยือนกับลูกสาวในวัยผู้ใหญ่ของแคลร์. เราเรียนรู้ของ Cedars ' ปัจจุบันบ้านแม่บ้านนางสาว Vavasour และผู้เช่าอื่น ๆ ของเธอ: เกษียณกองทัพพันเอกอธิบายมักจะเป็นตัวละครที่พื้นหลัง (แม้ในช่วงบทบาทสำคัญของเขาในอวสาน) พันเอกยังเห็นที่จุดเริ่มต้นในการเข้าพักของแม็กซ์จะมีรอยย่นบนนางสาว Vavasour; แม็กซ์ผู้ต้องสงสัยนางสาว Vavasour ได้เพลิดเพลินหลงใหลเล็กน้อยพันเอกก่อนที่จะมาถึงตัวเองของแม็กซ์. แม้จะมีการตั้งค่าปัจจุบันที่เกิดขึ้นจริงของนวนิยาย (ทุกอย่างที่เขียนโดยแม็กซ์หลังจากการตายของแอนนาในขณะที่เขาอยู่ใน Cedars บ้าน) แรงจูงใจพื้นฐานการของแม็กซ์ redaction ของความทรงจำ, การตั้งค่าเดียวที่ผูกนวนิยายเรื่องนี้ร่วมกันเป็นความทรงจำในวัยเด็กของแม็กซ์ ด้วยแม็กซ์ไม่น่าเชื่อถือย้ำไม่มีการรวบรวมและละเว้นของเหตุการณ์ที่เราค่อยๆเรียนรู้ชื่อของพระองค์: โคลอีลูกสาวป่า ไมลส์น้องชายใบ้; คอนแม่; คาร์โลพ่อ; และในที่สุดคนเลี้ยงเด็กฝาแฝด 'โรส หลังจากที่เผชิญหน้าสั้น ๆ และช่วงเวลาที่ไร้ผลของการอยากรู้อยากเห็นแม็กซ์จะกลายเป็นหลงกับคอนนีเกรซเมื่อแรกเห็น; เห็นเธอพักผ่อนที่ชายหาดเปิดให้เขารู้จัก Chloe และไมลส์ในสิ่งที่แม็กซ์กำหนดจะได้รับความใส่ใจในการได้รับภายใน Cedars จึงใกล้ชิดกับนางเกรซ เขาประสบความสำเร็จ ต่อมาแม็กซ์ครั้งที่ได้รับเชิญในปิกนิกสำหรับสิ่งที่เหตุผลหรือสิ่งที่เฉพาะเจาะจงเวลาในช่วงฤดูร้อนจะไม่ระบุไว้อย่างชัดเจน-ที่แม็กซ์ในความหวาดกลัวจับอย่างรวดเร็วรุงรังที่บริเวณอุ้งเชิงกรานของเธอ วันนี้ "เชิญที่ผิดกฎหมาย" climaxes เมื่อแม็กซ์จะถูกดึงลงไปที่พื้นและ snuggled อย่างใกล้ชิดกับคอนนีและโรสในเกมซ่อนและแสวงหา. ครึ่งหลังของความทรงจำในช่วงฤดูร้อนของเขา (ความสัมพันธ์ของความทรงจำของแม็กซ์ในส่วนที่สอง ของนวนิยาย) แต่หมุนรอบความสัมพันธ์ที่น่าอึดอัดใจของแม็กซ์กับ Chloe: สาวที่มีบุคลิกกระตุกและท่าทางทื่อซึ่งแม็กซ์อธิบายว่าคนที่ "[ไม่] ได้เล่นของเธอเองหรืออื่น ๆ " Chloe จะแสดงเป็นตัวละครที่มีความผันผวน: โจ๋งครึ่มจูบแม็กซ์ในโรงภาพยนตร์, หยาบที่อยู่อาศัยกับพี่ชายของเธอไมลส์และสิ่งที่ถูกนัยเป็น hypersexuality ก่อนหน้านี้ค่อนข้างได้รับการยืนยันอาจจะเป็น hypersexuality ในช่วงเวลาสุดท้ายของหนังสือเล่มนี้. เร็ว ๆ นี้เราได้เรียนรู้ว่าโคลอี้และไมลส์ ชอบแซวโรสซึ่งเป็นเด็กและขี้อายมากพอที่จะรู้สึกรังแก แม็กซ์วันอื่นปีนขึ้นต้นไม้ในบ้านของบ้าน Ceders และเร็ว ๆ นี้จุดโรสร้องไห้ไม่ไกลจากเขา นางเกรซเร็ว ๆ นี้โผล่ออกมาปลอบโยนโรส แม็กซ์ได้ยิน (แทนที่จะแม็กซ์จำได้ว่าได้ยิน) คำสำคัญจากการสนทนาของพวกเขา "รักเขา" และ "นายเกรซ" สมมติว่านี้หมายถึงกุหลาบและนายเกรซจะมีความสัมพันธ์เขาบอก Chloe และไมลส์ ตอนจบของหนังสือเล่มนี้ entwines ช่วงเวลาที่แน่นอนของการเสียชีวิตของแอนนากับโคลอี้และไมลส์จมน้ำในทะเลตัวเองเป็นแม็กซ์และโรสดูบน แม็กซ์ทำด้วยความทรงจำในวัยเด็กของเขามีความทรงจำสุดท้ายของตอนใกล้ตายในขณะที่เขาเมา พันเอกไม่ร่างกายประหยัดสูงสุด แต่พบว่าเขาหมดสติไปโดยร็อค (จากสะดุดเมา) ลูกสาวของเขาดุเขาที่โรงพยาบาล assumingly ถูกบอกว่าเขาเกือบจะฆ่าตัวเองและบอกให้เขามาที่บ้านกับเธอ มันถูกเปิดเผยที่จุดที่นางสาว Vavasour โรสตัวเองนี้และเธออยู่ในความรักกับนางเกรซ แม็กซ์เสร็จ redaction ของตัวเองยืนอยู่ในทะเลหลังจากการตายของแอนนา (ชาดกทำระหว่างคลื่นกระแทกและระยะเวลาที่สับสนวุ่นวายในชีวิตของเขา) เราจะคิดว่าเขาจะออกจากบ้าน Cedars 'ได้รับการดูแลโดยลูกสาวของเขาแคลร์. การพัฒนา [แก้ไข] Banville ตัวเองได้อธิบายหนังสือเล่มนี้เป็น "ผลตอบแทนโดยตรงกับวัยเด็กของฉันเมื่อฉันเป็นสิบหรือมากกว่านั้น. หนังสือเล่มนี้เป็นที่ตั้งอยู่ในสมมติรอสแล, หมู่บ้านริมทะเลที่เราไปในทุกฤดูร้อนเป็นเด็ก. มองย้อนกลับไปตอนนี้มันดูเหมือนว่างดงาม แต่ฉันแน่ใจว่าร้อยละเก้าสิบห้าของประสบการณ์เป็นที่แน่นอนบดเบื่อ. " หนังสือเล่มนี้ยังเริ่มในบุคคลที่สาม -.. "ผ้าห่อศพเป็นล่าสุดในชุดของนิยายของฉันในคนแรกทั้งหมดของพวกเขาเกี่ยวกับผู้ชายในปัญหาผมรู้ว่าผมจะหาทิศทางใหม่ดังนั้นผมจึงเริ่มที่จะเขียน ทะเลในบุคคลที่สาม. มันเป็นไปได้ที่สั้นมากเจ็ดสิบหน้าหรือดังนั้นและ แต่เพียงผู้เดียวเกี่ยวกับวันหยุดในวัยเด็กที่ริมทะเลมากเปลือย. ผมทำงานเกี่ยวกับมันประมาณสิบแปดเดือน แต่ผมไม่ได้ไปทำงาน แล้วจากที่ไหนเลยคนแรกที่ทำเสียงเล่าเรื่องตัวเองได้ยินอีกครั้ง. [1] "ทะเลเสร็จสมบูรณ์ในกันยายน 2004. รางวัลและการเสนอชื่อเข้าชิง [แก้ไข] นวนิยายเรื่องนี้ได้รับรางวัลรางวัลบุ๊คเกอร์ชายสำหรับปี 2005 การเลือก ทะเลสำหรับรางวัลบุ๊คเกอร์เป็นชัยชนะที่น่าพอใจสำหรับ Banville เป็นนวนิยายหนังสือของหลักฐานสั้น ๆ ในปี 1989 แต่หายไปเหลือวันโดยคาซูโอะ Ishiguro Ishiguro เป็นอีกตัวเลือกในปี 2005 กับนวนิยายของเขาไม่เคยปล่อยฉันไป ในความเป็นจริงมันก็มีรายงานในไทม์สว่าพวกเขาได้เหลางานที่สนใจลงไปทั้งสองนวนิยายและมันเป็นเพียงการลงคะแนนเสียงเก้าอี้จอห์นซัทหล่อที่ตัดสินใจที่ชนะ ทางเลือกของ Banville เป็นผู้ชนะที่ได้รับรางวัลก็ไม่ได้มองว่าเป็นทางเลือกที่ประชานิยมทำให้ Banville เพื่อย้อน "ถ้าพวกเขาให้ฉันรางวัลเลือดทำไมพวกเขาไม่สามารถพูดสิ่งที่ดีเกี่ยวกับผมได้ไหม" [2] ชนะแปลกใจ Banville ถูกอธิบายโดยบอยด์ตังเกี๋ยว่า "อาจจะตัดสินใจที่ผิดปกติมากที่สุดในประวัติศาสตร์ที่ได้รับรางวัล" [3] แต่คนอื่นได้รับการปกป้องทางเลือกที่อ้างโคลงสั้น ๆ ร้อยแก้วโวหารการทำหนังสือเล่มนี้คุ้มค่าของการได้รับรางวัล [4] ในคำพูดของเขาได้รับการยอมรับ Banville ระบุความสุขของเขาว่างานศิลปะที่ได้รับรางวัลที่คำสั่งที่เห็นเขาถูกกล่าวหาว่าหยิ่ง หลังจากนั้นเขาก็กล่าวเสริมว่า "ไม่ว่าจะเป็นทะเลเป็นงานที่ประสบความสำเร็จของงานศิลปะไม่ได้สำหรับฉันที่จะพูด แต่งานศิลปะคือสิ่งที่ฉันออกไปให้. ชนิดของนิยายที่ผมเขียนมากไม่ค่อยชนะรางวัลบุ๊คเกอร์ชายซึ่ง โดยทั่วไปส่งเสริมดีนิยาย middlebrow. "[1] ดัดแปลง [แก้ไข]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สรุปแผน [ แก้ไข ]
บอกเรื่องราวโดย Max morden , ตนเองทราบ นักประวัติศาสตร์ศิลปะปลดเกษียณพยายามง้อตัวเองกับการตายของผู้ที่เขารักเป็นเด็กและเป็นผู้ใหญ่

นิยายเขียนเป็นบันทึกสะท้อน ; การตั้งค่าเสมอในฟลักซ์ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับหัวข้อ หรือ กระทู้สูงสุดรู้สึกจะเขียนเกี่ยวกับ แม้จะมีความผันผวนของค่าคงที่ , แม็กซ์กลับมาสามการตั้งค่า :ของเขา ความทรงจำวัยเด็กของ graces-a ร่ำรวย ชนชั้นกลาง ครอบครัวอาศัยอยู่ในกระท่อมเช่าบ้าน " ไม้สนสีดาร์ " - ในช่วงวันหยุดฤดูร้อน เดือนที่นำไปสู่การตายของภรรยาของเขา แอนนา และอยู่กับปัจจุบันของเขาที่ไม้สนสีดาร์บ้านกระท่อมใน ballyless ที่เขาถอยตั้งแต่การตายของแอนนาเหล่านี้สามการตั้งค่าอย่างหนักและหั่นสี่เหลี่ยมลูกเต๋า impromptly สับสนด้วยกันของนวนิยายทั้งหมดของ แม็กซ์ก็

วันสุดท้ายกับแอนนาก็อึดอัด ; แม็กซ์ไม่รู้ต้องทำตัวยังไงกับเขาเร็วจะตาย ภรรยา ฉากที่แอนนาจะตายวันจะเต็มไปด้วยความเห็นกว่ารายละเอียดที่แท้จริง เป็น ที่สุดของการตั้งค่าของนวนิยาย