The 1964 Alaska earthquake and tsun

The 1964 Alaska earthquake and tsunami killed 120 in Alaska and the west coast of the United States. This led to the creation of the Alaska Tsunami Warning Center for local warnings in Alaska. Similar local and regional warning centres were established in Japan, USSR, Tahiti and Chile in the following decades. All of these Pacific warning centres coordinated their efforts with PTWC in Hawaii. The international effort to mitigate tsunamis continued to improve as the seismological community successfully installed a global network of instruments to detect earthquakes throughout the world. Advances in satellite communications made detecting earthquakes faster and more accurate. Unfortunately, the technology to directly measure tsunamis lagged. The warning centres became rich in seismic information while remaining poor in tsunami generation determination. Assessing the latter involves more than just determination of the location and characteristics of the earthquake (see §1a), yet the warning centres had no choice but to use the earthquake fault solutions alone to assess tsunami potential along with very limited data from coastal tide gauges. This situation led to over-warnings, i.e. warnings that were unnecessary because the observed tsunami was non-destructive. From 1949 to 2000, 75% of the warnings turned out to be unnecessary. The problem of over-warning led to credibility issues among the populations being served and to economic studies of the cost of over-warning. Following the 1986 ‘false alarm’ in Hawaii when Waikiki Beach was evacuated, the State of Hawaii estimated an economic loss of US$ 40 million due to the interruption of business and the closure of State government offices (Bernard 2005a,b). The decade of the 1990s elevated the awareness of tsunamis, as over 4800 people died from 11 destructive events. Serendipitously, the United Nations
established International Decade of Natural Disaster Reduction (1990–2000).
The tsunami science community responded by developing technology to produce inundation maps at the community level. During the decade, 73 maps were produced in nine countries (Bernard 1999). As expected, the impact of the mapping was overwhelmingly positive. The maps provided the necessary information for local communities to plan for tsunamis, including evacuation procedures and recovery plans. One small tsunami occurred in 1992 in northern California that killed no one. However, this was the first recorded earthquake on the Cascadia subduction zone, and seismologists feared that a larger tsunamigenic earthquake was imminent. In response to this concern, the US created the National Tsunami Hazard Mitigation Programme to address two concerns: (i) a Cascadia earthquake/tsunami and (ii) over-warning. By 2001, this programme had developed the technology to detect tsunamis in the deep ocean, paving the way for forecasting which reduced over-warning (see §5 for details), produced inundation maps for 130 communities in the US and introduced the concept of tsunami-resilient communities (Bernard 2005a). A special issue of Natural Hazards was published to document the accomplishments of the programme (Bernard 2005b). The 26 December 2004 Sumatra tsunami killed 232 000 and shocked the world with the impact that a destructive tsunami can have on the international community. People from 55 nations perished during the attack in the Indian Ocean. As a result, there is now demand for a global tsunami warning system. The efforts of the tsunami community since 1946 will serve as a solid foundation upon which to build the warning system of the future and will reduce the loss of life from future events (Bernard 2001).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อลาสกาแผ่นดินไหวและสึนามิ 1964 ฆ่า 120 ในอลาสกาและฝั่งตะวันตกของสหรัฐอเมริกา นี้นำไปสู่การสร้างศูนย์เตือนภัยสึนามิอลาสกาสำหรับท้องถิ่นเตือนในอลาสกา คล้ายกัน และเตือนศูนย์ก่อตั้งในประเทศญี่ปุ่น สหภาพโซเวียต ตาฮิติ และชิลีในทศวรรษต่อไปนี้ ทั้งหมดของศูนย์เหล่านี้คำเตือนแปซิฟิกประสานงานความพยายามกับ PTWC ในฮาวาย ความพยายามระหว่างประเทศเพื่อบรรเทาสึนามิอย่างต่อเนื่องเพื่อพัฒนาเป็นชุมชน seismological เครือข่ายทั่วโลกของเครื่องมือตรวจจับแผ่นดินไหวทั่วโลกที่ติดตั้งเสร็จเรียบร้อยแล้ว ความก้าวหน้าในการสื่อสารดาวเทียมตรวจจับแผ่นดินไหวเร็ว และแม่นยำยิ่งขึ้น อับ เทคโนโลยีโดยตรงวัดสึนามิ lagged ศูนย์เตือนกลายเป็นอุดมไปด้วยข้อมูลแผ่นดินไหวในขณะที่เหลือในการกำหนดรุ่นสึนามิ ประเมินหลังเกี่ยวข้องกับการกำหนดมากกว่าของที่ตั้งและลักษณะของแผ่นดินไหว (ดู §1a), แต่ศูนย์เตือนก็ไม่มีทางเลือกแต่การใช้การแก้ปัญหาข้อบกพร่องของแผ่นดินไหวเพียงอย่างเดียวเพื่อประเมินศักยภาพสึนามิพร้อมกับข้อมูลที่จำกัดมากจากมาตรวัดน้ำชายฝั่ง สถานการณ์นี้นำไปเกินคำเตือน คำเตือนที่ไม่จำเป็นเพราะสึนามิสังเกตแบบไม่ทำลาย เช่น จาก 1949 2000, 75% ของคำเตือนเปิดออกมาจะไม่จำเป็น ปัญหาของคำเตือนเกินนำปัญหาความน่าเชื่อถือในกลุ่มประชากรที่ให้บริการ และการศึกษาเศรษฐกิจต้นทุนเกินเตือน ต่อไปนี้ 1986 'เตือนผิดพลาด' ในฮาวายเมื่อถูกอพยพหาดไวกิกิ รัฐฮาวายประเมินการสูญเสียทางเศรษฐกิจของสหรัฐอเมริกา $ 40 ล้านบาทเนื่องจากการหยุดชะงักของธุรกิจและการปิดของรัฐราชการ (เบอร์นาร์ด 2005a, b) ทศวรรษที่ 1990 การยกระดับการรับรู้ของสึนามิ เป็น 4800 กว่าคนเสียชีวิตจากเหตุการณ์ทำลายล้าง 11 Serendipitously สหประชาชาติก่อตั้งนานาชาติทศวรรษของธรรมชาติภัยพิบัติลด (1990-2000)ชุมชนวิทยาศาสตร์สึนามิตอบสนองการพัฒนาเทคโนโลยีการผลิต inundation แผนที่ในระดับชุมชน ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา แผนที่ 73 ถูกผลิตใน 9 ประเทศ (เบอร์นาร์ด 1999) ตามที่คาดไว้ ผลกระทบของการแม็ปเป็นบวกแบบแอคทีฟ แผนที่ที่ให้ข้อมูลที่จำเป็นสำหรับชุมชนท้องถิ่นการวางแผนสำหรับสึนามิ รวมทั้งขั้นตอนการอพยพและแผนฟื้นฟู คลื่นสึนามิขนาดเล็กหนึ่งเกิดขึ้นในปี 1992 ในภาคเหนือแคลิฟอร์เนียที่ฆ่าไม่ อย่างไรก็ตาม นี้เป็นแผ่นดินไหวที่บันทึกแรกในโซน Cascadia เหลื่อมล้ำ และ seismologists กลัวว่าเกิดแผ่นดินไหว tsunamigenic ใหญ่ชัดเจน ในการตอบสนองนี้กังวล สหรัฐอเมริกาสร้างชาติสึนามิอันตรายลดโปรแกรมที่อยู่สองกังวล: Cascadia แผ่นดินไหวและคลื่นสึนามิ (i)และ (ii) มากกว่าคำเตือน โดย 2001 โปรแกรมนี้ได้พัฒนาเทคโนโลยีการตรวจจับสึนามิในทะเลลึก ปูทางสำหรับการคาดการณ์ที่ลดลงมากกว่าคำเตือน (ดูรายละเอียด §5), ผลิต inundation แผนที่ชุมชน 130 ในสหรัฐอเมริกา และนำแนวคิดของชุมชนสึนามิยืดหยุ่น (เบอร์นาร์ด 2005a) มีปัญหาพิเศษของภัยธรรมชาติถูกเผยแพร่เอกสารความสำเร็จของโปรแกรม (เบอร์นาร์ด 2005b) 26 2547 ธันวาคมสึนามิสุมาตราฆ่า 232 000 และตกใจโลกกับผลกระทบที่เกิดสึนามิทำลายชุมชนนานาชาติ คนจาก 55 ประเทศเสียชีวิตระหว่างการโจมตีในมหาสมุทรอินเดีย เป็นผล ขณะนี้มีความต้องการสำหรับระบบเตือนภัยสึนามิโลก ความพยายามของชุมชนสึนามิตั้งแต่ปี 1946 จะทำหน้าที่เป็นฐานแข็งแรงซึ่งการสร้างระบบเตือนภัยในอนาคต และจะช่วยลดการสูญเสียชีวิตจากเหตุการณ์ในอนาคต (เบอร์นาร์ด 2001)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1964 อลาสก้าแผ่นดินไหวและสึนามิฆ่า 120 ในอลาสกาและชายฝั่งตะวันตกของสหรัฐอเมริกา นี้จะนำไปสู่การสร้างศูนย์เตือนภัยสึนามิอลาสก้าสำหรับคำเตือนท้องถิ่นในอลาสก้า ศูนย์เตือนภัยท้องถิ่นและภูมิภาคที่คล้ายกันถูกจัดตั้งขึ้นในประเทศญี่ปุ่น, สหภาพโซเวียต, ตาฮิติและชิลีในทศวรรษที่ผ่านมาดังต่อไปนี้ ทั้งหมดเหล่านี้ศูนย์เตือนภัยแปซิฟิกประสานงานความพยายามของพวกเขาด้วย PTWC ในฮาวาย ความพยายามของนานาชาติในการลดคลื่นสึนามิต่อเนื่องเพื่อปรับปรุงเป็นชุมชนโอ่อ่าประสบความสำเร็จในการติดตั้งเครือข่ายทั่วโลกของเครื่องมือในการตรวจสอบการเกิดแผ่นดินไหวทั่วโลก ความก้าวหน้าในการสื่อสารผ่านดาวเทียมทำให้การตรวจสอบการเกิดแผ่นดินไหวได้เร็วขึ้นและถูกต้องมากขึ้น แต่น่าเสียดายที่เทคโนโลยีการวัดคลื่นสึนามิโดยตรง lagged ศูนย์เตือนกลายเป็นที่อุดมไปด้วยข้อมูลแผ่นดินไหวในขณะที่เหลือที่ไม่ดีในการกำหนดรุ่นสึนามิ การประเมินหลังเกี่ยวข้องมากกว่าเพียงแค่การกำหนดสถานที่และลักษณะของแผ่นดินไหว (ดู§1a) ยังศูนย์เตือนก็ไม่มีทางเลือกที่จะใช้แก้ปัญหาความผิดพลาดเกิดแผ่นดินไหวเพียงอย่างเดียวในการประเมินศักยภาพสึนามิพร้อมกับข้อมูลที่ จำกัด มากจากมาตรวัดน้ำชายฝั่ง . สถานการณ์เช่นนี้จะนำไปสู่การมากกว่าคำเตือนคำเตือน IE ที่ไม่จำเป็นเพราะสึนามิที่สังเกตได้คือไม่ทำลาย จาก 1949-2000, 75% ของคำเตือนเปิดออกมาเป็นที่ไม่จำเป็น ปัญหาของการเตือนมากกว่าจะนำไปสู่ปัญหาความน่าเชื่อถือในกลุ่มประชากรที่มีการให้บริการและการศึกษาทางเศรษฐกิจของค่าใช้จ่ายของมากกว่าคำเตือน ต่อไปนี้ 1986 'เตือนที่ผิดพลาด' ในฮาวายเมื่อชายหาด Waikiki ถูกโยกย้าย, รัฐฮาวายประมาณการสูญเสียทางเศรษฐกิจของสหรัฐ $ 40 ล้านบาทจากการหยุดชะงักของธุรกิจและการปิดการทำงานของรัฐบาลรัฐ (เบอร์นาร์ด 2005A b) ทศวรรษที่ผ่านมาของปี 1990 ยกระดับการรับรู้ของคลื่นสึนามิที่เป็นมากกว่า 4800 คนเสียชีวิตจากเหตุการณ์ 11 ทำลาย serendipitously สหประชาชาติ
จัดตั้งทศวรรษระหว่างประเทศของการลดภัยพิบัติธรรมชาติ (1990-2000).
ชุมชนวิทยาศาสตร์สึนามิการตอบสนองโดยการพัฒนาเทคโนโลยีในการผลิตแผนที่น้ำท่วมในระดับชุมชน ในช่วงทศวรรษที่ 73 แผนที่มีการผลิตในเก้าประเทศ (เบอร์นาร์ด 1999) คาดว่าจะเป็นผลกระทบของการทำแผนที่เป็นบวกอย่างท่วมท้น แผนที่ให้ข้อมูลที่จำเป็นสำหรับชุมชนท้องถิ่นในการวางแผนสำหรับคลื่นสึนามิรวมถึงขั้นตอนการอพยพและแผนการกู้คืน คลื่นสึนามิขนาดเล็กหนึ่งที่เกิดขึ้นในปี 1992 ในภาคเหนือของรัฐแคลิฟอร์เนียที่ฆ่าไม่มีใคร อย่างไรก็ตามนี่เป็นแผ่นดินไหวครั้งแรกที่บันทึกในเขตเหลื่อม Cascadia และ seismologists กลัวว่าเกิดแผ่นดินไหวขนาดใหญ่ tsunamigenic กำลังใกล้เข้ามา เพื่อตอบสนองต่อความกังวลนี้สหรัฐสร้างชาติสึนามิการบรรเทาความเสี่ยงโครงการไปยังที่อยู่สองกังวล: (i) Cascadia แผ่นดินไหว / สึนามิและ (ii) มากกว่าคำเตือน 2001 โดยโปรแกรมนี้มีการพัฒนาเทคโนโลยีในการตรวจจับคลื่นสึนามิในมหาสมุทรลึกปูทางสำหรับการคาดการณ์ที่ลดลงมากกว่าคำเตือน (ดู§5เพื่อดูรายละเอียด) ผลิตแผนที่น้ำท่วม 130 ชุมชนในสหรัฐอเมริกาและนำแนวคิดของสึนามิ ชุมชน -resilient (เบอร์นาร์ด 2005A) ฉบับพิเศษของภัยธรรมชาติที่ถูกตีพิมพ์ในเอกสารการประสบความสำเร็จของโปรแกรม (เบอร์นาร์ด 2005b) 26 ธันวาคม 2004 สึนามิฆ่าสุมาตรา 232 000 และช็อคโลกที่มีผลกระทบที่คลื่นสึนามิทำลายล้างสามารถมีอยู่ในชุมชนระหว่างประเทศ ผู้คนจาก 55 ประเทศที่เสียชีวิตในระหว่างการโจมตีในมหาสมุทรอินเดีย เป็นผลให้ขณะนี้มีความต้องการสำหรับระบบเตือนภัยสึนามิทั่วโลก ความพยายามของชุมชนคลื่นสึนามิตั้งแต่ 1946 จะทำหน้าที่เป็นรากฐานที่มั่นคงซึ่งจะสร้างระบบเตือนภัยของอนาคตและจะช่วยลดการสูญเสียชีวิตจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอนาคต (เบอร์นาร์ด 2001)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มลรัฐอะแลสกา 1964 แผ่นดินไหวและคลื่นสึนามิฆ่า 120 ในอลาสกา และ ชายฝั่งตะวันตกของสหรัฐอเมริกา นี้นำไปสู่การสร้างของอลาสกา เตือนภัย ศูนย์เตือนท้องถิ่นในอลาสก้า ที่คล้ายกันในภูมิภาคและท้องถิ่น มีการจัดตั้งศูนย์เตือนภัยในญี่ปุ่น รัสเซีย ตาฮิติ และชิลีในทศวรรษต่อไปนี้ ทั้งหมดของศูนย์เตือนภัยแปซิฟิคเหล่านี้ประสานความพยายามของพวกเขากับ ptwc ในฮาวาย ความพยายามระหว่างประเทศเพื่อบรรเทาสึนามิอย่างต่อเนื่องเพื่อปรับปรุงเป็นชุมชน Seismological เรียบร้อยแล้วติดตั้งเครือข่ายเครื่องมือตรวจสอบแผ่นดินไหวทั่วโลก ความก้าวหน้าในการสื่อสารผ่านดาวเทียมทำให้ตรวจจับแผ่นดินไหวได้เร็วขึ้นและถูกต้องมากขึ้น แต่น่าเสียดายที่เทคโนโลยีโดยตรงวัดคลื่นสึนามิตามมา . เตือนศูนย์รวยข้อมูลแผ่นดินไหว สึนามิ ในขณะที่เหลือคนจนสร้างความมุ่งมั่น การประเมินหลังเกี่ยวข้องมากกว่าเพียงแค่การหาตำแหน่งและลักษณะของการเกิดแผ่นดินไหว ( ดู§ 1A ) ยังเตือนศูนย์ไม่มีทางเลือก แต่ที่จะใช้ความผิดแผ่นดินไหวสึนามิโซลูชั่นคนเดียวเพื่อประเมินศักยภาพประกอบกับข้อมูลที่ จำกัด มากจากมาตรวัดน้ำชายฝั่งทะเล สถานการณ์นี้ทำให้กว่าคำเตือนคือคำเตือนที่ไม่จำเป็น เพราะพบคลื่นสึนามิแบบไม่ทำลาย . จาก 2492 ถึง 2000 , 75% ของคำเตือน กลับกลายเป็น ไม่จำเป็น ปัญหาของความน่าเชื่อถือเตือนนำไปสู่ปัญหาของประชากรที่ถูกเสิร์ฟและการศึกษาทางเศรษฐกิจของค่าใช้จ่ายของการเตือน ต่อไปนี้ 1986 " ปลุกเท็จในฮาวายเมื่อชายหาด Waikiki คือการอพยพรัฐฮาวายประมาณการเศรษฐกิจขาดทุน US $ 40 ล้านบาทเนื่องจากการหยุดชะงักของธุรกิจและการปิดของรัฐราชการ ( Bernard 2005a , B ) ทศวรรษของปี 1990 การยกระดับความตระหนักของสึนามิ เป็นกว่า 4 , 800 คน เสียชีวิตจากเหตุการณ์ 11 ทำลายล้าง serendipitously สหประชาชาติทศวรรษสากลแห่งการลดภัยพิบัติธรรมชาติสร้าง ( 1990 – 2000 )ชุมชนสึนามิวิทยาศาสตร์ตอบโดยการพัฒนาเทคโนโลยีเพื่อผลิตแผนที่น้ําท่วมในระดับชุมชน ในช่วงทศวรรษที่ 73 แผนที่ที่ผลิตในประเทศ ( เบอร์นาร์ด , 1999 ) เป็นไปตามคาด ผลกระทบของแผนที่เป็นบวกนำโด่ง แผนที่ที่ให้ข้อมูลที่จำเป็นสำหรับชุมชนท้องถิ่นในการวางแผนสำหรับสึนามิ รวมทั้งการอพยพและแผนการกู้คืน สึนามิขนาดเล็กเกิดขึ้นในปี 1992 ในภาคเหนือของรัฐแคลิฟอร์เนียที่ไม่ได้ฆ่าใคร อย่างไรก็ตาม นี่เป็นบันทึกแรกใน แค็ซเคเดีย เขตมุดตัวของเปลือกโลก แผ่นดินไหว และ seismologists กลัวว่า tsunamigenic แผ่นดินไหวขนาดใหญ่ถูกข ในการตอบสนองต่อปัญหานี้ เราได้สร้างโปรแกรมการบรรเทาภัยพิบัติคลื่นสึนามิแห่งชาติที่อยู่สองความกังวล : ( i ) แค็ซเคเดีย แผ่นดินไหว / สึนามิ และ ( ii ) เตือน โดย 2001 โปรแกรมนี้ได้พัฒนาเทคโนโลยีตรวจจับคลื่นสึนามิในทะเลลึก , ปูทางสำหรับการคาดการณ์ที่ลดลงกว่าการเตือน ( ดู§ 5 รายละเอียด ) ผลิตแผนที่น้ําท่วมสำหรับ 130 ชุมชนในเราและแนะนำแนวคิดของสึนามิ มีชุมชน ( Bernard 2005a ) ฉบับพิเศษของภัยธรรมชาติที่ถูกตีพิมพ์ในเอกสารความสําเร็จของโครงการ ( Bernard 2005b ) 26 ธันวาคม 2547 สึนามิสุมาตราฆ่า 232 000 และช็อคโลกกับผลกระทบสึนามิทำลายล้างได้ในประชาคมระหว่างประเทศ คน จาก 55 ประเทศเสียชีวิตระหว่างการโจมตีในมหาสมุทรอินเดีย ส่งผลให้ขณะนี้มีความต้องการสำหรับการเตือนภัย ระบบ ความพยายามของชุมชนสึนามิตั้งแต่ 1946 เพื่อเป็นรากฐานที่สร้างระบบเตือนภัยของอนาคต และจะลดการสูญเสียชีวิตจากเหตุการณ์ในอนาคต ( Bernard 2001 )