One of Sherlock Holmes's defects --

One of Sherlock Holmes's defects -- if, indeed, one may call it a defect -- was that he was exceedingly loath to communicate his full plans to any other person until the instant of their fulfilment. Partly it came no doubt from his own masterful nature, which loved to dominate and surprise those who were around him. Partly also from his professional caution, which urged him never to take any chances. The result, however, was very trying for those who were acting as his agents and assistants. I had often suffered under it, but never more so than during that long drive in the darkness. The great ordeal was in front of us; at last we were about to make our final effort, and yet Holmes had said nothing, and I could only surmise what his course of action would be. My nerves thrilled with anticipation when at last the cold wind upon our faces and the dark, void spaces on either side of the narrow road told me that we were back upon the moor once again. Every stride of the horses and every turn of the wheels was taking us nearer to our supreme adventure.

Our conversation was hampered by the presence of the driver of the hired wagonette, so that we were forced to talk of trivial matters when our nerves were tense with emotion and anticipation. It was a relief to me, after that unnatural restraint, when we at last passed Frankland's house and knew that we were drawing near to the Hall and to the scene of action. We did not drive up to the door but got down near the gate of the avenue. The wagonette was paid off and ordered to return to Coombe Tracey forthwith, while we started to walk to Merripit House.

"Are you armed, Lestrade?"

The little detective smiled.

"As long as I have my trousers I have a hip-pocket, and as long as I have my hip-pocket I have something in it."

"Good! My friend and I are also ready for emergencies."

"You're mighty close about this affair, Mr. Holmes. What's the game now?"

"A waiting game."

"My word, it does not seem a very cheerful place," said the detective with a shiver, glancing round him at the gloomy slopes of the hill and at the huge lake of fog which lay over the Grimpen Mire. "I see the lights of a house ahead of us."

"That is Merripit House and the end of our journey. I must request you to walk on tiptoe and not to talk above a whisper."

We moved cautiously along the track as if we were bound for the house, but Holmes halted us when we were about two hundred yards from it.

"This will do," said he. "These rocks upon the right make an admirable screen."

"We are to wait here?"

"Yes, we shall make our little ambush here. Get into this hollow, Lestrade. You have been inside the house, have you not, Watson? Can you tell the position of the rooms? What are those latticed windows at this end?"

"I think they are the kitchen windows."

"And the one beyond, which shines so brightly?"

"That is certainly the dining-room."

"The blinds are up. You know the lie of the land best. Creep forward quietly and see what they are doing -- but for heaven's sake don't let them know that they are watched!"

I tiptoed down the path and stooped behind the low wall which surrounded the stunted orchard. Creeping in its shadow I reached a point whence I could look straight through the uncurtained window.

There were only two men in the room, Sir Henry and Stapleton. They sat with their profiles towards me on either side of the round table. Both of them were smoking cigars, and coffee and wine were in front of them. Stapleton was talking with animation, but the baronet looked pale and distrait. Perhaps the thought of that lonely walk across the ill-omened moor was weighing heavily upon his mind.

As I watched them Stapleton rose and left the room, while Sir Henry filled his glass again and leaned back in his chair, puffing at his cigar. I heard the creak of a door and the crisp sound of boots upon gravel. The steps passed along the path on the other side of the wall under which I crouched. Looking over, I saw the naturalist pause at the door of an out-house in the corner of the orchard. A key turned in a lock, and as he passed in there was a curious scuffling noise from within. He was only a minute or so inside, and then I heard the key turn once more and he passed me and reentered the house. I saw him rejoin his guest, and I crept quietly back to where my companions were waiting to tell them what I had seen.

"You say, Watson, that the lady is not there?" Holmes asked when I had finished my report.

"No."

"Where can she be, then, since there is no light in any other room except the kitchen?"

"I cannot think where she is."

I have said that over the great Grimpen Mire there hung a dense, white fog. It was drifting slowly in our direction and banked itself up like a wall on that side of us, low but thick and well defined. The moon shone on it, and it looked like a great shimmering ice-field, with the heads of the distant tors as rocks borne upon its surface. Holmes's face was turned towards it, and he muttered impatiently as he watched its sluggish drift.

"It's moving towards us, Watson."

"Is that serious?"

"Very serious, indeed -- the one thing upon earth which could have disarranged my plans. He can't be very long, now. It is already ten o'clock. Our success and even his life may depend upon his coming out before the fog is over the path."

The night was clear and fine above us. The stars shone cold and bright, while a half-moon bathed the whole scene in a soft, uncertain light. Before us lay the dark bulk of the house, its serrated roof and bristling chimneys hard outlined against the silver-spangled sky. Broad bars of golden light from the lower windows stretched across the orchard and the moor. One of them was suddenly shut off. The servants had left the kitchen. There only remained the lamp in the dining-room where the two men, the muderous host and the unconscious guest, still chatted over their cigars.

Every minute that white woolly plain which covered one-half of the moor was drifting closer and closer to the house. Already the first thin wisps of it were curling across the golden square of the lighted window. The farther wall of the orchard was already invisible, and the trees were standing out of a swirl of white vapour. As we watched it the fog-wreaths came crawling round both corners of the house and rolled slowly into one dense bank on which the upper floor and the roof floated like a strange ship upon a shadowy sea. Holmes struck his hand passionately upon the rock in front of us and stamped his feet in his impatience.

"If he isn't out in a quarter of an hour the path will be covered. In half an hour we won't be able to see our hands in front of us."

"Shall we move farther back upon higher ground?"

"Yes, I think it would be as well."

So as the fog-bank flowed onward we fell back before it until we were half a mile from the house, and still that dense white sea, with the moon silvering its upper edge, swept slowly and inexorably on.

"We are going too far," said Holmes. "We dare not take the chance of his being overtaken before he can reach us. At all costs we must hold our ground where we are." He dropped on his knees and clapped his ear to the ground. "Thank God, I think that I hear him coming."

A sound of quick steps broke the silence of the moor. Crouching among the stones we stared intently at the silver-tipped bank in front of us. The steps grew louder, and through the fog, as through a curtain, there stepped the man whom we were awaiting. He looked round him in surprise as he emerged into the clear, starlit night. Then he came swiftly along the path, passed close to where we lay, and went on up the long slope behind us. As he walked he glanced continually over either shoulder, like a man who is ill at ease.

"Hist!" cried Holmes, and I heard the sharp click of a cocking pistol. "Look out! It's coming!"

There was a thin, crisp, continuous patter from somewhere in the heart of that crawling bank. The cloud was within fifty yards of where we lay, and we glared at it, all three, uncertain what horror was about to break from the heart of it. I was at Holmes's elbow, and I glanced for an instant at his face. It was pale and exultant, his eyes shining brightly in the moonlight. But suddenly they started forward in a rigid, fixed stare, and his lips parted in amazement. At the same instant Lestrade gave a yell of terror and threw himself face downward upon the ground. I sprang to my feet, my inert hand grasping my pistol, my mind paralyzed by the dreadful shape which had sprung out upon us from the shadows of the fog. A hound it was, an enormous coal-black hound, but not such a hound as mortal eyes have ever seen. Fire burst from its open mouth, its eyes glowed with a smouldering glare, its muzzle and hackles and dewlap were outlined in flickering flame. Never in the delirious dream of a disordered brain could anything more savage, more appalling, more hellish be conceived than that dark form and savage face which broke upon us out of the wall of fog.

With long bounds the huge black creatwe was leaping down the track, following hard upon the footsteps of our friend. So paralyzed were we by the apparition that we allowed him to pass before we had recovered our nerve. Then Holmes and I both fired together, and the creature gave a hideous howl, which showed that one at least had hit him. He did not pause, however, but bounded onward. Far away on the path we saw Sir Henry looking back, his face white in the moonlight, his hands raised in horror, glaring helplessly at the frightful thing which was hunting him down.

But that cry of pain from the hound had blown all our fears to the winds. If he was vulnerable he was mortal, and if we could wound him we could kill him. Never have I seen a man run as Holmes ran that night. I am reckoned fleet of foot, but he outpaced me as much as I outpaced the little professional. In front of us as we flew up the track we heard scream after scream

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หนึ่งในข้อบกพร่องของเชอร์ล็อกโฮลมส์ - ถ้า แน่นอน หนึ่งอาจเรียกว่าข้อบกพร่อง - ถูกว่า เป็น loath ไปแผนของเขาเต็มติดต่อสื่อสารกับบุคคลอื่นจนทันทีของสินค้าของพวกเขา บางส่วนได้มาไม่ต้องสงสัยจากธรรมชาติลูกเก่งของเขาเอง ที่รักครอง และแปลกใจที่คนรอบ บางส่วนยัง จากคำเตือนของเขามืออาชีพ ซึ่งเรียกร้องให้เขาไม่เคยจะมีโอกาส ผล อย่างไรก็ตาม ไม่พยายามมากสำหรับผู้ทำหน้าที่เป็นตัวแทนและผู้ช่วยของเขา ฉันมักจะได้ประสบภายใต้นั้น แต่ไม่เคยขึ้นให้มากกว่าในระหว่างที่ขับรถยาวในความมืด การทรมานมากที่หน้าเรา ในที่สุด เราก็ทำความพยายามขั้นสุดท้ายของเรา และยัง โฮลมส์ได้กล่าวว่า ไม่มีอะไร และฉันไม่สามารถคาดคะเนเท่านั้นว่าเขาประสาอะไรที่จะ เส้นประสาทของฉันรู้สึกตื่นเต้นไปกับความคาดหมายเมื่อในที่สุด เย็นลมตามใบหน้าของเรา และพื้นที่มืด โมฆะด้านใดด้านหนึ่งของถนนแคบบอกฉันว่า เราไม่กลับตามมัวร์อีกครั้ง ทุกก้าวของม้าและล้อเปิดทุกคือการเราคำแนะนำเกี่ยวกับการผจญภัยของเราสูงสุดบทสนทนาของเราถูกขัดขวาง โดยสถานะของไดรเวอร์ wagonette เข้ เพื่อให้เราถูกบังคับให้พูดเรื่องเล็กน้อยเมื่อเส้นประสาทของเรากำลังตึงเครียด ด้วยอารมณ์และความคาดหมาย มันช่วย ให้ ฉัน หลังจากนั้นธรรมชาติยับยั้งชั่งใจ เมื่อเราผ่านบ้านของ Frankland ในที่สุด และรู้ว่า เรากำลังวาดใกล้ศาลา และฉากของการดำเนินการ เราไม่ได้ขับไม่ถึงประตู แต่ได้ลงใกล้กับประตูของดิอเวนิว Wagonette การจ่ายเงินออก และสั่งให้กลับไปที่แทรคเซย์คูมเบ forthwith ในขณะที่เราเริ่มเดินทางไปบ้าน Merripit"มีคุณอาวุธ Lestrade"นักสืบน้อยยิ้ม"ตราบเท่าที่มีกางเกงของฉัน มีปกระเป๋า และตราบใดที่มีพกระเป๋าของฉัน มีบางอย่างในนั้น""ดี เพื่อนของฉันและฉันจะยังพร้อมสำหรับกรณีฉุกเฉิน""คุณก็ปิดเถอะเกี่ยวกับเรื่องนี้ นายโฮลมส์ เป็นเกม""การรอคอยเกม""คำของฉัน ไม่เหมือนร่าเริงมาก, " กล่าวว่า นักสืบ ด้วยการศิวะ ทิวทัศน์รอบเขา ที่ลาดมืดมนของเขา และหมอกที่วางเหนือไมร์ Grimpen บึงขนาดใหญ่ "ฉันเห็นไฟของบ้านก่อนเรา""ที่อยู่บ้าน Merripit และสิ้นสุดของการเดินทางของเรา ผมต้องขอให้คุณเดินเขย่ง และไม่ ให้พูดเหนือ whisper "เราย้ายเดินพร้อมติดตามว่าเราถูกผูกในบ้าน แต่โฮลมส์หยุดเราเมื่อเรามีประมาณสองร้อยเมตรจาก"นี้จะทำ กล่าวว่า เขา "หินเหล่านี้เมื่อถูกทำเป็นหน้าจออีกครั้ง""เราจะรอที่นี่""ใช่ เราจะได้มาน้อยของเราที่นี่ เข้านี้กลวง Lestrade คุณได้รับภายในบ้าน คุณ Watson ไม่ คุณสามารถบอกตำแหน่งของห้อง บ้างที่ windows latticed ที่นี้""ผมคิดว่า พวกเขาเป็นหน้าต่างห้องครัว""และ อื่น ๆ หนึ่ง ซึ่งส่องสดใสดังนั้น""ที่เป็นห้องครัว""คนตาบอดขึ้น ส่วนคุณทราบแนวของแผ่นดิน คืบไปข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ และดูพวกเขาจะทำอะไร - แต่สำหรับสาเกของสวรรค์ไม่ให้ พวกเขาทราบว่า พวกเขาจะดู"Tiptoed ลงเส้นทาง และ stooped หลังผนังต่ำซึ่งล้อมรอบสวน stunted ถึงจุดไหนผมสามารถมองผ่านหน้าต่าง uncurtained ตรงหนีเงาของมันมีอยู่เพียงสองคนในห้องพัก Sir Henry และ Stapleton พวกเขานั่ง มีโพรไฟล์ตัวฉันไปทางด้านใดด้านหนึ่งของโต๊ะกลม ทั้งสองอย่างได้บุหรี่ซิการ์ และกาแฟและไวน์ที่หน้านั้น Stapleton พูดกับภาพเคลื่อนไหว แต่เลียนบารอนเนทที่ดูซีด และ distrait บางทีความคิดในการเดินทางที่โดดเดี่ยวในมัวร์ ill-omened ถูกชั่งหนักตามจิตใจของเขาผมเห็นพวกเขา Stapleton กุหลาบ และเหลือห้องพัก Sir Henry เติมแก้วของเขาอีกครั้ง และก็เอนหลังพระเก้าอี้ puffing ที่ซิการ์ของเขา ผมได้ยิน creak ของประตูและรองเท้าตามกรวดเสียงคมชัด ขั้นตอนที่ผ่านไปตามเส้นทางอีกด้านของกำแพงที่ฉัน crouched มองเห็น เห็นหยุดธรรมชาตินิยมที่ประตูการเข้าบ้านในมุมของสวน คีย์เปิดในล็อค และเขาส่งไป มีเสียงดัง scuffling อยากรู้อยากเห็นจากภายใน เขาเพียงนาทีหรือมากกว่านั้นภายใน และจากนั้น ผมได้ยินเปิดคีย์อีกครั้ง และเขาผ่านฉัน reentered บ้าน ผมเห็นเขาไปสมทบแขกของเขา และฉัน crept เงียบ ๆ ไปที่สหายของฉันรอให้คุณสิ่งที่ฉันได้เห็น"คุณพูด Watson ที่ผู้หญิงไม่มีหรือ" โฮลมส์ถามเมื่อผมได้เสร็จสิ้นการรายงาน"หมายเลข""ที่เธอสามารถ จากนั้น เนื่องจากแสงไม่มีในห้องอื่น ๆ ยกเว้นห้องครัว""ผมไม่คิดว่า ที่เธอเป็น"ฉันได้กล่าวว่า กว่าไมร์ Grimpen ดี มีแขวนหมอกหนาแน่น สีขาว มันเป็นไปอย่างช้า ๆ ในทิศทางของเรา และ banked เองค่าเช่นผนังด้านนั้นของเรา ต่ำ แต่หนา และที่กำหนดไว้ ดวงจันทร์ shone บน และมันดูเหมือนดีพรายน้ำแข็งเขต กับหัวของ tors ไกลเป็นแบกรับเมื่อผิวของหิน เปิดหน้าของโฮลมส์ถอย และเขา muttered impatiently เป็นเขาดูดริฟท์ซบเซา"มันจะเคลื่อนย้ายต่อเรา วัตสัน""คือที่ร้ายแรง"ร้ายแรงมาก จริง - สิ่งหนึ่งเมื่อแผ่นดินซึ่งอาจมี disarranged แผนของฉัน เขาไม่ได้ยาวมาก ตอนนี้ ได้แล้ว 10 โมง ความสำเร็จของเราและแม้แต่ชีวิตของเขาอาจขึ้นอยู่กับเขาออกมาก่อนหมอกผ่านเส้นทาง"คืนชัดเจน และดีเหนือ ดาว shone เย็น และ สว่าง ในขณะครึ่งดวงจันทร์อาบน้ำฉากทั้งหมดในไฟอ่อน ไม่แน่นอน ก่อนที่เราจะ เลย์จำนวนมากมืดของบ้าน หลังคา serrated และปล่องไฟครามยากอธิบายกับท้องฟ้าซิลเวอร์งเกิ้ล แท่งทองแสงจากหน้าต่างล่างกว้างยืดทั่วสวนและมัวร์ หนึ่งในนั้นถูกก็ปิด มหาดเล็กได้ทิ้งห้องครัว มีเฉพาะยังคงโคมไฟในห้องครัวที่ชายทั้งสอง โฮสต์ muderous และ พักสติ ยังคง chatted กว่า ซิการ์ของพวกเขาทุกนาทีล้วนกล้วยป่าที่ขาวซึ่งครอบคลุมครึ่งหนึ่งของมัวร์ถูกลอยใกล้ที่บ้าน แล้ว wisps บางแรกของมันถูกดัดผมระหว่างสี่เหลี่ยมทองของหน้าต่างกระจก สวนกำแพงมากขึ้นแล้วมองไม่เห็น และต้นไม้ยืนออกมาจากการหมุนของไอสีขาว เท่าที่เราดู wreaths หมอกมาตระเวนรอบมุมทั้งของบ้าน และสะสมช้าลงหนึ่งธนาคารที่หนาแน่นที่ดาดฟ้าและชั้นลอยเช่นเรือประหลาดตามทะเลเงา โฮลมส์หลงมือศิลปตามหินหน้าเรา และประทับเท้าในความอดทนของเขา"ถ้าเขาไม่ออกในสี่ชั่วโมงเส้นทางจะครอบคลุม ในครึ่งชั่วโมงเราจะเห็นมือของเราหน้าเรา""จะเราถอยไกลออกไปตามพื้นดินสูงขึ้น""ใช่ ผมคิดว่า มันจะเป็นเช่นนั้น"เพื่อให้ เป็นธนาคารหมอกไหลเป็นต้นไป เราล้มกลับก่อนที่จะจนเราได้ครึ่งไมล์จากบ้าน และยังคงหนาแน่นขาวทะเล กับดวงจันทร์ silvering ขอบด้านบนของ กวาดอย่างช้า ๆ และ inexorably ใน"เราจะไปไกล กล่าวว่า โฮลมส์ "เรากล้าไม่ใช้โอกาสของเขาที่ overtaken ก่อนที่เขาสามารถเข้าถึงเรา ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเราต้องเก็บดินของเราที่เราจะ" เขาลดลงบนเข่าของเขา และปรบมือเพื่อเรียกหูไปพื้นดิน "ขอบคุณ พระเจ้า ฉันคิดว่า ฉันได้ยินเขามา"เสียงตอนเร่งด่วนขาดความเงียบของมัวร์ Crouching ระหว่างหินเราเริ่ม intently ที่ธนาคารเงินก้นหน้าเรา ขั้นตอนเพิ่มขึ้นดัง และผ่านหมอก ขณะที่ผ่านม่าน มีก้าวคนซึ่งเราก็รอ เขาดูรอบเขาประหลาดใจเขาเกิดเป็นชัดเจน วุ่นวาย แล้วเขามาอย่างรวดเร็วตลอดเส้น ผ่านที่เราวาง และไปขึ้นยาวข้างหลังเรา ขณะที่เขาเดิน เขา glanced อย่างต่อเนื่องผ่านไหล่ทั้งสอง เช่นคนมีเก้อ"Hist " ร้องโฮลมส์ และฉันได้ยินคลิคมปืน cocking "มองออกไป มันจะมา"มีความบาง คม ต่อเนื่องลายจากที่อื่นของธนาคารที่ตระเวน เมฆได้ภายในระยะ 50 หลาของที่เราวาง และเรา glared ได้ ทั้งสาม ไม่แน่นอนว่าสยองขวัญที่จะ ตัดจากกลาง ก็ข้อศอกของโฮลมส์ และฉัน glanced ในทันทีที่ใบหน้าของเขา ได้จาง และ exultant ตาส่องแสงสดใสในแสงจันทร์ แต่ทันใดนั้นพวกเขาเริ่มไปจ้องถาวร แข็ง และศึกษาธิการริมฝีปากของเขาประหลาดใจมาก ในทันทีเหมือนกัน Lestrade ให้การร้องของความหวาดกลัว และโยนตัวเองหน้าลงตามพื้นดิน ฉัน sprang ฟุตของฉัน มือ inert เรียงปืนของฉัน ใจฉันอัมพาต โดยรูปร่าง dreadful ซึ่งมีผุดออกตามเราจากเงาของหมอก เคยเห็นหมามัน เป็นหมาสีดำถ่านหินขนาดใหญ่ แต่ไม่ดังกล่าวเป็นหมาเป็นตามนุษย์ ไฟออกมาจากปากของมันเปิด ตาของ glowed กับแสงจ้า smouldering ครอบปาก และ hackles และ dewlap ได้ระบุไว้ในการกระพริบไฟ ไม่เคยในความฝันของสมอง disordered delirious สามารถอะไรป่าเถื่อนมากขึ้น มากขึ้นไฮ hellish มากจะรู้สึกกว่าที่ฟอร์มเข้มและใบหน้าป่าเถื่อนที่ยากจนเมื่อเราออกจากกำแพงหมอกมีขอบเขตที่ยาว creatwe สีดำขนาดใหญ่กระโจนลงติดตาม ตามยากตามรอยเท้าของเพื่อนของเรา ดังนั้นอัมพาตถูกเรา โดย apparition ที่เรายอมให้เขาผ่านก่อนเราได้หายประสาทของเรา แล้ว โฮลมส์และทั้งยิงกัน และสิ่งมีชีวิตแบบ howl hideous ซึ่งแสดงให้เห็นว่า น้อยได้ตีเขาให้ เขาก็ไม่ หยุด อย่างไรก็ตาม แต่ล้อมรอบเป็นต้นไป ไกลบนเส้นทางเราเห็นรักสมเด็จพระเจ้าเฮนรีกลับ มอง ใบหน้าของเขาขาวในแสงจันทร์ มือของเขาขึ้นในสยองขวัญ แกลริงอินเตอร์ซมในสิ่ง frightful ที่ได้ล่าสัตว์เขาลงแต่ร้องว่าปวดจากหมาที่มีเป่าความกลัวของเรากับลม ถ้าเขาเสี่ยง เป็นมนุษย์ และถ้าเราสามารถแผลเขา เราไม่ฆ่าเขา ไม่เคยมีฉันเห็นคนทำงานเป็นโฮลมส์วิ่งคืน ฉันเป็น reckoned กองเรือของเท้า แต่เขา outpaced ฉันเท่าที่ฉัน outpaced มืออาชีพน้อย หน้าเรา เฉพาะค่าติดตาม เราได้ยินเสียงกรีดร้องจากเสียงกรีดร้อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนึ่งในข้อบกพร่องของเชอร์ล็อค โฮล์มส์ ถ้าจริงจะเรียกมันเป็นข้อบกพร่อง -- ที่เขาเหลือเกินอยากจะสื่อสารแผนเต็มรูปแบบของเขากับบุคคลอื่น ๆใด ๆจนกว่าจะปิดทันทีของพวกเขา ฝนมันมาไม่มีข้อสงสัยจากธรรมชาติเก่งของเขาเองซึ่งรักครองและแปลกใจ คนที่อยู่รอบ ๆตัวเขา อีกส่วนหนึ่งก็มาจากความระมัดระวังเป็นมืออาชีพของเขาซึ่งเตือนเขาไม่ให้โอกาสใด ๆ . ผล แต่ เป็น มาก พยายาม เพื่อผู้ทำหน้าที่เป็นตัวแทนของเขาและผู้ช่วย ฉันมักจะได้รับความเดือดร้อนจากมัน แต่ไม่มีเพิ่มเติมดังนั้นกว่าในไดรฟ์ยาวในความมืด อุปสรรคที่ยิ่งใหญ่คือต่อหน้าเรา สุดท้าย เรากำลังที่จะให้ความพยายามสุดท้ายของเรา แต่โฮล์มส์ก็บอกว่าไม่มีอะไรและฉันก็แค่สันนิษฐานว่าหลักสูตรของเขาจากการกระทำ จะเป็น สมองของฉันตื่นเต้นกับการรอคอยเมื่อลมหนาวบนใบหน้าของเรา และมืดเป็นโมฆะเป็นบนด้านข้างของถนนแคบ ๆบอกผมว่า เรากลับมาบนทุ่งอีกครั้ง ทุกก้าวของม้าและเลี้ยวของล้อทุกพาเราใกล้

การผจญภัยสูงสุดของเราการสนทนาของเราถูกขัดขวางโดยการแสดงตนของคนขับรถรับจ้าง wagonette ดังนั้นที่เราถูกบังคับให้พูดคุยเล็กๆน้อยๆ เมื่อสมองของเราตึงเครียดด้วยอารมณ์และความคาดหมาย มันคือการปลดปล่อยฉัน หลังจากที่วิกฤตได้เมื่อเราในที่สุด ผ่านบ้านแลนด์ และรู้ว่าเราวาดอยู่ใกล้กับหอประชุม และฉากแอคชั่นเราไม่ได้ขับรถไป แต่ประตูก็ลงใกล้ๆ กับประตูของ อเวนิว การ wagonette จ่ายปิด และสั่งให้กลับไปคูมบ์ Tracey ทันที ในขณะที่เราเริ่มเดินไป merripit บ้าน

" คุณวุธ เลสเตรด ? "

นักสืบน้อยยิ้ม

" ตราบใดที่ฉันยังมีกางเกงของฉันฉันมีสะโพก กระเป๋า และตราบใดที่ฉันได้กระเป๋าสะโพกของฉันฉันมีบางอย่างในนั้น "

" ดี !เพื่อนของฉันและฉันยังพร้อมสำหรับเหตุฉุกเฉิน "

" นายฤทธิ์ ปิดเรื่องความสัมพันธ์นี้ คุณโฮล์มส์ เกมอะไรตอนนี้ ?

" รอเกม . "

" คำพูดของฉัน มันไม่เหมือนสถานที่ ร่าเริงมาก กล่าวว่า " นักสืบกับสั่น glancing รอบเขาลาดมืดมนของเนินเขาและทะเลสาบขนาดใหญ่ของหมอกที่วางเหนือโคลนตม grimpen ” ผมเห็นไฟของบ้านก่อนเรา "

" นั่นคือบ้าน merripit และจุดสิ้นสุดของการเดินทางของเรา ผมต้องขอให้คุณเดินเขย่งเท้า และไม่พูดข้างต้นกระซิบ "

เราย้ายด้วยความระมัดระวังตามติดตามเช่นถ้าเราผูกไว้กับบ้าน แต่โฮล์มส์หยุดเราเมื่อเราประมาณสองร้อยเมตรจากมัน

" จะทำ " บอกว่า " . หินเหล่านี้เมื่อถูกทำให้หน้าจอที่น่าชื่นชม "

" เราจะรอที่นี่ " ?

" ครับพวกเราจะซุ่มน้อยของเราที่นี่ เข้าไปในโพรงนี้ เลสตราด คุณต้องเข้าไปในบ้าน คุณไม่ วัตสัน ? คุณสามารถบอกตำแหน่งของห้อง พวก latticed Windows ส่วนท้ายนี้ ? "

" ฉันคิดว่าพวกเขาเป็นหน้าต่างห้องครัว "

" และหนึ่งเกินซึ่งส่องแสงสดใส ?

" ว่าเป็นอาหาร "

" ผ้าม่านขึ้น คุณรู้ว่าโกหกของที่ดินที่ดีที่สุดคืบไปข้างหน้าอย่างเงียบ ๆและดูสิ่งที่พวกเขากำลังทำ . . . แต่เพื่อเห็นแก่พระเจ้า อย่าให้พวกเขารู้ว่าพวกเขาจะดู !

พยายามยองลงทางเดิน และโน้มตัวลงต่ำ ซึ่งหลังผนังล้อมรอบแคระ สวนผลไม้ คืบคลานในเงาของมัน ผมถึงจุดที่ข้าสามารถมองผ่านทางหน้าต่าง uncurtained

มีเพียงสองคนในห้อง เซอร์ เฮนรี่ และ สเตเปิล .พวกเขานั่งอยู่กับโปรไฟล์ของพวกเขาที่มีต่อฉันในด้านใดด้านหนึ่งของโต๊ะกลม ทั้งสองของพวกเขาสูบบุหรี่ซิการ์และไวน์ กาแฟ และอยู่ในด้านหน้าของพวกเขา สเตเปิลพูดกับภาพเคลื่อนไหว แต่บารอนเนตดูซีดและ distrait . บางทีความคิดโดดเดี่ยวเดินข้ามป่วย omened มัวร์เป็นหนักเมื่อใจ

ผมเฝ้าดูพวกเขา Stapleton เพิ่มขึ้นและออกไปจากห้องขณะที่ เซอร์ เฮนรี เต็มแก้วของเขาอีกครั้ง และเอนหลังพิงเก้าอี้ของเขาพองซิการ์ของเขา ฉันได้ยินเสียงดังเอี๊ยดของประตูและกรอบที่เสียงของรองเท้าบนกรวด ขั้นตอนที่ผ่านตามเส้นทางอีกด้านหนึ่งของกำแพงที่ผมหมอบ . มองไปเห็นนักธรรมชาตินิยมหยุดที่ประตูของบ้านในมุมของสวนกล้วยไม้ กุญแจเปิดล็อคประตูและเมื่อเขาได้มีขี้สงสัย scuffling เสียงจากภายใน เขาเป็นเพียงนาทีหรือดังนั้นภายใน แล้วผมก็ได้ยินเปิดคีย์อีกครั้งและเขาผ่านฉันและ reentered House ผมเห็นเขาไปสมทบกับแขกของเขา ผมย่องเงียบไปที่เพื่อนฉันรอที่จะบอกพวกเขาว่าฉันได้เห็น . .

" เธอพูด วัตสัน , ว่าผู้หญิงไม่ได้มี ? โฮล์มส์ถามเมื่อฉันกินเสร็จ

รายงานของฉัน" ไม่ "

" เธอจะไปที่ไหนแล้ว เพราะไม่มีแสงอื่นใด ยกเว้นในห้องครัว ?

" ผมไม่คิดว่า ที่เธอ . . . "

ฉันได้กล่าวว่า ทางที่ดี grimpen ตมมีแขวน หมอกหนาสีขาว มันก็ลอยอย่างช้าๆ ในทิศทางของเราและ banked เองเหมือนกำแพงด้านที่เราต่ำ แต่หนาและกำหนดไว้อย่างดี ดวงจันทร์ส่องแสงอยู่บนมัน และมันเหมือนเป็นทุ่งน้ำแข็งระยิบระยับดีกับหัวของทอร์สไกลเป็นหินที่เกิดบนพื้นผิวของมัน หน้าโฮล์มก็เปลี่ยนไป เขาพึมพำอย่างหงุดหงิด เขามองดูมันอืดลอย

" มันกำลังมุ่งหน้ามาหาเรา วัตสัน "

" ร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือ ? "

" ร้ายแรงมากจริงๆ -- สิ่งหนึ่งบนโลก ซึ่งอาจมีความไม่เป็นระเบียบ แผนฉัน เขาไม่ควรยาวมากแล้ว นี่ก็สิบโมงความสำเร็จและแม้แต่ชีวิตของเราขึ้นอยู่กับเขาออกมาก่อน หมอกบนเส้นทาง "

คืนที่ชัดเจนและดีเหนือกว่าเรา ดวงดาวส่องแสงเย็นและสดใส ในขณะที่ดวงจันทร์ครึ่งอาบน้ำฉากทั้งหมดในแง่ไม่แน่ใจนุ่ม . ก่อนเราวางเป็นกลุ่มมืดของบ้านมีหลังคาและปล่องไฟสูงใครๆยากอธิบายกับสีเงินแพรวพราวบนฟ้าแถบสีทองกว้าง แสงจากหน้าต่างล่างยืดข้ามสวนและบึง หนึ่งในนั้นก็ปิด ข้าราชการออกจากห้องครัว ยังคงมีเพียงโคมไฟในห้องอาหารที่ผู้ชายสองคนนี้ เจ้าภาพและแขก muderous สติ ยังพูดคุยมากกว่า

ซิการ์ของพวกเขาทุกนาทีที่สีขาวงาช้างธรรมดาซึ่งครอบคลุมครึ่งหนึ่งของมัวร์ก็ลอยใกล้ชิดและใกล้ชิดกับบ้าน แล้วบางหยดแรกเป็นม้วนข้ามตารางสีทองของแสงหน้าต่าง ไกลออกไปที่กำแพง สวน ก็มองไม่เห็น และต้นไม้ที่ถูกยืนออกมาจากการหมุนของไอสีขาวอย่างที่เราเห็นเป็นหมอกพวงหรีดก็คลานรอบทั้งสองมุมของบ้านและรีดไปเป็นธนาคารหนาแน่นที่ชั้นบน และหลังคาลอยไปเหมือนเรือบนทะเลแปลกลึกลับ โฮล์มส์หลงมือของเขาอย่างดูดดื่ม เมื่อหินตรงหน้าเรา และประทับเท้าของเขาในความใจร้อนของเขา

" ถ้าเขาไม่ออกในไตรมาสของชั่วโมงเส้นทางจะครอบคลุมใน ครึ่งชั่วโมง เราก็จะไม่สามารถเห็นมือของเราในหน้าของเรา "

" เราถอยไปไกลเหนือพื้นดินที่สูงขึ้น ?

" ใช่ ฉันคิดว่ามันคงจะดี "

ดังนั้นธนาคารจึงเป็นหมอกไหลเราก็กลับก่อนที่จะถึงเราอยู่ห่างครึ่งไมล์จากบ้าน และยัง ที่หนาทึบสีขาวทะเลกับพระจันทร์เคลือบโลหะเงินของขอบด้านบน , กวาดช้าๆ อย่างไม่ปรานีต่อ

" เรา ไปไกลเกินไปแล้ว , " กล่าวว่า โฮล์มส์" เราไม่ใช้โอกาสของเขาถูกยึดครองก่อนที่เขาจะมาถึงเรา ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเราต้องหยุดมัน เราอยู่ที่ไหน " เขาลดลงบนหัวเข่าของเขาและปรบมือหูของเขาไปยังพื้นดิน . " ขอบคุณพระเจ้า ฉันคิดว่าฉันได้ยินเขามา "

เสียงของขั้นตอนที่รวดเร็วทำลายความเงียบของมัวร์ ซุ่มอยู่ในหมู่หินเราจ้องมองอย่างตั้งใจที่ซิลเวอร์ทิปธนาคารต่อหน้าเรา ขั้นตอนก็ดังขึ้นและผ่านหมอก ผ่านม่าน มีเหยียบชายที่เรารอคอย . เขาดูประหลาดใจที่เขาชุมนุมรอบเขาในเวลากลางคืนซึ่งส่องแสงจากดวงดาวที่ชัดเจน . แล้วเขาก็ฉิวไปตามเส้นทางผ่าน ใกล้เคียงกับที่เรานอน และเดินขึ้นเนินยาวไว้ข้างหลัง ขณะที่เขาเดิน เขาเหลือบพิเศษกว่าทั้งไหล่ เหมือนคนที่ป่วย

" ศิลปวัฒนธรรม " ร้องไห้ โฮล์มส์และผมได้ยินเสียงคลิกที่คมของ cocking ปืนพก . ระวัง ! มันมาแล้ว ! "

มีบาง กรอบ ต่อเนื่องจากที่ไหนสักแห่งในใจที่รวบรวมข้อมูลธนาคาร เมฆภายในห้าสิบหลา ของที่เราวาง เราจ้องมองมัน ทั้ง 3 คน ไม่แน่ใจว่า สยองขวัญ กำลังจะแตกออกจากหัวใจได้ ผมอยู่ที่ โฮล์มส์ ข้อศอก และผมมองทันทีที่ใบหน้าของเขามันคือซีดและประเทศซิมบับเว ดวงตาของเขาส่องประกายใต้แสงจันทร์ แต่จู่ๆ พวกเขาเริ่มต้นไปข้างหน้าในงวด คงมอง และริมฝีปากของเขาแยกออกจากกันในความประหลาดใจ พร้อมกันทันที เลสตราด ให้ตะโกนของความหวาดกลัวและทิ้งตัวลงนอนคว่ำบนพื้นดิน แล้วกระโดดให้เท้าของฉันเฉื่อยมือคว้าปืนพกของฉันจิตใจของฉันเป็นอัมพาตโดยรูปร่างที่น่าสะพรึงกลัว ซึ่งเมื่อเราเด้งออกมาจากเงาของหมอก หมามันเป็นหมาสีดำขนาดมหึมา ถ่านหิน แต่เป็นหมาสายตามนุษย์ได้เคยเห็น เพลิงออกมาจากปากของมันเปิด ดวงตาลุกวาวด้วยความ smouldering แสงจ้า ของปาก และอุตสาหกรรมเพื่อบริการถูกระบุในหวีและเปลวไฟ .ไม่เคยฝันเพ้อของระบบสมองได้อย่างโหด ยิ่งน่ากลัว ยิ่งชั่วร้ายจะรู้สึกว่ารูปมืดและส่วนใบหน้าซึ่งแตกเมื่อเราออกมาจากผนังของหมอก

กับขอบเขตการ creatwe สีดำตัวใหญ่ก็กระโจนลงติดตามต่อไปอย่างหนักเมื่อเสียงฝีเท้าของเพื่อนของเราดังนั้น เป็นอัมพาตเราโดยผีที่เราอนุญาตให้เขาผ่านไปก่อน เราได้คืนประสาทของเรา แล้วโฮล์มส์และฉันทั้งสองไล่ออกด้วยกันและสิ่งมีชีวิตให้หอนน่ากลัว ซึ่งแสดงให้เห็นว่าหนึ่งอย่างน้อยตีเขา เขาไม่ได้หยุด แต่กระโจนไปข้างหน้า ไกลออกไปบนเส้นทางที่เราได้เห็น เซอร์ เฮนรี่ มองกลับไป ใบหน้าขาวในแสงจันทร์ของเขา มือของเขายกขึ้นในสยองขวัญการจ้องมองหนทางที่น่ากลัวอย่างที่ตามล่าเขา

แต่เสียงร้องของความเจ็บปวดจากการล่าทำให้ความกลัวของเราทั้งหมดเพื่อลม ถ้าเขาอ่อนแอ เขาฉกรรจ์ และถ้าเราสามารถทำให้มันบาดเจ็บเราสามารถฆ่าเขาได้ ข้าไม่เคยเห็นคนวิ่ง โฮมรัน คืนนั้น ฉันคิดว่าเรือของเท้า แต่เขาแซงหน้าผมเท่าที่ผมเล็ก ๆน้อย ๆสำหรับมืออาชีพหน้าเราเพราะเราบินมาติดตามเราได้ยินเสียงกรีดร้องหลังจากที่กรีดร้อง