It was an old forest, with ancient

It was an old forest, with ancient trees and long shadows through which kobolds and goblins might creep, and with deep hollows and still ponds and hidden caves and secrets and hazard. Peter walked with his pack and his stick and when he came to the forest he went in. It seemed a good place to be alone.

He was not a priest anymore. Excommunication, they called it. Now wherever he went there were questions he'd rather not answer and mistrustful glances whenever he did. He rarely stayed long in one place anymore. He worked when he could, ate when there was food, slept wherever he was, and it was fine. But now it would be winter soon; the hard months were still ahead. So Peter went into the forest.

The first day he wandered with no particular destination. These woods, it was said, were inhabited by strange folks, furtive and backwards people rarely seen by outsiders, though Peter considered most of the stories told about them mere fairy tales. That first day he encountered no person and even few beasts. The great, moss-covered trunks of the old trees were his only neighbors.

The rundown building, when he found it, looked out of place. It was a windowless, one-room structure planted in the midst of a clearing. Though the roof was fallen the walls were still sturdy enough and the door was on it. When he pried it open, he realized that it was in fact an old chapel.

He frowned. The place had a bad air about it. But it was a roof over his head, or part of one at any rate, and it would be dark soon, so he stayed. Dinner was only a few squirrels and a few roots. His stomach complained, but sleep would quiet it. He went to bed with his coat on, wrapped in a single blanket. In the old days, when he still wore the cloth, twilight was his favorite time, when he would stay up an extra hour or two reading and writing. Now he simply went to sleep. And when he awoke, a man was standing over him.

He was a big, thick man, unshaven, and with small black eyes. He held a pike at his side. He looked at Peter for some time without saying anything. He was not pointing the pike at Peter, but he did not set it down either. Peter blinked at the morning sun and stood, stretched, and offered the man his hand. The man did not take it. Peter introduced himself. The man seemed to chew on nothing for a moment before replying:

"Buchard. I heard someone was here."

"Heard from whom? You are the first person I have seen in this place."

"Those who know."

Buchard (Peter was uncertain if it was a first name or last) spoke with an accent Peter couldn't identify. His voice was low and phlegmy. "No one is allowed here," he said. "Now you have to come with me."

His tone invited no debate, so Peter went, away from the old chapel and into the quiet hollows of the forest, for what destination he knew not. They walked in silence. The trees were older and huger the further in they went, and the shadows smelled damp, and little light crept through the branches. Now and then he heard the rustle of some small creature in the brush, but mostly it was quiet. Peter cleared his throat. "It's a beautiful place."

"If you think so."

They walked on.

"Are there many others where we're going?" Peter said.

"You should not talk so much," said Buchard. "You are in trouble."

Peter said nothing the rest of the way.

Eventually they came to a collection of huts which could be called a village only in the most haphazard sense; perhaps twenty structures altogether, or perhaps less. The men and women Peter passed were lean and had a circumspect quality. They watched him with dark eyes.

Buchard took Peter to one house, a bit larger than the others. A woman was in the yard, feeding a flock of chickens whose cackling was the only thing audible. She said nothing to either of them. Buchard led him into what Peter from the outside took for a stable but where he instead found a furnace and a forge and an anvil and tools and the smell of old fires. Buchard put on an apron made of animal hide.

"Do you work?" he said.

Peter licked his lips. "I'm all right with my hands. I know most tools. I've never been a smith, but I'm sure I could learn."

"A yes or a no."

Peter considered. "Yes," he said.

"If you can work, you can stay. Most strangers who come here we make them leave, but you came when I need someone to help me. If you're good help, you can stay. If not, you must leave."

"Is that the law?"

"It's the way things are done," Buchard said, and he indicated, with a gesture, that Peter should stoke the fire.

They worked all day in near-total silence, Buchard speaking only when it was completely necessary. Peter was soon sweating and he winced at the sparks that flew and at the terrible smell of hot metal. Other people came in often, either to leave things or to take them. They all seemed to communicate without words, as if they knew some sort of secret language of glances unfathomable to Peter. At him they seemed not to look at all.

They ate nothing all day and Peter's stomach complained, but he said nothing, refreshing himself only with water, as Buchard did. Finally, when the light was failing outside, Buchard removed his apron and Peter took this as indication he should to the same. "Come," Buchard said, and led him into the house attached to the forge.

There was only one room, with a kitchen of sorts on one side, a bed on the other, and a table with chairs in the middle. The silent woman, who must have been Buchard's wife since she was not old enough to be his mother, was cooking. Buchard sat him down and dished up what turned out to be a thin stew of chicken meat. Peter ate the entire thing in less than a minute. After, they two sat looking into the fire. Peter tried not to fidget.

Buchard brought out a hammer. Peter wondered if this meant the time for his execution had come, but then Buchard handed it to him, along with a bundle of nails. "You'll need these to fix the roof," he said.

Peter blinked. "On the chapel?"

"Don't use that word," Buchard said. "But yes, on the place you're staying. You cannot stay here because no one has any room, but you can stay in that building if you want. Work for me again tomorrow and I'll give you wood to use with those nails. You work for me three days at a time then stay away for three days at a time. Every time you work for me, I'll give you something you need, but never food again. If you want to eat you have to hunt for yourself like most of us do."

These instructions were delivered in such a way as to indicate that obedience was mandatory. Peter also realized that the proposed arrangement constituted what his host considered an unprecedented degree of lenience and generosity. "Thank you," he said.

"Don't use those words. You worked, so I paid. That is all."

Peter kept his mouth shut.

At the end of the day Buchard walked Peter back to the chapel. "I was not expecting to stay here longer than a night," Peter said.

"There is nowhere else," Buchard said. "It's a good building. Work hard and you'll live through the winter."

"Why is it empty?"

"There used to be a priest here, when my grandfather was young. He taught people about the Christ god. It was fine, for a while. But other priests came: madmen. They said there were witches here."

"Were there?"

"I do not know. But they burned and hung many people. Finally we had enough, and killed all the priests. Since then, this place has been empty, and we keep our own gods." Buchard put the bundle of nails into Peter's hands again. "You are a priest."

Peter started. "How did you know?"

"I know."

"I'm not a priest anymore. They threw me out."

Buchard chewed on nothing for a moment. "That should be all right," he said. "But you should not tell anyone else what you once were. Why did they throw you out?"

"I slept with women." And men, he almost added, but didn't.

"That was bad?"

"They thought so."

Buchard seemed to accept that, and left.

It was another cold night. Buchard was right, Peter realized, he would need a place to stay for the winter, and the chapel would need repairs if it was going to do him any good. So the next day he went back and worked in the smithy, and again the day after, and then he spent three days building a new roof. As promised, every day he worked Buchard gave him something else he would need: tools, pots and pans, a lantern. If Peter needed anything Buchard could not make Buchard traded for it from a neighbor: cloth for blankets, hides for clothes, oil for the lamp, wood to make furniture and for the coming winter. In the morning Peter set snares in the forest and most nights, upon returning, he found something to eat in them. Most nights.

Weeks passed. Peter learned that the reason Buchard needed help only for three days at a time was because those were the only days he worked the forge. There was not enough demand to work full-time, so the other days he tended his house or he hunted. Most people in the village (which had no name that Peter ever heard) were hunters who survived by catching just enough to feed their own selves and children. As a man with a trade Buchard was one of the relatively wealthiest people here, and the chickens his wife tended seemed to be a status symbol. Peter suspected this was what gave Buchard the authority to sponsor an outsider in their midst.

Peter's job had until recently belonged to Buchard's boy apprentice, but the boy was gone now. Peter asked what happened to him. "He was burned," Buchard said. "A crucible cracked. Two of his fingers burned almost completely away."

Peter looked at the glowing orange iron in the fire. "What happened to him after that?"

"He is not here anymore," was all Buchard would say. Peter became more mindful of his work from them on.

It grew colder. The chapel was at least habitable now, and Peter was learning the best places to hunt. Since the locals did not like the chapel they rarely hunted near it. Other than Buchard and his wife (who never said a word either to Peter or

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ป่าเก่า ต้นไม้โบราณและเงานานที่ kobolds และผีมังกรอาจคืบ และ hollows ลึก และยังบ่อถ้ำที่ซ่อนไว้ และความลับ และอันตรายได้ ปีเตอร์เดินแพ็คของเขาและไม้ของเขา และเมื่อเขามาถึงป่า เขาไปใน เหมือนต้องเป็นคนเดียวกัน

เขาไม่ใส่บาตรอีกต่อไป Excommunication พวกเขาเรียกมัน ตอนนี้ทุกท่านก็มีมีคำถาม เขาได้แต่ไม่ตอบและ mistrustful สายตาแปลกเมื่อเขาไม่ได้ เขาไม่ค่อยอยู่นานที่เดียวอีกต่อไป เขาทำงานเมื่อเขาได้ กินอาหารเมื่อมีอาหาร นอนไหนก็ได้เขา และไม่แพง แต่ตอนนี้ มันจะหนาวเร็ว เดือนหนักยังข้างหน้าได้ ดังนั้นปีเตอร์เดินเข้าไปในป่า

วันแรกที่เขาได้เดินไปมากับปลายไม่ ป่าเหล่านี้ มันกล่าว อาศัยอยู่ โดยคนแปลก ลับ ๆ ล่อ ๆ และถอยหลังคนไม่ค่อยเห็น โดยบุคคลภายนอก แต่ปีเตอร์ถือเป็นที่สุดของเรื่องเล่าเหล่านั้นเพียงนิทาน วันแรกที่เขาพบไม่มีผู้คนและสัตว์แม้แต่น้อย กางเกงดี มอสครอบคลุมต้นไม้เก่าได้ของเฉพาะบ้าน

อาคารอยู่ริม เมื่อเขาพบ มองออกจากตำแหน่ง โครงสร้างไม่มีหน้าต่าง ห้องปลูกกลางหักได้ แม้หลังคาถูกลดลง ผนังยังแข็งแรงพอ และประตูนั้นมัน เมื่อมันเปิด pried เขา เขารู้ว่า ได้จริงที่เก่าโบสถ์

เขา frowned สถานที่ที่มีอากาศไม่ดีเลย แต่มันเป็นหลังคาของเขาใหญ่ หรือหนึ่งที่มีอัตรา และมันจะมืดเร็ว เพื่อให้เขาอยู่ เย็นได้เท่านั้นกี่กระรอกและรากที่สาม แนะนำอาหารของเขา แต่นอนจะเงียบ เขานอนกับเสื้อนอกของเขาบน ตัดในผ้าห่มเดียวกัน สมัยก่อน เมื่อเขายังสวมผ้า ทไวไลท์ถูกเวลาโปรด เมื่อเขาจะพักเพิ่มชั่วโมงหรือสองการอ่าน และการเขียน ตอนนี้เขาก็ไปนอน และเมื่อเขาตื่นขึ้นมา คนยืนเหนือเขา

เขาใหญ่ หนาชาย unshaven และตาสีดำขนาดเล็ก เขาจัดจนเป็นด้านของเขา เขาดูที่ปีเตอร์บางครั้งโดยไม่พูดอะไร เขาถูกไม่ชี้จนที่ปีเตอร์ แต่เขาไม่ได้ตั้งลงอย่างใดอย่างหนึ่ง ปีเตอร์คันนั้นกะพริบที่เช้ายืน ยืด และนำเสนอคนมือของเขา ผู้ชายไม่ได้ไม่ใช้มัน ปีเตอร์แนะนำตัวเอง คนที่ลำบากเพื่ออะไรในช่วงก่อนตอบกลับ:

"Buchard ผมได้ยินคนนี่"

"ได้ยินจากใคร คุณเป็นคนแรกที่ฉันได้เห็นในสถานที่นี้"

"ผู้รู้ได้"

Buchard (ปีเตอร์ถูกแน่ถ้าเป็นชื่อแรก หรือสุดท้าย) ได้พูดคุยกับปีเตอร์ยังคงไม่สามารถระบุได้ เสียงของเขาถูกต่ำ และ phlegmy "ไม่มีใครได้ที่นี่ เขากล่าวว่า "ตอนนี้ได้มาด้วย"

เสียงเขาเชิญอภิปรายไม่ เพื่อปีเตอร์ไป จากโบสถ์เก่า และ เป็น hollows เงียบของป่า สำหรับปลายทางว่าเขารู้ไม่ พวกเขาเดินในความเงียบ ต้นไม้ถูกเก่า และ crept ผ่านสาขา huger ไปที่เพิ่มเติมในพวกเขา และเงาที่กลิ่นชื้น และแสงน้อย ตอนนี้แล้วเขาได้ยิน rustle ของบางสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กในแปรง แต่ส่วนใหญ่ก็เงียบ ปีเตอร์ล้างคอของเขา "มันเป็นสถานที่สวยงาม"

"ถ้าคุณนะ"

เดินบน

"ยังมีอื่น ๆ อีกมากมายที่เรากำลังจะ" ปีเตอร์กล่าว

"คุณควรไม่พูดมาก กล่าวว่า Buchard "คุณมีปัญหา"

ปีเตอร์กล่าวว่า ไม่มีส่วนเหลือของวิธีการ

ในที่สุดพวกเขามาพร้อมกับฮัทซึ่งอาจจะเรียกว่าหมู่บ้านเฉพาะในแง่สุด haphazard บางทีโครงสร้างยี่สิบกัน หรืออาจน้อยกว่า ชาย และหญิงผ่านปีเตอร์ถูกแบบ lean และมีคุณภาพ circumspect พวกเขาเฝ้าดูเขากับตาเข้ม

Buchard เอาปีเตอร์บ้านหนึ่ง ขนาดกว่าคนอื่น ๆ ผู้หญิงอยู่ในบ้าน ให้อาหารฝูงไก่ cackling มีสิ่งเดียวที่เสียง เธอพูดอะไรกับพวกเขา Buchard นำเขาไปปีเตอร์จากภายนอกที่เอาอย่างคุ่มค้าแต่ที่เขาพบเป็นเตา และปลอมตัว และทั่งการ และเครื่องมือ และกลิ่นของไฟ Buchard บนเรือที่ทำจากสัตว์ซ่อน

"คุณทำได้อย่างไร" เขากล่าวว่า

ปีเตอร์ได้เลียริมฝีปากของเขา "ฉัน ด้วยมือของฉัน ฉันรู้ว่าส่วนใหญ่เครื่องมือ เราไม่ได้เป็นสมิธ แต่ผมมั่นใจว่า ผมสามารถเรียนรู้"

"ใช่หรือไม่เป็น"

ปีเตอร์ถือว่า "ใช่ เขากล่าวว่า ได้

"ถ้าคุณสามารถทำงาน คุณสามารถเข้าพักได้ คนแปลกหน้าส่วนใหญ่ที่มาที่นี่เราทำให้พวกเขาปล่อย แต่คุณมาเมื่อจำเป็นคนช่วยฉัน ถ้าคุณช่วยดี คุณสามารถสำรองห้องพัก ถ้า ไม่ คุณจะ"

"คือกฎหมาย"

"มันเป็นวิธีที่, " Buchard กล่าวว่า และเขา แสดง ด้วยรูปแบบลายเส้น ว่า ปีเตอร์ควรสโต๊คไฟ

พวกเขาทำงานทุกวันในความเงียบใกล้รวม Buchard พูดเฉพาะ เมื่อมันเป็นความจำเป็นทั้งหมด มีการตากระตุกปีเตอร์เร็ว ๆ นี้ และเขา winced ที่สปาร์คที่บิน และโลหะร้อนกลิ่นน่ากลัว คนอื่น ๆ ที่มาในบ่อย หรือ จะปล่อยให้สิ่งที่ จะนำพวกเขา พวกเขาทั้งหมดลำบากในการสื่อสาร โดยคำ ประหนึ่งว่าพวกเขารู้บางจัดเรียงของภาษาลับสายตาแปลกหยั่งกับปีเตอร์ ที่เขา จะดูเหมือนไม่ไปดูเลย

กินอะไรทั้งวัน และปีเตอร์กระเพาะอาหารแนะนำ แต่เขาว่า อะไร ฟื้นฟูตัวเอง ด้วยน้ำ เป็น Buchard ได้ สุดท้าย เมื่อแสงถูกล้มเหลวนอก Buchard เอาเรือของเขา และปีเตอร์เอานี้เป็นสรรพคุณที่เขาควรจะเหมือนกัน ", " Buchard กล่าวว่า และนำเขาเข้าบ้านกับการปลอม

มีเพียงหนึ่งห้อง ห้องครัวประเภทด้านหนึ่ง เตียงอื่น ๆ และโต๊ะพร้อมเก้าอี้ตรงกลาง ผู้หญิงเงียบ ที่ต้องได้รับ Buchard ของภรรยา เพราะเธอไม่เก่าพอที่จะเป็นแม่ของเขา ทำอาหาร Buchard วันเสาร์เขาลง และเป่าค่าอะไรกลายเป็นแกงบางของเนื้อไก่ ปีเตอร์กินสิ่งทั้งหมดในน้อยกว่าหนึ่งนาที หลัง พวกเขาทั้งสองนั่งมองเข้าไปในไฟ ปีเตอร์พยายามไม่ยุกยิก.

Buchard นำออกค้อน ปีเตอร์สงสัยว่า ถ้านี้หมายถึง เวลาสำหรับการดำเนินการของเขามา แต่แล้ว Buchard มอบมันให้เขา รวมทั้งเล็บ "คุณจะต้องต้องแก้ไขหลังคา เขากล่าวว่า

ปีเตอร์คันนั้นกะพริบ "ในโบสถ์หรือไม่"

"ไม่ใช้คำว่า Buchard กล่าวว่า "แต่ ใช่ ในสถานที่คุณเข้าพัก คุณไม่สามารถพักที่นี่เนื่องจากไม่มีห้องใด แต่คุณสามารถสำรองห้องพักที่สร้างถ้าคุณต้องการ ทำงานสำหรับฉันวันพรุ่งนี้และฉันจะให้คุณไม้จะใช้กับเล็บที่ คุณทำงานสำหรับฉันสามวันครั้ง แล้วเดิน 3 วันครั้ง ทุกครั้งที่คุณทำงานสำหรับฉัน ฉันจะให้สิ่งที่คุณต้องการ แต่ไม่เคยอาหารอีกด้วย ถ้าคุณต้องการกิน ได้ล่าตัวส่วนใหญ่ของเราไม่"

คำสั่งเหล่านี้ถูกส่งในลักษณะเป็นแสดงว่า เชื่อฟังถูกบังคับ ปีเตอร์รู้ว่า การจัดเรียงเสนอทะลักที่โฮสต์ของเขาถือเป็นประวัติการณ์ในระดับ lenience และความเอื้ออาทร "ขอบคุณ เขากล่าว.

"ไม่ใช้คำเหล่านั้น คุณทำงาน เพื่อฉันจ่าย ที่ได้ทั้งหมด"

ปีเตอร์เก็บปากของเขา

Buchard เดินปีเตอร์กลับไปที่จุดสิ้นสุดของวัน "ฉันไม่คาดจะอยู่ที่นี่นานกว่ากลางคืน ปีเตอร์กล่าว

"มีเด็ก, " Buchard กล่าวว่า "มันเป็นอาคารดี ทำงานอย่างหนักและคุณจะอยู่ผ่านฤดูหนาว"

"เหตุใดจึงว่างเปล่า"

"มีใช้ในการเป็นพระสงฆ์ที่นี่ ปู่ของฉันเป็นหนุ่ม เขาสอนคนเกี่ยวกับพระคริสต์ ก็ดี ในขณะนั้น แต่พระสงฆ์อื่น ๆ มา: madmen กล่าวมีทวิทช์สที่นี่"

"นั่น"

"ฉันไม่รู้ แต่พวกเขาเขียน และแขวนหลายคน สุดท้ายเรามีเพียงพอ และฆ่าปุโรหิตทั้งหมด ตั้งแต่นั้น สถานที่นี้แล้วว่าง และเราให้พระเจ้าของเราเอง" Buchard บรรจุกลุ่มของเล็บมือของปีเตอร์อีกครั้ง "คุณเป็นนักบวช"

ปีเตอร์เริ่มต้น "ไม่ได้คุณรู้หรือไม่"

"ฉันรู้"

"ฉันไม่ใส่บาตรอีกต่อไป พวกเขาโยนฉันออก"

Buchard chewed ไม่มีอะไรในช่วงนั้น "ที่ควรถูกต้องทั้งหมด เขากล่าวว่า "แต่คุณควรบอกใครอะไรกันอยู่ ทำไมไม่ได้จะทิ้งคุณหรือไม่"

"ผมนอนกับผู้หญิง" และผู้ชาย เขาเกือบเพิ่ม แต่ไม่

"ที่ไม่ดี"

"พวกเขาคิดให้"

Buchard ดูเหมือนจะ ยอมรับที่ และซ้าย

มันเป็นคืนอื่น Buchard ถูก ปีเตอร์รู้ เขาจะต้องการสถานที่พักสำหรับฤดูหนาว และโบสถ์จะต้องซ่อมแซมถ้ามันกำลังจะแก้ ดังนั้นในวันถัดไปเขาก็กลับ และทำงานใน smithy และอีกครั้งวันหลัง และจากนั้น เขาใช้เวลา 3 วันสร้างหลังคาใหม่ สัญญา เป็นทุกวันที่เขาทำงาน Buchard ให้เขาเถอะเขาต้อง: เครื่องมือ หม้อ และกระทะ แบบโคมไฟ ถ้าปีเตอร์ต้องอะไร Buchard ไม่สามารถทำให้ Buchard ซื้อขายเรื่องจากเพื่อนบ้าน: ผ้าสำหรับผ้าห่ม ซ่อนในเสื้อผ้า น้ำมัน สำหรับโคม ไฟ ไม้ทำเฟอร์นิเจอร์ และหนาวมา ในการตั้งในป่าและคืนส่วนใหญ่ เมื่อคืน ปีเตอร์ snares เขาพบสิ่งที่กินได้ ส่วนใหญ่คืน

สัปดาห์ผ่านการ ปีเตอร์รู้ว่า เหตุผล Buchard จำเป็นช่วยเหลือเฉพาะสำหรับสามวันครั้งเป็น เพราะนั้นเป็นวันเดียวที่เขาทำงานปลอม มีไม่เพียงพอความต้องการในการทำงานแบบเต็มเวลา ดังนั้นวันเขามีแนวโน้มที่บ้านของเขา หรือเขาล่าสัตว์หรือค้า คนส่วนใหญ่ในหมู่บ้าน (ที่มีชื่อไม่เคยได้ยินปีเตอร์) นักล่าที่รอดชีวิตโดยพอจะเลี้ยงตัวเองและเด็ก ได้ เป็นคนที่มีการค้า Buchard เป็นหนึ่งในคนที่นี่ค่อนข้างร่ำรวย และไก่ที่มีแนวโน้มที่ภรรยาของเขาที่ดูเหมือน จะเป็นสัญลักษณ์สถานะ ปีเตอร์สงสัยว่า คืออะไรให้ Buchard หน่วยงานที่สนับสนุนเป็นบุคคลภายนอกในใจของพวกเขา

งานปีเตอร์ได้จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ นี้เป็นสมาชิกของ Buchard เด็กฝึกงาน แต่เด็กหายไปนี้ ปีเตอร์ถามว่า เกิดอะไรขึ้นกับเขา "เขาถูกไฟไหม้"Buchard กล่าวว่า"ครูซิเบิลที่แตก สองมือของเขาเขียนไปเกือบหมด"

ปีเตอร์มองเหล็กส้มเร่าร้อนในไฟ "เขาหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น"

"เขาไม่ใช่ที่นี่อีกต่อไป พูด Buchard ทั้งหมด ปีเตอร์ก็ระวังมากขึ้นของงานของเขาจากพวกเขาในการ

โตหนาว โบสถ์น้อย habitable ขณะนี้ และปีเตอร์เรียนรู้สถานที่ล่า เนื่องจากชาวบ้านไม่ชอบโบสถ์ที่พวกเขาไม่ค่อยล่าสัตว์หรือค้าใกล้มัน Buchard และภรรยาของเขา (ที่ไม่เคยกล่าวคำใดให้ปีเตอร์ หรือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเป็นป่าเก่า มีต้นไม้โบราณ และเงายาวที่ kobolds และก๊อบลินจะคืบ และมีโพรงลึก และยัง บ่อถ้ำที่ซ่อนความลับและอันตราย ปีเตอร์เดินกับแพ็คและติดของเขาและเมื่อเขาเดินเข้าป่าเขาไปข้างใน ดูเหมือนจะเป็นสถานที่ที่ดีที่จะอยู่คนเดียว

เขาไม่ใช่พระแล้ว ศาสนา พวกเขาเรียกมันตอนนี้ทุกที่ที่เขาไป มีคำถามที่เขาไม่อยากจะตอบ และมองด้วยสายตาที่ไม่เชื่อใจเขา เขาไม่ค่อยอยู่ในที่เดียวแล้ว เขาเคยทำงานเมื่อเขาจะกินเมื่อมีอาหาร นอนทุกที่ที่เขาอยู่ และมันก็ดี แต่ตอนนี้ มันจะหนาวเร็ว ; เดือนหนักยังได้เลย ปีเตอร์จึงเข้าไปในป่า

วันแรกที่เขาเดินกับไม่เฉพาะปลายทางป่านี้ มันบอกว่า มีคนอาศัยอยู่ โดย folks ที่แปลกและไม่ค่อยเห็นคนลอกแลกถอยหลังโดยบุคคลภายนอก แต่ปีเตอร์ ถือว่ามากที่สุดของเรื่องราวที่บอกเกี่ยวกับพวกเขาเพียงเทพนิยาย วันแรกที่เขาได้เจอกับคนที่ไม่มีและสัตว์แม้แต่น้อย ดี , มอสปกคลุม ลำต้นของต้นไม้เก่าถูกเพื่อนบ้านของเขาเท่านั้น

อาคารเก่า เมื่อเขาพบว่ามันมองออกจากสถานที่มันเป็นหน้าต่างหนึ่งโครงสร้างห้องปลูกอยู่ท่ามกลางการล้าง แม้ว่าหลังคาลดลงผนังยังแข็งแรงพอ และประตูบน เมื่อเขางัดมันออก เขาก็พบว่ามันอยู่ในความเป็นจริงเป็นโบสถ์เก่า

ขมวดคิ้ว สถานที่ที่มีอากาศที่ไม่ดีเกี่ยวกับมัน แต่มันคือหลังคาเหนือหัวของเขา หรือส่วนหนึ่งของหนึ่งในอัตราใด และมันก็จะมืดแล้ว เขาอยู่มื้อค่ำ เพียง ไม่ กี่ กระรอก และ 2-3 ราก ท้องของเขาบ่น แต่นอนก็จะเงียบเอง เขาไปที่เตียงของเขากับเสื้อคลุมที่ถูกห่อด้วยผ้าห่มเดี่ยว สมัยก่อน ตอนยังใส่ผ้า , สนธยา คือเวลาที่เขาชื่นชอบ เมื่อเขาจะอยู่เป็นชั่วโมงพิเศษหรือสอง การอ่าน และการเขียน แล้วเขาก็หลับไป และเมื่อเขาตื่นขึ้น ผู้ชายที่ยืนอยู่เหนือเขา

เขาใหญ่หนาผู้ชาย unshaven และขนาดเล็กสีดำตา เขาถือหอกที่ด้านข้างของเขา เค้ามองปีเตอร์ บางครั้งไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เขาไม่ได้ชี้หอกที่ปีเตอร์ แต่เขาไม่ได้ตั้งค่าลงเหมือนกัน ปีเตอร์กระพริบตาที่ดวงอาทิตย์ยามเช้าและยืน ยืด และเสนอ ชายมือ เขาไม่ได้ใช้มัน ปีเตอร์ แนะนำตัวเองผู้ชายที่ดูเหมือนจะเคี้ยวอะไรสักครู่ก่อนตอบ :

" buchard . ฉันได้ยินว่ามีคนอยู่ที่นี่ . . . "

" ได้ยินมาจากใคร ? คุณเป็นคนแรกที่ได้เห็นในสถานที่นี้ "

" ผู้รู้ "

buchard ( ปีเตอร์ คือไม่แน่ใจว่ามันเป็นชื่อแรกหรือสุดท้าย ) พูดด้วยสำเนียง ปีเตอร์ ไม่สามารถระบุได้ เสียงของเขาต่ำซึ่งมีเสมหะ . ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้มาที่นี่ " เขากล่าว ตอนนี้คุณต้องมากับฉัน"

เสียงเขาเชิญไม่อภิปราย ปีเตอร์จึงเดินออกไปจากโบสถ์เก่า และเข้าไปในโพรงที่เงียบสงบของป่าสำหรับปลายทางอะไร เขาไม่ทราบ พวกเขาเดินอยู่ในความเงียบ ต้นไม้เก่าและแฮะต่อไปในพวกเขาไปและเงากลิ่นชื้นและน้อยแสงพุ่งผ่านสาขา แล้วเขาก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบของสัตว์ขนาดเล็กในแปรง แต่ส่วนใหญ่มันก็เงียบปีเตอร์ล้างคอของเขา . " มันเป็นสถานที่ที่สวยงาม . "

" ถ้าคุณคิดว่าดังนั้น . "

เขาเดิน

" มีคนอื่น ๆที่เรากำลังจะไป ? ปีเตอร์บอกว่า

" คุณไม่ควรพูดมาก กล่าวว่า buchard ” คุณอยู่ในปัญหา "

ปีเตอร์กล่าวว่าไม่มีอะไรในส่วนที่เหลือ

ในที่สุดพวกเขามาถึงคอลเลกชันของกระท่อมซึ่งอาจจะเรียกว่าเป็นหมู่บ้านเดียวในความรู้สึกสดมากที่สุดบางทียี่สิบโครงสร้างทั้งหมด หรืออาจจะน้อยกว่า ชายและหญิงปีเตอร์ผ่านเอนและมีคุณภาพ รอบคอบ พวกเขามองเขาด้วยตามืด

buchard พาปีเตอร์ไปที่บ้านหลังหนึ่ง , เป็นบิตขนาดใหญ่กว่าคนอื่น ๆ ผู้หญิงในบ้าน ให้อาหารฝูงไก่ของใครแต่เป็นสิ่งเดียวที่เสียง เธอบอกว่าไม่มีอะไรกับเขาทั้งสองbuchard นำเขาในสิ่งที่ปีเตอร์จากข้างนอกเอา มั่นคง แต่ที่เขาแทนพบเตาเผาและเตาหลอม และ เครื่องมือและทั่งตีเหล็กหรือตีทอง และกลิ่นของไฟเก่า buchard ใส่ผ้ากันเปื้อนทำจากซ่อนของสัตว์

" คุณทำงาน ? เขาบอกว่า

ปีเตอร์เลียริมฝีปากของเขา” ฉันตกลงกับมือของฉัน ฉันรู้ว่าเครื่องมือมากที่สุด ผมไม่เคยเป็น สมิธ แต่ฉันแน่ใจว่าฉันสามารถเรียนรู้ "

" "

ใช่หรือไม่ไม่ปีเตอร์ ถือว่า " . ครับ , " เขากล่าว .

" ถ้าคุณทำงาน คุณก็อยู่ได้ ส่วนใหญ่คนแปลกหน้าที่มาที่นี่ เราให้พวกเขาออกไป แต่เธอมาตอนที่ฉันต้องการใครสักคนที่จะช่วยฉัน ถ้าคุณกำลังที่ดีช่วยให้คุณสามารถอยู่ได้ ถ้า ไม่ คุณต้องไป "

" ก็คือกฎหมาย " ?

" มันเป็นวิธีที่สิ่งที่ทำ " buchard กล่าวว่าเขาพบ กับท่าทางที่ปีเตอร์ ควรเติมไฟ

พวกเขาทำงานทั้งวันในใกล้ความเงียบทั้งหมดbuchard พูดเมื่อมันคือทั้งหมดที่จำเป็น ปีเตอร์แล้วเหงื่อเขา winced ที่ประกายไฟที่บินและกลิ่นที่น่ากลัวของโลหะร้อน . คนอื่นเข้ามาบ่อยๆ ด้วยการทิ้งสิ่งต่างๆหรือจะใช้พวกเขา พวกเขาทั้งหมดดูเหมือนจะสื่อสารกันได้โดยไม่ต้องพูด ถ้ามันรู้ว่าบางจัดเรียงของภาษาลับของสายตากินลึกถึงปีเตอร์ เขาดูเหมือนพวกเขาไม่ได้ดูทั้งหมด

เขาไม่กินอะไรเลยทั้งวัน และท้องของปีเตอร์บ่น แต่เขาบอกว่าไม่มีอะไร ฟื้นฟูตัวเองด้วยน้ำ เป็น buchard ทำ ในที่สุด เมื่อแสงถูกความล้มเหลวภายนอก buchard ปลดผ้ากันเปื้อนของเขาและปีเตอร์เอานี้เป็นข้อบ่งชี้ที่เขาควรจะไปเหมือนกัน . มา " buchard กล่าว และนำเขาเข้ามาในตัวบ้านติดกับเหล็ก

มีเพียงหนึ่งห้อง มีห้องครัว ๆบนด้านหนึ่งเตียงในอื่น ๆ และมีโต๊ะเก้าอี้อยู่ตรงกลาง ผู้หญิงเงียบ ใครต้องเป็นภรรยาของ buchard ตั้งแต่เธอยังไม่โตพอที่จะเป็นแม่ของเขา กำลังทำอาหาร buchard นั่งอยู่เขาลงและ dished ขึ้นสิ่งที่เปิดออกมาเป็นสตูว์เนื้อบาง เนื้อไก่ ปีเตอร์กินสิ่งทั้งหมดในเวลาน้อยกว่าหนึ่งนาที หลังจากที่พวกเขาสองคนนั่งมองไฟ ปีเตอร์พยายามไม่หงุดหงิด

buchard นำออกค้อน ปีเตอร์ สงสัยว่าถ้านี้หมายถึงเวลาประหารมา แต่แล้ว buchard ส่งให้เขา พร้อมกับกลุ่มของเล็บ . คุณจะต้องเหล่านี้ เพื่อซ่อมหลังคา , " เขากล่าวว่า

" ปีเตอร์ กระพริบตา ในโบสถ์ ?

" ไม่ได้ใช้คำว่า " buchard กล่าว แต่ใช่ สถานที่ ที่เธออยู่ คุณไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้เพราะไม่มีใครในห้องใด ๆแต่คุณสามารถอยู่ในตึกนั้น ถ้าคุณต้องการ ทำงานกับฉันอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ และผมจะให้ไม้ที่จะใช้กับเล็บ . คุณทำงานให้ผม 3 วันครั้ง แล้วพัก 3 วันครั้ง ทุกครั้งที่คุณทำงานให้ผม ผมจะให้สิ่งที่คุณต้องการ แต่ไม่เคยอาหารอีกครั้ง ถ้าคุณต้องการที่จะกินคุณต้องล่าเอง เหมือนกับเราทำ "

คำแนะนำเหล่านี้ถูกส่งในลักษณะที่บ่งชี้ว่ามีการเชื่อฟังคำสั่ง ปีเตอร์ยังตระหนักว่าสิ่งที่โฮสต์เสนอจัดตั้งขึ้นของเขาถือว่าระดับประวัติการณ์ของความเมตตาปรานี และความเอื้ออาทร " . ขอบคุณคุณ " เขากล่าว .

" อย่าใช้คำแบบนั้น คุณทำงานดังนั้นฉันจ่าย นั่นคือทั้งหมด . "

ปีเตอร์ปิดปากเงียบ .

ในตอนท้ายของวัน buchard เดินปีเตอร์กลับไปโบสถ์ " ผมไม่ได้คาดหวังที่จะอยู่ที่นี่นานกว่ากลางคืน " ปีเตอร์พูด

" ไม่มี " buchard กล่าว มันเป็นตึกดี ทำงานอย่างหนักและคุณจะอยู่ตลอดฤดูหนาว . "

" ทำไมมันว่างเปล่า ? "

" มีการใช้เป็นนักบวชนี่ ตอนที่ปู่ยังหนุ่ม เขาสอนคนเกี่ยวกับ พระเจ้าพระเจ้า ไม่เป็นไร สักพักแต่พระสงฆ์อื่น ๆมา : คนบ้า . พวกเขากล่าวว่ามีแม่มดอยู่ "

" มี " ?

" ผมไม่รู้ แต่พวกเขาถูกเผาและแขวนไว้หลายคน ในที่สุดเราก็มีมากพอและฆ่าพระสงฆ์ทั้งหมด ตั้งแต่นั้นมา สถานที่นี้ได้รับการว่างและเราให้พระเจ้าของเราเอง " buchard ใส่ห่อเล็บในมือของปีเตอร์ อีก . . . คุณเป็นบาทหลวง " ปีเตอร์เริ่ม

" คุณรู้ได้อย่างไร ? "



" ฉันรู้ " ." ผมไม่ใช่พระแล้ว พวกเขาไล่ฉันออกมา "

buchard เคี้ยวบนอะไรสักครู่ . ที่ควรได้ " เขากล่าว แต่คุณไม่ควรบอกใครว่า คุณเคยได้รับ ทำไมพวกเขาถึงทิ้งเธอ ?

" ผมนอนกับผู้หญิง และผู้ชาย เขาจะเพิ่ม แต่ไม่ได้

" มันแย่ ?

" พวกเขาคิดว่า "

buchard ดูเหมือนจะยอมรับแล้ว

มันหนาวอีกคืน buchard ถูกปีเตอร์รู้ว่าเขาต้องการที่พักสำหรับฤดูหนาวและโบสถ์จะต้องซ่อมแซม ถ้ามันก็จะทำอยู่ดี แล้ววันต่อมาเขาก็กลับมาทำงานในโรงหลอม และอีกวันต่อมา และเขาก็ใช้เวลา 3 วัน สร้างหลังคาใหม่ ตามที่ได้สัญญาไว้ ทุกๆ วัน เขาพยายาม buchard ให้สิ่งอื่นที่เขาต้องการ : เครื่องมือ , หม้อและกระทะ , โคมไฟถ้า ต้องการอะไร buchard ไม่สามารถให้ buchard ซื้อขายจากเพื่อนบ้าน : ผ้าสำหรับห่ม ซ่อนเสื้อผ้า , น้ำมันตะเกียง , ไม้ทำเฟอร์นิเจอร์ และฤดูหนาวมา . ตอนเช้าปีเตอร์ตั้งกับดักในป่าและคืนมากที่สุด เมื่อกลับมา เขาได้พบบางสิ่งบางอย่างที่จะกินพวกเขา คืนที่สุด

สัปดาห์ผ่านปีเตอร์รู้ว่าเหตุผล buchard ต้องการความช่วยเหลือแค่ 3 วันครั้ง เพราะเป็นวันเดียวที่เขาทำเหล็ก มีความต้องการเพียงพอที่จะทำงานเต็มเวลา แล้ววันอื่นเขามีบ้านเขาหรือเขาตามล่า คนส่วนใหญ่ในหมู่บ้าน ( ซึ่งไม่มี ที่ชื่อ ปีเตอร์ เคยได้ยิน ) เป็นนักล่าที่รอดชีวิตโดยจับแค่พอเลี้ยงตนเองและลูกเป็นผู้ชายที่มี buchard การค้าเป็นหนึ่งในผู้คนที่นี่ค่อนข้างร่ำรวย และไก่ ภรรยาของเขาและดูเหมือนจะเป็นสัญลักษณ์สถานะ . ปีเตอร์ สงสัยนี้คือสิ่งที่ทำให้ buchard อำนาจจะสนับสนุนคนนอกในท่ามกลางของพวกเขา .

ปีเตอร์งานได้จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ นี้ เป็นของ buchard เป็นเด็กฝึกงาน แต่เด็กหนุ่มก็หายไปแล้ว ปีเตอร์ถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา " เขาถูกเผา" buchard กล่าว เป็นเบ้าแตก สองนิ้วของเขาไหม้เกือบหมดเลย "

ปีเตอร์มองเหล็กสีส้มเรืองแสงในไฟ . " เกิดอะไรขึ้นกับเขาหลังจากนั้น ?

" เขาไม่อยู่ที่นี่แล้ว " ทั้งหมด buchard จะพูด ปีเตอร์ก็ยิ่งจดจ่องานของเขาจากพวกเขา .

มันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ โบสถ์เป็นอย่างน้อย พออยู่แล้ว และ ปีเตอร์ กำลังเรียนรู้สถานที่ที่ดีที่สุดเพื่อการล่าสัตว์เนื่องจากชาวบ้านไม่เหมือนโบสถ์ พวกเขาไม่ค่อยล่าที่อยู่ใกล้มัน นอกจาก buchard และภรรยาของเขา ( ใครไม่เคยพูดให้ปีเตอร์หรือ