Early yearsEditMott the Hoople can

Early yearsEdit
Mott the Hoople can be traced to two beat bands from Herefordshire in the early 1960s. The Soulents were from Ross-On-Wye, and boasted Pete Overend Watts on guitar, and Dale "Buffin" Griffin on drums. The Buddies were from Hereford, and featured Mick Ralphs on guitar and Stan Tippins on vocals. By 1966, Ralphs, Tippins, and Watts (the latter now on bass) had come together in a band called The Doc Thomas Group, and soon secured a residency at a club in a resort town in Italy. The group was offered a recording contract with the Italian label Dischi Interrecord, and released an eponymous album in January 1967. By 1968, drummer Dale Griffin and organist Verden Allen had joined the band.

Although the group toured and recorded in Italy as The Doc Thomas Group, their gigs in the UK were played under the names of The Shakedown Sound and later, as Silence. Silence recorded demos at Rockfield Studios in Monmouth, Wales, which were shopped to EMI, Polydor, Immediate and Apple with no success. The group came to the attention of Guy Stevens at Island, who liked the group but not with Tippins as lead singer. Advertisements were placed ("Singer wanted, must be image-minded and hungry"), and Ian Hunter was selected as lead singer and piano player. Tippins assumed the role of road manager.[1]

While in prison on a drug offence, Stevens read the Willard Manus novel Mott the Hoople about an eccentric who works in a circus freak show, and decided to use it as a band name.[1] Silence reluctantly agreed to a name change following their early 1969 audition for Stevens.[1]

The band's debut album, Mott the Hoople (1969), recorded in only a week,[1] was a cult success. Their repertoire included cover versions of "Laugh at Me" (Sonny Bono) and "At the Crossroads" (Doug Sahm's Sir Douglas Quintet), and an instrumental cover of "You Really Got Me" (The Kinks).[2]

The second album, Mad Shadows (1970), sold poorly and received generally negative reviews. Wildlife (1971) fared even worse, and flirted with an overtly country-hippie stance and accordingly (usually) acoustic instrumentation. On 10 October 1970, Mott the Hoople and Bridget St John were showcased on BBC Two's Disco 2.[3] Even though the group was building a decent following, Brain Capers (1971) failed to sell well. The group decided to split following a depressing concert in a disused gas holder in Switzerland.[1] When combined with an aborted UK tour with The Lothringers, the band was close to breaking up.

Glam yearsEdit
David Bowie had long been a fan of the band. After learning from Watts that they were about to split,[1] he persuaded them to stay together and offered them "Suffragette City" from his then yet-to-be-released Ziggy Stardust album.[1] They turned it down. Bowie also penned "All the Young Dudes" for them and it became their biggest hit.[1] Released as a single in July 1972,[4] it was a success in the UK, with the band using Tippins – who by this time was their tour manager – to sing backing vocals during concert. Bowie produced an album, also called All the Young Dudes, which included a Mick Ronson strings and brass arrangement for "Sea Diver", sold well but stalled at No. 21 in the UK Albums Chart.[1] Late in 1972 they were going to record another Bowie song, "Drive-In Saturday",[citation needed] but their intended arrangement did not satisfy him and their professional relationship effectively ended. Another casualty in the wake of All the Young Dudes was Verden Allen, who departed before the release of their next album, Mott.[1]

Mott climbed into the Top 10 of the UK Albums Chart,[4] and became the band's best seller to date in the US. It yielded two UK hits, "Honaloochie Boogie" and "All the Way from Memphis",[4] both featuring Andy Mackay of Roxy Music on saxophone. "All the Way From Memphis" is also featured in the movie, Alice Doesn't Live Here Anymore.

Mott the Hoople's new-found popularity ultimately contributed to the band's break-up, likely exacerbated by an exposé in New Musical Express of Tippins' role in singing the chorus of "All the Young Dudes", from a hidden microphone backstage.[citation needed] In May 1973 following Verden Allen's departure the band was augmented by two keyboard players. Former Love Affair and Morgan member Morgan Fisher joined as keyboardist[1] and Mick Bolton joined on Hammond Organ. Bolton left at the end of 1973 and was replaced on tour by Blue Weaver, while Fisher stayed on to become their permanent piano player. Ralphs left in August 1973 to form Bad Company and was replaced by former Spooky Tooth guitarist Luther Grosvenor.[1] For contractual reasons, he changed his name to Ariel Bender at the suggestion of singer-songwriter Lynsey De Paul for his stint with the band.[1] According to Ian Hunter, interviewed in the documentary Ballad of Mott the Hoople, the band were in Germany with Lynsey De Paul for a TV show when Mick Ralphs walked down a street bending a succession of car aerials in frustration. De Paul came out with the phrase "aerial bender" which Hunter later suggested to Grosvenor as a stage name.[5]

In the afterglow of The Hoople (1974), a live album Live was quickly released, after which Mick Ronson replaced Bender.[1] The end was near when both Ronson and Hunter left the group to form a duo. Ray Major and Nigel Benjamin were added to continue the group, which abbreviated its name to 'Mott'.[2]

In 1974, Mott the Hoople toured America with Ariel Bender playing lead guitar. In one of Bender's earliest performances with the band they played the Masonic Temple in Detroit on 12 October 1973 with a young Aerosmith opening the show. They were primarily supported on the '74 tour by the band Queen. This tour later provided the inspiration for Queen's 1975 single "Now I'm Here", which contains the lyrics "Down in the city, just Hoople and me." The song became a live favourite of Queen fans and reached No. 11 in the UK Singles Chart.[6] The tour resulted in a lifelong friendship between the two bands, with Ian Hunter, Mick Ronson and David Bowie performing "All the Young Dudes" at the Freddie Mercury Tribute Concert in 1992. Morgan Fisher went on to play piano on Queen's 'Hot Space' tour in 1982, and Brian May, Freddie Mercury and Roger Taylor performed backing vocals on the Ian Hunter solo song, "You Nearly Did Me In". May would later cover Mott's "All the Way from Memphis" on his solo album, Another World, with Hunter making a guest appearance.

Mott the Hoople are name-checked on two other hit singles. Reunion's 1974 single, "Life Is a Rock (But the Radio Rolled Me), " begins with the lyrics, 'B Bumble and the Stingers, Mott the Hoople, Ray Charles Singers...'.[7] Whereas R.E.M.'s, "Man on the Moon" begins with 'Mott the Hoople and the Game of Life, yeah, yeah, yeah, yeah...'

Hunter wrote the book Diary of a Rock'n'Roll Star about the day-to-day life on the band's 1972 winter tour of the US, covering the ups and downs of life on the road.[1] It was published 18 months later in June 1974; it was out-of-print for many years but was made available again on 2 September 1996 and is currently[when?] still in print.[8]

Post Hunter yearsEdit
The new line-up consisted of Watts, Griffin, and Fisher along with guitarists Ray Major (formerly of Opal Butterfly, Hackensack, and a brief stint with Andy Fraser and Frankie Miller) and Nigel Benjamin. This line-up released two more albums, Drive On (1975) and Shouting and Pointing (1976), both of which sold poorly.[1] After Nigel Benjamin quit in 1976, Mott briefly included Steve Hyams as frontman,[9] then joined with John Fiddler (formerly of Medicine Head), and became British Lions, recording two albums, British Lions (1978) and Trouble With Women (posthumously released on Cherry Red Records 1980) before finally splitting up without any chart success.[1] Hunter and Ronson worked and toured together sporadically until Ronson's death in 1993.[1] Hunter has continued his solo career.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

YearsEdit ต้นอาร์มอตต์ Hoople สามารถติดตามการวงตีสองจากเฮริฟอร์ดเชอร์ในช่วง 1960 Soulents ได้จากไวน์ในรอสส์ และ boasted วัตต์ Overend พีกีต้าร์ และเดลกริฟฟอน "Buffin" บนกลอง เพื่อนได้จากเฮริฟอร์ด และห้อง Ralphs มิคกีต้าร์และสแตน Tippins ในเสียงร้อง โดย 1966, Ralphs, Tippins วัตต์ (หลังบนเบส) ได้มาร่วมกันในวงที่เรียกว่า กลุ่ม Thomas Doc และเร็ว ปลอดภัยซี่คลับในเมืองรีสอร์ทในอิตาลี กลุ่มได้เสนอสัญญาบันทึกป้ายอิตาลี Dischi Interrecord และออกอัลบั้ม eponymous ใน 1967 มกราคม โดย 1968 ตีกลองกริฟฟอน Dale และนักออร์แกนประจำ Verden อัลเลนได้เข้าร่วมวงแม้ว่ากลุ่มออก และบันทึกในอิตาลีเป็น กลุ่ม Thomas Doc เม็กกะของสหราชอาณาจักรได้เล่นภายใต้ชื่อเดอะปอกลอกเสียง และภาย หลัง เป็นความเงียบ เงียบบันทึกสาธิตที่สตูดิโอ Rockfield ฟฟรีย์ เวลส์ ซึ่งมี shopped อีเอ็มไอ Polydor, Immediate และแอปเปิ้ลกับความสำเร็จ กลุ่มมาสู่การพิจารณาของ Guy Stevens ที่ เกาะ ใครชอบได้ แต่ไม่ มี Tippins เป็นนักร้องนำ โฆษณาถูกวาง ("นักร้องที่ต้องการ ต้อง ดีรูปหิว"), และเอียนฮันเตอร์ถูกเลือกให้เป็นนักร้องนำและเล่นเปียโน Tippins ถือว่าบทบาทของผู้จัดการถนน[1]ในเรือนจำในคดีความผิดเกี่ยวกับยาเสพติด Stevens อ่านอาร์มอตต์นวนิยายของคุณมนัสนรา Willard Hoople เกี่ยวกับเซนทริกผู้ทำงานในการแสดงละครสัตว์ประหลาด และตัดสินใจที่จะใช้เป็นชื่อวงดนตรี[1] ความเงียบอย่างไม่เต็มใจตกลงให้เปลี่ยนแปลงชื่อต่อการ audition 1969 ก่อนสำหรับ Stevens[1]อัลบั้มเปิดตัวของวง อาร์มอตต์ Hoople (1969), บันทึกเฉพาะสัปดาห์, [1] เป็นความสำเร็จของลัทธิ ละครของพวกเขารวมปกรุ่น "หัวเราะที่ฉัน" (Sonny Bono) และ "ที่เดอะครอ" (Doug Sahm เซอร์ดักลาส Quintet), และครอบคลุมการบรรเลงของ "คุณจริง ๆ มีฉัน" (เดอะคิงค์ส)[2]อัลบั้มที่สอง เงาบ้า (1970), ขายไม่ดี และได้รับการรีวิวทั่วไปลบ สัตว์ป่า (1971) ค้นแย่ และ flirted ท่าทาง overtly ประเทศฮิปปี้และเครื่องมือตามระดับ (ปกติ) บน 10 1970 ตุลาคม บริจิตแห่งเซนต์จอห์นและอาร์มอตต์ Hoople ถูกจัดแสดง 2 ดิสโก้ของ BBC สอง[3] แม้ว่ากลุ่มจะถูกสร้างต่อดี สมองเคเปอร์ (1971) ล้มเหลวขายดี กลุ่มตัดสินใจแยกต่อคอนเสิร์ต depressing ในที่เก็บแก๊ส disused ในสวิตเซอร์แลนด์[1] เมื่อรวมกับการทัวร์สหราชอาณาจักรยกเลิกกับ Lothringers เดอะ วงใกล้กับการทำลายขึ้นกัมปงกีลาม yearsEditโบวี David จึงได้เป็นแฟนของวง หลังจากเรียนรู้จากวัตต์ที่พวกเขาจะแยก, [1] เขาเกลี้ยกล่อมให้อยู่ร่วมกัน และเสนอ "Suffragette เมือง" จากอัลบั้มของเขาโจโจ้ Ziggy แล้ว ยังให้--ออก[1] จะเปิดลง โบวียังเขียน "ทั้งหมด Young Dudes" สำหรับพวกเขา และมันได้กลายเป็นตีที่ใหญ่ที่สุดของพวกเขา[1] ออกเป็นซิงเกิลในเดือน 1972 กรกฎาคม, [4] ก็ประสบความสำเร็จในสหราชอาณาจักร มีวงดนตรีที่ใช้ Tippins –ที่ โดยขณะนี้มีผู้จัดการทัวร์ของพวกเขา – ร้องร้องสำรองระหว่างคอนเสิร์ต โบวีผลิตอัลบั้ม เรียกว่าทั้งหมด Young Dudes ซึ่งรวมสาย Mick Ronson และเหลืองจัดใน "ทะเลน้ำลึก" ขายดี แต่หยุดการทำงานที่หมายเลข 21 ในชาร์ตอัลบั้มแห่งสหราชอาณาจักร[1] สายใน ไปบันทึกอื่นโบวีเพลง "ไดรฟ์-อิน-วันเสาร์", [ต้องการอ้างอิง] แต่ผู้จัดตั้งใจไม่ตอบสนองเขาและความสัมพันธ์ของมืออาชีพได้อย่างมีประสิทธิภาพสิ้นสุด กลับอีกในการปลุกของ Dudes หนุ่มทั้งหมดถูก Verden อัลเลน ที่ออกเดินทางก่อนที่จะปล่อยอัลบั้มถัดไปของพวกเขา อาร์มอตต์[1]อาร์มอตต์ปีนเข้าใน 10 อันดับแรกของชาร์ตในอัลบั้มแห่งสหราชอาณาจักร, [4] และกลายเป็น ขายของวงสุดวันในสหรัฐอเมริกา จึงหาฮิต UK 2 "กระดานโต้คลื่น Honaloochie" และ "ทางจาก Memphis", [4] ทั้งแมคเคย์ Andy มีดนตรีร็อกในแซกโซโฟน "จาก Memphis" นอกจากนี้ในห้องภาพยนตร์ อลิซไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไปอาร์มอตต์ Hoople ของใหม่พบความนิยมที่สุดส่วนการของวงแบ่งสาย มีแนวโน้มเลวร้าย โดยการ exposé ในบทบาทใหม่ดนตรีเอ็กซ์เพรสของ Tippins' ในการร้องเพลงประสานเสียงของ "ทั้งหมด Young Dudes" จากไมโครโฟนซ่อน backstage[ต้องการอ้างอิง] ใน 1973 พฤษภาคม ต่อ Verden อัลเลนเดินวงถูกขยาย โดยสองผู้เล่นแป้นพิมพ์ อดีตรักและมอร์แกนสมาชิก Fisher มอร์แกนรวมเป็น keyboardist [1] และโบลตันมิคร่วมกับแฮมมอนด์ออร์แกน โบลตันสุดรอบ 1973 และถูกแทนที่ทัวร์ โดยช่างทอผ้าบลู ขณะ Fisher ฮวงเป็น นักเล่นเปียโนแบบถาวร Ralphs ซ้ายฟอร์ม บริษัทด้อยใน 1973 สิงหาคม และถูกแทนที่ ด้วยอดีตฟันเหมือนผี guitarist ลูเธอร์กรอสเวเนอร์[1] เหตุผลตามสัญญา เขาเปลี่ยนชื่อของ Ariel Bender ที่แนะนำของนักร้องนักแต่งเพลง Lynsey De Paul สำหรับ stint กับวงของเขา[1] ตามอยู่กับฮันเตอร์เอียน สัมภาษณ์ในสารคดีบทกวีอาร์มอตต์ Hoople วงได้ในเยอรมนีกับ Paul De Lynsey ในโทรทัศน์เมื่อมิค Ralphs เดินลงถนนดัดสืบทอดของรถเสาในแห้ว Paul de ออกมากับวลี "ทางอากาศเบนเดอร์" ที่แนะนำในภายหลังฮันเตอร์กับ Grosvenor เป็นชื่อขั้นตอน[5]ใน afterglow ของ The Hoople (1974), อัลบั้มแสดงสดได้อย่างรวดเร็วออก ที่ Mick Ronson Bender ที่แทนที่[1] สิ้นสุดถูกใกล้เมื่อ Ronson และฮันเตอร์กลุ่มเพื่อการ duo วิชา Ray และเบนจามิน Nigel มีเพิ่มการได้ ซึ่ง abbreviated ชื่อ 'อาร์มอตต์'[2]1974 อาร์มอตต์ Hoople ที่ออกอเมริกา ด้วย Bender Ariel เล่นกีตาร์ลูกค้าเป้าหมาย ในหนึ่งของ Bender แรกสุดแสดงกับวงพวกเขาเล่นวัดโซนิคในดีทรอยต์ใน 12 1973 ตุลาคมมี Aerosmith หนุ่มเปิดการแสดง พวกเขาได้สนับสนุนทัวร์ ' 74 หลัก โดยวงควีน ทัวร์นี้ในภายหลังให้แรงบันดาลใจในควีนส์ 1975 เดียว "ตอนนี้ I am นี่" ซึ่งประกอบด้วยเพลง "ลงในเมือง เพียง Hoople และฉัน" เพลงกลายเป็น สดสถานที่ชื่นชอบของแฟน ๆ ควีน และถึงหมายเลข 11 ใน UK ชาร์ต[6] ทัวร์ให้มิตรภาพรองระหว่างวงสอง เอียนฮันเตอร์ มิค Ronson และ David โบวีทำ "ทั้งหมด Young Dudes" ที่เฟร็ดดี้เมอร์คิวรีส่วยคอนเสิร์ตในปี 1992 มอร์แกน Fisher ไปเล่นเปียโนควีน 'ร้อนพื้นที่' ทัวร์ใน 1982 และไบรอันพฤษภาคม เฟร็ดดี้เมอร์คิวรีและ Roger Taylor ทำสำรองร้องประสานในเพลงเดี่ยวเอียนฮันเตอร์ "คุณเกือบไม่ได้ฉันใน" อาจจะหลังครอบคลุมของอาร์มอตต์ "ทางจาก Memphis" ในอัลบั้มเดี่ยวของเขา โลกอื่น มีฮันเตอร์ทำลักษณะห้องอาร์มอตต์ Hoople จะตรวจสอบชื่อบนเตียงตีสองอื่น ๆ เดียวของเรอูนียง 1974 "เป็นก้อนหิน (แต่วิทยุย้อนฉัน)," เริ่มต้น ด้วยเพลง 'บัมเบิลบีและที่ Stingers อาร์มอตต์ Hoople เรย์ชาร์ลนัก...'[7] ในขณะที่ของ R.E.M. "คนในมูน" เริ่มต้นด้วย ' อาร์มอตต์ Hoople และเกมของชีวิต ใช่ ใช่ ใช่ ใช่...'ฮันเตอร์เขียนสมุดไดอารี่การ Rock'n' ม้วนดาวเกี่ยวกับชีวิตประจำวันของวง 1972 หนาวทัวร์สหรัฐอเมริกา ครอบคลุมดอน ๆ ชีวิตบนท้องถนน[1] มันถูกตีพิมพ์ในเดือน 1974 มิถุนายน 18 เดือน มันเป็นออกพิมพ์หลายปีแต่ได้ทำให้มีอีกครั้งใน 2 1996 กันยายน และเป็นปัจจุบัน [] ยังคงในพิมพ์[8]ลง yearsEdit ฮันเตอร์บรรทัดขึ้นใหม่ประกอบด้วยวัตต์ กริฟฟอน และฟิชเชอร์กับมือกีต้าร์หลัก Ray (ชื่อเดิม ของ ผีเสื้อโอปอล Hackensack, stint สั้น ๆ กับเฟรเซอร์ Andy และมิลเลอร์ Frankie) และเบนจามิน Nigel บรรทัดขึ้นนี้ออกสองอัลบั้มเพิ่มเติม ไดรฟ์บน (1975) และ Shouting และชี้ (1976), ทั้งที่ขายไม่ดี[1] หลังจากเบนจามิน Nigel ออกในปี 1976 อาร์มอตต์สั้น ๆ รวม Steve Hyams เป็น frontman, [9] ร่วมกับจอห์นพู้ทำเล่น (ชื่อเดิมของยาหัว), แล้วกลายเป็น สิงโต อังกฤษ บันทึกสองอัลบั้ม สิงโตอังกฤษ (1978) และปัญหากับผู้หญิง (posthumously ออกในเชอร์รี่แดงระเบียน 1980) ก่อนที่จะแบ่งค่าสุดท้าย ไม่ประสบความสำเร็จมีแผนภูมิ[1] ฮันเตอร์และ Ronson ทำงาน และออกกัน sporadically จนตายของ Ronson ในปี 1993[1] ฮันเตอร์ได้อย่างต่อเนื่องทำงานเดี่ยวของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงต้น yearsEdit
Mott Hoople สามารถโยงไปถึงสองวงตีจากเฮอร์ในต้นปี 1960 Soulents มาจาก Ross-on-Wye และอวดพีท Overend วัตต์กับกีตาร์และหุบเขา "Buffin" กริฟฟิบนกลอง เพื่อนมาจากเฮียและให้ความสำคัญมิกราห์ฟกีต้าร์และสแตน Tippins ร้อง โดยปี 1966 ราห์ฟ, Tippins และวัตต์ (หลังตอนบนเบส) ได้มาร่วมกันในวงดนตรีที่เรียกว่าหมอโทมัสกลุ่มและการรักษาความปลอดภัยที่อยู่อาศัยเร็ว ๆ นี้ที่สโมสรในเมืองตากอากาศในอิตาลี กลุ่มที่ถูกนำเสนอบันทึกข้อตกลงกับฉลากอิตาลี Dischi Interrecord และปล่อยอัลบั้มบาร์นี้ในเดือนมกราคมปี 1967 โดยปี 1968 มือกลองเดลกริฟฟินและออแกนโลกอัลเลนได้ร่วมวง. แม้ว่ากลุ่มไปเที่ยวและบันทึกไว้ในอิตาลีเป็นหมอโทมัส กลุ่มกิ๊กของพวกเขาในสหราชอาณาจักรมีการเล่นภายใต้ชื่อของเสียงปอกลอกและต่อมาขณะที่ความเงียบ เงียบบันทึกการสาธิตที่ Rockfield สตูดิโอในมอนเวลส์ซึ่งถูก shopped ไปอีเอ็มไอโพลีดอทันทีและแอปเปิ้ลไม่ประสบความสำเร็จ กลุ่มที่มาให้ความสนใจของสตีเวนส์คนที่เกาะกลุ่มที่ชอบ แต่ไม่ได้มี Tippins เป็นนักร้องนำ โฆษณาถูกวางไว้ ("นักร้องอยากจะต้องเป็นภาพที่มีใจเดียวกันและหิว") และเอียนฮันเตอร์ได้รับเลือกเป็นนักร้องนำและเล่นเปียโน Tippins คิดว่าบทบาทของผู้จัดการถนน. [1] ในขณะที่อยู่ในคุกในความผิดยาเสพติด, สตีเว่นอ่านวิลลาร์ดมนัส Mott Hoople นวนิยายเกี่ยวกับประหลาดที่ทำงานในคณะละครสัตว์ประหลาดแสดงและตัดสินใจที่จะใช้มันเป็นชื่อวง. [ 1] เงียบอย่างไม่เต็มใจตกลงที่จะเปลี่ยนชื่อต่อไปนี้ในช่วงต้น 1969 ของพวกเขาออดิชั่นสำหรับสตีเว่น. [1] เปิดตัวอัลบั้มของวง, Mott ที่ Hoople (1969) บันทึกไว้ในเพียงหนึ่งสัปดาห์ [1] ที่ประสบความสำเร็จศาสนา เพลงของพวกเขารวมถึงปกเวอร์ชั่นของ "หัวเราะเยาะฉัน" (ซันนี่ Bono) และ "ที่แพร่ง" (ดั๊ก Sahm เซอร์ดักลาสกลุ่ม) และฝาครอบประโยชน์ของ "You Really Got Me" (นี่หว่า). [2] ที่สอง อัลบั้มเงาบ้า (1970) ขายคุณภาพและได้รับการลบความคิดเห็นโดยทั่วไป สัตว์ป่า (1971) อาการยิ่งแย่ลงและเล่นหูเล่นตากับท่าทางประเทศฮิปปี้เปิดเผยและตาม (ปกติ) วัดอะคูสติก เมื่อวันที่ 10 ตุลาคม 1970, Mott ที่ Hoople และบริดเซนต์จอห์นได้รับการจัดแสดงในบีบีซีสองดิสโก้ 2 [3] แม้ว่ากลุ่มที่ถูกสร้างต่อไปนี้ดีเคเปอร์สมอง (1971) ล้มเหลวที่จะขายดิบขายดี กลุ่มตัดสินใจที่จะแยกต่อไปคอนเสิร์ตตกต่ำในผู้ถือก๊าซร้างในสวิส. [1] เมื่อรวมกับการท่องเที่ยวสหราชอาณาจักรที่มีการยกเลิก Lothringers วงดนตรีที่ได้ใกล้เคียงกับการทำลายขึ้น. Glam yearsEdit เดวิดโบวีมานานแฟนของ วงดนตรี หลังจากเรียนรู้จากวัตต์ว่าพวกเขาเกี่ยวกับการแยก, [1] เขาชักชวนให้พวกเขาอยู่ด้วยกันและเสนอให้ "Suffragette เมือง" จากนั้นยังไปได้รับการปล่อยตัว Ziggy Stardust อัลบั้มของเขา. [1] พวกเขาหันมันลง . โบวี่ยังเขียน "เด็กเป็ด" สำหรับพวกเขาและมันก็กลายเป็นตีที่ใหญ่ที่สุดของพวกเขา [1] การปล่อยตัวเป็นโสดในเดือนกรกฎาคมปี 1972 [4] มันเป็นความสำเร็จในสหราชอาณาจักร, กับวงดนตรีโดยใช้ Tippins - โดยที่ช่วงเวลานี้ เป็นผู้จัดการทัวร์ของพวกเขา - ที่จะร้องเพลงเสียงสนับสนุนระหว่างการแสดงคอนเสิร์ต โบวี่ผลิตอัลบั้มที่เรียกว่าเด็กเป็ดซึ่งรวมถึงสตริงรอนสันมิกและการจัดทองเหลืองสำหรับ "นักกระโดดน้ำทะเล" ขายดี แต่จนตรอกเลขที่ 21 ในสหราชอาณาจักรชาร์ตอัลบั้ม. [1] ปลายในปี 1972 พวกเขาจะ ในการบันทึกอีกเพลงโบวี่ "ไดรฟ์ในวันเสาร์" [ต้องการอ้างอิง] แต่การจัดตั้งใจของพวกเขาไม่พอใจเขาและความสัมพันธ์ของมืออาชีพของพวกเขาจบลงได้อย่างมีประสิทธิภาพ อุบัติเหตุอีกในการปลุกของเด็กเป็ดเป็นหมวดอัลเลนที่ออกก่อนที่จะปล่อยอัลบั้มต่อไปของพวกเขา, Mott. [1] Mott ปีนเข้าไปใน 10 อันดับแรกของสหราชอาณาจักรชาร์ตอัลบั้ม [4] และกลายเป็นผู้ขายที่ดีที่สุดของวง ถึงวันที่ในสหรัฐอเมริกา มันให้ผลสองนัดในสหราชอาณาจักร "Honaloochie บูเกิล" และ "ตลอดทางจากเมมฟิส" [4] ทั้งที่มีแอนดี้แม็คเคย์ของเพลงร็อกแซ็กโซโฟน "ตลอดทางจากเมมฟิส" ยังเป็นจุดเด่นในภาพยนตร์อลิซไม่ได้อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว. Mott Hoople ของความนิยมพบใหม่ในท้ายที่สุดส่วนร่วมในการแบ่งตัวของวงดนตรีที่น่าจะเลวร้ายลงโดยเปิดเผยในนิวแสดงดนตรีของ Tippins ' บทบาทในการร้องเพลงนักร้องของ "เด็กเป็ด" จากไมโครโฟนที่ซ่อนอยู่หลังเวที. [อ้างจำเป็น] ในพฤษภาคม 1973 ออกเดินทางต่อไปโลกของแอลเลนวงดนตรีก็เติมโดยผู้เล่นทั้งสองแป้นพิมพ์ อดีตรัก ๆ ใคร่ ๆ และมอร์แกนมอร์แกนฟิชเชอร์สมาชิกเข้าร่วมเป็นคีย์บอร์ด [1] และมิกโบลตันเข้าร่วมในแฮมมอนด์ออร์แกน โบลตันที่เหลือในตอนท้ายของปี 1973 และถูกแทนที่โดยในทัวร์สีฟ้าทอผ้าในขณะที่ฟิชเชอร์อยู่บนที่จะกลายเป็นผู้เล่นเปียโนของพวกเขาอย่างถาวร ราห์ฟที่เหลืออยู่ในสิงหาคม 1973 ในรูปแบบ บริษัท ดีและถูกแทนที่ด้วยฟันผีอดีตมือกีต้าร์นลูเธอร์ Grosvenor. [1] สำหรับเหตุผลสัญญาเขาเปลี่ยนชื่อของเขากับเอเรียลประมาทคำแนะนำของนักร้องนักแต่งเพลง Lynsey De Paul สำหรับ จำกัด ของเขากับวงดนตรี . [1] ตามที่เอียนฮันเตอร์สัมภาษณ์ในสารคดีบทกวีของ Mott ที่ Hoople วงอยู่ในประเทศเยอรมนีกับ Lynsey De Paul สำหรับรายการโทรทัศน์เมื่อมิกราห์ฟเดินลงถนนดัดเนื่องของเสาอากาศรถในแห้ว De Paul ออกมาพร้อมกับวลีที่ว่า "ดัดอากาศ" ซึ่งต่อมาฮันเตอร์แนะนำให้ Grosvenor เป็นชื่อบนเวที. [5] ในสายัณห์ของ Hoople (1974), อัลบั้มสดสดได้รับการปล่อยตัวได้อย่างรวดเร็วหลังจากที่มิครอนสันแทนที่ประมาท [1] ปลายอยู่ใกล้เมื่อทั้งสองรอนสันและฮันเตอร์ออกจากกลุ่มในรูปแบบคู่ เรย์หลักและไนเจลเบนจามินถูกเพิ่มเพื่อดำเนินการต่อกลุ่มซึ่งย่อชื่อเป็น 'Mott'. [2] ในปี 1974, Mott ที่ Hoople ไปเที่ยวอเมริกากับแอเรียลประมาทเล่นกีตาร์ ในตอนหนึ่งของการแสดงที่เก่าแก่ที่สุดอันตรายกับวงดนตรีที่พวกเขาเล่นอิฐวัดในดีทรอยต์เมื่อวันที่ 12 ตุลาคม 1973 กับแอโรสมิ ธ หนุ่มเปิดการแสดง พวกเขาได้รับการสนับสนุนหลักใน 74 ทัวร์จากวงดนตรีของสมเด็จพระราชินีฯ ทัวร์นี้ในภายหลังให้แรงบันดาลใจสำหรับสมเด็จพระราชินีฯ 1975 เดียว "ตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่" ซึ่งมีเนื้อเพลง "ลงในเมืองเพียง Hoople และฉัน." เพลงกลายเป็นที่ชื่นชอบของแฟน ๆ ที่มีชีวิตสมเด็จพระราชินีและไม่ถึง 11 ในอังกฤษใจซื่อแผนภูมิ. [6] การท่องเที่ยวส่งผลให้ชีวิตมิตรภาพระหว่างทั้งสองวงกับเอียนฮันเตอร์, มิกรอนสันและเดวิดโบวีละคร "เด็กเป็ด "ที่คอนเสิร์ตเฟรดดี้เมอร์คิวรีบรรณาการในปี 1992 มอร์แกนฟิชเชอร์ไปในการเล่นเปียโนในสมเด็จพระราชินีฯ ทัวร์ 'อวกาศร้อน' ในปี 1982 และไบรอันพฤษภาคม, เฟรดดี้เมอร์คิวรีและโรเจอร์เทย์เลอร์นักร้องสนับสนุนการดำเนินการเกี่ยวกับเอียนฮันเตอร์เพลงเดี่ยว" คุณเกือบไม่ได้ Me In " ภายหลังอาจจะครอบคลุม Mott ของ "ตลอดทางจากเมมฟิส" ในอัลบั้มเดี่ยวของเขาอีกโลกหนึ่งที่มีฮันเตอร์ทำให้แขกรับเชิญ. Mott Hoople เป็นชื่อการตรวจสอบสองซิงเกิ้ลฮิตอื่น ๆ เรอูนียง 1974 เดียว "ชีวิตคือร็อค (แต่วิทยุรีด Me)" เริ่มต้นด้วยเพลง 'บัมเบิลบีและพลิ้วไหว, Mott ที่ Hoople, เรย์ชาร์ลส์นักร้อง ... . [7] ในขณะที่ REM ของ "ชาย บนดวงจันทร์ "เริ่มต้นด้วย 'Mott Hoople และเกมชีวิตใช่ใช่ใช่ใช่ ... Hunter เขียนหนังสือไดอารี่ของจระเข้หินกลิ้งดาวเกี่ยวกับชีวิตวันต่อวัน วงดนตรีของการท่องเที่ยวในช่วงฤดูหนาวปี 1972 ของสหรัฐครอบคลุม ups และดาวน์ของชีวิตบนท้องถนน [1] มันถูกตีพิมพ์ 18 เดือนต่อมาในมิถุนายน 1974. มันก็ออกมาจากพิมพ์มานานหลายปี แต่ถูกสร้างขึ้นมาใช้ได้อีกครั้งในวันที่ 2 กันยายน 1996 และปัจจุบันเป็น [เมื่อ?] ยังคงอยู่ในการพิมพ์. [8] โพสต์ Hunter yearsEdit ขึ้นบรรทัดใหม่ประกอบด้วยวัตต์, กริฟฟิชเชอร์และพร้อม กับมือกีต้าร์เรย์เมเจอร์ (ชื่อเดิมของโอปอลผีเสื้อแฮกเคนแซกและยุติกับแอนดี้เฟรเซอร์และแฟรงกี้มิลเลอร์) และไนเจลเบนจามิน ขึ้นบรรทัดนี้ออกอัลบั้มสองเพิ่มเติมไดรฟ์ (1975) และตะโกนและชี้ (1976) ซึ่งทั้งสองขายไม่ดี. [1] หลังจากที่ไนเจลเบนจามินลาออกในปี 1976, Mott สั้น ๆ รวมถึงสตีฟ Hyams เป็นด่าน, [9] แล้ว เข้าร่วมกับจอห์นไวโอลิน (ก่อนถึงแพทย์ใหญ่) และกลายเป็นสิงโตอังกฤษบันทึกสองอัลบั้มสิงโตอังกฤษ (1978) และปัญหากับผู้หญิง (ต้อการปล่อยตัวในเชอร์รี่สีแดงประวัติ 1980) ก่อนที่จะแยกไม่ประสบความสำเร็จใด ๆ แผนภูมิ. [1] ฮันเตอร์และรอนสันทำงานและไปเที่ยวด้วยกันเป็นระยะ ๆ จนตายรอนสันในปี 1993 [1] ฮันเตอร์ยังคงประกอบอาชีพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ต้น yearsedit
Mott ที่ฮูเปิ้ลสามารถโยงไปถึงสองจังหวะวงจากเฮอร์ในช่วงต้นทศวรรษที่ 1960 . soulents จากรอสส์ทั้งหมด และโอ้อวด พีท โอเวอเรินวัตต์บนกีตาร์ และเดล " buffin " กริฟฟิน กลอง เพื่อนจากเฮอร์ และโดดเด่น มิค ราล์ฟบนกีตาร์และสแตน tippins ในการร้อง . โดย 1966 , ราล์ฟ tippins , ,และวัตต์ ( หลังตอนนี้เบส ) มารวมกันเป็นวงเรียกว่าหมอโทมัส กลุ่ม และเร็วๆ นี้จะมีถิ่นที่อยู่ที่คลับในเมืองตากอากาศในอิตาลี กลุ่มได้เสนอบันทึกข้อตกลงกับอิตาลีป้าย dischi interrecord และออกอัลบั้มบาร์นี้ในเดือนมกราคม พ.ศ. 2510 โดย 1968 , ตีกลองเดล Griffin และคนเล่นออร์แกน เวอร์เดน อัลเลนได้เข้าร่วมวง

แม้ว่ากลุ่มท่องเที่ยวและบันทึกไว้ในประเทศอิตาลีเป็นหมอโทมัสกลุ่มงานของพวกเขาใน UK มีการเล่นภายใต้ชื่อของการข่มขู่และเสียงต่อมาเป็นเงียบ ความเงียบบันทึกการสาธิตที่สตูดิโอ rockfield ใน Monmouth , เวลส์ , ที่ซื้อของกับอีเอ็มไอ โพลีดอร์ทันที , และแอปเปิ้ลไม่ประสบความสําเร็จ กลุ่มที่มาถึงความสนใจของสตีเฟนส์ ผู้ชายที่เกาะใครชอบกลุ่มแต่ไม่ใช่กับ tippins เป็นนักร้องนำ โฆษณาถูกวางไว้ ( " นักร้องต้องการ ต้องได้ภาพถูกใจ และหิว " ) และเอียน ฮันเตอร์ ถูกเลือกเป็นนักร้องนำและเล่นเปียโน tippins ถือว่าบทบาทของผู้จัดการ [ 1 ]

ขณะที่อยู่ในคุกบนยานั้น สตีเว่นอ่านนวนิยายมนัสวิลลาร์ด Mott ที่ฮูเพิลเรื่องแหกคอกที่ทำงานในคณะละครสัตว์ประหลาดแสดงและตัดสินใจที่จะใช้มันเป็นวงดนตรีชื่อ [ 1 ] เงียบอย่างไม่เต็มใจตกลงที่จะเปลี่ยนชื่อตามตนก่อน 1969 ออดิชั่นสตีเว่น [ 1 ]

เปิดตัววงดนตรีของอัลบั้ม Mott ที่ฮูเพิล ( 1969 ) ที่บันทึกในสัปดาห์เท่านั้น [ 1 ] เป็นศาสนา ความสำเร็จ เพลงของพวกเขารวมปกรุ่น " หัวเราะ " ( Sonny Bono ) และ " ทางแยก " ( ดั๊ก sahm เซอร์ดักลาสกลุ่ม )และครอบคลุมของเครื่องมือ " คุณทำให้ฉัน " ( นี่หว่า ) [ 2 ]

อัลบั้มที่สอง เงาบ้า ( 1970 ) ขายไม่ดีและได้รับโดยทั่วไปลบความคิดเห็น สัตว์ป่า ( 1971 ) อาการแย่ลงและจีบเป็นอย่างเปิดเผยและตามประเทศฮิปปี้ท่าทาง ( มักจะ ) เครื่องมือวัดเสียง วันที่ 10 ตุลาคม 1970 Mott ที่ฮูเพิลกับบริดเจ็ท St John ถูกจัดแสดงบนบีบีซีสองของดิสโก้ 2[ 3 ] แม้กลุ่มอาคารดังต่อไปนี้เหมาะสม สมองเปอร์ ( 1971 ) ล้มเหลวในการขายได้ดี กลุ่มตัดสินใจที่จะแยกตามหดหู่คอนเสิร์ตถือก๊าซอยู่ในประเทศสวิตเซอร์แลนด์ [ 1 ] เมื่อรวมกับการยกเลิกทัวร์ UK กับ lothringers , วงใกล้จะเลิก yearsedit

และเดวิดโบวีได้ยาวเป็นแฟนคลับวงหลังจากเรียนจากวัตต์ที่พวกเขากำลังจะแยก [ 1 ] เขาชักชวนให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน และเสนอให้ " ซัฟฟราเจ็ต ซิตี้ " จากเขาแล้วยังไป Ziggy Stardust อัลบั้ม [ 1 ] พวกเขาปิดมันลง โบวี่ ยังเขียน " หนุ่มหล่อ " สำหรับพวกเขา และมันกลายเป็นตีที่ใหญ่ที่สุดของพวกเขา . [ 1 ] ปล่อยเดี่ยวในเดือนกรกฎาคม 1972 [ 4 ] มันประสบความสำเร็จในอังกฤษกับวงดนตรีที่ใช้ tippins ) โดยครั้งนี้ –ผู้จัดการทัวร์ของพวกเขาที่จะสนับสนุนนักร้องร้องเพลงในคอนเสิร์ต โบวี่อัลบั้ม ยังเรียกหนุ่มหล่อซึ่งรวมมิกรอนสันสตริงและทองเหลืองจัด " ทะเลประดาน้ำ " ขายดี แต่ติดขัดที่เลขที่ 21 ในชาร์ตอัลบั้มแห่งสหราชอาณาจักร [ 1 ] สายในปี 1972 พวกเขากำลังบันทึกอื่น โบวี่เพลง " ไดรฟ์ในวันเสาร์ "