‘Pak-koán’ (北管, ‘beiguan’ in Mandar

‘Pak-koán’ (北管, ‘beiguan’ in Mandarin) is one of the dominant traditional music genres in Taiwan. ‘Pak’ means ‘north’, however, insiders also use it to refer to a style of loud and strong music. In terms of the ‘koán’, literally it has several meanings: pipes, wind instruments, modes, schools, and here it refers to a music genre. In addition to the classical Mandarin called chiàⁿ-im (正音, zhengyin in Mandarin) or koaⁿ-oē (官話, guanhua in Mandarin) used in the lyrics and dialogues of pak-koán theater music and songs, pak-koán practitioners use Hō-ló language (河洛話) for communication. Hō-ló language is the most popular language in Taiwan besides the official language Mandarin and therefore is often called ‘Taiwanese language’. For the English reader’s convenience, when terms are mentioned in this paper, the author uses English translation and/or romanization after initially giving the vernacular names.

Pak-koán was originally imported by immigrants from Fujian province of China starting in the eighteenth century. It has been firmly rooted in Taiwan and is closely related to Han Taiwanese social life. Before the end of the 1960s, pak-koán was very popular in Taiwan and was the most often heard music in Han Taiwanese social lives. It has multiple functions and can be heard at many events such as ritual rites, festivals, ceremonies, processions, celebrations, weddings, funerals, and, at regular rehearsals and performing activities in amateur pak-koán music clubs called khek-koán (曲館) or tsú-tē-koán (子弟館). Pak-koán music groups include amateur clubs and professional troupes. An amateur club presents performances to serve its community and for friendship rather than for income while a professional troupe offers commercial performances. Pak-koán music clubs are organizations and places where pak-koán music is maintained and transmitted. Mostly pak-koán clubs are closely related to local temples, and their members called tsú-tē (子弟) serve their local temples as guards and band-members for local deities in ritual parades.

Pak-koán is a music genre which has a huge scope. Its scope can be defined in both broad and narrow senses. The scope of the narrow sense is mainly maintained in amateur pak-koán music clubs, including four subcategories: hì-khek (戲曲, hereinafter ‘theater music’), iù-khek (細曲, hereinafter ‘refined songs’), paî-chì (牌子, hereinafter ‘percussion and wind ensemble music’), and phóo (譜, hereinafter ‘silk and bamboo ensemble music’). The percussion and wind ensemble music and the silk and bamboo ensemble music are instrumental music, while the theater music and the refined songs are vocal music.

The scope of the broad sense of pak-koán includes the foregoing narrow scope pak-koán and the accompaniment music from other genres that use pak-koán music, such as accompaniments to pòo-tē-hì (布袋戲, hand puppet theater), ka-lé-hì (傀儡戲, stringed-puppet theater), koa-á-hì (歌子戲, Taiwanese opera), Daoist and a sect of indigenized Buddhist ritual music, and various styles of processional ensembles which utilize drums, gongs and cymbals.
Among the four subcategories of pak-koán, first is the percussion and wind ensemble music which is also called guchuiyue (鼓吹樂, lit. music of drums and wind instruments) in Mandarin. It is played by an ensemble that consists of gongs, drums, and cymbals which accompany the chhue (吹, a double-reed wind instrument), or suona (嗩吶) in Mandarin. However, the ensemble of gongs, drums, and cymbals is also included in this category. The double-reed wind instrument features a loud and penetrating sound that is suitable for festivals and outdoor music. It is the only melodic instrument in the percussion and wind band. Besides, basically there are two drums used in the percussion and wind band: sió-kóo (小鼓, lit. small drum, also called piak-kóo or tak-kóo) and thong-kóo (通鼓, a barrel drum). The small drum leads the ensemble and is played in connection to a khok-á (叩子, a wood block) while the barrel drum plays ornaments with its featured rolling technique to embellish the small drum.

Probably percussion and wind ensemble music is the style of music most often heard in Taiwan. It produces an aura of renau (熱鬧) which literally means hot and loud. The renau is a typical soundscape of pak-koán percussion and wind ensemble music and is a requisite atmosphere in temple festivals. Therefore the pak-koán percussion and wind band is broadly used in various parades, such as parades of temple festivals, funeral processions, and other kinds of parades. It is also used as an emblem of commencement in ritual rites, ceremonies, and performances.

Pak-koán practitioners learn percussion music by using a mnemonic device for percussion in which rhythmic patterns are chanted in onomatopoeia words. They call the onomatopoeia rhythmic patterns ‘kóo-si’ (鼓詩), which literally means poems for drum, and count them by the same unit as for counting flowers, ‘lúi’ (蕊). These two terms reveal how pak-koán practitioners identify the beauty of the percussion and wind ensemble music in pak-koán.

Another category of instrumental music of pak-koán is the silk and bamboo ensemble music. It is played by ‘silk’ (fiddles and lutes) and ‘bamboo’ (the flute) instruments and is also applied to accompany theater music and refined songs in pak-koán. The fiddles are thê-hiân (提絃, also called khak-á-hiân, 殼子絃) and hô-hiân (和絃). Both of them are two-stringed fiddles with resonators made of coconut shells. Since there is no standard ensemble in pak-koán, the performing setting and orchestration of pak-koán ensembles are varied as well as the musical instruments and capabilities of music clubs. Although the instruments and instrumentation vary between regions and ensembles, the thê-hiân is the leading instrument in the silk and bamboo ensemble. Of the lutes, there are, mainly, sam-hiân (三絃, the three-stringed plucked-string instrument) and iâng-khîm (洋琴, hammered dulcimer); besides, other string instruments, such as the pî-pê (琵琶, pipa in Mandarin) and sa-cheng (抓箏, a 16-stringed zither), are optional.

Theater music from the vocal music genre is also called lān-thân-hì (亂彈戲, or luantanxi in Mandarin) when it is performed by professional troups; or, tsú-tē-hì (子弟戲), when it is performed by amateur music clubs. It includes three styles: pān-sian- hì (扮仙戲, ritual plays), kóo-lōo-hì (古路戲, or hok-lōo-hì福路戲, old style theater music), and sin-lōo-hì(新路戲, or se-phî-hì西皮戲, new style theater music). The ‘old style’ refers to music that moved to Taiwan earlier than the ‘new style’.
Theater music is accompanied by a large ensemble that combines a percussion and wind ensemble with a silk and bamboo ensemble. Ritual plays emphasize the percussion and wind ensemble music and their melodies are often led by a small double-reed instrument; the old style theater music uses a coconut-shell fiddle, whereas the new style theater music uses the tiàu-kúi-á (吊鬼子) to lead the melody part of the ensemble. The tiàu-kúi-á is a vernacular name for the jinghu(京胡) which is a two-stringed fiddle with a bamboo resonator.

Pak-koán theater music has two types of performances: staged performances and non-theatrical performances. The tradition of staged performances has declined while non-theatrical performances are well-maintained by many of the pak-koán clubs.

Among the features of pak-koán theater music, there are two characteristics which must be illustrated here. They are first the mechanism of adding vocables to the lyrics and, secondly, its beautiful tunes of changqiang(唱腔, melodic patterns).

Firstly, there are two voice types related to the role-construction of pak-koán theater music, which are the chhoo-kháo (粗口, loud voice) and the iù-kháo (細口, refined voice). The loud voice is employed by the old/strong male and old female characters while the refined voice is employed by refined characters, including yang female and yang, refined male roles such as intellectuals. The loud voice is projected in the singer’s original voice, while the refined voice is a falsetto voice, used as a marker of refinement. The main feature of pak-koán theater music is the mechanism of adding vocables of either ‘a’ for loud voice or ‘i’ for refined voice to the lyrics. The mechanism of adding vocables on one hand, enhances the features of loud and refined voice and thus reinforces the characters they apply to; on the other hand, it also aids in voice projection. This mechanism produces a sound image of each type of character and marks the uniqueness of pak-koán theater music.
Secondly, similar to many regional theater genres in China, pak-koán theater music applies banqiang (melo-metric patterns) to form the melodies in a theatrical repertoire. The melo-metric patterns used in pak-koán old style theater music include metrical and non-metrical (i.e. free rhythm) tunes. The latter consists of four unique patterns: chái-bán (彩板), kín-bán (緊板, ‘kín’ lit. means ‘fast’), bān-tiong-kín (慢中緊, ‘bān’ lit. means ‘slow’), and kín-tiong-bān (緊中慢). Chái-bán is a free rhythmic and extremely emotional pattern, only half a phrase rather than a complete phrase. The kín-bán is for fast but free rhythm tunes. Both the singing and drum parts of the kín-bán are in free rhythm compared to the bān-tiong-kín and kín-tiong-bān where only the singing part is in free rhythm. Bān-tiong-kín lit. means to hit the drum slowly while the singing part is tight and fast; the kín-tiong-bān is opposite and translates to hit the drum tightly but sing slowly. In terms of the metrical patterns, the pîⁿ-pán (平板) and liû-súi (流水) are two dominant metrical tunes used in the old style theater music. Both of them are in a four-beat meter. The tune of pîⁿ-pán is descriptive while the liû-súi is more expressive than the pîⁿ-pán. Although their origins are not

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

'ปาก-koán' (北管 'ไบกวน' ในภาษาจีนกลาง) เป็นแนวดนตรีหลักในไต้หวันอย่างใดอย่างหนึ่ง 'ปาก' หมายถึง 'เหนือ' ไร บุคคลภายในยังใช้อ้างอิงถึงลักษณะของเพลงดัง และแข็งแรง ในการ 'koán' อย่างแท้จริงมีหลายความหมาย: ท่อ เครื่องมือลม โหมด โรงเรียน และที่นี่จะหมายถึงแนวเพลง นอกจากภาษาจีนกลางเรียกว่า chiàⁿ-im (正音 zhengyin ในภาษาจีนกลาง) หรือ koaⁿ-oē (官話 guanhua ในจีนกลาง) ใช้ในเนื้อเพลงและนอบปาก koán โรงละครดนตรีและเพลงคลาสสิก ปาก-koán ผู้ใช้ภาษา Hō ló (河洛話) สำหรับการสื่อสาร Hō ló ภาษาเป็นภาษานิยมมากที่สุดในไต้หวันนอกเหนือจากภาษาจีนกลางทาง และดังนั้นจึง มักเรียกว่า "ภาษาไต้หวัน" เพื่อความสะดวกของผู้อ่านอังกฤษ เมื่อกล่าวถึงในเอกสารนี้ เงื่อนไขผู้ใช้แปลภาษาอังกฤษและ/หรือจักรพรรดิหลังจากเริ่มให้ชื่อพื้นถิ่นตอนปาก koán ถูกนำเข้า โดยการอพยพจากฟูเจี้ยนจังหวัดของจีนเริ่มต้นในศตวรรษ eighteenth เดิม มันมีรากอย่างแน่นหนาในไต้หวันแล้ว และสัมพันธ์ใกล้ชิดกับชีวิตสังคมชาวฮั่น ก่อนสิ้นปี 1960, koán ปากเป็นที่นิยมมากในไต้หวัน และถูกเพลงมักกลางกรุงเทพในฮั่นชีวิตสังคมไต้หวัน มีฟังก์ชั่นที่หลากหลาย และสามารถกลางกรุงเทพ ที่เหตุการณ์ต่าง ๆ เช่นพิธีกรรมพิธีกรรม เทศกาล พิธีกรรม ขบวน ฉลอง งานแต่งงาน ศพหรือ และ ที่ปกติ rehearsals และประสิทธิภาพกิจกรรมในชมรมดนตรีสมัครเล่นปาก-koán เรียกโสภา-koán (曲館) หรือ tsú-tē-koán (子弟館) กลุ่มเพลงปาก-koán รวมสโมสรสมัครเล่นและมืออาชีพ troupes สโมสรสมัครเล่นการแสดงแสดงเพื่อชุมชนของตน และ สำหรับมิตรภาพ แทน สำหรับรายได้ในขณะที่มืออาชีพพร้อมมีสมรรถนะเชิงพาณิชย์ คลับเพลงปาก-koán เป็นองค์กรและสถานที่รักษา และส่งเพลงปาก-koán ส่วนใหญ่ปาก-koán สโมสรเป็นวัดที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับท้องถิ่น และสมาชิกของพวกเขาเรียกว่า tsú-tē (子弟) ทำหน้าที่วัดของท้องถิ่นเป็นเจ้าหน้าที่และสมาชิกในวงสำหรับเทวดาภายในขบวนพาเหรดพิธีKoán ปากเป็นแนวเพลงที่มีขอบเขตขนาดใหญ่ สามารถกำหนดขอบเขตของมันในอารมณ์ทั้งกว้าง และแคบ ขอบเขตของความรู้สึกแคบส่วนใหญ่ได้รับการดูแลรักษาในคลับเพลงปาก-koán สมัครเล่น รวมถึงประเภทย่อยที่สี่: โสภา hì (戲曲 ซึ่งต่อไปนี้ 'โรงเพลง'), iù โสภา (細曲 ซึ่งต่อไปนี้ 'กลั่นเพลง'), paî-chì (牌子 ซึ่งต่อไปนี้ 'เพอร์คัชชันและลมวงดนตรีเพลง'), และ phóo (譜 ซึ่งต่อไปนี้ 'ไหมและไม้ไผ่วงดนตรีเพลง') เพลงวงดนตรีเพอร์คัชชันและลมและเพลงวงดนตรีไหมและไม้ไผ่เป็นเพลงบรรเลง เพลงภาพยนตร์และเพลงกลั่นมี เพลง vocalขอบเขตของความกว้างของปาก-koán มีมาประชุมขอบเขตแคบปาก-koán และเพลงไพเราะจากประเภทอื่น ๆ ที่ใช้ปาก koán เพลง เช่นพ่อค pòo-tē-hì (布袋戲 โรงละครหุ่นมือ), ka-lé-hì (傀儡戲 เครื่องสายศูนย์), คัว-á-hì (歌子戲 โอเปร่าไต้หวัน), Daoist รีตของเพลงพิธีกรรมพุทธบริโภค และลักษณะต่าง ๆ ของวง processional ซึ่งใช้กลอง gongs และฉาบAmong the four subcategories of pak-koán, first is the percussion and wind ensemble music which is also called guchuiyue (鼓吹樂, lit. music of drums and wind instruments) in Mandarin. It is played by an ensemble that consists of gongs, drums, and cymbals which accompany the chhue (吹, a double-reed wind instrument), or suona (嗩吶) in Mandarin. However, the ensemble of gongs, drums, and cymbals is also included in this category. The double-reed wind instrument features a loud and penetrating sound that is suitable for festivals and outdoor music. It is the only melodic instrument in the percussion and wind band. Besides, basically there are two drums used in the percussion and wind band: sió-kóo (小鼓, lit. small drum, also called piak-kóo or tak-kóo) and thong-kóo (通鼓, a barrel drum). The small drum leads the ensemble and is played in connection to a khok-á (叩子, a wood block) while the barrel drum plays ornaments with its featured rolling technique to embellish the small drum. Probably percussion and wind ensemble music is the style of music most often heard in Taiwan. It produces an aura of renau (熱鬧) which literally means hot and loud. The renau is a typical soundscape of pak-koán percussion and wind ensemble music and is a requisite atmosphere in temple festivals. Therefore the pak-koán percussion and wind band is broadly used in various parades, such as parades of temple festivals, funeral processions, and other kinds of parades. It is also used as an emblem of commencement in ritual rites, ceremonies, and performances. Pak-koán practitioners learn percussion music by using a mnemonic device for percussion in which rhythmic patterns are chanted in onomatopoeia words. They call the onomatopoeia rhythmic patterns ‘kóo-si’ (鼓詩), which literally means poems for drum, and count them by the same unit as for counting flowers, ‘lúi’ (蕊). These two terms reveal how pak-koán practitioners identify the beauty of the percussion and wind ensemble music in pak-koán. Another category of instrumental music of pak-koán is the silk and bamboo ensemble music. It is played by ‘silk’ (fiddles and lutes) and ‘bamboo’ (the flute) instruments and is also applied to accompany theater music and refined songs in pak-koán. The fiddles are thê-hiân (提絃, also called khak-á-hiân, 殼子絃) and hô-hiân (和絃). Both of them are two-stringed fiddles with resonators made of coconut shells. Since there is no standard ensemble in pak-koán, the performing setting and orchestration of pak-koán ensembles are varied as well as the musical instruments and capabilities of music clubs. Although the instruments and instrumentation vary between regions and ensembles, the thê-hiân is the leading instrument in the silk and bamboo ensemble. Of the lutes, there are, mainly, sam-hiân (三絃, the three-stringed plucked-string instrument) and iâng-khîm (洋琴, hammered dulcimer); besides, other string instruments, such as the pî-pê (琵琶, pipa in Mandarin) and sa-cheng (抓箏, a 16-stringed zither), are optional.
Theater music from the vocal music genre is also called lān-thân-hì (亂彈戲, or luantanxi in Mandarin) when it is performed by professional troups; or, tsú-tē-hì (子弟戲), when it is performed by amateur music clubs. It includes three styles: pān-sian- hì (扮仙戲, ritual plays), kóo-lōo-hì (古路戲, or hok-lōo-hì福路戲, old style theater music), and sin-lōo-hì(新路戲, or se-phî-hì西皮戲, new style theater music). The ‘old style’ refers to music that moved to Taiwan earlier than the ‘new style’.
Theater music is accompanied by a large ensemble that combines a percussion and wind ensemble with a silk and bamboo ensemble. Ritual plays emphasize the percussion and wind ensemble music and their melodies are often led by a small double-reed instrument; the old style theater music uses a coconut-shell fiddle, whereas the new style theater music uses the tiàu-kúi-á (吊鬼子) to lead the melody part of the ensemble. The tiàu-kúi-á is a vernacular name for the jinghu(京胡) which is a two-stringed fiddle with a bamboo resonator.

Pak-koán theater music has two types of performances: staged performances and non-theatrical performances. The tradition of staged performances has declined while non-theatrical performances are well-maintained by many of the pak-koán clubs.

Among the features of pak-koán theater music, there are two characteristics which must be illustrated here. They are first the mechanism of adding vocables to the lyrics and, secondly, its beautiful tunes of changqiang(唱腔, melodic patterns).

Firstly, there are two voice types related to the role-construction of pak-koán theater music, which are the chhoo-kháo (粗口, loud voice) and the iù-kháo (細口, refined voice). The loud voice is employed by the old/strong male and old female characters while the refined voice is employed by refined characters, including yang female and yang, refined male roles such as intellectuals. The loud voice is projected in the singer’s original voice, while the refined voice is a falsetto voice, used as a marker of refinement. The main feature of pak-koán theater music is the mechanism of adding vocables of either ‘a’ for loud voice or ‘i’ for refined voice to the lyrics. The mechanism of adding vocables on one hand, enhances the features of loud and refined voice and thus reinforces the characters they apply to; on the other hand, it also aids in voice projection. This mechanism produces a sound image of each type of character and marks the uniqueness of pak-koán theater music.
Secondly, similar to many regional theater genres in China, pak-koán theater music applies banqiang (melo-metric patterns) to form the melodies in a theatrical repertoire. The melo-metric patterns used in pak-koán old style theater music include metrical and non-metrical (i.e. free rhythm) tunes. The latter consists of four unique patterns: chái-bán (彩板), kín-bán (緊板, ‘kín’ lit. means ‘fast’), bān-tiong-kín (慢中緊, ‘bān’ lit. means ‘slow’), and kín-tiong-bān (緊中慢). Chái-bán is a free rhythmic and extremely emotional pattern, only half a phrase rather than a complete phrase. The kín-bán is for fast but free rhythm tunes. Both the singing and drum parts of the kín-bán are in free rhythm compared to the bān-tiong-kín and kín-tiong-bān where only the singing part is in free rhythm. Bān-tiong-kín lit. means to hit the drum slowly while the singing part is tight and fast; the kín-tiong-bān is opposite and translates to hit the drum tightly but sing slowly. In terms of the metrical patterns, the pîⁿ-pán (平板) and liû-súi (流水) are two dominant metrical tunes used in the old style theater music. Both of them are in a four-beat meter. The tune of pîⁿ-pán is descriptive while the liû-súi is more expressive than the pîⁿ-pán. Although their origins are not

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

'ปากปริศนาธรรม (北管' Beiguan 'ในภาษาจีนกลาง) เป็นหนึ่งในแนวเพลงแบบดั้งเดิมที่โดดเด่นในไต้หวัน 'เหนือ' 'ปาก' หมายถึง แต่ภายในยังใช้เพื่ออ้างถึงรูปแบบของเพลงดังและแข็งแรง ในแง่ของ 'ปริศนาธรรม' แท้จริงมันมีหลายความหมาย: ท่อ, เครื่องมือลม, โหมดโรงเรียนและที่นี่มันหมายถึงแนวเพลง นอกเหนือจากภาษาจีนกลางเรียกว่าคลาสสิกchiàⁿ-im (正音, zhengyin ในภาษาจีนกลาง) หรือkoaⁿ-OE (官話, Guanhua ในภาษาจีนกลาง) ที่ใช้ในเนื้อเพลงและการหารือของเพลงละครผักปริศนาธรรมและเพลงปฏิบัติผักปริศนาธรรมใช้โฮ ภาษา -Lo (河洛話) สำหรับการสื่อสาร ภาษา HO-ม้าเป็นภาษาที่นิยมมากที่สุดในไต้หวันนอกจากภาษาราชการภาษาจีนกลางและดังนั้นจึงมักจะถูกเรียกว่า 'ภาษาไต้หวัน' เพื่อความสะดวกของผู้อ่านภาษาอังกฤษเมื่อเงื่อนไขที่กล่าวถึงในบทความนี้ผู้เขียนใช้ภาษาอังกฤษและ / หรือสุริยวรมันหลังจากที่ตอนแรกให้ชื่อพื้นเมือง. ปากปริศนาธรรมถูกนำเข้ามาโดยผู้อพยพจากมณฑลฟูเจี้ยนของจีนเริ่มต้นในศตวรรษที่สิบแปด มันได้รับการฝังรากหยั่งลึกในไต้หวันและมีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับชีวิตทางสังคมฮั่นไต้หวัน ก่อนสิ้นปี 1960, ผักปริศนาธรรมเป็นที่นิยมมากในไต้หวันและเป็นเพลงที่ได้ยินบ่อยที่สุดในไต้หวันฮัชีวิตทางสังคม มันมีฟังก์ชั่นที่หลากหลายและสามารถได้ยินเสียงในเหตุการณ์หลายอย่างเช่นพิธีกรรมพิธีกรรม, เทศกาล, พิธีขบวนเฉลิมฉลองงานแต่งงานงานศพและในการฝึกซ้อมตามปกติและการปฏิบัติกิจกรรมในมือสมัครเล่นผักปริศนาธรรมคลับเพลงที่เรียกว่าเข็ก-ปริศนาธรรม (曲館) หรือ TSU-TE-ปริศนาธรรม (子弟館) กลุ่มเพลงปากปริศนาธรรมรวมถึงสโมสรสมัครเล่นและมืออาชีพเร่ร่อน สโมสรสมัครเล่นที่มีการจัดแสดงให้บริการชุมชนและสำหรับมิตรภาพมากกว่าสำหรับรายได้ในขณะที่คณะมืออาชีพมีการแสดงในเชิงพาณิชย์ ปากปริศนาธรรมคลับเพลงองค์กรและสถานที่ที่เพลงผักปริศนาธรรมจะถูกเก็บไว้และส่ง ส่วนใหญ่สโมสรผักปริศนาธรรมที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับวัดในท้องถิ่นและสมาชิกของพวกเขาเรียกว่า Tsu-TE (子弟) ทำหน้าที่วัดท้องถิ่นของพวกเขาในขณะที่เจ้าหน้าที่และสมาชิกวงสำหรับเทพท้องถิ่นในขบวนพาเหรดพิธีทางศาสนา. ปากปริศนาธรรมเป็นแนวเพลงที่มีขนาดใหญ่ ขอบเขต ขอบเขตของมันสามารถกำหนดได้ทั้งในความรู้สึกกว้างและแคบ ขอบเขตของความหมายแคบจะถูกเก็บไว้เป็นหลักในการสมัครเล่นผักปริศนาธรรมชมรมดนตรีรวมทั้งสี่หมวดหมู่ย่อย: Hi-เข็ก (戲曲, ต่อไปนี้ 'เพลงละคร'), IU-เข็ก (細曲, ต่อไปนี้ 'เพลงกลั่น'), paî- จิ (牌子, ต่อไปนี้ 'กระทบและเพลงวงดนตรีเครื่องลม) และ phoo (譜, ต่อไปนี้' ผ้าไหมและชุดไม้ไผ่เพลง ') กระทบและเพลงวงดนตรีเครื่องลมและผ้าไหมและชุดไม้ไผ่เพลงที่มีดนตรีในขณะที่เพลงละครและเพลงที่กลั่นเป็นเสียงดนตรี. ขอบเขตของความหมายกว้างของปากปริศนาธรรมรวมถึงขอบเขตแคบ ๆ ดังกล่าวข้างต้นผักปริศนาธรรมและคลอ เพลงจากประเภทอื่น ๆ ที่ใช้เพลงผักปริศนาธรรมเช่นตุ้มเพื่อ POO-TE-HI (布袋戲, ละครหุ่นมือ) ka-LE-HI (傀儡戲, ซึงหุ่นละคร) KOA-A-HI (歌子戲โอเปร่าชาวไต้หวัน), Daoist และนิกายของเพลง indigenized พิธีกรรมทางพุทธศาสนาและรูปแบบต่างๆของตระการตากับขบวนแห่ที่ใช้กลองฆ้องและฉาบ. ในบรรดาสี่หมวดหมู่ย่อยของผักปริศนาธรรมแรกคือการเคาะและเพลงวงดนตรีเครื่องลมซึ่งเป็น เรียกว่า guchuiyue (鼓吹樂เพลงสว่างของกลองและเครื่องมือลม) ในภาษาจีนกลาง มันเล่นโดยวงดนตรีที่ประกอบด้วยฆ้องกลองและฉิ่งที่มากับ chhue (吹, เครื่องมือลมกกคู่) หรือ suona (嗩吶) ในภาษาจีนกลาง อย่างไรก็ตามวงฆ้องกลองและฉิ่งยังรวมอยู่ในหมวดหมู่นี้ เครื่องมือลมดับเบิลกกมีเสียงดังและการเจาะที่เหมาะสำหรับเทศกาลและดนตรีกลางแจ้ง มันเป็นเพียงเครื่องมือในไพเราะกระทบและลมวง นอกจากนี้โดยทั่วไปมีสองกลองที่ใช้ในการกระทบและลมวง: SIO-Koo (小鼓สว่างกลองขนาดเล็กที่เรียกว่าเปี๊ยก-Koo หรือ tak-Koo) และทอง-Koo (通鼓, กลองบาร์เรล) กลองขนาดเล็กนำวงดนตรีและเล่นในการเชื่อมต่อกับโคก-A (叩子, บล็อกไม้) ในขณะที่ถังกลองเล่นเครื่องประดับด้วยเทคนิคการรีดให้ความสำคัญในการตกแต่งกลองขนาดเล็ก. อาจจะกระทบและเพลงวงดนตรีเครื่องลมเป็นรูปแบบ ของเพลงได้ยินบ่อยที่สุดในไต้หวัน มันผลิตกลิ่นอายของ Renau (熱鬧) ซึ่งหมายความว่าร้อนและเสียงดัง Renau เป็น Soundscape ทั่วไปกระทบผักปริศนาธรรมและลมเพลงวงดนตรีและมีบรรยากาศที่จำเป็นในงานเทศกาลวัด ดังนั้นกระทบผักปริศนาธรรมและวงลมถูกนำมาใช้กันอย่างแพร่หลายในขบวนพาเหรดต่างๆเช่นขบวนพาเหรดเทศกาลวัดขบวนศพและชนิดอื่น ๆ ของขบวนพาเหรด นอกจากนี้ยังถูกใช้เป็นสัญลักษณ์ของการเริ่มต้นในพิธีกรรมพิธีกรรมพิธีและการแสดง. ผู้ปฏิบัติปากปริศนาธรรมเรียนดนตรีกระทบโดยใช้อุปกรณ์ช่วยในการจำสำหรับกระทบในรูปแบบจังหวะที่มีการสวดมนต์ในคำสร้างคำ พวกเขาเรียกรูปแบบการสร้างคำจังหวะ 'Koo-si (鼓詩) ซึ่งหมายความว่าบทกวีสำหรับกลองและนับพวกเขาโดยหน่วยเช่นเดียวกับดอกไม้นับ' ลุย '(蕊) สองคำนี้เปิดเผยว่าผักปริศนาธรรมปฏิบัติงานระบุความงามของการเคาะและลมเพลงวงดนตรีในผักปริศนาธรรม. อีกประเภทหนึ่งของดนตรีของผักปริศนาธรรมเป็นผ้าไหมและเพลงวงไม้ไผ่ มันเป็นเรื่องที่แสดงโดย 'ไหม' (ไวโอลินและลูท) และ 'ไม้ไผ่' (ขลุ่ย) เครื่องมือและถูกนำไปใช้ยังจะมาพร้อมกับเพลงละครและเพลงกลั่นในผักปริศนาธรรม ไวโอลินเป็น-เฮียน (提絃เรียกว่าคึกคัก-A-เฮียน,殼子絃) และโฮ-เฮียน (和絃) ทั้งสองของพวกเขาเป็นไวโอลินสองสายที่มีการสะท้อนเสียงที่ทำจากกะลามะพร้าว เนื่องจากไม่มีชุดมาตรฐานในผักปริศนาธรรม, การแสดงการตั้งค่าและการประสานของวงผักปริศนาธรรมจะแตกต่างกันเช่นเดียวกับดนตรีและความสามารถของสโมสรเพลง แม้ว่าเครื่องมือและเครื่องมือที่แตกต่างกันระหว่างภูมิภาคและตระการตา,-เฮียนเป็นเครื่องมือชั้นนำในผ้าไหมและชุดไม้ไผ่ ของลูทที่มีส่วนใหญ่ sam-เฮียน (三絃, สามสายที่ใช้ในการดึงสตริง) และเอี้ยง-ขิม (洋琴เหล้าขิม); นอกจากเครื่องสายอื่น ๆ เช่น Pi-PE (琵琶, ผีผาในภาษาจีนกลาง) และ Sa-Cheng (抓箏, จะเข้ 16 สาย) เป็นตัวเลือก. เพลงละครจากแนวเพลงที่เปล่งออกมาจะเรียกว่า LAN กว่า -hì (亂彈戲หรือ luantanxi ในภาษาจีนกลาง) เมื่อมีการดำเนินการโดย troups มืออาชีพ; หรือ TSU-TE-HI (子弟戲) เมื่อมีการดำเนินการโดยสโมสรดนตรีมือสมัครเล่น ซึ่งจะรวมถึงสามรูปแบบ: PAN-sian- ฮาวาย (扮仙戲พิธีกรรมเล่น), Koo-loo-HI (古路戲หรือ hok-loo-HI福路戲เพลงละครแบบเก่า) และบาปlōo- ฮาวาย (新路戲หรือ SE-พี Hi西皮戲เพลงละครรูปแบบใหม่) 'แบบเก่า' หมายถึงเพลงที่ย้ายไปอยู่ที่ไต้หวันเร็วกว่า 'รูปแบบใหม่'. เพลงละครจะมาพร้อมกับวงดนตรีขนาดใหญ่ที่รวมกระทบและวงดนตรีเครื่องลมกับผ้าไหมและชุดไม้ไผ่ เล่นเน้นพิธีกรรมกระทบและเพลงวงดนตรีเครื่องลมและทำนองของพวกเขามักจะนำโดยตราสารดับเบิลกกเล็ก ๆ น้อย ๆ ละครเพลงแบบเก่าใช้ซอมะพร้าวเปลือกในขณะที่ละครเพลงรูปแบบใหม่ใช้ Tiau-kui-A (吊鬼子) เพื่อนำไปสู่ส่วนทำนองเพลงของวงดนตรี Tiau-kui-A เป็นชื่อพื้นเมืองสำหรับ Jinghu (京胡) ซึ่งเป็นซอสองสายพร้อมเรโซเนไม้ไผ่. เพลงละครปากปริศนาธรรมมีสองประเภทของการแสดง: การแสดงฉากและการแสดงที่ไม่ใช่ละคร ประเพณีของการแสดงฉากได้ลดลงในขณะที่การแสดงละครที่ไม่ได้รับการบำรุงรักษาอย่างดีโดยมากของสโมสรผักปริศนาธรรม. ในลักษณะของเพลงละครผักปริศนาธรรมมีสองลักษณะที่จะต้องแสดงให้เห็นที่นี่ พวกเขาเป็นครั้งแรกที่กลไกของการเพิ่ม Vocables เนื้อเพลงและประการที่สองเพลงที่สวยงามของ changqiang (唱腔รูปแบบไพเราะ). ประการแรกมีสองประเภทเสียงที่เกี่ยวข้องกับบทบาทการก่อสร้างของเพลงละครผักปริศนาธรรมซึ่งเป็น chhoo-เขา (粗口, เสียงดัง) และ IU-เขา (細口เสียงกลั่น) เสียงดังเป็นลูกจ้างเก่า / ชายที่แข็งแกร่งและตัวละครหญิงอายุในขณะที่เสียงกลั่นเป็นลูกจ้างของตัวละครการกลั่นรวมทั้งหญิงหยางและหยางบทบาทชายกลั่นเช่นปัญญาชน เสียงดังเป็นที่คาดการณ์ในเสียงเดิมของนักร้องในขณะที่เสียงกลั่นเป็นเสียงเสียงสูงที่ใช้เป็นเครื่องหมายของการปรับแต่ง คุณสมบัติหลักของเพลงละครผักปริศนาธรรมเป็นกลไกของการเพิ่ม Vocables ทั้ง '' สำหรับเสียงดังหรือ 'i' สำหรับเสียงกลั่นเนื้อเพลง กลไกของการเพิ่ม Vocables บนมือข้างหนึ่งช่วยเพิ่มคุณสมบัติของเสียงดังและการกลั่นและทำให้ตอกย้ำตัวละครที่พวกเขานำไปใช้กับ; ในทางกลับกันก็ยังช่วยในการฉายเสียง กลไกนี้ผลิตภาพเสียงของแต่ละประเภทของตัวอักษรและเครื่องหมายเอกลักษณ์ของเพลงละครผักปริศนาธรรม. ประการที่สองคล้ายกับประเภทละครหลายภูมิภาคในจีน, เพลงละครผักปริศนาธรรมใช้ banqiang (รูปแบบ Melo-เมตริก) ในรูปแบบท่วงทำนอง ในการแสดงละครเพลง รูปแบบ Melo-ตัวชี้วัดที่ใช้ในการผักปริศนาธรรมเพลงละครแบบเก่ารวมถึงระบบเมตริกและไม่ใช่ระบบเมตริก (เช่นจังหวะฟรี) เพลง หลังประกอบด้วยสี่รูปแบบที่ไม่ซ้ำกัน: ชัย BAN (彩板) KIN-BAN (緊板'ญาติ' สว่างหมายถึง 'รวดเร็ว'), บ้าน Tiong ญาติ (慢中緊'ban' สว่างหมายถึง 'ช้า') และญาติ-Tiong-BAN (緊中慢) ชัยสีขาวเป็นรูปแบบจังหวะและอารมณ์มากฟรีเพียงครึ่งวลีมากกว่าวลีที่สมบูรณ์ KIN-Ban สำหรับเพลงจังหวะอย่างรวดเร็ว แต่ฟรี ทั้งการร้องเพลงและชิ้นส่วนกลองของญาติที่บ้านอยู่ในจังหวะฟรีเมื่อเทียบกับบ้าน Tiong ญาติและญาติ-Tiong-Ban เพียงส่วนหนึ่งที่ร้องเพลงอยู่ในจังหวะฟรี บ้าน Tiong ญาติสว่าง หมายถึงการตีกลองอย่างช้าๆในขณะที่ส่วนการร้องเพลงจะแน่นและรวดเร็ว; KIN-Tiong-Ban อยู่ตรงข้ามและแปลที่จะตีกลองแน่น แต่ร้องเพลงช้า ในแง่ของรูปแบบเมตริกpîⁿปัน (平板) และหลิว-súi (流水) เป็นสองเพลงที่โดดเด่นเมตริกที่ใช้ในละครเพลงแบบเก่า ทั้งสองของพวกเขาในเมตรสี่จังหวะ ปรับแต่งของpîⁿปันบรรยายในขณะที่หลิว-súiเป็นที่แสดงออกมากกว่าpîⁿปัน แม้ว่าต้นกำเนิดของพวกเขาไม่ได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

' ' N . kgm ปากโก ( 北管 ' beiguan ' ในภาษาจีนกลาง ) เป็นหนึ่งในเด่นดั้งเดิมประเภทเพลงในไต้หวัน ' ปาก ' หมายถึง ' เหนือ ' อย่างไรก็ตาม ภายในยังใช้เพื่ออ้างถึงลักษณะของเพลงที่ดังและแรง ในแง่ของ ' เกาะ ' N . kgm จริงๆมันมีหลายความหมาย : ท่อ , เครื่องมือลม , โหมด , โรงเรียน , และนี่ก็หมายถึงเป็นเพลงประเภทนอกเหนือจากการคลาสสิกจีนเรียกว่า ชิ àⁿ - IM ( 正音 zhengyin , ภาษาจีนกลาง ) หรือโคอาⁿ - o ē ( 官話 guanhua , ภาษาจีนกลาง ) ใช้ในเนื้อเพลงและบทสนทนา ของอ. โก . kgm N เพลงละครและเพลง อ. โก . kgm N ผู้ปฏิบัติงานใช้ H - L óโฮ ( 河洛話 ) ภาษาเพื่อการสื่อสาร .H - l โฮóภาษาเป็นภาษาที่นิยมมากที่สุดในไต้หวันนอกจากภาษาจีนกลางภาษาอย่างเป็นทางการและดังนั้นจึงมักจะเรียกว่า ' ภาษาไต้หวัน ' สำหรับภาษาอังกฤษอ่านสะดวก เมื่อมีการกล่าวถึงในบทความนี้ ผู้เขียนใช้ภาษาอังกฤษแปลและ / หรือโรมันหลังจากเริ่มให้พื้นถิ่นชื่อ

อ. โก . kgm N ถูกนำเข้าโดยผู้อพยพจากจังหวัดฟูเจี้ยนของจีนเริ่มต้นในศตวรรษที่สิบแปด มันถูกฝังแน่นในไต้หวัน และมันเกี่ยวข้องกับชีวิตทางสังคม ฮาน ชาวไต้หวัน ก่อนการสิ้นสุดของยุค อ. โก . kgm N เป็นที่นิยมมากในไต้หวัน และเป็นเพลงที่ได้ยินบ่อยที่สุดในฮันไต้หวันสังคมชีวิตมันมีฟังก์ชั่นที่หลากหลาย และสามารถได้ยินเสียงในเหตุการณ์ต่างๆ มากมาย เช่น พิธีกรรมพิธีการ เทศกาล พิธีขบวนแห่งานฉลอง งานแต่งงาน งานศพ และในการซ้อมปกติ และปฏิบัติกิจกรรมในมือสมัครเล่นปากโค . kgm N คลับเพลงเรียกแขก โค . kgm N ( 曲館 ) หรือ TS ú - t - N ( 子弟館ēโค . kgm ) อ. โก . kgm / กลุ่มดนตรีรวมถึงสโมสรคณะสมัครเล่นและมืออาชีพ