As we wound on our endless way, and

As we wound on our endless way, and the sun sank lower and lower behind us, the shadows of the evening began to creep round us. This was emphasized by the face that the snowy mountain-top still held the sunset, and seemed to glow out with a delicate cool pink. Here and there we passed Cszeks and Slovaks, all in picturesque attire, but I noticed that goiter was painfully prevalent. By the roadside were many crosses, and as we swept by, my companions all crossed themselves. Here and there was a peasant man or women kneeling before a shrine, who did not even turn round as we approached, but seemed in the self-surrender of devotion to have neither eyes nor ears for the outer world. There were many thing new to me. For instance, hay-ricks in the trees, and here and there very beautiful masses of weeping birch, their white stems shining like silver through the delicate green of the leaves.
Now and again we passed a leiter-wagon the ordinary peasants’s cart-whith its long, snakelike vertebra, calculated to suit the inequalities of the road. On this were sure to be seated quite a group of homecoming peasants, the Cszeks with their white, and the Slovaks with their coloured sheepskins, the latter carrying lance-fashion their long staves, with axe at end. As the evening fell it began to get very cold, and the growing twilight seemed to merge into one dark mistiness the gloom of the trees, oak, beech, and pine, though in the valleys which ran deep between the spurs of the hills, as we ascended through the pass, the dark firs stood out here and there against the background of late-lying snow. Sometime, as the road was cut through the pine woods that seemed in the darkness to be closing down upon us, great masses of greyness which here and there bestrewed the tree, produced a peculiarly weird and solemn effect, which carried on the thoughts and grim fancies engendered earlier in the evening, when the falling sunset threw into strange relief the ghost-like clouds which amongst the Carpathians seem to wind ceaselessly through the valleys. Sometime the hills were so steep that, despite our driver’s haste, the horses could only go slowly. I wished to get down and walk up them, as we do at home, but the driver would not hear of it. ‘no , no, ‘ he said. ‘you must not walk here. The dogs are too fierce. ‘and then he added, with what he evidently meant for grim pleasantry for he looked round to catch the approving smile of the rest ‘and you may have enough of such matters before you go to sleep.’ The only stop he would make was a moment’s pause to light his lamps.
When it grew dark there seemed to be some excitement amongst the passengers, and they kept speaking to him, one after the other, as though urging him to further speed. He lashed the horses unmercifully with his long whip, and with wild cries of encouragement urged them on to further exertions. Then through the darkness I could see a sort of patch of grey light ahead of us, as though there were a cleft in the hills. The excitement of the passengers grew greater. The crazy coach rocked on its great leather springs, and swayed like a boat tossed on a stormy sea. I had to hold on. The road grew more level, and we appeared to fly along. Then the mountains seemed to come nearer to us on each side and to frown down upon us. We were entering on the Borgo pass.one by one several of the passengers offered me gifts, which they pressed upon me with an earnestness which would take no denial. These were certainly of an odd and varied kind, but each was given in simple good faith, with a kindly word, and a blessing, and that same strange mixture of fear-meaning movements which I had seen outside the hotel at Bistritz the sign of the cross and the guard against the evil eye. Then, as we flew along, the driver leaned forward, and on each side the passengers, craning over the edge of the coach, peered eagerly into the darkness. It was evident that something very exciting was either happening or expected, but though I asked each passenger, no one would give me the slightest explanation. This state of excitement kept on for some little time. And at last we saw before us the pass opening out on the eastern side. There were dark, rolling clouds overhead, and in the air the heavy, oppressive sense of thunder. It seemed as though the mountain range had separated two atmospheres, and that now we had got into the thunderous one. I was now myself looking out for the conveyance which was to take me to the count. Each moment I expected to see the glare of lamps through the blackness, but all was dark. The only light was the flickering rays of our own lamps, in which the steam from our hard-driven horses rose in a white cloud. We could see now the sandy road lying white before us, but there was on it on sign of a vehicle. The passengers drew back with a sigh of gladness, which seemed to mock my own disappointment I was already thinking what I had best do. When the driver,

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในฐานะที่เราเป็นแผลที่ไม่มีที่สิ้นสุดของเรา และดวงอาทิตย์จมต่ำอยู่เบื้องหลังเรา เงาของเวลาเย็นเริ่มเลื้อยรอบเรา นี้ถูกเน้น โดยใบหน้าที่ยอดภูเขาหิมะ ยังคงถือครอง พระอาทิตย์ตก และดูเหมือนจะเรืองแสงออกมาด้วยละเอียดอ่อนเย็นสีชมพู ที่นี่และมี และเราผ่าน cszeks slovaks ทั้งหมดในเครื่องแต่งกายที่งดงาม แต่ผมสังเกตเห็นว่าคอพอกคือความเจ็บปวดที่แพร่หลายข้างถนนมีไม้กางเขน และในขณะที่เรากวาดโดย เพื่อนของฉันทั้งหมดข้ามตัวเอง ที่นี่และมีชาวนาผู้ชายหรือผู้หญิงคุกเข่าตรงหน้าศาลเจ้า ที่ไม่ได้เปิดรอบตามที่เราทำได้ แต่ดูเหมือนในตนเองยอมแพ้ความจงรักภักดีไม่มีตาหรือหูสำหรับโลกภายนอก มีอะไรใหม่มากมายเพื่อฉัน สำหรับอินสแตนซ์ แพ้ ริคส์ ในต้นไม้สวยงามมาก และที่นี่และมีมวลของการร้องไห้ของต้นเบิร์ชขาวส่องแสงเหมือนเงินผ่านเขียวอ่อนของใบไม้
ตอนนี้และอีกครั้งที่เราผ่าน เลเทอร์รถธรรมดาชาวบ้านซื้อด้วย snakelike ยาวของกระดูกสันหลัง , คำนวณให้สอดคล้องกับอสมการของถนน นี้มั่นใจว่าสามารถนั่งค่อนข้างกลุ่มบ้านชาวนา , cszeks ด้วยสีขาวกับ Slovaks ด้วยสี sheepskins หลังแบกหอก หอกยาว แฟชั่นของพวกเขาด้วยขวานที่สิ้นสุด เป็นเย็นลงมันเริ่มจะเย็นมากและเติบโตทไวไลท์จะผสานเป็นหนึ่งมืดความมืดมัวขุ่นใจของต้นไม้ โอ๊ก บีช และ สน แม้ว่าจะอยู่ในหุบเขาลึก ซึ่งวิ่งระหว่าง สเปอร์ส ของเนิน เมื่อเราขึ้นไป ผ่าน ผ่านแรกมืดยืนอยู่ที่นี่และมีกับพื้นหลังของปลายอนหิมะ บางครั้ง เป็นถนนตัดผ่านป่าสนที่ดูในที่มืดได้ จะปิดลงเมื่อเราดี มวลของสีเทาซึ่งที่นี่และมี bestrewed ต้นไม้ผลิตผลแผลงประหลาดและเคร่งขรึม ซึ่งดำเนินการในความคิดและจินตนาการที่น่ากลัว engendered ก่อนหน้านี้ในช่วงเย็นเมื่อล้มพระอาทิตย์ตกที่โยนลงไปในโล่งแปลกผีเหมือนก้อนเมฆซึ่งใน Carpathians ดูเหมือนลมรอกผ่านหุบเขา บางครั้งภูเขาสูงชันที่แม้จะเป็นคนขับรถให้เรารีบเร่ง ม้าได้แต่ไปช้าๆ ฉันปรารถนาที่จะได้ลงและเดินขึ้นเขาอย่างที่เราทำที่บ้าน แต่คนขับจะไม่ได้ยิน ' ไม่ ' เขาพูด คุณไม่ต้องเดินมาทางนี้สุนัขที่ดุร้ายเกินไป ' แล้วเขาเพิ่ม กับสิ่งที่เขาทำให้เขาดูน่ากลัวเนื่องจากตั้งใจสำหรับรอบจับอนุมัติยิ้มของส่วนที่เหลือและคุณอาจจะมีเพียงพอของเรื่องดังกล่าวก่อนที่คุณจะไปนอน เพราะหยุดเท่านั้น เค้าจะทำให้ได้ชั่วขณะหนึ่งแสงโคมไฟของเขา .
เมื่อมันเติบโตเข้มมี ดูเหมือนจะมีความตื่นเต้นในหมู่ผู้โดยสารแล้วเขาก็พูดกับเขา หนึ่งหลังจากที่อื่น ๆ ราวกับจะเร่งให้เขาเพิ่มความเร็วต่อไป เขาเฆี่ยนม้าอย่างไร้ความปราณีกับแส้ยาวของเขา และกับป่าร้องให้กำลังใจกระตุ้นให้พวกเขาที่จะออกแรงเพิ่มเติม แล้วผ่านความมืด ฉันได้เห็นการจัดเรียงของแพทช์สีเทาอ่อนข้างหน้าราวกับว่ามีรอยแยกในภูเขา ความตื่นเต้นของผู้โดยสารเติบโตมากกว่าโค้ชบ้าโยกบนสปริงหนังที่ดี และลังเลใจเหมือนเรือโยนบนทะเลมีพายุ ฉันต้องอดทนไว้ ถนนที่เติบโตระดับเพิ่มเติม และเราดูเหมือนจะบินตาม แล้วเขาก็เข้ามาใกล้เราในแต่ละด้าน และหน้างอลงบนเรา เราเข้าไปในบริเวณ pass.one โดยหนึ่งหลายของผู้โดยสารให้ของขวัญซึ่งพวกเขากดเมื่อฉันมีความตั้งใจจริง ซึ่งจะต้องไม่ปฏิเสธ เหล่านี้แน่นอนของชนิดแปลกและหลากหลาย แต่แต่ละคนได้รับในความเชื่อที่ดีง่ายด้วยคำอ่อนโยน และให้ศีลให้พร และที่แปลกเหมือนกันผสมความกลัวความหมายการเคลื่อนไหวซึ่งผมเห็นข้างนอกโรงแรมที่ bistritz ไม้กางเขนและป้องกันจากดวงตาชั่วร้าย เมื่อเราบินตามคนขับโน้มไปข้างหน้า และในแต่ละด้านผู้โดยสาร ชะเง้อไปที่ขอบของโค้ช peered ตั้งหน้าตั้งตาลงสู่ความมืดมิด มันเห็นได้ชัดว่าสิ่งที่น่าตื่นเต้นมากทั้งขึ้นหรือคาดว่าจะได้ แต่ผมถามผู้โดยสารแต่ละ ไม่มีใครจะให้ฉันอธิบายสักนิด ความตื่นเต้นนี้เก็บไว้ในบางเวลาอันน้อยนิดและสุดท้ายเราเห็นก่อนเราผ่านช่อง ทางด้านตะวันออก มีมืด กลิ้งในเมฆ และในอากาศหนัก ความรู้สึกอึดอัดใจของฟ้าร้อง ดูเหมือนเทือกเขาได้แยกสองบรรยากาศ และตอนนี้เราได้เข้าไปดังสนั่น หนึ่ง ผมตอนนี้ผมมองหาพาหนะที่พาผมไปนับแต่ละช่วงเวลาที่ฉันคาดว่าจะเห็นแสงของโคมไฟผ่านความมืด แต่มันมืด แสงริบหรี่เท่านั้นคือรังสีของโคมไฟของเราเองในที่ไอน้ำจากเรายากขับม้ากุหลาบในเมฆขาว เราอาจจะเห็นหาดทรายขาว ถนนนอนก่อนเรา แต่มันเป็นสัญญาณ ของยานพาหนะ ผู้โดยสารดึงกลับถอนหายใจ ความยินดีซึ่งเหมือนจะเยาะเย้ยตัวเองผิดหวัง ผมคิดว่าผมมีที่สุดทำ เมื่อคนขับ