When Pierre Bonnard died, in 1947,

When Pierre Bonnard died, in 1947, a large commemorative exhibition of his paintings was put on in Paris. They are typically colorful and treat easily recognizable themes- domestic interiors often, with people gathered around a table, or naked girl washing and grooming herself, also still life’s and landscapes- and they had their public. They were neither Surrealist nor abstract, nor representational in an academic, pre- Impressionist sense. For over twenty years Bonnard had been living in the South of France. His paintings seemed charged with the luster of the Riviera. People called them “sumptuous charming', 'joyous'. For lack of a more recent movement to be associated with, Bonnard called himself 'the last of the Impressionists'.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อปิแอร์ Bonnard เสียชีวิต 1947 นิทรรศการภาพวาดของเขาที่ระลึกขนาดใหญ่ถูกวางในในปารีส พวกเขามีสีสันโดยทั่วไป และรักษารู้จักได้อย่างง่ายดายในประเทศรูปแบบตกแต่งภายในมักจะ กับคนที่รอบ ตาราง หรือเปล่าสาวล้าง และดูแลตัวเอง นอกจากนี้ยังคงชีวิต และภูมิทัศน์ - และพวกเขาสาธารณะของพวกเขา พวกเขาก็ใช่ Surrealist หรือนามธรรม หรือ representational ในการศึกษา ก่อนอิมเพรส กว่ายี่สิบปี Bonnard มาอยู่ภาคใต้ของฝรั่งเศส ภาพวาดของเขาดูเหมือนกับเงาของริเวียร่าที่ชาร์จ ท่านเรียกพวกเขา "มีเสน่ห์หรูหรา ', 'ความสุข' ขาดความเคลื่อนไหวล่าสุดจะเชื่อมโยงกับ Bonnard เรียกตัวเอง 'สุดท้ายของการ'

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อปิแอร์ Bonnard เสียชีวิตในปี 1947, การจัดนิทรรศการขนาดใหญ่ที่ระลึกภาพวาดของเขาที่วางอยู่บนในปารีส พวกเขามักจะมีสีสันและการรักษาที่จดจำได้ง่ายการตกแต่งภายในประเทศธีมมักจะมีผู้คนรวมตัวกันรอบโต๊ะหรือซักผ้าสาวเปลือยกายและกรูมมิ่งตัวเองยังคงมีชีวิตและ landscapes- และพวกเขามีประชาชนของพวกเขา พวกเขาไม่ Surrealist มิได้นามธรรมหรือดำเนินการในทางวิชาการความรู้สึกก่อนอิมเพรส นานกว่ายี่สิบปี Bonnard เคยอาศัยอยู่ในภาคใต้ของฝรั่งเศส ภาพวาดของเขาดูเหมือนจะเรียกเก็บเงินกับความมันวาวของริเวียร่า คนเรียกมันว่า "อร่อยลิ้นเสน่ห์ ',' ความสุข ' สำหรับการขาดการเคลื่อนไหวที่ผ่านมามากกว่าที่จะเกี่ยวข้องกับ Bonnard เรียกตัวเองว่า 'คนสุดท้ายของประพันธ์'

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อสโตนเฮนจ์เสียชีวิต ในปี 1947 , นิทรรศการใหญ่ที่ระลึกภาพวาดของเขาถูกวางในปารีส พวกเขามักจะมีสีสันและรักษารูปแบบ - รู้จักได้อย่างง่ายดายในการตกแต่งภายในที่มักจะมีคนมารวมตัวกันรอบ ๆโต๊ะ หรือผู้หญิงเปลือยซักผ้าและกรูมมิ่งตัวเอง ยังมีชีวิตและภูมิทัศน์ - และพวกเขามีรัฐของตนเอง พวกเขาทั้ง Surrealist หรือนามธรรม หรือตัวแทนในด้านวิชาการ , pre - ที่ประทับใจเลย กว่ายี่สิบปี บอนนาร์ดได้ใช้ชีวิตในฝรั่งเศสตอนใต้ ภาพวาดของเขาดูเหมือนจะเรียกเก็บเงินกับความมันวาวของริเวียร่า . ผู้คนเรียกพวกเขาว่า " เสน่ห์หรูหรา ' ' ความสุข ' สำหรับการขาดการเคลื่อนไหวล่าสุดมากกว่าที่จะเกี่ยวข้องกับ บงนาร์ดเรียกตัวเองว่า ' สุดท้ายของ Impressionists '