2.2 Rural tourism managementMiddlet

2.2 Rural tourism management

Middleton and Hawkins (1998) define tourism management as "strategies and action programs using and coordinating available techniques to control and influence tourism supply and visitor demand in order to achieve defined policy goals". Rural tourism businesses need a formalised strategy or approach during their start-up and operational phases. To operate tourism management strategies along business lines at a community level requires a strategic approach capable of handling inputs from different stakeholder groups in an open manner (Murphy and Murphy, 2004).

Literature indicates that management of rural tourism clarifies the need to consider the host or resident population. In relation to this, stakeholders should form part of destination management and be given responsibilities at the local level (Elliott, 1997; Choi and Sirakaya, 2006). Management at a local level must be involved with the coordination of direction given by different stakeholders in managing tourism. The lack of coordination within the highly fragmented tourism industry is a problem well-known to destination planners and managers (Jamal and Getz, 1995). Coordination is critical both within governments and between governments and the private sector to avoid duplication of resources in the various government tourism bodies and the private sector to enable the development of effective tourism strategies (Hall, 1994). But coordination should also be effected in development of tourist destinations. Achieving such coordination among the various bodies that are involved is a challenging task requiring the development of new mechanisms and processes for incorporating the diverse elements of the tourism system (Jamal and Getz, 1995). The implementation of participatory development approaches in developing countries is likely to meet obstacles usually associated with the lack of co-ordination between the parties concerned and failure to make sufficient information available to the local residents at the tourist destination (Tosun, 2000).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2.2 การท่องเที่ยวชนบทมิดเดิลตันและฮอว์กินส์ (1998) กำหนดการท่องเที่ยวเป็น "กลยุทธ์และการดำเนินการโปรแกรมใช้ และประสานงานมีเทคนิคในการควบคุมและอิทธิพลการท่องเที่ยวจัดหาและเข้าชมความต้องการเพื่อให้บรรลุเป้าหมายนโยบายที่กำหนดไว้" ธุรกิจการท่องเที่ยวชนบทต้อง formalised กลยุทธ์หรือวิธีการในช่วงเริ่มต้นและขั้นตอนการดำเนินงาน งานกลยุทธ์การจัดการการท่องเที่ยวตามสายธุรกิจที่ชุมชน ระดับต้องใช้วิธีการเชิงกลยุทธ์สามารถจัดการอินพุตจากผิอื่นในลักษณะเปิด (เมอร์ฟี่และเมอร์ฟี่ 2004)เอกสารประกอบการบ่งชี้ว่า การจัดการการท่องเที่ยวชนบทชี้แจงต้องพิจารณาประชากรอาศัยหรือโฮสต์ ความสัมพันธ์นี้ เสียควรเป็นส่วนหนึ่งของการจัดการปลายทาง และมีความรับผิดชอบในระดับท้องถิ่น (เอลเลียต 1997 ชอยและ Sirakaya, 2006) การจัดการในระดับท้องถิ่นต้องมีส่วนร่วม ด้วยการประสานงานของทิศทางที่กำหนด โดยเสียแตกต่างกันในการจัดการการท่องเที่ยว การขาดการประสานงานภายในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวอย่างกระจัดเป็นปัญหารู้จักวางแผนปลายทางและผู้จัดการ (นีและเก็ตส์ 1995) ประสานงานเป็นสิ่งสำคัญทั้ง ในรัฐบาล และ ระหว่างรัฐบาล และภาคเอกชนเพื่อหลีกเลี่ยงการทำสำเนาของทรัพยากรในการท่องเที่ยวองค์กรต่าง ๆ ของรัฐ และเอกชนเพื่อให้การพัฒนาของการท่องเที่ยวที่มีประสิทธิภาพกลยุทธ์ (ฮอลล์ 1994) แต่ยังควรมีผลประสานงานในการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว บรรลุการประสานงานระหว่างหน่วยงานต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องดังกล่าวเป็นงานท้าทายที่ต้องการพัฒนากลไกใหม่ ๆ และกระบวนการสำหรับการผสมผสานขององค์ประกอบต่าง ๆ ของระบบการท่องเที่ยว (นีและเก็ตส์ 1995) การใช้งานของวิธีการพัฒนาแบบมีส่วนร่วมในประเทศกำลังพัฒนามีแนวโน้มที่จะพบกับอุปสรรคที่มักจะเกี่ยวข้องกับการขาดการประสานงานระหว่างบุคคลและความล้มเหลวในการให้ข้อมูลที่เพียงพอกับชาวท้องถิ่นที่นักท่องเที่ยว (Tosun, 2000)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2.2 การบริหารจัดการการท่องเที่ยวในชนบท

มิดเดิลตันและฮอว์กิน (1998) กำหนดจัดการการท่องเที่ยวเป็น "กลยุทธ์และโปรแกรมการดำเนินการและประสานงานโดยใช้เทคนิคการใช้เพื่อควบคุมและอุปทานที่มีอิทธิพลต่อการท่องเที่ยวและความต้องการของผู้เข้าชมเพื่อให้บรรลุเป้าหมายของนโยบายที่กำหนดไว้" ธุรกิจการท่องเที่ยวในชนบทต้องกลยุทธ์อย่างเป็นทางการหรือวิธีการในช่วงเริ่มต้นขึ้นและการดำเนินงานขั้นตอนของพวกเขา ในการดำเนินกลยุทธ์การจัดการการท่องเที่ยวตามสายธุรกิจในระดับชุมชนต้องใช้วิธีการเชิงกลยุทธ์ที่มีความสามารถในการจัดการปัจจัยการผลิตจากกลุ่มผู้มีส่วนได้เสียที่แตกต่างกันในลักษณะที่เปิด (เมอร์ฟี่และเมอร์ฟี่, 2004).

วรรณกรรมแสดงให้เห็นว่าการจัดการของการท่องเที่ยวในชนบทชี้แจงถึงความจำเป็นที่จะต้องพิจารณาเป็นเจ้าภาพ หรือประชากรอาศัยอยู่ ในความสัมพันธ์นี้ผู้มีส่วนได้เสียควรเป็นส่วนหนึ่งของการจัดการปลายทางและจะได้รับความรับผิดชอบในระดับท้องถิ่น (เอลเลียต, 1997; Choi และ Sirakaya 2006) การบริหารจัดการในระดับท้องถิ่นจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับการประสานงานของทิศทางที่กำหนดโดยผู้มีส่วนได้เสียที่แตกต่างกันในการจัดการการท่องเที่ยว การขาดการประสานงานในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวแยกส่วนอย่างมากปัญหาที่รู้จักกันดีในการวางแผนปลายทางและผู้จัดการ (ออสการ์และเก็ตซ์, 1995) การประสานงานมีความสำคัญทั้งในรัฐบาลและระหว่างรัฐบาลและภาคเอกชนเพื่อหลีกเลี่ยงความซ้ำซ้อนของทรัพยากรในหน่วยงานต่าง ๆ การท่องเที่ยวภาครัฐและภาคเอกชนที่จะช่วยให้การพัฒนากลยุทธ์การท่องเที่ยวที่มีประสิทธิภาพ (ฮอลล์ 1994) แต่การประสานงานก็ควรที่จะได้รับผลกระทบในการพัฒนาสถานที่ท่องเที่ยว บรรลุการประสานงานดังกล่าวขององค์กรต่างๆที่เกี่ยวข้องเป็นงานที่ท้าทายที่ต้องพัฒนากลไกและกระบวนการใหม่สำหรับการรวมองค์ประกอบที่มีความหลากหลายของระบบการท่องเที่ยว (ออสการ์และเก็ตซ์, 1995) การดำเนินงานของการพัฒนาแบบมีส่วนร่วมแนวทางในประเทศกำลังพัฒนามีแนวโน้มที่จะพบกับอุปสรรคมักจะเกี่ยวข้องกับการขาดการประสานงานระหว่างฝ่ายที่เกี่ยวข้องและความล้มเหลวที่จะทำให้ข้อมูลที่เพียงพอสามารถใช้ได้กับประชาชนในท้องถิ่นที่ปลายทางท่องเที่ยว (Tosun, 2000)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

2.2 การจัดการการท่องเที่ยวชนบทมิดเดิลตันและ Hawkins ( 1998 ) กำหนดเป็น " กลยุทธ์การจัดการการท่องเที่ยวและการใช้เทคนิคในการใช้โปรแกรมและประสานงานควบคุมและมีอิทธิพลต่อการท่องเที่ยวอุปสงค์ และ อุปทาน ผู้ เข้า ชม เพื่อให้บรรลุเป้าหมายที่กำหนดนโยบาย " ธุรกิจการท่องเที่ยวชนบทต้อง formalised กลยุทธ์หรือแนวทางในการเริ่มและกำหนดระยะ ใช้กลยุทธ์การจัดการการท่องเที่ยวตามสายธุรกิจในระดับชุมชน ต้องใช้กลยุทธ์วิธีการความสามารถในการจัดการข้อมูลจากกลุ่มผู้มีส่วนได้ส่วนเสียต่างๆ ในลักษณะเปิด ( เมอร์ฟี่และเมอร์ฟี่ , 2004 )วรรณกรรมพบว่า การจัดการการท่องเที่ยวชนบทใหม่ต้องพิจารณาโฮสต์หรือประชากรผู้อยู่อาศัย ในความสัมพันธ์นี้ ผู้เกี่ยวข้องควรเป็นส่วนหนึ่งของการจัดการปลายทางและได้รับความรับผิดชอบในระดับท้องถิ่น ( Elliott , 1997 ; ชอยและ sirakaya , 2006 ) การจัดการในระดับท้องถิ่นที่ต้องเกี่ยวข้องกับการประสานงานของทิศทางโดยให้ผู้มีส่วนได้เสียที่แตกต่างกันในการจัดการการท่องเที่ยว การขาดการประสานงานภายในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวอย่างมาก แยกส่วนเป็นปัญหาที่รู้จักกันดีนักวางแผนและผู้จัดการ ( จามาล และปลายทางน่ะ , 1995 ) ประสานงานทั้งภายในและระหว่างประเทศ มีรัฐบาลและภาคเอกชนเพื่อหลีกเลี่ยงความซ้ำซ้อนของทรัพยากรในหน่วยงานการท่องเที่ยวของรัฐ และเอกชนต่าง ๆเพื่อให้กลยุทธ์การพัฒนาการท่องเที่ยวที่มีประสิทธิภาพ ( Hall , 1994 ) แต่การประสานงานควรเป็นผู้รับภาระในการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว การประสานงานระหว่างหน่วยงานต่าง ๆเช่น ที่เกี่ยวข้องกับงานท้าทายที่ต้องพัฒนากลไกใหม่และกระบวนการผสมผสานองค์ประกอบที่หลากหลายของระบบการท่องเที่ยว ( จามาล และ เก็ตส์ , 1995 ) การใช้แนวทางการพัฒนาแบบมีส่วนร่วมในการพัฒนาประเทศมีแนวโน้มที่จะพบกับอุปสรรคมักจะเกี่ยวข้องกับการขาดการประสานงานระหว่างหน่วยงานที่เกี่ยวข้องและความล้มเหลวที่จะให้ข้อมูลเพียงพอที่สามารถใช้ได้กับประชาชนในท้องถิ่นที่เป็นแหล่งท่องเที่ยว ( tosun , 2000 )