สังคมของการเรียนรู้ มิเคยดับสิ้น บรรดาแม่พิมพ์แห่งปัญญามิเคยสูญหาย โลกนี้ยังศักดิ์ไว้ด้วยหัวใจอันมุ่งมั่น ในการอบรมสั่งสอนลูกศิษย์ของบรรดาคุณครูผู้เสียสละ เพื่อมุ่งสร้างคําสั่งของชาติและประโยชน์สุขของปวงประชา
ใครเล่าคือครูของฉัน ครูของฉันคือคนสอนให้ฉันรู้ในสิ่งที่ไม่เคยรู้คือคนนี้ สอนให้ฉันสู้เมื่อรู้ว่าตัวเองนั้นสิ้นหวัง คือคนนี้สอนให้ฉันกลับสู่หนทางแห่งแสงสว่างเมื่อความมืดคลอบงําจิตใจ “พระคุณครู” อันพระคุณจากผู้รู้ที่ถ่ายทอดบอกกล่าวให้แก่ฉัน ดั่งแสงไฟที่ส่องทางให้กระจ่าง คือแบบอย่างมาตรฐานที่ทําให้ฉันต้องทําตามบางครั้งพระคุณของท่านก็เป็นดั่งความหวัง ให้คนที่หลงทางมีกําลังจะต่อสู้ แน่นอนพระคุณของครูหาได้จํากัด จัดเพียงแค่ความรู้ทางวิชาการเท่านั้น หากแต่มันคือทุกอย่างที่คอยเติมเต็มช่องว่างของชีวิตคน
แต่ครูไม่ได้แค่มีอยู่ในโรงเรียน ครูยังมีอยู่ที่บ้านของ ครูที่สอนเราคนแรก ครูที่สอนให้เรา ครูที่สอนให้เราคิด นั่นคือ พ่อและแม่พระคุณครูอันมากยิ่งในใจฉัน มันยากเกินกว่าบรรยายหมด มันคือคําพูดที่ไร้ซึ่งเสียง มันเป็นงานเขียนที่ไว้ซึ่งอักษรและแน่นอนมันจะคงอยู่ในใจของฉันตลอดไป