หน้าที่1When Bill, a paraplegic con

หน้าที่1
When Bill, a paraplegic confined to a wheelchair, and Peggy Jones moved in 1974 to their new house just south of Balclutha, New Zealand, Bill's friends built him a small workshop so he could continue creating leather goods. Little did Bill and Peggy realize then that less than 15 years later that small workshop would have blossomed into a million-dollar business selling leather goods, sheepskins, and souvenirs to tourists and local people, (One New Zealand dollar equals $0.60 "USD) Tourists are the mainstay of Peggydale's business, so fluctuations in the New Zealand tourism industry are reflected in the company's bottom line. The years 1988 and 1989 were not good tourist seasons, and Peggydale's revenues declined in those years, Bill and Peggy are trying to devise ways of making their business less dependent on tourism.
ย่อหน้า
BILL JONES: FROM LABORER TO PARAPLEGIC TO ENTREPRENEUR
ย่อหน้า
William Jones was born in Invercargill, New Zealand, March 31, 1927. After school, Bill joined the army and was sent to Italy during World War ll. He rose to the rank of sergeant with 10 Platoon, B Company, the 5th Reinforcements. When Bill returned to New Zealand, he left the army, married Peggy, and took the Kaitangata coal mines near Balclutha, where he might have spent his working except for a crippling accident in 1951. It was January 31. 1951 when a broken beam in the ceiling of caught shoulder and threw him back on stack of boxes. Bill was permanently paralyzed from the waist down and was left with little except his own resources and those of his wife, Peg article in the local paper, the Southland Times, recounted Bill's army service and ended with the following words of encouragement for his future
ย่อหน้า
when the fall occurred in the mine it pinned him down and his spine. lt broke is not hard to believe that only his unconquerable spirit prevented him from succumbing to his injuries. But he is still in hospital and he is still smiling
หน้าที่2
his future, his livelihood, is uncertain. But no one who knows Jonesy can doubt for a moment that he will not triumph over every blow that life can deal him. It was plain in Italy, it is crystal clear here, now in New Zealand.
ย่อหน้า
The accolades and expressions of sympathy lifted Bill's spirits, but they could not shorten his lengthy period of rehabilitation in the Dunedin Hospital. Bill's rehabilitation was aided by another patient who taught him leather- working. Recounting his experience, Bill recalled:
Twenty-six years ago I couldn't darn a sock. After my accident was in Ward 5 at Dunedin Hospital. A man there had been transferred from Waipiata-he'd been there some years-for surgery on a collapsed lung ย่อหน้า
He was a crackerjack at saddleworking. There he was, strung up in a plaster cast, blocks and tackles everywhere, doing bits of work on his bed. When started taking notice, I'd have them push my bed down to his cubicle. I'd watch him and talk to him for half a day at a time. Occasionally I'd get a loan of his gear.
ย่อหน้า
When I got home I bought myself a set of tools and started getting leather from "Disabled Soldiers." It was a while before I could get it from tanneries so I worked through "Disabled Soldiers Rehabilitation League as it is now. They used to let me have my pick of what they could offer, at cost.
Bill learned a skill which occupied his idle hours and aided his rehabilitation, but he was still without an occupation.
After more than two years and a week-long Supreme Court case, Bill received compensation from the mining company for his acciderit. Bill and Peggy decided to use the money to buy a small farm, even though neither knew anything about farming. The Joneses continued to live in Kaitangata while a married couple ran the farm on a day-to-day basis. Eventually, the married couple was replaced by a single man, and the Joneses moved onto their property (named Peggydale, after Peggy Jones, whose maiden name was Dale).
ย่อหน้า
Since Bill was confined to a wheelchair, Peggy was responsible for most of the farm chores, which she referred to as "jolly hard work," adding that "One year I raised 200 calves by bucket." It was a family joke that each Christmas Bill's gift to Peggy was a new pair of gumboots, an overall, and a mallet. Peggy noted that, looking back, I don't think I could have done anything without Bill. He's always ahead of everyone and is a perfectionist too. Talk about women's lib I'd be useless if I was left to my own devices." While Peggy was doing most of the farm work, Bill was not simply idling away the hours.
ย่อหน้า
When the Joneses moved from the city to their farm, two friends and their son Mervyn built Bill a workshop on the end of the farm shed. Bill used a life insurance policy as collateral for a loan to buy his first sewing machine. Bill observed that, we had it paid off in a year-three or four hundred dollars. It would cost a couple of thousand to replace." To enable B to work with both hands free, a friend ma

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หน้าที่1เมื่อตั๋ว คนอัมพาตที่จำกัดไปรถเข็น และเพ็กกี้ Jones ใน 1974 ย้ายไปบ้านใหม่เพียงทางตอนใต้ของ Balclutha นิวซีแลนด์ บิลเพื่อนสร้างเขาฝึกเล็กน้อยเพื่อให้เขาสามารถดำเนินการสร้างหนัง น้อยไม่ได้ตั๋วและเพ็กกี้รู้แล้วว่า ต่ำกว่า 15 ปีภายหลังที่ประชุมเชิงปฏิบัติการขนาดเล็กจะได้ฟิตล้านดอลลาร์ธุรกิจขายเครื่องหนัง ขนแกะ และของที่ระลึกให้นักท่องเที่ยวและคนท้องถิ่น (ดอลลาร์นิวซีแลนด์หนึ่งเท่ากับ $0.60 "ดอลลาร์) นักท่องเที่ยวเป็นโจทย์ทางธุรกิจของ Peggydale ดังนั้นในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวนิวซีแลนด์จะมีผลกำไรของบริษัท ปี 1988 และ 1989 ไม่ได้ท่องดี และในปีที่ผ่านมารายได้ของ Peggydale บิลและเพ็กกี้พยายามประดิษฐ์การธุรกิจน้อยขึ้นอยู่กับการท่องเที่ยวย่อหน้าบิลล์โจนส์: จากแรงงานเพื่อคนอัมพาตเพื่อผู้ประกอบการย่อหน้าWilliam Jones เกิดในอินเวอร์คาร์กิล นิวซีแลนด์ 31 มีนาคม 1927 หลังเลิกเรียน เงินเข้าร่วมกองทัพ และถูกส่งไปอิตาลีระหว่างสงครามโลกจะ เขาเพิ่มขึ้นในการจัดอันดับของจ่ากับ 10 หมวด B บริษัท เสริม 5 เมื่อตั๋วกลับไปนิวซีแลนด์ เขาซ้ายกองทัพ แต่งงานเพ็กกี้ และเอาเหมืองถ่านหิน Kaitangata ใกล้ Balclutha อาจมีเวลาทำงานของเขายกเว้นอุบัติเหตุทำให้หมดอำนาจในปี 1951 31 มกราคมได้ 1951 เมื่อลำแสงหักที่เพดานของจับไหล่ และโยนเขากลับบนกองกล่อง เงินเป็นอัมพาตอย่างถาวรจากเอวลง และเหลือน้อยยกเว้นทรัพยากรของเขาเองและบรรดาภรรยาของเขา หมุดบทในเอกสารท้องถิ่น ครั้งที่บริษัทเซาท์แลนด์ ถึงบิลทหาร และสิ้นสุดลง ด้วยคำของกำลังใจสำหรับอนาคตย่อหน้าเมื่อฤดูใบไม้ร่วงที่เกิดขึ้นในเหมือง ตรึงเขาลงและกระดูกสันหลังของเขา lt ยากจนไม่ยากที่จะเชื่อว่า วิญญาณ unconquerable เท่าป้องกันเขามหัศจรรย์บาด แต่เขายังคงอยู่ในโรงพยาบาล และเขายังคงยิ้มหน้าที่2อนาคตของเขา ชีวิตของเขา ไม่แน่นอน แต่ไม่มีใครรู้ Jonesy สามารถสงสัยช่วงที่เขาจะได้ชัยชนะเหนือทุกเป่าที่อายุการใช้งานสามารถจัดการกับเขา มันเป็นธรรมดาในอิตาลี ใสนี่เป็น ขณะนี้ในประเทศไทยย่อหน้ารางวัลและนิพจน์ของเห็นใจยกวิญญาณของบดินทร์ แต่พวกเขาสามารถทำให้สั้นลงฟื้นฟูในโรงพยาบาล Dunedin ของเขาเนิ่น ฟื้นฟูสมรรถภาพของตั๋วถูกช่วย โดยผู้ป่วยอื่นที่สอนเขาทำหนัง เล่าประสบการณ์ของเขา เรียกเก็บเงิน:ปีแล้วฉันไม่ darn ถุง หลังจากเกิดอุบัติเหตุของฉันถูกใน Ward 5 โรงพยาบาลที่ Dunedin มีคนได้รับโอนจาก Waipiata-เขาเคยมีบางปี-การผ่าตัดในย่อหน้าปอดยุบเขาเป็น crackerjack ที่ saddleworking เขาได้ เครียดค่าพลาสเตอร์ บล็อก และ tackles ทุก ทำบิตของการทำงานบนเตียงของเขา เมื่อเริ่มการแจ้งให้ทราบ ฉันจะมีให้กดเตียงของฉันลงไปที่ห้องเล็ก ๆ ของเขา ฉันจะดูเขา และพูดคุยกับเขาสำหรับครึ่งวันครั้ง บางครั้งฉันจะได้รับสินเชื่อของเขาย่อหน้าเมื่อผมอยู่ที่บ้าน ผมซื้อเองมือ และเริ่มรับหนังจาก "ทหารที่ถูกปิดใช้งาน" มันเป็นในขณะก่อนที่ฉันจะได้รับจาก tanneries เพื่อผมทำงานผ่าน "ลีฟื้นฟูสมรรถภาพทหารถูกปิดใช้งานมันอยู่ตอนนี้ ที่เคยให้ฉันได้รับของฉันที่พวกเขาสามารถให้ ค่าใช้จ่ายเงินได้เรียนรู้ทักษะที่ครอบครองเวลาของเขาไม่ได้ใช้งาน และช่วยฟื้นฟูสมรรถภาพของเขา แต่เขาก็ยังคงไม่ มีอาชีพหลังจากกว่าสองปีและกรณีศาลฎีกาสัปดาห์ เงินรับชดเชยจากบริษัททำเหมืองสำหรับ acciderit ของเขา ตั๋วและเพ็กกี้ตัดสินใจใช้เงินซื้อฟาร์มขนาดเล็ก แม้ว่าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการเกษตร ขี้ตามช้างยังคงอาศัยอยู่ใน Kaitangata ในขณะที่คู่สมรสวิ่งฟาร์มเป็นประจำ ในที่สุด คู่สมรสถูกแทนที่ ด้วยคนเดียว และขี้ตามช้างไปพัก (ชื่อ Peggydale หลังเพ็กกี้โจนส์ ที่มีนามสกุลเป็น Dale)ย่อหน้าเพราะตั๋วถูกจำกัดไปรถเข็น เพ็กกี้รับผิดชอบส่วนใหญ่ในฟาร์มงานบ้าน ซึ่งเธอเรียกว่า "จอลลี่ทำงานหนัก การเพิ่มว่า "หนึ่งปีผมยกวัว 200 โดยถังขึ้น" มันเป็นตลกครอบครัวว่า ของขวัญแต่ละบิลคริสมาสต์กับเพ็กกี้เป็นคู่ใหม่ยลส์ โดยรวมโปรแกรม และค้อน เพ็กกี้กล่าวว่า มองกลับ ฉันไม่คิดว่า ฉันไม่ได้ทำอะไร โดยไม่มีตั๋ว เขาอยู่เสมอก่อนทุกคน และเป็นที่สมบูรณ์แบบเกินไป พูดคุยเกี่ยวกับ lib ผู้หญิง ฉันจะไร้ประโยชน์ถ้าผมเหลืออุปกรณ์ของตัวเอง " ในขณะที่เพ็กกี้ทำงานฟาร์มส่วนใหญ่ ตั๋วถูกไม่เพียง idling ห่างกันชั่วโมงย่อหน้าเมื่อขี้ตามช้างย้ายเมืองไปฟาร์มของพวกเขา เพื่อนสองคนและลูกชายของเมิร์ฟขึ้นเงินงานในส่วนของโรงฟาร์ม เงินใช้ในกรมธรรม์ประกันชีวิตเป็นหลักประกันสำหรับเงินกู้เพื่อซื้อจักรเย็บผ้าเครื่องแรกของเขา รายการสังเกตว่า เรามีมันจ่ายออกในปีสามหรือสี่ร้อยดอลลาร์ มันจะจ่ายสองพันแทน" เพื่อให้ B ทำงาน ด้วยมือทั้งสองฟรี มาเพื่อน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หน้าที่ 1
เมื่อบิลประโยคถูกคุมขังในรถเข็นและเพ็กกี้โจนส์ในปี 1974 ย้ายไปที่บ้านใหม่ของพวกเขาทางตอนใต้ของ Balclutha, นิวซีแลนด์เพื่อนบิลเขาสร้างการประชุมเชิงปฏิบัติการขนาดเล็กเพื่อที่เขาจะยังคงสร้างสินค้าเครื่องหนัง บิลและเพ็กกี้ไม่น้อยตระหนักแล้วว่าน้อยกว่า 15 ปีหลังจากนั้นในการประชุมเชิงปฏิบัติการขนาดเล็กจะได้เบ่งบานเป็นธุรกิจขายล้านดอลลาร์หนังแกะ, และของที่ระลึกให้กับนักท่องเที่ยวและคนในท้องถิ่น (หนึ่งดอลลาร์นิวซีแลนด์เท่ากับ 0.60 $ "USD) นักท่องเที่ยว เป็นแกนนำของธุรกิจ Peggydale ฯ ดังนั้นความผันผวนของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวนิวซีแลนด์จะถูกแสดงในบรรทัดด้านล่างของ บริษัท ฯ . ปีที่ผ่านมาปี 1988 และ 1989 ไม่ได้ฤดูกาลท่องเที่ยวที่ดีและรายได้ Peggydale ลดลงในปีที่ผ่านมาบิลและเพ็กกี้กำลังพยายามที่จะประดิษฐ์วิธี ในการทำธุรกิจของพวกเขาน้อยขึ้นอยู่กับการท่องเที่ยว.
ย่อหน้า
BILL JONES: จากแรงงานที่จะเป็นโรคอัมพาตขาผู้ประกอบการ
ย่อหน้า
วิลเลียมโจนส์เกิดใน Invercargill นิวซีแลนด์วันที่ 31 มีนาคม 1927 หลังจากที่โรงเรียนบิลเข้าร่วมในกองทัพและถูกส่งไปอิตาลีในช่วงสงครามโลกครั้งที่ LL. เขาขึ้นสู่ตำแหน่งจ่ามี 10 หมวด B บริษัท เสริม 5. เมื่อบิลกลับไปยังประเทศนิวซีแลนด์ที่เขาออกจากกองทัพแต่งงานเพ็กกี้และเอาเหมืองถ่านหิน Kaitangata ใกล้ Balclutha ที่เขาอาจจะมีการใช้จ่ายของเขา ทำงานยกเว้นสำหรับอุบัติเหตุทำให้หมดอำนาจในปี 1951 มันเป็น 31 มกราคม 1951 เมื่อลำแสงแตกในเพดานของไหล่จับและโยนเขากลับมาในกองของกล่อง บิลเป็นอัมพาตถาวรจากเอวลงแล้วก็เหลือน้อยยกเว้นทรัพยากรของตัวเองและของภรรยาของเขาบทความ Peg ในหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นที่เซาท์แลนด์ไทม์เล่ากองทัพบิลและจบลงด้วยคำต่อไปนี้ของการให้กำลังใจสำหรับอนาคตของเขา
ย่อหน้า
เมื่อฤดูใบไม้ร่วงที่เกิดขึ้นในเหมืองที่มันตรึงเขาลงและกระดูกสันหลังของเขา LT ยากจนไม่ยากที่จะเชื่อว่าไม่มีใครเอาชนะได้เพียงจิตวิญญาณของเขาทำให้เขาจากการจำนนต่อการบาดเจ็บของเขา แต่เขายังคงอยู่ในโรงพยาบาลและเขาก็ยังคงยิ้ม
หน้าที่ 2
ในอนาคตของเขาทำมาหากินของเขาคือความไม่แน่นอน แต่ไม่มีใครที่รู้ Jonesy สามารถสงสัยสำหรับช่วงเวลาที่ว่าเขาจะไม่ประสบความสำเร็จมากกว่าทุกพัดว่าชีวิตสามารถจัดการเขา มันเป็นธรรมดาในอิตาลีมันเป็นใสที่นี่ตอนนี้ในประเทศนิวซีแลนด์.
ย่อหน้า
ได้รับเกียรติและการแสดงออกของความเห็นอกเห็นใจยกวิญญาณของบิล แต่พวกเขาไม่สามารถร่นระยะยาวของเขาในการฟื้นฟูสมรรถภาพในโรงพยาบาลเดอนี การฟื้นฟูสมรรถภาพของบิลรับความช่วยเหลือจากผู้ป่วยอีกคนหนึ่งที่สอนให้เขา leather- ทำงาน เล่าประสบการณ์ของเขาบิลเล่า:
ยี่สิบหกปีที่ผ่านมาผมไม่สามารถสาปถุงเท้า หลังจากที่เกิดอุบัติเหตุของฉันอยู่ในวอร์ด 5 ที่โรงพยาบาลเดอนี มีชายคนหนึ่งได้รับการถ่ายโอนจาก Waipiata-he'd รับมีบางปีที่ผ่านมาสำหรับการผ่าตัดในทรุดปอดย่อหน้า
เขาเป็นมือหนึ่งที่ saddleworking มีเขาหงุดหงิดขึ้นมาในเฝือก, บล็อกและโหม่งทุกที่ทำบิตของการทำงานบนเตียงของเขา เมื่อเริ่มต้นการแจ้งให้ทราบผมมีพวกเขาผลักดันเตียงของฉันลงไปที่ห้องของเขา ผมจะดูเขาและพูดคุยกับเขาสำหรับครึ่งวันในเวลา บางครั้งผมจะได้รับเงินกู้ของเกียร์ของเขา.
ย่อหน้า
เมื่อผมกลับถึงบ้านผมซื้อเองชุดของเครื่องมือและเริ่มได้รับจากหนัง "ทหารพิการ." มันเป็นในขณะที่ก่อนที่ฉันจะได้รับจากฟอกหนังดังนั้นฉันทำงานผ่าน "Disabled ทหารฟื้นฟูลีกมันเป็นตอนนี้. พวกเขานำมาใช้เพื่อให้ฉันได้เลือกของฉันสิ่งที่พวกเขาสามารถนำเสนอที่ค่าใช้จ่าย.
บิลได้เรียนรู้ทักษะที่ถูกครอบครองไม่ได้ใช้งานของเขา ชั่วโมงและช่วยฟื้นฟูสมรรถภาพของเขา แต่เขาก็ยังคงไม่มีอาชีพ.
หลังจากใช้เวลานานกว่าสองปีและกรณีที่สัปดาห์ยาวศาลฎีกาบิลได้รับการชดเชยจาก บริษัท เหมืองแร่สำหรับ acciderit ของเขา. บิลและเพ็กกี้ตัดสินใจที่จะใช้เงินที่จะซื้อ ฟาร์มขนาดเล็กแม้ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการเกษตร. the Joneses ยังคงอาศัยอยู่ใน Kaitangata ขณะที่คู่สมรสวิ่งฟาร์มในชีวิตประจำวันต่อวัน. ในที่สุดคู่สมรสถูกแทนที่ด้วยชายเพียงคนเดียวและ Joneses ย้าย บนทรัพย์สินของพวกเขา (ชื่อ Peggydale หลังจากเพ็กกี้โจนส์ที่มีนามสกุลเป็น Dale).
ย่อหน้า
ตั้งแต่บิลถูกกักตัวไว้ที่รถเข็นเพ็กกี้เป็นผู้รับผิดชอบในส่วนของการทำงานในฟาร์มซึ่งเธอเรียกว่า "การทำงานอย่างหนักครึกครื้น" เสริมว่า "หนึ่งปีผมยก 200 น่องโดยถัง." มันเป็นเรื่องตลกครอบครัวที่ระลึกแต่ละบิลคริสมาสต์เพ็กกี้เป็นคู่ใหม่ของ gumboots การโดยรวมและค้อน เพ็กกี้กล่าวว่ามองย้อนกลับไปฉันไม่คิดว่าฉันจะได้ทำอะไรโดยไม่บิล เขามักจะไปข้างหน้าของทุกคนและเป็นความสมบูรณ์แบบเกินไป พูดคุยเกี่ยวกับ lib ของผู้หญิงฉันจะไร้ประโยชน์ถ้าฉันถูกทิ้งให้อุปกรณ์ของตัวเอง. "ในขณะที่เพ็กกี้ได้ทำส่วนใหญ่ของการทำงานในฟาร์มบิลก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ไม่ทำงานออกไปชั่วโมง.
ย่อหน้า
เมื่อ Joneses ย้ายจากเมืองไปที่ฟาร์มของพวกเขา เพื่อนทั้งสองคนและลูกชายของพวกเขาเมอร์วินสร้างบิลการประชุมเชิงปฏิบัติการเกี่ยวกับการสิ้นสุดของโรงฟาร์ม. บิลใช้กรมธรรม์ประกันชีวิตเป็นหลักประกันในการขอสินเชื่อเพื่อซื้อจักรเย็บผ้าครั้งแรกของเขา. บิลสังเกตว่าเรามีมันจ่ายเงินออกในปีที่สาม หรือสี่ร้อยดอลลาร์. มันจะเสียค่าใช้จ่ายคู่ของพันแทน. " ต้องการเปิดใช้งาน B ในการทำงานด้วยมือทั้งสองฟรีเพื่อน MA