I started for school very late that

I started for school very late that morning and was in great dread of a scolding, especially because M. Hamel had said that he would question us on participles, and I did not know the first word about them. For a moment I thought of running away and spending the day out of doors. It was so warm, so bright! The birds were chirping at the edge of the woods; and in the open field back of the sawmill the Prussian soldiers were drilling. It was all much more tempting than the rule for participles, but I had the strength to resist, and hurried off to school. When I passed the town hall there was a crowd in front of the bulletin-board. For the last two years all our bad news had come from there—the lost battles, the draft, the orders of the commanding officer—and I thought to myself, without stopping: “What can be the matter now?” Then, as I hurried by as fast as I could go, the blacksmith, Wachter, who was there, with his apprentice, reading the bulletin, called after me: “Don’t go so fast, bub; you’ll get to your school in plenty of time!” I thought he was making fun of me, and reached M. Hamel’s little garden all out of breath. Usually, when school began, there was a great bustle, which could be heard out in the street, the opening and closing of desks, lessons repeated in unison, very loud, with our hands over our ears to understand better, and the teacher’s great ruler rapping on the table. But now it was all so still! I had counted on the commotion to get to my desk without being seen; but, of course, that day everything had to be as quiet as Sunday morning. Through the window I saw my classmates, already in their places, and M. Hamel walking up and down with his terrible iron ruler under his arm. I had to open the door and go in before everybody. You can imagine how I blushed and how frightened I was. But nothing happened. M. Hamel saw me and said very kindly: “Go to your place quickly, little Franz. We were beginning without you.” I jumped over the bench and sat down at my desk. Not till then, when I had got a little over my fright, did I see that our teacher had on his beautiful green coat, his frilled shirt, and the little black silk cap, all embroidered, that he never wore except on inspection and prize days. Besides, the whole school seemed so strange and solemn. But the thing that surprised me most was to see, on the back benches that were always empty, the village people sitting quietly like ourselves; old Hauser, with his three-cornered hat, the former mayor, the former postmaster, and several others besides. Everybody looked sad; and Hauser had brought an old primer, thumbed at the edges, and he held it open on his knees with his great spectacles lying across the pages. While I was wondering about it all, M. Hamel mounted his chair, and, in the same grave and gentle tone which he had used to me, said: “My children, this is the last lesson I shall give you. The order has come from Berlin to teach only German in the schools of Alsace and Lorraine. The new master comes tomorrow. This is your last French lesson. I want you to be very attentive.” What a thunderclap these words were to me! Oh, the wretches; that was what they had put up at the town-hall! My last French lesson! Why, I hardly knew how to write! I should never learn any more! I must stop there, then! Oh, how sorry I was for not learning my lessons, for seeking birds’ eggs, or going sliding on the Saar! My books, that had seemed such a nuisance a while ago, so heavy to carry, my grammar, and my history of the saints, were old friends now that I couldn’t give up. And M. Hamel, too; the idea that he was going away, that I should never see him again, made me forget all about his ruler and how cranky he was. Poor man! It was in honor of this last lesson that he had put on his fine Sunday clothes, and now I understood why the old men of the village were sitting there in the back of the room. It was because they were sorry, too, that they had not gone to school more. It was their way of thanking our master for his forty years of faithful service and of showing their respect for the country that was theirs no more. While I was thinking of all this, I heard my name called. It was my turn to recite. What would I not have given to be able to say that dreadful rule for the participle all through, very loud and clear, and without one mistake? But I got mixed up on the first words and stood there, holding on to my desk, my heart beating, and not daring to look up. I heard M. Hamel say to me: “I won’t scold you, little Franz; you must feel bad enough. See how it is! Every day we have said to ourselves: ‘Bah! I’ve plenty of time. I’ll learn it to-morrow.’ And now you see where we’ve come out. Ah, that’s the great trouble with Alsace; she puts off learning till to-morrow. Now those fellows out there will have the right to say to you: ‘How is it; you pretend to be Frenchmen, and yet you can neither speak nor write your own language?’ But you are not the worst, poor little Franz. We’ve all a great deal to reproach ourselves with. “Your parents were not anxious enough to have you learn. They preferred to put you to work on a farm or at the mills, so as to have a little more money. And I? I’ve been to blame also. Have I not often sent you to water my flowers instead of learning your lessons? And when I wanted to go fishing, did I not just give you a holiday?” Then, from one thing to another, M. Hamel went on to talk of the French language, saying that it was the most beautiful language in the world—the clearest, the most logical; that we must guard it among us and never forget it, because when a people are enslaved, as long as they hold fast to their language it is as if they had the key to their prison. Then he opened a grammar and read us our lesson. I was amazed to see how well I understood it. All he said seemed so easy, so easy! I think, too, that I had never listened so carefully, and that he had never explained everything with so much patience. It seemed almost as if the poor man wanted to give us all he knew before going away, and to put it all into our heads at one stroke. After the grammar, we had a lesson in writing. That day M. Hamel had new copies for us, written in a beautiful round hand: France, Alsace, France, Alsace. They looked like little flags floating everywhere in the school-room, hung from the rod at the top of our desks. You ought to have seen how every one set to work, and how quiet it was! The only sound was the scratching of the pens over the paper. Once some beetles flew in; but nobody paid any attention to them, not even the littlest ones, who worked right on tracing their fish-hooks, as if that was French, too. On the roof the pigeons cooed very low, and I thought to myself: “Will they make them sing in German, even the pigeons?” Whenever I looked up from my writing I saw M. Hamel sitting motionless in his chair and gazing first at one thing, then at another, as if he wanted to fix in his mind just how everything looked in that little school-room. Fancy! For forty years he had been there in the same place, with his garden outside the window and his class in front of him, just like that. Only the desks and benches had been worn smooth; the walnut-trees in the garden were taller, and the hopvine that he had planted himself twined about the windows to the roof. How it must have broken his heart to leave it all, poor man; to hear his sister moving about in the room above, packing their trunks! For they must leave the country next day. But he had the courage to hear every lesson to the very last. After the writing, we had a lesson in history, and then the babies chanted their ba, be bi, bo, bu. Down there at the back of the room old Hauser had put on his spectacles and, holding his primer in both hands, spelled the letters with them. You could see that he, too, was crying; his voice trembled with emotion, and it was so funny to hear him that we all wanted to laugh and cry. Ah, how well I remember it, that last lesson! All at once the church-clock struck twelve. Then the Angelus. At the same moment the trumpets of the Prussians, returning from drill, sounded under our windows. M. Hamel stood up, very pale, in his chair. I never saw him look so tall. “My friends,” said he, “I—I—” But something choked him. He could not go on. Then he turned to the blackboard, took a piece of chalk, and, bearing on with all his might, he wrote as large as he could: “Vive La France!” Then he stopped and leaned his head against the wall, and, without a word, he made a gesture to us with his hand: “School is dismissed—you may go.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เริ่มในโรงเรียนมากดึกเช้าวัน และถูกมากกลัวของดุ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เพราะม. Hamel ได้กล่าวว่า เขาจะถามเราใน participles และฉันไม่รู้คำแรกเกี่ยวกับพวกเขา ช่วง ที่ผมคิดว่า วิ่งออกไป และใช้จ่ายวันออกมาจากประตู มันอบอุ่นดังนั้น ดังนั้นสดใส นกมีบริการริมป่า และได้เจาะทหาร Prussian ในฟิลด์เปิดหลังโรงเลื่อย มันดึงดูดมากทั้งหมดกว่ากฎสำหรับ participles แต่ฉันมีกำลังต้านทาน และรีบออกจากโรงเรียน เมื่อผมผ่านศาลามีฝูงชนด้านหน้าของกระดานข่าว ปีสอง ข่าวร้ายของเราทั้งหมดได้มาจากตัวการต่อสู้หาย ร่าง ใบสั่งบัญชาการ — และฉันคิดว่า เพื่อตัวเอง โดยไม่หยุด: "สิ่งที่สามารถจะเรื่องนี้หรือไม่" แล้ว เป็นฉันรีบโดยเร็วที่สุดเท่าที่ฉันจะไป โกดังสินค้า Wachter ที่ถูก กับเด็กฝึกงานของเขา อ่านข่าว เรียกหลังจากฉัน: "อย่าไปอย่างรวดเร็ว พัทยา คุณจะได้รับมากเวลาคุณเรียน" ฉันคิดว่า เขาถูกทำของฉัน และเข้าถึง M Hamel ของทั้งสวนเล็กน้อยหายใจลำบาก โดยปกติ เมื่อโรงเรียนเริ่ม มีคึกคักดี ซึ่งสามารถได้ยินออกในถนน การเปิด และปิดของโต๊ะทำงาน เรียนซ้ำหัวใจ หน่อย ด้วยมือของเราผ่านหูของเราเข้าใจดี และของครูไม้ดีแร็ปบนตาราง แต่ตอนนี้ ก็ยังคงดังนั้นทั้งหมด ฉันได้ตรวจนับในการหลีกหนีความวุ่นวายเข้าไปที่โต๊ะของฉันไม่ถูกเห็น แต่ แน่นอน วันนั้นทุกอย่างจะเงียบสงบที่เช้าวันอาทิตย์ ผ่านหน้าต่าง ผมเห็นเพื่อนร่วมชั้นของฉัน ในสถาน และ Hamel เมตรเดินขึ้นและลงกับไม้บรรทัดเหล็กน่ากลัวของเขาภายใต้แขนของเขาแล้ว ผมจะเปิดประตู และเข้าไปก่อนทุกคน คุณสามารถจินตนาการว่าฉันขวยเขินและกลัวว่าผม แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ม. Hamel เห็นฉัน และกล่าวว่า กรุณามาก: "ไปพักอย่างรวดเร็ว ฟรานซ์น้อย เราได้เริ่มต้นคุณ" ฝอม้านั่ง และนั่งลงที่โต๊ะของฉัน ไม่จนถึง แล้ว เมื่อฉันได้น้อยกว่าของฉันตกใจ ได้เห็นว่า ครูของเรามีเสื้อสีเขียวของเขาสวยงาม เสื้อครุยของเขา และเล็กสีดำผ้าไหม หมวก ปัก ทั้งหมด ว่าเขาไม่เคยสวมยกเว้นในวันที่ตรวจสอบและรางวัล นอกจาก โรงเรียนทั้งหมดประจักษ์จึงแปลก และปฏิญาณตน แต่สิ่งที่ประหลาดใจฉันมากที่สุดคือการ เห็น บนม้านั่งด้านหลังที่ว่างเปล่า คนหมู่บ้านที่นั่งเงียบ ๆ เช่นตนเอง เก่าซังท์ หมวกพระ อดีตนายกเทศมนตรี โพสมาสเตอร์เดิม และหลายอื่น ๆ นอกเหนือจากการ ทุกคนดูเศร้า ซังท์ได้นำรองพื้นเก่า thumbed ที่ขอบ และเขาก็เปิดค้างบนหัวเข่าของเขากับแว่นตาของเขาดีอยู่ทั่วหน้ากัน ในขณะที่สงสัยเกี่ยวกับมัน Hamel เมตรติดเก้าอี้ของเขา และ กันภัย และเบาเสียงซึ่งเขาได้ใช้กับผม กล่าวว่า: "ลูก ๆ นี้เป็นบทสุดท้ายที่จะให้คุณ ใบสั่งมาจากเบอร์ลินสอนเยอรมันในโรงเรียน Alsace และลอร์แรนน์ แบบใหม่มาวันพรุ่งนี้ นี่คือบทเรียนของฝรั่งเศส ฉันอยากให้คุณมามาก" สิ่งฟ้าผ่าดังเปรี้ยงคำเหล่านี้ถูกให้ฉัน โอ้ wretches คำว่าพวกเขามีวางที่ศาลา เรียนภาษาฝรั่งเศสของฉันสุดท้าย ทำไม ผมไม่รู้วิธีการเขียน ฉันไม่เคยจะเรียนรู้ต่อไป ฉันต้องหยุดมี แล้ว โอ้ ขอวิธีผมไม่เรียนรู้บทเรียนของฉัน หานกไข่ หรือจะเลื่อนในซาร์ หนังสือของฉัน ที่ได้ประจักษ์เช่นการรบกวนขณะที่ผ่านมา สืบ ไวยากรณ์ของฉัน และฉันประวัติของนักบุญ หนัก ถูกเพื่อนเก่าที่ฉันไม่ยอมแพ้ และ Hamel เมตร เกินไป คิดว่า เขากำลังไป ว่า ฉันจะไม่เคยเห็นเขาอีกครั้ง ทำให้ฉันลืมเกี่ยวกับไม้บรรทัดของเขาทั้งหมดและวิธี cranky เป็น คนดี มันเป็นในเกียรตินี้บทเรียนสุดท้ายที่เขาได้ใส่เสื้อผ้าวันอาทิตย์ดี และตอนนี้ ฉันเข้าใจทำไมคนเก่าของหมู่บ้านนั่งมีด้านหลังของห้อง เป็น เพราะพวกเขามี เกินไป ว่า พวกเขาก็ไม่ไปโรงเรียนมากขึ้น ทั้งยังหลักของเราของเขาสี่สิบปี ของการบริการซื่อสัตย์ และ การแสดงความเคารพสำหรับประเทศที่ตนไม่ได้ ในขณะที่ผมคิดทั้งหมดนี้ ผมได้ยินชื่อของฉัน ฉันกลับไปได้ อะไรจะฉันไม่ได้กำหนดให้ได้ว่า กฎที่ dreadful สำหรับพัก หัวใจ เสียงดัง และชัดเจน และไม่ มีความผิดพลาดหนึ่งหรือไม่ แต่ผมได้ผสมขึ้นคำแรก และยืน กดไปยังโต๊ะของฉัน ของฉันเต้นหัวใจ และไม่อันหา ผมได้ยิน Hamel เมตรพูดกับฉัน: "ฉันจะประชุมเพลิงคุณ ฟรานซ์น้อย คุณต้องรู้สึกไม่ดีพอ ดูว่ามันถูก ทุกวันที่เราได้กล่าวกับตัวเอง: ' บาท ผมถึงเวลามากมาย ฉันจะเรียนรู้มันไปเหล่านั้น ' และตอนนี้ คุณเห็นที่เราได้ออกมา อา ที่เป็นปัญหามากกับ Alsace หล่อนวางปิดเรียนจนถึงการเหล่า ตอนนี้เฟลโล่ส์เหล่านั้นค่ะจะมีสิทธิที่จะพูดกับคุณ: ' คือ คุณทำเป็นจะ Frenchmen และยัง คุณไม่สามารถพูด หรือเขียนภาษาของคุณเอง? " แต่คุณไม่ได้ฟรานซ์น้อยเลว ไม่ดี เราได้ทั้งหมดมากก่นด้วยตนเอง "พ่อแม่ไม่ได้กังวลมากให้คุณเรียนรู้ พวกเขาต้องการให้คุณทำงาน ในฟาร์ม หรือโรง งาน เพื่อให้ได้เงินน้อย และฉันได้อย่างไร ผมเคยตำหนิยัง ฉันมักจะไม่ส่งถึงคุณน้ำดอกไม้ของฉันแทนที่จะเรียนรู้บทเรียนของคุณหรือไม่ และเมื่ออยากจะไปตกปลา ได้ฉันไม่ให้คุณวันหยุดหรือไม่" แล้ว จากสิ่งหนึ่งไปยังอีก M. Hamel ได้พูดภาษาฝรั่งเศส บอกว่า เป็นภาษาที่สวยที่สุดในโลก — ชัดเจน สุดทางตรรกะ ว่า เราต้องปกป้องในหมู่พวกเรา และไม่เคยลืมมัน เมื่อคนที่ enslaved ตราบเท่า พวกเขาถืออย่างรวดเร็วกับภาษาของพวกเขาก็ว่า พวกเขามีคีย์การเข้าคุกของพวกเขา แล้วเขาเปิดเป็นไวยากรณ์ และอ่านบทเรียนของเรา ผมตั้งใจดูวิธีที่ดีที่ฉันเข้าใจ ทั้งหมดเขากล่าวว่า ดูเหมือนง่าย ง่าย ผมคิดว่า เกินไป ฉันก็ไม่เคยฟังให้รอบคอบ และเขาก็ไม่อธิบายทุกอย่าง ด้วยความอดทนมาก มันดูเหมือนเกือบจะเป็นคนยากจนอยากให้เขารู้ก่อนออกไปทั้งหมด การใส่ทั้งหมดลงไปในหัวของเราที่จังหวะหนึ่ง หลังจากไวยากรณ์ เรามีบทเรียนในการเขียน วันที่ M. Hamel มีสำเนาใหม่เรา เขียนในมือกลมสวยงาม: ฝรั่งเศส Alsace ฝรั่งเศส Alsace พวกเขาดูเหมือนลอยทุกธงน้อยในโรงเรียนห้องพัก แขวนจากท่อนไม้ด้านบนของโต๊ะทำงานของเรา คุณควรจะได้เห็นวิธีตั้งทุกคนทำงาน และวิธีเงียบมันเป็น เสียงเท่านั้นเกาของปากกาที่มากกว่ากระดาษ เมื่อด้วงบางบินใน แต่ไม่มีใครจ่ายความสนใจใด ๆ พวกเขา แม้ไม่ littlest คน ที่ทำงานบนติดตามของปลาตะขอ ว่าที่ถูกฝรั่งเศส เกินไป บนดาดฟ้า cooed นกต่ำมาก และฉันคิดกับตัวเองว่า: "พวกเขาให้ร้องเพลงในเยอรมัน แม้แต่นก" เมื่อใดก็ตามผมมองขึ้นจากเขียนฉันเห็น Hamel เมตรที่นั่งแบบเก้าอี้ของเขาและพร้อมก่อน ที่สิ่งหนึ่ง แล้ว ที่ อื่น ว่าจะต้องแก้ไขในจิตใจของเขา เพียงวิธีทุกอย่างดูที่โรงเรียนห้องพักเล็กน้อย แฟนซี สี่สิบปี เคยมีในสถานที่เดียวกัน มีสวนอยู่นอกหน้าต่างและชั้นของเขาหน้าเขา ของเขาเพียงเช่นนั้น โต๊ะและม้านั่งได้ถูกสวมใส่ราบรื่น วอลนัทต้นไม้ในสวนกำลังสูง และ hopvine ที่เขาก็ปลูกเอง twined เกี่ยวกับ windows ไปยังดาดฟ้า ว่ามันต้องมีเสียหัวใจไปให้คนยากจนทั้งหมด ได้ยินน้องย้ายเกี่ยวกับในห้องข้าง ส่งกางเกงของพวกเขา สำหรับพวกเขาต้องออกจากประเทศวันถัดไป แต่เขากล้าฟังเรียนล่ามาก หลังจากเขียน เรามีบทเรียนในประวัติศาสตร์ แล้ว ทารกร้องบาของพวกเขา เป็น bi บ่อ bu. ลงมีทางห้องซังท์เก่าใส่แว่นตาของเขา และ ถือรองพื้นของเขาในมือทั้งสองข้าง สะกดตัวอักษรด้วย คุณสามารถดูว่า เขา เกินไป ไม่ร้องไห้ เสียงของเขา trembled ด้วย และก็ตลกให้ฟังเขาที่เราทุกคนต้องหัวเราะ และร้องไห้ อา วิธีที่ดีผมจำ บทเรียนสุดท้ายที่ ทุกครั้งที่นาฬิกาโบสถ์หลง twelve แล้ว Angelus ในขณะเดียวกัน trumpets ของชนปรัสเซีย กลับจากสว่าน แต่เพียงแห่งภายใต้ windows ของเราด้วย ม. Hamel ยืน ซีดมาก ในเก้าอี้ของเขา ผมไม่เคยเห็นเขาดูสูงดังนั้น "เพื่อนของฉัน กล่าวว่า เขา, " ฉันคือฉัน — " แต่สิ่งที่ทำให้เขา คงไม่สามารถไปใน แล้วเขาก็หันไปกระดานดำ เอาชิ้นส่วนของชอล์ก และ ลูกปืนบน ด้วยอาจของเขา เขาเขียนเป็นขนาดใหญ่ที่เขาสามารถ: "เวลาฝรั่งเศส" แล้วเขาหยุด และพิงศีรษะกับผนัง และ โดยคำ เขาทำรูปแบบลายเส้นให้เรา ด้วยมือของเขา: "ไล่โรงเรียน — คุณจะไปได้"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันเริ่มต้นสำหรับโรงเรียนดึกมากในเช้าวันนั้นและอยู่ในความกลัวที่ยิ่งใหญ่ของการด่าว่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะเอ็ม Hamel ได้บอกว่าเขาจะถามเราเกี่ยวกับกริยาและผมไม่ทราบคำแรกเกี่ยวกับพวกเขา สำหรับช่วงเวลาที่ผมคิดว่าในการทำงานออกไปและใช้จ่ายวันออกมาจากประตู มันจึงอบอุ่นสดใสมาก นกถูกร้องเจี๊ยก ๆ ที่ขอบของป่า; และในการกลับมาเปิดสนามของโรงเลื่อยทหารปรัสเซียได้รับการขุดเจาะ มันเป็นที่ดึงดูดมากขึ้นกว่ากฎกริยา แต่ฉันมีความแข็งแรงที่จะต่อต้านและรีบไปโรงเรียน และเมื่อเราผ่านศาลากลางจังหวัดมีฝูงชนที่ด้านหน้าของกระดาน ในช่วงสองปีที่ผ่านมาทุกข​​่าวร้ายของเราได้มาจากที่นั่นที่ต่อสู้หายไปร่างคำสั่งของผู้บังคับบัญชาเจ้าหน้าที่และฉันคิดกับตัวเองโดยไม่หยุด: "สิ่งที่สามารถเรื่องตอนนี้" แล้วที่ผม รีบโดยเร็วที่สุดเท่าที่ฉันจะไปช่างตีเหล็ก, Wachter ที่อยู่ที่นั่นมีเด็กฝึกงานของเขาอ่านข่าวที่เรียกว่าหลังจากที่ฉัน: "อย่าไปอย่างรวดเร็ว, Bub; คุณจะได้รับไปยังโรงเรียนของคุณในเวลามากมาย! "ผมคิดว่าเขาทำให้ความสนุกของฉันและถึงสวนน้อยเอ็ม Hamel ทั้งหมดออกมาจากลมหายใจ โดยปกติเมื่อโรงเรียนเริ่มมีความคึกคักที่ดีซึ่งอาจจะได้ยินออกมาในถนนที่การเปิดและปิดของโต๊ะทำงานบทเรียนซ้ำแล้วซ้ำอีกในเวลาเดียวกันมากดังด้วยมือของเราผ่านหูของเราจะเข้าใจได้ดีขึ้นและที่ดีของครู ไม้บรรทัดเคาะบนโต๊ะ แต่ตอนนี้มันเป็นทั้งหมดเพื่อให้ยังคง! ผมได้นับความวุ่นวายที่จะได้รับไปที่โต๊ะทำงานของฉันโดยไม่ต้องเห็น แต่แน่นอนว่าทุกวันจะต้องเป็นที่เงียบสงบเป็นเช้าวันอาทิตย์ ผ่านหน้าต่างที่ผมเห็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันอยู่แล้วในสถานที่ของพวกเขาและเอ็ม Hamel เดินขึ้นและลงด้วยไม้บรรทัดเหล็กของเขาที่น่ากลัวภายใต้แขนของเขา ผมจะเปิดประตูและไปในก่อนที่จะทุกคน คุณสามารถจินตนาการว่าผมหน้าแดงและวิธีการที่ผมกลัว แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เอ็ม Hamel เห็นฉันและกล่าวว่ามากกรุณา: "ไปที่สถานที่ของคุณได้อย่างรวดเร็วฟรานซ์น้อย เราได้เริ่มต้นโดยคุณ. "ผมกระโดดข้ามม้านั่งและนั่งลงที่โต๊ะทำงานของฉัน ไม่จนแล้วเมื่อฉันได้มีน้อยกว่าความน่ากลัวของฉันฉันไม่เห็นว่าครูของเรามีในเสื้อคลุมของเขาที่สวยงามเขียวเสื้อครุยของเขาและหมวกผ้าไหมสีดำเล็ก ๆ น้อย ๆ ทุกปักว่าเขาไม่เคยสวมยกเว้นในการตรวจสอบและได้รับรางวัล วัน นอกจากนี้ทั้งโรงเรียนเพื่อให้ดูเหมือนแปลกและเคร่งขรึม แต่สิ่งที่ฉันประหลาดใจมากที่สุดก็คือการมองเห็นอยู่บนม้านั่งด้านหลังที่มักจะว่างเปล่าหมู่บ้านคนนั่งอยู่อย่างเงียบ ๆ เหมือนเราเอง เก่า Hauser กับหมวกของเขาสามมุม, อดีตนายกเทศมนตรี, ไปรษณีย์อดีตและอื่น ๆ หลาย ๆ นอกจาก ทุกคนมองเศร้า และ Hauser ได้นำไพรเมอร์เก่าที่เปรอะเปื้อนที่ขอบและเขาถือมันไว้เปิดบนเข่าของเขาด้วยแว่นตาที่ดีของเขานอนอยู่ทั่วหน้า ในขณะที่ฉันถูกสงสัยเกี่ยวกับมันทั้งหมดเมตร Hamel ติดตั้งเก้าอี้ของเขาและในหลุมศพเดียวกันและน้ำเสียงอ่อนโยนที่เขาได้นำมาใช้กับฉันกล่าวว่า "เด็กของฉันนี้เป็นบทเรียนสุดท้ายที่ฉันจะให้คุณ เพื่อที่ได้มาจากเบอร์ลินจะสอนเพียงเยอรมันในโรงเรียนของวิตเซอร์แลนด์และลอร์เร เจ้านายคนใหม่มาในวันพรุ่งนี้ นี้เป็นบทเรียนฝรั่งเศสสุดท้ายของคุณ ฉันต้องการให้คุณได้รับการเอาใจใส่มาก. "สิ่งที่ฟ้าผ่าคำเหล่านี้มีให้ฉัน โอ้ wretches; นั่นคือสิ่งที่พวกเขาได้นำขึ้นที่เมืองฮอลล์! ฝรั่งเศสบทเรียนที่ผ่านมาของฉัน ทำไมฉันแทบจะรู้วิธีการเขียน ฉันไม่ควรจะเรียนรู้เพิ่มเติมใด ฉันจะต้องหยุดเพียงแค่นั้นแล้ว! โอ้วิธีการขอโทษผมไม่ได้เรียนรู้บทเรียนของฉันสำหรับการแสวงหาไข่นกหรือจะเลื่อนบนซาร์! หนังสือของฉันที่ดูเหมือนเช่นความรำคาญในขณะที่ที่ผ่านมาหนักเพื่อที่จะดำเนินการไวยากรณ์ของฉันและฉันประวัติศาสตร์ของเซนต์สเป็นเพื่อนเก่าตอนนี้ที่ฉันไม่สามารถให้ขึ้น และเอ็ม Hamel เกินไป ความคิดที่ว่าเขากำลังจะไปที่ฉันไม่เคยจะเห็นเขาอีกครั้งทำให้ฉันลืมทุกอย่างเกี่ยวกับผู้ปกครองและวิธีการที่บ้าๆบอ ๆ เขาเป็นของเขา คนที่น่าสงสาร! มันเป็นเกียรติของบทเรียนที่ผ่านมานี้ว่าเขาได้ใส่เสื้อผ้าอาทิตย์ของเขาดีและตอนนี้ฉันเข้าใจว่าทำไมคนแก่ของหมู่บ้านกำลังนั่งอยู่ที่นั่นในด้านหลังของห้อง มันเป็นเพราะพวกเขามีความเสียใจเช่นกันว่าพวกเขาไม่ได้ไปโรงเรียนมากขึ้น มันเป็นวิธีการของพวกเขาขอบคุณเจ้านายของเราเป็นเวลาสี่สิบปีที่ผ่านมาของการให้บริการที่ซื่อสัตย์และการแสดงความเคารพของพวกเขาสำหรับประเทศที่พวกเขาไม่มาก ในขณะที่ผมคิดว่าทั้งหมดนี้ผมได้ยินชื่อของฉันเรียกว่า ได้มีการเปิดของฉันที่จะท่อง สิ่งที่จะฉันไม่ได้ให้เพื่อให้สามารถที่จะบอกว่าการปกครองที่น่ากลัวกับกริยาทั้งหมดที่ผ่านมากดังและชัดเจนและไม่มีการผิดพลาด? แต่ผมได้รับการผสมขึ้นอยู่กับคำพูดแรกและยืนอยู่ที่นั่นถือไปที่โต๊ะทำงานของฉันหัวใจของฉันเต้นและไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมอง ผมได้ยินเอ็ม Hamel พูดกับผมว่า "ผมจะไม่ด่าว่าคุณฟรานซ์น้อย คุณต้องรู้สึกไม่ดีพอ มาดูกันว่ามันคือ ทุกวันที่เราได้พูดกับตัวเอง: 'Bah! ฉันมีเวลาเหลือเฟือ ฉันจะเรียนรู้มันไปวันรุ่งขึ้น. และตอนนี้คุณดูว่าเราได้ออกมา อาว่าเป็นปัญหาใหญ่ที่มีวิตเซอร์แลนด์; เธอทำให้ปิดการเรียนรู้จนถึงพรุ่งนี้ ตอนนี้พวกที่ออกมีจะมีสิทธิที่จะพูดกับคุณ: 'มันเป็นวิธีการ; คุณหลอกว่าเป็นฝรั่งเศสและยังคุณไม่สามารถพูดหรือเขียนภาษาของคุณเอง? แต่คุณไม่ได้เลวร้ายที่สุดน่าสงสารฟรานซ์น้อย เราได้ทั้งหมดเป็นเรื่องที่ดีในการตำหนิตัวเองกับ "พ่อแม่ของคุณไม่ได้กังวลมากพอที่จะช่วยให้คุณเรียนรู้ พวกเขาต้องการที่จะทำให้คุณสามารถทำงานในฟาร์มหรือที่โรงงานเพื่อที่จะมีเงินน้อยมาก และฉัน? ฉันได้รับการตำหนิยัง ฉันไม่ได้มักจะส่งไปในน้ำดอกของฉันแทนของการเรียนรู้บทเรียนของคุณหรือไม่ และเมื่อฉันอยากจะไปตกปลาที่ผมจะไม่เพียงให้คุณวันหยุด "จากนั้นจากสิ่งหนึ่งไปยังอีก Hamel เอ็มไปในการพูดคุยของภาษาฝรั่งเศสบอกว่ามันเป็นภาษาที่สวยที่สุดในโลก ชัดเจนตรรกะมากที่สุด ที่เราจะต้องรักษามันในหมู่พวกเราและไม่เคยลืมมันเพราะเมื่อมีคนถูกกดขี่ตราบใดที่พวกเขายึดมั่นในภาษาของพวกเขาจะเป็นถ้าพวกเขามีกุญแจสำคัญในการติดคุกของพวกเขา จากนั้นเขาก็เปิดไวยากรณ์และอ่านเราบทเรียนของเรา ฉันประหลาดใจที่จะเห็นวิธีที่ดีที่ผมเข้าใจมัน ทั้งหมดที่เขากล่าวว่าดูเหมือนเพื่อให้ง่ายและง่ายมาก ผมคิดว่าเกินไปที่ฉันไม่เคยฟังอย่างระมัดระวังและว่าเขาไม่เคยอธิบายทุกอย่างด้วยความอดทนมาก มันดูเหมือนเกือบจะเป็นถ้าคนยากจนอยากจะให้พวกเราทุกคนเขารู้ว่าก่อนที่จะออกไปและจะนำมันเข้าไปในหัวของเราที่หนึ่งจังหวะ หลังจากไวยากรณ์เรามีบทเรียนในการเขียน วันที่เอ็ม Hamel มีชุดใหม่สำหรับเราเขียนไว้ในมือที่สวยงามรอบ: ฝรั่งเศส, Alsace, ฝรั่งเศส, Alsace พวกเขาดูเหมือนจะเป็นธงเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ลอยอยู่ทั่วไปในโรงเรียนห้องแขวนจากแกนที่ด้านบนของโต๊ะทำงานของเรา คุณควรจะได้เห็นวิธีการที่ทุกคนชุดที่จะทำงานและวิธีการที่เงียบสงบมันเป็น! เสียงเพียงอย่างเดียวคือเกาของปากกาผ่านกระดาษ เมื่อแมลงบินในบาง; แต่ไม่มีใครให้ความสนใจใด ๆ ที่พวกเขาไม่แม้แต่คนที่เล็กที่สุดที่ทำงานที่เหมาะสมในการติดตามของพวกเขาปลาตะขอเช่นถ้าที่ฝรั่งเศสด้วย บนหลังคานกพิราบ cooed ที่ต่ำมากและฉันคิดกับตัวเอง "พวกเขาจะทำให้พวกเขาร้องเพลงในเยอรมันแม้นกพิราบ" เมื่อใดก็ตามที่ผมมองขึ้นจากการเขียนของฉันฉันเห็นเอ็ม Hamel นั่งนิ่งในเก้าอี้ของเขาและจ้องครั้งแรกที่ สิ่งหนึ่งแล้วอย่างอื่นเช่นถ้าเขาต้องการที่จะแก้ไขปัญหาในใจของเขาเพียงแค่ว่าทุกอย่างมองในโรงเรียนห้องที่เล็ก ๆ น้อย ๆ แฟนซี! สี่สิบปีที่เขาเคยมีในสถานที่เดียวกันกับสวนของเขาออกไปข้างนอกหน้าต่างและชั้นเรียนของเขาในหน้าของเขาเช่นเดียวกับที่ เพียงโต๊ะและม้านั่งได้รับการสวมใส่เรียบ วอลนัทต้นไม้ในสวนได้สูงและ hopvine ว่าเขาได้ปลูกเองนเนื้อเกี่ยวกับหน้าต่างขึ้นไปบนหลังคา วิธีการที่จะต้องมีการแบ่งหัวใจของเขาที่จะออกจากมันทุกคนที่น่าสงสาร จะได้ยินเสียงน้องสาวของเขาเคลื่อนไหวเกี่ยวกับในห้องพักด้านบนบรรจุลำต้นของพวกเขา สำหรับพวกเขาจะต้องออกจากประเทศในวันถัดไป แต่เขามีความกล้าหาญที่จะได้ยินทุกบทเรียนที่ผ่านมามาก หลังจากที่เขียนเรามีบทเรียนในประวัติศาสตร์และจากนั้นทารกสวดมนต์ ba ของพวกเขาเป็นสองบ่อ, bu ลงที่ด้านหลังของห้องพักเก่า Hauser ได้ใส่แว่นตาของเขาและถือไพรเมอร์ของเขาในมือทั้งสองสะกดตัวอักษรกับพวกเขา คุณจะได้เห็นว่าเขาก็ร้องไห้; เสียงของเขาสั่นด้วยอารมณ์และมันก็ตลกที่จะได้ยินเสียงของเขาที่เราทุกคนต้องการที่จะหัวเราะและร้องไห้ ah, วิธีที่ดีผมจำได้ว่ามันเป็นบทเรียนสุดท้ายที่ ทั้งหมดในครั้งเดียวคริสตจักรนาฬิกาตีสิบสอง จากนั้นน่าเสียดาย ในขณะเดียวกันเสียงแตรของปรัสเซียกลับมาจากการฝึกซ้อมเป่าภายใต้หน้าต่างของเรา เอ็ม Hamel ยืนขึ้นซีดมากในเก้าอี้ของเขา ฉันไม่เคยเห็นเขาดูสูงดังนั้น "เพื่อนของฉัน" กล่าวว่าเขา "I-" แต่สิ่งที่เขาสำลัก เขาไม่สามารถไปใน จากนั้นเขาก็หันไปกระดานดำเอาชิ้นส่วนของชอล์กและแบริ่งกับเขาทั้งหมดอาจเขาเขียนขนาดใหญ่ที่สุดเท่าที่เขาสามารถทำได้: "Vive La France" จากนั้นเขาก็หยุดและโน้มตัวหัวของเขากับผนังและโดยไม่ต้อง คำที่เขาทำท่าทางให้เราด้วยมือของเขา: "โรงเรียนจะไล่คุณอาจไป."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมเริ่มไปโรงเรียนสายมากในเช้าวันนั้น และก็กลัวมาก ตำหนิ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะม. แฮเมิลได้กล่าวว่าเขาจะถามเรา participles และฉันไม่ทราบว่า คำแรกที่เกี่ยวกับพวกเขา ตอนนี้ผมคิดที่จะหนีและการใช้จ่ายวันออกจากประตู มันอบอุ่น สดใสมาก ! นกกำลังร้องอยู่ที่ขอบของป่าและสนามเปิดหลังของโรงเลื่อยที่ปรัสเซียทหารถูกเจาะ มันคือทั้งหมดที่มากขึ้นดึงดูดมากกว่ากฎสำหรับ participles , แต่ฉันมีความแข็งแรงที่จะขัดขืน และรีบเดินออกจากโรงเรียน ตอนที่ฉันผ่านศาลากลาง มีฝูงชนในหน้าบอร์ดประกาศ สำหรับสองปีสุดท้ายของเราทั้งหมดข่าวร้ายได้มาจากมีสูญเสียการต่อสู้ , ร่าง ,คำสั่งของผู้บังคับบัญชาและฉันคิดกับตัวเอง โดยไม่หยุด " คืออะไรขึ้น ? " เมื่อฉันรีบมาโดยเร็วที่สุดเท่าที่ฉันสามารถไป , ช่างตีเหล็ก , wachter ใครอยู่ตรงนั้น กับลูกศิษย์ อ่านแถลงการณ์ เรียกว่าหลังจากฉัน : " ไม่กลับเร็ว เพื่อน คุณจะได้เรียนในเวลามากมาย ! " ฉันนึกว่าเขาพูดเล่น และถึงม.แฮเมิลเล็กน้อยสวนทั้งหมดออกมาจากลมหายใจ โดยปกติ เมื่อโรงเรียนเริ่มมีความวุ่นวายมาก ซึ่งอาจจะได้ยินในถนน , การเปิดและปิดของโต๊ะเรียนซ้ำในพร้อมเพรียงกันดังมาก มือของเราผ่านหูของเราให้เข้าใจที่ดี และเป็นครูที่ดีไม้บรรทัดเคาะบนโต๊ะ แต่ตอนนี้มันนิ่งมาก !ผมนับในความสับสนวุ่นวายไปที่โต๊ะของฉัน โดยไม่มีคนเห็น แต่ แน่นอน วันนั้นทุกอย่างต้องเงียบ เป็นเช้าวันอาทิตย์ ผ่านทางหน้าต่าง ผมเห็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันอยู่แล้วในสถานที่ของพวกเขา และ แฮเมิลเดินขึ้นเดินลงเขาน่ากลัวเหล็กไม้บรรทัดภายใต้แขนของเขา ฉันเปิดประตูเข้าไปก่อนทุกคน คุณสามารถจินตนาการว่าฉันหน้าแดงและตกใจที่ฉันเป็นแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมตร แฮเมิลเห็นฉันและกล่าวว่าละเมียดละไมมาก : " ไปที่สถานที่ของคุณได้อย่างรวดเร็ว น้อย ฟรานซ์ เราเริ่มต้นโดยไม่มีคุณ " ฉันกระโดดข้ามเก้าอี้และนั่งลงที่โต๊ะของฉัน ไม่จนกว่าจะถึงตอนนั้น ตอนที่ผมได้น้อยกว่าความกลัวของฉัน ฉันพบว่าคุณครูมีขนสีเขียวของเขาที่สวยงาม , เสื้อลูกไม้ของเขา , และสีดำ ผ้าไหม หมวก ทั้งปักที่เขาไม่ใส่ ยกเว้นการตรวจสอบและได้รับรางวัลในวัน นอกจากนี้ ทั้งโรงเรียนดูแปลกและเคร่งขรึม แต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจมากที่สุด คือ เห็น บนม้านั่ง ที่เคยว่างเปล่า ผู้คนในหมู่บ้านก็นั่งอยู่เงียบๆ เหมือนตัวเรา ; เก่า เฮาเซอร์ กับหมวกสามมุม นายกเทศมนตรี อดีตก็อดีต , และหลายอื่น ๆนอกเหนือจาก ทุกคนดูเศร้า ;แล้วเฮาเซอร์นำแนวทางเก่า thumbed ที่ขอบ และเขาถือมันเปิดบนเข่าของเขากับของเขามาก แว่นโกหกทั้งเพ ในขณะที่ผมกำลังสงสัยเกี่ยวกับมันทั้งหมด , ม. แฮเมิลติดตั้งเก้าอี้ของเขาในหลุมเดียวกัน และน้ำเสียงอ่อนโยนที่เขาเคยมา กล่าวว่า " เด็ก ๆของฉันนี้เป็นบทเรียนสุดท้ายที่ผมจะให้คุณมีคำสั่งมาจากเบอร์ลิน สอนเยอรมันเท่านั้น โรงเรียนในฝรั่งเศส และ ลอเรน เจ้านายใหม่มาพรุ่งนี้ นี่คือบทเรียนสุดท้ายของฝรั่งเศส ฉันต้องการให้คุณใส่ใจมาก แล้วอยู่คำเหล่านี้มา โอ้ , ร้ายกาจ ; นั่นคือสิ่งที่พวกเขาสร้างขึ้นที่เมืองฮอลล์ บทเรียนสุดท้ายของฉันฝรั่งเศส ! ทำไม ผมไม่ค่อยรู้วิธีการเขียน ฉันควรเรียนรู้เพิ่มเติมใด ๆ !ฉันต้องหยุดมัน ! โอ้ ขอโทษ ผมไม่ได้เรียนรู้บทเรียนของฉันเพื่อหาไข่ของนก หรือจะเลื่อนบนซาร์ ! หนังสือของฉันที่ดูเหมือนจะน่ารำคาญไปสักพักแล้ว หนัก , ไวยากรณ์ , และประวัติของนักบุญ เป็นเพื่อนเก่า ตอนนี้ผมไม่สามารถยอมแพ้ได้ และ แฮเมิลด้วย ความคิดที่เขาจะจากไป ผมก็ไม่เคยเห็นเขาอีกทำให้ฉันลืมเรื่องทั้งหมดของผู้ปกครองของตนและเขาเป็นยังไงๆ บอๆ ชายที่น่าสงสาร ! มันเป็นในเกียรติของบทเรียนบทสุดท้ายที่เขาได้ใส่เสื้อผ้าของเขาวันอาทิตย์ก็ได้ ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมชายชราของหมู่บ้านนั่งอยู่หลังห้อง มันเป็นเพราะพวกเขาขอโทษเหมือนกัน ที่เค้ายังไม่ไปโรงเรียนอีกมันเป็นวิธีของพวกเขาขอบคุณอาจารย์ของเราอายุสี่สิบของการบริการที่ซื่อสัตย์ และแสดงความเคารพของพวกเขาสำหรับประเทศที่พวกเขาไม่มี ในขณะที่ผมกำลังคิดเรื่องนี้ ฉันได้ยินชื่อของฉันโทรมา มันถูกเปิดอ่าน ผมไม่ได้ให้สามารถพูดกฎที่น่ากลัวสำหรับกริยาทั้งหมดผ่าน ดังและชัดเจนและปราศจากความผิดพลาด ?แต่ผมสับสนกับคำแรก และยืนถือบนโต๊ะทำงานของฉัน หัวใจของฉันเต้นแรง และ ไม่กล้าดู ฉันได้ยินมาว่าม. แฮเมิลบอกฉัน : " ผมจะไม่ด่าคุณ น้อย ฟรานซ์ คุณต้องรู้สึกไม่ดีพอ ดูว่ามันเป็นยังไง ! ทุก ๆ วัน เราได้พูดกับตัวเอง : ' ฮึ่ม ! ฉันมีเวลาอีกเยอะ ฉันจะเรียนรู้มันพรุ่งนี้ " และตอนนี้คุณจะเห็นที่ที่เราเคยมา อ่านั่นเป็นปัญหาใหญ่กับฝรั่งเศส เธอไม่ยอมเรียนจนถึงพรุ่งนี้ ตอนนี้เจ้าพวกนั้นจะไม่มีสิทธิที่จะพูดกับคุณ : ' มันเป็นยังไง คุณแกล้งทำเป็นฝรั่งเศส และยังไม่สามารถพูดหรือเขียนภาษาของคุณเอง ? แต่คุณไม่ได้แย่ น่าสงสาร ฟรานซ์ เราได้ทั้งหมดมากว่าตัวเราเองด้วย " พ่อแม่ไม่กังวล พอคุณได้เรียนรู้พวกเขาต้องการให้คุณทำงานในฟาร์ม หรือในโรงงาน เพื่อมีเงินมากกว่า และฉัน ? ผมถูกตำหนิด้วย ฉันไม่ได้มักจะส่งน้ำดอกไม้ของฉันแทนที่จะเรียนรู้บทเรียนของคุณ และเมื่อฉันต้องการที่จะไปตกปลา ผมไม่เพียง แต่ช่วยให้คุณวันหยุด ? " งั้น จากสิ่งหนึ่งไปยังอีก เมตร แฮเมิลเดินไปพูดคุยของภาษาฝรั่งเศสบอกว่ามันเป็นภาษาที่สวยงามที่สุดในโลกชัดเจน , ตรรกะมากที่สุด ที่เราต้องปกป้องมันกับเราไม่เคยลืมมัน เพราะเมื่อคนเป็นทาสตราบใดที่พวกเขายึดมั่นในภาษาของพวกเขาเป็นถ้าพวกเขาได้กุญแจคุกของพวกเขา แล้วเขาเปิดไวยากรณ์มาอ่านบทเรียนของเรา ฉันประหลาดใจเพื่อดูว่าผมเข้าใจมัน ทั้งหมดที่เขาพูดดูเหมือนง่ายดังนั้นง่ายดังนั้น ! คิดเหมือนกัน ว่าผมไม่เคยฟังอย่างระมัดระวังและเขาไม่เคยอธิบายทุกอย่าง มีความอดทนมาก ดูเหมือนว่าเกือบจะเหมือนคนจน อยากให้เขารู้ก่อนที่จะออกไป และใส่มันเข้าไปในหัวของเราในหนึ่งจังหวะ หลังจากที่เราได้บทเรียนไวยากรณ์ในการเขียน วันนั้นม. แฮเมิลมีเล่มใหม่ให้เราเขียนในมือสวยกลม : ฝรั่งเศสฝรั่งเศส , ฝรั่งเศส , ฝรั่งเศส . พวกเขาดูเหมือนเล็กน้อยธงลอยทุกที่ในห้องเรียน แขวนจากไม้เท้าที่ด้านบนของโต๊ะของเรา คุณควรจะได้เห็นทุกชุดหนึ่งทำงาน แล้วเงียบเลย เสียงเพียงอย่างเดียวคือเกาของปากกาบนกระดาษ เมื่อมีแมลงบิน แต่ไม่มีใครสนใจพวกเขาแม้แต่เล็กน้อยที่คนที่ทำงานอยู่ในการติดตามของตะขอเกี่ยวปลา เช่น ถ้าเป็นฝรั่งเศสด้วย บนหลังคานกพิราบ cooed ต่ำมากและฉันคิดกับตัวเอง : " พวกเขาจะทำให้พวกเขาร้องเพลงในเยอรมัน แม้แต่นกพิราบ ? " เมื่อผมเงยหน้าขึ้นจากการเขียนของฉันฉันเห็นม. แฮเมิลนั่งอยู่นิ่งในเก้าอี้ของเขาและมองแรกที่สิ่งหนึ่ง แล้วตอนอื่นเช่นถ้าเขาต้องการแก้ไขในจิตใจของเขาแล้ว ทุกอย่างดูที่โรงเรียนนี้ห้อง แฟนซี สี่สิบปีเขาได้รับมีในสถานที่เดียวกันกับสวนของเขานอกหน้าต่างและชั้นเรียนของเขาต่อหน้าเขาแบบนี้ . . . เฉพาะโต๊ะและม้านั่งได้สวมใส่ราบรื่น ; วอลนัทต้นไม้ในสวน สูงกว่านี้และ hopvine ที่เขาปลูกเองรัดเกี่ยวกับหน้าต่าง หลังคา ทำไมมันต้องทำลายหัวใจของเขาไปหมด คนยากจน ที่ได้ยินน้องสาวของเขาย้ายเกี่ยวกับในห้องข้างบน บรรจุกางเกงของพวกเขา พวกเขาต้องออกจากประเทศในวันถัดไป แต่เขาก็มีความกล้าหาญที่จะได้ยินทุกบทเรียน จนนาทีสุดท้าย หลังจากเขียน เราได้บทเรียนในประวัติศาสตร์แล้วลูกจะสวดมนต์ บา บี โบ บู ลงไปที่ด้านหลังของห้องเก่า เฮาเซอร์ ได้ใส่แว่นของเขาและถือหลักของเขาในมือทั้งสองสะกดอักษรด้วย คุณสามารถดูว่า เขาก็ร้องไห้ เสียงของเขาสั่นด้วยอารมณ์ และมันตลกมากที่ได้ยินเขา ว่าเราทุกคนต้องการที่จะหัวเราะและร้องไห้ อ่า ยังไงฉันก็จำมันได้ว่าบทเรียนสุดท้าย !ที่โบสถ์ นาฬิกาตี 12 จากนั้น Angelus . ทันใดนั้นเองเสียงแตรของปรัสเซียน กลับมาจากเจาะเสียงภายใต้ Windows ของเรา เมตร แฮเมิลยืนหน้าซีดอยู่ในเก้าอี้ของเขา ผมไม่เคยเห็นเขาดูสูงมาก " เพื่อนของฉัน " เขากล่าว " ผม - " แต่สิ่งที่บีบคอเขา เขาจะไม่ไปต่อ จากนั้นเขาก็กลายเป็นกระดานดำ เอาชิ้นส่วนของชอล์ก , และอดทนกับเขาได้เขียนมากที่สุดเท่าที่เขาสามารถ " Vive la France ! " แล้วเขาก็หยุดและพิงศีรษะกับผนัง และ โดยไม่ต้องพูดอะไร เขาท่าทางเรากับมือของเขา : " โรงเรียนออกคุณอาจไป