Philosophy of science is a branch o

Philosophy of science is a branch of philosophy concerned with the foundations, methods, and implications of science. The central questions concern what counts as science, the reliability of scientific theories, and the purpose of science. This discipline overlaps with metaphysics, ontology and epistemology, for example, when it explores the relationship between science and truth.

There is no consensus on many central problems in philosophy of science, including whether science can reveal the truth about unobservable things and whether scientific reasoning can be justified at all. In addition to these general questions about science as a whole, philosophers of science consider problems that apply to particular sciences such as biology or physics. Some philosophers of science also use contemporary results in science to reach conclusions about philosophy.

While the relevant history of philosophy dates back at least to Aristotle, philosophy of science emerged as a distinct discipline only in the middle of the 20th century in the wake of logical positivism, a movement that aimed to formulate criteria to ensure all philosophical statements' meaningfulness and objectively assess them. Thomas Kuhn's book The Structure of Scientific Revolutions brought the word "paradigm" into the mainstream, meaning the set of practices that define a scientific discipline in a particular period. Kuhn challenged the established view that science achieves clear progress over time.

Today, some thinkers seek to ground science in axiomatic assumptions such as the uniformity of nature. The majority of philosophers of science, however, take a coherentist approach to science in which a theory is validated if it makes sense of observations as part of a coherent whole. Still others, and Paul Feyerabend in particular, argue that there is no such thing as the "scientific method", so all approaches to science should be allowed, including explicitly supernatural ones. Another approach to thinking about science is to study how knowledge is created from a sociological perspective. Finally, there is a tradition in Continental philosophy which approaches science from the perspective of a rigorous analysis of human experience.

Philosophy of the particular sciences ranges from questions about the nature of time raised by Einstein's general relativity to the implications of economics for public policy. A central theme is whether one scientific discipline can be reduced to the terms of another. That is, can chemistry be reduced to physics, or can sociology be reduced to individual psychology? The general questions of philosophy of science also arise with greater specificity in the particular sciences. For instance, the question of the validity of scientific reasoning is seen in a different guise in the foundations of statistics. The question of what counts as science and what should be excluded arises as a life-or-death matter in the philosophy of medicine. And philosophies of biology, psychology, and the social sciences explore whether the scientific study of human nature can achieve objectivity or is inevitably shaped by values and social relations.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปรัชญาวิทยาศาสตร์คือ สาขาของปรัชญาที่เกี่ยวข้องกับมูลนิธิ วิธีการ และผลกระทบของวิทยาศาสตร์ ถามกลางเกี่ยวอะไรนับเป็นวิทยาศาสตร์ ความน่าเชื่อถือของทฤษฎีวิทยาศาสตร์ และวัตถุประสงค์ของวิทยาศาสตร์ วินัยนี้ทับซ้อน กับอภิปรัชญา ภววิทยา ญาณวิทยา เช่น เมื่อจะพิจารณาความสัมพันธ์ระหว่างวิทยาศาสตร์และความจริงมีเป็นมติไม่บนกลางปัญหามากในปรัชญาของวิทยาศาสตร์ รวมทั้งวิทยาศาสตร์สามารถเปิดเผยความจริงเกี่ยวกับสิ่ง unobservable ว่าเหตุผลทางวิทยาศาสตร์สามารถจะชิดขอบเลย นอกจากนี้คำถามทั่วไปเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ทั้งหมด ปรัชญาวิทยาศาสตร์พิจารณาปัญหาที่นำไปใช้กับเฉพาะวิทยาศาสตร์เช่นชีววิทยาหรือฟิสิกส์ บางปรัชญาวิทยาศาสตร์ใช้ผลลัพธ์ร่วมสมัยยังวิทยาศาสตร์ถึงบทสรุปเกี่ยวกับปรัชญาในขณะที่ประวัติศาสตร์ปรัชญาที่เกี่ยวข้องวันกลับน้อยกับอริสโตเติล ปรัชญาวิทยาศาสตร์ชุมนุมเป็นวินัยแตกต่างกันเฉพาะกลางศตวรรษ 20 ในการปลุกของ logical positivism การเคลื่อนไหวที่มีวัตถุประสงค์เพื่อกำหนดเงื่อนไขให้ meaningfulness ปรัชญาของงบทั้งหมด และประเมินให้เป็น Thomas Kuhn จองโครงสร้างของวิทยาศาสตร์การปฏิวัตินำคำ "กระบวนทัศน์" เป็นกับ หมายถึง ชุดของแนวทางปฏิบัติที่กำหนดวินัยทางวิทยาศาสตร์ในระยะเวลาเฉพาะ Kuhn ท้าทายดูขึ้นว่า วิทยาศาสตร์ได้รับความคืบหน้าชัดเจนช่วงเวลาวันนี้ thinkers บางหาดินวิทยาศาสตร์ในสมมติฐาน axiomatic เช่นความรื่นรมย์ของธรรมชาติ ส่วนใหญ่ของนักปรัชญาวิทยาศาสตร์ ไร ใช้วิธี coherentist การวิทยาศาสตร์ซึ่งเป็นทฤษฎีจะตรวจได้ถ้ามันทำให้รู้สึกสังเกตเป็นส่วนหนึ่งของประโยค ยังผู้อื่น และ Paul Feyerabend เฉพาะ โต้แย้งว่า มีสิ่งดังกล่าวเป็น "วิธีการทางวิทยาศาสตร์" ดังนั้นแนวทางวิทยาศาสตร์ทั้งหมดควรได้รับอนุญาต รวมถึงคนเหนือธรรมชาติอย่างชัดเจน วิธีอื่นในการคิดเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์คือการ ศึกษาวิธีสร้างความรู้จากมุมมองสังคมวิทยา ในที่สุด มีอยู่ประเพณีปรัชญายุโรปที่ใกล้วิทยาศาสตร์จากมุมมองการวิเคราะห์ที่เข้มงวดของประสบการณ์มนุษย์ปรัชญาของศาสตร์เฉพาะช่วงจากคำถามเกี่ยวกับธรรมชาติของเวลาขึ้น โดยทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปของไอน์สกับผลกระทบของเศรษฐกิจสำหรับนโยบายสาธารณะ รูปแบบศูนย์กลางเป็นว่าวินัยหนึ่งทางวิทยาศาสตร์สามารถจะลดลงเป็นเงื่อนไขอีก นั่นคือ เคมีสามารถลดการฟิสิกส์ หรือสังคมวิทยาสามารถลดการจิตวิทยาแต่ละ คำถามทั่วไปของปรัชญาวิทยาศาสตร์เกิดขึ้นยัง มี specificity สูงในศาสตร์เฉพาะ ตัวอย่าง คำถามที่ถูกต้องของเหตุผลทางวิทยาศาสตร์จะเห็นได้ในการพัฒนาแตกต่างกันในพื้นฐานของสถิติ คำถามสิ่งที่นับเป็นวิทยาศาสตร์และอะไรควรแยกเกิดขึ้นเป็นเรื่อง life-or-death ในปรัชญาการแพทย์ และปรัชญา ของวิชาชีววิทยา จิตวิทยา สังคมวิทยาได้ว่าการศึกษาทางวิทยาศาสตร์ธรรมชาติมนุษย์สามารถบรรลุปรวิสัย หรือย่อมทรงค่าและความสัมพันธ์ทางสังคม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปรัชญาของวิทยาศาสตร์เป็นสาขาของปรัชญาที่เกี่ยวข้องกับรากฐานวิธีการและผลกระทบของวิทยาศาสตร์ คำถามกลางกังวลสิ่งที่นับเป็นวิทยาศาสตร์, ความน่าเชื่อถือของทฤษฎีทางวิทยาศาสตร์และวัตถุประสงค์ของวิทยาศาสตร์ วินัยนี้คาบเกี่ยวกับอภิปรัชญาอภิปรัชญาและญาณวิทยาตัวอย่างเช่นเมื่อมันสำรวจความสัมพันธ์ระหว่างวิทยาศาสตร์และความจริง. มีมติเกี่ยวกับปัญหาภาคกลางจำนวนมากในปรัชญาของวิทยาศาสตร์รวมถึงว่าวิทยาศาสตร์สามารถที่จะเปิดเผยความจริงเกี่ยวกับสิ่งที่สำรวจและไม่ว่าเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ สามารถเป็นธรรมเลย นอกเหนือจากคำถามเหล่านี้โดยทั่วไปเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ที่เป็นทั้งนักปรัชญาของวิทยาศาสตร์พิจารณาปัญหาที่นำไปใช้กับวิทยาศาสตร์โดยเฉพาะอย่างยิ่งเช่นชีววิทยาหรือฟิสิกส์ นักปรัชญาบางส่วนของวิทยาศาสตร์ยังใช้ผลร่วมสมัยในทางวิทยาศาสตร์ที่จะไปถึงข้อสรุปเกี่ยวกับปรัชญา. ในขณะที่ประวัติศาสตร์ที่เกี่ยวข้องของวันปรัชญากลับมาอย่างน้อยอริสโตเติลปรัชญาวิทยาศาสตร์กลายเป็นวินัยที่แตกต่างกันเพียง แต่ในช่วงกลางของศตวรรษที่ 20 ในการปลุกของตรรกะ positivism การเคลื่อนไหวที่มีวัตถุประสงค์เพื่อกำหนดหลักเกณฑ์เพื่อให้แน่ใจว่าทุกความหมายงบปรัชญาและวัตถุประเมินพวกเขา หนังสือโทมัสคุของโครงสร้างของการปฏิวัติทางวิทยาศาสตร์นำคำว่า "กระบวนทัศน์" เป็นหลักหมายถึงชุดของการปฏิบัติที่กำหนดวินัยทางวิทยาศาสตร์ในช่วงเวลาใด kuhn ท้าทายมุมมองที่ยอมรับว่าวิทยาศาสตร์ประสบความสำเร็จในความคืบหน้าชัดเจนเมื่อเวลาผ่านไป. วันนี้นักคิดบางคนพยายามที่จะพื้นดินวิทยาศาสตร์ในสมมติฐานซึ่งเป็นจริงเช่นความสม่ำเสมอของธรรมชาติ ส่วนใหญ่ของนักปรัชญาของวิทยาศาสตร์ แต่ใช้วิธีการ coherentist วิทยาศาสตร์ทฤษฎีที่มีการตรวจสอบถ้ามันทำให้ความรู้สึกของการสังเกตเป็นส่วนหนึ่งของทั้งเชื่อมโยงกัน คนอื่น ๆ ยังพอล Feyerabend โดยเฉพาะอย่างยิ่งยืนยันว่าไม่มีสิ่งเช่น "วิธีการทางวิทยาศาสตร์" ดังนั้นวิธีการทั้งหมดเพื่อวิทยาศาสตร์ควรได้รับอนุญาตรวมทั้งคนที่เหนือธรรมชาติอย่างชัดเจน วิธีการที่จะคิดเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ก็คือการศึกษาวิธีการความรู้ที่ถูกสร้างขึ้นจากมุมมองทางสังคมวิทยา สุดท้ายมีประเพณีในทวีปยุโรปปรัชญาซึ่งแนวทางวิทยาศาสตร์จากมุมมองของการวิเคราะห์ที่เข้มงวดของประสบการณ์ของมนุษย์. ปรัชญาของวิทยาศาสตร์โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงจากคำถามเกี่ยวกับธรรมชาติของเวลาขึ้นโดยสัมพัทธภาพทั่วไปของ Einstein ผลกระทบทางเศรษฐศาสตร์ในการกำหนดนโยบายสาธารณะ แก่นกลางไม่ว่าจะเป็นหนึ่งในระเบียบวินัยทางวิทยาศาสตร์ที่สามารถลดลงไปตามข้อตกลงของผู้อื่น นั่นคือสามารถเคมีจะลดลงไปฟิสิกส์หรือสามารถสังคมวิทยาจะลดลงไปจิตวิทยาส่วนบุคคลหรือไม่ คำถามทั่วไปของปรัชญาวิทยาศาสตร์ยังเกิดขึ้นกับเฉพาะเจาะจงมากขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านวิทยาศาสตร์ ยกตัวอย่างเช่นคำถามของความถูกต้องของการใช้เหตุผลทางวิทยาศาสตร์ที่มีให้เห็นในหน้ากากที่แตกต่างกันในการวางรากฐานของสถิติ คำถามของสิ่งที่นับเป็นวิทยาศาสตร์และสิ่งที่ควรได้รับการยกเว้นที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องชีวิตหรือตายในปรัชญาของยา และปรัชญาของชีววิทยาจิตวิทยาและสังคมศาสตร์สำรวจว่าการศึกษาทางวิทยาศาสตร์ของมนุษย์สามารถบรรลุวัตถุประสงค์หรือเป็นรูปหลีกเลี่ยงไม่ได้โดยค่านิยมและความสัมพันธ์ทางสังคม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปรัชญาของวิทยาศาสตร์เป็นสาขาของปรัชญาที่เกี่ยวข้องกับ พื้นฐาน วิธีการ และผลกระทบของวิทยาศาสตร์ คำถามหลักเกี่ยวกับสิ่งที่ถือว่าเป็นวิทยาศาสตร์ ความน่าเชื่อถือของทฤษฎีทางวิทยาศาสตร์ และวัตถุประสงค์ของวิทยาศาสตร์ นี้วินัยคาบเกี่ยวอภิปรัชญา อภิปรัชญาและญาณวิทยา ตัวอย่างเช่น เมื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างวิทยาศาสตร์และความจริง .

ไม่มีฉันทามติในปัญหาสำคัญมากในปรัชญาวิทยาศาสตร์ รวมทั้งไม่ว่าวิทยาศาสตร์จะเปิดเผยความจริงเกี่ยวกับสิ่งที่ unobservable หรือไม่ และการให้เหตุผลเชิงวิทยาศาสตร์สามารถเป็นธรรมทั้งหมด นอกจากคำถามเหล่านี้ทั่วไปเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ที่เป็นทั้งนักปรัชญาวิทยาศาสตร์พิจารณาปัญหาที่ใช้กับวิทยาศาสตร์ โดยเฉพาะ เช่น ชีววิทยา หรือฟิสิกส์มีนักปรัชญาวิทยาศาสตร์ยังใช้ผลร่วมสมัยในวิทยาศาสตร์ถึงข้อสรุปเกี่ยวกับปรัชญา

ในขณะที่ประวัติศาสตร์ของปรัชญาที่วันที่กลับอย่างน้อยอริสโตเติลปรัชญาของวิทยาศาสตร์กลายเป็นวินัยแตกต่างกันในช่วงกลางของศตวรรษที่ 20 ในการปลุกของ Positivism ตรรกะการเคลื่อนไหวที่มุ่งสร้างเกณฑ์เพื่อให้แน่ใจว่าทุกข้อความมีความหมาย และทางปรัชญา ' ประเมินพวกเขา หนังสือของโธมัส คูน โครงสร้างของการปฏิวัติในวิทยาศาสตร์ได้นำคำว่า " กระบวนทัศน์ " เป็นหลัก หมายถึง ชุดของการปฏิบัติที่กำหนดวินัยทางวิทยาศาสตร์ในช่วงเวลาที่เฉพาะเจาะจงคูน ( ดูที่วิทยาศาสตร์บรรลุความคืบหน้าชัดเจนขึ้นตลอดเวลา

วันนี้ บางงานแสวงหาดินวิทยาศาสตร์ในสมมติฐานเชิงสัจพจน์เช่นความสม่ำเสมอของธรรมชาติ ส่วนใหญ่ของนักปรัชญาวิทยาศาสตร์ แต่ใช้ coherentist แนวทางวิทยาศาสตร์ที่มีทฤษฎี ตรวจ สอบ ถ้าเป็นไปได้ จากการสังเกตเป็นส่วนหนึ่งของทั้งหมดที่สอดคล้องกัน . ยังผู้อื่นและ Paul Feyerabend โดยเฉพาะ ยืนยันว่าไม่มีสิ่งเช่น " วิธีการ " ทางวิทยาศาสตร์ ดังนั้นแนวทางวิทยาศาสตร์ควรได้รับอนุญาตรวมทั้งอย่างชัดเจน . . . แนวทางหนึ่งในการคิดเรื่องวิทยาศาสตร์เพื่อศึกษาความรู้ที่ถูกสร้างขึ้นจากมุมมองเชิงสังคมวิทยา ในที่สุดมีประเพณีในทวีปยุโรปปรัชญา ซึ่งแนวทางวิทยาศาสตร์จากมุมมองของการวิเคราะห์ที่เข้มงวดของประสบการณ์มนุษย์ ปรัชญาของวิทยาศาสตร์

โดยเฉพาะช่วงจากคำถามเกี่ยวกับธรรมชาติของเวลา โดยยกทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปของไอน์สไตน์ในความหมายของเศรษฐศาสตร์นโยบายสาธารณะรูปกลางเป็นหนึ่งวินัยทางวิทยาศาสตร์ว่าสามารถลดเงื่อนไขอื่น นั่นคือ เคมี ฟิสิกส์ก็จะลดลง หรือสังคมวิทยาการจิตวิทยาส่วนบุคคล ? คำถามทั่วไปของปรัชญาวิทยาศาสตร์ยังเกิดขึ้นกับความจำเพาะมากขึ้นในด้านวิทยาศาสตร์โดยเฉพาะ สำหรับอินสแตนซ์คำถามของความถูกต้องของการให้เหตุผลเชิงวิทยาศาสตร์ คือเห็นในหน้ากากที่แตกต่างกันในพื้นฐานของสถิติ คำถามของสิ่งที่ถือว่าเป็นวิทยาศาสตร์และสิ่งที่ควรจะแยกออกเป็นชีวิตหรือความตายที่เกิดขึ้นในปรัชญาของการแพทย์ และปรัชญาของวิชาชีววิทยา จิตวิทยาและสังคมศาสตร์ ศึกษาว่า การศึกษาทางวิทยาศาสตร์ของธรรมชาติ มนุษย์สามารถบรรลุวัตถุประสงค์ หรือมีรูปร่างอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ โดยค่านิยมและสังคมความสัมพันธ์