I was born in the year 1632, in the

I was born in the year 1632, in the city of York, of a good family, though not of that country, my father being a foreigner of Bremen, who settled first at Hull. He got a good estate by merchandise, and leaving off his trade, lived afterwards at York, from whence he had married my mother, whose relations were named Robinson, a very good family in that country, and from whom I was called Robinson Kreutznaer; but, by the usual corruption of words in England, we are now called—nay we call ourselves and write our name—Crusoe; and so my companions always called me.

I had two elder brothers, one of whom was lieutenant-colonel to an English regiment of foot in Flanders, formerly commanded by the famous Colonel Lockhart, and was killed at the battle near Dunkirk against the Spaniards. What became of my second brother I never knew, any more than my father or mother knew what became of me.

Being the third son of the family and not bred to any trade, my head began to be filled very early with rambling thoughts. My father, who was very ancient, had given me a competent share of learning, as far as house-education and a country free school generally go, and designed me for the law; but I would be satisfied with nothing but going to sea; and my inclination to this led me so strongly against the will, nay, the commands of my father, and against all the entreaties and persuasions of my mother and other friends, that there seemed to be something fatal in that propensity of nature, tending directly to the life of misery which was to befall me.

My father, a wise and grave man, gave me serious and excellent counsel against what he foresaw was my design. He called me one morning into his chamber, where he was confined by the gout, and expostulated very warmly with me upon this subject. He asked me what reasons, more than a mere wandering inclination, I had for leaving father’s house and my native country, where I might be well introduced, and had a prospect of raising my fortune by application and industry, with a life of ease and pleasure. He told me it was men of desperate fortunes on one hand, or of aspiring, superior fortunes on the other, who went abroad upon adventures, to rise by enterprise, and make themselves famous in undertakings of a nature out of the common road; that these things were all either too far above me or too far below me; that mine was the middle state, or what might be called the upper station of low life, which he had found, by long experience, was the best state in the world, the most suited to human happiness, not exposed to the miseries and hardships, the labour and sufferings of the mechanic part of mankind, and not embarrassed with the pride, luxury, ambition, and envy of the upper part of mankind. He told me I might judge of the happiness of this state by this one thing—viz. that this was the state of life which all other people envied; that kings have frequently lamented the miserable consequence of being born to great things, and wished they had been placed in the middle of the two extremes, between the mean and the great; that the wise man gave his testimony to this, as the standard of felicity, when he prayed to have neither poverty nor riches.

He bade me observe it, and I should always find that the calamities of life were shared among the upper and lower part of mankind, but that the middle station had the fewest disasters, and was not exposed to so many vicissitudes as the higher or lower part of mankind; nay, they were not subjected to so many distempers and uneasinesses, either of body or mind, as those were who, by vicious living, luxury, and extravagances on the one hand, or by hard labour, want of necessaries, and mean or insufficient diet on the other hand, bring distemper upon themselves by the natural consequences of their way of living; that the middle station of life was calculated for all kind of virtue and all kind of enjoyments; that peace and plenty were the handmaids of a middle fortune; that temperance, moderation, quietness, health, society, all agreeable diversions, and all desirable pleasures, were the blessings attending the middle station of life; that this way men went silently and smoothly through the world, and comfortably out of it, not embarrassed with the labours of the hands or of the head, not sold to a life of slavery for daily bread, nor harassed with perplexed circumstances, which rob the soul of peace and the body of rest, nor enraged with the passion of envy, or the secret burning lust of ambition for great things; but, in easy circumstances, sliding gently through the world, and sensibly tasting the sweets of living, without the bitter; feeling that they are happy, and learning by every day’s experience to know it more sensibly.

After this he pressed me earnestly, and in the most affectionate manner, not to play the young man, nor to precipitate myself into miseries which nature, and the station of life I was born in, seemed to have provided against; that I was under no necessity of seeking my bread; that he would do well for me, and endeavour to enter me fairly into the station of life which he had just been recommending to me; and that if I was not very easy and happy in the world, it must be my mere fate or fault that must hinder it; and that he should have nothing to answer for, having thus discharged his duty in warning me against measures which he knew would be to my hurt; in a word, that as he would do very kind things for me if I would stay and settle at home as he directed, so he would not have so much hand in my misfortunes as to give me any encouragement to go away; and to close all, he told me I had my elder brother for an example, to whom he had used the same earnest persuasions to keep him from going into the Low Country wars, but could not prevail, his young desires prompting him to run into the army, where he was killed; and though he said he would not cease to pray for me, yet he would venture to say to me, that if I did take this foolish step, God would not bless me, and I should have leisure hereafter to reflect upon having neglected his counsel when there might be none to assist in my recovery.

I observed in this last part of his discourse, which was truly prophetic, though I suppose my father did not know it to be so himself—I say, I observed the tears run down his face very plentifully, especially when he spoke of my brother who was killed: and that when he spoke of my having leisure to repent, and none to assist me, he was so moved that he broke off the discourse, and told me his heart was so full he could say no more to me.

I was sincerely affected with this discourse, and, indeed, who could be otherwise? and I resolved not to think of going abroad any more, but to settle at home according to my father’s desire. But alas! a few days wore it all off; and, in short, to prevent any of my father’s further importunities, in a few weeks after I resolved to run quite away from him. However, I did not act quite so hastily as the first heat of my resolution prompted; but I took my mother at a time when I thought her a little more pleasant than ordinary, and told her that my thoughts were so entirely bent upon seeing the world that I should never settle to anything with resolution enough to go through with it, and my father had better give me his consent than force me to go without it; that I was now eighteen years old, which was too late to go apprentice to a trade or clerk to an attorney; that I was sure if I did I should never serve out my time, but I should certainly run away from my master before my time was out, and go to sea; and if she would speak to my father to let me go one voyage abroad, if I came home again, and did not like it, I would go no more; and I would promise, by a double diligence, to recover the time that I had lost.

This put my mother into a great passion; she told me she knew it would be to no purpose to speak to my father upon any such subject; that he knew too well what was my interest to give his consent to anything so much for my hurt; and that she wondered how I could think of any such thing after the discourse I had had with my father, and such kind and tender expressions as she knew my father had used to me; and that, in short, if I would ruin myself, there was no help for me; but I might depend I should never have their consent to it; that for her part she would not have so much hand in my destruction; and I should never have it to say that my mother was willing when my father was not.

Though my mother refused to move it to my father, yet I heard afterwards that she reported all the discourse to him, and that my father, after showing a great concern at it, said to her, with a sigh, “That boy might be happy if he would stay at home; but if he goes abroad, he will be the most miserable wretch that ever was born: I can give no consent to it.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมเกิดในปี 1632 ในเมืองยอร์ก ครอบครัวดี แม้ว่าไม่ของประเทศ พ่อถูกชาวเบรเมน ผู้ตัดสินครั้งแรกในตัวเรือ เขามีทรัพย์ดี โดยสินค้า และออกปิดการค้าของเขา อยู่หลังจากที่นิวยอร์ก จากไหนเขาได้แต่งงานแม่ ความสัมพันธ์ที่มีชื่อว่าโรบินสัน ครอบครัวดีมากในประเทศ และซึ่งฉันถูกเรียกว่าโรบินสัน Kreutznaer แต่ ความเสียหายปกติคำอังกฤษ เราจะเรียกตัวนายเราเรียกตนเอง และเขียนชื่อของเรา — ครูโซ และสหายของฉันเสมอเรียกว่าฉันฉันมีสองคนพี่น้อง ผู้ถูกพ.ต.ท.ไปกองทหารอังกฤษของเท้าในจังหวัดฟลานเดอร์ เดิม มีคำสั่งมีชื่อเสียงพัน Lockhart และถูกฆ่าในการต่อสู้ใกล้กับชาวสเปนเข้าที่ดันเคิร์ก อะไรเป็นของน้องสองที่ผมไม่เคยรู้ ใด ๆ มากกว่าพ่อหรือแม่ของฉันรู้ว่าอะไรเป็นของฉันเป็นบุตรของครอบครัว และ bred ไม่เพื่อการค้าใด ๆ ที่สาม หัวของฉันเริ่มคลอมากตั้งแต่ความคิดที่ยูเนสโก พ่อ ที่มีแต่โบราณกาล ให้ฉันร่วมกันอำนาจของการเรียนรู้ เป็นที่บ้านการศึกษาและเรียนฟรีประเทศทั่วไป และมาฉันกฎหมาย แต่ฉันจะพอใจกับอะไร แต่ไปทะเล และแง่ของฉันนี้นำฉันให้อย่างยิ่ง กับจะ นาย คำสั่งของพ่อ และ entreaties และ persuasions ของแม่และเพื่อน ๆ ที่ดูเหมือนจะ เป็นสิ่งที่ร้ายแรงในสิ่งที่ธรรมชาติ มี แนวตรงกับชีวิตของความทุกข์ยากเพื่อ befall ฉันทั้งหมดพ่อ คนฉลาด และภัย ให้ฉันจริงจัง และดีปรึกษากับสิ่งเขา foresaw ถูกออกแบบของฉัน เขาเรียกว่าฉันเช้าวันหนึ่งเข้าไปในห้องของเขา ที่เขาถูกคุมขัง โดยเก็าท และ expostulated อย่างอบอุ่นมากกับผมตามเรื่องนี้ เขาบอกว่า เหตุผล ความเอียงกว่าเพียงเจอ ฉันมีการออกจากบ้านของพ่อและประเทศบ้านเกิด ที่ฉันอาจแนะนำได้ดี และมีโอกาสของการเพิ่มของฉันฟอร์จูน โดยแอพลิเคชันและอุตสาหกรรม กับชีวิตง่ายและความสุข เขาบอกฉันก็คน ของใหญ่ ๆ หมดหวังหนึ่ง หรือธีม ห้องใหญ่ ๆ ไปต่างประเทศตามการผจญภัย การขึ้น โดยองค์กร และทำชื่อเสียงท่านจากธรรมชาติจากท้องถนนทั่วไป ว่า สิ่งเหล่านี้ได้ทั้งหมดทั้งไกล เหนือฉัน หรือไกล ใต้ ฉัน ฉันถูกรัฐกลาง หรืออะไรอาจเรียกว่าสถานีบนชีวิตต่ำ ซึ่งเขาได้พบ ด้วยประสบการณ์อันยาวนาน มีสถานะดีที่สุดในโลก มากที่สุดเหมาะสมกับมนุษย์ความสุข การที่ miseries และลำบาก แรงงาน และทุกข์ของส่วนช่างของมนุษย์ และไม่อับอาย ด้วยความภาคภูมิใจ หรูหราความทะเยอทะยาน และ envy ของส่วนบนของมนุษย์ เขาบอกฉันฉันอาจตัดสินความสุขของรัฐนี้ โดยสิ่งนี้หนึ่งตัวได้แก่ที่ซึ่งสถานะของชีวิตที่คนอื่นอิจฉา ที่พระมหากษัตริย์ได้บ่อย lamented สัจจะอนาถของการเกิดมาเพื่อสิ่งที่ดี และปรารถนาจะได้ไว้กลางสุดขั้ว 2 ระหว่างมัชฌิมและดี ว่า ธีรการให้พยานของพระองค์ นี้เป็นมาตรฐานของเฟลิซิตี้ เมื่อเขาอธิษฐานให้ไม่ยากจนหรือริชเชสเขาคนฉันสังเกตได้ และควรจะพบว่า calamities ของชีวิตถูกใช้ร่วมกันระหว่างส่วนบน และล่างของมนุษย์ แต่ที่สถานีกลางมีภัยน้อยที่สุด และมีภา vicissitudes มากเป็นส่วนสูง หรือต่ำของมนุษย์ นาย พวกเขาถูกไม่ต้องมาก distempers และ uneasinesses ของร่างกายหรือจิตใจ เป็นผู้ถูกที่ โดยอยู่อาศัยทายา หรูหรา และ extravagances คง หรือ โดยแรง งานฮาร์ดดิสก์ ต้องการ necessaries และหมายถึง หรืออาหารไม่เพียงพอในทางกลับกัน นำไข้หัดขึ้นเองโดยธรรมชาติผลของวิถีชีวิต ที่สถานีกลางของชีวิตถูกคำนวณสำหรับชนิดทั้งหมดของคุณธรรมและชนิดทั้งหมดของนั่ง ว่า สันติภาพและมากมายได้ที่ handmaids โชคกลาง ว่า ความพอประมาณ ดูแล ความเงียบ สุขภาพ สังคม คบหา diversions ทั้งหมด และทั้งหมดต้องการความ สุข มีพรร่วมสถานีกลางของชีวิต ซึ่งวิธีนี้คนไปเงียบ ๆ และราบรื่น ผ่านโลก และสะดวกสบาย ไม่มัน ไม่อับอาย ด้วยหน้ามือ หรือ ศีรษะ ไม่ขายชีวิตทาส สำหรับขนม ปังทุกวัน หรือข่มกับสถานการณ์งง ที่ปล้นของสันติภาพและร่างกายพักผ่อน หรือสนั่นกับความรักของ envyเคล็ดลับเขียนหื่นของความมุ่งมั่นสำหรับสิ่งที่ดี หรือ แต่ สถานการณ์ง่าย เลื่อนเบา ๆ ผ่านโลก และชิมขนมของที่อยู่อาศัย ไม่ขม เลย รู้สึกว่า พวกเขามีความสุข และเรียนจากประสบการณ์ทุกวันรู้มากเลยหลังนี้ เขากดฉันจริงจัง และ ใน ลักษณะสุภาพที่สุด การเล่นชายหนุ่ม ไม่ ให้ precipitate เองเป็น miseries ที่ธรรมชาติ และสถานีของชีวิตที่เกิดใน ประจักษ์ ให้กับ ว่า ที่ใต้ไม่มีความจำเป็นของขนมปังของฉัน ว่าเขาจะดีสำหรับฉัน และพยายามที่จะป้อนผมค่อนข้างเป็นสถานีของชีวิตที่เขามีเพียงการแนะนำให้ฉัน และว่า ถ้าไม่ง่าย และมีความสุขในโลก มันต้องเป็นของฉันเพียงชะตาหรือข้อบกพร่องที่ต้องขัดขวางมัน และเขาควรมีอะไรที่ต้องตอบ มีออกดังนั้นหน้าที่ในการเตือนฉันกับมาตรการซึ่งเขารู้จะเจ็บฉัน คำ ว่า เขาจะ ทำสิ่งที่ดีสำหรับฉันถ้าฉันจะอยู่ และชำระที่หน้าเขาโดยตรง เพื่อเขาจะไม่มีมือมากใน misfortunes ของฉันเพื่อให้ฉันมีกำลังใจไป และการปิดทั้งหมด เขาบอกฉันฉันมีพี่ชายของฉันสำหรับตัวอย่าง ซึ่งเขาได้ใช้ persuasions คนได้ความเดียวเพื่อให้เขาจากไปสงครามประเทศต่ำ แต่อาจไม่เหนือ กว่า ปรารถนาของหนุ่มเพื่อให้เขาเพื่อทำงานในกองทัพบก ที่เขาถูกฆ่า และแม้ว่าเขากล่าวว่า เขาจะประทับอธิษฐานฉัน แต่เขาจะอยูพูด ฉันว่า ถ้าฉันไม่ได้ถ่ายขั้นตอนนี้โง่ พระเจ้าจะอวยพรผม และไม่ควรมีผ่อนโดยใคร่ครวญมีที่ไม่มีกิจกรรมคำปรึกษาของเขาเมื่อมีอาจไม่ให้ความช่วยเหลือในการกู้คืนของฉันผมสังเกตในวาทกรรมของเขา ซึ่งแท้จริงนบี แต่ฉันคิดว่า พ่อไม่รู้ว่ามันเป็นดัง นี้สุดท้ายตัวเอง — ฉันพูด ฉันสังเกตน้ำตาที่ลานหน้ามาก plentifully โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาพูดของพี่ชายที่ถูกฆ่า: และซึ่งเมื่อเขาพูดถึงของฉันมีผ่อนกลับเนื้อกลับตัว และไม่ช่วยฉันเขาจึงถูกย้ายไปที่เขายากจนปิดวาท และบอกหัวใจไม่เต็มเขาอาจพูดว่า ไม่ฉันฉันได้รับผลจริงกับวาทกรรมนี้ และ แน่นอน ที่อาจเป็นอย่างอื่น และแก้ไขไม่คิดว่า จะไปต่างประเทศอีก แต่ จะชำระตามความปรารถนาของพ่อที่บ้าน แต่อนิจจา ไม่กี่วันสวมมันทั้งหมดออกไป ก สั้น ๆ การป้องกันของพ่อเพิ่มเติม importunities ในไม่กี่สัปดาห์ หลังจากแก้ไขเพื่อหนีค่อนข้างเขา อย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้ทำมากดังนั้นรีบเป็นความร้อนครั้งแรกของการแก้ปัญหาของฉันให้ แต่ผมเอาแม่ครั้งเมื่อฉันคิดว่า เธอพอใจน้อยกว่าปกติ และบอกเธอว่า ผมคิดได้ดังนั้นทั้งเงี้ยวเมื่อเห็นโลกที่ฉันไม่ควรชำระอะไร มีความละเอียดพอที่จะไปผ่านกับ และพ่อได้ดีกว่าให้ฉันได้รับความยินยอมของเขากว่าบังคับให้ผมไปโดยไม่ได้ ว่า ผมตอนนี้สิบแปดปี ซึ่งได้ออกไปฝึกงานเพื่อการค้าหรือไต่ทนาย ที่ผมไม่แน่ใจว่า ถ้าฉันไม่ ฉันไม่ควรใช้เวลาของฉัน แต่ฉันควรแน่นอนหนีนายก่อนเวลาฉันก็ออกมา และเรือ และถ้าเธอจะพูดกับพ่อให้ฉันไปต่างประเทศ เดินทางหนึ่งถ้าฉันมาบ้านอีกครั้ง และได้ไม่เช่นนั้น ฉันจะไปไม่ได้ และฉันจะ สัญญา โดยเพียรคู่ การกู้คืนเวลาที่มีหายไปนี้ใส่แม่ของฉันเป็นความรักที่ดี เธอบอกฉันเธอรู้ว่า มันจะไม่มีวัตถุประสงค์ในการพูดคุยกับพ่อเมื่อใดเช่นเรื่อง ว่า เขารู้ดีสิ่งฉันสนใจให้เขายินยอมอะไรมากสำหรับฉันเจ็บ และว่า เธอสงสัยว่า อย่างไรอาจคิดว่า สิ่งดังกล่าวหลังจากวาทมีผมกับ พ่อ และชนิด และนิพจน์ที่ชำระเงินดังกล่าวเป็นเธอรู้ว่า พ่อก็ใช้ให้ฉัน และว่า สั้น ๆ ถ้าฉันจะทำลายตัวเอง มีไม่ช่วยฉัน แต่ฉันอาจขึ้นอยู่กับฉันไม่ควรมีการยินยอมให้ ว่า ในส่วนของเธอ เธอจะไม่มีมือมากในการทำลายของฉัน และฉันไม่ควรจะไปพูดว่า แม่ไม่ยินดีเมื่อไม่มีพ่อแต่แม่ปฏิเสธที่จะย้ายไปพ่อ ยังผมได้ยินหลังจากที่เธอรายงานวาทกรรมทั้งหมดเขา และว่า พ่อ หลังแสดงความกังวลมากที่ กล่าวว่า เธอกับแยกกัน "เด็กที่อาจมีความสุขถ้าเขาจะอยู่ที่บ้าน แต่ถ้าเขาไปต่างประเทศ เขาจะท™องขนาดใหญที่อนาถที่สุดที่เคยเกิด: จะไม่ยินยอมนั้นได้ "

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมเกิดในปี 1632 ในเมืองนิวยอร์กของครอบครัวที่ดีแม้ว่าจะไม่ได้ของประเทศนั้นพ่อของฉันเป็นชาวต่างชาติที่เบรเมนที่ตั้งถิ่นฐานครั้งแรกที่ฮัลล์ เขามีอสังหาริมทรัพย์ที่ดีโดยสินค้าและออกนอกการค้าของเขาอาศัยอยู่ที่นิวยอร์กหลังจากนั้นมาจากไหนเขาได้แต่งงานกับแม่ของฉันมีความสัมพันธ์ที่ถูกตั้งชื่อโรบินสันครอบครัวที่ดีมากในประเทศนั้นและจากผู้ที่ฉันถูกเรียกว่าโรบินสัน Kreutznaer; แต่โดยปกติการทุจริตของคำในอังกฤษตอนนี้เราจะเรียกว่าแต่ว่าเราเรียกตัวเองและเขียนชื่อครูโซของเรา และเพื่อให้สหายของฉันเสมอเรียกฉัน. ฉันมีสองพี่ชายคนหนึ่งซึ่งเป็นเอกการทหารภาษาอังกฤษของเท้าในเดอร์ได้รับคำสั่งเดิมโดยที่มีชื่อเสียงพันเอกล็อกฮาร์ตและถูกฆ่าตายในการต่อสู้ใกล้เกอร์กับสเปน สิ่งที่เป็นของพี่ชายที่สองของฉันฉันไม่เคยรู้อะไรมากไปกว่าพ่อของฉันหรือแม่รู้ว่าสิ่งที่กลายเป็นของฉัน. เป็นลูกชายคนที่สามของครอบครัวและไม่ได้รับการอบรมเพื่อการค้าใด ๆ ที่หัวของฉันเริ่มที่จะเต็มไปมากในช่วงต้นด้วยความคิดที่ท่องเที่ยว พ่อของฉันซึ่งเป็นโบราณมากมีให้ฉันมีส่วนแบ่งของการเรียนรู้ที่มีความสามารถเท่าที่บ้านการศึกษาและเป็นประเทศที่โรงเรียนฟรีโดยทั่วไปไปและได้รับการออกแบบสำหรับฉันกฎหมาย แต่ผมจะมีความพึงพอใจกับอะไร แต่จะไปทะเล และความชอบของฉันนี้ทำให้ฉันอย่างมากกับความประสงค์แต่ว่าคำสั่งของพ่อของฉันและต่อวิงวอนทั้งหมดและใจของแม่ของฉันและเพื่อนคนอื่น ๆ ที่ดูเหมือนจะมีบางสิ่งบางอย่างร้ายแรงในนิสัยชอบในลักษณะที่พุ่งโดยตรง ในการดำรงชีวิตของความทุกข์ยากซึ่งจะเกิดขึ้นแก่ฉัน. พ่อของฉันเป็นคนฉลาดและมีหลุมฝังศพให้ฉันอย่างจริงจังและให้คำปรึกษาที่ดีกับสิ่งที่เขาเล็งเห็นคือการออกแบบของฉัน เขาเรียกผมว่าในเช้าวันหนึ่งเข้าไปในห้องของเขาที่เขาถูกคุมขังโดยโรคเกาต์และ expostulated อย่างอบอุ่นกับผมในเรื่องนี้ เขาถามฉันว่าเหตุผลมากกว่าความโน้มเอียงที่หลงเพียงฉันได้ออกจากบ้านของพ่อและประเทศบ้านเกิดของฉันที่ฉันอาจจะได้รับการแนะนำที่ดีและมีโอกาสในการเพิ่มโชคของฉันโดยการประยุกต์ใช้และอุตสาหกรรมกับชีวิตของความสะดวกและ ความสุข เขาบอกผมว่ามันเป็นโชคชะตาของคนที่หมดหวังในมือข้างหนึ่งหรือต้องการความมั่งคั่งที่เหนือกว่าที่อื่น ๆ ที่เดินทางไปต่างประเทศเมื่อการผจญภัย, การเพิ่มขึ้นขององค์กรและทำให้ตัวเองมีชื่อเสียงใน บริษัท ของธรรมชาติออกจากถนนทั่วไป; ว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนทั้งไกลเหนือเกินไปฉันหรือไกลเกินไปกว่าฉัน; เหมืองที่เป็นรัฐกลางหรือสิ่งที่อาจจะเรียกว่าสถานีบนของชีวิตต่ำซึ่งเขาได้พบโดยประสบการณ์อันยาวนานเป็นรัฐที่ดีที่สุดในโลกที่เหมาะสมที่สุดกับความสุขของมนุษย์ไม่ได้สัมผัสกับความทุกข์และความยากลำบาก แรงงานและความทุกข์ของส่วนช่างของมนุษยชาติและไม่อายด้วยความภาคภูมิใจ, หรูหรา, ความทะเยอทะยานและความอิจฉาของส่วนบนของมนุษยชาติ เขาบอกผมว่าผมอาจจะตัดสินจากความสุขของรัฐนี้โดยนี้สิ่งหนึ่งที่กล่าวคือ ว่านี่คือสถานะของชีวิตที่คนอื่น ๆ อิจฉา; ที่พระมหากษัตริย์ได้เสียใจบ่อยอนาถผลของการถูกเกิดมาเพื่อสิ่งที่ดีและมีความประสงค์ที่พวกเขาได้ถูกวางไว้ในช่วงกลางของสองขั้วระหว่างความหมายและที่ดี; ว่าคนฉลาดให้ปากคำของเขานี้เป็นมาตรฐานของความสุขเมื่อเขาอธิษฐานที่จะมีทั้งความยากจนหรือความมั่งคั่ง. เขาสั่งให้ข้าพเจ้าสังเกตเห็นมันและฉันมักจะพบว่าความหายนะของชีวิตที่ถูกใช้ร่วมกันระหว่างส่วนบนและล่าง ของมนุษยชาติ แต่ที่สถานีกลางมีภัยพิบัติน้อยที่สุดและไม่ได้สัมผัสกับความผันผวนมากดังนั้นเป็นส่วนที่สูงขึ้นหรือลดลงของมนุษยชาติ แต่ว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ภายใต้การ distempers มากมายและ uneasinesses ทั้งของร่างกายหรือจิตใจเป็นผู้ที่มีที่อยู่อาศัยที่โดยหินหรูหราและฟุ่มเฟือยบนมือข้างหนึ่งหรือโดยการใช้แรงงานอย่างหนักต้องการของอุปโภคและหมายถึงหรือไม่เพียงพอ อาหารในมืออื่น ๆ ที่นำอารมณ์ร้ายเมื่อตัวเองโดยธรรมชาติของผลกระทบทางของพวกเขาในการดำรงชีวิต; ที่สถานีรถไฟกลางของชีวิตที่คำนวณได้สำหรับชนิดของคุณธรรมและชนิดของ enjoyments ทั้งหมด; ว่าสันติภาพและความอุดมสมบูรณ์เป็นสาวใช้ของโชคลาภกลาง; ที่พอประมาณการดูแลความสงบสุขภาพสังคมทั้งหมดเซ็งน่าพอใจและความสุขที่พึงปรารถนาทั้งหมดเป็นพรที่มาสถานีกลางของชีวิต ว่าผู้ชายแบบนี้ไปอย่างเงียบและราบรื่นผ่านโลกและสะดวกสบายออกมาจากมันไม่อายกับแรงงานของมือหรือของหัวไม่ขายให้กับชีวิตของการเป็นทาสสำหรับขนมปังในชีวิตประจำวันหรือคุกคามกับสถานการณ์งงซึ่งปล้น จิตวิญญาณของความสงบสุขและร่างกายส่วนที่เหลือหรือโกรธกับความรักของความอิจฉาหรือความต้องการทางเพศการเผาไหม้ความลับของความใฝ่ฝันสำหรับสิ่งที่ดี; แต่ในสถานการณ์ที่ง่ายเลื่อนเบา ๆ ผ่านโลกและสมเหตุสมผลชิมขนมของที่อยู่อาศัยโดยไม่ต้องขม; ความรู้สึกที่ว่าพวกเขาจะมีความสุขและการเรียนรู้จากประสบการณ์วันทุกคนจะรู้ว่ามันมากขึ้นอย่างสมเหตุสมผล. หลังจากนี้เขากดฉันอย่างจริงจังและในลักษณะที่รักมากที่สุดที่จะไม่เล่นชายหนุ่มหรือการตกตะกอนตัวเองเป็นทุกข์ซึ่งธรรมชาติและ สถานีของชีวิตผมเกิดในดูเหมือนจะมีให้กับ; ที่ผมอยู่ภายใต้ความจำเป็นของการแสวงหาขนมปังของฉันไม่มี; ว่าเขาจะทำดีสำหรับฉันและพยายามที่จะใส่ฉันอย่างเป็นธรรมเข้าไปในสถานีของชีวิตที่เขาเพิ่งได้รับการแนะนำให้ฉัน; และว่าถ้าผมไม่ได้เป็นเรื่องง่ายมากและมีความสุขในโลกก็จะต้องมีชะตากรรมเพียงของฉันหรือความผิดที่จะต้องขัดขวางมัน และบอกว่าเขาควรจะมีอะไรที่จะตอบสำหรับมีจึงออกจากโรงพยาบาลในหน้าที่ของเขาเตือนเราเกี่ยวกับมาตรการที่เขารู้ว่าจะทำอันตรายข้า; ในคำว่าขณะที่เขาจะทำในสิ่งที่ใจดีมากสำหรับผมถ้าผมจะอยู่และชำระที่บ้านในขณะที่เขากำกับดังนั้นเขาจะไม่ได้มีมือมากในความโชคร้ายของผมในฐานะที่จะให้กำลังใจที่จะไปออกไปใด ๆ และปิดทั้งหมดเขาบอกฉันว่าฉันมีพี่ชายของฉันสำหรับตัวอย่างซึ่งเขาได้ใช้ใจเดียวกันอย่างจริงจังเพื่อให้เขาจากไปในสงครามประเทศต่ำ แต่ไม่สามารถเหนือกว่าความต้องการของสาวของเขากระตุ้นให้เขาทำงานเป็น กองทัพที่เขาถูกฆ่าตาย; และแม้ว่าเขาจะบอกว่าเขาจะไม่หยุดที่จะอธิษฐานสำหรับฉัน แต่เขาจะกล้าที่จะพูดกับผมว่าถ้าผมไม่ใช้ขั้นตอนโง่นี้พระเจ้าจะไม่อวยพรฉันและฉันควรจะมีต่อจากนี้สิ่งที่สะท้อนให้เห็นถึงเมื่อมีการละเลยคำปรึกษาของเขา เมื่ออาจจะมีใครที่จะช่วยในการกู้คืนของฉัน. ผมสังเกตในส่วนสุดท้ายของวาทกรรมของเขาซึ่งเป็นลางอย่างแท้จริง แต่ฉันคิดว่าพ่อของฉันไม่ได้รู้ว่ามันจะให้ตัวเอง-ฉันพูดว่าฉันสังเกตเห็นน้ำตาวิ่งลงเขา เผชิญมากมากมายโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาพูดถึงพี่ชายของฉันที่ถูกฆ่าตายและว่าเมื่อเขาพูดถึงการพักผ่อนที่มีของฉันที่จะกลับใจและไม่มีใครที่จะช่วยฉันเขาถูกย้ายเพื่อให้เขาหยุดวาทกรรมและบอกผมว่าหัวใจของเขา เพื่อให้เต็มรูปแบบที่เขาจะบอกว่าไม่มีอะไรมากกับผม. ผมได้รับผลกระทบอย่างจริงใจกับวาทกรรมนี้และแน่นอนที่อาจจะเป็นอย่างอื่น? และฉันไม่ได้มีมติที่จะคิดว่าจะไปต่างประเทศใด ๆ มากขึ้น แต่จะชำระที่บ้านตามความต้องการของพ่อของฉัน แต่อนิจจา! ไม่กี่วันที่สวมมันทั้งหมดปิด; และในระยะสั้นเพื่อป้องกันไม่ให้การใด ๆ ต่อไปพ่อของฉัน importunities ในไม่กี่สัปดาห์หลังจากที่ผมได้รับการแก้ไขเพื่อให้ทำงานได้ค่อนข้างห่างจากเขา แต่ผมไม่ได้ทำค่อนข้างรีบร้อนเป็นครั้งแรกของการแก้ปัญหาของฉันได้รับแจ้ง; แต่ผมเอาแม่ของฉันตอนที่ฉันคิดว่าเธอเล็ก ๆ น้อย ๆ สบายมากขึ้นกว่าปกติและบอกเธอว่าความคิดของฉันจึงก้มลงอย่างสิ้นเชิงเมื่อเห็นโลกที่ฉันไม่เคยควรชำระกับสิ่งที่มีความละเอียดพอที่จะผ่านมันไปและ พ่อของฉันได้ดีกว่าให้ฉันได้รับความยินยอมของเขามากกว่าที่บังคับให้ฉันไปโดยไม่ได้; ว่าฉันเป็นตอนนี้อายุสิบแปดปีซึ่งก็สายเกินไปที่จะไปฝึกงานเพื่อการค้าหรือเสมียนทนายความ; ว่าผมแน่ใจว่าถ้าฉันไม่ฉันไม่ควรทำหน้าที่ให้บริการเวลาของฉัน แต่ฉันแน่นอนควรวิ่งหนีจากเจ้านายของฉันก่อนที่เวลาของฉันออกมาและไปที่ทะเล และถ้าเธอจะพูดกับพ่อของฉันจะให้ฉันไปหนึ่งเดินทางไปต่างประเทศถ้าผมกลับมาบ้านอีกครั้งและไม่ชอบมันผมจะไปอีกเลย และฉันจะสัญญาโดยความขยันคู่ที่จะกู้คืนเวลาที่ฉันได้สูญเสีย. นี้ทำให้แม่ของฉันเป็นความรักที่ดี; เธอบอกผมว่าเธอรู้ว่ามันจะไม่มีจุดมุ่งหมายที่จะพูดกับพ่อของฉันเมื่อใดเรื่องดังกล่าว ที่เขารู้ดีเกินไปสิ่งที่เป็นความสนใจของผมให้ความยินยอมของเขาเพื่ออะไรมากสำหรับความเจ็บปวดของฉัน; และบอกว่าเธอสงสัยว่าฉันจะคิดสิ่งใด ๆ ดังกล่าวหลังจากวาทกรรมที่ฉันเคยมีกับพ่อของฉันและชนิดดังกล่าวและการแสดงออกอ่อนโยนที่เธอรู้ว่าพ่อของฉันได้ใช้ในการฉัน; และว่าในระยะสั้นถ้าผมจะทำลายตัวเองมีความช่วยเหลือสำหรับฉันไม่มี; แต่ผมอาจขึ้นอยู่ฉันไม่ควรได้รับความยินยอมของพวกเขาไป; ที่เป็นส่วนหนึ่งของเธอเธอจะไม่มีมือมากในการทำลายของฉัน; และฉันไม่ควรจะมีมันจะบอกว่าแม่ของฉันก็เต็มใจเมื่อพ่อของฉันไม่ได้. แม้ว่าแม่ของฉันปฏิเสธที่จะย้ายไปยังพ่อของฉัน แต่ฉันได้ยินภายหลังว่าเธอรายงานทั้งหมดวาทกรรมกับเขาและพ่อของฉันหลังจากการแสดง กังวลมากที่มันพูดกับเธอด้วยการถอนหายใจ "เด็กที่อาจจะมีความสุขถ้าเขาจะอยู่ที่บ้าน แต่ถ้าเขาจะไปต่างประเทศเขาจะเป็นคนเคราะห์ร้ายที่น่าสังเวชที่สุดที่เคยเกิด. ฉันจะให้ความยินยอมที่จะมัน "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันเกิดในปี 1857 ที่เมืองนิวยอร์กของครอบครัวที่ดี แม้ว่าจะไม่ใช่ประเทศที่พ่อเป็นชาวต่างชาติของ เบรเมน ที่ตัดสินครั้งแรกในฮัล เขามีที่ดินที่ดี โดยสินค้า และปล่อยให้ปิดการค้าของเขาอาศัยอยู่หลังจากนั้นในนิวยอร์ก ที่ซึ่งเขาได้แต่งงานกับแม่ ที่มีความสัมพันธ์ที่ชื่อโรบินสัน ครอบครัวที่ดีมากในประเทศนี้และจากที่ผมเรียกว่า โรบินสัน kreutznaer ; แต่โดยตามปกติการทุจริตคำอังกฤษ เราเรียกว่าตอนนี้ " เราเรียกตนเอง และเขียนชื่อของเรา ครูโซ แล้วฉัน เพื่อนมักเรียกฉันว่า

มีพี่สองคนพี่น้อง หนึ่งในนั้นคือ พันโท เป็นทหารอังกฤษของเท้าในแฟลนเดอร์สเดิม นำโดย พันเอก ล็อกฮาร์ตที่มีชื่อเสียง ,และถูกฆ่าตายในการต่อสู้ใกล้ Dover กับชาวสเปน . เกิดอะไรขึ้นกับฉันพี่ฉันไม่เคยรู้ กว่าพ่อ หรือ แม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน .

เป็นลูกชายคนที่สามของครอบครัว และไม่ได้เลี้ยงเพื่อการค้าใด ๆ หัวก็เริ่มจะเต็มต้นมากกับความคิดเรื่อยเปื่อย พ่อ ที่โบราณมาก มีให้ฉันแบ่งปันความสามารถของการเรียนรู้เท่าที่บ้านการศึกษาและโรงเรียนฟรีประเทศทั่วไป และออกแบบมาสำหรับกฎหมาย แต่ฉันก็พอใจกับอะไร แต่จะไปทะเล และความโน้มเอียงที่จะทำให้ฉันคัดค้านจะขอคำสั่งของพ่อผม และต่อบรรดา entreaties และการจูงใจของแม่ของฉัน เพื่อนคนอื่นๆ ที่ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างร้ายแรงในที่ความเอนเอียงของธรรมชาติพุ่งโดยตรงชีวิตของความทุกข์ที่กำลังจะเกิดขึ้น

พ่อคนฉลาด และหลุมศพ ให้จริงจัง และเป็นที่ปรึกษาที่ดีกับสิ่งที่เขาเล็งเห็นถึงการออกแบบของฉัน เขาโทรหาฉันวันเดียวเข้าห้องของเขาที่เขาถูกคุมขังโดย โรคเกาต์ และ expostulated มากอบอุ่นด้วยกับเรื่องนี้ เขาถามฉันว่าเหตุผลอะไรมากกว่าแค่หลงความเอียงผมก็ออกจากบ้านพ่อ และประเทศบ้านเกิดของฉันที่ฉันอาจจะได้รู้จัก และได้ลูกค้าเพิ่มโชคโดยการประยุกต์ใช้และอุตสาหกรรม ด้วยชีวิตที่สุขสบาย และ เขาบอกว่ามันเป็นคนสิ้นหวังโชคชะตาหนึ่ง หรือของที่ต้องการความมั่งคั่งที่เหนือกว่าในอื่น ๆที่ไปต่างประเทศเมื่อการผจญภัยขึ้นโดยองค์กรและทำให้ตัวเองมีชื่อเสียงในการประกอบจากธรรมชาติออกจากถนนทั่วไป ว่าสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดให้ไกลเกินไป เหนือชั้น หรือไกลเกินไป ด้านล่าง ฉันว่าของฉันคือรัฐกลาง หรือสิ่งที่อาจจะเรียกว่าสถานีบนของชีวิตต่ำ ซึ่งเขาได้พบจากประสบการณ์ที่ยาวนาน เป็นสภาพดีที่สุดใน โลกที่เหมาะสมมากที่สุดเพื่อความสุขของมนุษย์ ไม่สัมผัสกับความเศร้า และความลําบากแรงงานและความทุกข์ทรมานของช่างส่วนหนึ่งของมนุษยชาติ และไม่เขินอายกับความภาคภูมิใจ , หรูหรา , ความทะเยอทะยาน และอิจฉาของส่วนบนของมวลมนุษยชาติ เขาบอกว่าฉันอาจตัดสินของความสุขของรัฐนี้ โดยสิ่งนี้ คือ นั่นคือสภาพของชีวิตที่คนอื่น ๆอิจฉา ที่กษัตริย์มีบ่อย ไม่มีผลทำให้เกิดมาเพื่อสิ่งที่ยิ่งใหญ่และอยากให้พวกเขาได้วางระหว่างสองขั้ว ระหว่างค่าเฉลี่ยและยิ่งใหญ่ คนฉลาดให้คำให้การนี้ เป็นมาตรฐานของความสุข เมื่อเขาอธิษฐานจะไม่มีความยากจนหรือร่ำรวย เขาให้ฉัน

สังเกตมัน และฉันก็มักจะพบว่า ภัยพิบัติของ ชีวิตถูกใช้ร่วมกันระหว่างส่วนบนและล่างของมนุษยชาติแต่ที่สถานีกลางมีภัยพิบัติที่น้อยที่สุด และได้สัมผัสกับการเปลี่ยนแปลงมากมายเป็นสูงหรือต่ำ ส่วนหนึ่งของมนุษย์ ; แต่พวกเขาไม่ได้รับ distempers มากมายและ uneasinesses ไม่ว่าร่างกายหรือจิตใจ เช่น เป็นใคร โดยหินชีวิตที่หรูหราและ extravagances บนมือข้างหนึ่ง , หรือแรงงานหนัก ต้องการของอุปโภคและค่าเฉลี่ย หรืออาหารไม่เพียงพอ ในมืออื่น ๆที่ทำให้อารมณ์ดีขึ้นเอง โดยผลของธรรมชาติ วิถีการดำรงชีวิต ที่สถานีกลางของชีวิตถูกคำนวณสำหรับชนิดทั้งหมดของคุณธรรมและชนิดทั้งหมดของ enjoyments ; สันติภาพและความอุดมสมบูรณ์เป็นสาวใช้ของโชคกลาง ว่า เทมเพอแรนซ์ สายกลาง คือความสงบ สุขภาพ สังคมบ้านเห็นด้วยทั้งหมดและความสุขที่พึงปรารถนาทั้งหมด เป็นพรเข้าสถานีกลางของชีวิต วิธีนี้ผู้ชายก็เงียบและราบรื่นผ่านโลก สบายแล้ว ไม่เขิน ด้วยแรงงานของมือหรือของหัว ไม่ขายชีวิตของทาสสำหรับขนมปังหรืองุ่นง่านงงงวยกับสถานการณ์ ซึ่ง ปล้นหัวใจของสันติภาพและร่างกายของส่วนที่เหลือหรือโกรธกับกิเลสความอิจฉาริษยา หรือความลับของความทะเยอทะยานเพื่อเผากิเลส สิ่งที่ดี แต่ในสถานการณ์ที่ง่ายเลื่อนเบาๆผ่านโลก และอย่างสมเหตุสมผล ชิมขนมของที่อยู่อาศัยโดยไม่ต้องขมขื่น รู้สึกได้ว่า พวกเขามีความสุข และการเรียนรู้จากประสบการณ์ของทุกวันจะรู้

อีกอย่างสมเหตุสมผล . หลังจากเค้ากดผมอย่างจริงจัง และในลักษณะที่รักใคร่มากที่สุดไม่เล่นหนุ่ม หรือตกตะกอนอยู่ในธรรมชาติซึ่งทุกข์ และสถานีของชีวิตฉันเกิดที่ดูเหมือนจะมีให้กับ ที่ผมไม่มีความจำเป็นของการแสวงหาขนมปังของฉัน ; ที่เขาทำเพื่อผม และพยายามที่จะระบุฉันค่อนข้างเป็นสถานีแห่งชีวิตซึ่งเขา เพิ่งได้รับการแนะนำให้ฉัน และถ้าฉันได้ง่ายมาก และมีความสุขที่สุดในโลกมันคงจะเป็นเพียงโชคชะตา หรือความผิดที่ต้องขัดขวางมัน และเขาคงไม่มีอะไรจะตอบ มีหน้าที่ จึงออกมาเตือนฉันกับมาตรการที่เขารู้ว่าจะต้องบาดเจ็บ ในคําว่า เขาจะทำสิ่งที่ดีมากสำหรับฉัน ถ้าฉันต้องอยู่จัดการที่บ้าน ที่เขากำกับดังนั้นเขาจะไม่มีมือมากในความโชคร้ายของฉันเพื่อให้ฉันมีกำลังใจที่จะออกไป และปิดทั้งหมด เขาบอกฉันว่าฉันมีพี่ชายเป็นตัวอย่าง ซึ่งเขาได้ใช้การจูงใจจริงจังเดียวกันเพื่อให้เขาจากไปในสงคราม ประเทศในระดับต่ำ แต่ก็ไม่ชนะ ความปรารถนา เขายังแจ้งให้เขาวิ่งเข้าไปในกองทัพที่เขาถูกฆ่าและแม้ว่าเขากล่าวว่าเขาจะไม่เลิกอธิษฐานสำหรับฉัน แต่เขาอาจจะพูดกับผม ว่า ถ้าผมเอาขั้นตอนที่โง่เขลาคนนี้ พระเจ้าจะอวยพรผม และผมน่าจะว่าง นั้น สะท้อนให้เห็นถึงเมื่อมีหลงที่ปรึกษาของเขา เมื่อมีผู้ใดช่วยในการกู้คืนของฉัน

ฉันสังเกตในส่วนสุดท้ายของวาทกรรมของเขา ซึ่งมี " อย่างแท้จริงฉันคิดว่าพ่อไม่รู้ มันเป็น himself-i พูด ฉันสังเกตน้ำตาที่ไหลลงใบหน้าของเขาอย่างมากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาพูดกับน้องชายที่ถูกฆ่าตาย และเมื่อเขาพูดฉันมีเวลาว่างที่จะกลับใจ และไม่มีใครที่จะช่วยฉัน เขาก็ซาบซึ้งที่เขายกเลิกวาทกรรมและบอกฉันว่าหัวใจของเขาเต็มไปด้วยเขาอาจไม่พูดอะไรอีกนะ

ผมขอแสดงความนับถือที่ได้รับผลกระทบกับวาทกรรมนี้ และแน่นอน ที่อาจเป็นอย่างอื่น ? และฉันตัดสินใจที่จะไม่คิดว่าจะไปต่างประเทศอีก แต่อยู่ที่บ้าน ตามความปรารถนาของพ่อ แต่อนิจจา ! ไม่กี่วันใส่มันทั้งหมดออก และในระยะสั้นเพื่อป้องกันการใด ๆของพ่อ importunities เพิ่มเติมในไม่กี่สัปดาห์หลังจากที่ผมตัดสินใจจะวิ่งค่อนข้างห่างจากเขา อย่างไรก็ตามฉันไม่ได้ทำค่อนข้างรีบเป็นครั้งแรกความร้อนความละเอียดของฉันถาม แต่ผมพาแม่ของฉันในเวลาที่ฉันคิดว่าเธอเล็ก ๆน้อย ๆที่ถูกใจมากกว่าธรรมดา และบอกเธอว่า ความคิดของฉันทั้งหมดงอเมื่อเห็นโลกที่ผมไม่เคยตกลงอะไรกับความละเอียดมากพอที่จะไปผ่านกับมัน ,และพ่อต้องให้เขายินยอมกว่าแรงผมนะ ที่ผมตอนนี้อายุ 18 ปี ซึ่งก็สายเกินไปที่จะไปฝึกงานเพื่อการค้าหรือเสมียนทนาย ซึ่งผมมั่นใจว่าถ้าผมทำ ผมไม่ควรใช้เวลาของฉัน แต่ฉันแน่นอนควรวิ่งหนีจากฉัน อาจารย์ก่อนที่เวลาของฉันออกและไปทะเล และถ้าเธอจะพูดกับพ่อให้ฉันหนึ่งเดินทางไปต่างประเทศถ้าฉันได้กลับมาบ้านอีกครั้ง และไม่ชอบมัน ผมจะไม่ไปอีกเลย และฉันก็สัญญา โดยมีคู่ในการกู้คืนเวลาที่ฉันเสียไป

นี้ใส่แม่เข้าไปในความรักมาก เธอบอกว่า เธอรู้ว่ามันคงจะเปล่าประโยชน์ที่จะพูดกับพ่อ เมื่อเรื่องดังกล่าว ที่เขารู้จักดี สิ่งที่ฉันสนใจที่จะให้เขายินยอมอะไรมากเจ็บของฉันและที่เธอสงสัยว่า ผมคิดอย่างนั้นนะ หลังจากที่ผมได้แสดงกับพ่อ และชนิดดังกล่าว และสีหน้าอ่อนโยนเป็นเธอรู้ว่าพ่อเคยเล่า และว่า ในระยะสั้น หากจะทำลายตัวเอง มันไม่ช่วยให้ฉัน แต่ฉันอาจจะไม่ควรขึ้นอยู่กับฉันต้องยินยอมให้มันว่า ส่วนเธอจะไม่มีมือมากในการทำลายผมและฉันก็ไม่ควรจะไปพูดที่แม่ตั้งใจ เมื่อพ่อไม่ได้

แต่แม่ไม่ยอมย้ายไปพ่อผม แต่ผมได้ยินหลังจากนั้นที่เธอรายงานเรื่องเขา และพ่อ หลังจากแสดงความกังวลอย่างมาก ที่ มัน พูดกับเธอด้วย เฮ้อ เด็กคนนั้นอาจจะมีความสุขถ้าเขาจะอยู่บ้าน แต่ถ้าเขาไปต่างประเทศเขาจะทุกข์ทรมานมากที่สุดที่สุดที่เคยเกิดมาผมจะไม่อนุญาตให้มัน . . . "