When monosodium glutamate was broug

When monosodium glutamate was brought to the United States in the years following World War II, it was still manufactured through extraction. By 1956, however, after considerable research to identify suitable strains of microorganisms for starting the requisite cultures, Ajinomoto Co., Inc. had succeeded in producing glutamic acid through a method of bacterial fermentation wherein bacteria (some, if not all of which are genetically modified)(10) are grown aerobically in a liquid nutrient medium. These bacteria have the ability to synthesize glutamic acid outside of their cell membranes and excrete it into the medium to accumulate there(11). It was in or about 1957 that truly large-scale production of glutamic acid and monosodium glutamate through fermentation began.

In the U.S., regulation of food additives has its roots in the 1938 Food and Cosmetic Act. The 1958 Food Additives Amendments (Code of Federal Regulations, Title 21) changed the law to read that manufacturers must show “proof of a reasonable certainty that no harm will result from the proposed us of an additive.” The intent of the law is clear: “…to protect the public health, to prohibit the use in food of additives which have not been adequately tested to establish their safety.”

In the same year, the Delaney clause was added. The Delaney clause prohibits the use of any food additive shown to cause cancer when fed to either animals or humans.

Prior to 1958, there had been little or no comment to the FDA on the food ingredient called monosodium glutamate, so following passage of the Food Additives Amendments, monosodium glutamate was grandfathered as generally regarded as safe (GRAS). Grandfathered, yes. Butnever tested for safety. The safety of monosodium glutamate was not then, and has never been, established. Monosodium glutamate has never been tested for safety.

Also basic to the inappropriateness of monosodium glutamate being awarded GRAS standing, is the fact that in or about 1957 the method of producing monosodium glutamate was changed significantly. The monosodium glutamate that was grandfathered GRAS in 1958 was created by extracting glutamic acid from protein-containing ingredients. Since 1957, most of the monosodium glutamate used in the United States has been produced by bacterial fermentation, a process wherein carefully selected genetically modified bacteria secrete glutamic acid through their cell walls.

The first published report of a reaction to monosodium glutamate in the United States appeared in 1968 when Robert Ho Man Kwok, M.D., who had emigrated from China, reported that although he never had the problem in China, about 20 minutes into a meal at certain Chinese restaurants, he suffered numbness, tingling, and tightness of the chest that lasted for approximately 2 hours.

The following year, John W. Olney, M.D. reported that laboratory animals suffered brain lesions and neuroendocrine disorders after being exposed to monosodium glutamate. Scientists studying retinal degeneration in mice treated with free glutamic acid had noted that these mice became grotesquely obese. Olney, who speculated that the obesity might be a sign of damage to the hypothalamus (the area of the brain that regulates a number of endocrine functions, including weight control), found that infant laboratory animals given free glutamic acid suffered brain damage immediately, and assorted neuroendocrine disorders later in life. Pharmaceutical grade L-glutamic acid was often used to produce these disorders until neuroscientists observed that monosodium glutamate, an inexpensive food additive, could be substituted for laboratory-grade free glutamic acid in these studies and produce the same effects.

In the years that followed, neuroscientists replicated the work of Olney, and Olney spoke out repeatedly about the toxic potential of monosodium glutamate. In 1972, for example, Olney testified before the Senate Select Committee on Nutrition and Human Needs that ingestion of MSG places humans at risk, with the greatest risk being for the very young; and that a National Academy of Science panel organized earlier to determine whether MSG ought to be banned from baby food had produced an industry arranged whitewash by a group of scientists with almost no experience in neuropathology.

In the early 1970s, manufacturers of baby food voluntarily removed the monosodium glutamate from their products, but replaced the monosodium glutamate with MSG-containing ingredients such as autolyzed yeast and hydrolyzed vegetable protein. In the late 1970s, manufacturers voluntarily removed all obvious MSG-containing ingredients from baby food, but not from infant formula.

The first published report of a reaction to monosodium glutamate did not appear until monosodium glutamate was being made by bacterial fermentation, and the use of monosodium glutamate in the United States had begun to escalate.

To date, no MSG-containing product has been regulated by any agency of the US government. The FDA has given lip service to reviewing the safety of monosodium glutamate, always staffing the review panels with industry representatives with conflicts of interests, or with persons with little or no knowledge of neuroscience, amino acid toxicity, MSG, or adverse reactions, all of whom were given industry friendly material to evaluate.

By and large, the requirement for “proof of a reasonable certainty that no harm will result from the proposed use of an additive” is satisfied by a statement from the manufacturer that the product is safe. In the case of monosodium glutamate, if there is anything considered to be "proof" by the FDA, "proof" consists of a variety of studies, each sponsored by the glutamate industry and each with negative results so systematically flawed that taken as a whole, one might consider that the intent of the body of research has been to deceive the public.

With publication of Dr. George Schwartz’ book, “In Bad Taste: The MSG Syndrome”, and growing awareness that MSG was causing adverse reactions, industry developed a line of flavor enhancing products that contained processed (manufactured) free glutamic acid (MSG) with flavor enhancing capabilities, and names that gave no clue to the presence of MSG. Indeed, as industry considered that consumers might be considering the fact that monosodium glutamate might be potentially toxic, the production of products with "Clean labels" escalated. As defined by the food industry in industry publications, “clean labels” would be those used on MSG-containing products without giving consumers a clue to the fact that the products contained MSG.

There are no comprehensive data on the number of such products on the market, but information from the summer, 2010 salmonella outbreak in the United States points to the extent to which MSG is hidden in food, i.e., there were 177 products containing hydrolyzed vegetable protein recalled from Basic Food Flavors, Inc., just one manufacturer.

Use of MSG in food has grown in the last 30 years and is still growing. MSG is found in most soups, salad dressings, processed meats, frozen entrees, ice cream, and frozen yogurt, in some crackers, bread, canned tuna, and very often in "low fat" and "no fat" foods

In the U.S., regulation of food additives has its roots in the 1938 Food and Cosmetic Act. The 1958 Food Additives Amendments (Code of Federal Regulations, Title 21) changed the law to read that manufacturers must show “proof of a reasonable certainty that no harm will result from the proposed us of an additive.” The intent of the law is clear: “…to protect the public health, to prohibit the use in food of additives which have not been adequately tested to establish their safety.”

In the same year, the Delaney clause was added. The Delaney clause prohibits the use of any food additive shown to cause cancer when fed to either animals or humans.

Prior to 1958, there had been little or no comment to the FDA on the food ingredient called monosodium glutamate, so following passage of the Food Additives Amendments, monosodium glutamate was grandfathered as generally regarded as safe (GRAS). Grandfathered, yes. Butnever tested for safety. The safety of monosodium glutamate was not then, and has never been, established. Monosodium glutamate has never been tested for safety.

Also basic to the inappropriateness of monosodium glutamate being awarded GRAS standing, is the fact that in or about 1957 the method of producing monosodium glutamate was changed significantly. The monosodium glutamate that was grandfathered GRAS in 1958 was created by extracting glutamic acid from protein-containing ingredients. Since 1957, most of the monosodium glutamate used in the United States has been produced by bacterial fermentation, a process wherein carefully selected genetically modified bacteria secrete glutamic acid through their cell walls.

The first published report of a reaction to monosodium glutamate in the United States appeared in 1968 when Robert Ho Man Kwok, M.D., who had emigrated from China, reported that although he never had the problem in China, about 20 minutes into a meal at certain Chinese restaurants, he suffered numbness, tingling, and tightness of the chest that lasted for approximately 2 hours.

The following year, John W. Olney, M.D. reported that laboratory animals suffered brain lesions and neuroendocrine disorders after being exposed to monosodium glutamate. Scientists studying retinal degeneration in mice treated with free glutamic acid had noted that these mice became grotesquely obese. Olney, who speculated that the obesity might be a sign of damage to the hypothalamus (the area of the brain that regulates a number of endocrine functions, including weight control), found that infant laboratory animals given free glutamic acid suffered brain damage immediately, and assorted neuroendocrine disorders later in life. Pharmaceutical grade L-glutamic acid was often used to produce these disorders until neuroscientists observed that monosodium glutamate, an inexpensive food additive, could be substituted for laboratory-grade free glutamic acid in these studies and produce the same effects.

In the years that followed, neuroscientists replicated the work of Olney, and Olney spoke out repeatedly about the toxic potential of monosodium glutamate. In 1972, for example, Olney testified before the Senate Select Committee on Nutrition and Human Needs that ingestion of MSG places humans at risk, with the greatest risk being for the very young; and that a National Academy of Science panel organized earlier to determine whether MSG ought to be banned from baby food had produced an industry arranged whitewash by a group of scientists with almost no experience in neuropathology.

In the early 1970s, manufacturers of baby food voluntarily removed the monosodium glutamate from their products, but replaced the monosodium glutamate with MSG-containing ingredients such as autolyzed yeast and hydrolyzed vegetable protein. In the late 1970s, manufacturers voluntarily removed all obvious MSG-containing ingredients from baby food, but not from infant formula.

The first published report of a reaction to monosodium glutamate did not appear until monosodium glutamate was being made by bacterial fermentation, and the use of monosodium glutamate in the United States had begun to escalate.

To date, no MSG-containing product has been regulated by any agency of the US government. The FDA has given lip service to reviewing the safety of monosodium glutamate, always staffing the review panels with industry representatives with conflicts of interests, or with persons with little or no knowledge of neuroscience, amino acid toxicity, MSG, or adverse reactions, all of whom were given industry friendly material to evaluate.

By and large, the requirement for “proof of a reasonable certainty that no harm will result from the proposed use of an additive” is satisfied by a statement from the manufacturer that the product is safe. In the case of monosodium glutamate, if there is anything considered to be "proof" by the FDA, "proof" consists of a variety of studies, each sponsored by the glutamate industry and each with negative results so systematically flawed that taken as a whole, one might consider that the intent of the body of research has been to deceive the public. 
 
With publication of Dr. George Schwartz’ book, “In Bad Taste: The MSG Syndrome”, and growing awareness that MSG was causing adverse reactions, industry developed a line of flavor enhancing products that contained processed (manufactured) free glutamic acid (MSG) with flavor enhancing capabilities, and names that gave no clue to the presence of MSG. Indeed, as industry considered that consumers might be considering the fact that monosodium glutamate might be potentially toxic, the production of products with "Clean labels" escalated. As defined by the food industry in industry publications, “clean labels” would be those used on MSG-containing products without giving consumers a clue to the fact that the products contained MSG.

There are no comprehensive data on the number of such products on the market, but information from the summer, 2010 salmonella outbreak in the United States points to the extent to which MSG is hidden in food, i.e., there were 177 products containing hydrolyzed vegetable protein recalled from Basic Food Flavors, Inc., just one manufacturer.

Use of MSG in food has grown in the last 30 years and is still growing. MSG is found in most soups, salad dressings, processed meats, frozen entrees, ice cream, and frozen yogurt, in some crackers, bread, canned tuna, and very often in "low fat" and "no fat" foods

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

เมื่อผงชูรสถูกนำตัวไปยังประเทศสหรัฐอเมริกาในช่วงปีหลังสงครามโลกครั้งที่สองมันก็ยังคงผลิตผ่านการสกัด โดยปี 1956 แต่หลังจากการวิจัยมากในการระบุสายพันธุ์ของเชื้อจุลินทรีย์ที่เหมาะสมสำหรับการเริ่มต้นของวัฒนธรรมที่จำเป็น, Ajinomoto ร่วม., Incได้ประสบความสำเร็จในการผลิตกรดกลูตามิกด้วยวิธีการของแบคทีเรียในประเด็นการหมักแบคทีเรีย (บางคนหากไม่ได้ทั้งหมดที่มีการดัดแปลงทางพันธุกรรม) (10) มีการปลูก aerobically ในสื่อสารอาหารที่เป็นของเหลว แบคทีเรียเหล่านี้มีความสามารถในการสังเคราะห์กรดกลูตามิกที่ด้านนอกของเยื่อหุ้มเซลล์ของพวกเขาและการขับถ่ายให้มันกลายเป็นสื่อกลางที่จะสะสมมี (11)มันอยู่ในหรือประมาณ 1,957 ว่าการผลิตอย่างแท้จริงขนาดใหญ่ของกรดกลูตามิกและผงชูรสผ่านการหมักเริ่ม.

เราในการควบคุมของวัตถุเจือปนอาหารมีรากใน 1938 อาหารและเครื่องสำอางพระราชบัญญัติ 1958 แก้ไขวัตถุเจือปนอาหาร (รหัสของกฎระเบียบของรัฐบาลกลาง21 ชื่อเรื่อง) เปลี่ยนแปลงกฎหมายในการอ่านที่ผู้ผลิตต้องแสดงหลักฐาน "ของความเชื่อมั่นอย่างมีเหตุผลว่าไม่มีอันตรายใด ๆ จะเป็นผลมาจากการเสนอชื่อของเราเพิ่ม." เจตนาของกฎหมายที่มีความชัดเจน: "... เพื่อปกป้องสุขภาพของประชาชนที่จะห้าม ใช้ในอาหารของสารเติมแต่งซึ่งยังไม่ได้รับการทดสอบอย่างเพียงพอที่จะสร้างความปลอดภัยของพวกเขา. "

ในปีเดียวกันประโยค Delaney ถูกเพิ่มเข้ามาประโยค Delaney ห้ามการใช้สารเติมแต่งอาหารใด ๆ ที่แสดงที่จะทำให้เกิดโรคมะเร็งเมื่อเลี้ยงสัตว์หรือมนุษย์.

ก่อนที่จะปี 1958 ได้มีการแสดงความคิดเห็นน้อยหรือไม่มี FDA เมื่อส่วนผสมอาหารที่เรียกว่าโมโนโซเดียมกลูตาเมตดังนั้นต่อไปนี้ทางเดินของ แก้ไขวัตถุเจือปนอาหาร, ผงชูรสถูก grandfathered เป็นโดยทั่วไปถือว่าเป็นที่ปลอดภัย (Gras) grandfathered ใช่butnever การทดสอบความปลอดภัย ความปลอดภัยของโมโนโซเดียมกลูตาเมตไม่ได้แล้วและไม่เคยมีการจัดตั้งขึ้น โมโนโซเดียมกลูตาเมตไม่เคยได้รับการทดสอบความปลอดภัย.

ยังขั้นพื้นฐานข้อความที่ไม่เหมาะสมของผงชูรสถูกรางวัลยืนห่านเป็นข้อเท็จจริงที่ว่าในหรือประมาณ 1,957 วิธีการในการผลิตโมโนโซเดียมกลูตาเมตมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญผงชูรสที่ถูก grandfathered ห่านในปี 1958 ถูกสร้างขึ้นโดยการสกัดกรดกลูตามิกจากส่วนผสมที่มีส่วนผสมของโปรตีน ตั้งแต่ปี 1957 ส่วนใหญ่ของผงชูรสที่ใช้ในประเทศสหรัฐอเมริกาได้รับการผลิตโดยการหมักแบคทีเรียกระบวนการด้านการคัดสรรแบคทีเรียดัดแปลงพันธุกรรมหลั่งกรดกลูตามิกผ่านผนังเซลล์ของพวกเขา.

รายงานที่ตีพิมพ์ครั้งแรกของปฏิกิริยาตอบสนองต่อผงชูรสในประเทศสหรัฐอเมริกาปรากฏในปี 1968 เมื่อโรเบิร์ตโฮคน Kwok, MD, ที่อพยพมาจากประเทศจีนรายงานว่าแม้ว่าเขาจะไม่เคยมีปัญหาในประเทศจีนประมาณ 20 นาทีในอาหารที่บาง ร้านอาหารจีน, เขาต้องทุกข์ทรมานอาการชารู้สึกเสียวซ่าและความหนาแน่นของหน้าอกที่กินเวลานานประมาณ 2 ชั่วโมง.

ในปีต่อไป John W ออลนีย์, แพทยศาสตรบัณฑิต รายงานว่าสัตว์ทดลองได้รับความเดือดร้อนโรคและความผิดปกติของสมอง neuroendocrine หลังจากการสัมผัสกับโมโนโซเดียมกลูตาเมต นักวิทยาศาสตร์ศึกษาการเสื่อมของจอประสาทตาในหนูรับการรักษาด้วยกรดกลูตามิกฟรีได้ตั้งข้อสังเกตว่าหนูเหล่านี้กลายเป็นโรคอ้วนพิลึกกึกกือ ออลนีย์,ที่สันนิษฐานว่าเป็นโรคอ้วนอาจเป็นสัญญาณของความเสียหายให้กับมลรัฐ (พื้นที่ของสมองที่ควบคุมจำนวนของฟังก์ชั่นต่อมไร้ท่อรวมถึงการควบคุมน้ำหนัก) พบว่าสัตว์ทดลองทารกได้รับกรดกลูตามิฟรีรับความเสียหายสมองทันทีและสารพัน neuroendocrine ความผิดปกติต่อไปในชีวิตยากรดกลูตามิก-l เกรดมักจะถูกใช้ในการผลิตมีความผิดปกติเหล่านี้จนกว่านักประสาทวิทยาพบว่าโมโนโซเดียมกลูตาเมต, อาหารเสริมราคาไม่แพงสามารถใช้แทนกรดกลูตามิห้องปฏิบัติการเกรดฟรีในการศึกษาเหล่านี้และมีผลกระทบเหมือนกัน.

ในปีที่ผ่านมา ตามนักประสาทวิทยาที่จำลองการทำงานของออลนีย์,และออลนีย์พูดออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเกี่ยวกับศักยภาพความเป็นพิษของผงชูรส ในปี 1972 เช่น Olney เบิกความต่อหน้าคณะกรรมการวุฒิสภาเลือกกับความต้องการโภชนาการและมนุษย์ที่บริโภคของมนุษย์สถานที่ msg ที่มีความเสี่ยงกับความเสี่ยงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับการเป็นเด็กมาก;และที่สถาบันการศึกษาแห่งชาติของแผงวิทยาศาสตร์จัดก่อนหน้านี้เพื่อตรวจสอบว่าผงชูรสควรจะถูกห้ามจากอาหารเด็กได้ผลิตอุตสาหกรรมจัดล้างบาปโดยกลุ่มของนักวิทยาศาสตร์ที่มีประสบการณ์เกือบจะไม่มีใน Neuropathology.

ในช่วงต้นปี 1970 ผู้ผลิตของอาหารทารก ลบออกโดยสมัครใจผงชูรสจากผลิตภัณฑ์ของตนแต่แทนที่ผงชูรสด้วยส่วนผสมผงชูรสที่มีส่วนผสมของยีสต์เช่น Autolyzed โปรตีนและผักไฮโดรไลซ์ ในช่วงปลายทศวรรษ 1970 ผู้ผลิตจงใจลบส่วนผสมผงชูรสที่มีทั้งหมดเห็นได้ชัดจากอาหารเด็ก แต่ไม่ได้มาจากสูตรทารก.

รายงานที่ตีพิมพ์ครั้งแรกของการตอบสนองต่อผงชูรสไม่ปรากฏจนกว่าผงชูรสถูกทำโดยการหมักของเชื้อแบคทีเรียและการใช้ผงชูรสในประเทศสหรัฐอเมริกาได้เริ่มบานปลาย.

ถึงวันนี้ไม่มีสินค้าที่มีส่วนผสมของผงชูรสได้รับ ควบคุมโดยหน่วยงานของรัฐบาลเราใด ๆ องค์การอาหารและยาได้ให้บริการริมฝีปากเพื่อทบทวนความปลอดภัยของโมโนโซเดียมกลูตาเมต,เสมอพนักงานคิดเห็นแผงกับตัวแทนอุตสาหกรรมที่มีความขัดแย้งของผลประโยชน์หรือกับบุคคลที่มีความรู้น้อยหรือไม่มีเลยของประสาทความเป็นพิษของกรดอะมิโน, ผงชูรสหรืออาการไม่พึงประสงค์ทุกคนได้รับการอุตสาหกรรมวัสดุที่เป็นมิตรในการประเมิน.

โดยและขนาดใหญ่ ,ความต้องการสำหรับ "หลักฐานของความเชื่อมั่นอย่างมีเหตุผลว่าไม่มีอันตรายใด ๆ จะเป็นผลมาจากการใช้งานที่นำเสนอของสารเติมแต่ง" เป็นที่พอใจตามคำสั่งจากผู้ผลิตว่าผลิตภัณฑ์ที่มีความปลอดภัย ในกรณีของผงชูรสถ้ามีอะไรที่คิดว่าจะเป็น "หลักฐาน" โดยองค์การอาหารและยา, "หลักฐาน" ที่ประกอบไปด้วยความหลากหลายของการศึกษา,แต่ละการสนับสนุนจากอุตสาหกรรมกลูตาเมตและแต่ละคนมีผลเป็นลบข้อบกพร่องเพื่อให้เป็นระบบที่นำมาเป็นทั้งหนึ่งอาจพิจารณาว่าเจตนาของร่างกายของการวิจัยได้รับการหลอกลวงประชาชน

ด้วยการตีพิมพ์ของ ดร. หนังสือ george Schwartz '"ในรสชาติที่ไม่ดี: ซินโดรม msg" และตระหนักถึงการเจริญเติบโตที่ msg ที่ก่อให้เกิดอาการไม่พึงประสงค์,อุตสาหกรรมการพัฒนาสายผลิตภัณฑ์เพิ่มรสชาติที่มีการประมวลผล (ผลิต) กรดกลูตามิฟรี (ผงชูรส) ที่มีความสามารถในการเพิ่มรสชาติและชื่อที่ให้เบาะแสไม่มีการปรากฏตัวของผงชูรส แน่นอนเป็นอุตสาหกรรมพิจารณาแล้วเห็นว่าผู้บริโภคอาจจะมีการพิจารณาข้อเท็จจริงที่ว่าผงชูรสอาจจะเป็นพิษที่อาจเกิดขึ้นการผลิตของผลิตภัณฑ์ที่มี "ป้ายสะอาด" เพิ่มขึ้นตามที่กำหนดโดยอุตสาหกรรมอาหารในอุตสาหกรรมสิ่งพิมพ์ "ป้ายสะอาด" จะเป็นผู้ที่นำไปใช้กับผลิตภัณฑ์ที่มีส่วนผสมของผงชูรสโดยไม่ต้องให้ผู้บริโภคเบาะแสความจริงที่ว่าผลิตภัณฑ์ที่มีผงชูรส.

ไม่มีข้อมูลที่ครอบคลุมเกี่ยวกับจำนวนของผลิตภัณฑ์ดังกล่าวเป็น ในตลาด แต่ข้อมูลจากฤดูร้อน,การระบาดเชื้อ Salmonella 2010 ในสหจุดสหรัฐฯขอบเขตที่ msg ซ่อนอยู่ในอาหารเช่นมี 177 ผลิตภัณฑ์ที่มีโปรตีนผักไฮโดรไลซ์เล่าจากรสชาติอาหารพื้นฐาน, Inc. เพียงหนึ่งในผู้ผลิต.

จากการใช้ผงชูรสในอาหารที่มี เติบโตขึ้นในช่วง 30 ปีและยังคงเติบโต ผงชูรสที่พบในซุปส่วนใหญ่น้ำสลัดเนื้อสัตว์แปรรูป, อาหารจานแช่แข็ง, ไอศครีม,และโยเกิร์ตแช่แข็งในบางส่วนกะเทาะ, ขนมปัง, ปลาทูน่ากระป๋องและมากมักจะอยู่ใน "ไขมันต่ำ" และ "ไม่อ้วน" อาหาร

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

เมื่อเมตถูกนำไปยังสหรัฐอเมริกาในปีต่อไปนี้สงครามโลกครั้งที่สอง มันยังคงถูกผลิตผ่านแยก โดย 1956 อย่างไรก็ตาม หลังจากการวิจัยจำนวนมากจะระบุสายพันธุ์ที่เหมาะสมของจุลินทรีย์สำหรับการเริ่มต้นวัฒนธรรมจำเป็น ยิ Co., Inc. มีความสำเร็จในการผลิตเมตผ่านวิธีการหมักจากแบคทีเรียนั้นแบคทีเรีย (บาง ถ้าไม่ทั้งหมดแปลงพันธุกรรม modified)(10) ปลูก aerobically ในกลางธาตุอาหารที่เป็นของเหลว แบคทีเรียเหล่านี้มีความสามารถในการสังเคราะห์กลูตาเมตนอกของเยื่อหุ้มเซลล์ และขับถ่ายเป็นสื่อในการสะสม there(11) ก็ใน หรือ เกี่ยวกับ 1957 เมตที่ผลิตขนาดใหญ่อย่างแท้จริง และกลูตาเมต โดยหมักเริ่มขึ้น

ในสหรัฐอเมริกา ระเบียบของวัตถุเจือปนอาหารมีรากของมันใน 1938 อาหารและพระราชบัญญัติเครื่องสำอาง แก้ไขวัตถุเจือปนอาหาร 1958 (รหัสของกฎระเบียบของรัฐบาลกลาง เรื่องที่ 21) การเปลี่ยนแปลงกฎหมายการอ่านที่ ผู้ผลิตต้องแสดง "หลักฐานของความเชื่อมั่นที่เหมาะสมที่ว่า ไม่อันตรายจะทำจากการนำเสนอเรามีการบวก" เจตนาของกฎหมายไม่ชัดเจน: "... เพื่อปกป้องสาธารณสุข การห้ามใช้ในอาหารสารซึ่งได้ทดสอบสินค้าได้อย่างเพียงพอเพื่อสร้างความปลอดภัยของพวกเขาไม่ "

ในปีเดียวกัน มีเพิ่มอนุประโยคเดลานีย์ ส่วนเดลานีย์ห้ามใช้อาหารใด ๆ สามารถแสดงมะเร็งเมื่อติดตามสัตว์หรือมนุษย์ทำ

ก่อน 1958 มีได้น้อย หรือไม่มีข้อคิดเห็นที่ FDA ในส่วนผสมอาหารที่เรียกว่ากลูตาเมต ดัง ต่อไปนี้กาลแก้ไขเพิ่มเติมวัตถุเจือปนอาหาร กลูตาเมตถูก grandfathered เป็นโดยทั่วไปถือว่าปลอดภัย (ดิกราส์) ใช่ grandfathered Butnever ทดสอบความปลอดภัย ความปลอดภัยของเมตไม่แล้ว และไม่เคยถูก ก่อตั้ง กลูตาเมตได้ไม่ถูกทดสอบสำหรับความปลอดภัย

ยังพื้นฐานเพื่อ inappropriateness ของถูกรางวัลยืนดิกราส์กลูตาเมต คือความจริง ที่ในหรือประมาณ 1957 มีการเปลี่ยนแปลงวิธีการผลิตเมตมาก เมตที่มี grandfathered สร้างดิกราส์ใน 1958 โดยแยกเมตจากโปรตีนที่ประกอบด้วยส่วนผสม ตั้งแต่ 1957 เมตที่ใช้ในสหรัฐอเมริกาส่วนใหญ่ที่ได้ถูกผลิต โดยแบคทีเรียหมัก กระบวนการนั้นแบคทีเรียดัดแปลงพันธุกรรมที่เลือกอย่างระมัดระวังขับเมตผ่านผนังเซลล์ของพวกเขา

ปฏิกิริยากับกลูตาเมตในสหรัฐเผยแพร่รายงานแรกปรากฏใน 1968 เมื่อโรเบิร์ตโฮแมนซเซสเตอร์ลุคโกวง นพ. ใครก็ได้อพยพจากประเทศจีน รายงานว่า แม้ว่าเขาไม่เคยมีปัญหาในประเทศจีน ประมาณ 20 นาทีในมื้ออาหารที่ร้านอาหารจีนบาง เขาประสบอาการ หัวใจ และแน่นของหน้าอกที่กินเวลาประมาณ 2 ชั่วโมง

ปีต่อมา จอห์น W. Olney พญ.รายงานว่า ห้องปฏิบัติการสัตว์ประสบสมองได้และโรค neuroendocrine หลังจากการสัมผัสกับกลูตาเมต นักวิทยาศาสตร์ที่ศึกษาจอประสาทตาเสื่อมในหนูรับฟรีกลูตาเมตได้ตั้งข้อสังเกตว่า หนูเหล่านี้กลายเป็นอ้วน grotesquely เหล่าพรรณราย ซึ่งคาดว่า โรคอ้วนที่อาจนำความเสียหายต่อ hypothalamus (พื้นที่ของสมองที่กำหนดหมายเลขของฟังก์ชัน ต่อมไร้ท่อรวมทั้งควบคุมน้ำหนัก), พบว่า สัตว์ปฏิบัติทารกให้ฟรีกลูตาเมตประสบสมองทันที และสารพันโรค neuroendocrine ในชีวิต มักจะใช้กรด L glutamic ยาเกรดผลิตโรคเหล่านี้จนกว่า neuroscientists สังเกตสามารถแทนที่เมต สามารถ อาหารราคาไม่แพงสำหรับห้องปฏิบัติการชั้นฟรีกลูตาเมตในการศึกษานี้ และผลิตเดียวกันลักษณะการ

ในปีที่ตาม neuroscientists จำลองการทำงานของเหล่าพรรณราย และเหล่าพรรณรายพูดออกซ้ำ ๆ เกี่ยวกับการเป็นพิษของโซเดียมกลูตาเมต ในปี 1972 เช่น เหล่าพรรณราย testified ก่อนวุฒิสภาเลือกกรรมการโภชนาการและมนุษย์ต้องที่กินผงชูรสมนุษย์ที่มีความเสี่ยง มีความเสี่ยงมากที่สุดอยู่ในอายุน้อยมาก และแผงสถาบันวิทยาศาสตร์แห่งชาติจัดการก่อนหน้านี้เพื่อกำหนดว่า ผงชูรสควรจะห้ามอาหารเด็กได้ผลิตการฉาบปูนขาวอุตสาหกรรมจัดโดยกลุ่มของนักวิทยาศาสตร์เกือบไม่ประสบการณ์ใน neuropathology

ใน ผู้ผลิตอาหารเด็กดับเอาเมตที่จากผลิตภัณฑ์ แต่แทนเมตที่ มีผงชูรสที่ประกอบด้วยส่วนผสม autolyzed ยีสต์และโปรตีนผัก hydrolyzed ในปลายทศวรรษที่ 1970 ผู้ผลิตดับเอาทั้งหมดผสมประกอบด้วยผงชูรสชัดเจน จากอาหารเด็ก แต่ จากสูตรทารกไม่

เผยแพร่รายงานแรกของปฏิกิริยากับกลูตาเมตไม่ปรากฏจนเมตถูกทำ โดยหมักจากแบคทีเรีย และเริ่มใช้ในสหรัฐอเมริกากลูตาเมตเพื่อเลื่อนระดับ

วันที่ สินค้าไม่ประกอบด้วยผงชูรสที่มีการควบคุม โดยหน่วยงานใดของรัฐบาลสหรัฐฯ FDA ได้ให้บริการ lip เพื่อตรวจสอบความปลอดภัยของกลูตาเมต พนักงานตรวจทานมักจะติดตั้งกับตัวแทนอุตสาหกรรมที่มีความขัดแย้งของผลประโยชน์ หรือ มีคนน้อย หรือไม่มีความรู้ด้านประสาทวิทยาศาสตร์ ความเป็นพิษของกรดอะมิโน ผงชูรส หรืออาการไม่พึงประสงค์ ทุกคนได้รับอุตสาหกรรมวัสดุเยี่ยมประเมิน

โดย large และ ข้อกำหนดสำหรับ "หลักฐานแน่นอนเหมาะสมว่า จะทำไม่อันตรายจากการใช้การบวกการเสนอ" คือพอใจตามคำสั่งจากผู้ผลิตว่าผลิตภัณฑ์ปลอดภัย ในกรณีของกลูตาเมต ถ้ามีอะไรที่ถือเป็น "หลักฐาน" โดย FDA "หลักฐาน" ประกอบหลากหลายการศึกษา แต่ละที่สนับสนุนอุตสาหกรรม glutamate และมีผลเชิงลบดังนั้นระบบ flawed ที่ดำเนินการทั้งหมด หนึ่งอาจพิจารณาว่า จุดประสงค์ของการวิจัยได้หลอก ลวงประชาชน

ด้วยประกาศของ Dr. George Schwartz' หนังสือ "ในเลวรส:ผงชูรสอาการ" และตระหนักมากขึ้นว่า ผงชูรสเกิดปฏิกิริยาร้าย อุตสาหกรรมพัฒนาสายของผลิตภัณฑ์ที่ประกอบด้วยการประมวลผล (ผลิต) ฟรีเมต (ผงชูรส) ด้วยความสามารถส่งเสริมรสชาติ และชื่อที่ให้งำของผงชูรส ที่เพิ่มรสชาติ แน่นอน เป็นอุตสาหกรรมพิจารณาว่า ผู้บริโภคอาจจะพิจารณาข้อเท็จจริงว่ากลูตาเมต อาจเป็นอาจเป็นพิษ การผลิตผลิตภัณฑ์ที่มี "ป้ายทำความสะอาด" เลื่อน ตามที่กำหนด โดยอุตสาหกรรมอาหารในอุตสาหกรรมสิ่งพิมพ์ "ป้ายทำความสะอาด" จะใช้ผลิตภัณฑ์ที่ประกอบด้วยผงชูรสก็ผู้บริโภคตั้งใจในความเป็นจริงที่ว่า ผลิตภัณฑ์ที่อยู่ข่าวสาร

มีข้อมูลไม่ครอบคลุมกับจำนวนของผลิตภัณฑ์ดังกล่าวในตลาด แต่ข้อมูลจากฤดูร้อน 2010 ซัลระบาดในสหรัฐอเมริกาคะแนนระดับกับผงชูรสที่ซ่อนอาหาร เช่น มีผลิตภัณฑ์ที่ประกอบด้วยโปรตีนผัก hydrolyzed 177 ยกเลิกจากรสชาติอาหารพื้นฐาน Inc. ผู้ผลิตเดียวกัน

ผงใช้ของชูรสในอาหารได้เติบโตขึ้นใน 30 ปี และจะยังคง เติบโต พบในส่วนใหญ่ซุป สลัดแผล เนื้อสัตว์แปรรูป entrees แช่แข็ง ไอ ศครีม ผงชูรส และ โยเกิร์ตแช่แข็ง บางตัง ขนมปัง ปลาทูน่ากระป๋อง และบ่อย "ไขมันต่ำ" และ "ไขมันไม่" อาหาร

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

เมื่อผงชูรสก็ถูกนำมาสู่ประเทศสหรัฐอเมริกาในปีต่อไปนี้ World War II ที่ผลิตผ่านการขุดยัง โดย 1956 อย่างไรก็ตามหลังจากที่มีการวิจัยอย่างมากในการระบุความตึงเครียดเหมาะสำหรับการเริ่มต้นของจุลชีพวัฒนธรรมจำเป็นที่บริษัทอายิโนะโมะโต๊ะ. co . th , Inc .ประสบความสำเร็จในการผลิตชนิดตะกั่วกรดแบบซีลเลือดสูงผ่านทางวิธีการของหมักเชื้อแบคทีเรียซึ่งเชื้อแบคทีเรีย(บางคนหากไม่ได้ซึ่งทั้งหมดจะมียีน)( 10 )มีขึ้นในขนาดกลาง aerobically สารอาหารที่ผสมน้ำยาทำความสะอาด แบคทีเรียเหล่านี้มีความสามารถที่จะทำการสังเคราะห์กรดเลือดสูงอยู่ทางด้านนอกของเยื่อหุ้มแผ่นเซลล์ของพวกเขาและขับ(เหงื่อ)เข้ากับขนาดกลางที่มีการสะสม( 11 )มันเป็นในหรือประมาณ 1957 ที่อย่างแท้จริงการผลิตขนาดใหญ่ของกรดเลือดสูงและผงชูรสผ่านหมักเริ่ม.

ในประเทศสหรัฐอเมริกาที่ระเบียบของสารเติมแต่งอาหารมีรากเหง้าใน .1938 อาหารเสริมความงามและได้ 1958 อาหารสารเติมแต่งที่การแก้ไข(รหัสของสหพันธ์กฎระเบียบชื่อ 21 )การเปลี่ยนแปลงกฎหมายที่จะต้องอ่านว่าผู้ผลิตจะต้องแสดง"การตรวจสอบความถูกต้องของความแน่นอนที่เหมาะสมที่ไม่มีอันตรายจะเป็นผลจากที่เสนอมาของสาร"เจตนาของกฎหมายที่จะมีความใสสะอาด"...เพื่อปกป้อง สุขภาพ ของประชาชนที่จะห้ามไม่ให้ใช้ในอาหารของสารเติมแต่งที่มีไม่พอได้รับการทดสอบแล้วเพื่อสร้างความ ปลอดภัย ของพวกเขา"

ในปีเดียวกันนั้นข้อ delaney ที่ถูกเพิ่มเข้ามาที่ delaney ข้อห้ามใช้อาหารผสมที่แสดงในการทำให้เกิดมะเร็งเมื่อเลี้ยงเป็นสัตว์หรือมนุษย์.

ก่อนถึง 1958 ,มีหรือไม่มีความเห็นในการให้ FDA ในอาหารที่เรียกว่าโมโนโซเดียมกลูตาเมต,ดังนั้นต่อไปนี้การผ่านของอาหารสารเติมแต่งสำหรับการจอง,โมโนโซเดียมกลูตาเมตเป็น grandfathered เป็นโดยทั่วไปแล้วถือว่าเป็นตู้นิร ภัย ( Gras ) grandfathered ใช่.butnever ได้รับการทดสอบสำหรับความ ปลอดภัย ความ ปลอดภัย ของผงชูรสก็ไม่ได้แล้วและไม่เคยมีการจัดตั้ง ผงชูรสไม่เคยได้รับการทดสอบสำหรับความ ปลอดภัย .

ยังพื้นฐานสำหรับการไม่สมควรของผงชูรสที่ได้รับรางวัลตั้งอยู่ Gras เป็นความจริงที่ว่าหรือประมาณ 1957 วิธีการของการผลิตผงชูรสก็เปลี่ยนไปอย่างมีนัยสำคัญผงชูรสที่ grandfathered Gras ในปี 1958 ถูกสร้างขึ้นโดยการแยกน้ำกรดเลือดสูงจากส่วนผสมอาหารโปรตีนที่มี นับตั้งแต่ 1957 ผงชูรสที่ใช้ในประเทศสหรัฐอเมริกาได้รับการผลิตขึ้นโดยหมักเชื้อแบคทีเรียแบคทีเรียดัดแปลงพันธุกรรมซึ่งเลือกสรรอย่างเอาใจใส่ขั้นตอนที่น้ำที่ไหลออกมาจากอวัยวะกรดเลือดสูงผ่านผนังเซลล์ของพวกเขา.

รายงานครั้งแรกของปฏิกิริยาที่มีต่อผงชูรสในประเทศสหรัฐอเมริกาที่มาปรากฏตัวในปี 1968 เมื่อโรเบิร์ต Ho คน kwok m . D .ที่โรนัลด์จากจีนรายงานว่าแม้ว่าเขาไม่เคยมีปัญหาในประเทศจีนประมาณ 20 นาทีเพื่อเข้าสู่อาหารที่ร้านอาหารจีนบางอย่างเขาต้องทนทรมานจากอาการชาและตึงของหน้าอกที่อยู่ในระยะเวลาประมาณ 2 ชั่วโมง.

ปีต่อไปนี้:จอห์นดับเบิลยู olney m . D .รายงานว่าสัตว์ทดลองเท่านั้นโดยต้องทนทุกข์ทรมาน lesions สมองและความผิดปกติ neuroendocrine หลังจากที่ได้สัมผัสกับผงชูรส นักวิทยาศาสตร์ optical nerve )การศึกษาการเสื่อม สภาพ ในหนูได้รับการปฏิบัติอย่างมีกรดเลือดสูงแบบไม่เสียค่าบริการได้ระบุไว้ว่าหนูเหล่านี้กลายเป็นโรคอ้วนเกินสมควร olneyผู้ที่เป็นโรคอ้วนส่วนใหญ่คาดว่าอาจจะเป็นสัญญาณของความเสียหายที่จะเกิดขึ้นกับ hypothalamus (พื้นที่ของสมองที่ควบคุมฟังก์ชันจำนวนมากรวมถึงการควบคุมน้ำหนักตัวต่อมไร้ท่อ)พบว่าสัตว์ทดลองเท่านั้นโดยทารกได้รับกรดเลือดสูงแบบไม่เสียค่าบริการรับความเสียหายสมองทันทีและความผิดปกติ neuroendocrine ต่างๆใน ภายหลัง ในชีวิตแบตเตอรี่ชนิดตะกั่วกรดแบบซีลชั้น L - เลือดสูงทางด้าน เภสัช กรรมก็นำมาใช้ในการผลิตความผิดปกติเหล่านี้จนกว่า neuroscientists สังเกตเห็นว่าผงชูรสมีราคาไม่แพงผสมอาหารไม่สามารถจะนำมาใช้แทนสำหรับน้ำกรดเลือดสูงห้องปฏิบัติการ - คุณภาพ แบบไม่เสียค่าบริการในการศึกษานี้และทำให้เกิดผลกระทบแบบเดียวกันนี้.

ในปีที่แล้วด้วยว่ามักจะ neuroscientists ทำซ้ำงานของ olneyและ olney พูดออกมาซ้ำหลายครั้งเกี่ยวกับ ศักยภาพ พิษของผงชูรส ในปี 1972 สำหรับตัวอย่างเช่น olney บังคับให้ รับสารภาพ ก่อนให้ วุฒิสภา เลือกคณะกรรมการในด้าน โภชนาการ และความต้องการของมนุษย์ที่ถ่ายเอกซเรย์ของผงชูรสที่มนุษย์อยู่ในความเสี่ยงด้วยความเสี่ยงมากที่สุดสำหรับผู้ใช้บริการวัยหนุ่มสาวที่กำลังเป็นอย่างมากและที่ National Academy of Science ,แผงควบคุมได้จัดก่อนหน้าเพื่อพิจารณาว่าผงชูรสควรจะถูกห้ามจากลูกน้อยอาหารที่ผลิตอุตสาหกรรมจัดให้บริการล้างบาปโดยกลุ่มของนักวิทยาศาสตร์เกือบไม่มีประสบการณ์ใน neuropathology .

ในช่วงต้นทศวรรษที่ 1970 s ,ผู้ผลิตอาหารของลูกน้อยด้วยความสมัครใจออกที่ Monosodium Glutamate จาก ผลิตภัณฑ์ ,แต่แทนที่ผงชูรสที่มีส่วนผสมผงชูรสที่มีเช่นเชื้อยีสต์ autolyzed โปรตีนและผักต้มด้วยกรดเกลือจากนั้นจะถูกทำ ในช่วงทศวรรษที่ 1970 s ช่วงดึกที่ผู้ผลิตโดยความสมัครใจออกส่วนผสมผงชูรสที่มีทั้งหมดได้อย่างชัดเจนจากอาหารลูกน้อยแต่ไม่ใช่จากสูตรสำหรับทารก.

รายงานครั้งแรกของปฏิกิริยาที่มีต่อผงชูรสไม่ปรากฏจนกว่าผงชูรสก็ถูกสร้างโดยหมักเชื้อแบคทีเรียและการใช้ผงชูรสในประเทศสหรัฐอเมริกาที่ได้เริ่มขึ้นแล้วในการเร่งรัด.

ในวันที่ไม่มีผงชูรสที่มีได้รับการควบคุมโดยหน่วยงานใดของรัฐบาลสหรัฐได้ FDA ที่มีการให้บริการจะทำการตรวจสอบความ ปลอดภัย ของผงชูรสแผงตรวจสอบจะจัดหาบุคลากรที่พร้อมด้วยผู้แทนอุตสาหกรรมพร้อมด้วยความขัดแย้งทางผลประโยชน์หรือพร้อมด้วยผู้ที่มีความรู้น้อยมากหรือไม่มีความเป็นพิษของกรดอะมิโนยอมรับข้อความหรือปฏิกิริยาเลวร้ายทั้งหมดซึ่งก็เป็นคนให้อุตสาหกรรมวัสดุเป็นมิตรกับการประเมิน.

ด้วยและมีขนาดใหญ่การกำหนดให้"การตรวจสอบความถูกต้องของมั่นใจที่ไม่มีความเสียหายจะเกิดจากการใช้สารดังกล่าวที่"มีความพอใจโดยแถลงการณ์จากผู้ผลิตว่า ผลิตภัณฑ์ ที่มีความ ปลอดภัย ในกรณีที่มีผงชูรสหากมีอะไรได้รับการพิจารณาให้เป็น"การตรวจสอบความถูกต้อง"โดย FDA " Proof "ประกอบด้วยความหลากหลายของการศึกษาแต่ละห้องได้รับการสนับสนุนจากอุตสาหกรรมกำจัดและแต่ละห้องพร้อมด้วยผลในทางลบมากขึ้นมาอย่างเป็นระบบที่ใช้เป็นช่องโหว่ทั้งหมดที่หนึ่งอาจจะพิจารณาว่าเจตนาที่จะทำให้ของร่างกายที่มีการวิจัยได้รับการปลิ้นปล้อนประชาชน

พร้อมด้วยการประกาศในหนังสือของดร.จอร์จ schwartz "ในรสชาติไม่ดีผงชูรสโรคซาร์สที่"และความรู้ความเข้าใจมากขึ้นว่าผงชูรสทำให้เกิดปฏิกิริยาทางลบสำหรับอุตสาหกรรมต่างๆที่พัฒนาสายที่ช่วยเพิ่มรสชาติของ ผลิตภัณฑ์ ที่มีอยู่ดำเนินการ(ผลิต)แบบไม่เสียค่าบริการ glutamic acid (ข้อความ)พร้อมด้วยรสชาติเพิ่มความสามารถและชื่อที่ไม่มีเบาะแสการมีอยู่ของผงชูรสและสนับสนุน จริงๆแล้วได้รับการพิจารณาให้เป็นอุตสาหกรรมที่ ผู้บริโภค อาจได้รับการพิจารณาข้อเท็จจริงที่ว่าผงชูรสอาจจะเป็นพิษอาจทำให้เกิดความเสียหายการผลิตของ ผลิตภัณฑ์ ที่มี"ป้ายทำความสะอาด"เร่งรัดตามที่กำหนดโดยอุตสาหกรรมอาหารที่อยู่ในสื่อสิ่งพิมพ์ของอุตสาหกรรมนี้"ป้ายทำความสะอาด"จะเป็นผู้ที่ใช้ใน ผลิตภัณฑ์ ผงชูรสที่มีเบาะแสโดยไม่ทำให้ ผู้บริโภค ที่ความเป็นจริงที่ว่าสินค้าที่มีอยู่ msg .

ไม่มีข้อมูลที่ครบถ้วนสมบูรณ์ตามหมายเลขที่ได้ของ ผลิตภัณฑ์ ดังกล่าวในตลาดแต่ข้อมูลจากฤดูร้อน2010 การแพร่ระบาดของเชื้อ Salmonella )อย่างเด็ดขาดในประเทศสหรัฐอเมริกาที่จุดเท่าที่ผงชูรสเป็นที่ซ่อนอยู่ในอาหารเช่นมีอยู่ 177 ผลิตภัณฑ์ ที่มีโปรตีนจากเนื้อสัตว์ผักต้มด้วยกรดเกลือจากนั้นจะถูกทำกลับจากพื้นฐานอาหารรสชาติ, Inc .เพียงหนึ่งผู้ผลิต.

ใช้ผงชูรสในอาหารได้มีการเจริญเติบโตใน 30 ปีที่ผ่านมาและมีการเติบโต ผงชูรสคือพบมากที่สุดในซุปสลัดผ้าพันแผลหลุดตกลงมาหมดเนื้อแช่แข็งแปรรูปอาหารจานหลักไอศครีมแช่แข็งและโยเกิร์ต,ในบางขนมปังกรอบ,ขนมปัง,ปลาทูน่ากระป๋องและบ่อยมากใน"ไขมันต่ำ"และ"ไม่มีไขมัน"อาหาร

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.