the pathogens, but other mechanisms

the pathogens, but other mechanisms like antibiosis might have
played a significant role for antagonism.
3.1.3. Nutrient competition
Research work conducted on this mode of action of microbial
antagonists supports the hypothesis that competition for nutrients
plays a major role in the mode of action of Pichia guilliermondii
against Penicillium digitatum Pers.: Fries) Sacc., in citrus (Droby
et al., 1992; Arras et al., 1998), Enterobacter cloacae against Rhizopus
stolonifer on peach [Prunus persica (L.) Batsch] (Wisniewski
et al., 1989), Cryptococcus laurentii against Botrytis cinerea on apple
(Roberts, 1990a), and Rhodotorula glutinis (Fresenius) Harrison and
Cryptococcus laurentii against Penicillium expansum and Botrytis
cinerea, respectively (Castoria et al., 1997) and Metschnikowia pulcherrima
Pitt & Miller on apples (Kim et al., 1997). M. pulcherrima
out competes pathogens like Botrytis cinerea and Penicillium expansum
in apple through iron depletion (Saravanakumar et al., 2008).
As a result of its ability for suppressing postharvest diseases, Kurtzman
and Droby (2001) and Grebenisan et al. (2008) have recommended
it as potential yeast for controlling fruit rots. Biocontrol
of gray mold (Botrytis cinerea) on apple by Metschnikowia pulcherrima
was reduced or totally suppressed by the addition of several
nutrients suggesting that competition for nutrients plays a role
in the biocontrol capability of Metschnikowia pulcherrima against
Botrytis cinerea (Piano et al., 1997). Further, non-pathogenic species
of Erwinia, such as, E. cypripedii (Hori) Bergey, showed antagonistic
activity against various isolates of Erwinia caratovora sub sp. caratovora
(Jones) Bergey, the causal agent of soft rot of many vegetables
like carrot, tomatoes (Lycopersicon esculentum L.) and pepper (Capsicum
annuum L.), primarily by competing for nutrients (Moline,
1991; Moline et al., 1999). It has been demonstrated through
in vitro studies that microbial antagonists take up nutrients more
rapidly than pathogens, get established and inhibit spore germination
of the pathogens at the wound site (Wisniewski et al., 1989;
Droby and Chalutz, 1994; Droby et al., 1998).
3.1.4. Populations of the microbial antagonist
The level of control provided by the microbial antagonists is
also highly dependent on the initial concentration of the antagonists
applied on the wound site and the ability of the antagonist
to rapidly colonize the wound site (Janisiewicz and Roitman,
1988; Wisniewski et al., 1989; McLaughlin et al., 1990). In general,
microbial antagonists are most effective in controlling postharvest
decay on fruits and vegetables when applied at a concentration of
107–108 CFU/ml (McLaughlin et al., 1990; El-Ghaouth et al., 2004),
and rarely, higher concentrations are required.
Currently, there is only fragmented data regarding the antagonist-
pathogen interaction in terms of competitions for limiting
nutrients essential for pathogenesis. Once more information
regarding the specificity of competition between antagonistic and
pathogens in fruit wounds is available and genes responses of
antagonism of biocontrol agents have been characterized, it will
be possible to develop antagonistic stains with a higher rate of
transport and/or metabolism of limiting nutrient essential for
pathogenesis. This may allow us to circumvent some of the limitations
of microbial antagonists.
3.2. Production of antibiotics
Production of antibiotics is the second important mechanism by
which microbial antagonists suppress the pathogens of harvested
fruits and vegetables. For instance, bacterial antagonists like Bacillus
subtilis and Pseudomonas cepacia Burkh are known to kill pathogens
by producing the antibiotic iturin (Gueldner et al., 1988;
Pusey, 1989). The antagonism so produced by Bacillus subtilis was
effective in controlling fungal rot in citrus (Singh and Deverall,
1984) and Monilinia fructicola (Winter) Honey in peaches and cherries
(Pusey and Wilson, 1984; Utkhede and Sholberg, 1986). Further,
Pseudomonas cepacia inhibited the growth of postharvest
pathogens like Botrytis cinerea and Penicillium expansum in apple
by producing an antibiotic, pyrrolnitrin (Janisiewicz and Roitman,
1988; Janisiewicz et al., 1991). Pseudomonas cepacia was also effective
in controlling green mold (Penicillium digitatum) in lemon (Citrus
limon L.) by producing antibiotics (Smilanick and Denis-Arrue,
1992). Similarly, the bacterial antagonist, Pseudomonas syringae
Van Hall, controlled green mold of citrus and gray mold of apple,
by producing an antibiotic syringomycin (Bull et al., 1998). However,
the production of this antibiotic was never detected on the
fruit and vegetables despite extensive efforts, raising a doubt on
the role of the antibiosis in postharvest diseases control and suggesting
the operation of a different mechanism not dependent on
the production of syringomycin (Bull et al., 1998).
Although, antibiosis might be an effective tool for controlling
postharvest diseases in a few fruits and vegetables, at present
emphasis is being given for the development of non-antibiotic producing
microbial antagonists for the control of postharvest diseases
of fruits and vegetables (El-Ghaouth et al., 2004; Singh and
Sharma, 2007). Researchers are aiming to isolate, evaluate or to develop
those antagonistic microorganisms that control postharvest
diseases of harvested commodities by the mechanism of competition
for space and nutrient, direct parasitism or induced resistance
(Droby, 2006).
3.3. Direct parasitism
In the literature, very little information is available on direct
parasitism of the microbial antagonists in controlling postharvest
diseases of fruits and vegetables. However, Wisniewski et al.
(1991) observed that while Pichia guilliermondii cells had the ability
to attach to the hyphae of Botrytis cinerea and Penicillium. After
yeast cells were dislodged from the hyphae, the hyphal surface appeared
to be concave and there was partial degradation of the cell
wall of Botrytis cinerea at the attachment sites. In contrast, co-culturing
Botrytis cinerea with non-antagonistic yeast elicited only a
loose attachment to the fungus with no pitting in the hyphae (Wisniewski
et al., 1991). Similarly, Candida saitona Nakase & Suzubi attached
strongly to the hyphae of Botrytis cinerea and caused
swelling (El-Ghaouth et al., 1998).
Microbial antagonists also produce lytic enzymes such as gluconase,
chitinase, and proteinases that help in the cell wall degradation
of the pathogenic fungi (Lorito et al., 1993; Castoria
et al., 1997, 2001; Jijakli and Lepoivre, 1998; Kapat et al., 1998;
Mortuza and Ilag, 1999; Chernin and Chet, 2002). Bonaterra
et al. (2003) reported that direct parasitism was a major factor
that permitted Pantoea agglomerans (Ewing & Fife) Gavini et al.
to control Monilinia laxa (Aderh. & Ruhl.) Honey or Rhizopus stolonifer
decay on stone fruits. Thus, strong attachment of microbial
antagonist with enhanced activity of cell wall degradation enzymes
may be responsible for enhancing the efficacy of microbial
agents in controlling the postharvest diseases of fruits and vegetables
(Wisniewski et al., 1991). And, attachment of the microbial
antagonists to a site enhances their potential activity for the utilization
of nutrients at the invasion site; it partly affects the access
of the pathogen to nutrients as well (El-Ghaouth et al.,
2004).
3.4. Induced resistance
Induction of defense responses in the harvested fruits and vegetables
by the microbial antagonists has been suggested and
shown as another mode of action of microbial antagonists for controlling
postharvest decay in them (Arras, 1996; El-Ghaouth et al.,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โรค แต่กลไกอื่น ๆ เช่น antibiosis อาจ
บทบาทสำคัญสำหรับ antagonism
เป็น 3.1.3 แข่งขันธาตุอาหาร
วิจัยงานดำเนินการเกี่ยวกับการกระทำของจุลินทรีย์
ตัวสนับสนุนสมมติฐานว่าการแข่งขันสำหรับสารอาหาร
มีบทบาทสำคัญในวิธีการดำเนินการของ Pichia guilliermondii
จาก Penicillium digitatum อาทิ: ฟรายส์) Sacc. ในส้ม (Droby
ร้อยเอ็ด al., 1992 Arras และ al., 1998), Enterobacter cloacae กับ Rhizopus
stolonifer บนพีช [นาง persica (L.) Batsch] (Wisniewski
et al., 1989), laurentii Cryptococcus กับ Botrytis cinerea ในแอปเปิ้ล
(โรเบิตส์ 1990a), Rhodotorula glutinis (Fresenius) และแฮร์ริสัน และ
laurentii Cryptococcus Penicillium expansum และ Botrytis
cinerea ตามลำดับ (Castoria et al., ปี 1997) และ Metschnikowia pulcherrima
Pitt &มิลเลอร์บนแอปเปิ้ล (Kim และ al., 1997) ม. pulcherrima
ออกแข่งขันโรคเช่น Botrytis cinerea และ Penicillium expansum
ในแอปเปิ้ลผ่านการลดลงของเหล็ก (Saravanakumar et al., 2008) .
จากศักยภาพเมื่อโรคหลังการเก็บเกี่ยว Kurtzman
Droby (2001) และ Grebenisan et al. (2008) ได้แนะนำ
มันเป็นยีสต์ที่มีศักยภาพสำหรับการควบคุม rots ผลไม้ Biocontrol
(Botrytis cinerea) แม่สีเทาบนแอปเปิ้ลโดย Metschnikowia pulcherrima
ลด หรือระงับทั้งหมดด้านนอกหลาย
แนะนำให้แข่งขันสำหรับสารอาหารสารอาหารบทบาท
ใน biocontrol ความสามารถของ Metschnikowia pulcherrima กับ
Botrytis cinerea (เปียโนและ al., 1997) พันธุ์ต่อไป ไม่อุบัติ
ของ Erwinia เช่น E. cypripedii (Hori) Bergey แสดงให้เห็นว่าต่อต้าน
กิจกรรมตามแยกต่าง ๆ ของ Erwinia caratovora ย่อย sp. caratovora
(Jones) Bergey ตัวแทนสาเหตุของเน่าอ่อนของผักมาก
เช่นแครอท มะเขือเทศ (Lycopersicon esculentum L.) และพริกไทย (พริกหวาน
annuum L.), เป็นหลัก โดยการแข่งขันสำหรับสารอาหาร (โมลีน,
1991 โมลีน et al., 1999) การแสดงถึง
ในหลอดศึกษาจุลินทรีย์ตัวที่ใช้สารอาหารเพิ่มเติม
อย่างรวดเร็วกว่าโรค ได้รับการก่อตั้ง และยับยั้งการงอกของสปอร์
ของโรคที่ไซต์แผล (Wisniewski et al., 1989;
Droby และ Chalutz, 1994 Droby และ al., 1998) .
3.1.4 ประชากรของจุลินทรีย์เป็นศัตรู
ระดับของตัวควบคุมตัวจุลินทรีย์
สูงขึ้นอยู่กับความเข้มข้นเริ่มต้นของตัวที่
ใช้ไซต์บาดแผลและความสามารถของเป็นศัตรู
ไป colonize ไซต์บาดแผลอย่างรวดเร็ว (Janisiewicz และ Roitman,
1988 Wisniewski et al., 1989 แม็กลาฟลินและ al., 1990) ทั่วไป,
ตัวจุลินทรีย์มีประสิทธิภาพสูงสุดในการควบคุมหลัง
ผุในผลไม้และผักเมื่อใช้ที่ความเข้มข้นของ
107-108 CFU/ml (แม็กลาฟลินและ al., 1990 El-Ghaouth et al., 2004),
และบ่อย ความเข้มข้นสูงจะต้องการ
อยู่ มีอยู่อย่างกระจัดกระจายข้อมูลเกี่ยวกับปฏิปักษ์-
โต้ตอบการศึกษาในแง่ของการแข่งขันสำหรับการจำกัด
สารอาหารสำคัญในพยาธิกำเนิด ข้อมูลอีกครั้ง
เกี่ยวกับ specificity แข่งขันระหว่างเป็นปรปักษ์ และ
โรคในผลไม้แผลมี และการตอบสนองของยีนของ
ได้ถูกลักษณะ antagonism ของ biocontrol จะ
สามารถพัฒนาคราบเป็นปรปักษ์กับอัตราสูง
ขนส่งหรือการจำกัดสารอาหารที่จำเป็นต่อการเผาผลาญ
พยาธิกำเนิด นี้อาจช่วยให้เราสามารถหลีกเลี่ยงข้อจำกัดบาง
ของจุลินทรีย์ตัว
3.2 ผลิตยาปฏิชีวนะ
ผลิตยาปฏิชีวนะเป็นกลไกสำคัญที่สองโดย
ตัวที่จุลินทรีย์ระงับโรคของเก็บเกี่ยว
ผักและผลไม้ ตัวอย่าง ตัวแบคทีเรียเช่นคัด
subtilis และ Pseudomonas cepacia Burkh ทราบว่าฆ่าโรค
ผลิต iturin ยาปฏิชีวนะ (Gueldner et al., 1988;
Pusey, 1989) Antagonism ดังนั้น ผลิต โดยคัด subtilis ถูก
มีประสิทธิภาพในการควบคุมเชื้อรา rot ในส้ม (สิงห์และ Deverall,
1984) Monilinia fructicola และน้ำผึ้ง (หนาว) ลูกพีชและเชอร์รี่
(Pusey และ Wilson, 1984 Utkhede และ Sholberg, 1986) เพิ่มเติม,
Pseudomonas cepacia ห้ามการเจริญเติบโตของหลัง
โรคเช่น Botrytis cinerea และ Penicillium expansum ในแอปเปิ้ล
โดยผลิตเป็นยาปฏิชีวนะ pyrrolnitrin (Janisiewicz และ Roitman,
1988 Janisiewicz et al., 1991) Pseudomonas cepacia ยังมีประสิทธิภาพ
ในการควบคุมแม่สีเขียว (Penicillium digitatum) ในมะนาว (ส้ม
ลิมอน L.) ผลิตยาปฏิชีวนะ (Denis Arrue และ Smilanick
1992) ในทำนองเดียวกัน เชื้อแบคทีเรียปฏิปักษ์ Pseudomonas syringae
แวนฮอลล์ ควบคุมแม่สีเขียวแม่สีเทา และส้มแอปเปิ้ล,
โดยผลิตเป็นยาปฏิชีวนะ syringomycin (วัว et al., 1998) อย่างไรก็ตาม,
การผลิตยาปฏิชีวนะนี้ไม่เคยพบ
ผลไม้และผักแม้ มีความพยายามอย่างละเอียด เพิ่มสงสัยบน
บทบาทของ antibiosis ในการควบคุมโรคหลังการเก็บเกี่ยวและการแนะนำ
การดำเนินงานของกลไกต่าง ๆ ที่ไม่ขึ้นอยู่กับ
ผลิตของ syringomycin (วัว et al., 1998) .
แม้ว่า antibiosis อาจเป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพในการควบคุม
หลังการเก็บเกี่ยวโรคในผลไม้และผัก กี่ในปัจจุบัน
เน้นการให้สำหรับการพัฒนาไม่ใช่ยาปฏิชีวนะผลิต
ตัวจุลินทรีย์ควบคุมโรคหลังการเก็บเกี่ยว
ผลไม้และผัก (El Ghaouth et al., 2004 สิงห์ และ
Sharma, 2007) นักวิจัยกำลังมุ่งแยก ประเมิน การพัฒนา
ผู้ต่อต้านจุลินทรีย์ควบคุมหลัง
โรคเก็บเกี่ยวสินค้าโภคภัณฑ์โดยกลไกของการแข่งขัน
สำหรับพื้นที่และธาตุอาหาร ตรง parasitism หรือเกิดต้านทาน
(Droby, 2006).
3.3 Parasitism ตรง
ในวรรณคดี เล็กมีข้อมูลในตรง
parasitism ของตัวจุลินทรีย์ในการควบคุมหลัง
โรคของผักและผลไม้ อย่างไรก็ตาม Wisniewski et al.
(1991) สังเกตที่ขณะ Pichia guilliermondii เซลล์มีความสามารถ
เพื่อแนบกับ hyphae Botrytis cinerea และ Penicillium หลังจาก
เซลล์ยีสต์ได้ dislodged จาก hyphae ผิว hyphal ปรากฏ
จะเว้า และมีมีการลดประสิทธิภาพของเซลล์บางส่วน
ผนังของ Botrytis cinerea ที่ไซต์ที่แนบมา ในทางตรงกันข้าม ร่วม culturing
Botrytis cinerea กับยีสต์ไม่ใช่ต่อต้าน elicited เท่า
แนบเชื้อรากับไม่ pitting ใน hyphae หลวม (Wisniewski
et al., 1991) ในทำนองเดียวกัน โรค saitona Nakase & Suzubi แนบ
อย่างยิ่งการ hyphae ของ Botrytis cinerea และเกิด
บวม (El Ghaouth และ al., 1998) .
ตัวจุลินทรีย์ยังผลิตเอนไซม์ lytic เช่น gluconase,
chitinase และ proteinases ที่ช่วยในการย่อยสลายผนังเซลล์
ของเชื้อราอุบัติ (Lorito et al., 1993 Castoria
et al., 1997, 2001 Jijakli และ Lepoivre, 1998 Kapat และ al., 1998;
Mortuza และ Ilag, 1999 Chernin แล้วเชษฐ์ 2002) Bonaterra
et al. (2003) รายงาน parasitism นั้นโดยตรงเป็นปัจจัยสำคัญ
ที่อนุญาต Pantoea agglomerans (Ewing &ลอนดอน) Gavini et al.
ควบคุม Monilinia laxa (Aderh & Ruhl) น้ำผึ้งหรือ Rhizopus stolonifer
ผุบนผลไม้หิน ดังนั้น แข็งแรงแนบของจุลินทรีย์
ปฏิปักษ์กับกิจกรรมพิเศษของเอนไซม์ย่อยสลายผนังเซลล์
อาจรับผิดชอบการเพิ่มประสิทธิภาพของจุลินทรีย์
ตัวแทนในการควบคุมโรคหลังการเก็บเกี่ยวของผักและผลไม้
(Wisniewski et al., 1991) และ สิ่งที่แนบของตัวจุลินทรีย์
ตัวที่ไปช่วยกิจกรรมของพวกเขามีศักยภาพสำหรับใช้
ของสารอาหารที่บุกรุกเว็บไซต์ มันบางส่วนมีผลต่อการเข้าถึง
ของศึกษากับสารอาหารเช่น (El Ghaouth et al.,
2004) .
3.4 ทำให้เกิดความต้านทาน
ป้องกันการตอบสนองในการเก็บเกี่ยวผลไม้และผักการเหนี่ยวนำ
โดยตัวจุลินทรีย์มีการแนะนำ และ
แสดงเป็นโหมดของการดำเนินการของตัวจุลินทรีย์สำหรับการควบคุม
ผุใน (Arras, 1996 หลังการเก็บเกี่ยว เอล-Ghaouth et al.,

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เชื้อโรค แต่กลไกอื่นเช่นแอนติไบโ ิส อาจจะเล่น บทบาทสำคัญ เพื่อกัน
.
3.1.3 . สารอาหารการแข่งขัน
งานวิจัยการดำเนินการในโหมดนี้การกระทำของจุลินทรีย์ปฏิปักษ์
สนับสนุนสมมติฐานที่ว่า การแข่งขันสำหรับรัง
เล่นบทบาทหลักในโหมดของการกระทำของ pichia guilliermondii
กับ Penicillium digitatum ชายครุย : มันฝรั่งทอดและผลผลิตพืช ในส้ม ( droby
et al . , 1992 ; อารัส et al . , 1998 ) , Enterobacter วิธีต่อต้านเชื้อรา
stolonifer พีช [ ศาสนา ในการทดสอบความเป็น ( L . ) batsch ] ( วิสเนฟสกี้
et al . , 1989 ) ล. laurentii ต่อสู้ Botrytis cinerea บนแอปเปิ้ล
( โรเบิร์ต 1990a ) และ Rhodotorula glutinis ( Hotel และ
laurentii ) แฮร์ริสัน คริปโตคอคคัสกับ Penicillium expansum Botrytis cinerea และ
ตามลำดับ ( castoria et al . ,1997 ) และ metschnikowia pulcherrima
พิตต์&มิลเลอร์ในแอปเปิ้ล ( Kim et al . , 1997 ) เมตร pulcherrima
ออกมาแข่งขันและเชื้อโรคเช่น Botrytis cinerea Penicillium expansum
ในแอปเปิ้ลที่ผ่านการรีด ( saravanakumar et al . , 2008 ) .
เป็นผลมาจากความสามารถในการปราบปรามหลังการเก็บเกี่ยวและโรค เคิร์ทแมน
droby ( 2001 ) และ grebenisan et al . ( 2008 ) ได้แนะนำ
เป็นยีสต์ที่อาจเกิดขึ้นสำหรับการควบคุมผลไม้ที่เน่าเปื่อย ไบโอคอนโทรล
แม่พิมพ์สีเทา ( Botrytis cinerea ) ในแอปเปิ้ลโดย metschnikowia pulcherrima
ลดลงหรือหมดว่านอกเหนือจากหลาย
รังบอกว่าการแข่งขันสำหรับสารอาหารเล่นบทบาท
ในไบโอคอนโทรลใน metschnikowia pulcherrima กับ
Botrytis cinerea ( เปียโน et al . , 1997 ) ไม่ก่อโรคชนิด
เพิ่มเติมของเชื้อ Erwinia เช่น E . cypripedii ( โฮริ ) วิธีแสดงปฏิปักษ์
กิจกรรมต่อต้านเชื้อเชื้อ Erwinia sp . caratovora ย่อยต่าง ๆ caratovora
( โจนส์ ) เบอร์กี้ ตัวแทนสาเหตุโรคเน่าเละของผักมาก
เช่นแครอท มะเขือเทศ ( มะเขือเทศ lycopersicon L . ) และพริก ( พริกหวาน
annuum L . ) เป็นหลัก โดยการแข่งขันสำหรับ รัง ( โมลีนโมลีน
, 1991 ; et al . , 1999 )มันได้ถูกแสดงให้เห็นผ่าน
ในหลอดทดลองว่า คู่อริของจุลินทรีย์ใช้สารอาหารมากขึ้น
อย่างรวดเร็วกว่าเชื้อโรค ได้ก่อตั้งขึ้นและยับยั้งการงอกของสปอร์
ของเชื้อโรคที่บาดแผลสด ( วิสเนฟสกี้ et al . , 1989 ;
droby และ chalutz , 1994 ; droby et al . , 1998 ) .
3.1.4 . ประชากรของจุลินทรีย์ปฏิปักษ์
ระดับของการควบคุมโดยจุลินทรีย์ปฏิปักษ์คือ
ยังขอขึ้นอยู่กับความเข้มข้นเริ่มต้นของปฏิปักษ์
ใช้กับแผลเว็บไซต์และความสามารถของคู่ต่อสู้
อย่างรวดเร็วตั้งรกรากแผล ( และเว็บไซต์ janisiewicz roitman
1988 ; วิสเนฟสกี้ , et al . , 1989 ; กิ้น et al . , 1990 ) โดยทั่วไป
คู่อริของจุลินทรีย์ที่มีประสิทธิภาพที่สุดในการควบคุมการเก็บเกี่ยว
ผุบนผักและผลไม้เมื่อใช้ที่ความเข้มข้น
107 - 108 CFU / ml ( แม็กลาฟลิน et al . , 1990 ; เอล ghaouth et al . , 2004 ) และความเข้มข้นสูง
ไม่ค่อยใช้
ในปัจจุบัน มีเพียงการแยกส่วนข้อมูลเกี่ยวกับเชื้อปฏิปักษ์ -
ปฏิสัมพันธ์ในแง่ของการแข่งขันจำกัด
สารอาหารที่จําเป็นสําหรับการเกิด . เมื่อข้อมูลเพิ่มเติม
เกี่ยวกับความจำเพาะของการแข่งขันระหว่าง ปฏิปักษ์และ
เชื้อโรคในแผลผลไม้สามารถใช้ได้และยีนการตอบสนองของ
กันของตัวแทนไบโอคอนโทรลมีลักษณะ มันจะเป็นไปได้ที่จะพัฒนาคราบ

ปฏิปักษ์กับอัตราที่สูงของการขนส่งและ / หรือเมแทบอลิซึมของสารอาหารที่จำเป็นสำหรับการตรวจหา
. นี้อาจช่วยให้เราหลีกเลี่ยงบางส่วนของข้อ จำกัด ของจุลินทรีย์ปฏิปักษ์
.
2 . การผลิตสารปฏิชีวนะ
การผลิตสารปฏิชีวนะ คือกลไกสำคัญที่สองที่คู่อริของจุลินทรีย์กำจัดเชื้อโรค

ผลของผักและผลไม้ เช่น เชื้อแบคทีเรียปฏิปักษ์ Bacillus subtilis Pseudomonas cepacia และชอบ

burkh เป็นที่รู้จักกันเพื่อฆ่าเชื้อโรค โดยผลิต iturin ยาปฏิชีวนะ ( gueldner et al . , 1988 ;
พิวซีย์ , 1989 ) การต่อสู้ที่ผลิตโดยเชื้อบาซิลลัส ซับทิลิสคือ
มีประสิทธิภาพในการควบคุมเชื้อราเน่าในส้ม ( ซิงห์และ deverall
, 1984 ) และ monilinia fructicola ( ฤดูหนาว ) ที่รักในลูกพีชและเชอร์รี่
( พิวซีย์ และ วิลสัน , 1984 ; utkhede และ sholberg , 1986 ) ต่อไป
Pseudomonas cepacia ยับยั้งการเจริญเติบโตของเชื้อโรคและหลัง
ชอบ Botrytis cinerea Penicillium expansum ในแอปเปิ้ล
โดยการผลิตยาปฏิชีวนะ และ pyrrolnitrin ( janisiewicz roitman
, 1988 ;janisiewicz et al . , 1991 ) Pseudomonas cepacia ก็มีประสิทธิภาพในการควบคุมเชื้อราเขียว
( Penicillium digitatum ) มะนาว ( Citrus
ลิมอน L . ) โดยการผลิตยาปฏิชีวนะ ( smilanick และเดนิส arrue
, 1992 ) ส่วนเชื้อแบคทีเรียปฏิปักษ์ , Pseudomonas syringae
รถตู้ หอควบคุมของแม่พิมพ์และแม่พิมพ์สีเทา สีเขียว ส้ม แอปเปิ้ล โดยผลิตเป็นยาปฏิชีวนะ (
syringomycin วัว et al . , 1998 ) อย่างไรก็ตาม
การผลิตสารปฏิชีวนะนี้ไม่เคยถูกตรวจพบในผลไม้และผักแม้จะมีความพยายามมากมาย

เพิ่มข้อสงสัยเกี่ยวกับบทบาทในการควบคุมโรคหลังการเก็บเกี่ยวของแอนตีไบโ ิส และแนะนำการดำเนินงานแตกต่างกัน

ไม่ได้ขึ้นอยู่กับกลไกการผลิต syringomycin ( กระทิง et al . , 1998 ) .
ถึงแม้ว่าจะแอนตีไบโ ิสเป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพสำหรับการควบคุม
โรคหลังการเก็บเกี่ยวในไม่กี่ ผัก ผลไม้ ปัจจุบัน
เน้นให้เพื่อพัฒนาไม่ใช่ยาปฏิชีวนะผลิต
คู่อริของจุลินทรีย์ในการควบคุมโรคหลังการเก็บเกี่ยว
ของผักและผลไม้ ( El ghaouth et al . , 2004 ; Singh และ
Sharma , 2007 ) นักวิจัยมีเป้าหมายที่จะแยก , ประเมิน เพื่อพัฒนาเชื้อจุลินทรีย์ปฏิปักษ์ที่สามารถควบคุม

หลังการเก็บเกี่ยวโรคเกี่ยวสินค้าโภคภัณฑ์ โดยกลไกของการแข่งขัน
สำหรับพื้นที่และธาตุอาหาร ปรสิตโดยตรงหรือกระตุ้นความต้านทาน
( droby , 2006 ) .
3 .
ปรสิตโดยตรงในวรรณคดี , ข้อมูลน้อยมากที่มีปรสิตโดยตรงของจุลินทรีย์ปฏิปักษ์ในการควบคุม

โรคหลังการเก็บเกี่ยวของผักและผลไม้ อย่างไรก็ตาม วิสเนฟสกี้ et al .
( 1991 ) สังเกตว่าในขณะที่ pichia guilliermondii เซลล์มีความสามารถ
แนบกับเส้นใยของเชื้อรา Penicillium และ Botrytis cinerea . หลังจากถูกย้ายจากเซลล์ยีสต์
) , พื้นผิวเส้นใยปรากฏ
จะเว้าและมีการย่อยสลายบางส่วนของเซลล์
กำแพง Botrytis cinerea ที่แนบเว็บไซต์ ในทางตรงกันข้าม , Co การเลี้ยง
Botrytis cinerea ปลอดปฏิปักษ์ยีสต์โดยใช้เพียง
หลวมแนบกับเชื้อรา ไม่มีหลุม ในไฮฟา ( วิสเนฟสกี้
et al . , 1991 ) เหมือนกับ , Candida saitona nakase & suzubi แนบ
และเส้นใยของ Botrytis cinerea และก่อให้เกิด
บวม ( El ghaouth et al . , 1998 ) .
คู่อริของจุลินทรีย์ผลิตเอนไซม์ไลติคเอนไซม์ เช่น gluconase
, ,และ proteinases ที่ช่วยในการย่อยสลายเซลล์ผนัง
ของเชื้อราที่ก่อโรค ( lorito et al . , 1993 ; castoria
et al . , 1997 , 2001 ; jijakli และ lepoivre , 1998 ; คาปัต et al . , 1998 ;
mortuza และ ilag , 1999 ; เชอร์นิน และเชต , 2002 ) bonaterra
et al . ( 2003 ) รายงานว่า ภาวะปรสิต โดยตรง เป็นปัจจัยสำคัญประการหนึ่งที่อนุญาต pantoea
agglomerans ( วิง&ขลุ่ย ) gavini et al .
ควบคุม monilinia laxa ( aderh . &รัล ) ที่รักหรือเชื้อรา stolonifer
ผุไม้หิน ดังนั้น สิ่งที่แนบที่แข็งแกร่งของจุลินทรีย์ปฏิปักษ์ กับกิจกรรมที่เพิ่มขึ้นของ

อาจจะย่อยสลายผนังเซลล์ของเอนไซม์รับผิดชอบเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพของจุลินทรีย์ในการควบคุมโรคหลังการเก็บเกี่ยว
ตัวแทนของผลไม้และผัก
( วิสเนฟสกี้ et al . , 1991 ) และสิ่งที่แนบมาของจุลินทรีย์
ปฏิปักษ์ เพื่อเพิ่มศักยภาพของเว็บไซต์กิจกรรมการใช้สารอาหารในการบุกรุกเว็บไซต์
; ฝนมีผลต่อการเข้าถึง
ของเชื้อโรคที่จะรังเช่นกัน ( El ghaouth et al . ,
2004 ) .
3.4 . การเหนี่ยวนำการกระตุ้นความต้านทาน
ป้องกันการเก็บเกี่ยวผักและผลไม้โดยจุลินทรีย์ปฏิปักษ์ได้

) และแสดงเป็นอีกโหมดของการกระทำของจุลินทรีย์ปฏิปักษ์ในการควบคุม
หลังสลายในพวกเขา ( อารัส , 1996 ; เอล ghaouth et al . ,