The publishing model, in contrast,

The publishing model, in contrast, is based on creating a “ catalog of content ”
that can be sold directly to consumers in as many ways as possible. It is based
mostly on material goods that people can touch and pay for directly or rent
access to: books, music, video, and ! lm. For these goods, the logic of direct
commodi! cation prevails. The publishing model is also typi! ed by a core group
of companies that commission, ! nance, package, and distribute content, and own
the intellectual property rights to their “catalogs.” Rather than directly creating
content, “publisher ! rms” depend on independently sourced programming and
a “" exible” pool of cultural workers who are paid from royalties and employed
from one project to another. Originally, this model played a modest role in
the overall scheme of things. Since then, however, it has moved closer to the
center of the media, ! rst through policy initiatives, such as the creation of
Channel 4 in the United Kingdom in 1982, and subsequently as the template
for neoliberal capitalism writ large (Lash and Urry 1994).
The “club” model is a hybrid of elements from the publishing and " ow
models as well as some new characteristics unique to digital media. The gradual shift from the “" ow” to the “publishing” and “club” models re" ects the
cumulative changes since the 1980s due to the growing centrality of digitization
and communication networks (cable, telecoms, DTH, internet, wireless, etc.),
corporate consolidation, restructuring and the rise of new players (e.g. Apple
and Google), and the proliferation of content receiving and storage devices
(Lacroix and Tremblay 1997). These models are being extended through the
direct pay model of television and subscription services based on large catalogs
of content rather than the scheduled " ow of programs. Content integrators/
aggregators (Noam) exemplify the “publishing” and “club” models, but they
simultaneously continue to cultivate audiences’ expectations that content is
free. The free culture norm, in turn, does not re" ect new expectations, however,
but the enduring “sociocultural fact” that information and cultural products
are public goods as well as more than a century of socialization by the " ow
model where most of the costs of media consumption were paid by someone
else (Bustamante 2004: 811). The three models of the cultural industries are
summarized in Table I.3.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การประกาศ คมชัด ขึ้นอยู่กับการสร้าง "แค็ตตาล็อกของเนื้อหา"ที่สามารถขายโดยตรงกับผู้บริโภคในหลายวิธีที่เป็นไปได้ มันจะขึ้นส่วนใหญ่ในสินค้าวัสดุที่ท่านสามารถสัมผัส และชำระโดยตรง หรือเช่าถึง: หนังสือ เพลง วิดีโอ และ lm. สำหรับสินค้าเหล่านี้ ตรรกะของโดยตรงcommodi รกชัย รูปแบบเผยแพร่ก็สำเนา ed โดยกลุ่มหลักของบริษัทที่คณะกรรมการ, nance แพ คเกจ และเผยแพร่เนื้อหา เป็นเจ้าของสิทธิในทรัพย์สินทางปัญญาการของพวกเขา "แค็ตตาล็อก" แทนที่จะสร้างโดยตรงเนื้อหา "ผู้เผยแพร่ rms"ขึ้นกับการเขียนโปรแกรมมาอย่างอิสระ และมี "" exible "ของวัฒนธรรมแรงงาน ที่จ่ายจากค่าจ้างจากโครงการหนึ่งไปยังอีก เดิม รุ่นนี้มีบทบาทเพียงเล็กน้อยในโครงร่างโดยรวมของสิ่งต่าง ๆ ตั้งแต่นั้น อย่างไรก็ตาม มันได้ย้ายเข้าไปศูนย์สื่อ, rst ผ่านนโยบายโครงการ เช่นการสร้างช่อง 4 ในสหราชอาณาจักร ในปี 1982 แล้วก็ เป็นแม่แบบสำหรับทุนนิยม neoliberal ตั้งแต่ขนาดใหญ่ (ขนตาและ Urry 1994)รุ่น "คลับ" เป็นลูกผสมขององค์ประกอบจากการเผยแพร่และ "โอ๊ยรุ่นเป็นบางลักษณะใหม่เฉพาะของสื่อดิจิทัล ทีละส่วนการเปลี่ยนจากการ "" โอ๊ย "รุ่น"เผยแพร่"และ"คลับ" re " ectsการเปลี่ยนแปลงสะสมตั้งแต่ปี 1980 เนื่องจากแห่งการเติบโตของไทซ์และเครือข่ายการสื่อสาร (เคเบิล สำรองแค่ DTH อินเตอร์เน็ต ไร้สาย ฯลฯ .),บริษัทรวม ปรับโครงสร้าง และการเพิ่มขึ้นของผู้เล่นใหม่ (เช่น Appleและ Google), และการแพร่กระจายของอุปกรณ์รับและจัดเก็บเนื้อหา(มวยปล้ำและ Tremblay 1997) รุ่นเหล่านี้จะมีขยายผ่านการแบบจ่ายตรงตามแค็ตตาล็อกขนาดใหญ่บริการโทรทัศน์และบอกรับเป็นสมาชิกของเนื้อหามากกว่าที่กำหนดไว้ "โอ๊ย ของโปรแกรม ผู้วางเนื้อหา /"เผยแพร่" และ "คลับ" รุ่น แต่พวกเขาขยายจำหน่าย (โน)พร้อมกันต่อไปความคาดหวังของกลุ่มเป้าหมายที่มีเนื้อหาปลูกฝังฟรี ฟรีวัฒนธรรมบรรทัดฐาน ในการเปิด ไม่ได้เรื่อง" ect ความคาดหวัง แต่แต่ยั่งยืน "sociocultural จริง" นั้นข้อมูลและผลิตภัณฑ์ทางวัฒนธรรมสินค้าสาธารณะเช่นเดียวกับกว่าศตวรรษของการขัดเกลาทางสังคมโดยการ "โอ๊ยรุ่นที่สุดของต้นทุนของการใช้สื่อชำระเงิน โดยบุคคลอื่นอื่น (Bustamante 2004:811) รุ่นสามของอุตสาหกรรมวัฒนธรรมที่มีสรุปในตาราง I.3

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รูปแบบการเผยแพร่ในทางตรงกันข้ามอยู่บนพื้นฐานของการสร้าง "แคตตาล็อกของเนื้อหา"
ที่สามารถนำมาจำหน่ายโดยตรงให้กับผู้บริโภคในหลายวิธีที่เป็นไปได้ มันขึ้นอยู่
ส่วนใหญ่เกี่ยวกับสินค้าวัสดุที่ผู้คนสามารถสัมผัสและชำระเงินโดยตรงหรือให้เช่า
เข้าถึง: หนังสือ, เพลง, วิดีโอและ! LM สำหรับสินค้าเหล่านี้ตรรกะของโดยตรง
commodi! ไอออนบวกชัย รูปแบบการเผยแพร่ยัง typi! ed โดยกลุ่มหลัก
ของ บริษัท ที่คณะกรรมการ! แนนซ์แพคเกจและแจกจ่ายเนื้อหาและเป็นเจ้าของ
สิทธิในทรัพย์สินทางปัญญาของพวกเขา "แคตตาล็อก." มากกว่าการสร้างโดยตรง
เนื้อหา "สำนักพิมพ์! "การเขียนโปรแกรมขึ้นอยู่กับแหล่งที่เป็นอิสระและ RMS
เป็น" "ยืดหยุ่น" สระว่ายน้ำของคนงานทางวัฒนธรรมที่จะได้รับเงินจากค่าลิขสิทธิ์และการจ้างงาน
จากโครงการหนึ่งไปยังอีก. เดิมรุ่นนี้มีบทบาทเจียมเนื้อเจียมตัวใน
โครงการโดยรวมของสิ่ง. ตั้งแต่นั้นมาอย่างไร จะได้ย้ายไปอยู่ใกล้กับ
ศูนย์กลางของสื่อ! RST ผ่านริเริ่มนโยบายเช่นการสร้าง
4 ช่องทางในสหราชอาณาจักรในปี 1982 และต่อมาเป็นแม่แบบ
สำหรับทุนนิยมเสรีนิยมใหม่คำสั่งขนาดใหญ่ (Lash และ Urry 1994).
"การ สโมสร "รูปแบบเป็นลูกผสมขององค์ประกอบจากการเผยแพร่และ" โอ๊ย
รุ่นเช่นเดียวกับบางลักษณะใหม่ที่ไม่ซ้ำกับสื่อดิจิตอล การเปลี่ยนแปลงอย่างค่อยเป็นค่อยไปจาก "" โอ๊ย "กับ" สำนักพิมพ์ "และ" คลับ "รุ่นใหม่" ECTS
การเปลี่ยนแปลงที่สะสมมาตั้งแต่ปี 1980 เนื่องจากการเป็นศูนย์กลางการเติบโตของดิจิตอล
และเครือข่ายการสื่อสาร (สายเคเบิลโทรคมนาคม DTH, อินเทอร์เน็ตไร้สาย ฯลฯ .),
การควบรวมกิจการของ บริษัท ในการปรับโครงสร้างและการเพิ่มขึ้นของผู้เล่นใหม่ (เช่นแอปเปิ้ล
และ Google) และการแพร่กระจายของเนื้อหาที่ได้รับและอุปกรณ์จัดเก็บข้อมูล
(Lacroix และ Tremblay 1997) โมเดลเหล่านี้จะมีการขยายผ่าน
รูปแบบการจ่ายโดยตรงของโทรทัศน์และบริการสมัครเป็นสมาชิกบนพื้นฐานของแคตตาล็อกขนาดใหญ่
ของเนื้อหามากกว่าที่กำหนดไว้ "โอ๊ยของโปรแกรม. ติด content /
รวบรวม (โน) เป็นตัวอย่าง" เผยแพร่ "และ" คลับ "รุ่น แต่พวกเขา
พร้อมกันอย่างต่อเนื่องเพื่อปลูกฝังความคาดหวังของผู้ชมว่าเนื้อหาเป็น
ฟรี. บรรทัดฐานวัฒนธรรมฟรีในที่สุดก็ไม่ได้อีกครั้ง "ect ความคาดหวังใหม่ แต่
แต่ที่ยั่งยืน" ความเป็นจริงทางสังคมวัฒนธรรม "ว่าข้อมูลและวัฒนธรรมผลิตภัณฑ์
เป็นสินค้าสาธารณะเช่นเดียวมากกว่า ศตวรรษของการขัดเกลาทางสังคมโดย "โอ๊ย
รุ่นที่มากที่สุดของค่าใช้จ่ายของการบริโภคสื่อที่ได้รับเงินจากคน
อื่น (Bustamante 2004: 811). สามรุ่นของอุตสาหกรรมวัฒนธรรมจะ
สรุปไว้ในตาราง I.3