“I’m on the train!” How many times

“I’m on the train!” How many times have we all heard people say that, bleating into their mobiles? It seems as if everyone carries a mobile phone these days, they’ve become a commonplace. It’s perhaps hard to believe that back in 1993 they were the size of bricks, carried in briefcases, and people stared when they saw someone talking into one.

These days we’re connected, at home, on the road; almost every minute of our lives someone can reach us or we can call someone. Even when we’re driving we can use a Bluetooth to stay in touch. About the only place free from communication is in the air, and those regulations are changing, meaning that mobile phone use will be allowed on aircraft.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ผมบนรถไฟ" กี่ครั้งที่เราเคยได้ยินคนพูดว่า bleating เป็นโทรศัพท์มือถือของพวกเขา เหมือนกับว่า ทุกคนมีโทรศัพท์มือถือวันนี้ พวกเขาได้กลายเป็นธรรมดา ก็อาจจะยากที่จะเชื่อว่า ในปี 1993 พวกเขาได้ขนาดของอิฐ ดำเนินการในกระเป๋าเดินทาง นักการ และท่านจ้องเมื่อเห็นมีคนพูดเข้าวันนี้เราเชื่อมต่อ ที่บ้าน บนถนน นาทีของชีวิตเราเกือบทุกคนสามารถติดต่อเรา หรือเราสามารถเรียกคน เราสามารถใช้ Bluetooth แม้เมื่อเรากำลังขับรถเพื่อติดต่อ เกี่ยวกับเท่านั้นฟรีจากการสื่อสารอยู่ในอากาศ และระเบียบดังกล่าวมีการเปลี่ยน แปลง ซึ่งหมายความ ว่า การใช้โทรศัพท์มือถือจะได้รับอนุญาตบนเครื่องบิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ฉันอยู่บนรถไฟ!" เราทุกคนได้ยินมีกี่ครั้งที่บอกว่าการร้องอย่างแกะหรือแพะลงในโทรศัพท์มือถือของพวกเขา? ดูเหมือนว่าทุกคนพกโทรศัพท์มือถือวันนี้พวกเขาได้กลายธรรมดา มันอาจจะยากที่จะเชื่อว่าการกลับมาในปี 1993 พวกเขาเป็นขนาดของก้อนอิฐที่ดำเนินการในกระเป๋าและคนที่จ้องมองมาเมื่อพวกเขาเห็นใครบางคนพูดเป็นหนึ่ง. วันนี้เรากำลังเชื่อมต่อที่บ้านบนถนน; เกือบทุกนาทีของชีวิตของเราทุกคนสามารถติดต่อเราหรือเราสามารถเรียกคน แม้เมื่อเรากำลังขับรถเราสามารถใช้บลูทู ธ ที่จะอยู่ในการติดต่อ เกี่ยวกับสถานที่เดียวที่เป็นอิสระจากการสื่อสารที่อยู่ในอากาศและกฎระเบียบเหล่านั้นมีการเปลี่ยนแปลงความหมายว่าการใช้โทรศัพท์มือถือจะได้รับอนุญาตบนเครื่องบิน