Critique of Hegel's Philosophy of R

Critique of Hegel's Philosophy of Right
Karl Marx, 1843

I. THE CONSTITUTION (on its internal side only)
§ 272. The constitution is rational in so far as the state inwardly differentiates and determines its activity in accordance with the nature of the concept. The result of this is that each of these powers is in itself the totality of the constitution, because each contains the other moments and has them effective in itself, and because the moments, being expressions of the differentiation of the concept, simply abide in their ideality and constitute nothing but a single individual whole.

Thus the constitution is rational in so far as its moments can be reduced to abstract logical moments. The state has to differentiate and determine its activity not in accordance with its specific nature, but in accordance with the nature of the Concept, which is the mystified mobile of abstract thought. The reason of the constitution is thus abstract logic and not the concept of the state. In place of the concept of the constitution we get the constitution of the Concept. Thought is not conformed to the nature of the state, but the state to a ready made system of thought.

§ 273. The state as a political entity is thus (how 'thus'?) cleft into three substantive divisions:

(a) the power to determine and establish the universal - the Legislature;
(b) the power to subsume single cases and the spheres of particularity
(c) the power of subjectivity, as the will with the power of ultimate decision the Crown. In the crown, the different powers are bound into an individual unity which is thus at once the apex and basis of the whole, i.e., of constitutional monarchy.

We will return to this division after examining the particulars of its explanation.

§ 274. Mind is actual only as that which it knows itself to be, and the state, as the mind of a nation, is both the law permeating all relationships within the state and also, at the same time the manners and consciousness of its citizens. It follows, therefore, that the constitution of any given nation depends in general on the character and development of its self-consciousness. In its self-consciousness its subjective freedom is rooted and so, therefore, is the actuality of its constitution ... Hence every nation has the constitution appropriate to it and suitable for it.

The only thing that follows from Hegel's reasoning is that a state n which the character and development of self-consciousness and the constitution contradict one another is no real state. That the constitution which was the product of a bygone self-consciousness can become an oppressive fetter for an advanced self-consciousness, etc., etc., are certainly trivialities. However, what would follow is only the demand for a constitution having within itself the characteristic and principle of advancing in step with consciousness, with actual man, which is possible only when man has become the principle of the constitution. Here Hegel is a sophist.

(a) The Crown
§ 275. The power of the crown contains in itself the three moments of the whole (see 5 :272) viz. [a] the universality of the constitution and the laws; [b] counsel, which refers the particular to the universal; and [c] the moment of ultimate decision, as the self-determination to which everything else reverts and from which everything else derives the beginning of its actuality. This absolute self-determination constitutes the distinctive principle of the power of the crown as such, and with this principle our exposition is to begin.

All the first part of this paragraph says is that both the universality of the constitution and the laws and counsel, or the reference of the particular to the universal, are the crown. The crown does not stand outside the universality of the constitution and the laws once the crown is understood to be the crown of the (constitutional) monarch.

What Hegel really wants, however, is nothing other than that the universality of the constitution and the laws is the crown, the sovereignty of the state. So it is wrong to make the crown the subject and, inasmuch as the power of the sovereign can also be understood by the crown, to make it appear as if the sovereign, were the master and subject of this moment. Let us first turn to what Hegel declares to be the distinctive principle of the power of the crown as such, and we find that it is 'the moment of ultimate decision, as the self-determination to which everything else reverts and from which everything else derives the beginning of its actuality', in other words this 'absolute self-determination'.

Here Hegel is really saying that the actual, i.e., individual will is the power of the crown. § 12 says it this way:

When ... the will gives itself the form of individuality..., this constitutes the resolution of the will, and it is only in so far as it resolves that the will is an actual will at all.

In so far as this moment of ultimate decision or absolute self-determination is divorced from the universality of content [i.e., the constitution and laws,] and the particularity of counsel it is actual will as arbitrary choice [Willkür]. In other words: arbitrary choice's the power of the crown, or the power of the crown is arbitrary choice.

§ 276. The fundamental characteristic of the state as a political entity is the substantial unity, i.e., the ideality, of its moments. [a] In this unity, the particular powers and their activities are dissolved and yet retained. They are retained, however, only in the sense that their authority is no independent one but only one of the order and breadth determined by the Idea of the whole; from its might they originate, and they are its flexible limbs while it is their single self.

Addition: Much the same thing as this ideality of the moments in the state occurs with life in the physical organism.

It is evident that Hegel speaks only of the idea of the particular powers and their activities. They are to have authority only of the order and breadth determined by the idea of the whole; they are to originate from its might. That it should be so lies in the idea of the organism. But it would have to be shown how this is to be achieved. For in the state conscious reason must prevail; [and] substantial, bare internal and therefore bare external necessity, the accidental entangling of the powers and activities cannot be presented as something rational.

§ 277. [b] The particular activities and agencies of the state are its essential moments and therefore are proper to it. The individual functionaries and agents are attached to their office not on the strength of their immediate personality, but only on the strength of their universal and objective qualities. Hence it is in an external and contingent way that these offices are linked with particular persons, and therefore the functions and powers of the state cannot be private property.

It is self-evident that if particular activities and agencies are designated as activities and agencies of the state, as state functions and state powers, then they are not private but state property. That is a tautology.

The activities and agencies of the state are attached to individuals (the state is only active through individuals), but not to the individual as physical but political; they are attached to the political quality of the individual. Hence it is ridiculous to say, as Hegel does, that 'it is in an external and contingent way that these offices are linked with particular persons'. On the contrary, they are linked with them by a vinculum substantiale, by reason of an essential quality of particular persons. These offices are the natural action of this essential quality. Hence the absurdity of Hegel's conceiving the activities and agencies of the state in the abstract, and particular individuality in opposition to it. He forgets that particular individuality is a human individual, and that the activities and agencies of the state are human activities. He forgets that the nature of the particular person is not his beard, his blood, his abstract Physis, but rather his social quality, and that the activities of the state, etc., are nothing but the modes of existence and operation of the social qualities of men. Thus it is evident that individuals, in so far as they are the bearers of the state's activities and powers, are to be considered according to their social and not their private quality.

§ 278. These two points [a] and [b] constitute the sovereignty of the state. That is to say, sovereignty depends on the fact that the particular functions and powers of the state are not self-subsistent or firmly grounded either on their own account or in the particular will of the individual functionaries, but have their roots ultimately in the unity of the state as their single self.

Remark to § 278.: Despotism means any state of affairs where law has disappeared and where the particular will as such, whether of a monarch or a mob ... counts as law, or rather takes the place of law; while it is precisely in legal, constitutional government that sovereignty is to be found as the moment of ideality - the ideality of the particular spheres and functions. That is to say, sovereignty brings it about that each of these spheres is not something independent, self-subsistent in its aims and modes of working, something immersed solely in itself, but that instead, even in these aims and modes of working, each is determined by and dependent on the aim of the whole (the aim which has been denominated in general terms by the rather vague expression 'welfare of the state').
This ideality manifests itself in a twofold way:
(i) In times of peace, the particular spheres and functions pursue the path of satisfying their particular aims and minding their own business, and it is in part only by way of the unconscious necessity of the thing that their self-seeking is turned into a contribution to reciprocal support and to the support of

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สุนทรียศาสตร์ปรัชญาของ Hegel สิทธิคาร์ล Marx, 1843รัฐธรรมนูญที่ I. (ตะแคงภายในเท่านั้น)แสดง 272 รัฐธรรมนูญถูกเชือดในตราบสถานะแตกต่าง และกำหนดกิจกรรมตามลักษณะของแนวคิดของสองอย่างภายใน ผลลัพธ์นี้คือ แห่งอำนาจเหล่านี้ว่าตัวเองผลของรัฐธรรมนูญ ประกอบด้วยช่วงเวลาอื่น ๆ และได้ให้มีประสิทธิภาพในตัวเอง และเนื่อง จากช่วงเวลา การนิพจน์ของการสร้างความแตกต่างของแนวคิด เพียงปฏิบัติใน ideality ของพวกเขาเป็นอะไรแต่เดียวทั้งหมดแต่ละดังนั้น รัฐธรรมนูญถูกเชือดในตราบสามารถลดช่วงเวลาของช่วงเวลาตรรกะนามธรรม รัฐมีความแตกต่าง และกำหนดกิจกรรมที่ไม่สอดคล้อง กับลักษณะเฉพาะ แต่ ตามธรรมชาติของแนวคิด ซึ่งเป็นโทรศัพท์มือถือ mystified ความคิดนามธรรม เหตุผลของรัฐธรรมนูญจึงตรรกะนามธรรมและไม่แนวคิดของรัฐ แทนที่แนวคิดของรัฐธรรมนูญ เราได้รัฐธรรมนูญของแนวคิด คิดเป็นตามธรรมชาติของรัฐ รัฐระบบพร้อมทำความคิดแสดง 273 สถานะเป็นหน่วยทางการเมืองจะดัง (ไร 'ดัง') cleft เป็นส่วนสามเรา:(ก) อำนาจในการกำหนด และสร้างมาตรฐานสากล - ทูลเกล้าทูลกระหม่อม(ข) อำนาจ subsume กรณีเดียวและรัฐบาลท้องถิ่นของ particularity(ค) subjectivity เป็นจะด้วยพลังของสุดยอดพลังตัดสินใจมงกุฎ ในมงกุฎ อำนาจต่างถูกผูกไว้เป็นความผิดแต่ละซึ่งเป็นครั้งสุดยอดและข้อมูลพื้นฐานของทั้งหมด เช่น ของระบอบรัฐธรรมนูญเราจะกลับไปส่วนนี้หลังจากการตรวจสอบจากก้นของมันแสดง 274 จำเป็นจริงเท่าที่รู้ว่าตัวเองเป็น และรัฐ ของประเทศ เป็นทั้งกฎหมาย permeating ทั้งหมดความสัมพันธ์ภาย ในรัฐ และ ในเวลาเดียวกันมารยาทและจิตสำนึกของประชาชน มันต่อไปนี้ ดังนั้น ว่า รัฐธรรมนูญของประเทศใดกำหนดขึ้นอยู่ทั่วไปในอักขระและพัฒนา self-consciousness ของ ใน self-consciousness ของ รากของเสรีภาพตามอัตวิสัย และดังนั้น ดังนั้น เป็น actuality ของของรัฐธรรมนูญ... ดังนั้น ทุกประเทศมีรัฐธรรมนูญที่เหมาะสมกับเรื่อง และเหมาะสำหรับสิ่งเดียวที่ตามจากเหตุผลของ Hegel เป็น n สถานะซึ่งอักขระและพัฒนา self-consciousness และรัฐธรรมนูญขัดแย้ง กันว่ารัฐไม่จริง รัฐธรรมนูญซึ่งเป็นผลิตภัณฑ์ของ self-consciousness อดีตสามารถเป็น fetter การกดขี่การ self-consciousness ขั้นสูง ฯลฯ ฯลฯ อย่างแน่นอน trivialities อะไรจะทำตามแต่ เป็นเพียงความต้องการใช้รัฐธรรมนูญที่มีลักษณะและหลักการของความก้าวหน้าในขั้นตอนที่มีสติ มีคนจริง ซึ่งเป็นไปได้ก็ต่อเมื่อมนุษย์ได้กลายเป็น หลักการของรัฐธรรมนูญเท่า นั้นเอง นี่ Hegel คือ sophist ที่(ก) มงกุฎแสดง 275 อำนาจของมงกุฎประกอบด้วยในตัวเองช่วงที่สามของทั้งหมด (ดู 5:272) ได้แก่ [a] universality ของรัฐธรรมนูญและกฎหมาย [b] ปรึกษา ซึ่งหมายถึงเฉพาะสากล และ [c] ช่วงเวลาของการตัดสินใจที่ดีที่สุด เป็นเจตจำนงที่ทุกอย่างเปลี่ยนจากที่ทุกอย่างมาจุดเริ่มต้นของ actuality ของ เจตจำนงนี้แน่นอนถือหลักโดดเด่นของพลังของมงกุฎเช่น และ ด้วยหลักการนี้ นิทรรศการของเราคือการ เริ่มต้นทั้งหมดกล่าวว่า ส่วนแรกของย่อหน้านี้คือ universality ทั้งที่รัฐธรรมนูญ และกฎหมาย และคำแนะนำ หรือการอ้างอิงเฉพาะการสากล มงกุฎ มงกุฎ ไม่ยืนนอก universality ของรัฐธรรมนูญและกฎหมายเมื่อมงกุฎถูกเข้าใจเป็น มงกุฎของพระมหากษัตริย์ (รัฐธรรมนูญ)Hegel จริง ๆ ต้องอะไร อย่างไรก็ตาม คือไม่ใช่ว่า universality ของรัฐธรรมนูญและกฎหมายมงกุฎ อำนาจอธิปไตยของรัฐ ดัง นั้นจึงไม่ถูกต้องจะทำให้มงกุฎชื่อเรื่อง และ inasmuch ยังสามารถเข้าใจ โดยมงกุฎ อำนาจของพ่อทำให้เป็นถ้ามีอธิปไตย หลักและเรื่องของช่วงเวลานี้ ให้เราเปิดแรกกับ Hegel ที่ประกาศเป็น หลักโดดเด่นของพลังของมงกุฎเป็นเช่น และเรา พบว่า 'เปลี่ยนช่วงเวลาของการตัดสินใจที่ดีที่สุด เป็นเจตจำนงที่เบนซ์ และซึ่งทุกอย่างมาจุดเริ่มต้นของ actuality ของ' ใน อื่น ๆ คำนี้ 'เจตจำนงแน่นอน'นี่ Hegel จริง ๆ บอกว่า ที่แท้จริง เช่น ละจะเป็นอำนาจของมงกุฎ แสดง 12 กล่าววิธีนี้:เมื่อ...จะให้ตัวเองรูปแบบของบุคลิกลักษณะ..., นี้ถือของจะ และเป็นเฉพาะในตราบแก้จะว่าจะผิดจริงเลยในตราบขณะนี้ตัดสินใจที่ดีที่สุดหรือเจตจำนงสัมบูรณ์เป็นหย่าจาก universality เนื้อหา [เช่น รัฐธรรมนูญและกฎหมาย], และ particularity ของคำแนะนำเป็นจริง จะเป็นตัวเลือกที่กำหนด [Willkür] ในคำอื่น ๆ: กำหนดทางเลือกของพลังงานของมงกุฎ หรือพลังงานของมงกุฎเป็นทางเลือกที่กำหนดไว้แสดง 276 ลักษณะพื้นฐานของรัฐเป็นหน่วยทางการเมืองเป็นความสามัคคีพบ เช่น การ ideality ของช่วงเวลานั้น [a] ในนี้สามัคคี อำนาจเฉพาะกิจกรรมส่วนยุบ และยัง สะสม พวกเขาจะเก็บ อย่างไรก็ตาม ในแง่ที่ว่า อำนาจของพวกเขาเป็นหนึ่งไม่เป็นอิสระแต่เพียงหนึ่งใบสั่งและกว้างตามความคิดของทั้งหมด จากนั้นอาจจะมา และมีแขนขามีความยืดหยุ่นในขณะที่ตนเองผู้เดียวเพิ่ม: มากเหมือนนี้ ideality ช่วงในสถานะเกิดขึ้นกับชีวิตในสิ่งมีชีวิตทางกายภาพเห็นได้ชัดว่า Hegel พูดเฉพาะของแนวคิดของอำนาจเฉพาะและกิจกรรมของพวกเขาได้ พวกเขาจะมีหน่วยงานเฉพาะของใบสั่งและกว้างตามความคิดของทั้งหมด พวกเขาจะมาจากยังอาจ ว่า มันควรจะอยู่ดังนั้นในความคิดของการมีชีวิต แต่มันจะต้องแสดงวิธีนี้จะทำได้ สำหรับในเหตุผลสติรัฐต้องเหนือกว่า [และ] พบ เปลือยเปล่าดังนั้น และภายในภายนอกความจำเป็น entangling อุบัติเหตุของอำนาจและกิจกรรมไม่สามารถแสดงเป็นเชือดแสดง 277 [b] เฉพาะกิจกรรมและหน่วยงานของรัฐจะเป็นช่วงเวลาสำคัญ และจึง จะเหมาะสมกับ แต่ละ functionaries และบริษัทตัวแทนแนบกับสำนักงานของพวกเขาไม่ความแรง ของบุคลิกภาพของพวกเขาทันที แต่ความแรง ของสากล และวัตถุประสงค์คุณภาพของพวกเขาเท่านั้น ดังนั้น ได้ในภายนอก และผูกพันกับทางสำนักงานเหล่านี้จะเชื่อมโยงกับบุคคลเฉพาะ และดังนั้น หน้าที่และอำนาจของรัฐไม่เป็นส่วนตัววีรกรรมที่ถ้ากิจกรรมเฉพาะและหน่วยงานกำหนดกิจกรรมและหน่วยงานของรัฐ เป็นหน้าที่ของรัฐและอำนาจรัฐ แล้วพวกเขาจะไม่คุณสมบัติส่วนตัว แต่รัฐได้ ที่เป็นแบบ tautologyThe activities and agencies of the state are attached to individuals (the state is only active through individuals), but not to the individual as physical but political; they are attached to the political quality of the individual. Hence it is ridiculous to say, as Hegel does, that 'it is in an external and contingent way that these offices are linked with particular persons'. On the contrary, they are linked with them by a vinculum substantiale, by reason of an essential quality of particular persons. These offices are the natural action of this essential quality. Hence the absurdity of Hegel's conceiving the activities and agencies of the state in the abstract, and particular individuality in opposition to it. He forgets that particular individuality is a human individual, and that the activities and agencies of the state are human activities. He forgets that the nature of the particular person is not his beard, his blood, his abstract Physis, but rather his social quality, and that the activities of the state, etc., are nothing but the modes of existence and operation of the social qualities of men. Thus it is evident that individuals, in so far as they are the bearers of the state's activities and powers, are to be considered according to their social and not their private quality.§ 278. These two points [a] and [b] constitute the sovereignty of the state. That is to say, sovereignty depends on the fact that the particular functions and powers of the state are not self-subsistent or firmly grounded either on their own account or in the particular will of the individual functionaries, but have their roots ultimately in the unity of the state as their single self.Remark to § 278.: Despotism means any state of affairs where law has disappeared and where the particular will as such, whether of a monarch or a mob ... counts as law, or rather takes the place of law; while it is precisely in legal, constitutional government that sovereignty is to be found as the moment of ideality - the ideality of the particular spheres and functions. That is to say, sovereignty brings it about that each of these spheres is not something independent, self-subsistent in its aims and modes of working, something immersed solely in itself, but that instead, even in these aims and modes of working, each is determined by and dependent on the aim of the whole (the aim which has been denominated in general terms by the rather vague expression 'welfare of the state').This ideality manifests itself in a twofold way:(i) In times of peace, the particular spheres and functions pursue the path of satisfying their particular aims and minding their own business, and it is in part only by way of the unconscious necessity of the thing that their self-seeking is turned into a contribution to reciprocal support and to the support of

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำติชมของ Hegel
ของปรัชญาขวาคาร์ลมาร์กซ์1843 ครั้งที่หนึ่ง รัฐธรรมนูญ (ที่ด้านข้างภายในเท่านั้น) § 272 รัฐธรรมนูญเป็นเหตุผลในส่วนที่รัฐเข้ามาที่แตกต่างและกำหนดกิจกรรมให้เป็นไปตามธรรมชาติของแนวความคิด ผลจากการนี้ก็คือว่าแต่ละอำนาจเหล่านี้อยู่ในตัวเองจำนวนทั้งสิ้นของรัฐธรรมนูญเพราะแต่ละที่มีช่วงเวลาอื่น ๆ และมีพวกเขาที่มีประสิทธิภาพในตัวเองและเพราะช่วงเวลาที่ถูกแสดงออกของความแตกต่างของแนวคิดเพียงแค่อยู่ในพวกเขา ideality และเป็นอะไร แต่ทั้งคนเดียว. ดังนั้นรัฐธรรมนูญเป็นเหตุผลในเพื่อให้ห่างไกลเป็นช่วงเวลาที่สามารถลดลงไปในช่วงเวลาที่ตรรกะที่เป็นนามธรรม รัฐมีความแตกต่างและกำหนดกิจกรรมของไม่เป็นไปตามธรรมชาติเฉพาะของตน แต่เป็นไปตามธรรมชาติของแนวความคิดซึ่งเป็นโทรศัพท์มือถือที่ประหลาดใจของความคิดที่เป็นนามธรรม เหตุผลของรัฐธรรมนูญที่เป็นตรรกะนามธรรมจึงไม่ใช่แนวคิดของรัฐ ในสถานที่ของแนวคิดของรัฐธรรมนูญที่เราได้รับรัฐธรรมนูญของแนวคิด คิดว่าจะไม่เป็นไปตามธรรมชาติของรัฐ แต่รัฐที่จะเป็นระบบสำเร็จรูปของความคิด. § 273 รัฐเป็นองค์กรทางการเมืองจึงเป็น (ว่า 'ทำให้'?) แหว่งเป็นสามหน่วยงานที่สำคัญ: (ก) อำนาจในการตรวจสอบและสร้างสากล - สมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งนั้น(ข) มีอำนาจในการ subsume กรณีเดียวและทรงกลมของพิลึก(c) อำนาจของผู้กระทำที่เป็นจะมีอำนาจในการตัดสินใจที่ดีที่สุดพระมหากษัตริย์ ในมงกุฎอำนาจที่แตกต่างกันมีความผูกพันเป็นความสามัคคีของแต่ละบุคคลซึ่งเป็นดังนั้นในครั้งเดียวปลายและพื้นฐานของทั้งคือของระบอบรัฐธรรมนูญ. เราจะกลับไปยังส่วนนี้หลังจากการตรวจสอบรายละเอียดของคำอธิบายของตน. § 274 ใจ ที่เกิดขึ้นจริงเป็นเพียง แต่เป็นสิ่งที่มันรู้เองที่จะเป็นและรัฐที่เป็นความคิดของประเทศที่เป็นทั้งกฎหมายน้ำซับความสัมพันธ์ทั้งหมดที่อยู่ในรัฐและในเวลาเดียวกันมารยาทและจิตสำนึกของประชาชน มันดังต่อไปดังนั้นที่รัฐธรรมนูญของประเทศใดก็ตามที่ขึ้นอยู่ทั่วไปเกี่ยวกับตัวละครและการพัฒนาของความประหม่าของ ในความประหม่าของเสรีภาพส่วนตัวของมันจะถูกฝังรากและอื่น ๆ จึงเป็นจริงรัฐธรรมนูญของมัน ... ดังนั้นทุกประเทศมีรัฐธรรมนูญที่เหมาะสมกับมันและเหมาะสำหรับมัน. สิ่งเดียวที่ดังมาจากเหตุผลของ Hegel คือการที่รัฐ n ซึ่งตัวละครและการพัฒนาของความประหม่าและรัฐธรรมนูญขัดแย้งกับอีกคนหนึ่งที่ไม่มีสถานะที่แท้จริง ที่รัฐธรรมนูญซึ่งเป็นผลิตภัณฑ์ของอดีตประหม่าสามารถกลายเป็นพันธนาการกดขี่สำหรับขั้นสูงประหม่า ฯลฯ และอื่น ๆ อย่างแน่นอนเรื่องขี้ผง แต่สิ่งที่จะทำตามเป็นเพียงความต้องการรัฐธรรมนูญภายในตัวเองมีลักษณะและหลักการของความก้าวหน้าในขั้นตอนที่มีสติกับคนที่เกิดขึ้นจริงซึ่งเป็นไปได้ก็ต่อเมื่อคนที่ได้กลายเป็นหลักการของรัฐธรรมนูญ นี่คือ Hegel ตบตาได้. (ก) พระมหากษัตริย์§ 275 อำนาจของพระมหากษัตริย์ที่มีอยู่ในตัวเองสามช่วงเวลาของทั้ง (ดูที่ 5: 272) ได้แก่ [เป็น] เป็นสากลของรัฐธรรมนูญและกฎหมายนั้น [b] ที่ปรึกษาซึ่งหมายโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสากล และ [C] ช่วงเวลาของการตัดสินใจที่ดีที่สุดที่เป็นความมุ่งมั่นที่ทุกสิ่งทุกอย่างย้อนกลับและจากการที่ทุกอย่างอื่นมาจุดเริ่มต้นของความเป็นจริงของมัน นี้แน่นอนกำหนดวิถีชีวิตตนเองถือเป็นหลักการที่โดดเด่นของอำนาจของพระมหากษัตริย์ที่เป็นเช่นนี้และด้วยหลักการนี้การแสดงออกของเราคือการเริ่มต้น. ทั้งหมดส่วนแรกของย่อหน้านี้กล่าวคือทั้งสองเป็นสากลของรัฐธรรมนูญและกฎหมายและให้คำปรึกษา หรืออ้างอิงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการสากลที่มีพระมหากษัตริย์ พระมหากษัตริย์ไม่ได้ยืนอยู่นอกสากลของรัฐธรรมนูญและกฎหมายที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นพระมหากษัตริย์เป็นที่เข้าใจกันว่าเป็นพระมหากษัตริย์ของ (รัฐธรรมนูญ) พระมหากษัตริย์. the อะไร Hegel ต้องการจริงๆ แต่เป็นอะไรที่นอกเหนือจากที่เป็นสากลของรัฐธรรมนูญและกฎหมายที่ เป็นพระมหากษัตริย์อธิปไตยของรัฐ ดังนั้นจึงเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องที่จะทำให้พระมหากษัตริย์เรื่องและตราบเท่าที่อำนาจของกษัตริย์ก็สามารถเข้าใจได้โดยพระมหากษัตริย์ที่จะทำให้มันดูราวกับว่าอธิปไตยเป็นหลักและเรื่องของช่วงเวลานี้ ให้เราก่อนหันไปหาสิ่งที่ Hegel ประกาศจะเป็นหลักการที่โดดเด่นของอำนาจของพระมหากษัตริย์เช่นนี้และเราพบว่ามันเป็นช่วงเวลาของการตัดสินใจที่ดีที่สุดที่เป็นความมุ่งมั่นที่ทุกสิ่งทุกอย่างย้อนกลับและจากการที่ทุกอย่างอื่น มาจุดเริ่มต้นของความเป็นจริงของ 'ในคำอื่น ๆ นี้แน่นอนการตัดสินใจเอง. นี่ Hegel เป็นจริงที่บอกว่าที่เกิดขึ้นจริงคือบุคคลจะเป็นอำนาจของพระมหากษัตริย์ § 12 บอกว่าวิธีนี้เมื่อ... จะให้รูปแบบของตัวเองแตกต่างกัน ... การนี้ถือว่าเป็นมติของที่จะและมันก็เป็นเพียงเพื่อให้ห่างไกลในขณะที่มันจะช่วยแก้จะเป็นความประสงค์ที่เกิดขึ้นจริงที่ทุกคน . ในเพื่อให้ห่างไกลเป็นช่วงเวลาของการตัดสินใจที่ดีที่สุดนี้แน่นอนหรือตัดสินใจเองจะหย่าขาดจากความเป็นสากลของเนื้อหา [คือรัฐธรรมนูญและกฎหมาย] และที่ปรึกษาพิเศษของมันจะเป็นตัวเลือกที่เกิดขึ้นจริงโดยพล [Willkür] ในคำอื่น ๆ : ทางเลือกโดยพลการอำนาจของพระมหากษัตริย์หรืออำนาจของพระมหากษัตริย์เป็นทางเลือกโดยพล. § 276 ลักษณะพื้นฐานของรัฐที่เป็นนิติบุคคลทางการเมืองเป็นความสามัคคีที่สำคัญคือ ideality ของช่วงเวลาของมัน [เป็น] ในความสามัคคีนี้อำนาจโดยเฉพาะและกิจกรรมของพวกเขาจะละลายและเก็บไว้ยัง พวกเขาจะยังคงอยู่ แต่เพียงในแง่ที่ว่าอำนาจของพวกเขาไม่ได้เป็นอิสระ แต่เพียงอย่างใดอย่างหนึ่งของการสั่งซื้อและความกว้างที่กำหนดโดยความคิดของทั้งนั้น จากอำนาจของพวกเขามาและพวกเขามีแขนขาที่มีความยืดหยุ่นในขณะที่มันเป็นตัวเดียวของพวกเขา. เพิ่ม: มากเป็นสิ่งเดียวกับ ideality ในช่วงเวลานี้อยู่ในสภาพที่เกิดขึ้นกับชีวิตในสิ่งมีชีวิตทางกายภาพ. จะเห็นว่า Hegel พูดคนเดียวของ ความคิดของผู้มีอำนาจโดยเฉพาะและกิจกรรมของพวกเขา พวกเขาจะมีอำนาจเพียงการสั่งซื้อและความกว้างที่กำหนดโดยความคิดของทั้ง; พวกเขาจะมาจากอาจจะดีที่สุด ว่ามันควรจะเป็นอย่างนั้นอยู่ในความคิดของสิ่งมีชีวิต แต่มันจะต้องมีการแสดงให้เห็นว่านี้คือการจะประสบความสำเร็จ สำหรับในรัฐเหตุผลมีสติจะต้องเหนือกว่า; [และ] ที่สำคัญภายในเปลือยและเปลือยจึงจำเป็นภายนอก Entangling อุบัติเหตุของผู้มีอำนาจและกิจกรรมที่ไม่สามารถนำเสนอเป็นสิ่งที่มีเหตุผล. § 277 [b] กิจกรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่งและหน่วยงานของรัฐที่มีช่วงเวลาที่จำเป็นและดังนั้นจึงมีความเหมาะสม กับมัน functionaries ของแต่ละบุคคลและตัวแทนที่แนบมากับสำนักงานของพวกเขาไม่ได้อยู่ในความแข็งแรงของบุคลิกภาพของพวกเขาทันที แต่ในความแข็งแรงของคุณภาพสากลและวัตถุประสงค์ของพวกเขา ดังนั้นมันเป็นในทางที่ภายนอกและผูกพันที่สำนักงานเหล่านี้มีความเชื่อมโยงกับบุคคลโดยเฉพาะอย่างยิ่งและดังนั้นจึงฟังก์ชั่นและอำนาจของรัฐไม่สามารถเป็นทรัพย์สินส่วนตัว. มันเป็นตัวเองชัดเจนว่าถ้ากิจกรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่งและหน่วยงานที่ได้รับการกำหนดให้เป็นกิจกรรมการและหน่วยงานของ รัฐที่เป็นฟังก์ชั่นของรัฐและอำนาจรัฐแล้วพวกเขาก็ไม่ได้เอกชน แต่ทรัพย์สินของรัฐ นั่นคือซ้ำซาก. กิจกรรมและหน่วยงานของรัฐที่จะแนบไปกับบุคคล (รัฐมีการใช้งานเพียงผ่านบุคคล) แต่ไม่ให้บุคคลที่เป็นทางกายภาพ แต่ทางการเมือง พวกเขาจะติดอยู่กับคุณภาพทางการเมืองของแต่ละบุคคล ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องน่าขันที่จะบอกว่าเป็น Hegel ไม่ว่าจะเป็นในทางที่ภายนอกและผูกพันที่สำนักงานเหล่านี้มีความเชื่อมโยงกับบุคคลโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ' ในทางตรงกันข้ามพวกเขามีการเชื่อมโยงกับพวกเขาโดย substantiale vinculum โดยเหตุผลของการมีคุณภาพที่สำคัญของคนโดยเฉพาะอย่างยิ่ง สำนักงานเหล่านี้มีการดำเนินการตามธรรมชาติของที่มีคุณภาพที่สำคัญ ดังนั้นโง่ของ Hegel ของการตั้งครรภ์กิจกรรมและหน่วยงานของรัฐในการนามธรรมและความแตกต่างกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการต่อสู้กับมัน เขาลืมความแตกต่างกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เป็นบุคคลที่มนุษย์และว่ากิจกรรมและหน่วยงานของรัฐที่มีกิจกรรมของมนุษย์ เขาลืมว่าธรรมชาติของบุคคลใดบุคคลหนึ่งที่ไม่เคราของเขาเลือดของเขา physis นามธรรมของเขา แต่ที่มีคุณภาพของสังคมและกิจกรรมของรัฐอื่น ๆ จะไม่มีอะไร แต่โหมดของการดำรงอยู่และการทำงานของสังคม คุณภาพของคน ดังนั้นมันจึงเป็นที่เห็นได้ชัดว่าบุคคลในเพื่อให้ห่างไกลที่พวกเขาจะหามของกิจกรรมของรัฐและอำนาจที่จะได้รับการพิจารณาเป็นไปตามสังคมและไม่ได้เป็นของที่มีคุณภาพส่วนตัวของพวกเขา. § 278 ทั้งสองจุด [เป็น] และ [b] เป็น อำนาจอธิปไตยของรัฐ กล่าวคืออำนาจอธิปไตยขึ้นอยู่กับความจริงที่ว่าฟังก์ชั่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งและอำนาจของรัฐที่ไม่ได้ตัวเองยังชีพหรือเหตุผลมั่นทั้งในบัญชีของตัวเองหรือในน้ำพระทัยเฉพาะของ functionaries ของแต่ละบุคคล แต่มีรากของพวกเขาในท้ายที่สุดความสามัคคี ของรัฐเป็นตัวเองคนเดียวของพวกเขา. หมายเหตุการ§ 278 .: กดขี่หมายถึงสถานะของกิจการใด ๆ ที่กฎหมายได้หายไปและสถานที่ที่จะเป็นเช่นนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ว่าจะเป็นของพระมหากษัตริย์หรือม็อบ ... นับเป็นกฎหมายหรือค่อนข้างจะใช้เวลา สถานที่แห่งกฎหมาย ในขณะที่มันเป็นอย่างแม่นยำในกฎหมายรัฐธรรมนูญรัฐบาลที่อำนาจอธิปไตยเป็นที่จะพบเป็นช่วงเวลาของ ideality - ideality ของทรงกลมและฟังก์ชั่นโดยเฉพาะอย่างยิ่ง กล่าวคืออำนาจอธิปไตยนำมันเกี่ยวกับว่าแต่ละทรงกลมเหล่านี้ไม่ได้เป็นสิ่งที่เป็นอิสระในตัวเองยังชีพในเป้าหมายและรูปแบบของการทำงานบางอย่างที่แช่อยู่ แต่เพียงผู้เดียวในตัวเอง แต่ที่แทนแม้จะอยู่ในเป้าหมายเหล่านี้และรูปแบบของการทำงานในแต่ละ . จะถูกกำหนดโดยขึ้นอยู่กับจุดมุ่งหมายของทั้ง (จุดมุ่งหมายที่ได้รับเป็นตัวเงินในข้อตกลงโดยการแสดงออกที่ค่อนข้างคลุมเครือ 'สวัสดิการของรัฐ') คำideality นี้ปรากฏตัวในทางที่สองเท่า: (i) ในช่วงเวลาของความสงบสุข , ทรงกลมโดยเฉพาะและฟังก์ชั่นไล่ตามเส้นทางของความพึงพอใจของจุดมุ่งหมายโดยเฉพาะอย่างยิ่งของพวกเขาและรังเกียจธุรกิจของตัวเองและมันก็เป็นส่วนหนึ่งเท่านั้นโดยวิธีการของความจำเป็นที่หมดสติของสิ่งที่ตัวเองแสวงหาของพวกเขาจะกลายเป็นผลงานที่ให้การสนับสนุนซึ่งกันและกันและ การสนับสนุนของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คำติชมของเฮเกลปรัชญาของคาร์ล มาร์กซก็ได้

ผม 1843 รัฐธรรมนูญ ( ในด้านภายในเท่านั้น )
§ 272 คน รัฐธรรมนูญถูกเชือดในเท่าที่รัฐภายในแตกต่างและกำหนดกิจกรรมให้สอดคล้องกับธรรมชาติของความคิด . ผลของสิ่งนี้คือ แต่ละอำนาจในตัวเองรวมของรัฐธรรมนูญเพราะแต่ละคนก็มีช่วงเวลาอื่น ๆและมีพวกเขามีประสิทธิภาพในตัวเอง เพราะช่วงเวลา การแสดงออกของความแตกต่างของแนวคิด เพียงแค่อยู่ใน ideality แบบของพวกเขาและเป็น อะไร แต่ เป็นบุคคลเดียวทั้งหมด .

ดังนั้นรัฐธรรมนูญถูกเชือดในเพื่อให้ห่างไกลเป็นช่วงเวลาที่สามารถลดช่วงเวลาเชิงนามธรรมรัฐต้องแยกแยะและกำหนดกิจกรรม ที่ไม่สอดคล้องกับธรรมชาติเฉพาะของมัน แต่ให้สอดคล้องกับธรรมชาติของความคิด ซึ่งเป็นความลับโทรศัพท์มือถือของความคิดนามธรรม เหตุผลของรัฐจึงเป็นนามธรรมและตรรกะ ไม่ใช่แนวคิดของรัฐ ในสถานที่ของแนวคิดรัฐธรรมนูญเราได้รัฐธรรมนูญของแนวคิดคิดว่าไม่สอดคล้องกับธรรมชาติของรัฐ แต่รัฐพร้อมสร้างระบบความคิด

§ 273 . รัฐในฐานะที่เป็นองค์กรทางการเมือง จึงเป็นสิ่งที่ ' ปาน ' ? ) แยกออกเป็นสามแผนกสำคัญ :

( ) มีอำนาจในการกำหนดและสร้างสากล - สภานิติบัญญัติ ;
( b ) อำนาจที่จะจัดเป็นกลุ่มเดียวและกรณีทรงกลมของพิลึก
( C ) ของวิชาไฟฟ้า ,เหมือนจะ ด้วยพลังของการตัดสินใจมงกุฎที่ดีที่สุด ในตำแหน่ง อำนาจต่าง ๆถูกผูกไว้เป็นรายบุคคลหนึ่งเดียวที่เมื่อปลายและพื้นฐานของทั้งหมด เช่น ของระบอบรัฐธรรมนูญ

เราจะกลับไปที่แผนกนี้ หลังจากการตรวจสอบรายละเอียดของการอธิบาย

§ 274 . จิตใจที่แท้จริงเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองเป็น และรัฐเป็นจิตใจของชาติ เป็นทั้งกฎหมายไปเลยทุกความสัมพันธ์ภายในรัฐ และยังในเวลาเดียวกันมารยาทและจิตสำนึกของประชาชน ก็ตาม ดังนั้น รัฐธรรมนูญของประเทศใด ๆขึ้นอยู่ทั่วไปบนตัวอักษรและการพัฒนาของตนเอง . ในของตนเองเสรีภาพส่วนตัวของมันคือราก และ ดังนั้น ดังนั้นคือสภาพของรัฐธรรมนูญ . . . . . . . ดังนั้นทุกประเทศมีรัฐธรรมนูญที่เหมาะสมและเหมาะกับมัน

สิ่งเดียวที่ตามจากเฮเกลคือเหตุผลว่ารัฐ N ซึ่งตัวละครและการพัฒนาตนเอง และรัฐธรรมนูญที่ขัดแย้งกันคือจริงไม่มีรัฐที่รัฐธรรมนูญซึ่งเป็นผลิตภัณฑ์ของตนเอง อดีตจะกลายเป็นโซ่ตรวนที่กดขี่เป็นขั้นสูงในตนเอง ฯลฯ เป็นต้น ซึ่งแน่นอนเป็นเรื่องขี้ผง . อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ต้องติดตามคือความต้องการรัฐธรรมนูญได้ภายในตัวเอง ลักษณะและหลักการของ advancing ในขั้นตอน ด้วยสติ ด้วยความจริงมนุษย์