India fully funded the First Develo

India fully funded the First Development Plan (1961–66). The first plan, for which Nu107.2 million was allocated, and the Second Development Plan (1966–71), for which Nu202.2 million was allocated, focused primarily on developing modern budgeting techniques. According to some foreign observers, the first two plans failed to set priorities and achieve economic-sector integration as might be expected of genuine development planning. The major economic-planning emphasis was on public works, primarily roads; forestry; health care; and education.[2]

To make planning more effective, the Planning Commission was established to formulate the Third Development Plan (1971–76), and the Druk Gyalpo served as its chairman until 1991. Under the third plan, public works, still primarily roads, continued to take a significant share of the Nu475.2 million development budget (17.8 percent) but had decreased from its 58.7 percent share in the first plan and its 34.9 percent share in the second plan. Education gradually increased (from 8.8 to 18.9 percent) in the first three plans. The second and third plans were paid for primarily by India, although about 3 percent of total funding became available through the United Nations, starting with the Third Plan. Despite amounts budgeted for planned development, there were additional capital expenditures outside the formal development plan, including public works (mostly road construction) and hydroelectric plants.[2]

One of the major achievements of the Fourth Development Plan (1976–81) was the establishment of district (or dzongkhag) planning committees to stimulate greater local involvement, awareness of government development policies, and local development proposals. The committees, however, had no decision-making powers. Nevertheless, agricultural and animal husbandry came to the fore, taking 29 percent of the Nu1.106 billion allocated for the fourth plan. It was during the fourth plan that Bhutan made its first effort to establish the value of the GDP, which in 1977 amounted to Nu1.0 billion. In that year, GDP was distributed among agricultural and related activities, 63.2 percent; services, 13.1 percent; government administration, 10.4 percent; rental income, 8.1 percent; and manufacturing and mining, 5.2 percent. Per capita GDP was estimated at US$105.[2]

The Fifth Development Plan (1981–87) sought the expansion of farmland to increase the production of staple crops, such as rice, corn, wheat, barley, buckwheat, and millet. The plan also emphasized improvements in livestock, soil fertility, plant protection, and farm mechanization. Its total planned allocation was Nu4.3 billion, but the actual outlay came to Nu4.7 billion. Financing the planning process grew increasingly complex, as indicated by the fifth plan's multilateral funding sources. However, domestic revenue sources for development planning had increased significantly, and the fifth plan included development projects that would further decrease dependence on external assistance. Such concepts as self-reliance in each district, decentralization of the development administration, greater public input in decision making, better control of maintenance expenditures, and more efficient and effective use of internal resources became increasingly important.[2]

The Sixth Development Plan (1987–92) focused on industry, mining, trade, and commerce (13.3 percent) and power generation projects (13.1 percent), with education's allocation decreasing slightly to 8.1 percent from 11.2 percent during the fifth plan. At Nu9.5 billion, the sixth plan was considerably more expensive than its predecessor. It included programs that, if successfully implemented, would mean far-reaching reforms. The goals included strengthening government administration, promoting the national identity, mobilizing internal resources, enhancing rural incomes, improving rural housing and resettlement, consolidating and improving services, developing human resources, promoting public involvement in development plans and strategies, and promoting national self-reliance. Perhaps the key ingredient, self-reliance, promised to provide for more popular participation in the development process and to result in improved rural conditions and services as well as better government administration and human resource development. With greater self-reliance, it was hoped that Bhutan would begin exploiting markets in neighboring countries with manufacturing, mining, and hydroelectric projects in the 1990s. Faced with rising costs, Bhutan postponed some projects requiring large inputs of capital until the Seventh Development Plan (1992–96).[2]

No major changes were expected in overall sectoral development in the seventh plan. Preliminary planning indicated emphasis on "consolidation and rehabilitation" of developments achieved under previous plans, more attention to environmental concerns, and enhancement of women's roles in economic and social development.[2]

From their inception, the development plans have been aimed at energizing the rest of the economy and promoting economic self-reliance. Windfall revenues from export receipts normally were used to reduce foreign debt and dependence on foreign aid. Planners also sought to involve the immediate beneficiaries of economic development. Representatives in the National Assembly and district officials were encouraged to become involved in projects, such as roads and bridges, schools, health care facilities, and irrigation works, in their district. Some costs for the projects were borne through self-help, such as households providing labor. Government planners also have endeavored to increase rural income through initiatives in the farming sector, such as stock-breeding programs, promotion of cash crops, and advanced agro-technology. Central government efforts also were aimed at increasing the quality of life by providing electrification, modern water and sanitation systems, better cooking equipment, and insulation for houses.[2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อินเดียเต็มสนับสนุนแรกพัฒนาแผนการ (1961-66) แผนแรก ที่ Nu107.2 ล้านถูกปันส่วน และสองแผนการพัฒนา (1966 – 71), ที่ Nu202.2 ล้านถูกปันส่วน เน้นหลักในการพัฒนาเทคนิคการจัดทำงบประมาณสมัยใหม่ ตามผู้สังเกตการณ์บางอย่างต่างประเทศ แผนสองล้มเหลวการตั้งลำดับความสำคัญ และให้เศรษฐกิจภาครวมคาดหมายการวางแผนพัฒนาของแท้ เน้นเศรษฐกิจ-การวางแผนหลักอยู่โยธาธิการ ถนนหลัก ป่าไม้ สุขภาพ และการศึกษา [2]เพื่อให้การวางแผนเพิ่มประสิทธิภาพ คณะกรรมการวางแผนก่อตั้งสามพัฒนาแผน (1971-76), และใน Druk Gyalpo ทำหน้าที่เป็นประธานของจนถึง 1991 ภายใต้แผนสาม โยธาธิการ ถนนหลักยังคง ยังคงใช้ร่วมกันอย่างมีนัยสำคัญของงบประมาณการพัฒนาล้าน Nu475.2 (ร้อยละ 17.8) แต่ลดลงจากส่วนแบ่งร้อยละ 58.7 ในแผนแรกและหุ้นร้อยละ 34.9 ของแผนสอง การศึกษาค่อย ๆ เพิ่ม (จาก 8.8 ร้อยละ 18.9) ในครั้งแรกสามแผน แผนสอง และสามถูกจ่ายสำหรับหลักจากอินเดีย แม้ว่าประมาณร้อยละ 3 ของเงินทุนรวมกลายเป็นผ่านสหประชาชาติ เริ่มต้น ด้วยแผนสาม แม้ มียอดเงินงบประมาณสำหรับแผนพัฒนา มีมีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมของทุนนอกแผนการพัฒนาอย่างเป็นทางการ โยธาธิการ (ส่วนใหญ่ก่อสร้างถนน) และพืช hydroelectric [2]หนึ่งของความสำเร็จสำคัญของสี่พัฒนาแผนการ (1976 – 81) ได้จัดตั้งอำเภอ (หรือ dzongkhag) การวางแผนเพื่อกระตุ้นการมีส่วนร่วมท้องถิ่นมากขึ้น รับรู้นโยบายการพัฒนาของรัฐบาล และข้อเสนอในการพัฒนาท้องถิ่นที่คณะกรรมการ คณะ อย่างไรก็ตาม มีอำนาจตัดสินใจไม่ อย่างไรก็ตาม เกษตร และสัตว์เลี้ยงมาเพื่อลำเลียงสา การร้อยละ 29 ของ Nu1.106 พันล้านที่ปันส่วนสำหรับแผนสี่ มันเป็นช่วงแผนสี่ที่ภูฏานทำความพยายามแรกของการสร้างมูลค่าของ GDP ซึ่งใน 1977 มี Nu1.0 พันล้าน ในปี GDP มีการกระจายระหว่างกิจกรรมทางการเกษตร และที่เกี่ยวข้อง ร้อยละ 63.2 บริการ ร้อยละ 13.1 บริหารราชการ ร้อยละ 10.4 รายได้จากค่าเช่า 8.1 เปอร์เซ็นต์ และร้อย ละ 5.2 ผลิต และเหมือง แร่ GDP ต่อหัวได้ประมาณที่สหรัฐอเมริกา $105 [2]The Fifth Development Plan (1981–87) sought the expansion of farmland to increase the production of staple crops, such as rice, corn, wheat, barley, buckwheat, and millet. The plan also emphasized improvements in livestock, soil fertility, plant protection, and farm mechanization. Its total planned allocation was Nu4.3 billion, but the actual outlay came to Nu4.7 billion. Financing the planning process grew increasingly complex, as indicated by the fifth plan's multilateral funding sources. However, domestic revenue sources for development planning had increased significantly, and the fifth plan included development projects that would further decrease dependence on external assistance. Such concepts as self-reliance in each district, decentralization of the development administration, greater public input in decision making, better control of maintenance expenditures, and more efficient and effective use of internal resources became increasingly important.[2]แผนพัฒนาหก (1987 – 92) มุ่งเน้นในอุตสาหกรรม เหมืองแร่ การ ค้า และพาณิชย์ (ร้อยละ 13.3) และโครงการสร้างโรงไฟฟ้า (ร้อยละ 13.1), มีการปันส่วนของการศึกษาที่ลดลงเล็กน้อยร้อยละ 8.1 จากร้อยละ 11.2 ในระหว่างแผนห้า ที่ Nu9.5 พันล้าน แผนหกถูกมากราคาแพงมากขึ้นกว่ารุ่นก่อน มันรวมโปรแกรมที่ หากดำเนินการเรียบร้อยแล้ว จะหมายถึง ผับปฏิรูป เป้าหมายรวมการเสริมสร้างการบริหารราชการ การส่งเสริมเอกลักษณ์แห่งชาติ ฟเวอร์ทรัพยากรภายใน การเพิ่มรายได้ในชนบท ชนบทที่อยู่อาศัยและตั้งถิ่นฐานใหม่ การรวม และบริการ พัฒนาบุคลากร การปรับปรุงส่งเสริมการสาธารณะมีส่วนร่วมในการพัฒนาแผนกลยุทธ์ และส่งเสริมการพึ่งพาตนเองแห่งชาติ บางทีส่วนผสมสำคัญ พึ่งพาตนเอง สัญญาให้มีส่วนร่วมที่นิยมมากขึ้นในกระบวนการพัฒนา และส่งผลให้สภาพชนบทปรับปรุง และบริการตลอดจนบริหารราชการที่ดี และการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ มีการพึ่งพาตนเองมากขึ้น มันถูกหวังว่า ภูฏานจะเริ่ม exploiting ตลาดในประเทศกับโครงการผลิต ทำเหมืองแร่ และ hydroelectric เพื่อนบ้านในปี 1990 ต้องเผชิญกับต้นทุนที่เพิ่มขึ้น ภูฏานเลื่อนบางโครงการที่ต้องใช้ปัจจัยการผลิตขนาดใหญ่ของเมืองหลวงจนเจ็ดพัฒนาแผนการ (1992 – 96) [2]No major changes were expected in overall sectoral development in the seventh plan. Preliminary planning indicated emphasis on "consolidation and rehabilitation" of developments achieved under previous plans, more attention to environmental concerns, and enhancement of women's roles in economic and social development.[2]From their inception, the development plans have been aimed at energizing the rest of the economy and promoting economic self-reliance. Windfall revenues from export receipts normally were used to reduce foreign debt and dependence on foreign aid. Planners also sought to involve the immediate beneficiaries of economic development. Representatives in the National Assembly and district officials were encouraged to become involved in projects, such as roads and bridges, schools, health care facilities, and irrigation works, in their district. Some costs for the projects were borne through self-help, such as households providing labor. Government planners also have endeavored to increase rural income through initiatives in the farming sector, such as stock-breeding programs, promotion of cash crops, and advanced agro-technology. Central government efforts also were aimed at increasing the quality of life by providing electrification, modern water and sanitation systems, better cooking equipment, and insulation for houses.[2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่อินเดียแผนพัฒนาครั้งแรก (1961-1966) แผนแรกที่ Nu107.2 ล้านถูกจัดสรรและแผนพัฒนาที่สอง (1966-1971) ซึ่ง Nu202.2 ล้านถูกจัดสรรส่วนใหญ่เน้นการพัฒนาเทคนิคการจัดทำงบประมาณที่ทันสมัย ตามที่ผู้สังเกตการณ์ต่างประเทศบางส่วนเป็นครั้งแรกที่สองแผนล้มเหลวในการจัดลำดับความสำคัญและประสบความสำเร็จรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจของภาคเป็นอาจจะคาดหวังของการวางแผนพัฒนาของแท้ เน้นการวางแผนทางเศรษฐกิจที่สำคัญคือการทำงานของประชาชนเป็นหลักถนน; ป่าไม้ การดูแลสุขภาพ; และการศึกษา. [2] เพื่อให้การวางแผนที่มีประสิทธิภาพมากขึ้น, การวางแผนคณะกรรมการที่จัดตั้งขึ้นเพื่อกำหนดแผนพัฒนาสาม (1971-1976) และ Druk Gyalpo ทำหน้าที่เป็นประธานจนกระทั่งปี 1991 ภายใต้แผนสามงานสาธารณะยังคงเป็นหลัก ถนนยังคงใช้เวลาร่วมกันอย่างมีนัยสำคัญของ Nu475.2 ล้านบาทงบประมาณการพัฒนา (ร้อยละ 17.8) แต่ลดลงจากร้อยละ 58.7 ส่วนแบ่งในแผนแรกและร้อยละ 34.9 ส่วนแบ่งในแผนสอง การศึกษาค่อยๆเพิ่มขึ้น (จาก 8.8 ถึงร้อยละ 18.9) ในครั้งแรกที่สามแผน แผนการที่สองและสามได้รับการชำระเงินสำหรับเป็นหลักโดยอินเดียแม้ว่าประมาณร้อยละ 3 ของเงินทุนรวมเป็นใช้ได้ผ่านสหประชาชาติเริ่มต้นด้วยแผนสาม แม้จะมีจำนวนเงินงบประมาณสำหรับการวางแผนพัฒนามีการใช้จ่ายเงินทุนเพิ่มเติมนอกแผนพัฒนาอย่างเป็นทางการรวมทั้งผลงานของประชาชน (ส่วนใหญ่การก่อสร้างถนน) และพืชพลังน้ำ. [2] หนึ่งในความสำเร็จที่สำคัญของแผนพัฒนาที่สี่ (1976-1981) เป็น สถานประกอบการของอำเภอ (หรือ Dzongkhag) คณะกรรมการวางแผนการมีส่วนร่วมในการกระตุ้นในท้องถิ่นมากขึ้นการรับรู้ของนโยบายการพัฒนาของรัฐบาลและข้อเสนอการพัฒนาท้องถิ่น คณะกรรมการ แต่ไม่ได้มีการตัดสินใจอำนาจ อย่างไรก็ตามการเลี้ยงสัตว์และเกษตรกรรมมาก่อน, การร้อยละ 29 ของ Nu1.106 พันล้านจัดสรรสำหรับการวางแผนที่สี่ มันเป็นช่วงแผนสี่ที่ภูฏานทำให้ความพยายามครั้งแรกที่จะสร้างค่าของ GDP ซึ่งในปี 1977 มีจำนวน Nu1.0 พันล้าน ในปีนี้จีดีพีได้รับการกระจายในกิจกรรมทางการเกษตรและที่เกี่ยวข้องร้อยละ 63.2; บริการร้อยละ 13.1; การบริหารงานของรัฐบาลร้อยละ 10.4; รายได้ค่าเช่าร้อยละ 8.1; และการผลิตและการทำเหมืองร้อยละ 5.2 GDP ต่อหัวอยู่ที่ประมาณ US $ 105. [2] แผนพัฒนาห้า (1981-1987) ขอการขยายตัวของพื้นที่เพาะปลูกเพื่อเพิ่มการผลิตของพืชหลักเช่นข้าวข้าวโพดข้าวสาลีข้าวบาร์เลย์โซบะและข้าวฟ่าง แผนยังเน้นการปรับปรุงในปศุสัตว์อุดมสมบูรณ์ของดินการป้องกันอาคารและเครื่องจักรกลฟาร์ม การจัดสรรรวมของการวางแผนเป็น Nu4.3 พันล้าน แต่ค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นจริงมา Nu4.7 พันล้าน ขั้นตอนการวางแผนการจัดหาเงินทุนที่ขยายตัวที่ซับซ้อนมากขึ้นตามที่ระบุโดยแผนห้าของแหล่งเงินทุนพหุภาคี อย่างไรก็ตามแหล่งรายได้ในประเทศสำหรับการวางแผนพัฒนาได้เพิ่มขึ้นอย่างมากและแผนห้ารวมถึงการพัฒนาโครงการที่ต่อไปจะลดการพึ่งพาความช่วยเหลือจากภายนอก แนวคิดเช่นการพึ่งพาตนเองในแต่ละท้องถิ่น, การกระจายอำนาจการบริหารการพัฒนา, การป้อนข้อมูลของประชาชนมากขึ้นในการตัดสินใจการควบคุมที่ดีขึ้นของค่าใช้จ่ายในการบำรุงรักษาและมีประสิทธิภาพมากขึ้นและมีประสิทธิภาพในการใช้ทรัพยากรภายในกลายเป็นสิ่งสำคัญมากขึ้น. [2] แผนพัฒนาที่หก ( 1987-1992) มุ่งเน้นไปที่อุตสาหกรรมเหมืองแร่, การค้าและการพาณิชย์ (13.3 เปอร์เซ็นต์) และโครงการผลิตไฟฟ้า (ร้อยละ 13.1) โดยมีการจัดสรรการศึกษาลดลงเล็กน้อยร้อยละ 8.1 จากร้อยละ 11.2 ในช่วงแผนห้า ที่ Nu9.5 พันล้านแผนหกมากมีราคาแพงกว่ารุ่นก่อน มันรวมถึงโปรแกรมที่หากดำเนินการเรียบร้อยแล้วจะหมายถึงการปฏิรูปไกลถึง เป้าหมายรวมถึงการเสริมสร้างการบริหารงานของรัฐบาลที่ส่งเสริมเอกลักษณ์ของชาติ, การระดมทรัพยากรภายใน, การเสริมสร้างรายได้ในชนบทในการปรับปรุงที่อยู่อาศัยในชนบทและการตั้งถิ่นฐานใหม่, การรวมและการปรับปรุงการบริการการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์, การส่งเสริมการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาแผนและกลยุทธ์และการส่งเสริมชาติพึ่งตนเอง . บางทีอาจจะเป็นองค์ประกอบที่สำคัญ, การพึ่งพาตนเอง, สัญญาว่าจะให้การมีส่วนร่วมที่เป็นที่นิยมมากขึ้นในกระบวนการพัฒนาและจะส่งผลให้อยู่ในสภาพที่ดีขึ้นในชนบทและการบริการเช่นเดียวกับการบริหารงานของรัฐบาลที่ดีขึ้นและการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ ด้วยการพึ่งพาตนเองมากขึ้นก็หวังว่าประเทศภูฏานจะเริ่มการใช้ประโยชน์จากตลาดในประเทศเพื่อนบ้านกับการผลิต, การทำเหมืองแร่และโครงการไฟฟ้าพลังน้ำในปี 1990 ต้องเผชิญกับต้นทุนที่สูงขึ้นภูฏานเลื่อนออกไปบางโครงการที่ต้องใช้ปัจจัยการผลิตที่มีขนาดใหญ่ของเงินทุนจนแผนพัฒนาเจ็ด (1992-1996). [2] ไม่มีการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญที่คาดว่าในการพัฒนาเศรษฐกิจโดยรวมอยู่ในแผนเจ็ด การวางแผนเบื้องต้นชี้ให้เห็นความสำคัญกับ "การควบรวมกิจการและการฟื้นฟูสมรรถภาพ" ของการพัฒนาที่ประสบความสำเร็จภายใต้แผนก่อนหน้านี้ให้ความสำคัญกับปัญหาสิ่งแวดล้อมและการเพิ่มประสิทธิภาพของบทบาทของสตรีในการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคม. [2] จากจุดเริ่มต้นของพวกเขาแผนพัฒนาที่ได้รับการมุ่งเป้าไปที่พลัง ส่วนที่เหลือของเศรษฐกิจและการส่งเสริมเศรษฐกิจการพึ่งพาตนเอง รายได้โชคลาภจากการส่งออกใบเสร็จรับเงินตามปกติถูกนำมาใช้เพื่อลดหนี้ต่างประเทศและการพึ่งพาช่วยเหลือจากต่างประเทศ นักวางแผนยังพยายามที่จะเกี่ยวข้องกับการได้รับผลประโยชน์โดยตรงจากการพัฒนาทางเศรษฐกิจ ผู้แทนราษฎรในสมัชชาแห่งชาติและเจ้าหน้าที่อำเภอได้รับการสนับสนุนการมีส่วนร่วมในโครงการเช่นถนนและสะพาน, โรงเรียน, สิ่งอำนวยความสะดวกด้านการดูแลสุขภาพและการชลประทานในเขตพื้นที่ของพวกเขา ค่าใช้จ่ายบางส่วนสำหรับโครงการที่ถูกพัดพาผ่านช่วยเหลือตนเองเช่นผู้ประกอบการให้แรงงาน วางแผนรัฐบาลได้พยายามที่จะเพิ่มรายได้ในชนบทผ่านโครงการในภาคการเกษตรเช่นโปรแกรมสต็อกพันธุ์โปรโมชั่นของพืชเงินสดและขั้นสูงเทคโนโลยีการเกษตร ความพยายามของรัฐบาลกลางนอกจากนี้ยังได้มุ่งเป้าไปที่การเพิ่มคุณภาพของชีวิตโดยการให้กระแสไฟฟ้าน้ำที่ทันสมัยและระบบสุขาภิบาล, อุปกรณ์การทำอาหารที่ดีขึ้นและฉนวนกันความร้อนสำหรับบ้าน. [2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อินเดียอย่างเต็มรูปแบบจากแผนพัฒนาแรก ( 1961 – 66 ) แผนแรกที่ nu107.2 ล้านบาท ถูกจัดสรรและวางแผนที่สองการพัฒนา ( 1966 ) , 71 ) ซึ่ง nu202.2 ล้านบาท ถูกจัดสรร ที่เน้นหลักในการพัฒนาเทคนิคการบริหารสมัยใหม่ ตามที่ผู้สังเกตการณ์ต่างประเทศบางส่วนสองนัดแรกล้มเหลวในการตั้งค่าลำดับความสำคัญและบรรลุการรวมภาคเศรษฐกิจที่อาจคาดหวังแห่งวางแผนพัฒนาของแท้ เน้นการวางแผนเศรษฐกิจหลักอยู่บนถนนโยธาธิการ เป็นหลัก ; ป่าไม้ การดูแลสุขภาพ และการศึกษา [ 2 ]

เพื่อให้การวางแผนมีประสิทธิภาพมากขึ้น คณะกรรมการวางแผนก่อตั้งขึ้นเพื่อกำหนดแผนการที่สามการพัฒนา ( 1971 ( 76 )และทำหน้าที่เป็นประธานของผู้แทนดรุกจน 1991 ภายใต้แผนสาม งานสาธารณะ ยังเป็นถนน ยังคงใช้งบประมาณ nu475.2 ล้านหุ้นที่สำคัญของการพัฒนา ( ร้อยละ 17.8 ) แต่ลดลงจากร้อยละ 58.7 ร่วมกันในแผนแรกและแบ่งปัน 34.9 เปอร์เซ็นต์ ในแผนสอง การศึกษาเพิ่มขึ้น ( จาก 8.8 ถึง 189 เปอร์เซ็นต์ใน 3 นัดแรก แผนการที่สองและสาม คือ จ่าย เป็นหลัก โดยอินเดีย แม้ว่าประมาณ 3 เปอร์เซ็นต์ของเงินทุนทั้งหมด กลายเป็นใช้ได้ ผ่านสหประชาชาติ เริ่มแผนสาม แม้ยอดเงินงบประมาณสำหรับแผนพัฒนา มีเพิ่มเติม รายจ่ายลงทุนนอกแผนพัฒนาอย่างเป็นทางการรวมทั้งงานโยธา ( ก่อสร้างส่วนใหญ่ถนน ) และพืชพลังน้ำ [ 2 ]

หนึ่งของความสำเร็จที่สำคัญของแผนพัฒนาที่ 4 ( 1976 – 81 ) คือการจัดตั้งอำเภอ ( หรือ dzongkhag ) คณะกรรมการวางแผนกระตุ้นมากขึ้น ชุมชนมีส่วนร่วม ความตระหนักของนโยบายการพัฒนาของรัฐและท้องถิ่นพัฒนาข้อเสนอ คณะกรรมการ อย่างไรก็ตาม ไม่มีอำนาจตัดสินใจอย่างไรก็ตาม เกษตรและเลี้ยงสัตว์มาก่อน ถ่าย 29 เปอร์เซ็นต์ของ nu1.106 พันล้านขยายแผน 4 มันอยู่ในช่วงที่ 4 แผนการที่ภูฏาน ทำให้ความพยายามครั้งแรกที่จะสร้างมูลค่าของ GDP ซึ่งในปี 1977 มี nu1.0 พันล้าน ในปีนั้น จีดีพีเป็นกระจายระหว่างการเกษตรและกิจกรรมที่เกี่ยวข้อง ร้อยละ 63.2 เปอร์เซ็นต์ บริการ , 13.1 เปอร์เซ็นต์การบริหารงานของรัฐบาล , 10.4 เปอร์เซ็นต์ รายได้ค่าเช่า , 8.1 เปอร์เซ็นต์ และการผลิตและเหมืองแร่ , 5.2 เปอร์เซ็นต์ GDP ต่อหัวอยู่ที่ประมาณ US $ 105 [ 2 ]

แผนพัฒนา 5 ( 1981 – 87 ) ขอขยายพื้นที่เพิ่มผลผลิตพืชหลัก เช่น ข้าว ข้าวโพด ข้าวสาลี ข้าวบาร์เลย์โซบะ และลูกเดือย แผนยังเน้นการปรับปรุงในปศุสัตว์ ความอุดมสมบูรณ์ของดินอารักขาพืช และถูกต้องแม่นยำ . ผลรวมของแผนจัดสรรเป็น nu4.3 พันล้าน แต่ค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นจริงมา nu4.7 พันล้าน การเงินการวางแผนเติบโตที่ซับซ้อนมากขึ้น , ตามที่ระบุโดย 5 แผนพหุภาคีแหล่งเงินทุน . อย่างไรก็ตาม แหล่งรายได้สำหรับการวางแผนพัฒนาประเทศได้เพิ่มขึ้นอย่างมากและแผน 5 รวมโครงการพัฒนาที่จะลดการพึ่งพาความช่วยเหลือจากภายนอก แนวคิดเช่นการพึ่งตนเองในแต่ละตำบล การกระจายอำนาจการบริหารการพัฒนาสาธารณะมากกว่าการป้อนข้อมูลใน การตัดสินใจ การควบคุมที่ดีขึ้นของค่าใช้จ่ายในการบำรุงรักษาและเพิ่มประสิทธิภาพและประสิทธิภาพของการใช้ทรัพยากรภายในกลายเป็นสำคัญยิ่งขึ้น [ 2 ]