Attribution theory (Fletcher & Finc

Attribution theory (Fletcher & Fincham, 1991; Graham & Folkes,
1990;Weiner, 1986) provides a useful framework for understanding how
the perceived causes of divorce might relate to postdivorce adjustment. If
people attribute the cause of a problem (such as being unemployed) to internal
factors (such as one’s lack of ability), then they are likely to experience
negative views of the self and distressing emotions. However, when
Amato, Previti / PEOPLE’S REASONS FOR DIVORCING 607
people attribute the cause of a problem to external factors (such as fluctuations
in the economy or bad luck), these negative outcomes are less likely.
This principle also may apply to divorce—that is, former spouses may
have a more difficult time adjusting to divorce when they make internal
rather than external attributions about the cause of marital disruption. In
particular, attributing causality to the spouse or to external factors should
result in the least distress, and attributing causality to oneself should result
in the greatest distress. Attributing causality to the relationship itself (thus
implying that one is at least partly responsible) may result in an intermediate
level of distress. These considerations suggest that it is not the specific
cause of divorce as much as the underlying attribution of blame that affects
people’s subsequent adjustment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทฤษฎีการแสดงที่มา (เฟลทเชอร์และ Fincham 1991; เกรแฮมและ Folkes,
1990; เนอร์, 1986)
ให้กรอบที่มีประโยชน์สำหรับการทำความเข้าใจว่าสาเหตุที่การรับรู้ของการหย่าร้างอาจจะเกี่ยวข้องกับการปรับpostdivorce ถ้าคนแอตทริบิวต์สาเหตุของปัญหา (เช่นตกงาน) เพื่อภายในปัจจัย(เช่นการขาดอย่างใดอย่างหนึ่งของความสามารถ) แล้วพวกเขามีแนวโน้มที่จะได้สัมผัสมุมมองเชิงลบของตัวเองมีความสุขและอารมณ์ แต่เมื่ออะมา Previti / เหตุผลประชาชนเพื่อหย่า 607 คนแอตทริบิวต์สาเหตุของปัญหาที่จะปัจจัยภายนอก (เช่นความผันผวนในระบบเศรษฐกิจหรือโชคร้าย) ผลเชิงลบเหล่านี้มีโอกาสน้อย. หลักการนี้อาจนำไปใช้กับการหย่าร้างที่ เป็นคู่สมรสอดีตอาจจะมีช่วงเวลาที่ยากมากขึ้นการปรับการหย่าร้างเมื่อพวกเขาทำภายในมากกว่าภายนอกอ้างเหตุผลเกี่ยวกับสาเหตุของการหยุดชะงักสมรส ในโดยเฉพาะอย่างยิ่งเจตนารมณ์เวรกรรมคู่สมรสหรือปัจจัยภายนอกควรส่งผลให้ในความทุกข์น้อยและเจตนารมณ์ที่ก่อให้เกิดกับตัวเองควรจะส่งผลในความทุกข์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เจตนารมณ์ที่ก่อให้เกิดความสัมพันธ์ของตัวเอง (จึงหมายความว่าหนึ่งเป็นอย่างน้อยส่วนหนึ่งเป็นผู้รับผิดชอบ) อาจส่งผลให้เป็นสื่อกลางในระดับของความทุกข์ พิจารณาเหล่านี้ชี้ให้เห็นว่ามันไม่ได้เป็นเฉพาะสาเหตุของการหย่าร้างมากที่สุดเท่าที่เป็นพื้นฐานของการแสดงที่มาตำหนิที่มีผลต่อการปรับตัวของผู้คนที่ตามมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทฤษฎี ( เฟลทเชอร์& fincham , 1991 ; เกรแฮม &โฟกส์
เนอร์ , 1986 , 1990 ; ) ให้ใช้เป็นกรอบสำหรับการทำความเข้าใจวิธีการ
การรับรู้สาเหตุของการหย่าร้างอาจเกี่ยวข้องกับ postdivorce การปรับตัว ถ้า
คนลักษณะสาเหตุของปัญหา ( เช่นการว่างงาน ) ปัจจัยภายใน
( เช่นการขาดของความสามารถ ) แล้วพวกเขาก็มีแนวโน้มที่จะมีประสบการณ์
ลบมุมมองของตนเองและอารมณ์ที่น่าวิตก อย่างไรก็ตาม เมื่อ
Amato previti / คน , เหตุผลการหย่า 607
คนลักษณะสาเหตุของปัญหากับปัจจัยภายนอก เช่น ความผันผวนของ
ในเศรษฐกิจหรือโชคร้าย ) ผลเชิงลบเหล่านี้จะน้อยมาก .
หลักการนี้ยังอาจใช้ในการหย่านั้น คู่สมรสอดีตอาจ
ได้ยาก เวลาปรับจะหย่าเมื่อพวกเขาทำให้ภายใน
มากกว่าการภายนอกเกี่ยวกับสาเหตุของการสมรสการหยุดชะงัก ใน
โดยเฉพาะ และความสัมพันธ์กับคู่สมรส หรือ ปัจจัยภายนอกควร
ส่งผลให้ทุกข์น้อยที่สุด และเจตนารมณ์ว่าตัวเองควรจะส่งผล
ในความทุกข์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด และความสัมพันธ์กับตัวเอง ( จึง
หมายความว่าหนึ่งอย่างน้อยบางส่วนรับผิดชอบ ) อาจส่งผลในระดับ Intermediate
ของความทุกข์ ข้อพิจารณาเหล่านี้ชี้ให้เห็นว่า มันไม่ได้เป็นเฉพาะ
สาเหตุของการหย่าร้างมากที่สุดเท่าที่ต้นแบบที่มาของตำหนิที่มีผลต่อ
คนต่อมาการปรับตัว