He flicked his sleeve again, and th

He flicked his sleeve again, and the alcohol flagon, seemingly filled with boundless sword will, also flew into Meng Hao’s hands. Meng Hao felt his heart stirring. He looked up at Han Shan, somewhat in a daze.

What he saw was Han Shan’s back. It looked very much the way it had when Meng Hao first saw him. Lonely, bleak, and desolate….

Han Shan waved his hand, and a cold wind sprang into being. It picked up Meng Hao and the shocked Zhixiang, and carried them off into the distance.

The cold wind was incredibly strong. Neither Meng Hao nor Zhixiang could do anything to resist the power of the wind as it began to carry them off into the distance. Despite the force of the wind, Meng Hao managed to turn his head around for one last look.

Han Shan’s gentle voice could just barely be heard.

“Three thousand years ago, it was because of you that I refused to become a Bridge Slave. Three thousand years later, it is because of you that I make the opposite choice. I will accompany you in such a life. What harm is there in that…?

“I will lose my consciousness. I will lose any chance to return. However, as long as I can be with you, neither life nor death are of any consequence….

“During these three thousand years, I thought a lot. Legacies and Cultivation bases don’t really matter. What matters, are dreams…. Without you by my side, I have no world.

“You are my everything.

“I’m willing. I am perfectly happy… to exercise faith.”

When Han Shan opened his eyes, they shone only with confusion. All of his loneliness and bleakness were gone.

His wife stood next to him. The two of them turned and made their way off into the distance. They were followed by millions of Bridge Slaves, an army of specters… moving further and further away.

“When will the Bridge of Immortality reappear like new…? Sir, on what day will we again lay eyes on you…?”

—–

This chapter was sponsored by Merc_Clown, Saurabh Bansal, and Alex Talbot

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขา flicked แขนของเขาอีกครั้ง และเสร็จสมบูรณ์แอลกอฮอล์ ดูเหมือนเต็มไป ด้วยดาบไร้ขีดจำกัดจะ ยังบินเข้าเมงเฮามือ เฮา เมงรู้สึกกวนใจ เขามองขึ้นที่ฮั่นชาน ค่อนข้างดึกสิ่งที่เขาเห็นคือ หลังฮั่นชาน มันดูมากเป็นมันเมื่อเฮาเมงแรกเห็นเขา โลนลี่ เยือกเย็น และอ้างว้าง...ฮั่นชานโบกมือของเขา และลมหนาวผุดใน มันหยิบเฮาเมงและ Zhixiang ตกใจ และดำเนินการออกเป็นระยะทางลมหนาวได้แข็งแกร่งอย่างเหลือเชื่อ ไม่ห้าวเมงหรือ Zhixiang สามารถทำอะไรเพื่อต้านทานอำนาจของลมมันเริ่มที่จะดำเนินการให้ออกเป็นระยะทาง แม้ มีแรงลม เมงเฮาจัดการการเปิดหัวของเขารอบดูครั้งสุดท้ายหนึ่งเพิ่งจะได้ยินเสียงอ่อนโยนของฮั่นซาน"สามพันปีที่ผ่านมา มันเป็น เพราะคุณที่จะถูกปฏิเสธกลายเป็น ทาส สะพาน สามพันปี ได้ เพราะคุณว่า ฉันทำตัวเลือกตรงข้าม ฉันจะมากับคุณในชีวิตดังกล่าว ไม่เห็นจะมีที่..."ฉันจะสูญเสียจิตสำนึกของฉัน ฉันจะสูญเสียโอกาสใด ๆ กลับ อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่ฉันสามารถอยู่กับคุณ ไม่มีชีวิตหรือตายเป็นแคบ..."ในปีนี้สามพัน ฉันคิดมาก จริง ๆ ไม่สำคัญมรดกและฐานการเพาะปลูก สิ่งที่สำคัญ มีความฝัน... โดยคุณข้างฉัน ฉันมีโลกไม่"คุณเป็นของฉันทุกอย่างฉันเต็มใจ ผมอย่างมีความสุข...กับความเชื่อ "เมื่อฮั่นชานเปิดตาของเขา พวกเขาส่อง ด้วยความสับสนเท่านั้น ความเหงาและ bleakness ของเขาทั้งหมดได้หายไปภรรยาของเขายืนอยู่กับเขา ทั้งสองได้เปิด และทำทางของพวกเขาออกเป็นระยะทาง พวกเขาตามล้านสะพานทาส กองทัพของ specters...ย้ายเพิ่มเติม และห่างออกไป"เมื่อจะสะพานความเป็นอมตะปรากฏเหมือนใหม่... รัก บนจะวันอะไรเราอีกยลคุณ...? "—–บทนี้สนับสนุน โดย Merc_Clown, Saurabh Bansal และอเล็กซ์ทัลบอต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขาสะบัดแขนของเขาอีกครั้งและขวดเหล้าเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่เต็มไปดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดกับดาบประสงค์ยังบินไปอยู่ในมือของเม้งเฮา เม้งเฮารู้สึกกวนหัวใจของเขา เขามองมาที่ฮันฉานบ้างในอาการงุนงง.

สิ่งที่เขาเห็นก็กลับมาฮันฉาน มันดูเป็นอย่างมากวิธีที่มันได้เมื่อเม้งเฮาแรกที่เห็นเขา เหงาเปล่าเปลี่ยวและอ้างว้าง ... .

ฮันฉานโบกมือและลมหนาวแล่นเข้ามาเป็น มันหยิบขึ้นมาเม้ง Hao และตกใจ Zhixiang และพาพวกเขาออกไปไกล.

ลมหนาวคงมีความแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งเม้งเฮามิได้ Zhixiang สามารถทำอะไรที่จะต่อต้านอำนาจของลมในขณะที่มันเริ่มที่จะนำพวกเขาออกไปไกล แม้จะมีความแรงของลมเม้งเฮาจัดการที่จะหันหัวของเขาไปรอบหนึ่งดูที่ผ่านมา.

เสียงอ่อนโยนฮันฉานอาจเพิ่งจะได้ยิน.

"สามพันกว่าปีที่ผ่านมามันเป็นเพราะคุณว่าฉันปฏิเสธที่จะกลายเป็นทาสของสะพาน สามพันกว่าปีต่อมาก็เป็นเพราะคุณว่าฉันให้ทางเลือกที่ตรงข้าม ฉันจะมากับคุณในชีวิต สิ่งที่เป็นอันตรายที่มีในที่ ...

? "ฉันจะสูญเสียจิตสำนึกของฉัน ฉันจะสูญเสียโอกาสที่จะกลับมา แต่ตราบใดที่ผมสามารถอยู่กับคุณทั้งชีวิตหรือตายเป็นผลใด ๆ ... .

"ในช่วงที่ทั้งสามพันกว่าปีที่ผมคิดว่าเป็นจำนวนมาก มรดกและฐานการเพาะปลูกไม่ได้เรื่องจริงๆ เรื่องอะไรที่เป็นความฝัน ... โดยที่คุณไม่อยู่เคียงข้างฉันฉันมีโลกไม่มี.

"คุณคือทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน.

" ฉันยินดี ผมมีความสุขอย่างสมบูรณ์แบบ ... เพื่อใช้ศรัทธา. "

เมื่อฮันฉานเปิดตาของเขาพวกเขาส่องเฉพาะกับความสับสน ทั้งหมดของความเหงาและเปล่าเปลี่ยวของเขาก็หายไป.

ภรรยาของเขายืนอยู่ถัดจากเขา พวกเขาทั้งสองหันหลังกลับและทำทางของพวกเขาออกไปไกล พวกเขาถูกใช้โดยล้านสะพานทาสกองทัพของภูตผี ... ย้ายอีกและห่างไกล.

"เมื่อสะพานแห่งความเป็นอมตะจะเกิดขึ้นอีกครั้งเหมือนใหม่ ... ? เซอร์ในสิ่งที่วันที่เราจะวางอีกครั้งตากับคุณ ...

"? -

ในบทนี้จะได้รับการสนับสนุนโดย Merc_Clown, Saurabh Bansal, และอเล็กซ์ทัลบอต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาสะบัดแขนของเขาอีกครั้ง และเหล้า เหยือก ดูเหมือนเต็มไปด้วยดาบมากมายจะยังบินเข้ามาในมือของเมิ่งเฮ่า เมิ่งเฮ่ารู้สึกหัวใจของเขาปลุกเร้า เขาเงยหน้าขึ้นมองฮันซาน ค่อนข้างเหม่อลอยสิ่งที่เขาเห็นคือฮันซานกลับมา มันดูมากก็ตอนที่เมิงเฮา ครั้งแรกที่เห็นเขา เหงา อ้างว้าง และว่างเปล่า . . . . . . .ฮันซาน โบกมือ และลมเย็นแล่นเข้ามาได้ มันเลือกขึ้นเมิงเฮา และตกใจ จี้เซียง และพาพวกเขาออกไปลมเย็นแรงอย่างไม่น่าเชื่อ หรือเมิงเฮา หรือจี้เซียงสามารถทำอะไรเพื่อต่อต้านอำนาจของลม มันเริ่มที่จะพาพวกเขาไปไกล แม้จะมีแรงลม เมิ่งฮ่าวทำให้ศีรษะรอบหนึ่ง ล่าสุดดูฮันชานเบาๆ เสียงก็แทบไม่ได้ยิน" สามพันกว่าปีมาแล้ว ก็เป็นเพราะคุณที่ทำให้ผมปฏิเสธที่จะเป็นสะพานที่เป็นทาส สามพันปีต่อมา , มันเป็นเพราะคุณที่ฉันทำทางเลือกที่ตรงข้าม ผมจะช่วยคุณในชีวิต สิ่งที่อันตรายอยู่ในนั้น . . . . . . ?" ผมจะสูญเสียสติของฉัน ผมจะไม่มีโอกาสที่จะกลับมา ตราบใดที่ฉันสามารถอยู่กับคุณ หรือชีวิตหรือความตายของผลใด ๆ . . . . . . ." ในช่วงสามพันปี ฉันคิดไปมากมาย มรดกและการพัฒนาฐานไม่ได้เรื่องจริงๆ ที่สำคัญ มีความฝัน . . . . . . . ปราศจากเธออยู่ข้างกาย ไม่มีโลก" คุณคือทุกอย่างของฉัน" ฉันเต็มใจ ฉันมีความสุข . . . . . . . ต้องใช้ศรัทธา”เมื่อฮันซันลืมตา มันส่องแสงเฉพาะกับความสับสน ทั้งหมดของความเหงาของเขา และยะเยือกก็หายไปแล้วภรรยาของเขาที่ยืนอยู่ข้างๆเขา สองของพวกเขาเปิดและทำทางของพวกเขาไปตามระยะทาง ตามด้วยล้านของทาสสะพานกองทัพของปีศาจ . . . . . . . และจากไปไกลแสนไกล" เมื่อสะพานอมตะอีกครั้ง เหมือนใหม่ . . . . . . . ? ท่านครับ ในวันนี่เราจะมองเห็นเธออีกครั้ง . . . . . . . "- จำกัดบทนี้ได้รับการสนับสนุนโดย merc_clown saurabh , เค แบนซัล และอเล็กซ์ ทัลบอต