1. IntroductionBipolar disorder is

1. Introduction
Bipolar disorder is a recurrent and long term mental
illness that can seriously affect the lives of patients and their
relatives. It has been ranked ninth among the worldwide
causes of non-fatal disease burden for people of all ages and
rangedfifth forpeoplebetween15 and 44 years of age (WHO,
2001). It is characterized by the alternating occurrence of
manic, hypomanic, depressive and mixed episodes. Bipolar
disorder has life time prevalence rates estimated to be 1.5–
2% in the European Union (Pini et al., 2005). The prevalence
rate of bipolar spectrum disorders may rise to 5% or higher
with sensitive detection of hypomania (Angst and Cassano,
2005; Angst, 2007). Treatment is largely symptomatic and
aimed at the prevention of subsequent episodes and, when
an episode does occur, reduction of its impact to the greatest
degree possible. Treatment predominantly relies on pharmacotherapy
and psycho-education. In spite of these
effective treatments recurrence rates for mania or depression
are high (Judd et al., 2005; Kupka et al., 2007). In a recent
Cochrane review (Morriss et al., 2007) it is concluded that, in
addition to treatment as usual including medication and
regular visits to the mental health care professional, early
warning signs interventions, targeted at improving the
recognition and self-management of depressive and manic
prodromes, lengthen time to recurrence and hospitalization.
Lam et al. (2001) define prodromes as ‘any reports of change
in cognitive, affective or behavioural aspects that make
patients suspect theymay be at an early stage of eithermania
or depression’. These prodromal symptoms are idiosyncratic
to both the patient and to the type of episode, i.e. mania or
depression (Perry et al., 1999). The early warning sign
intervention as described by Perry et al. (1999) is aimed at
preventing manic and depressive episodes. The intervention
has two stages. The first stage is to train the patient to
identify prodromal symptoms of manic and depressive
episodes. The second stage is to produce an action plan to
help the patient cope with these prodromes once they occur
and are recognised by the patient and/or his relatives. The
plan describes which actions are taken by whom once the
prodromes are recognised. Using mood graphs such as the
life chart methodology (Leverich and Post, 1998) can be of
great help to recognise prodromal symptoms during
previous episodes (Goossens et al., 2008a). In order to have
more time to take action and thereby prevent recurrence, it is
necessary to teach the patient to identify prodromal
symptoms as early as possible in case of an impending
mood episode (Russell and Browne, 2005). The use of an
action plan is one of the interventions most frequently used
by community psychiatric nurses in the Netherlands
(Goossens et al., 2008a).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1.
บทนำโรคBipolar เป็นกำเริบและจิตใจในระยะยาวเจ็บป่วยที่จริงจังสามารถส่งผลกระทบต่อชีวิตของผู้ป่วยและพวกเขาญาติ จะได้รับการจัดอันดับที่เก้าในหมู่ทั่วโลกสาเหตุของภาระโรคที่ไม่ร้ายแรงสำหรับคนทุกเพศทุกวัยและforpeoplebetween15 rangedfifth และ 44 ปี (WHO, 2001) มันเป็นเสียงที่เกิดขึ้นสลับคลั่งไคล้ hypomanic เอพซึมเศร้าและผสม สองขั้วความผิดปกติที่มีอัตราความชุกเวลาชีวิตคาดว่าจะมี 1.5 2% ในสหภาพยุโรป (Pini et al., 2005) ความชุกอัตราความผิดปกติของคลื่นความถี่สองขั้วอาจเพิ่มขึ้นถึง 5% หรือสูงกว่ามีการตรวจสอบที่มีความสำคัญของhypomania (เป็นห่วงและคาสซาโน่, 2005; Angst 2007) การรักษาส่วนใหญ่อาการและมุ่งเป้าไปที่การป้องกันของโรคตามมาและเมื่อตอนที่จะเกิดขึ้นการลดลงของผลกระทบที่จะยิ่งใหญ่ที่สุดในระดับที่เป็นไปได้ การรักษาส่วนใหญ่ต้องอาศัยยาและจิตศึกษา ทั้งๆที่เหล่านี้มีประสิทธิภาพการรักษาอัตราการเกิดซ้ำสำหรับความบ้าคลั่งหรือภาวะซึมเศร้าสูง(จัดด์ et al, 2005;.. Kupka et al, 2007) ในการที่ผ่านการตรวจสอบ Cochrane (Morriss et al., 2007) จะได้ข้อสรุปว่าในนอกเหนือไปจากการรักษาตามปกติรวมทั้งยาและการเข้าชมตามปกติกับการดูแลสุขภาพจิตมืออาชีพในช่วงต้นของการแทรกแซงสัญญาณเตือนการกำหนดเป้าหมายที่การปรับปรุงการรับรู้และการจัดการตนเองของซึมเศร้าและความคลั่งไคล้prodromes ยืดเวลาในการกลับเป็นซ้ำและการรักษาในโรงพยาบาล. ลำ et al, (2001) กำหนด prodromes ขณะที่รายงานใด ๆ ของการเปลี่ยนแปลงในองค์ความรู้ด้านอารมณ์หรือพฤติกรรมที่ทำให้ผู้ป่วยที่สงสัยว่าจะเป็นtheymay ในช่วงเริ่มต้นของ eithermania หรือภาวะซึมเศร้า ' เหล่านี้เป็นอาการ prodromal นิสัยทั้งผู้ป่วยและชนิดของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคือความบ้าคลั่งหรือภาวะซึมเศร้า(เพอร์รี่ et al., 1999) สัญญาณเตือนภัยล่วงหน้าแทรกแซงตามที่อธิบายไว้โดยเพอร์รี่และอัล (1999) มีวัตถุประสงค์ที่จะป้องกันตอนคลั่งไคล้และซึมเศร้า การแทรกแซงมีสองขั้นตอน ขั้นตอนแรกคือการฝึกอบรมผู้ป่วยที่จะระบุอาการ prodromal ของความคลั่งไคล้และซึมเศร้าตอน ขั้นตอนที่สองคือการผลิตการวางแผนการดำเนินการเพื่อช่วยให้ผู้ป่วยรับมือกับ prodromes เหล่านี้เมื่อพวกเขาเกิดขึ้นและเป็นที่ยอมรับจากผู้ป่วยและ/ หรือญาติของเขา แผนอธิบายที่มีการดำเนินการโดยที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นprodromes ได้รับการยอมรับ การใช้อารมณ์กราฟเช่นวิธีแผนภูมิชีวิต (Leverich และโพสต์ 1998) สามารถจะให้ความช่วยเหลือที่ดีที่จะรับรู้อาการprodromal ในช่วงตอนก่อนหน้านี้(Goossens et al., 2008a) เพื่อให้มีเวลามากขึ้นที่จะดำเนินการและจึงป้องกันการเกิดซ้ำมันเป็นสิ่งที่จำเป็นที่จะสอนให้ผู้ป่วยที่จะระบุprodromal อาการเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ในกรณีที่กำลังจะมาถึงตอนที่อารมณ์ (รัสเซลและบราวน์, 2005) การใช้งานของแผนปฏิบัติการที่เป็นหนึ่งในการแทรกแซงที่ใช้บ่อยที่สุดโดยพยาบาลจิตเวชชุมชนในประเทศเนเธอร์แลนด์(Goossens et al., 2008a)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . บทนำ
bipolar disorder คือกำเริบและระยะยาวทางจิต
ที่อย่างจริงจังสามารถส่งผลกระทบต่อชีวิตของผู้ป่วย และญาติ ๆ

ได้รับการจัดอันดับที่ 9 จากสาเหตุของโรคร้ายแรงทั่วโลก
ไม่ใช่ภาระสำหรับคนทุกเพศทุกวัย
forpeoplebetween15 rangedfifth และ 44 ปี ( ใคร
2001 ) มันเป็นลักษณะโดยสลับเกิด
hypomanic manic ,โรคซึมเศร้าและผสมตอน ความผิดปกติของไบโพลาร์
มีอัตราความชุก เวลา ชีวิตน่าจะ 1.5 –
2 % ในสหภาพยุโรป ( Pini et al . , 2005 ) ความชุกของความผิดปกติของไบโพลาร์สเปกตรัม
อัตราอาจเพิ่มขึ้น 5 % หรือสูงกว่าที่มีการตรวจหาของ hypomania ไว
( angst โต้
2005 ; และ , ความทุกข์ , 2007 ) อาการและการรักษาส่วนใหญ่มุ่งการป้องกัน

ตอนต่อมา และเมื่อตอนเกิดขึ้น การลดผลกระทบในระดับที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
ที่สุด การรักษาส่วนใหญ่อาศัยเภสัชบำบัด
โรคจิตและการศึกษา แม้ว่าเหล่านี้มีประสิทธิภาพการรักษาอัตราการ

Mania หรือภาวะซึมเศร้าสูง ( จัดด์ et al . , 2005 ; คัปค่า et al . , 2007 ) ในล่าสุด
Cochrane Review ( morriss et al . , 2007 ) พบว่าใน
นอกจากการรักษาตามปกติรวมถึงยาและ
เข้าชมปกติไปดูแลสุขภาพจิตมืออาชีพก่อน
ป้ายเตือนการแทรกแซง , เป้าหมายในการปรับปรุงการรับรู้และการดูแลตนเองและ

prodromes โรคซึมเศร้า manic ยืดเวลาไปอีกโรงพยาบาล .
ลำ et al . ( 2544 ) กำหนด prodromes เป็น ' รายงานใด ๆของการเปลี่ยนแปลง
ในการรับรู้อารมณ์หรือพฤติกรรมในลักษณะที่ทำให้ผู้ป่วยสงสัย
theymay ได้ในระยะแรกของ eithermania
ภาวะซึมเศร้าหรือ ' อาการเหล่านี้มี prodromal
ทั้งผู้ป่วย และชนิดของตอนคือความบ้าคลั่งหรือ
ภาวะซึมเศร้า ( Perry et al . , 1999 ) การแทรกแซงสัญญาณ
เตือนภัยตามที่อธิบายไว้โดย Perry et al . ( 1999 ) มุ่ง
ป้องกัน manic และเอพโรคซึมเศร้าโดย
ได้สองขั้น ขั้นตอนแรกคือการฝึกให้ผู้ป่วย
prodromal ระบุอาการของโรคซึมเศร้า manic และตอน

ขั้นตอนที่สองคือการสร้างแผนปฏิบัติการ เพื่อช่วยให้ผู้ป่วยรับมือด้วย

prodromes เหล่านี้เมื่อพวกเขาเกิดขึ้นและได้รับการยอมรับจากผู้ป่วยและ / หรือญาติของเขา
วางแผนอธิบายซึ่งการกระทำาที่เมื่อ
prodromes จะยอมรับการใช้อารมณ์ของกราฟเช่น กราฟชีวิตวิธีการ (
leverich และโพสต์ , 1998 ) สามารถของความช่วยเหลือที่ดีที่จะรับรู้อาการ prodromal

ตอนช่วงก่อนหน้านี้ ( กูสเซิ่นส์ et al . , 2008a ) เพื่อที่จะได้
เวลามากขึ้นเพื่อการแสดง และเพื่อป้องกันการเกิดขึ้นเป็น
จําเป็นที่จะสอนผู้ป่วยเพื่อระบุอาการ prodromal
เร็วที่สุดในกรณีของ impending
ตอนที่อารมณ์ ( รัสเซลและบราวน์ , 2005 ) ใช้เป็น
แผนปฏิบัติการเป็นหนึ่งในมาตรการที่ใช้บ่อยที่สุด
โดยชุมชนพยาบาลจิตเวชในเนเธอร์แลนด์
( กูสเซิ่นส์ et al . , 2008a )