Since the early 2000s the primary m

Since the early 2000s the primary management problem facing the IOTC, as with all tuna RFMOs, has been overcapacity in the fleet [2] and [29]. As a first step towards addressing overcapacity, in 2002 the IOTC attempted to limit access to the fishery by creating a Record of Authorised Vessels (RAV), a register of vessels of greater than 24 m length that were authorised to fish in the IOTC area of competence (Resolution 14/04; http://www.iotc.org/cmms; accessed 16th June 2015). This Resolution has been updated and superseded on a number of occasions to include restrictions on vessel numbers and diversified to include smaller classes of vessels, although the RAV has ultimately failed in its intended purpose to maintain stocks at target levels [2]. Alternative controls on fishing effort were implemented from 2010 in an attempt to control fishing effort, in the form of a temporary closed area situated in a productive region of the fishery, although this too appears to have had little success in reducing catches in the fishery [13]. More recently, discussions have been held in IOTC on adopting a rights-based management system, principally through the determination of total allowable catch (TAC) and quota allocation for stocks of yellowfin and bigeye tuna (Resolution 14/02; http://www.iotc.org/cmms; accessed 16th June 2015). This is an inevitably thorny issue, as it necessarily involves developing and agreeing on criteria for allocating catches between the member states of the IOTC, and it remains to be seen how and when this fundamentally different approach to management will be implemented.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตั้งแต่ 2000s ก่อน ปัญหาจัดการหลักหันหน้าไปทาง IOTC เช่นเดียวกับปลาทูน่าทั้งหมด RFMOs ได้รับการ overcapacity ในเรือ [2] และ [29] ก้าวแรกสู่ overcapacity รับมือ ใน 2002 IOTC ที่พยายามที่จะจำกัดการเข้าถึงการประมง โดยการสร้างเป็นคอร์ดของมาตรฐานเรือ (RAV), ทะเบียนเรือของมากกว่าความยาว 24 เมตรที่ได้มาตรฐานปลาบริเวณ IOTC สาย (แก้ไข 14/04; http://www.iotc.org/cmms; ได้เข้าถึง 16 2015 มิถุนายน) ความละเอียดมีการปรับปรุงแทนในหลายโอกาสรวมข้อจำกัดบนหมายเลขเรือ และหลากหลายรวมชั้นเรียนขนาดเล็กของเรือ แม้ว่า RAV สุดล้มเหลวในวัตถุประสงค์ที่ตั้งใจรักษาหุ้นเป้าหมายระดับ [2] ตัวควบคุมอื่นบนพยายามตกปลาถูกนำมาใช้จาก 2010 ในความพยายามที่จะควบคุมพยายามตกปลา ตัวตั้งปิดชั่วคราวแห่งภูมิภาคผลิตของประมง แม้นี้เกินไปดูเหมือนจะมีความสำเร็จน้อยในการลดการจับในประมง [13] เมื่อเร็ว ๆ นี้ การสนทนาได้ถูกจัดขึ้นใน IOTC บนใช้ระบบจัดการตามสิทธิ โดยกำหนดการทั้งหมดได้จับ (มาตรวัด) และการจัดสรรโควต้าสำหรับหุ้นของทูน่าครีบเหลืองและ bigeye (ความละเอียด 14/02, http://www.iotc.org/cmms; ได้เข้าถึง 16 2015 มิถุนายน) หลัก นี่คือปัญหาย่อม thorny จำเป็นต้องเกี่ยวข้องกับการพัฒนา และภายใต้เงื่อนไขการปันส่วนระหว่างรัฐสมาชิกของ IOTC จับ และมันยังคงอยู่ได้อย่างไร และเมื่อจะใช้วิธีนี้ความแตกต่างกันกับการจัดการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตั้งแต่ช่วงต้นทศวรรษ 2000 การจัดการปัญหาหลักหันหน้าไปทาง IOTC เช่นเดียวกับปลาทูน่า RFMOs ทั้งหมดได้รับการล้นในกองทัพเรือ [2] และ [29] ในฐานะที่เป็นก้าวแรกที่อยู่ล้นในปี 2002 IOTC พยายามที่จะ จำกัด การเข้าถึงการประมงโดยการสร้างบันทึกของเรือที่ได้รับอนุญาต (RAV) ลงทะเบียนของเรือมากกว่า 24 เมตรระยะเวลาที่ได้รับอนุญาตให้จับปลาในพื้นที่ IOTC ของ ความสามารถ (มติ 14/04; http://www.iotc.org/cmms; เข้าถึง 16 มิถุนายน 2015) มตินี้ได้รับการปรับปรุงและแทนที่กับจำนวนของโอกาสที่จะรวมถึงข้อ จำกัด ในจำนวนเรือและมีความหลากหลายที่จะรวมชั้นเรียนขนาดเล็กของเรือแม้ว่า RAV ล้มเหลวในท้ายที่สุดจุดประสงค์ในการรักษาหุ้นในระดับเป้าหมาย [2] การควบคุมทางเลือกกับความพยายามประมงถูกนำมาใช้ในปี 2010 ในความพยายามที่จะควบคุมความพยายามที่ตกปลาในรูปแบบของพื้นที่ปิดชั่วคราวตั้งอยู่ในภาคการผลิตของการประมงแม้นี้ก็ดูเหมือนจะมีความสำเร็จเล็ก ๆ น้อย ๆ ในการลดการจับในการประมง [ 13] เมื่อเร็ว ๆ นี้การอภิปรายได้รับการจัดขึ้นใน IOTC ในการนำระบบการจัดการสิทธิตามส่วนใหญ่มาจากความมุ่งมั่นของทั้งหมดจับอนุญาต (TAC) โควต้าและการจัดสรรหุ้นของเหลืองและปลาทูน่าตาพอง (มตินิยม 14/02; http: // www .iotc.org / CMMS; เข้าถึง 16 มิถุนายน 2015) นี้เป็นปัญหายุ่งยากหลีกเลี่ยงไม่ได้ในขณะที่มันจำเป็นต้องเกี่ยวข้องกับการพัฒนาและการเห็นพ้องกับเกณฑ์การจัดสรรจับระหว่างรัฐสมาชิกของ IOTC และมันก็ยังคงที่จะเห็นวิธีการและเมื่อวิธีการที่แตกต่างกันในการบริหารจัดการจะดำเนินการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตั้งแต่ต้นยุค 2000 การจัดการปัญหาหลักหันหน้าไปทางไอโอทีซี กับ rfmos ทูน่าทั้งหมดได้รับล้นในเรือ [ 2 ] และ [ 29 ] เป็นขั้นตอนแรกต่อการล้น , ในปี 2002 ไอโอทีซีพยายามที่จะ จำกัด การเข้าถึงประมงโดยการสร้างบันทึกของตัวแทนเรือ ( เรฟ )การลงทะเบียนของเรือที่มีความยาวมากกว่า 24 M ที่อนุญาตให้ปลาในพื้นที่ของไอโอทีซี ( ความละเอียด 14 / 04 ; http://www.iotc.org/cmms ; เข้าถึงได้ 16 มิถุนายน 2015 ) มตินี้ได้รับการปรับปรุงและแทนที่บนหมายเลขของโอกาสที่จะมีข้อ จำกัด ในเรือ และหลากหลาย รวมถึงตัวเลขชั้นเรียนขนาดเล็กของเรือแม้ว่าเรฟได้ล้มเหลวในวัตถุประสงค์ของเป้าหมายที่จะรักษาหุ้นในระดับเป้าหมาย [ 2 ] การควบคุมการดำเนินความพยายามตกปลาจาก 2010 ในความพยายามที่จะควบคุมการลงแรงประมง ในรูปแบบของการปิดพื้นที่ตั้งอยู่ในเขตการผลิตของการประมง , แม้ว่านี้ดูเหมือนจะมีความสำเร็จเล็ก ๆน้อย ๆในการไล่ล่าในประมง [ 13 ]เมื่อเร็ว ๆ นี้ การสนทนาที่ได้รับการจัดขึ้นในไอโอทีซีใช้กับระบบสิทธิการจัดการตามหลักจากการวิเคราะห์ทั้งหมดที่จับ ( TAC ) และการจัดสรรโควตาสำหรับหุ้นและปลาทูน่าเหลืองตาหวาน ( ความละเอียด 14 / 02 ; http://www.iotc.org/cmms ; เข้าถึงได้ 16 มิถุนายน 2015 ) นี้เป็นปัญหาที่หนามย่อมมันต้องเกี่ยวข้องกับการพัฒนา และการเลือกเกณฑ์การไล่ล่าระหว่างรัฐสมาชิกของไอโอทีซี และมันยังคงที่จะเห็นวิธีการและเมื่อมันแตกต่างกันในรายละเอียดแนวทางการจัดการจะถูกใช้