We can see the interior of a club,

We can see the interior of a club, illuminated by artificial lights.
In the middle of the room there are two dancers: they are the leading figures but they're not on the first ground. They're also characterised by many features, it's like the artist wanted to make us know their identities.
In fact, the two dancers were well known in the Parisian night-life: the woman is Louise Weber, also known with her stage name La Gouloue (the glutton), often portraited by Toulouse-Lautrec and reported to be the inventor of an early form of Cancan; the man his her friend and partner, the dancer Jacques Renaudin or Valentin le disossé, who was so agile that he seemed boneless.

There's a huge sense of movement: the woman's red stockings show off her legs, the figures are defined by curves and nervous lines.
Beside the dance's dynamism, there's also a strong feeling of melancholia that's shown by the soft, cold lighting that distort the figures.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราสามารถเห็นภายในของสโมสร ส่องสว่าง ด้วยแสงประดิษฐ์กลางห้อง มีนักเต้นที่สอง: เป็นตัวเลขนำ แต่พวกเขาไม่ได้อยู่บนพื้นดินครั้งแรก พวกเขากำลังดำเนินตามคุณลักษณะทั้งหลาย ก็เหมือนศิลปินที่อยากทำให้เรารู้จักตัวตนของพวกเขาในความเป็นจริง นักเต้นสองรู้จักกันดีในยามค่ำคืนที่ปารีส: หลุยส์เวเบอร์ รู้จักกับเธอชื่อ La Gouloue (glutton), มักจะ portraited โดย Toulouse-Lautrec และรายงานให้ ผู้ประดิษฐ์รูปแบบแรก ๆ ของ Cancan ยังเป็นผู้หญิง คนเขาคู่ นักเต้น disossé เลอ Jacques Renaudin หรือ Valentin ที่คล่องตัวเพื่อให้เขาดูเหมือนไม่มีกระดูกและเพื่อนของเธอมีความรู้สึกอย่างมากของการเคลื่อนไหว: ถุงน่องแดงของผู้หญิงอวดขาของเธอ ตัวเลขถูกกำหนด โดยเส้นโค้งและเส้นประสาท ข้างของเต้นสามัคคี มีความรู้สึกที่แข็งแกร่งของ melancholia ที่แสดง โดยอ่อน เย็นแสงสว่างที่บิดเบือนตัวเลข

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราจะเห็นการตกแต่งภายในของสโมสรที่สว่างไสวไปด้วยแสงไฟเทียม.
ในช่วงกลางของห้องพักที่มีสองนักเต้น: พวกเขาเป็นผู้นำ แต่พวกเขาไม่ได้อยู่บนพื้นดินเป็นครั้งแรก พวกเขากำลังยังโดดเด่นด้วยคุณสมบัติหลาย ๆ มันก็เหมือนศิลปินต้องการที่จะทำให้เราทราบตัวตนของพวกเขา.
ในความเป็นจริงทั้งสองนักเต้นที่เป็นที่รู้จักกันดีในยามค่ำคืนของกรุงปารีส: ผู้หญิงที่เป็นหลุยส์เวเบอร์ยังเป็นที่รู้จักที่มีชื่อบนเวทีของเธอลา Gouloue (ตะกละ) มัก portraited โดย Toulouse-Lautrec และรายงานว่าเป็นนักประดิษฐ์ของรูปแบบแรกของ Cancan นั้น ชายคนนั้นเพื่อนของเธอและคู่เต้นฌา Renaudin หรือ Valentin le disosséซึ่งเป็นเพื่อให้คล่องตัวดูเหมือนว่าเขาไม่มีกระดูก. มีความรู้สึกอย่างมากของการเคลื่อนไหวที่: ผู้หญิงถุงน่องสีแดงอวดขาของเธอตัวเลขจะถูกกำหนดโดยเส้นโค้งและประสาท สาย. ข้างชีวิตชีวาเต้นรำของนอกจากนี้ยังมีความรู้สึกที่ดีของใจลอยที่แสดงโดยอ่อนแสงเย็นที่บิดเบือนตัวเลข

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราสามารถเห็นภายในของคลับ สว่างไสวด้วยแสงไฟประดิษฐ์
ตรงกลางของห้องมีสองนักเต้น : พวกเขาเป็นบุคคล แต่พวกเขาไม่ได้อยู่ในพื้นดินก่อน พวกเขายังเป็นลักษณะโดยคุณสมบัติมากมาย มันเป็นเหมือนศิลปินที่อยากให้เรารู้จักตัวตนของพวกเขา .
ในความเป็นจริง สองนักเต้น เป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดีในชีวิตกลางคืนปารีส : ผู้หญิงคือ หลุยส์ เวเบอร์หรือที่รู้จักกัน เธอชื่อ ลาเวที gouloue ( ตะกละ ) มักจะ portraited Toulouse Lautrec และรายงานโดยเป็นนักประดิษฐ์ของรูปแบบแรกของให้ หุ้นส่วนของเขาเธอและเพื่อนชาย นักเต้น ฌาคส์ renaudin หรือวาเลนติน เลอ disoss é ใครดีจริง เขาดูเหมือนไม่มีกระดูก

มีความรู้สึก มากของการเคลื่อนไหว : ผู้หญิงถุงน่องสีแดงแสดงปิดขาของเธอตัวเลขที่ถูกกำหนดโดยเส้นโค้งและเส้น ประสาท
ข้างเต้น พลวัต ยังมีความรู้สึกที่แข็งแกร่งของซึมเศร้าที่แสดงโดยแสงที่นุ่มเย็น
บิดเบือนตัวเลข