Regardless, books are not movies an

Regardless, books are not movies and movies are not books, but they are both vehicles for narrative delivery. Why has the simpler form proven to be so much more flexible in terms of conditional consumption? Why do we not espouse the values of reading at home or in libraries? It’s not because books are somehow a “better” art form, and they manage to burrow so deep into our subconscious we can’t help but pay attention. I think the main difference lies in the gulf between ideal consumption experiences.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่คำนึงถึง ไม่มีหนังสือภาพยนตร์ และภาพยนตร์ไม่ใช่หนังสือ ได้มีทั้งยานพาหนะสำหรับการจัดส่งที่บรรยาย ทำไมแบบเรียบง่ายได้พิสูจน์ให้มีความยืดหยุ่นมากขึ้นในการใช้เงื่อนไข ทำไมทำเราไม่เห็นค่าของการอ่านที่บ้าน หรือ ในไลบรารีหรือไม่ ไม่ได้ เพราะหนังสือมีรูปแบบศิลปะ "ดีกว่า" อย่างใด และพวกเขาจัดการให้มุดลึกมาก subconscious ของเราเราไม่สามารถช่วยแต่ให้ความสนใจได้ ผมคิดว่า ข้อแตกต่างสำคัญอยู่ในอ่าวระหว่างประสบการณ์การใช้ห้อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดยไม่คำนึงถึงหนังสือที่ไม่ได้ดูหนังและภาพยนตร์ไม่ได้หนังสือ แต่พวกเขามีทั้งยานพาหนะสำหรับการส่งมอบการเล่าเรื่อง ทำไมมีรูปแบบที่เรียบง่ายการพิสูจน์แล้วว่ามีความยืดหยุ่นมากขึ้นในแง่ของการบริโภคเงื่อนไข? ทำไมเราไม่รับหลักการค่านิยมในการอ่านที่บ้านหรือในห้องสมุด? มันไม่ได้เป็นเพราะหนังสือเป็นอย่างใด "ดี" รูปแบบศิลปะและพวกเขาจัดการเพื่อขุดลึกลงไปในจิตใต้สำนึกของเราที่เราไม่สามารถช่วย แต่ให้ความสนใจ ผมคิดว่าแตกต่างที่สำคัญอยู่ในอ่าวไทยระหว่างประสบการณ์การบริโภคที่เหมาะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม่ว่าหนังสือจะไม่ใช่ภาพยนตร์และภาพยนตร์ไม่ได้เป็นหนังสือ แต่ก็มีทั้งรถส่งเรื่องเล่า ทำไมได้ง่ายกว่าแบบพิสูจน์ให้เป็นมากมีความยืดหยุ่นมากขึ้นในแง่ของการใช้เงื่อนไข ? ทำไมเราไม่รับหลักการคุณค่าของการอ่านในบ้านหรือในห้องสมุด ? ไม่ใช่เพราะเป็นหนังสืออย่างใด " รูปแบบศิลปะดีกว่า "และพวกเขาจัดการที่จะขุดลึกลงในจิตใต้สำนึกของเราที่เราไม่สามารถช่วย แต่สนใจ ฉันคิดว่า ความแตกต่างหลักอยู่ในอ่าวไทยระหว่างประสบการณ์การบริโภคที่เหมาะสม