- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
This first stanza sets the scene fo
This first stanza sets the scene for the poem, introduces its primary characters, and elaborates on the information already provided for us in the poem’s title. Here, Hughes tells us what the occasion for the “theme” and the poem will be—an apparently simple assignment, just a page to be written that somehow characterizes the writer. “Let that page come out of you,” the instructor commands, a necessity, he explains, if what is written is to be “true.” The equation here is that if one writes out of the self, then it will be a sincere and accurate representation of that self. But the speaker of the poem, after quoting the teacher’s description of the assignment, complicates this equation: “I wonder if it’s that simple?” Hughes therefore, at once, introduces the situation for this expression as well as the problem of its very existence. Is telling who we imagine ourselves to be enough to adequately represent the self? Can we possibly be “true” simply by expressing who we believe ourselves to be?
Lines 7-10
In these four lines, Hughes’s student speaker actually seems to begin the assignment (although it could easily be argued that in fact the assignment begins right away, when the speaker names this occasion for writing and qualifies its possible problems) by informing the reader of the most basic autobiographical details of the writer’s life. After explaining how old he is (we can infer that the speaker is male because we find out later that he lives at the YMCA rather than the YWCA), where he was born, and his educational history, the speaker adds one final, yet crucial, detail: “I am the only colored student in my class.” This detail “colors” the description in line 9 of Columbia University as “this college on the hill above Harlem”; while this is certainly accurate geographically, it acquires additional significance once we learn that the speaker is black and an inhabitant of Harlem. The location of Columbia “above Harlem” mirrors its social, political, and economic position within the larger culture as a university composed primarily of white students and faculty, citizens socially considered “above” the inhabitants of Harlem.
Lines 11-15
Here the speaker takes the reader on a tour of his own path home where the “page” will be written. The speaker descends from the university sitting high on its hill into Harlem in the way the gods of classical mythology descended into the world of mortal men from their elevated posts on Mount Olympus. He crosses a park and several streets to arrive at his home at the Y, short for YMCA, itself short for the Young Men’s Christian Association, where rooms are cheaply rented. This information adds to our sketch of the student writer by showing us that he lives by himself, away from home, and probably doesn’t have much extra money. It is ironic that the speaker tells us that we have finally arrived at the “place” where the page will be written, since we are already deep into that writing.
Lines 16-20
In lines 16 and 17, the student speaker directly questions the nature of the assignment and its seeming simplicity: “It’s not easy to know what is true for you or me / at twenty-two, my age.” He then attempts to explain, in his own deceptively simplistic way, what he believes composes himself or any self: “I guess I’m what / I feel and see and hear.” The line break between lines 17 and 18 emphasizes, in line 18, the fact that the speaker is a repository of sensual experience, feeling, seeing, and hearing such as any human with those sensual capabilities would be. But this expression is itself complicated by the speaker’s pronouncement that part of what he hears is Harlem. In line 19, Hughes uses commands to further develop this “theme,” commands that, despite their simple rhymes, encapsulate far from simple ideas: “hear you, hear me—we two—you, me talk on this page.” To whom “you” refers in line 19 becomes muddled: is “you” Harlem, as line 18 suggests, or New York (as he parenthetically adds he also hears in line 20), or perhaps the reader who, given what we’ve been told about the poem thus far, must be the speaker’s white professor? But if the speaker “is” what—and, one would presume, “who”—he feels, sees, and hears, then “who” he might be is hardly a simple thing.
Lines 7-10
In these four lines, Hughes’s student speaker actually seems to begin the assignment (although it could easily be argued that in fact the assignment begins right away, when the speaker names this occasion for writing and qualifies its possible problems) by informing the reader of the most basic autobiographical details of the writer’s life. After explaining how old he is (we can infer that the speaker is male because we find out later that he lives at the YMCA rather than the YWCA), where he was born, and his educational history, the speaker adds one final, yet crucial, detail: “I am the only colored student in my class.” This detail “colors” the description in line 9 of Columbia University as “this college on the hill above Harlem”; while this is certainly accurate geographically, it acquires additional significance once we learn that the speaker is black and an inhabitant of Harlem. The location of Columbia “above Harlem” mirrors its social, political, and economic position within the larger culture as a university composed primarily of white students and faculty, citizens socially considered “above” the inhabitants of Harlem.
Lines 11-15
Here the speaker takes the reader on a tour of his own path home where the “page” will be written. The speaker descends from the university sitting high on its hill into Harlem in the way the gods of classical mythology descended into the world of mortal men from their elevated posts on Mount Olympus. He crosses a park and several streets to arrive at his home at the Y, short for YMCA, itself short for the Young Men’s Christian Association, where rooms are cheaply rented. This information adds to our sketch of the student writer by showing us that he lives by himself, away from home, and probably doesn’t have much extra money. It is ironic that the speaker tells us that we have finally arrived at the “place” where the page will be written, since we are already deep into that writing.
Lines 16-20
In lines 16 and 17, the student speaker directly questions the nature of the assignment and its seeming simplicity: “It’s not easy to know what is true for you or me / at twenty-two, my age.” He then attempts to explain, in his own deceptively simplistic way, what he believes composes himself or any self: “I guess I’m what / I feel and see and hear.” The line break between lines 17 and 18 emphasizes, in line 18, the fact that the speaker is a repository of sensual experience, feeling, seeing, and hearing such as any human with those sensual capabilities would be. But this expression is itself complicated by the speaker’s pronouncement that part of what he hears is Harlem. In line 19, Hughes uses commands to further develop this “theme,” commands that, despite their simple rhymes, encapsulate far from simple ideas: “hear you, hear me—we two—you, me talk on this page.” To whom “you” refers in line 19 becomes muddled: is “you” Harlem, as line 18 suggests, or New York (as he parenthetically adds he also hears in line 20), or perhaps the reader who, given what we’ve been told about the poem thus far, must be the speaker’s white professor? But if the speaker “is” what—and, one would presume, “who”—he feels, sees, and hears, then “who” he might be is hardly a simple thing.
0/5000
บทร้อยกรองนี้แรกตั้งฉากสำหรับกลอน แนะนำตัวเป็นหลัก และ elaborates ในข้อมูลที่ให้สำหรับเราแล้วในชื่อเรื่องของบทกวี ที่นี่ สตีเฟ่นบอกว่า โอกาสสำหรับ "ธีม" และกลอนอะไรที่จะ — การกำหนดอย่างเห็นได้ชัด หน้าเพียงเพื่อจะเขียนที่ระบุลักษณะผู้เขียนอย่างใด "ให้หน้าออกมาจากคุณ คำสั่งสอน เป็นสิ่งจำเป็น เขาอธิบาย ว่าที่บันทึกไว้เป็น"ความจริง" สมการของที่นี่คือ ว่า ถ้าหนึ่งเขียนออกจากตนเอง แล้วมันจะเป็นการแสดงความจริงใจ และความถูกต้องของตนเองที่ แต่สมการนี้ complicates ลำโพงของกลอน หลังจากคำอธิบายของครูที่กำหนด การอ้างอิง: "ฉันสงสัยว่า ถ้า เป็นอย่างนั้น" สตีเฟ่นจึง ครั้ง แนะนำสถานการณ์ในนิพจน์นี้เป็นปัญหาของการดำรง จะบอกที่เราคิดเองเพียงพอที่จะแสดงตนเองอย่างเพียงพอหรือไม่ เราอาจสามารถ "จริง" เพียงแค่ตามกำลังที่เราเชื่อว่าตนเองเป็นหรือไม่บรรทัดที่ 7-10ในบรรทัดสี่เหล่านี้ ของฮิวจ์สนักลำโพงจริงน่าจะ เริ่มกำหนด (แม้ว่ามันอาจง่ายจะโต้เถียงว่า ในความเป็นจริงการกำหนดเริ่มต้นทันที เมื่อผู้โอกาสนี้สำหรับการเขียนชื่อ และคุณสมบัติของปัญหาที่เป็นไปได้) โดยแจ้งรายละเอียดอัตชีวประวัติพื้นฐานของชีวิตของผู้เขียนผู้อ่าน หลังจากอธิบายอายุเป็น (เราสามารถรู้ว่า ผู้เป็นชาย เพราะเราหาในภายหลังว่า เขาอยู่ที่วายเอ็มซีเอมากกว่าแค่การ), ที่เกิด และประวัติการศึกษาของเขา ลำโพงที่เพิ่มรายละเอียดสุดท้าย ยัง สำคัญหนึ่ง: "ฉันเพียงสีนักเรียนในชั้นเรียนของฉัน" รายละเอียดนี้ "สี" คำอธิบายในบรรทัดที่ 9 มหาวิทยาลัยโคลัมเบียเป็น "นี้วิทยาลัยบนเนินเขาเหนือเล็ม" ขณะนี้ถูกต้องแน่นอนกันทางภูมิศาสตร์ มันได้ฝึกฝนเพิ่มเติมสำคัญเมื่อเราเรียนรู้ว่า ผู้เป็นพลเมืองของฮาร์เล็มและดำ ที่ตั้งของโคลัมเบีย "ข้างบนฮาร์เล็ม" กระจกของสังคม การเมือง และเศรษฐกิจตำแหน่งภายในวัฒนธรรมใหญ่มหาวิทยาลัยประกอบด้วยหลักของนักเรียนสีขาวและคณะ พลเมืองสังคมถือว่า "เหนือ" ประชากรของฮาร์เล็มบรรทัดที่ 11-15ที่นี่ผู้ใช้อ่านท่องเส้นทางของเขาเองภายในบ้านที่จะเขียน "หน้า" ลำโพงที่ตกทอดจากมหาวิทยาลัยนั่งสูงบนเนินเขาของไปเล็มแบบเทพเจ้าของตำนานคลาสสิกเสด็จไปยังโลกของมนุษย์ผู้ชายจากบทความของพวกเขาสูงบนยอดเขาโอลิมปัส เขาตัดเป็นอุทยาน และถนนต่าง ๆ เพื่อให้ถึงที่บ้านของเขาที่ Y สั้นสำหรับวายเอ็มซีเอ ตัวสั้นสำหรับสมาคมคริสเตียนของคนหนุ่มสาว ที่ห้องมีให้เช่าย่าน ข้อมูลนี้เพิ่มร่างของนักเขียนนักเรียนของเรา โดยการแสดงเราว่า เขาอยู่ ด้วยตัวเอง ที่พัก และคงไม่มีเงินพิเศษ มันเป็นที่ลำโพงที่บอกเราว่า เรามาแล้วที่ "ตำแหน่ง" ที่หน้าจะถูกเขียน เนื่องจากเราอยู่ลึกเข้าไปในการเขียนเรื่องบรรทัด 16-20ในบรรทัด 16 และ 17 ลำโพงนักเรียนโดยตรงถามลักษณะของการมอบหมายและความเรียบง่าย seeming: "ไม่ต้องรู้ว่าอะไรเป็นความจริง สำหรับคุณหรือฉัน/ ที่ยี่สิบ สอง อายุของฉัน" เขาแล้วพยายามอธิบาย ในทางของเขาเองพี่คน สิ่งที่เขาเชื่อว่า composes เอง หรือใด ๆ ตนเอง: "ฉันคิดว่า ฉันว่า และฉันรู้สึก และดู และได้ยิน" ตัวแบ่งบรรทัดระหว่างบรรทัด 17 และ 18 เน้น บรรทัด 18 ข้อเท็จจริงว่า ผู้ เป็นเก็บประสบการณ์กระตุ้นความรู้สึก ความรู้สึก เห็น ได้ยินเช่นบุคคลใด มีความสามารถกระตุ้นความรู้สึกเหล่านั้นจะ แต่มีตัวเองที่มีความซับซ้อน โดยแถลงการณ์ของลำโพงว่าเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่เขาได้ยินเล็ม ในบรรทัดที่ 19 สตีเฟ่นใช้คำสั่งการ พัฒนา "ชุดรูปแบบนี้ คำสั่งที่ แม้ มีตาไรมส์ของง่าย ซ่อนจากความคิดเรื่อง: " ได้ยินคุณ ฉันได้ยินเสียง — เราสองตัวคุณ ฉันได้พูดคุยในหน้านี้ " 19 กลายเป็น muddled ไปที่ที่ "คุณ" อ้างอิงในบรรทัด: เป็น "คุณ" ฮาร์เล็ม แนะนำบรรทัด 18 นิวยอร์กหรือ (เป็น parenthetically เพิ่ม ท่านยังได้ยินในบรรทัด 20), หรืออาจจะอ่านที่ ให้อะไรเราได้รับการบอกเกี่ยวกับกลอนฉะนี้ ต้องเป็นศาสตราจารย์ของลำโพงขาว แต่ ถ้าลำโพงที่ "เป็น" — และ หนึ่งจะตี "ที่" — เขารู้สึก เห็น และได้ยิน แล้ว "ที่เขาอาจ" จะไม่เป็นสิ่งที่ง่ายขึ้น
การแปล กรุณารอสักครู่..
This first stanza sets the scene for the poem, introduces its primary characters, and elaborates on the information already provided for us in the poem’s title. Here, Hughes tells us what the occasion for the “theme” and the poem will be—an apparently simple assignment, just a page to be written that somehow characterizes the writer. “Let that page come out of you,” the instructor commands, a necessity, he explains, if what is written is to be “true.” The equation here is that if one writes out of the self, then it will be a sincere and accurate representation of that self. But the speaker of the poem, after quoting the teacher’s description of the assignment, complicates this equation: “I wonder if it’s that simple?” Hughes therefore, at once, introduces the situation for this expression as well as the problem of its very existence. Is telling who we imagine ourselves to be enough to adequately represent the self? Can we possibly be “true” simply by expressing who we believe ourselves to be?
Lines 7-10
In these four lines, Hughes’s student speaker actually seems to begin the assignment (although it could easily be argued that in fact the assignment begins right away, when the speaker names this occasion for writing and qualifies its possible problems) by informing the reader of the most basic autobiographical details of the writer’s life. After explaining how old he is (we can infer that the speaker is male because we find out later that he lives at the YMCA rather than the YWCA), where he was born, and his educational history, the speaker adds one final, yet crucial, detail: “I am the only colored student in my class.” This detail “colors” the description in line 9 of Columbia University as “this college on the hill above Harlem”; while this is certainly accurate geographically, it acquires additional significance once we learn that the speaker is black and an inhabitant of Harlem. The location of Columbia “above Harlem” mirrors its social, political, and economic position within the larger culture as a university composed primarily of white students and faculty, citizens socially considered “above” the inhabitants of Harlem.
Lines 11-15
Here the speaker takes the reader on a tour of his own path home where the “page” will be written. The speaker descends from the university sitting high on its hill into Harlem in the way the gods of classical mythology descended into the world of mortal men from their elevated posts on Mount Olympus. He crosses a park and several streets to arrive at his home at the Y, short for YMCA, itself short for the Young Men’s Christian Association, where rooms are cheaply rented. This information adds to our sketch of the student writer by showing us that he lives by himself, away from home, and probably doesn’t have much extra money. It is ironic that the speaker tells us that we have finally arrived at the “place” where the page will be written, since we are already deep into that writing.
Lines 16-20
In lines 16 and 17, the student speaker directly questions the nature of the assignment and its seeming simplicity: “It’s not easy to know what is true for you or me / at twenty-two, my age.” He then attempts to explain, in his own deceptively simplistic way, what he believes composes himself or any self: “I guess I’m what / I feel and see and hear.” The line break between lines 17 and 18 emphasizes, in line 18, the fact that the speaker is a repository of sensual experience, feeling, seeing, and hearing such as any human with those sensual capabilities would be. But this expression is itself complicated by the speaker’s pronouncement that part of what he hears is Harlem. In line 19, Hughes uses commands to further develop this “theme,” commands that, despite their simple rhymes, encapsulate far from simple ideas: “hear you, hear me—we two—you, me talk on this page.” To whom “you” refers in line 19 becomes muddled: is “you” Harlem, as line 18 suggests, or New York (as he parenthetically adds he also hears in line 20), or perhaps the reader who, given what we’ve been told about the poem thus far, must be the speaker’s white professor? But if the speaker “is” what—and, one would presume, “who”—he feels, sees, and hears, then “who” he might be is hardly a simple thing.
Lines 7-10
In these four lines, Hughes’s student speaker actually seems to begin the assignment (although it could easily be argued that in fact the assignment begins right away, when the speaker names this occasion for writing and qualifies its possible problems) by informing the reader of the most basic autobiographical details of the writer’s life. After explaining how old he is (we can infer that the speaker is male because we find out later that he lives at the YMCA rather than the YWCA), where he was born, and his educational history, the speaker adds one final, yet crucial, detail: “I am the only colored student in my class.” This detail “colors” the description in line 9 of Columbia University as “this college on the hill above Harlem”; while this is certainly accurate geographically, it acquires additional significance once we learn that the speaker is black and an inhabitant of Harlem. The location of Columbia “above Harlem” mirrors its social, political, and economic position within the larger culture as a university composed primarily of white students and faculty, citizens socially considered “above” the inhabitants of Harlem.
Lines 11-15
Here the speaker takes the reader on a tour of his own path home where the “page” will be written. The speaker descends from the university sitting high on its hill into Harlem in the way the gods of classical mythology descended into the world of mortal men from their elevated posts on Mount Olympus. He crosses a park and several streets to arrive at his home at the Y, short for YMCA, itself short for the Young Men’s Christian Association, where rooms are cheaply rented. This information adds to our sketch of the student writer by showing us that he lives by himself, away from home, and probably doesn’t have much extra money. It is ironic that the speaker tells us that we have finally arrived at the “place” where the page will be written, since we are already deep into that writing.
Lines 16-20
In lines 16 and 17, the student speaker directly questions the nature of the assignment and its seeming simplicity: “It’s not easy to know what is true for you or me / at twenty-two, my age.” He then attempts to explain, in his own deceptively simplistic way, what he believes composes himself or any self: “I guess I’m what / I feel and see and hear.” The line break between lines 17 and 18 emphasizes, in line 18, the fact that the speaker is a repository of sensual experience, feeling, seeing, and hearing such as any human with those sensual capabilities would be. But this expression is itself complicated by the speaker’s pronouncement that part of what he hears is Harlem. In line 19, Hughes uses commands to further develop this “theme,” commands that, despite their simple rhymes, encapsulate far from simple ideas: “hear you, hear me—we two—you, me talk on this page.” To whom “you” refers in line 19 becomes muddled: is “you” Harlem, as line 18 suggests, or New York (as he parenthetically adds he also hears in line 20), or perhaps the reader who, given what we’ve been told about the poem thus far, must be the speaker’s white professor? But if the speaker “is” what—and, one would presume, “who”—he feels, sees, and hears, then “who” he might be is hardly a simple thing.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ห้องเพลงแรกนี้ ชุดฉากกลอนแนะนําตัวละครหลักและ elaborates เกี่ยวกับข้อมูลที่ให้แล้ว สำหรับเราในชื่อของบทกวี ที่นี่ ฮิวจ์สบอกเราว่าโอกาสสำหรับ " ธีม " และบทกวีจะเป็นงานง่ายอย่างเห็นได้ชัด แค่หน้าจะเขียนว่าลักษณะของนักเขียน " ไปที่หน้าออกมาจากคุณ " ผู้สอนด้วยคำสั่งความจำเป็น เขาอธิบายว่า ถ้าสิ่งที่เขียนคือ " จริง " สมการที่นี่คือว่าถ้าหนึ่งเขียนของตนเองแล้ว ก็จะเป็นความจริงใจและถูกต้องเป็นตัวแทนของตนเอง แต่ลำโพงของบทกวี หลังจากแจ้งรายละเอียดที่ครูมอบหมาย กลายเป็นสมการนี้ : " ฉันสงสัยว่าถ้ามันง่ายขนาดนั้นเหรอ " ฮิวจ์ส ดังนั้นในครั้งเดียวแนะนำเรื่องท่าทาง ตลอดจนปัญหาของการดำรงอยู่ของมันมาก จะบอกใครเราคิดว่าตัวเราจะเพียงพอเพียงพอที่จะเป็นตัวแทนของตนเอง ? เราอาจจะ " จริง " โดยเพียงแค่การแสดงที่เราเชื่อว่าตัวเราเองเป็น
สาย 7-10
ในเหล่านี้สี่เส้นประธานนักศึกษา ฮิวจ์ส แล้วดูเหมือนว่าจะเริ่มงาน ( แม้ว่ามันอาจจะแย้งว่าในความเป็นจริงงานเริ่มต้นทันทีเมื่อพูดชื่อนี้โอกาสสำหรับการเขียนและมีคุณสมบัติปัญหาเป็นไปได้ ) โดยแจ้งให้ผู้อ่านของอัตชีวประวัติรายละเอียดพื้นฐานที่สุดของชีวิตของนักเขียนหลังจากอธิบายว่าเขาอายุเท่าไร ( เราสามารถอนุมานได้ว่า ผู้พูดเป็นเพศชายเพราะเรารู้ทีหลังว่าเขาอาศัยอยู่ที่ YMCA มากกว่า YWCA ) ที่เขาเกิด และการศึกษาประวัติศาสตร์ของเขา ลำโพงเพิ่มสุดท้าย แต่สำคัญ รายละเอียด : " ผมเป็นสีเฉพาะนักเรียนในชั้นเรียนของฉัน" รายละเอียด " สี " อธิบายในบรรทัดที่ 9 ของมหาวิทยาลัยโคลัมเบียเป็น " วิทยาลัยนี้อยู่บนเนินเขาเหนือฮาเล็ม " ; ในขณะที่มันมีความถูกต้องแน่นอนในทางภูมิศาสตร์ มันได้รับความสำคัญที่เพิ่มขึ้น เมื่อเราได้เรียนรู้ว่า ลำโพงเป็นสีดำและเป็นชาวเมืองของฮาร์เล็ม สถานที่ตั้งของโคลัมเบียข้างต้น " ฮาเล็ม " กระจกของสังคม การเมืองและเศรษฐกิจตำแหน่งภายในวัฒนธรรมเป็นมหาวิทยาลัยขนาดใหญ่ ประกอบไปด้วยนักเรียนสีขาว และคณะ เข้าสังคม ถือว่าเป็น " พลเมืองเหนือ " ชาวฮาเร็ม
สาย 11-15
ที่นี่ลำโพงใช้ผู้อ่านในทัวร์ของเขาเอง เส้นทางบ้านที่ " หน้า " จะเขียนลำโพงลงมาจากมหาวิทยาลัยนั่งสูงของมัน ฮิลล์ ใน ฮาร์เลม ในทางพระตำนานคลาสสิกลงมาสู่โลกของมนุษย์มนุษย์จากโพสต์สูงของพวกเขาในเมาท์ เขาข้ามสวนสาธารณะและถนนหลายที่จะมาถึงที่บ้านของเขาที่ Y สั้น , YMCA , ตัวเองสั้น สมาคมคริสเตียนของชายหนุ่มที่ห้องพักราคาถูกเช่าข้อมูลนี้จะเพิ่มร่างของนักเขียนโดยการแสดงเราว่าเขาอาศัยอยู่ตามลำพัง ไกลจากบ้าน และอาจจะไม่ต้องเพิ่มเงินเท่าไหร่ มันเป็นแดกดันว่าผู้พูดบอกเราว่า ในที่สุดเราก็มาถึงที่ " สถานที่ " ที่หน้าจะเขียน ในเมื่อเราอยู่ลึกเข้าไปในที่ที่เขียน
สาย 16-20
ในบรรทัดที่ 16 และ 17ประธานนักศึกษาโดยตรงคำถาม ลักษณะของงาน และความเรียบง่าย seeming ของ : " มันไม่ง่ายที่จะรู้ว่าสิ่งที่เป็นจริงสำหรับคุณหรือฉันที่ 22 อายุของฉัน . " จากนั้นเขาก็พยายามอธิบาย วิธีง่าย deceptively ของเขาเอง ประกอบเอง หรือสิ่งที่เขาเชื่อว่าตนเอง " ฉันเดา สิ่งที่ผมรู้สึก และได้ยินและได้เห็น " เส้นแบ่งระหว่างบรรทัดที่ 17 และ 18 เน้นในบรรทัดที่ 18 ที่ว่าผู้พูดเป็นเก็บประสบการณ์ที่กระตุ้นความรู้สึก การเห็นและการได้ยินเช่นใด ๆของมนุษย์ที่มีความสามารถซึ่งจะ แต่สำนวนนี้เองที่ซับซ้อนของผู้พูดชัดเจนว่าส่วนหนึ่งของสิ่งที่เขาได้ยินคือ ฮาร์เลม ในบรรทัดที่ 19 ฮิวส์ใช้คำสั่งเพื่อพัฒนารูปแบบนี้ " , " คำสั่งนั้น แม้สัมผัสของพวกเขาง่ายแค็ปซูลห่างไกลจากความคิดง่าย : " ได้ยิน , ได้ยินฉันเราสองคน ฉัน คุณพูดคุยในหน้านี้ . " ที่ " คุณ " หมายถึงในบรรทัดที่ 19 กลายเป็นสับสน คือ " คุณ " ฮาเล็ม เป็นสาย 18 แนะนำหรือนิวยอร์ก ( เช่นเขา เขายังได้ยินเกี่ยวกับวงเล็บเพิ่มในบรรทัดที่ 20 ) , หรือบางที ผู้อ่านที่ได้รับสิ่งที่เราได้รับการบอกเกี่ยวกับกลอนที่ไกลจึงต้องเป็นลำโพงสีขาวคะแต่ถ้าผู้พูด " คือ " อะไร และ จะทึกทักเอาว่า " ใคร " เขารู้สึก เห็น และ ได้ยิน แล้ว " ใคร " เขาอาจจะไม่ใช่สิ่งง่าย ๆ
สาย 7-10
ในเหล่านี้สี่เส้นประธานนักศึกษา ฮิวจ์ส แล้วดูเหมือนว่าจะเริ่มงาน ( แม้ว่ามันอาจจะแย้งว่าในความเป็นจริงงานเริ่มต้นทันทีเมื่อพูดชื่อนี้โอกาสสำหรับการเขียนและมีคุณสมบัติปัญหาเป็นไปได้ ) โดยแจ้งให้ผู้อ่านของอัตชีวประวัติรายละเอียดพื้นฐานที่สุดของชีวิตของนักเขียนหลังจากอธิบายว่าเขาอายุเท่าไร ( เราสามารถอนุมานได้ว่า ผู้พูดเป็นเพศชายเพราะเรารู้ทีหลังว่าเขาอาศัยอยู่ที่ YMCA มากกว่า YWCA ) ที่เขาเกิด และการศึกษาประวัติศาสตร์ของเขา ลำโพงเพิ่มสุดท้าย แต่สำคัญ รายละเอียด : " ผมเป็นสีเฉพาะนักเรียนในชั้นเรียนของฉัน" รายละเอียด " สี " อธิบายในบรรทัดที่ 9 ของมหาวิทยาลัยโคลัมเบียเป็น " วิทยาลัยนี้อยู่บนเนินเขาเหนือฮาเล็ม " ; ในขณะที่มันมีความถูกต้องแน่นอนในทางภูมิศาสตร์ มันได้รับความสำคัญที่เพิ่มขึ้น เมื่อเราได้เรียนรู้ว่า ลำโพงเป็นสีดำและเป็นชาวเมืองของฮาร์เล็ม สถานที่ตั้งของโคลัมเบียข้างต้น " ฮาเล็ม " กระจกของสังคม การเมืองและเศรษฐกิจตำแหน่งภายในวัฒนธรรมเป็นมหาวิทยาลัยขนาดใหญ่ ประกอบไปด้วยนักเรียนสีขาว และคณะ เข้าสังคม ถือว่าเป็น " พลเมืองเหนือ " ชาวฮาเร็ม
สาย 11-15
ที่นี่ลำโพงใช้ผู้อ่านในทัวร์ของเขาเอง เส้นทางบ้านที่ " หน้า " จะเขียนลำโพงลงมาจากมหาวิทยาลัยนั่งสูงของมัน ฮิลล์ ใน ฮาร์เลม ในทางพระตำนานคลาสสิกลงมาสู่โลกของมนุษย์มนุษย์จากโพสต์สูงของพวกเขาในเมาท์ เขาข้ามสวนสาธารณะและถนนหลายที่จะมาถึงที่บ้านของเขาที่ Y สั้น , YMCA , ตัวเองสั้น สมาคมคริสเตียนของชายหนุ่มที่ห้องพักราคาถูกเช่าข้อมูลนี้จะเพิ่มร่างของนักเขียนโดยการแสดงเราว่าเขาอาศัยอยู่ตามลำพัง ไกลจากบ้าน และอาจจะไม่ต้องเพิ่มเงินเท่าไหร่ มันเป็นแดกดันว่าผู้พูดบอกเราว่า ในที่สุดเราก็มาถึงที่ " สถานที่ " ที่หน้าจะเขียน ในเมื่อเราอยู่ลึกเข้าไปในที่ที่เขียน
สาย 16-20
ในบรรทัดที่ 16 และ 17ประธานนักศึกษาโดยตรงคำถาม ลักษณะของงาน และความเรียบง่าย seeming ของ : " มันไม่ง่ายที่จะรู้ว่าสิ่งที่เป็นจริงสำหรับคุณหรือฉันที่ 22 อายุของฉัน . " จากนั้นเขาก็พยายามอธิบาย วิธีง่าย deceptively ของเขาเอง ประกอบเอง หรือสิ่งที่เขาเชื่อว่าตนเอง " ฉันเดา สิ่งที่ผมรู้สึก และได้ยินและได้เห็น " เส้นแบ่งระหว่างบรรทัดที่ 17 และ 18 เน้นในบรรทัดที่ 18 ที่ว่าผู้พูดเป็นเก็บประสบการณ์ที่กระตุ้นความรู้สึก การเห็นและการได้ยินเช่นใด ๆของมนุษย์ที่มีความสามารถซึ่งจะ แต่สำนวนนี้เองที่ซับซ้อนของผู้พูดชัดเจนว่าส่วนหนึ่งของสิ่งที่เขาได้ยินคือ ฮาร์เลม ในบรรทัดที่ 19 ฮิวส์ใช้คำสั่งเพื่อพัฒนารูปแบบนี้ " , " คำสั่งนั้น แม้สัมผัสของพวกเขาง่ายแค็ปซูลห่างไกลจากความคิดง่าย : " ได้ยิน , ได้ยินฉันเราสองคน ฉัน คุณพูดคุยในหน้านี้ . " ที่ " คุณ " หมายถึงในบรรทัดที่ 19 กลายเป็นสับสน คือ " คุณ " ฮาเล็ม เป็นสาย 18 แนะนำหรือนิวยอร์ก ( เช่นเขา เขายังได้ยินเกี่ยวกับวงเล็บเพิ่มในบรรทัดที่ 20 ) , หรือบางที ผู้อ่านที่ได้รับสิ่งที่เราได้รับการบอกเกี่ยวกับกลอนที่ไกลจึงต้องเป็นลำโพงสีขาวคะแต่ถ้าผู้พูด " คือ " อะไร และ จะทึกทักเอาว่า " ใคร " เขารู้สึก เห็น และ ได้ยิน แล้ว " ใคร " เขาอาจจะไม่ใช่สิ่งง่าย ๆ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- บรรณานุกรม
- อุทยานแห่งชาติห้วยน้ำดัง ตั้งอยู่บนเทือก
- If neccessary
- เที่ยวให้สนุก
- บรรณานุกรม
- Berry and coworkers (7) in a 3-yr study
- starting early retirement planning
- It can be seen from the selection proces
- คุณสูงเท่าไหร่
- publicly traded and privately held enter
- รีเบคก้า ฮอลล์
- Despite these criticisms, Dewey still lo
- เข็มขัด
- คุณอาจจะต้องเสียเงินเพิ่ม
- Petra (from the Greek, meaning "rock") i
- Seriously i have been thinking much abou
- 1. ประเภทที่ 2.2 กรณีติดตั้งเครื่องวัดไฟ
- 어디사세요
- Unimportant man .i have not value
- ตอนนั้น
- จอมขมังเวทย์
- eric wants to go somewhere special to ce
- ผักกาดขาว
- 惊讶
