2 Peasant agriculture: the roots of

2 Peasant agriculture: the roots of the agroecological
proposal
2.1 The extent and significance of peasant agriculture
Most developing countries have a significant peasant population
embedded in hundreds of ethnic groups with a history
that can be traced back more than 10,000 years practicing
traditional agriculture. In Latin America, peasant production
units reach no less than 16 million small farmers contribute
with approximately 41% of the agricultural output for domestic
consumption, and are responsible for producing at
the regional level 51% of the maize, 77% of the beans, and
61% of the potatoes. In Brazil alone, there are about 4.8
million family farmers (about 85% of the total number of
farmers) that occupy 30% of the total agricultural land of the
country. Such family farms control about 33% of the area
sown to maize, 61% of that under beans, and 64% of that
planted to cassava, thus producing 84% of the total cassava
and 67% of all beans (Altieri 2004). Africa has approximately
33 million small farms, representing 80% of all farms
in the region. The majority of African farmers (many of them
are women) are smallholders, with two thirds of all farms
below 2 ha and 90%of farms below 10 ha.Most small farmers
practice “low-resource” agriculture producing the majority of
grains, almost all root, tuber and plantain crops, and the
majority of legumes consumed in the region. In Asia, China
alone accounts for almost half the world’s small farms (on 193
million ha), followed by India with 23%, and Indonesia,
Bangladesh, and Vietnam. Of the majority of more than 200
million rice farmers who live in Asia, few cultivate more than
2 ha of rice. China has probably 75 million rice farmers who
still practice methods similar to those used more than
1,000 years ago. Local cultivars, grown mostly on upland
ecosystems and/or under rain-fed conditions, make up the
bulk of the rice produced by Asian small farmers.
Emerging research documents that worldwide, smallholder
agroecological production contributes substantially to food
security, rural livelihoods, and local and even national economies,
yet these contributions have not been adequately appreciated.
There are 1.5 billion rural people living on 380 million
farms; 410 million practice plant gathering in forests and
savannas; 190 million pastoralists and well over 100 million
peasant fishers. At least 370 million of these are indigenous
peoples, occupying about 92 million farms. Together, these
peasants make up almost half the world’s peoples and they
grow in plots averaging 2 ha at least 70% of the world’s food,
implying that peasants feed most of the 712 million hungry
people that live in rural and remote areas and no less than one
third of the 238 million food insecure people that live in towns
and cities (ETC Group 2009). In fact, most of the food
consumed today in the world is grown from peasant-bred
seeds without industrial agrochemicals. Indigenous farmers
and peasants have bred 5,000 domesticated crop species and
have donated more than 1.9 million plant varieties to the
world’s gene banks (ETC Group 2009).
2.2 Agroecological features of smallholder farming systems
In many areas of the developing world, traditional farmers
have developed and/or inherited complex farming systems,
adapted to the local conditions that have helped them to
sustainably manage harsh environments and to meet their
subsistence needs, without depending on mechanization,
chemical fertilizers, pesticides, or other technologies of
modern agricultural science (Toledo et al. 1985). The persistence
of more than 3 million ha under traditional agriculture
in the form of raised fields, terraces, polycultures,
agroforestry systems, etc., document a successful indigenous
agricultural strategy and comprises a tribute to the creativity of
peasants throughout the planet (Wilken 1987).
Despite the myriad of agricultural systems, most traditional
agroecosystems exhibit five similar remarkable features
(Altieri 2004; Koohafkan and Altieri 2010):
1. high levels of biodiversity that play key roles in regulating
ecosystem functioning and also in providing ecosystem
services of local and global significance;
2. ingenious systems and technologies of landscape, land,
and water resource management and conservation that
can be used to improve management of agroecosystems;
3. diversified agricultural systems that contribute to local
and national food and livelihood security;
4. agroecosystems that exhibit resiliency and robustness to
cope with disturbance and change (human and environmental)
minimizing risk in the midst of variability;
5. agroecosystems nurtured by traditional knowledge systems
and farmers innovations and technologies;
6. sociocultural regulated by strong cultural values and collective
forms of social organization including customary
institutions for agroecological management, normative
arrangements for resource access and benefit sharing,
value systems, rituals, etc.
At the field level, one of the salient features of peasant
farming systems is their high degree of plant diversity in the form of polycultures and/or agroforestry patterns (Chang
1977). This strategy of minimizing risk by planting several
species and varieties of crops stabilizes yields over the long
term, promotes diet diversity, and maximizes returns even
with low levels of technology and limited resources. Such
biodiverse farms are endowed with nutrient-enriching
plants, insect predators, pollinators, nitrogen-fixing and
nitrogen-decomposing bacteria, and a variety of other
organisms that perform various beneficial ecological functions.
Traditional agroecosystems also contain populations
of variable and adapted landraces as well as wild and weedy
relatives of crops. Such genetic diversity provides security
to farmers against diseases, pests, droughts, and other
stresses and also allows farmers to exploit the full range of
agroecosystems existing in each region that display differences
in soil quality, altitude, slope, water availability, etc.
Genetic diversity heightens stability of the cropping systems
and enables farmers to exploit different microclimates and to
derive multiple nutritional and other uses from the genetic
variation among the species (Clawson 1985; Perfecto et al.
2009). Rural women have traditionally carried out much of
the biodiversity field conservation activities. Women are thus
a key source of knowledge about on-farm seed conservation,
cultivation, and local crop-based gastronomy in their
respective communities.
Despite the fact that market penetration, migration, population
growth, political reform, introduction of new technology,
and other factors have accelerated the pace of
change in rural areas, many of these traditional systems have
stood the test of time documenting a successful and resilient
indigenous agricultural strategy, representing models of sustainability
as they promote biodiversity, thrive without agrochemicals,
and sustain year-round yields in the midst of
socioeconomic upheavals and environmental variability.
Well into the first decade of the twenty-first century, there
are in the world millions of smallholders, family farmers,
and indigenous people practicing resource-conserving farming
which is a testament to the remarkable resiliency of
agroecosystems in the face of continuous environmental
and economic change, while contributing substantially to
food security at local, regional, and national levels (Toledo
and Barrera-Bassols 2009). For these reasons, most agroecologists
acknowledge that traditional agroecosytems have the
potential to bring solutions to many uncertainties facing humanity
in an era of climate change, energy and financial crisis.
The assemblage of traditional systems still existing in
many countries of Latin America, Asia, and Africa comprise
a globally important ingenious agricultural heritage that
reflects the value of the diversity of agricultural systems
adapted to different environments and tell a fascinating story
of the ability and ingenuity of humans to adjust and adapt to
the vagaries of a changing physical and material environment
from generation to generation and leave indelible
imprints of an abiding commitment to conservation and
respect for their natural patrimony. These systems comprise
a Neolithic legacy of considerable importance, yet modern
agriculture constantly threatens the sustainability of this
inheritance (Altieri and Koohafkan 2008).
2.3 The productivity, efficiency, and resiliency of peasant
agriculture
Proponents of the Green Revolution and other modernization
schemes assume progress and achieving development
in traditional agroecosystems as inevitably requiring the
replacement of local crop varieties for improved ones, and
that the economic and technological integration of traditional
farming systems into the global system is a positive step
that enables increased production, income, and commonly
well-being. Although the conventional wisdom is that small
family farms are backward and unproductive and that peasant
agriculture generally lacks the potential of producing
meaningful marketable surplus, it does ensure food security.
Many scientists wrongly believe that traditional systems do
not produce more because hand tools and draft animals put a
ceiling on productivity. Productivity may be low but the
causes appear to be more social, not technical. When the
subsistence farmer succeeds in providing food, there is no
pressure to innovate or to enhance yields (Rosset 1999;
Altieri 2002).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เกษตรชาวนา 2: รากของ agroecologicalข้อเสนอ2.1 การขอบเขตและความสำคัญของเกษตรชาวนาประเทศกำลังพัฒนาส่วนใหญ่มีประชากรชาวนาอย่างมีนัยสำคัญฝังในของกลุ่มชาติพันธ์ มีประวัติที่สามารถติดตามกลับมามากกว่า 10000 ปีฝึกเกษตรแบบดั้งเดิม ในสหรัฐอเมริกา ผลิตชาวนาไม่น้อยกว่า 16 ล้านเกษตรกรร่วมถึงหน่วยประมาณ 41% ของผลผลิตทางการเกษตรในประเทศปริมาณการใช้ และไม่รับผิดชอบในการผลิตที่51% ระดับภูมิภาคของข้าวโพด 77% ของถั่ว และ61% ของมัน ในบราซิลเพียงอย่างเดียว มีประมาณ 4.8เกษตรกรครอบครัวล้าน (ประมาณ 85% ของจำนวนเกษตรกร) ที่ครอบครอง 30% การเกษตรทั้งหมดของการประเทศ ฟาร์มเช่นครอบครัวควบคุมประมาณ 33% ของพื้นที่หว่านให้ข้าวโพด 61% ของที่ใต้ถั่ว และ 64% ของที่ปลูกมันสำปะหลัง ผลิต 84% ของมันสำปะหลังทั้งหมดดังนั้น การและ 67% ของเมล็ดทั้งหมด (Altieri 2004) ทวีปแอฟริกามีประมาณฟาร์มขนาดเล็ก 33 ล้าน แสดงถึง 80% ของฟาร์มทั้งหมดในภูมิภาค ส่วนใหญ่เกษตรกรแอฟริกา (หลายเป็นผู้หญิง) จะ smallholders มีสองในสามของฟาร์มทั้งหมดด้านล่าง 2 ฮา และ 90% ของฟาร์มด้านล่าง 10 ฮาเกษตรกรส่วนใหญ่เกษตรฝึกหัด "ต่ำทรัพยากร" ที่ผลิตส่วนใหญ่ธัญพืช เกือบทั้งหมดกล้าย หัว และรากพืช และส่วนใหญ่ของกินใช้ในภูมิภาค ในเอเชีย จีนบัญชีเดียวสำหรับฟาร์มขนาดเล็กเกือบครึ่งของโลก (เมื่อ 193ล้านฮา),:"ตามด้วยอินเดียกับ 23% อินโดนีเซียประเทศบังกลาเทศ และเวียดนาม ส่วนใหญ่มากกว่า 200ล้านข้าวเกษตรกรที่อาศัยอยู่ในเอเชีย น้อยปลูกมากกว่า2 ฮา ของข้าว จีนมีเกษตรกรข้าวคง 75 ล้านคนยังคง ฝึกวิธีการคล้ายกับที่ใช้มากกว่า1000 ปีที่ผ่านมา พันธุ์ท้องถิ่น ปลูกส่วนใหญ่ในค่อยระบบนิเวศ และ/หรือภายใต้เงื่อนไขรับฝน แต่งตัวจำนวนมากของข้าวที่ผลิต โดยเกษตรกรเอเชียเกิดใหม่วิจัยเอกสารที่เกษตรกรทั่วโลกผลิต agroecological รวมอาหารมากความปลอดภัย วิถีชีวิตชนบท และ เศรษฐกิจของท้องถิ่น และแม้แต่ชาติแต่ผลงานเหล่านี้ไม่ได้อย่างเพียงพอเพิ่มขึ้นมี 1.5 พันล้านคนชนบทอยู่บน 380 ล้านฟาร์ม 410 ล้านฝึกรวบรวมในป่าพืช และsavannas pastoralists 190 ล้านและดีกว่า 100 ล้านชาวนาสฟิช น้อย 370 ล้านเหล่านี้มีพื้นคน มีประมาณ 92 ล้านฟาร์ม ด้วยกัน เหล่านี้ชาวนาทำขึ้นเกือบครึ่งหนึ่งของโลกคนและพวกเขาเติบโตในการหาค่าเฉลี่ย 2 ฮา ผืนน้อย 70% ของอาหารของโลกหน้าที่ที่ชาวนาเลี้ยงทั้งล้าน 712 หิวคนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ชนบท และระยะไกลและไม่น้อยกว่าหนึ่งสามคนไม่ปลอดภัยอาหาร 238 ล้านที่อาศัยอยู่ในเมืองและเมือง (2009 กลุ่มฯลฯ) ในความเป็นจริง ที่สุดของอาหารใช้วันนี้ในโลกได้เติบโตมาจากชาวนา bredเมล็ดไม่สูบอุตสาหกรรม เกษตรกรพื้นและชาวนามี bred 5000 บ้านพืชชนิด และมีบริจาคพันธุ์พืชกว่า 1.9 ล้านเพื่อการโลกของยีนธนาคาร (2009 กลุ่มฯลฯ)2.2 Agroecological ลักษณะการทำงานของระบบการทำฟาร์มของเกษตรกรในหลายพื้นที่ของประเทศกำลังพัฒนา เกษตรกรแบบดั้งเดิมมีพัฒนา และ/หรือระบบการทำฟาร์มที่ซับซ้อน การสืบทอดปรับเงื่อนไขท้องถิ่นที่ได้ช่วยให้ฟื้นฟูจัดการสภาพแวดล้อมที่รุนแรงและ การตอบสนองของพวกเขาชีพจำเป็น โดยไม่ขึ้นอยู่กับ mechanizationปุ๋ยเคมี ยาฆ่าแมลง หรือเทคโนโลยีอื่น ๆ ของเกษตรวิทยาการสมัยใหม่ (Toledo et al. 1985) คงอยู่มากกว่า 3 ล้านฮา ภายใต้เกษตรแบบดั้งเดิมในแบบฟอร์มฟิลด์ยก ระเบียง polyculturesระบบ agroforestry ฯลฯ เอกสารได้สำเร็จพื้นเมืองยุทธศาสตร์เกษตร และประกอบด้วยความคิดสร้างสรรค์ของส่วยหรือชาวนาทั่วโลก (Wilken 1987)แม้จะให้ระบบเกษตร แบบดั้งเดิมมากที่สุดagroecosystems แสดงคุณลักษณะโดดเด่นห้าเหมือนกัน(Altieri 2004 Koohafkan และ Altieri 2010):1. ระดับสูงความหลากหลายทางชีวภาพที่มีบทบาทสำคัญในการควบคุมการทำงานของระบบนิเวศ และระบบนิเวศให้ในบริการของท้องถิ่น และสากลสำคัญ2. ระบบแยบยลและเทคโนโลยีภูมิทัศน์ ที่ดินและน้ำการอนุรักษ์และจัดการทรัพยากรที่สามารถใช้เพื่อปรับปรุงการจัดการของ agroecosystems3. หลากหลายระบบเกษตรที่เกี่ยวข้องกับท้องถิ่นและอาหารแห่งชาติและดำรงชีวิตปลอดภัย4. agroecosystems ที่แสดงความและเสถียรภาพการรับมือกับรบกวน และเปลี่ยนแปลง (มนุษย์ และสิ่งแวดล้อม)ลดความเสี่ยงท่ามกลางความแปรผัน5. agroecosystems หล่อเลี้ยง โดยระบบความรู้ดั้งเดิมและเกษตรกรนวัตกรรมและเทคโนโลยี6. sociocultural ควบคุม โดยค่านิยมทางวัฒนธรรมที่แข็งแกร่งและกลุ่มรูปแบบขององค์กรทางสังคมเช่นจารีตประเพณีสถาบันการจัดการ agroecological, normativeการจัดการทรัพยากรเข้าถึง และได้รับประโยชน์ร่วมกันค่าระบบ พิธีกรรม ฯลฯในฟิลด์ระดับ หนึ่งในคุณสมบัติที่เด่นของชาวนาระบบการทำฟาร์มคือ ระดับความสูงของพืชความหลากหลายในรูปแบบ polycultures หรือ agroforestry (ช้าง1977) . กลยุทธ์นี้ของลดความเสี่ยงโดยเพาะปลูกหลายชนิดและพันธุ์ของพืชแรงอัตราผลตอบแทนมากกว่าเป็นระยะ ส่งเสริมความหลากหลายของอาหาร และวางแทนได้ระดับต่ำสุดของเทคโนโลยีและทรัพยากรที่จำกัด ดังกล่าวฟาร์ม biodiverse แกร่งเสริมธาตุอาหารพืช แมลงล่า pollinators แก้ไขไนโตรเจน และแบคทีเรียไนโตรเจนพืชพันธุ์ และของอื่น ๆสิ่งมีชีวิตที่ทำประโยชน์ฟังก์ชันระบบนิเวศต่าง ๆAgroecosystems แบบดั้งเดิมประกอบด้วยประชากรของตัวแปร และดัดแปลง landraces เช่นเป็นป่า และวัชพืชญาติของพืช ความหลากหลายทางพันธุกรรมดังกล่าวมีความปลอดภัยเพื่อเกษตรกรกับโรค ศัตรูพืช droughts และอื่น ๆเน้น และยัง ช่วยให้เกษตรกรใช้ประโยชน์จึงagroecosystems ที่มีอยู่ในแต่ละภูมิภาคที่แสดงความแตกต่างในดินคุณภาพ ความสูง ความชัน พร้อมน้ำ ฯลฯความหลากหลายทางพันธุกรรมจะเสถียรภาพระบบครอบและช่วยให้เกษตรกรใช้ประโยชน์แตกต่างกัน microclimates และมาใช้โภชนาการ และอื่น ๆ หลายจากการพันธุกรรมความผันแปรระหว่างพันธุ์ (Clawson 1985 Perfecto et al2009) . ผู้หญิงชนบทมีประเพณีที่ดำเนินการมากกิจกรรมอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพเขตข้อมูล ผู้หญิงแหล่งสำคัญของความรู้เกี่ยวกับการอนุรักษ์เมล็ดพันธุ์ในฟาร์มเพาะปลูก และอาหารจากพืชท้องถิ่นในการชุมชนที่เกี่ยวข้องทั้ง ๆ ที่ตลาดเจาะ โยกย้าย ประชากรเจริญเติบโต การปฏิรูปการเมือง เทคโนโลยีใหม่ แนะนำและปัจจัยอื่น ๆ มีเร่งจังหวะของเปลี่ยนแปลงในชนบท ของระบบแบบดั้งเดิมเหล่านี้ได้ยืนการทดสอบของเวลาเอกสารประสบความสำเร็จ และความยืดหยุ่นกลยุทธ์เกษตรพื้นเมือง แสดงรูปแบบของความยั่งยืนเจริญเป็นผู้ส่งเสริมความหลากหลายทางชีวภาพ ไม่สูบและรักษาผลผลิตตลอดทั้งปีท่ามกลางupheavals ประชากรและสิ่งแวดล้อมสำหรับความผันผวนในทศวรรษแรกของการยี่สิบศตวรรษ มีดีอยู่ในโลกนับล้าน smallholders ครอบครัวเกษตรกรชนฝึกเลี้ยงอนุรักษ์ทรัพยากรและซึ่งเป็นข้อพิสูจน์ถึงความโดดเด่นของagroecosystems หน้าอย่างต่อเนื่องด้านสิ่งแวดล้อมและการเปลี่ยน แปลงทางเศรษฐกิจ ในขณะที่สนับสนุนมากถึงความปลอดภัยของอาหารในระดับท้องถิ่น ภูมิภาค และชาติ (Toledoก Barrera Bassols 2009) ด้วยเหตุนี้ ส่วนใหญ่ agroecologistsยอมรับว่า agroecosytems แบบดั้งเดิมมีการศักยภาพในการแก้ไขปัญหาให้สถานการณ์ไม่แน่นอนมากในยุคของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ พลังงาน และวิกฤตการณ์ทางการเงินผสมผสานของระบบแบบดั้งเดิมที่ยังคง อยู่ในประเทศสหรัฐอเมริกา เอเซีย และแอฟริกาประกอบด้วยมรดกเกษตรแยบยลที่สำคัญทั่วโลกที่สะท้อนให้เห็นถึงค่าของความหลากหลายของระบบเกษตรดัดแปลงให้แตกต่างกัน และบอกเรื่องราวที่น่าสนใจของความสามารถในการประดิษฐ์คิดค้นของมนุษย์เพื่อปรับปรุง และปรับให้เข้ากับทุกข์ของสภาพแวดล้อมทางกายภาพ และวัสดุเปลี่ยนแปลงการจากเพื่อสร้างและปล่อยให้ indelibleบริการของที่มั่น abiding เพื่ออนุรักษ์ และการเคารพสำหรับ patrimony ธรรมชาติของพวกเขา ระบบนี้ประกอบด้วยมรดกของสำคัญมาก แต่สมัยยุคหินใหม่เกษตรยั่งยืนนี้ที่ข่มขู่ตลอดเวลาสืบทอด (Altieri และ Koohafkan 2008) 2.3 ประสิทธิผล ประสิทธิภาพ และความยืดหยุ่นของชาวนาเกษตรProponents ของการปฏิวัติเขียวและนวัตกรรมอื่น ๆสมมติว่าแผนความก้าวหน้าและบรรลุเป้าหมายการพัฒนาใน agroecosystems แบบดั้งเดิมเป็นการย่อมต้องการเปลี่ยนพันธุ์พืชท้องถิ่นในการปรับปรุงคน และที่รวมทางเศรษฐกิจ และเทคโนโลยีดั้งเดิมระบบการทำฟาร์มในระบบสากลเป็นขั้นตอนเป็นบวกที่ทำให้การผลิตเพิ่มขึ้น รายได้ และโดยทั่วไปเป็นอยู่ที่ดีขึ้น แม้ว่าภูมิปัญญาดั้งเดิมมีขนาดเล็กที่ครอบครัวฟาร์มมีย้อนหลัง และก่อและชาวนาที่เกษตรโดยทั่วไปขาดศักยภาพในการผลิตมีความหมายเกิน marketable มันให้อาหารปลอดภัยนักวิทยาศาสตร์จำนวนมากผิดเชื่อว่า ทำระบบแบบดั้งเดิมไม่ผลิตขึ้นเนื่องจากเครื่องมือมือ และย้ายสัตว์ร่างการเพดานบนผลผลิต ผลผลิตอาจจะต่ำแต่ทำให้ปรากฏ เป็นสังคมมากขึ้น ไม่เทคนิค เมื่อการชีพเกษตรกรสำเร็จในการให้อาหาร มีไม่ความดันสร้างสรรค์สิ่งใหม่ ๆ หรือ การเพิ่มผลผลิต (Rosset 1999Altieri 2002)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2 เกษตรชาวนา: รากของ Agroecological
ข้อเสนอ
2.1 ขอบเขตและความสำคัญของการเกษตรชาวนา
ส่วนใหญ่ในประเทศกำลังพัฒนามีประชากรชาวนาอย่างมีนัยสำคัญ
ที่ฝังอยู่ในหลายร้อยของกลุ่มชาติพันธุ์ที่มีประวัติ
ที่สามารถสืบย้อนกลับมากกว่า 10,000 ปีการฝึก
การเกษตรแบบดั้งเดิม ในละตินอเมริกาผลิตชาวนา
เข้าถึงหน่วยไม่น้อยกว่า 16 ล้านเกษตรกรรายย่อยมีส่วนร่วม
มีประมาณ 41% ของผลผลิตทางการเกษตรภายในประเทศ
การบริโภคและมีความรับผิดชอบในการผลิตที่
ระดับภูมิภาค 51% ของข้าวโพด, 77% ของถั่วและ
61% ของมันฝรั่ง ในประเทศบราซิลคนเดียวมีประมาณ 4.8
ล้านครอบครัวเกษตรกร (ประมาณ 85% ของจำนวนรวมของ
เกษตรกร) ที่ครอบครอง 30% ของพื้นที่การเกษตรทั้งหมดของ
ประเทศ ครอบครัวฟาร์มดังกล่าวควบคุมประมาณ 33% ของพื้นที่
ที่จะหว่านข้าวโพด 61% ของที่อยู่ภายใต้ถั่ว, และ 64% ของผู้ที่
ปลูกมันสำปะหลังจึงผลิต 84% ของมันสำปะหลังทั้งหมด
และ 67% ของถั่วทั้งหมด (Altieri 2004) แอฟริกามีประมาณ
33 ล้านฟาร์มขนาดเล็กคิดเป็น 80% ของฟาร์มทั้งหมด
ในภูมิภาค เกษตรกรส่วนใหญ่แอฟริกัน (หลายคน
เป็นผู้หญิง) เป็นเกษตรกรรายย่อยที่มีสองในสามของฟาร์มทั้งหมด
ต่ำกว่า 2 ไร่และ 90% ของฟาร์มต่ำกว่า 10 ha.Most เกษตรกรรายย่อย
ปฏิบัติ "ต่ำทรัพยากร" เกษตรการผลิตส่วนใหญ่ของ
ธัญพืชเกือบ รากทุกหัวและพืชกล้าและ
ส่วนใหญ่ของพืชตระกูลถั่วบริโภคในภูมิภาค ในเอเชียประเทศจีน
เพียงอย่างเดียวคิดเป็นเกือบครึ่งหนึ่งฟาร์มขนาดเล็กของโลก (193
ล้านเฮกเตอร์) ตามด้วยอินเดียที่มี 23% และอินโดนีเซีย
บังคลาเทศและเวียดนาม ของคนส่วนใหญ่กว่า 200
ล้านบาทเกษตรกรผู้ปลูกข้าวที่อาศัยอยู่ในเอเชียไม่กี่ปลูกฝังมากกว่า
2 ไร่ของข้าว ประเทศจีนมีอาจจะ 75 ล้านเกษตรกรผู้ปลูกข้าวที่
ยังคงใช้วิธีการคล้ายกับที่ใช้มากกว่า
1,000 ปีที่ผ่านมา สายพันธุ์ท้องถิ่นที่ปลูกส่วนใหญ่ในที่ดอน
ระบบนิเวศและ / หรือภายใต้เงื่อนไขที่น้ำฝนทำขึ้น
เป็นกลุ่มของข้าวที่ผลิตโดยเกษตรกรรายย่อยในเอเชีย.
Emerging เอกสารงานวิจัยที่ทั่วโลกรายย่อย
ผลิต Agroecological ก่ออย่างมีนัยสำคัญกับอาหาร
การรักษาความปลอดภัย, วิถีชีวิตชนบทและท้องถิ่น และแม้กระทั่งเศรษฐกิจแห่งชาติ
ยังให้ข้อมูลเหล่านี้ยังไม่ได้รับการชื่นชมอย่างเพียงพอ.
มี 1.5 พันคนในชนบทที่อาศัยอยู่บน 380000000 มี
ฟาร์ม; 410000000 พืชปฏิบัติรวบรวมอยู่ในป่าและ
savannas; 190 ล้าน pastoralists และดีกว่า 100 ล้าน
ชาวประมงชาวนา อย่างน้อย 370,000,000 เหล่านี้เป็นชนพื้นเมือง
คนครอบครองประมาณ 92,000,000 ฟาร์ม ร่วมกันเหล่านี้
ชาวบ้านทำขึ้นเกือบครึ่งหนึ่งของผู้คนในโลกและพวกเขา
เติบโตในแปลงเฉลี่ย 2 ฮ่าอย่างน้อย 70% ของอาหารของโลก
หมายความว่าชาวบ้านกินส่วนใหญ่ของ 712000000 หิว
คนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ชนบทและห่างไกลและไม่น้อยกว่า หนึ่ง
ในสามของจำนวน 238 ล้านคนที่ไม่ปลอดภัยอาหารที่อาศัยอยู่ในเมือง
และเมือง (ETC กลุ่ม 2009) ในความเป็นจริงมากที่สุดของอาหารที่
บริโภคในวันนี้โลกจะเติบโตขึ้นจากชาวนาพันธุ์
เมล็ดโดยไม่ต้องสารเคมีอุตสาหกรรม เกษตรกรพื้นเมือง
และชาวบ้านได้รับการอบรม 5,000 โดดเด่นชนิดพันธุ์พืชและ
ได้บริจาคเงินกว่า 1,900,000 พันธุ์พืชไปยัง
ธนาคารของยีนของโลก (ETC กลุ่ม 2009).
2.2 คุณสมบัติ Agroecological ของระบบการทำฟาร์มของเกษตรกรรายย่อย
ในหลายพื้นที่ของประเทศกำลังพัฒนาเกษตรกรแบบดั้งเดิม
ได้มีการพัฒนาและ / หรือได้รับการถ่ายทอดระบบการทำฟาร์มที่ซับซ้อน
ปรับให้เข้ากับสภาพท้องถิ่นที่ได้ช่วยให้พวกเขา
อย่างยั่งยืนในการจัดการสภาพแวดล้อมที่รุนแรงและเพื่อตอบสนองของพวกเขา
ตอบสนองความต้องการการดำรงชีวิตโดยไม่ต้องขึ้นอยู่กับการใช้เครื่องจักรกล,
ปุ๋ยเคมียาฆ่าแมลงหรือเทคโนโลยีอื่น ๆ ของ
วิทยาศาสตร์การเกษตรที่ทันสมัย ​​(Toledo และคณะ 1985) คงอยู่
เกินกว่า 3 ล้านเฮกเตอร์ภายใต้การเกษตรแบบดั้งเดิม
ในรูปแบบของสาขายกระเบียง polycultures,
ระบบวนเกษตร ฯลฯ เอกสารที่ประสบความสำเร็จพื้นเมือง
กลยุทธ์ทางการเกษตรและประกอบด้วยส่วยให้ความคิดสร้างสรรค์ของ
ชาวบ้านไปทั่วโลก (Wilken 1987) .
แม้จะมีมากมายของระบบการเกษตรแบบดั้งเดิมมากที่สุด
agroecosystems แสดงห้าคุณสมบัติที่โดดเด่นคล้ายกัน
(Altieri 2004; Koohafkan และ Altieri 2010):
1 ระดับสูงของความหลากหลายทางชีวภาพที่มีบทบาทสำคัญในการควบคุม
การทำงานของระบบนิเวศและในการให้บริการของระบบนิเวศ
บริการที่มีความสำคัญในท้องถิ่นและระดับโลก
2 ระบบความคิดสร้างสรรค์และเทคโนโลยีของภูมิทัศน์ที่ดิน
และการจัดการทรัพยากรน้ำและการอนุรักษ์ที่
สามารถใช้ในการปรับปรุงการจัดการของ agroecosystems;
3 ระบบการเกษตรที่มีความหลากหลายที่นำไปสู่ท้องถิ่น
อาหารและระดับชาติและความปลอดภัยของการทำมาหากิน;
4 agroecosystems ที่แสดงความยืดหยุ่นและความทนทานในการ
รับมือกับความวุ่นวายและการเปลี่ยนแปลง (มนุษย์และสิ่งแวดล้อม)
ลดความเสี่ยงในท่ามกลางความแปรปรวน;
5 agroecosystems หล่อเลี้ยงระบบความรู้แบบดั้งเดิม
และนวัตกรรมเกษตรกรและเทคโนโลยี;
6 การควบคุมทางสังคมวัฒนธรรมโดยคุณค่าทางวัฒนธรรมที่แข็งแกร่งและส่วนรวม
รูปแบบขององค์กรทางสังคมรวมทั้งประเพณี
สถาบันสำหรับการจัดการ Agroecological, กฎเกณฑ์
การเตรียมการสำหรับการเข้าถึงทรัพยากรและการแบ่งปันผลประโยชน์,
ระบบค่าพิธีกรรม ฯลฯ
ในระดับเขตซึ่งเป็นหนึ่งในคุณสมบัติเด่นของชาวนา
เป็นระบบการทำฟาร์ม ระดับสูงของพวกเขาจากความหลากหลายของพืชในรูปแบบของ polycultures และ / หรือรูปแบบวนเกษตร (ช้าง
1977) กลยุทธ์ในการลดความเสี่ยงโดยการปลูกหลายนี้
ชนิดและพันธุ์ของพืชผลตอบแทนมากกว่าการรักษาในระยะยาว
ระยะส่งเสริมความหลากหลายของอาหารและช่วยเพิ่มผลตอบแทนแม้แต่
ที่มีระดับต่ำของเทคโนโลยีและทรัพยากรที่ จำกัด เช่น
ฟาร์มความหลากหลายทางชีวภาพมี endowed กับสารอาหารสมบูรณ์
พืชแมลงล่า, การถ่ายละอองเรณู, ตรึงไนโตรเจนและ
ไนโตรเจนสลายแบคทีเรียและความหลากหลายของอื่น ๆ
สิ่งมีชีวิตที่ปฏิบัติหน้าที่ในระบบนิเวศต่าง ๆ ที่เป็นประโยชน์.
agroecosystems แบบดั้งเดิมยังมีประชากร
ของตัวแปรและข้าวพื้นเมืองปรับตัวได้เป็นอย่างดี เป็นป่าและวัชพืช
ญาติของพืช ความหลากหลายทางพันธุกรรมดังกล่าวมีการรักษาความปลอดภัย
ให้กับเกษตรกรป้องกันโรคศัตรูพืช, ภัยแล้ง, และอื่น ๆ
ความเครียดและยังช่วยให้เกษตรกรที่จะใช้ประโยชน์เต็มรูปแบบของ
agroecosystems ที่มีอยู่ในแต่ละภูมิภาคที่แสดงความแตกต่าง
ในคุณภาพของดินความสูงชันมีน้ำ ฯลฯ
ความหลากหลายทางพันธุกรรม heightens ความมั่นคงของระบบการปลูกพืช
และช่วยให้เกษตรกรที่จะใช้ประโยชน์จากพันธ์ที่แตกต่างกันและการ
ได้มาซึ่งการใช้หลายทางโภชนาการและอื่น ๆ จากทางพันธุกรรม
การเปลี่ยนแปลงในหมู่สปีชีส์ (Clawson. 1985; Perfecto et al,
2009) ผู้หญิงในชนบทได้ดำเนินการแบบดั้งเดิมออกมากของ
กิจกรรมการอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพฟิลด์ ผู้หญิงจึง
เป็นแหล่งสำคัญของความรู้เกี่ยวกับฟาร์มอนุรักษ์เมล็ดพันธุ์
การเพาะปลูกและท้องถิ่นทำอาหารพืชที่อยู่ในของพวกเขา
ชุมชนของ.
แม้จะมีความจริงที่ว่าส่วนแบ่งการตลาด, การย้ายถิ่นของประชากร
การเจริญเติบโตของการปฏิรูปการเมืองการแนะนำเทคโนโลยีใหม่
และอื่น ๆ ปัจจัยที่มีการเร่งก้าวของ
การเปลี่ยนแปลงในพื้นที่ชนบทจำนวนมากของระบบแบบดั้งเดิมเหล่านี้ได้
ยืนการทดสอบของเวลาการจัดเก็บเอกสารที่ประสบความสำเร็จและมีความยืดหยุ่น
พื้นเมืองกลยุทธ์การเกษตรคิดเป็นรูปแบบของการพัฒนาอย่างยั่งยืน
ที่พวกเขาส่งเสริมความหลากหลายทางชีวภาพเจริญเติบโตโดยไม่ต้องสารเคมี
และรักษาอัตราผลตอบแทนตลอดทั้งปี ในท่ามกลาง
ความวุ่นวายทางสังคมและเศรษฐกิจและความแปรปรวนสิ่งแวดล้อม.
ดีเข้ามาในทศวรรษแรกของศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดมี
อยู่ในโลกล้านของเกษตรกรรายย่อยเกษตรกรครอบครัว
และคนพื้นเมืองฝึกการเกษตรการอนุรักษ์ทรัพยากร
ซึ่งเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงความยืดหยุ่นที่โดดเด่น ของ
agroecosystems ในการเผชิญกับสิ่งแวดล้อมอย่างต่อเนื่อง
การเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจและในขณะที่มีส่วนร่วมอย่างมากในการ
รักษาความปลอดภัยของอาหารในท้องถิ่นภูมิภาคและระดับชาติ (Toledo
และเร่ห์-Bassols 2009) ด้วยเหตุผลเหล่านี้ agroecologists ส่วนใหญ่
ยอมรับว่า agroecosytems แบบดั้งเดิมมี
ศักยภาพที่จะนำมาแก้ไขปัญหาความไม่แน่นอนหลายคนหันหน้าไปทางความเป็นมนุษย์
ในยุคของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศพลังงานและวิกฤตทางการเงิน.
การชุมนุมของระบบแบบดั้งเดิมยังคงมีอยู่ใน
หลายประเทศในละตินอเมริกาเอเชียและ แอฟริกาประกอบด้วย
มรดกทางการเกษตรที่สำคัญทั่วโลกแยบยลที่
สะท้อนให้เห็นถึงคุณค่าของความหลากหลายของระบบการเกษตร
ปรับให้เข้ากับสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกันและบอกเล่าเรื่องราวที่น่าสนใจ
ของความสามารถและความฉลาดของมนุษย์ที่จะปรับตัวและปรับให้เข้ากับ
ความหลากหลายของการเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมทางกายภาพและวัสดุ
จากรุ่น สู่รุ่นและออกลบไม่ออก
แอ็กเซสของความมุ่งมั่นที่จะปฏิบัติตามการอนุรักษ์และการ
เคารพต่อมรดกธรรมชาติของพวกเขา ระบบเหล่านี้ประกอบด้วย
มรดกยุคที่มีความสำคัญมาก ๆ ที่ทันสมัย
​​การเกษตรอย่างต่อเนื่องคุกคามความยั่งยืนของการนี้
มรดก (Altieri และ Koohafkan 2008).
2.3 การผลิตที่มีประสิทธิภาพและความยืดหยุ่นของชาวนา
เกษตร
เสนอของการปฏิวัติเขียวและทันสมัยอื่น ๆ
แผนการถือว่าคืบหน้าและ ประสบความสำเร็จในการพัฒนา
ใน agroecosystems แบบดั้งเดิมเป็นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ต้อง
เปลี่ยนของพันธุ์พืชท้องถิ่นสำหรับคนที่ดีขึ้นและ
ที่บูรณาการทางเศรษฐกิจและเทคโนโลยีแบบดั้งเดิม
ระบบการทำฟาร์มในระบบทั่วโลกเป็นขั้นตอนบวก
ที่ช่วยเพิ่มกำลังการผลิตรายได้และมัก
เป็นอยู่ที่ดี แม้ว่าภูมิปัญญาดั้งเดิมคือขนาดเล็ก
ฟาร์มครอบครัวย้อนหลังและไม่ก่อผลและชาวนาที่
ขาดการเกษตรโดยทั่วไปที่มีศักยภาพในการผลิต
ส่วนเกินความต้องการของตลาดที่มีความหมายก็ไม่มั่นใจในความปลอดภัยอาหาร.
นักวิทยาศาสตร์หลายอย่างผิดพลาดเชื่อว่าระบบแบบดั้งเดิมไม่
ได้ผลิตมากขึ้นเพราะเครื่องมือมือและร่างสัตว์ ใส่
เพดานการผลิต ผลผลิตอาจจะต่ำ แต่
สาเหตุที่ดูเหมือนจะเป็นสังคมมากขึ้นไม่ได้ทางเทคนิค เมื่อ
เกษตรกรดำรงชีวิตประสบความสำเร็จในการให้อาหารไม่มี
ความกดดันที่จะสร้างสรรค์สิ่งใหม่ ๆ หรือเพื่อเพิ่มอัตราผลตอบแทน (Rosset 1999;
Altieri 2002)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เกษตร 2 ชาวนา : รากของข้อเสนอ agroecological

2.1 ขอบเขตและความสำคัญของ
เกษตรชาวนาส่วนใหญ่ต่างมีสถิติประชากรชาวนา
ฝังตัวอยู่ในร้อยของกลุ่มชาติพันธุ์ที่มีประวัติ
ที่สามารถตรวจสอบกลับกว่า 10 , 000 ปี ฝึก
การเกษตรแบบดั้งเดิม ในละตินอเมริกา
การผลิตชาวนาหน่วยถึงไม่น้อยกว่า 16 ล้านเกษตรกรรายย่อยมีส่วนร่วม
ที่มีประมาณร้อยละ 41 ของผลผลิตทางการเกษตรเพื่อการบริโภคภายในประเทศ
, และมีความรับผิดชอบในการผลิตที่
ระดับภูมิภาค 51 % ของข้าวโพดเลี้ยงสัตว์ ร้อยละ 77 ของถั่วและ
61% ของฝรั่ง ในบราซิลเพียงอย่างเดียวมีประมาณ 4.8
ล้านครอบครัวเกษตรกร ( ประมาณ 85% ของจำนวนทั้งหมดของ
เกษตรกรที่ใช้ 30% ของพื้นที่การเกษตรทั้งหมดของ
ประเทศ ฟาร์มของครอบครัว เช่น การควบคุม ประมาณ 33 % ของพื้นที่ปลูกข้าวโพด
61% ของที่อยู่ภายใต้ถั่ว , และ 64 ของ
ปลูกมันสำปะหลัง จึง ผลิต 84% ของทั้งหมดมันสำปะหลัง
และ 67 เปอร์เซ็นต์ของเมล็ด ( อาเทียรี่ 2004 ) แอฟริกามีประมาณ 33 ล้าน
ฟาร์มขนาดเล็กหรือ 80% ของฟาร์ม
ในภูมิภาคส่วนใหญ่ของเกษตรกรแอฟริกัน ( มากของพวกเขา
เป็นผู้หญิง ) เป็นชาวสวน กับสองในสามของฟาร์มทั้งหมด
ด้านล่าง 2 ฮา และ 90% ของฟาร์มขนาดเล็กด้านล่าง 10 ฮา ส่วนใหญ่เกษตรกร
ฝึก " ทรัพยากร " ต่ำการเกษตรการผลิตส่วนใหญ่
ธัญพืช เกือบทั้งหมด ราก เหง้า และต้นไม้และพืช
, ส่วนใหญ่พืชตระกูลถั่วที่ใช้ในภูมิภาค
ในเอเชีย , จีนคนเดียวบัญชีสำหรับฟาร์มขนาดเล็กเกือบครึ่งโลก ( 193
ล้านไร่ รองลงมา คือ อินเดีย และอินโดนีเซีย กับ 23 %
บังกลาเทศ , เวียดนาม ของส่วนใหญ่ของมากกว่า 200
ล้านชาวนาที่อาศัยอยู่ในเอเชีย ไม่กี่ฝึกฝนมากกว่า
2 ฮาของข้าว จีนอาจจะ 75 ล้านข้าวเกษตรกร
ยังฝึกวิธีการคล้ายกับที่ใช้มากกว่า
1000 ปีที่ผ่านมา พันธุ์ท้องถิ่นส่วนใหญ่ปลูกบนที่ดอน
ระบบนิเวศและ / หรือภายใต้ฝนป้อนเงื่อนไข ให้ขึ้น
เป็นกลุ่มของข้าวที่ชาวนาเอเชีย .
นวยการวิจัยเอกสารที่ทั่วโลก โครงสร้างการผลิตอาหาร agroecological มีส่วนช่วยอย่างมาก

การรักษาความปลอดภัย , ความเป็นอยู่ และท้องถิ่นและแม้กระทั่งชาติเศรษฐกิจ ,
แต่ผลงานเหล่านี้ไม่ได้รับการชื่นชม อย่างเพียงพอ
มี 15 พันล้านคนที่อาศัยอยู่ในชนบท 380 ล้าน
ฟาร์ม ; 410 ล้านต้น การฝึกในป่าและ
savannas ; 190 ล้าน pastoralists และดีกว่า 100 ล้าน
ชาวนาชาวประมง . อย่างน้อย 370 ล้านของเหล่านี้เป็นชนพื้นเมือง
ประชาชนมีประมาณ 92 ล้านไร่ ด้วยกัน ชาวบ้านเหล่านี้
ให้ขึ้นเกือบครึ่งหนึ่งของโลกและพวกเขา
.ปลูกในแปลงเฉลี่ย 2 ฮาอย่างน้อย 70% ของโลกอาหาร
หมายความว่าชาวนาเลี้ยงส่วนใหญ่ของ 712 ล้านหิว
ผู้คนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ชนบทและห่างไกล และไม่น้อยกว่าหนึ่ง
ที่สามของอาหารที่ไม่ปลอดภัย 238 ล้านคนที่อาศัยอยู่ในเมือง
และเมือง ( กลุ่ม 2009 ฯลฯ ) ในความเป็นจริงมากที่สุดของอาหาร
ผลาญวันนี้ในโลกที่ปลูกจากพันธุ์
ชาวนาเมล็ดไม่มีสารเคมีอุตสาหกรรม เกษตรกรและชาวนามีพันธุ์พื้นเมือง

มี 5000 โดดเด่นพืชชนิดและบริจาคกว่า 1.9 ล้านต้นพันธุ์ให้
โลกธนาคารยีน ( ฯลฯ กลุ่ม 2009 )
agroecological 2.2 คุณสมบัติของโครงสร้างระบบการทำฟาร์ม
ในหลายพื้นที่ของการพัฒนาโลก
เกษตรกรแบบมีการพัฒนาและ / หรือการสืบทอดระบบฟาร์มที่ซับซ้อน