- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Relaxed, I'm thinking there's a co
Relaxed, I'm thinking there's a connection. Johnny Walker then and Johnny Walker now. I ask for another cigarette and this one I enjoy. Now my Johnny Walker pops with ice. I twirl the glass to make the ice tinkle.
We clink glasses. Three times for good luck. She giggles. I feel better.
"Nice sweater," I say.
"Michael Owyang," she says. She laughs. The light from the candle makes her eyes shimmer. She's got Mah's eyes. Eyes that make you want to talk. Lisa is reed thin and tall. She's got a body that clothes look good on. My sister slips something on, and it wraps her like skin. Fabric has pulse on her.
"Happy birthday, soon," I say.
"Thanks, and to yours too, just as soon."
"Here's to Johnny Walker in shark's fin soup," I say.
"And squab dinners."
"'I Love Lucy,'" I say.
We laugh. It makes us feel like children again. We remember how to be sisters. I raise my glass, "To 'I Love Lucy,' squab dinners, and brown bags."
"To bones," she says.
"Bone," I repeat. This is a funny story that gets sad, and knowing it, I keep laughing. I am surprised how much memory there is in one word. Pigeons. Only recently did I learn they're called squab. Our word for them was pigeon – on a plate or flying over Portsmouth Square. A good meal at forty cents a bird. In line by dawn, we waited at the butcher's listening for the slow churning motor of the trucks. We watched he live fish flushing out of the tanks into the garbage pails. We smelled the honey-crushed cha sui bows baking. When the white laundry truck turned into Wentworth, there was a puffing trail of feathers following it. A stench filled the alley. The crowd squeezed in around the truck. Old ladies reached into the crates, squeezing and tugging for the plumpest pigeons.
My sister and I picked the white ones, those with the most expressive eyes. Dove birds, we called them. We fed them leftover rice in water, and as long as they stayed plump, they were our pets, our baby dove birds. And then one day we'd come home from school and find them cooked. They were a special, nutritious treat. Mah let us fill our bowls high with little pigeon parts: legs, breasts, and wings, and take them out to the front room to watch "I Love Lucy." We took brown bags for the bones. We balanced our bowls on our laps and laughed at Lucy. We leaned forward, our chopsticks crossed in mid-air, and called out, "Mah! Mah! Come watch! Watch Lucy cry!"
But she always sat alone in the kitchen sucking out the sweetness of the lesser parts: necks, backs, and the head. "Bones are sweeter than you know," she always said. She came out to check the bags. "Clean bones," she said, shaking the bags. "No waste," she said.
Our dinners come with a warning. "Plate's hot. Don't touch. "My sister orders a carafe of house white. "Enjoy," he says, smiling at my sister. She doesn't look up.
I can't remember how to say scallops in Chinese. I ask my sister, she doesn't know either. The food isn't great. Or maybe we just don't have the taste buds in us to go crazy over it. Sometimes I get very hungry for Chinese flavors: black beans, garlic and ginger, shrimp paste and sesame oil. These are tastes we grew up with, still dream about. Crave. Run around town after. Duck liver sausage, bean curd, jook, salted fish, and fried dace with black beans. Western flavors don't stand out, the surroundings do. Three pronged forks. Pink tablecloths. Fresh flowers. Cute waiters. An odd difference.
"Maybe we should have gone to Sun Hung Heung. At least the vegetables are real," I say.
"Hung toh-yee-foo-won-tun!" she says.
"Yeah, yum!" I say.
I remember Deh teaching us how to pick bok choy, his favorite vegetable. "Stick your fingernail into the stem. Juicy and firm, good. Limp and tough, no good." The three of us followed Deh, punching our thumbnails into every stem of bok choy we saw.
"Deh still eating bok choy?"
"Breakfast, lunch and dinner." My sister throws her head back, and laughs. It is Deh's motion. She recites in a mimic tone. "Your Deh, all he needs is a good hot bowl of rice and a plate full of greens. A good monk."
There was always bok choy. Even though it was nonstop for Mah – rushing to the sweatshop in the morning, out to shop on break, and then home to cook by evening-she did this for him. A plate of bok choy, steaming with the taste of ginger and garlic. He said she made good rice, Timed full-fire until the first boil, medium until the grains formed a crust along the sides of the pot, and then low flamed to let the rice steam. Firm, that's how Deh liked his rice.
The waiter brings the wine, asks if everything is all right.
"Everything," my sister says.
There's something else about this meeting. I can hear it in the edge of her voice. She doesn't say anything and I don't ask. Her lips make a contorting line: long.
"Another fight. The bank line," she says. "He waited four times in the bank line. Mah ran around outside shopping. He was doing her a favor. She was doing him a favor. Mah wouldn't stop yelling. 'Get out and go die! Useless Thing! Stinking Corpse!'"
I know he answered. His voice must have had that fortune teller's tone to it. You listened because you knew it was a warning.
He always threatened to disappear, jump off the Golden Gate. His thousand year-old threat. I've heard it all before. "I will go. Even when dead, I won't be far enough away. Curse the good will that blinded me into taking you as wife!"
I give Lisa some of my scallops. "Eat," I tell her.
She keeps talking. "Of course, you know how Mah thinks, that nobody should complain because she's been the one working all these years."
I nod. I start eating, hoping she'll Follow.
One bite and she's talking again. "You know what shopping with Mah is like, either you stand outside with the bags like a servant, or inside like a marker, holding a place in line. You know how she gets into being frugal -saving time because it's the one free thing in her life. Well, they're at the bank and she had him hold her place in line while she runs up and down Stockton doing her quick shopping maneuvers. So he's in line, and it's his turn, but she's not back. So he has to start all over at the back again. Then it's his turn, but she's still not back. When she finally comes in, she's got bags in both hands, and he's going through the line for the fourth time. Of course she doesn't say sorry or anything."
I interrupt. "How do you know all this?" I tell myself not to come back next year. I tell myself to apply for another transfer, to the East Coast.
"She told me. Word for word." Lisa spears a scallop, puts it in her mouth. I know it's cold by now. "Word for word," she repeats. She cuts a piece of chicken. "Try," she says.
I think about how we're sisters. We eat slowly, chewing carefully like old people. A way to make things last, to fool the stomach.
Mah and Deh both worked too hard; it's as if their marriage was a marriage of toil-of toiling together. The idea is that the next generation can marry for love.
In the old country, matches were made, strangers were wedded, and that was fate. Those days, sojourners like Deh were considered princes. To become the wife to such a man was to be saved from the war-torn villages.
Saved to work. After dinner, with the rice still in between her teeth, Mah sat down at her Singer. When we pulled out the wall-bed, she was still there, sewing. The street noises stopped long before she did. The hot lamp made all the stitches blur together. And in the mornings, long before any of us awoke, she was already there, sewing again.
His work was hard, too. He ran a laundry on Polk Street. He sailed with the American President Lines. Things started to look up when he owned the take-out place in Vallejo, and then his partner ran off. So he went to Alaska and worked the canneries.
She was good to him, too. We remember. How else would we have known him all those years he worked in Guam, in the Fiji Islands, in Alaska? Mah always gave him majestic welcomes home. It was her excitement that made us remember him.
I look around. The restaurant is full. The waiters move quickly.
I know Deh. His words are ugly. I've heard him. I've listened. And I've always wished for the street noises, as if in the traffic of sound, I believe I can escape. I know the hard color of his eyes and the tightness of his jaw. I can almost hear his teeth grind. I know this. Years of it.
Their lives weren't easy. So is their discontent without reason?
We clink glasses. Three times for good luck. She giggles. I feel better.
"Nice sweater," I say.
"Michael Owyang," she says. She laughs. The light from the candle makes her eyes shimmer. She's got Mah's eyes. Eyes that make you want to talk. Lisa is reed thin and tall. She's got a body that clothes look good on. My sister slips something on, and it wraps her like skin. Fabric has pulse on her.
"Happy birthday, soon," I say.
"Thanks, and to yours too, just as soon."
"Here's to Johnny Walker in shark's fin soup," I say.
"And squab dinners."
"'I Love Lucy,'" I say.
We laugh. It makes us feel like children again. We remember how to be sisters. I raise my glass, "To 'I Love Lucy,' squab dinners, and brown bags."
"To bones," she says.
"Bone," I repeat. This is a funny story that gets sad, and knowing it, I keep laughing. I am surprised how much memory there is in one word. Pigeons. Only recently did I learn they're called squab. Our word for them was pigeon – on a plate or flying over Portsmouth Square. A good meal at forty cents a bird. In line by dawn, we waited at the butcher's listening for the slow churning motor of the trucks. We watched he live fish flushing out of the tanks into the garbage pails. We smelled the honey-crushed cha sui bows baking. When the white laundry truck turned into Wentworth, there was a puffing trail of feathers following it. A stench filled the alley. The crowd squeezed in around the truck. Old ladies reached into the crates, squeezing and tugging for the plumpest pigeons.
My sister and I picked the white ones, those with the most expressive eyes. Dove birds, we called them. We fed them leftover rice in water, and as long as they stayed plump, they were our pets, our baby dove birds. And then one day we'd come home from school and find them cooked. They were a special, nutritious treat. Mah let us fill our bowls high with little pigeon parts: legs, breasts, and wings, and take them out to the front room to watch "I Love Lucy." We took brown bags for the bones. We balanced our bowls on our laps and laughed at Lucy. We leaned forward, our chopsticks crossed in mid-air, and called out, "Mah! Mah! Come watch! Watch Lucy cry!"
But she always sat alone in the kitchen sucking out the sweetness of the lesser parts: necks, backs, and the head. "Bones are sweeter than you know," she always said. She came out to check the bags. "Clean bones," she said, shaking the bags. "No waste," she said.
Our dinners come with a warning. "Plate's hot. Don't touch. "My sister orders a carafe of house white. "Enjoy," he says, smiling at my sister. She doesn't look up.
I can't remember how to say scallops in Chinese. I ask my sister, she doesn't know either. The food isn't great. Or maybe we just don't have the taste buds in us to go crazy over it. Sometimes I get very hungry for Chinese flavors: black beans, garlic and ginger, shrimp paste and sesame oil. These are tastes we grew up with, still dream about. Crave. Run around town after. Duck liver sausage, bean curd, jook, salted fish, and fried dace with black beans. Western flavors don't stand out, the surroundings do. Three pronged forks. Pink tablecloths. Fresh flowers. Cute waiters. An odd difference.
"Maybe we should have gone to Sun Hung Heung. At least the vegetables are real," I say.
"Hung toh-yee-foo-won-tun!" she says.
"Yeah, yum!" I say.
I remember Deh teaching us how to pick bok choy, his favorite vegetable. "Stick your fingernail into the stem. Juicy and firm, good. Limp and tough, no good." The three of us followed Deh, punching our thumbnails into every stem of bok choy we saw.
"Deh still eating bok choy?"
"Breakfast, lunch and dinner." My sister throws her head back, and laughs. It is Deh's motion. She recites in a mimic tone. "Your Deh, all he needs is a good hot bowl of rice and a plate full of greens. A good monk."
There was always bok choy. Even though it was nonstop for Mah – rushing to the sweatshop in the morning, out to shop on break, and then home to cook by evening-she did this for him. A plate of bok choy, steaming with the taste of ginger and garlic. He said she made good rice, Timed full-fire until the first boil, medium until the grains formed a crust along the sides of the pot, and then low flamed to let the rice steam. Firm, that's how Deh liked his rice.
The waiter brings the wine, asks if everything is all right.
"Everything," my sister says.
There's something else about this meeting. I can hear it in the edge of her voice. She doesn't say anything and I don't ask. Her lips make a contorting line: long.
"Another fight. The bank line," she says. "He waited four times in the bank line. Mah ran around outside shopping. He was doing her a favor. She was doing him a favor. Mah wouldn't stop yelling. 'Get out and go die! Useless Thing! Stinking Corpse!'"
I know he answered. His voice must have had that fortune teller's tone to it. You listened because you knew it was a warning.
He always threatened to disappear, jump off the Golden Gate. His thousand year-old threat. I've heard it all before. "I will go. Even when dead, I won't be far enough away. Curse the good will that blinded me into taking you as wife!"
I give Lisa some of my scallops. "Eat," I tell her.
She keeps talking. "Of course, you know how Mah thinks, that nobody should complain because she's been the one working all these years."
I nod. I start eating, hoping she'll Follow.
One bite and she's talking again. "You know what shopping with Mah is like, either you stand outside with the bags like a servant, or inside like a marker, holding a place in line. You know how she gets into being frugal -saving time because it's the one free thing in her life. Well, they're at the bank and she had him hold her place in line while she runs up and down Stockton doing her quick shopping maneuvers. So he's in line, and it's his turn, but she's not back. So he has to start all over at the back again. Then it's his turn, but she's still not back. When she finally comes in, she's got bags in both hands, and he's going through the line for the fourth time. Of course she doesn't say sorry or anything."
I interrupt. "How do you know all this?" I tell myself not to come back next year. I tell myself to apply for another transfer, to the East Coast.
"She told me. Word for word." Lisa spears a scallop, puts it in her mouth. I know it's cold by now. "Word for word," she repeats. She cuts a piece of chicken. "Try," she says.
I think about how we're sisters. We eat slowly, chewing carefully like old people. A way to make things last, to fool the stomach.
Mah and Deh both worked too hard; it's as if their marriage was a marriage of toil-of toiling together. The idea is that the next generation can marry for love.
In the old country, matches were made, strangers were wedded, and that was fate. Those days, sojourners like Deh were considered princes. To become the wife to such a man was to be saved from the war-torn villages.
Saved to work. After dinner, with the rice still in between her teeth, Mah sat down at her Singer. When we pulled out the wall-bed, she was still there, sewing. The street noises stopped long before she did. The hot lamp made all the stitches blur together. And in the mornings, long before any of us awoke, she was already there, sewing again.
His work was hard, too. He ran a laundry on Polk Street. He sailed with the American President Lines. Things started to look up when he owned the take-out place in Vallejo, and then his partner ran off. So he went to Alaska and worked the canneries.
She was good to him, too. We remember. How else would we have known him all those years he worked in Guam, in the Fiji Islands, in Alaska? Mah always gave him majestic welcomes home. It was her excitement that made us remember him.
I look around. The restaurant is full. The waiters move quickly.
I know Deh. His words are ugly. I've heard him. I've listened. And I've always wished for the street noises, as if in the traffic of sound, I believe I can escape. I know the hard color of his eyes and the tightness of his jaw. I can almost hear his teeth grind. I know this. Years of it.
Their lives weren't easy. So is their discontent without reason?
0/5000
ผ่อนคลาย ฉันคิดมีการเชื่อมต่อ จอห์นนี่วอล์คเกอร์แล้วและ Johnny Walker ขณะนี้ ผมขอบุหรี่อื่นและคนนี้ผมสนุกกับการ ตอนนี้ จอห์นนี่วอล์คเกอร์ของฉันปรากฏน้ำแข็ง ผมกายแก้วเพื่อให้น้ำแข็งที่ tinkleเราเสียงกระทบกริ๊งแก้ว ครั้งที่สามสำหรับโชคดี เธอ giggles ฉันรู้สึกดีขึ้น"เสื้อสวย ฉันพูด"Michael Owyang เธอกล่าว เธอหัวเราะที แสงจากเทียนทำให้ตาของ shimmer เธอมีตาของ Mah ตาที่ทำให้คุณต้องการพูดคุย ลิซ่าเป็นลิ้นบาง และสูง เธอมีร่างกายที่เสื้อผ้าที่ดูดีบน น้องสาวของฉันการจัดส่งในบางสิ่งบางอย่าง และจะตัดเธอเช่นผิวหนัง ผ้ามีชีพจรกับเธอ"สุขสันต์วันเกิด เร็ว ๆ นี้ ฉันพูด"ขอบคุณ และ ให้คุณเกินไป เพียงเป็นเร็ว ๆ นี้""นี่จะ Johnny Walker ในหูฉลาม ฉันพูด"และอาหารเย็น squab""'ฉันรักลูซี่,' " ฉันพูดเราหัวเราะ มันทำให้เรารู้สึกเหมือนเด็กอีกครั้ง เราจำได้ว่า เป็น น้องสาว ผมยกแก้วของฉัน, "กับ"ฉันรักลูซี่ เย็น squab และกระเป๋าสีน้ำตาล ""ไปกระดูก เธอกล่าว"กระดูก ฉันซ้ำ นี้เป็นเรื่องตลกที่ได้รับเศร้า และรู้ ฉันให้หัวเราะ ฉันประหลาดใจที่จำนวนหน่วยความจำที่มีอยู่ในคำเดียวกัน นกพิราบ เฉพาะเมื่อเร็ว ๆ นี้ ได้ฉันเรียนรู้พวกเขากำลังเรียก squab คำพูดของเรานั้นมีนกพิราบ – บนจานหรือบินอยู่เหนือพอร์ตสมัทสแควร์ อาหารดีที่สี่สิบเซนต์เป็นนก ในบรรทัดโดยรุ่งอรุณ เรารอที่ของเขียงรอมอเตอร์ churning ช้าของรถบรรทุก เราเห็นเขาลบออกจากถังลงในกระป๋องขยะปลาสด เรากลิ่นน้ำผึ้งบดชาสุ่ยห่อขนม เมื่อรถบรรทุกสีขาวซักเปลี่ยนนเวนท์เวิร์ธ มีทาง puffing ของขนที่มันดังต่อไปนี้ กลิ่นเหม็นที่เติมซอย ฝูงชนที่ประดังเข้ามาใกล้รถบรรทุก ผู้หญิงอายุถึงเป็นลัง squeezing และอีกสำหรับนก plumpestน้องสาวของฉันและฉันรับคนสีขาว ผู้ที่ มีสายตาที่แสดงออกมากที่สุด ตรานกพิราบนก เราเรียกพวกเขาว่า เราเลี้ยงให้ข้าวที่เหลือในน้ำ และตราบใดที่พวกเขาอยู่อวบ พวกสัตว์เลี้ยงของเรา ของเราเด็กตรานกพิราบนก และวันหนึ่งเราจะมาบ้านจากโรงเรียน และพบพวกเขารับประทาน พวกรักษาพิเศษ มีคุณค่าทางโภชนาการ Mah ให้เราเติมชามของเราสูงส่วนนกพิราบน้อย: ขา หน้า อก วิงส์ และพาออกไปหน้าห้องดู "ฉันรักลูซี่" เราเอาถุงสีน้ำตาลสำหรับกระดูก เราสมดุลเราขันในรอบของเรา และหัวเราะที่ลูซี่ เราเองไปข้างหน้า ตะเกียบเราข้ามในกลางอากาศ และเรียกมา "Mah Mah มาดู ดูลูซี่ร้อง"แต่เธอเสมอนั่งคนเดียวในห้องครัวที่ดูดออกความหวานหอมของส่วนน้อย: คอ หลัง และศีรษะ "กระดูกจะสุดยอดมากกว่าที่คุณรู้ว่า เธอเสมอกล่าว เธอออกมาเข้ากระเป๋า "สะอาดกระดูก เธอกล่าว เขย่าถุง "ไม่เสีย เธอกล่าวอาหารเย็นของเรามาพร้อมกับคำเตือน "จานของร้อน อย่าแตะต้อง "น้องสั่ง carafe บ้านสีขาว"เพลิดเพลินกับ เขากล่าวว่า ยิ้มที่น้องสาวของฉัน เธอไม่ค้นหาลืมวิธีการว่า หอยในจีน ผมถามน้องสาวของฉัน เธอไม่รู้ อาหารไม่ดี หรือบางทีเราแค่ไม่มีรสเราบ้าไปกว่านั้น บางครั้งเจ็บหิวมากสำหรับรสชาติจีน: ถั่วดำ กระเทียมและขิง กุ้งน้ำมันงาและวาง เหล่านี้เป็นรสนิยมที่เราเติบโตขึ้น ด้วย ยังคงฝันเกี่ยวกับ อยาก เรียกรอบจาก เป็ดไส้กรอกตับ เต้าหู้ จุก ปลาเค็ม และโรงแรมเดสผัดกับถั่วดำ รสชาติตะวันตกไม่โดด สภาพแวดล้อมทำ 3 ปรับส้อม Tablecloths สีชมพู ดอกไม้สด บริกรน่ารัก มีความแตกต่างแปลก"บางทีเราควรไปซันฮุง Heung ในผักน้อยที่สุดเป็นจริง ฉันพูด"ค้างโตยี่ฟูชนะทูน" เธอกล่าว"ใช่ ยำ! " ฉันพูดผมจำได้ว่า Deh สอนวิธีการเลือก bok choy ผักของเขาชื่นชอบเรา "ติดเล็บมือของคุณลงในก้าน ดีฉ่ำ และ บริษัท Limp และทน ไม่ดี" สามเราตาม Deh เจาะรูปขนาดย่อของเราลงในทุกก้านของ bok choy เราเห็น"Deh ยังคง กิน bok choy หรือ""อาหารเช้า อาหารกลางวัน และอาหารค่ำ" น้องขว้างเธอกลับ และหัวเราะที เป็นการเคลื่อนไหวของ Deh เธอ recites ในเสียงเลียนแบบ "คุณ Deh ทั้งหมดต้องได้น้ำร้อนดีข้าวและผักเต็มจาน ดีพระ"เสมอมี bok choy แม้ว่ามันเป็น nonstop สำหรับ Mah – แหล่ง sweatshop เช้า ออกร้านในแบ่ง แล้ว บ้านโดยเธอเย็นทำอย่างนี้ให้เขา จานของ bok choy นึ่งรสชาติของขิงและกระเทียม เขากล่าวว่า เธอทำดีข้าว หมดไฟเต็มจนถึงแรกต้ม ปานกลางจนเกรนเกิดขึ้นเปลือกที่บริเวณด้านข้างของหม้อ แล้ว ต่ำ flamed เพื่อให้ไอน้ำข้าว บริษัท ที่อยู่ว่า Deh ชอบข้าวของเขาเสิร์ฟนำไวน์ ถามถ้า ทุกอย่างถูกน้องว่า "ทุกอย่างไม่มีอย่างอื่นเกี่ยวกับการประชุมนี้ ได้ยินเสียงมันในขอบของเสียงของเธอ เธอไม่พูดอะไร และฉันไม่ต้องถาม ริมฝีปากของเธอทำให้เส้น contorting: นาน"ต่อสู้อื่น ธนาคารรายการ เธอกล่าว "เขารอเวลาที่สี่ในบรรทัดธนาคาร Mah วิ่งรอบช็อปปิ้งอยู่นอก เขาได้ทำเธอชอบ เธอนั้นทำให้เขาชอบ Mah ไม่หยุดตะโกน ' ได้รับการออก และไปตาย สิ่งที่ไร้ประโยชน์ กลิ่นเหม็นศพ!'"รู้ว่า เขาตอบ เสียงของเขาต้องจะมีเสียงที่หมอดูของได้ คุณฟัง เพราะคุณรู้ว่า มันเป็นคำเตือนHe always threatened to disappear, jump off the Golden Gate. His thousand year-old threat. I've heard it all before. "I will go. Even when dead, I won't be far enough away. Curse the good will that blinded me into taking you as wife!"I give Lisa some of my scallops. "Eat," I tell her.She keeps talking. "Of course, you know how Mah thinks, that nobody should complain because she's been the one working all these years."I nod. I start eating, hoping she'll Follow.One bite and she's talking again. "You know what shopping with Mah is like, either you stand outside with the bags like a servant, or inside like a marker, holding a place in line. You know how she gets into being frugal -saving time because it's the one free thing in her life. Well, they're at the bank and she had him hold her place in line while she runs up and down Stockton doing her quick shopping maneuvers. So he's in line, and it's his turn, but she's not back. So he has to start all over at the back again. Then it's his turn, but she's still not back. When she finally comes in, she's got bags in both hands, and he's going through the line for the fourth time. Of course she doesn't say sorry or anything."I interrupt. "How do you know all this?" I tell myself not to come back next year. I tell myself to apply for another transfer, to the East Coast."She told me. Word for word." Lisa spears a scallop, puts it in her mouth. I know it's cold by now. "Word for word," she repeats. She cuts a piece of chicken. "Try," she says.ผมคิดว่า เราน้องสาว เรากินช้า เคี้ยวอย่างเช่นคนเก่า วิธีทำสิ่งสุดท้าย ที่ท้องหลอกMah และ Deh ทั้งทำงานหนักเกินไป เป็นงานแต่งงานของพวกเขามีความอยู้ของ toiling กันได้ ความคิดเป็นว่า รุ่นต่อไปสามารถแต่งงานกับรักประเทศเก่า ทำตรง คนแปลกหน้าได้แต่งงาน ว่า และชะตากรรมนั้น นั้น sojourners เช่น Deh ได้ถือปริ๊นซ์ เป็น ภรรยาจะเป็นคนถูกบันทึกจากหมู่บ้านสงครามบันทึกการทำงาน หลังอาหารค่ำ ข้าวยังระหว่างฟันของเธอ Mah นั่งลงที่นักร้องของเธอ เมื่อเราดึงผนังเตียง เธอยังมี เย็บ เสียงถนนหยุดยาวก่อนเธอไม่ได้ โคมไฟอุ่นทำเข็มจะเบลอกันทั้งหมด และ ในระยะยาวก่อนเราตื่นขึ้นมา เธอถูกแล้ว เย็บอีกงานของเขาได้ยาก มากเกินไป เขาวิ่งซักที่บนถนนโพล์ค เขาแล่น ด้วยบรรทัดประธานาธิบดีอเมริกัน สิ่งที่เริ่มต้นการค้นหาเมื่อเขาเป็นเจ้าของตำแหน่ง take-out ในอย่างไร Vallejo แล้ว คู่ของเขาวิ่งออก เพื่อให้เขาไปอลาสก้า และทำงานที่ canneriesเธอดีกับเขา เกินไป เราจำ วิธีอื่นจะเราได้รู้จักเขาทุกปีเขาทำงานในกวม หมู่เกาะฟิจิ ในอลาสก้า Mah เสมอให้เขาต้อนรับมาเจสติกโฮ ความตื่นเต้นของเธอที่ทำให้เราจำเขาได้ผมมองรอบ ๆ ร้านอาหารเต็มรูปแบบได้ บริกรที่ย้ายอย่างรวดเร็วI know Deh. His words are ugly. I've heard him. I've listened. And I've always wished for the street noises, as if in the traffic of sound, I believe I can escape. I know the hard color of his eyes and the tightness of his jaw. I can almost hear his teeth grind. I know this. Years of it.Their lives weren't easy. So is their discontent without reason?
การแปล กรุณารอสักครู่..
ผ่อนคลาย ฉันคิดว่ามันมีความเชื่อมโยง จอห์นนี่ วอล์กเกอร์ และ จอห์นนี่ วอล์คเกอร์ ตอนนี้ ฉันขอบุหรี่อีก อันนี้ผมชอบ ตอนนี้ จอห์นนี่ วอล์กเกอร์ Pops น้ำแข็งด้วย ฉันหมุนกระจกให้แข็งกระดิ่ง .
เราชนแก้ว . ครั้งที่สามโชคดี เธอหัวเราะ . ฉันรู้สึกดีขึ้น
ที่ดี " เสื้อกันหนาว " ผมพูด . .
" ไมเคิล owyang , " เธอกล่าว เธอหัวเราะแสงจากเทียนทำให้ดวงตาระยับ เธอมา . . ดวงตาที่ทำให้คุณต้องการที่จะพูด ลิซ่ารีดผอมและสูง เธอมีร่างกายเสื้อผ้าที่ดูดีขึ้น น้องสาวของฉันก็มี และก็ห่อเหมือนผิว ผ้ามีชีพจรของเธอ . . . . .
" สุขสันต์วันเกิด ในเร็วๆ นี้ " ผมพูด
" ขอบคุณ และคุณก็แค่ทันที "
" นี่คือจอห์นนี่วอล์คเกอร์ในซุปหูฉลาม " ฉันพูด
" และลูกนกเนอร์ "
" ฉันรักลูซี่ " ฉันพูด
เราหัวเราะ มันทำให้เรารู้สึกเหมือนเป็นเด็กอีกครั้ง เราจำได้ว่าเป็นพี่น้องกัน ฉันดื่มของฉัน " " ฉันรักลูซี่ ' ลูกนกอาหารเย็น , และถุงสีน้ำตาล "
" กระดูก " เธอกล่าว
" กระดูก " ย้ำ นี้เป็นตลกว่าเรื่องราวจะเศร้า และรู้ว่ามัน ฉันมักจะหัวเราะ ข้าประหลาดใจว่าหน่วยความจำเท่าไหร่ มีเพียงคำเดียว นกพิราบแต่เมื่อไม่นานมานี้ฉันได้เรียนรู้พวกเขาเรียกว่า ลูกนก คําพูดของเรานั้นเป็นนกพิราบ–บนจาน หรือบินผ่านพอร์ตสมัทสแควร์ อาหารดีๆที่ 40 เซนต์ นก ในบรรทัดโดยรุ่งอรุณ เรารออยู่ที่เขียงฟังช้าปั่นมอเตอร์ของรถบรรทุก เราเฝ้าดูเขาอยู่ปลาล้างออกของถังใส่ขยะถัง . เราได้กลิ่นน้ำผึ้งบดชาซุ่ยโบว์เบเกอรี่เมื่อรถบรรทุกซักผ้าสีขาวกลายเป็น เวนท์เวิร์ธ มีพองตามขนนก ดังต่อไปนี้ค่ะ กลิ่นเหม็นเต็มซอย ฝูงชนเบียดข้างรถบรรทุก ผู้หญิงอายุถึงในลังบีบและดึงสำหรับนกพิราบ plumpest .
น้องสาวของฉันและฉันเลือกสีขาว , ผู้ที่มีดวงตาที่แสดงออกมากที่สุด นก นกเขา เราเรียกพวกเขาว่า เราเลี้ยงดูข้าวที่เหลืออยู่ในน้ำและตราบใดที่พวกเขาอยู่ อวบ พวกเขาเป็นสัตว์เลี้ยงของเรา นกนกพิราบที่รักของเรา แล้ววันนึงเราก็กลับจากโรงเรียน และพบพวกเขาสุก พวกเขาเป็นพิเศษ ถือว่ามีคุณค่าทางโภชนาการ . มา ให้เรากรอกชามของเราสูงด้วยส่วนนกพิราบน้อยขา ปีก หน้าอก และพาพวกเขาไปที่ห้องด้านหน้าเพื่อดู " ฉันรักลูซี่ " เราเอาถุงสีน้ำตาลสำหรับกระดูกเราสมดุล ชามของเราในรอบของเราและหัวเราะเยาะ ลูซี่ เราโน้มไปข้างหน้าของเรา ตะเกียบอยู่ในกลางอากาศ เรียกว่า " มิลลิแอมป์ ! มิลลิแอมป์ ! เข้ามาดู ! ! ! ร้องไห้ดูลูซี่ ! "
แต่เธอมักจะนั่งอยู่คนเดียวในครัว ดูดออก ความหวานของส่วนที่น้อยกว่า : คอ หลัง และหัว . กระดูกจะหวานกว่านะ " เธอกล่าว เธอออกมาเพื่อตรวจสอบกระเป๋า . กระดูกสะอาด , " เธอกล่าวเขย่าถุง” ไม่มีขยะ , " เธอกล่าว .
อาหารเย็นของเรามาพร้อมกับคำเตือน " จานร้อน อย่าแตะ คำสั่งพี่สาวเป็นโถบ้านสีขาว” สนุกกับ " เขาพูดพลางยิ้มให้น้องสาว เธอดูไม่ขึ้น .
ผมจำไม่ได้ว่าพูดหอยเชลล์ในจีน ผมถามพี่สาว เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน อาหารไม่ได้ดี หรือบางทีเราก็ไม่มีรสในเราบ้าไปกับมันบางครั้งฉันก็หิวมากสำหรับรสชาติจีน : ดำถั่ว , กระเทียมและขิง กะปิ และน้ำมันงา เหล่านี้เป็นรสนิยมเราโตขึ้นด้วย ยังฝันถึง หื่น วิ่งรอบเมืองหลัง เป็ดตับ ไส้กรอก เต้าหู้ จุก เค็มปลาทอดและเต้นกับถั่วสีดำ รสชาติตะวันตกไม่โดดเด่น สภาพแวดล้อมที่ทำ สามง่ามส้อม ผ้าปูโต๊ะสีชมพู ดอกไม้สด สาวเสิร์ฟน่ารักมีความแตกต่างที่แปลก .
" บางที เราน่าจะไปอาทิตย์ Hung ฮึง . อย่างน้อย ผักก็จริง " ฉันพูด .
" แขวนโต๊ะยีฟูจะเป็น ! เธอกล่าวว่า
" ใช่ อร่อย ! " ที่ผมพูด ผมจำได้
Deh สอนเราวิธีการเลือก Bok Choy ผักที่ชื่นชอบของเขา . " ติดเล็บของคุณเข้าไปในลำต้น ฉ่ำและ บริษัท ที่ดี นุ่มและเหนียว ไม่ดี " เราสามคน deh ม ,เจาะขนาดเล็กของเราทุกต้นหัวผักกาดที่เราเห็น . .
" Deh ยังกินหัวผักกาด ? "
" อาหารเช้า อาหารกลางวัน และ อาหารเย็น " น้องสาวของฉันพ่นหัวของเธอกลับมา และหัวเราะ มันคือ Deh ของการเคลื่อนไหว เธอท่องใน " เลียนแบบเสียง Deh ของคุณ ทั้งหมดที่เขาต้องการคือที่ดีและร้อน ข้าวเต็มจานผัก พระดี "
มีเสมอ Bok Choy .แม้ว่ามันจะดุ๊กดิ๊กสำหรับ mAh และวิ่งไปที่ร้านขนมหวานในตอนเช้า ไปร้านที่หัก แล้วบ้านทำอาหารตอนเย็น เธอทำเพื่อเขา จานของ Bok Choy นึ่งกับรสชาติของขิงและกระเทียม เขาบอกว่าเธอทำอาหารเก่ง ข้าวหมดไฟเต็มจนเดือดก่อน กลาง จนถึงธัญพืชรูปแบบที่เปลือกด้านข้างของหม้อแล้วต่ำ flamed ให้ข้าวไอน้ำ
เราชนแก้ว . ครั้งที่สามโชคดี เธอหัวเราะ . ฉันรู้สึกดีขึ้น
ที่ดี " เสื้อกันหนาว " ผมพูด . .
" ไมเคิล owyang , " เธอกล่าว เธอหัวเราะแสงจากเทียนทำให้ดวงตาระยับ เธอมา . . ดวงตาที่ทำให้คุณต้องการที่จะพูด ลิซ่ารีดผอมและสูง เธอมีร่างกายเสื้อผ้าที่ดูดีขึ้น น้องสาวของฉันก็มี และก็ห่อเหมือนผิว ผ้ามีชีพจรของเธอ . . . . .
" สุขสันต์วันเกิด ในเร็วๆ นี้ " ผมพูด
" ขอบคุณ และคุณก็แค่ทันที "
" นี่คือจอห์นนี่วอล์คเกอร์ในซุปหูฉลาม " ฉันพูด
" และลูกนกเนอร์ "
" ฉันรักลูซี่ " ฉันพูด
เราหัวเราะ มันทำให้เรารู้สึกเหมือนเป็นเด็กอีกครั้ง เราจำได้ว่าเป็นพี่น้องกัน ฉันดื่มของฉัน " " ฉันรักลูซี่ ' ลูกนกอาหารเย็น , และถุงสีน้ำตาล "
" กระดูก " เธอกล่าว
" กระดูก " ย้ำ นี้เป็นตลกว่าเรื่องราวจะเศร้า และรู้ว่ามัน ฉันมักจะหัวเราะ ข้าประหลาดใจว่าหน่วยความจำเท่าไหร่ มีเพียงคำเดียว นกพิราบแต่เมื่อไม่นานมานี้ฉันได้เรียนรู้พวกเขาเรียกว่า ลูกนก คําพูดของเรานั้นเป็นนกพิราบ–บนจาน หรือบินผ่านพอร์ตสมัทสแควร์ อาหารดีๆที่ 40 เซนต์ นก ในบรรทัดโดยรุ่งอรุณ เรารออยู่ที่เขียงฟังช้าปั่นมอเตอร์ของรถบรรทุก เราเฝ้าดูเขาอยู่ปลาล้างออกของถังใส่ขยะถัง . เราได้กลิ่นน้ำผึ้งบดชาซุ่ยโบว์เบเกอรี่เมื่อรถบรรทุกซักผ้าสีขาวกลายเป็น เวนท์เวิร์ธ มีพองตามขนนก ดังต่อไปนี้ค่ะ กลิ่นเหม็นเต็มซอย ฝูงชนเบียดข้างรถบรรทุก ผู้หญิงอายุถึงในลังบีบและดึงสำหรับนกพิราบ plumpest .
น้องสาวของฉันและฉันเลือกสีขาว , ผู้ที่มีดวงตาที่แสดงออกมากที่สุด นก นกเขา เราเรียกพวกเขาว่า เราเลี้ยงดูข้าวที่เหลืออยู่ในน้ำและตราบใดที่พวกเขาอยู่ อวบ พวกเขาเป็นสัตว์เลี้ยงของเรา นกนกพิราบที่รักของเรา แล้ววันนึงเราก็กลับจากโรงเรียน และพบพวกเขาสุก พวกเขาเป็นพิเศษ ถือว่ามีคุณค่าทางโภชนาการ . มา ให้เรากรอกชามของเราสูงด้วยส่วนนกพิราบน้อยขา ปีก หน้าอก และพาพวกเขาไปที่ห้องด้านหน้าเพื่อดู " ฉันรักลูซี่ " เราเอาถุงสีน้ำตาลสำหรับกระดูกเราสมดุล ชามของเราในรอบของเราและหัวเราะเยาะ ลูซี่ เราโน้มไปข้างหน้าของเรา ตะเกียบอยู่ในกลางอากาศ เรียกว่า " มิลลิแอมป์ ! มิลลิแอมป์ ! เข้ามาดู ! ! ! ร้องไห้ดูลูซี่ ! "
แต่เธอมักจะนั่งอยู่คนเดียวในครัว ดูดออก ความหวานของส่วนที่น้อยกว่า : คอ หลัง และหัว . กระดูกจะหวานกว่านะ " เธอกล่าว เธอออกมาเพื่อตรวจสอบกระเป๋า . กระดูกสะอาด , " เธอกล่าวเขย่าถุง” ไม่มีขยะ , " เธอกล่าว .
อาหารเย็นของเรามาพร้อมกับคำเตือน " จานร้อน อย่าแตะ คำสั่งพี่สาวเป็นโถบ้านสีขาว” สนุกกับ " เขาพูดพลางยิ้มให้น้องสาว เธอดูไม่ขึ้น .
ผมจำไม่ได้ว่าพูดหอยเชลล์ในจีน ผมถามพี่สาว เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน อาหารไม่ได้ดี หรือบางทีเราก็ไม่มีรสในเราบ้าไปกับมันบางครั้งฉันก็หิวมากสำหรับรสชาติจีน : ดำถั่ว , กระเทียมและขิง กะปิ และน้ำมันงา เหล่านี้เป็นรสนิยมเราโตขึ้นด้วย ยังฝันถึง หื่น วิ่งรอบเมืองหลัง เป็ดตับ ไส้กรอก เต้าหู้ จุก เค็มปลาทอดและเต้นกับถั่วสีดำ รสชาติตะวันตกไม่โดดเด่น สภาพแวดล้อมที่ทำ สามง่ามส้อม ผ้าปูโต๊ะสีชมพู ดอกไม้สด สาวเสิร์ฟน่ารักมีความแตกต่างที่แปลก .
" บางที เราน่าจะไปอาทิตย์ Hung ฮึง . อย่างน้อย ผักก็จริง " ฉันพูด .
" แขวนโต๊ะยีฟูจะเป็น ! เธอกล่าวว่า
" ใช่ อร่อย ! " ที่ผมพูด ผมจำได้
Deh สอนเราวิธีการเลือก Bok Choy ผักที่ชื่นชอบของเขา . " ติดเล็บของคุณเข้าไปในลำต้น ฉ่ำและ บริษัท ที่ดี นุ่มและเหนียว ไม่ดี " เราสามคน deh ม ,เจาะขนาดเล็กของเราทุกต้นหัวผักกาดที่เราเห็น . .
" Deh ยังกินหัวผักกาด ? "
" อาหารเช้า อาหารกลางวัน และ อาหารเย็น " น้องสาวของฉันพ่นหัวของเธอกลับมา และหัวเราะ มันคือ Deh ของการเคลื่อนไหว เธอท่องใน " เลียนแบบเสียง Deh ของคุณ ทั้งหมดที่เขาต้องการคือที่ดีและร้อน ข้าวเต็มจานผัก พระดี "
มีเสมอ Bok Choy .แม้ว่ามันจะดุ๊กดิ๊กสำหรับ mAh และวิ่งไปที่ร้านขนมหวานในตอนเช้า ไปร้านที่หัก แล้วบ้านทำอาหารตอนเย็น เธอทำเพื่อเขา จานของ Bok Choy นึ่งกับรสชาติของขิงและกระเทียม เขาบอกว่าเธอทำอาหารเก่ง ข้าวหมดไฟเต็มจนเดือดก่อน กลาง จนถึงธัญพืชรูปแบบที่เปลือกด้านข้างของหม้อแล้วต่ำ flamed ให้ข้าวไอน้ำ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- คุณมารับฉัน
- Particularly
- Services & UtilitiesElectricityThe main
- เธอดีที่สุดในโลก
- ดูสมจริง
- และดูว่าเขาเป็นเพศหญิงหรือชาย
- พ่อและแม่คือแรงบรรดาลใจของฉันเพราะแม่ยอม
- Product of champagne from France we have
- พ่อและแม่คือแรงบรรดาลใจของฉันเพราะแม่ยอม
- Cellphone
- ก๊อกน้ำ
- เธอกับฉันเราเป็นอะไรกัน
- ดังนั้นผมจึงได้ยื่นเรื่องสมัครเปลี่ยนสถา
- ทำชนมเก่ง
- circular
- The cat coughed up a huge hairball onto
- diligent
- โปรดเห็นใจฉัน
- 3.0 Virtualization Host
- Initiate/ Participate HSE events (leader
- คราวนี้เขาจากไปเสียนาน
- มีประชากรราว 500,000 คน ปกครองด้วยระบอบป
- Gain
- ปภาดา
