Phosphorescence is quite rare in na

Phosphorescence is quite rare in natural near-colorless diamonds, and its presence has been used to indicate a synthetic origin, as many such gems grown at high pressures and temperatures display some phosphorescence (Shigley et al., 2002). In our study, however, we recorded measurable phosphorescence on 56 of the 94 natural-color diamonds examined (see G&G Data Depository), with an intensity ranging from very weak to moderate, except for a few colors such as gray-green and blue that phosphoresce quite strongly (again, see Eaton-Magana et al., 2008). None of the irradiated diamonds we tested showed measurable phosphorescence. In our samples, there was a larger variety of peak shapes and positions in the phosphorescence than fluorescence spectra across all bodycolors, but general consistency within most bodycolors. Diamonds showing phosphorescence that is strong or that appears anomalous from the spectra obtained for natural stones may be suspect. Some diamonds showing strong phosphorescence (i.e., gray-green [most of which were chameleon] stones) are discussed in detail below, and the remaining bodycolors will be briefly summarized. The empirical boundaries employed for describing phosphorescence spectra were: very weak, less than 5 counts; weak, 5–20 counts; moderate, 20–100 counts; strong, 100–300 counts; and very strong, >300 counts. When recording phosphorescence spectra, we evaluated its half-life instead of its duration. Half-life is defined as the time necessary for the initial intensity to decrease by one-half (see Watanabe et al., 1997). The more common term in gemology, duration, may be appropriate for visual observations, but it is actually a combination of two independent variables: initial intensity and the rate of decay. With phosphorescence spectroscopy, we are able to separate these variables to better distinguish one diamond from another. Additionally, the observed duration may be influenced not only by initial intensity, but also by the size of the stone. Therefore, half-life is preferable as it provides a
better measure of the differences between the rates of phosphorescence decay because it is not influenced by these other factors. The longer the half-life is, the slower the rate of phosphorescence decay will be. Additionally, the shape of the decay curve (i.e., the rate at which intensity decreases with time) can indicate the mechanism causing the phosphorescence (again, see Watanabe et al., 1997). Within most of the color groups, there were wide variations in calculated half-lives, with values between 0.2 and 4.8 seconds (for comparison, the halflife of the Hope Diamond is 8.2 seconds and the longest half-life we measured was 25.2 seconds [B234]). The pink diamonds phosphoresced at weak-tomoderate intensity in a variety of wavelengths (halflife: 0.2–4.8 seconds). Two of the four yellow diamonds showed very weak phosphorescence centered at ~600 nm (half-life: 1.3–3.5 seconds); the other two did not show measurable phosphorescence. The three fancy white diamonds phosphoresced at moderate-to-strong intensity at ~450 and ~490 nm, identical to their fluorescence (half-life: 1.2–2.1 seconds). Six of 10 diamonds in the yellow-green group phosphoresced; they generally showed weak phosphorescence at 570–585 nm (half-life: 1.7–4.7 seconds). Seven violet and three type Ia blue-gray diamonds had weak-to-moderate phosphorescence at 565 nm (half-life: 0.25–4.2 seconds), and 4 of the 11 orange diamonds showed weak phosphorescence at a variety of wavelengths. None of the brown diamonds showed phosphorescence. Therefore, while pink and orange diamonds showed a variety of phosphorescence patterns within their bodycolor range, we observed consistency within the color range for the other diamonds tested. Of particular interest were the gray-green (including chameleon) diamonds. All eight gray-green (including chameleon) diamonds in the Aurora Butterfly collection and the four tested at GIA exhibited moderate phosphorescence
BOX B: PHOSPHORESCENCE SPECTROSCOPY OF NATURAL-COLOR DIAMONDS
FLUORESCENCE SPECTRA OF COLORED DIAMONDS GEMS & GEMOLOGY WINTER 2007 341
with peaks at 557–562 nm. These diamonds showed the greatest consistency in peak position of any of the color groups, and greater consistency in their phosphorescence than fluorescence spectra. The half-lives were long, ranging from 3.4 to 25.2 seconds. These samples had a similar rate of decay as that described by Watanabe et al. (1997) for synthetic type IIb dia
monds. Figure B-1 shows a typical phosphorescence peak for the gray-green (chameleon) diamonds, and a corresponding plot of the decay of the phosphorescence maximum at 557 nm. Additional research is necessary to fully characterize the phosphorescence mechanism in these diamonds and to explain the variability in the measured half-lives.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Phosphorescence จะค่อนข้างหายากในธรรมชาติเพชรใกล้ไม่มีสี และสถานะของตนถูกใช้เพื่อระบุการสังเคราะห์จุดเริ่มต้น มากที่สุดเช่นอัญมณีโตที่ความดันสูง และอุณหภูมิแสดงบาง phosphorescence (Shigley et al., 2002) ในการศึกษาของเรา อย่างไรก็ตาม เราบันทึก phosphorescence วัดบน 56 94 สีธรรมชาติเพชรตรวจสอบ (ดู G & G ฝากข้อมูล), มีความเข้มข้นตั้งแต่อ่อนมาก กับปานกลาง ยก เว้นไม่กี่สีเช่นสีเขียวสีเทาและสีน้ำเงินที่ phosphoresce มากขอ (อีกครั้ง ดูเอตัน Magana et al., 2008) ไม่มีเพชร irradiated เราทดสอบพบ phosphorescence วัด ในตัวอย่างของเรา มีขนาดใหญ่หลากหลายรูปร่างสูงและตำแหน่งในการ phosphorescence กว่าแรมสเป็คตรา fluorescence ทั่วทั้งหมด bodycolors แต่ความสอดคล้องกันทั่วไปภายในส่วนใหญ่ bodycolors เพชรแสดง phosphorescence ที่แข็งแกร่ง หรือที่ปรากฏ anomalous จากแรมสเป็คตราได้หินธรรมชาติอาจสงสัย เพชรบางแสดง phosphorescence แข็งแกร่ง (เช่น เทาเขียว [ซึ่งส่วนใหญ่ถูก chameleon] หิน) จะกล่าวถึงในรายละเอียดด้านล่าง และ bodycolors ที่เหลือจะสามารถสรุปสั้น ๆ มีขอบเขตรวมลูกจ้างในแรมสเป็คตรา phosphorescence: อ่อนมาก น้อยกว่า 5 นับ อ่อนแอ ตรวจนับ 5-20 ปานกลาง ตรวจนับ 20 – 100 แข็งแรง การตรวจนับ 100 – 300 และแข็ง แรงมาก > 300 นับ เมื่อบันทึกแรมสเป็คตรา phosphorescence เราประเมินของ half-life แทนระยะเวลา ฮาล์ฟ-ไลฟ์ถูกกำหนดเป็นเวลาจำเป็นสำหรับการเริ่มต้นความรุนแรงลดลง โดยครึ่งหนึ่ง (ดูเบะและ al., 1997) ศัพท์ทั่วไปใน gemology ระยะเวลา อาจเหมาะสมสำหรับการสังเกตภาพ แต่มันเป็นจริงการรวมกันของตัวแปรอิสระสอง: เริ่มต้นความรุนแรงและอัตราการผุ มี phosphorescence ก เราจะสามารถแยกตัวแปรเหล่านี้เพื่อแยกเพชรหนึ่งจากอีกดีกว่า นอกจากนี้ ระยะเวลาสังเกตอาจมีผลมาไม่เพียงแต่ โดยความเข้มเริ่มต้น แต่ยัง ตามขนาดของหิน ดังนั้น half-life ใช้มันให้เป็นbetter measure of the differences between the rates of phosphorescence decay because it is not influenced by these other factors. The longer the half-life is, the slower the rate of phosphorescence decay will be. Additionally, the shape of the decay curve (i.e., the rate at which intensity decreases with time) can indicate the mechanism causing the phosphorescence (again, see Watanabe et al., 1997). Within most of the color groups, there were wide variations in calculated half-lives, with values between 0.2 and 4.8 seconds (for comparison, the halflife of the Hope Diamond is 8.2 seconds and the longest half-life we measured was 25.2 seconds [B234]). The pink diamonds phosphoresced at weak-tomoderate intensity in a variety of wavelengths (halflife: 0.2–4.8 seconds). Two of the four yellow diamonds showed very weak phosphorescence centered at ~600 nm (half-life: 1.3–3.5 seconds); the other two did not show measurable phosphorescence. The three fancy white diamonds phosphoresced at moderate-to-strong intensity at ~450 and ~490 nm, identical to their fluorescence (half-life: 1.2–2.1 seconds). Six of 10 diamonds in the yellow-green group phosphoresced; they generally showed weak phosphorescence at 570–585 nm (half-life: 1.7–4.7 seconds). Seven violet and three type Ia blue-gray diamonds had weak-to-moderate phosphorescence at 565 nm (half-life: 0.25–4.2 seconds), and 4 of the 11 orange diamonds showed weak phosphorescence at a variety of wavelengths. None of the brown diamonds showed phosphorescence. Therefore, while pink and orange diamonds showed a variety of phosphorescence patterns within their bodycolor range, we observed consistency within the color range for the other diamonds tested. Of particular interest were the gray-green (including chameleon) diamonds. All eight gray-green (including chameleon) diamonds in the Aurora Butterfly collection and the four tested at GIA exhibited moderate phosphorescenceBOX B: PHOSPHORESCENCE SPECTROSCOPY OF NATURAL-COLOR DIAMONDS
FLUORESCENCE SPECTRA OF COLORED DIAMONDS GEMS & GEMOLOGY WINTER 2007 341
with peaks at 557–562 nm. These diamonds showed the greatest consistency in peak position of any of the color groups, and greater consistency in their phosphorescence than fluorescence spectra. The half-lives were long, ranging from 3.4 to 25.2 seconds. These samples had a similar rate of decay as that described by Watanabe et al. (1997) for synthetic type IIb dia
monds. Figure B-1 shows a typical phosphorescence peak for the gray-green (chameleon) diamonds, and a corresponding plot of the decay of the phosphorescence maximum at 557 nm. Additional research is necessary to fully characterize the phosphorescence mechanism in these diamonds and to explain the variability in the measured half-lives.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฟอสฟอรัสค่อนข้างหายากในธรรมชาติใกล้เพชรไม่มีสีและการปรากฏตัวของมันได้ถูกนำมาใช้เพื่อระบุแหล่งที่มาสังเคราะห์เป็นจำนวนมากเช่นอัญมณีเติบโตที่ความดันและอุณหภูมิสูงแสดงฟอสฟอรัสบางคน (Shigley et al., 2002) ในการศึกษาของเรา แต่เราบันทึกฟอสฟอรัสที่วัดได้ 56 94 เพชรธรรมชาติสีตรวจสอบ (ดู G & G Data ฝาก) ที่มีความรุนแรงตั้งแต่อ่อนแอมากถึงปานกลางยกเว้นไม่กี่สีเช่นสีเทาสีเขียวและสีฟ้าที่ แสงวาวอย่างมากเลยทีเดียว (อีกครั้งเห็น Eaton-Magana et al., 2008) ไม่มีของเพชรที่ผ่านการฉายรังสีการทดสอบแสดงให้เห็นว่าเราฟอสฟอรัสที่วัด ในตัวอย่างของเรามีความหลากหลายของรูปทรงขนาดใหญ่สูงสุดและตำแหน่งในฟอสฟอรัสกว่าสเปกตรัมแสงทั่ว bodycolors ทั้งหมด แต่สอดคล้องทั่วไปภายใน bodycolors มากที่สุด เพชรแสดงฟอสฟอรัสที่มีความแข็งแรงหรือความผิดปกติที่ปรากฏขึ้นจากสเปกตรัมที่ได้รับสำหรับหินธรรมชาติอาจจะเป็นผู้ต้องสงสัย เพชรบางคนแสดงฟอสฟอรัสที่แข็งแกร่ง (เช่นสีเทาสีเขียว [ซึ่งส่วนใหญ่เป็นกิ้งก่า] หิน) จะกล่าวถึงในรายละเอียดด้านล่างและ bodycolors ที่เหลือจะสรุปสั้น ๆ ขอบเขตการทดลองใช้ในการอธิบายสเปกตรัมฟอสฟอรัสคืออ่อนแอมากน้อยกว่า 5 นับ; อ่อนแอนับ 5-20; ปานกลาง 20-100 นับ; ที่แข็งแกร่งนับ 100-300; และแข็งแรงมาก> 300 นับ เมื่อบันทึกสเปกตรัมฟอสฟอรัสเราประเมินครึ่งชีวิตแทนระยะเวลาของมัน ครึ่งชีวิตถูกกำหนดให้เป็นเวลาที่จำเป็นสำหรับความเข้มของการเริ่มต้นที่จะลดลงครึ่งหนึ่ง (ดู Watanabe et al., 1997) คำพบมากในอัญมณีระยะเวลาอาจจะเหมาะสมสำหรับการสังเกตภาพ แต่เป็นจริงการรวมกันของสองตัวแปรอิสระ: ความรุนแรงเริ่มต้นและอัตราการสลายตัว ด้วยสเปคโทรฟอสฟอรัสที่เราสามารถที่จะแยกตัวแปรเหล่านี้ให้ดีขึ้นเห็นความแตกต่างหนึ่งเพชรจากที่อื่น นอกจากนี้ในช่วงระยะเวลาที่สังเกตอาจได้รับผลกระทบไม่เพียง แต่โดยความรุนแรงครั้งแรก แต่ยังตามขนาดของหิน ดังนั้นครึ่งชีวิตเป็นที่นิยมในขณะที่มันมีตัวชี้วัดที่ดีขึ้นของความแตกต่างระหว่างอัตราการสลายตัวของฟอสฟอรัสเพราะไม่ได้รับอิทธิพลจากปัจจัยอื่น ๆ เหล่านี้
อีกต่อไปที่มีครึ่งชีวิตที่ช้าลงของอัตราการสลายตัวของฟอสฟอรัสจะเป็น นอกจากนี้รูปร่างของเส้นโค้งการสลายตัว (เช่นอัตราที่ความรุนแรงจะลดลงตามเวลา) สามารถบ่งบอกถึงกลไกที่ก่อให้เกิดฟอสฟอรัสนี้ (อีกครั้งเห็น Watanabe et al., 1997) ภายในส่วนใหญ่ของกลุ่มสีที่มีรูปแบบกว้างในการคำนวณครึ่งชีวิตที่มีค่าระหว่าง 0.2 และ 4.8 วินาที (สำหรับการเปรียบเทียบ Halflife ของเพชรโฮปคือ 8.2 วินาทีและครึ่งชีวิตที่ยาวที่สุดที่เราวัดเป็น 25.2 วินาที [B234 ]) เพชรสีชมพูเข้ม phosphoresced ที่อ่อนแอ tomoderate ในความหลากหลายของความยาวคลื่น (Halflife: 0.2-4.8 วินาที) สองในสี่เพชรสีเหลืองแสดงให้เห็นฟอสฟอรัสอ่อนแอมากศูนย์กลางที่ ~ 600 นาโนเมตร (ค่าครึ่งชีวิต: 1.3-3.5 วินาที); อีกสองคนไม่ได้แสดงฟอสฟอรัสที่วัด สามเพชรสีขาวแฟนซี phosphoresced ที่ระดับความเข้มปานกลางถึงแข็งแกร่งที่ ~ 450 ~ 490 นาโนเมตรเหมือนกับการเรืองแสงของพวกเขา (ครึ่งชีวิต: 1.2-2.1 วินาที) หก 10 เพชรในกลุ่มสีเหลืองสีเขียว phosphoresced; พวกเขามักแสดงให้เห็นฟอสฟอรัสอ่อนแอที่ 570-585 นาโนเมตร (ค่าครึ่งชีวิต: 1.7-4.7 วินาที) เซเว่นสีม่วงและสามชนิด Ia เพชรสีฟ้าเทามีฟอสฟอรัสอ่อนแอถึงปานกลางที่ 565 นาโนเมตร (ค่าครึ่งชีวิต: 0.25-4.2 วินาที) และที่ 4 ของเพชรสีส้ม 11 แสดงให้เห็นว่าอ่อนแอฟอสฟอรัสที่หลากหลายของความยาวคลื่น ไม่มีของเพชรสีน้ำตาลแสดงให้เห็นฟอสฟอรัส ดังนั้นในขณะที่เพชรสีชมพูและสีส้มแสดงให้เห็นความหลากหลายของรูปแบบฟอสฟอรัสอยู่ในช่วง bodycolor ของพวกเขาเราสังเกตเห็นความสอดคล้องอยู่ในช่วงสีสำหรับเพชรอื่น ๆ ที่ผ่านการทดสอบ น่าสนใจโดยเฉพาะเป็นสีเทาสีเขียว (รวมถึงกิ้งก่า) เพชร ทั้งแปดสีเทาสีเขียว (รวมถึงกิ้งก่า) เพชรในคอลเลกชันออโรราผีเสื้อและสี่ทดสอบที่จีไอเอจัดแสดงฟอสฟอรัสปานกลาง
BOX B:
ฟอสฟอรัสสเปกโทรสโกของเพชรสีธรรมชาติเรืองแสงสีSPECTRA ของเพชรอัญมณีและเพชรพลอยวิทยา WINTER 2007 341
มียอดที่ 557- 562 นาโนเมตร เพชรเหล่านี้แสดงให้เห็นถึงความมั่นคงยิ่งใหญ่ที่สุดในตำแหน่งสูงสุดของกลุ่มใด ๆ ของสีและความสอดคล้องมากขึ้นในฟอสฟอรัสของพวกเขามากกว่าสเปกตรัมแสง ครึ่งชีวิตยาวตั้งแต่ 3.4-25.2 วินาที ตัวอย่างเหล่านี้มีอัตราการสลายตัวคล้ายกับที่อธิบายโดยวาตานาเบะ et al, (1997) สำหรับประเภทสังเคราะห์ IIb
เส้นผ่าศูนย์กลางเดือน รูปที่ B-1 แสดงให้เห็นถึงจุดสูงสุดฟอสฟอรัสปกติสำหรับสีเทาสีเขียว (กิ้งก่า) เพชรและพล็อตที่สอดคล้องกันของการสลายตัวของฟอสฟอรัสสูงสุดที่ 557 นาโนเมตร การวิจัยเพิ่มเติมเป็นสิ่งจำเป็นในการรองรับลักษณะกลไกฟอสฟอรัสเพชรเหล่านี้และที่จะอธิบายความแปรปรวนในครึ่งชีวิตที่วัด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พรายน้ำค่อนข้างหายากในธรรมชาติใกล้เพชรไม่มีสี และตนได้ถูกใช้เพื่อบ่งชี้ถึงแหล่งกำเนิดสังเคราะห์ เป็นจํานวนมาก เช่น อัญมณี ที่ปลูกที่แรงดันสูงและอุณหภูมิแสดงบางเรืองแสง ( shigley et al . , 2002 ) ในการศึกษาของเรา อย่างไรก็ตาม เราบันทึกการวัดการเรืองแสงที่ 56 จาก 94 สีธรรมชาติ เพชรตรวจสอบ ( ดู G G ข้อมูล&รับฝาก )กับความเข้มตั้งแต่อ่อนมากถึงปานกลาง ยกเว้นไม่กี่สี เช่น เทา เขียว ฟ้า ที่ phosphoresce ค่อนข้างมาก ( อีกแล้ว เห็นโรงแรมมากานา et al . , 2008 ) ไม่มีของเพชรที่ผ่านการฉายรังสีที่เราทดสอบมีการวัดการเรืองแสง . ในตัวอย่างของเรามีขนาดใหญ่หลากหลายรูปทรงและตำแหน่งสูงสุดในการเรืองแสงเรืองแสงสเปกตรัมกว่าทั่วทุก bodycolors แต่โดยทั่วไปภายใน bodycolors ที่สุด เพชรแสดงการเรืองแสงที่แข็งแรงหรือที่ปรากฏความผิดปกติสเปกตรัมที่ได้จากหินธรรมชาติอาจเป็นผู้ต้องสงสัย เพชรบางแสดงการเรืองแสงที่แข็งแกร่ง ( เช่นสีเทาเขียว [ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นกิ้งก่า ] หิน ) จะกล่าวถึงในรายละเอียดด้านล่าง และ bodycolors ที่เหลือจะสั้น ) เชิงประจักษ์ที่ใช้อธิบายขอบเขตเรืองแสงสเปกตรัมคืออ่อนแอมาก น้อยกว่า 5 นับ ; อ่อน , 5 – 20 นับ ; ปานกลาง , 20 – 100 นับ ; แข็งแรง , 100 – 300 ครั้ง และแข็งแรงมาก > 300 ครั้ง เมื่อบันทึกการเรืองแสงสเปกตรัมเราประเมินของครึ่งชีวิตแทนระยะเวลาของ ครึ่งชีวิต หมายถึง เวลาที่จำเป็นสำหรับความเข้มที่เริ่มต้นจะลดลงครึ่งหนึ่ง ( ดูวาตานาเบะ et al . , 1997 ) ทั่วไประยะเวลา Gemology , ระยะเวลา , อาจจะเหมาะสมสำหรับการสังเกตภาพ แต่มันเป็นจริงการรวมกันของสองตัวแปรอิสระ : ความรุนแรงเริ่มต้นและอัตราของการสลายตัวกับพรายน้ำสเปกโทรสโกปี เราสามารถแยก ตัวแปรเหล่านี้ดีกว่าแยกเพชรหนึ่งจากอีก นอกจากนี้ ภายในระยะเวลาอาจเป็นอิทธิพลไม่เพียง แต่ความเข้มของเริ่มแรก แต่ด้วยขนาดของหิน ดังนั้น ครึ่งชีวิตเป็นที่นิยมเป็นมันมี
ดีกว่าวัดของความแตกต่างระหว่างอัตราของพรายน้ำผุเพราะมันไม่ได้เป็นอิทธิพลจากปัจจัยอื่น ๆเหล่านี้ อีกครึ่งชีวิตคือ ช้าลงอัตราของพรายน้ำผุจะ นอกจากนี้ รูปร่างของเส้นโค้งการสลายตัว ( เช่นอัตราความเข้มลดลงกับเวลา ) สามารถระบุกลไกที่ทำให้เกิดการเรืองแสง ( อีกครั้งเห็นวาตานาเบะ et al . ,1997 ) ภายในส่วนใหญ่ของกลุ่มสี มีหลากหลายรูปแบบในการคำนวณค่าครึ่งชีวิต กับช่วง 0.2 และ 4.8 วินาที ( สำหรับการเปรียบเทียบ , ครึ่งอายุของเพชรคือ 8.2 วินาที ยาวนานครึ่งชีวิตเราวัด b234 25.2 วินาที [ ] ) เพชรสีชมพูเข้ม tomoderate phosphoresced ที่อ่อนแอในความหลากหลายของความยาวคลื่น ( ครึ่งอายุ : 0.2 – 4.8 วินาที )2 ใน 4 เพชรสีเหลือง พบมากอ่อนเรืองแสงอยู่ตรงกลาง ~ 600 nm ( ครึ่งชีวิต - : 1.3 – 3.5 วินาที ) ; อีกสองคนไม่ได้แสดงการวัดการเรืองแสง . 3 แฟนซีเพชรสีขาว phosphoresced ในระดับความเข้มที่แข็งแรง ~ แล้ว ~ 290 nm เหมือนเรืองแสง ( ครึ่งชีวิต - : 1.2 – 2.1 seconds ) หกของ 10 เพชรในกลุ่มสีเขียว เหลือง phosphoresced ;พวกเขาโดยทั่วไปมีการเรืองแสงอ่อนที่ 570 - 585 nm ( ครึ่งชีวิต 1.7 – 4.7 วินาที ) เจ็ดม่วงสามประเภท IA ฟ้าเทาเพชรมีอ่อนเรืองแสงอยู่ใน 810 nm ( ครึ่งชีวิต - : 0.25 – 4.2 วินาที ) , และ 4 ของ 11 ส้มเพชร พบอ่อนเรืองแสงที่หลากหลายความยาวคลื่น . ไม่มีเพชรสีน้ำตาล พบการเรืองแสง . ดังนั้น