This is Helen, 14 years old. His da

This is Helen, 14 years old. His dark circles feel as if he has never slept enough. He doesn’t care about his messy black hair, since he doesn’t like to put too much effort on tidying himself up; it’s unnecessary.

His seat is at the back of the classroom, next to the window; he always sits there drawing quietly, as it is like everything to him. He doesn’t like to socialize with people, making him a lonely one.

There was a person being pushed to the floor after school. That’s Tom, who is always the victim of bullying, not because he did anything before, it’s just the dislikes of people around him. These things happen often, and Helen is used to it. Though he does feel bad for Tom, he doesn’t want to interfere, as it is quite bothersome.

During recess, Judy says she’s missing her watch as she searches for it. Helen doesn’t help her, since it’s none of his business. Suddenly, someone sees something flashing in Helen’s bag.

“What’s this?” Ban says, as he puts his hand into the bag, and takes out a watch that is trimmed with fake diamonds. Helen is very surprised to see it, as he does not know how it got there. “Ah! That’s my watch!” Judy receives the watch from Ban after seeing the situation. Both of them stare at Helen with a weird glare. “It’s not me” says Helen, who is still drawing on his notebook without raising his head a bit. “Yeah right” Judy leaves the classroom with Ban as she concludes.

The following day, as usual, Helen sits at his table drawing. He notices that the atmosphere doesn’t feel right around him; people start whispering about him, and even a few starts calling him a “Thief”. He decides not to explain for himself, as he knows that it’s useless to do so.

As time passes, Helen becomes the new target of victim for people to bully; everything he does now is being exaggerated. He doesn’t like it, but he doesn’t resist. He keeps the feelings in his heart, keeping silent.

Until one day, Ban came to him and snatched his notebook, with his unfinished drawings on it. “Always doing these meaningless things” Says Ban as he tears down a few pages of drawings, tearing them into pieces, wanting to see Helen’s reaction. At this rate, the feelings that he has been holding bursts out. He punches Ban in the face, and starts the fight. Helen isn’t that powerful however, so he was beaten up in no time. Other students went to see the fight, without stopping it; some people even stomped him in his face and stomach.

Right after the bell rings, everyone stops what they’re doing and went back to their seats before the teacher came. Helen returns to his seat, as if nothing happened. The teacher enters the room later on, “Oh my, Otis (Helen)! What happened?” Helen has so many visible bruises on him that the teacher notices right after she enters the room. Everybody turns to look at him, waiting for him to give a response while glaring at him with a murderous look. “I fell from the stairs, Miss.” Helen replies as the glares disappear.

After returning home from school, his parents also ask him what happened, and he responds with the same answer. The blue jacket he is wearing covers all of the bruises other than those on his face. His parents believe it without doubts. Usually, when Helen’s parents ask his about how he is at school, he always says he’s fine. He even lied about making a lot of friends, living happily every day. Helen refuses to tell his parents the truth, since he doesn’t want to make his parents worry about him.

A few months later, he has gotten used to the negative comments about him, and getting hit or humiliated has been a normal event for him; he is completely immune to these things now. Who framed him in the first place? Why did the culprit do this? This doesn’t matter anymore. Nothing matters anymore now.


“Hi! You there?” Helen receives a message from an unknown user on Facebook. “Who’re you?” He replies. “I’m Tom, your classmate.” Tom has never interacted with him before. This surprised him a bit. “What is it?” Helen says. “Um… are you alright?” “It’s none of your business.” Helen concludes Tom’s question. Tom types for a while before coming up with, “Listen, I know how u feel right now. You’re in the same situation as I am. I really want to help u, but I can’t… sorry.” Afterwards, Tom and Helen text each other for a long time, and Helen feels much better after telling him all the pain and feelings he has been through. He can even joke around with Tom, often using “ : )” to show his happiness. This is the first time he thinks he has made a friend.

It is a warm weather in the afternoon. “Come meet me on the roof after the first period in the afternoon. We need to talk, don’t ask me y.” texted Tom last night. Following his instructions, Helen meets Tom on the roof, waving his hand and walking towards him as he says “Hey Tom! What’s up, friend?”. “Um… I have something to say…something important…” says Tom with a serious face. “Remember the watch thieving incident?” How could Helen forget about it? That was how he started suffering! Helen nods to show he remembers. “I was the culprit!” Tom looked down, scared to look into his eyes. “WHAT?!” Helen is shocked. “I stole Judy’s watch and framed you as the culprit.” “Why did you do this?” “With you as the new target of victim, my life is much better.” Tom smirks. It’s true however that, when everybody decides to bully Helen, they won’t bother Tom anymore. He’s just like an abandoned toy. For him that is totally perfect. As long as he keeps silent he will be able to live his school life safe and sound. He succeeded; the plan was outstandingly perfect.

Helen grabs the collar of his shirt, and, after pushing around a bit, they ended up near the edge of the roof. Tom slips and falls from the roof. Helen instantly grabs his hand, and tries to pull him back up, but Helen does not have that much strength to do so.

“I’m so sorry, Helen” Tom falls. Helen closes his eye, scared to look at what’s going to happen. He cannot imagine what will happen to one after falling from a 6 story tall building.

After the policemen arrive, they have an interview with Helen. He was too horrified by the accident, however, to say even a word.

Once again, Helen becomes the topic of discussion between students. Some people thinks Helen pushed Tom from the roof, but most of the others think that Tom committed suicide, and Helen failed saving him, because they saw him grabbing Tom’s hand before he fell.

That night, Helen was in his room crying, shivering, and he cannot stop the guiltiness from is growing inside of him. He needs to calm down, and suddenly a thought flashed in his mind: “It’s not my fault that Tom died. He deserves to die!” This makes him feel much better, and his guiltiness fades away too. Helen creepily smiles, “Tom has had his punishment… I suppose it’s time for others to have theirs, isn’t it?” His cries turn into laughter in the dark.


Helen’s classmates decide to have a party on the day of Halloween, but it’s not to celebrate Halloween, it’s just to have their friends come together to party. Of course, Helen was not invited to the party. The night before the day of Halloween Judy and Maggie were texting each other on Facebook. Both of them live in the school dorm, and Judy’s room is next to Maggie’s.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โดยเฮเลน 14 ปี คล้ำของเขารู้สึกว่าเขาไม่เคยได้นอนหลับเพียงพอ เขาไม่สนใจผมสีดำของเขายุ่ง เนื่องจากไม่ชอบใส่มากเกินไปพยายาม tidying เองค่า จึงไม่จำเป็นเขานั่งอยู่ด้านหลังห้องเรียน ติดหน้าต่าง เขาเสมออยู่มีรูปวาดอย่างเงียบ ๆ มันเป็นเหมือนทุกอย่างกับเขา ไม่ชอบเข้าสังคมกับผู้คน ทำให้เขาหนึ่งโดดเดี่ยวมีคนกำลังผลักดันในพื้นที่หลังโรงเรียน เป็นทอม ผู้เป็นเหยื่อของ bullying ไม่ได้ เพราะเขาไม่ได้อะไรก่อน มันเป็นเพียงแค่ไม่ชอบของผู้คนรอบข้างเขา สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นบ่อย ๆ และเฮเลนเป็นใช้ได้ ว่าเขารู้สึกไม่ดีสำหรับทอม เขาไม่ต้องการยุ่ง ก็ค่อนข้าง bothersomeระหว่างย่อมุม Judy กล่าวว่า เธอหายเธอดูเป็นเธอค้นหามัน เฮเลนไม่ช่วยเธอ เนื่องจากเป็นธุรกิจของเขาไม่มี ทันใดนั้น บางคนเห็นอะไรแวบ ๆ ในถุงของเฮเลน"นี่คืออะไร" บ้าน ว่า เขาทำให้มือของเขาเข้าไปในกระเป๋า และจะออกดูที่ตัดกับเพชรปลอม เฮเลนเป็นประหลาดใจมากที่เห็น เขาไม่รู้วิธีจะได้มี "อา นั่นคือนาฬิกาของฉัน" Judy รับนาฬิกาจากบ้านหลังจากได้เห็นสถานการณ์ ทั้งสองอย่างมองที่เฮเลนกับแสงจ้าแปลก "ไม่ใช่ฉัน" ว่า เฮเลน ที่ยังคงต้องการวาดในสมุดบันทึกของเขาโดยไม่ต้องยกศีรษะเล็ก Judy "ใช่ถูก" ออกจากห้องเรียนกับบ้านเธอสรุปวันต่อไป ตามปกติ เฮเลนอยู่ที่ตารางของเขาวาด เขาประกาศที่บรรยากาศไม่รู้สึกขวาที่เขา คนเริ่มวิสเปอริ่งเกี่ยวกับเขา และแม้กระทั่งไม่กี่เริ่มเรียกเขาเป็น "ขโมย" เขาตัดสินใจไม่เข้าอธิบายในตัวเอง เป็นเขารู้ว่า มันเป็นประโยชน์ที่จะทำเป็นเวลาผ่านไป เฮเลนกลายเป็น เป้าหมายใหม่ของเหยื่อคนข่มขู่ ทุกอย่างที่เขาทำตอนนี้เป็นการปรับสมดุลของแสง ไม่ชอบมัน แต่เขาไม่ต่อต้าน เขาคงรู้สึกใจ ทำให้เงียบจนกระทั่งวันหนึ่ง บ้านมากับเขา และกระชากโน้ตของเขา มีภาพวาดของเขายังไม่เสร็จสิ้นนั้น "มักจะทำสิ่งต่าง ๆ เหล่านี้" กล่าวว่าบ้านเป็นน้ำตาเขาลงไม่กี่หน้าของภาพวาด ฉีกให้ขาดเป็นชิ้น ต้องการดูปฏิกิริยาของเฮเลน ที่นี้ ความรู้สึกที่เขาถือครองระเบิดออก เขาเจาะบ้านในหน้า และเริ่มการต่อสู้ เฮเลนไม่ที่มีประสิทธิภาพอย่างไรก็ตาม เพื่อให้เขาถูกตีค่าในเวลาไม่นาน นักเรียนคนอื่น ๆ ไปดูการต่อสู้ โดยไม่หยุดมัน บางคนแม้แต่ stomped เขาในท้องและใบหน้าของเขาทันทีหลังจากระฆังแหวน ทุกคนหยุดสิ่งที่พวกเขากำลังทำ และไปครูก่อนครูมา เฮเลนกลับไปที่นั่งของเขา เป็นถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ครูเข้าห้องในภายหลัง, " Oh ฉัน โอทิส (เฮเลน) เกิดอะไรขึ้น" เฮเลนมีหลายเห็น bruises บนเขาว่า ครูสังเกตพบว่า หลังจากที่เธอเข้าห้องขวากัน ทุกคนหันไปมองเขา รอเขาให้การตอบสนองขณะแกลริงที่เขากับมอง murderous "ฉันร่วงลงมาจากบันได นางสาว" เฮเลนตอบกลับเป็นรวมหายไปหลังจากกลับบ้านจากโรงเรียน พ่อยังถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วเขาตอบ ด้วยคำตอบเดียว เสื้อสีฟ้าที่เขาสวมใส่ครอบคลุมทั้งหมดของขอดใช่หน้า พ่อแม่ของเขาเชื่อว่ามันไม่ มีข้อสงสัย ปกติ เมื่อพ่อแม่ของเฮเลนถามเขาว่าเขาเป็นโรงเรียน เขาเสมอว่า เขาเป็นดี เขาได้โกหกเกี่ยวกับทำเพื่อน ห้องนั่งเล่นอย่างมีความสุขทุกวัน เฮเลนปฏิเสธที่จะบอกพ่อแม่ความจริง เพราะไม่อยากให้พ่อแม่กังวลเกี่ยวกับเขาไม่กี่เดือนต่อมา ได้รับใช้ความคิดเห็นเชิงลบเกี่ยวกับเขา และการตี หรือชิงได้เป็นเหตุการณ์ปกติสำหรับเขา เขาได้รับภูมิคุ้มกันสิ่งเหล่านี้ตอนนี้ ที่กรอบเขาแรก ทำไมไม่ได้ชราอย่างไรนี้ นี้ไม่สำคัญอีกต่อไป ไม่มีเรื่องนี้อีกต่อไป“Hi! You there?” Helen receives a message from an unknown user on Facebook. “Who’re you?” He replies. “I’m Tom, your classmate.” Tom has never interacted with him before. This surprised him a bit. “What is it?” Helen says. “Um… are you alright?” “It’s none of your business.” Helen concludes Tom’s question. Tom types for a while before coming up with, “Listen, I know how u feel right now. You’re in the same situation as I am. I really want to help u, but I can’t… sorry.” Afterwards, Tom and Helen text each other for a long time, and Helen feels much better after telling him all the pain and feelings he has been through. He can even joke around with Tom, often using “ : )” to show his happiness. This is the first time he thinks he has made a friend.It is a warm weather in the afternoon. “Come meet me on the roof after the first period in the afternoon. We need to talk, don’t ask me y.” texted Tom last night. Following his instructions, Helen meets Tom on the roof, waving his hand and walking towards him as he says “Hey Tom! What’s up, friend?”. “Um… I have something to say…something important…” says Tom with a serious face. “Remember the watch thieving incident?” How could Helen forget about it? That was how he started suffering! Helen nods to show he remembers. “I was the culprit!” Tom looked down, scared to look into his eyes. “WHAT?!” Helen is shocked. “I stole Judy’s watch and framed you as the culprit.” “Why did you do this?” “With you as the new target of victim, my life is much better.” Tom smirks. It’s true however that, when everybody decides to bully Helen, they won’t bother Tom anymore. He’s just like an abandoned toy. For him that is totally perfect. As long as he keeps silent he will be able to live his school life safe and sound. He succeeded; the plan was outstandingly perfect.Helen grabs the collar of his shirt, and, after pushing around a bit, they ended up near the edge of the roof. Tom slips and falls from the roof. Helen instantly grabs his hand, and tries to pull him back up, but Helen does not have that much strength to do so.“I’m so sorry, Helen” Tom falls. Helen closes his eye, scared to look at what’s going to happen. He cannot imagine what will happen to one after falling from a 6 story tall building.After the policemen arrive, they have an interview with Helen. He was too horrified by the accident, however, to say even a word.Once again, Helen becomes the topic of discussion between students. Some people thinks Helen pushed Tom from the roof, but most of the others think that Tom committed suicide, and Helen failed saving him, because they saw him grabbing Tom’s hand before he fell.That night, Helen was in his room crying, shivering, and he cannot stop the guiltiness from is growing inside of him. He needs to calm down, and suddenly a thought flashed in his mind: “It’s not my fault that Tom died. He deserves to die!” This makes him feel much better, and his guiltiness fades away too. Helen creepily smiles, “Tom has had his punishment… I suppose it’s time for others to have theirs, isn’t it?” His cries turn into laughter in the dark.Helen’s classmates decide to have a party on the day of Halloween, but it’s not to celebrate Halloween, it’s just to have their friends come together to party. Of course, Helen was not invited to the party. The night before the day of Halloween Judy and Maggie were texting each other on Facebook. Both of them live in the school dorm, and Judy’s room is next to Maggie’s.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นี่คือเฮเลนอายุ 14 ปี ความหมองคล้ำของเขารู้สึกว่าเขาไม่เคยได้นอนหลับเพียงพอ เขาไม่สนใจเกี่ยวกับผมสีดำของเขายุ่งเพราะเขาไม่ชอบที่จะใช้ความพยายามมากเกินไปในการจัดระเบียบตัวเองขึ้น; มันเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็น. ที่นั่งของเขาคือที่ด้านหลังของชั้นเรียนถัดไปที่หน้าต่าง; เขามักจะนั่งวาดภาพมีอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่มันเป็นเหมือนทุกอย่างเพื่อเขา เขาไม่ชอบที่จะเข้าสังคมกับคนที่ทำให้เขาเป็นหนึ่งเหงา. มีคนถูกผลักไปกองกับพื้นหลังโรงเรียนเป็น นั่นเป็นทอมที่มักจะตกเป็นเหยื่อของการข่มขู่ไม่ได้เพราะเขาไม่ได้ทำอะไรก่อนก็แค่ไม่ชอบของผู้คนรอบ ๆ ตัวเขา สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งและเฮเลนจะใช้มัน แม้ว่าเขาจะไม่รู้สึกไม่ดีสำหรับทอมเขาไม่ต้องการที่จะแทรกแซงมันเป็นที่น่ารำคาญมากทีเดียว. ในช่วงปิดภาคเรียนจูบอกว่าเธอหายไปนาฬิกาของเธอขณะที่เธอค้นหาสำหรับมัน เฮเลนไม่ได้ช่วยให้เธอเพราะมันไม่มีธุรกิจของเขา ทันใดนั้นมีคนเห็นสิ่งที่กระพริบอยู่ในกระเป๋าของเฮเลน. "นี่คืออะไร" บ้านกล่าวว่าในขณะที่เขาทำให้มือของเขาลงในถุงและใช้เวลาออกนาฬิกาที่ประดับด้วยเพชรปลอม เฮเลนเป็นประหลาดใจมากที่จะเห็นมันในขณะที่เขาไม่ทราบวิธีการที่จะไปถึงที่นั่น "อา! นั่นคือนาฬิกาของฉัน! "จูดี้ได้รับชมจากบ้านหลังจากที่ได้เห็นสถานการณ์ พวกเขาทั้งคู่จ้องมองที่เฮเลนที่มีแสงจ้าแปลก "มันไม่ใช่ฉัน" เฮเลนที่ยังคงวาดภาพบนสมุดบันทึกของเขาโดยไม่ต้องเพิ่มหัวของเขาบิตกล่าวว่า "ใช่ถูกต้อง" จูดี้ใบห้องเรียนกับบ้านขณะที่เธอสรุป. วันรุ่งขึ้นตามปกติเฮเลนนั่งอยู่ที่โต๊ะวาดภาพของเขา เขาสังเกตเห็นว่าบรรยากาศไม่รู้สึกขวารอบเขา ผู้คนเริ่มกระซิบเกี่ยวกับเขาและแม้กระทั่งการเริ่มต้นไม่กี่เรียกเขาว่าเป็น "โจร" เขาตัดสินใจที่จะไม่อธิบายให้กับตัวเองในขณะที่เขารู้ว่ามันเป็นประโยชน์ที่จะทำเช่นนั้น. เมื่อเวลาผ่านไปเฮเลนกลายเป็นเป้าหมายใหม่ของเหยื่อสำหรับคนที่จะพาล; ทุกอย่างที่เขาไม่ในขณะนี้มีการพูดเกินจริง เขาไม่ชอบมัน แต่เขาไม่ได้ต่อต้าน เขาเก็บความรู้สึกในหัวใจของเขาที่ทำให้เงียบ. จนกระทั่งวันหนึ่งบ้านมาหาเขาและคว้าโน๊ตบุ๊คของเขากับภาพวาดของเขายังไม่เสร็จกับมัน "เสมอทำสิ่งที่ไม่มีความหมายเหล่านี้" กล่าวว่าบ้านในขณะที่เขาน้ำตาลงไม่กี่หน้าของภาพวาดฉีกให้เป็นชิ้นอยากจะดูปฏิกิริยาของเฮเลน อัตรานี้ความรู้สึกว่าเขาได้รับการถือครองระเบิดออก เขาต่อยบ้านในใบหน้าและเริ่มการต่อสู้ เฮเลนไม่ว่ามีประสิทธิภาพอย่างไรเพื่อให้เขาได้รับการตีขึ้นในเวลาไม่นาน นักเรียนคนอื่น ๆ ไปดูการต่อสู้โดยไม่ต้องหยุดมัน บางคนแม้กระทืบไปที่ใบหน้าและท้องของเขา. หลังจากระฆังทุกคนหยุดสิ่งที่พวกเขากำลังทำและกลับไปที่นั่งของพวกเขาก่อนที่ครูมา เฮเลนกลับไปยังที่นั่งของเขาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ครูเข้ามาในห้องในภายหลัง "โอ้โอทิส (เฮเลน)! เกิดอะไรขึ้น? "เฮเลนมีรอยฟกช้ำที่มองเห็นได้มากมายในเขาว่าครูสังเกตขวาหลังจากที่เธอเข้ามาในห้อง ทุกคนหันไปมองเขารอสำหรับเขาที่จะให้การตอบสนองในขณะที่จ้องมองมาที่เขาด้วยรูปลักษณ์การฆาตกรรม "ผมลดลงจากบันไดนางสาว." เฮเลนตอบเป็นหายไปจ้อง. หลังจากกลับมาจากโรงเรียนบ้านพ่อแม่ของเขายังขอให้เขาสิ่งที่เกิดขึ้นและเขาตอบสนองกับคำตอบเดียวกัน แจ็คเก็ตสีฟ้าเขาสวมครอบคลุมทุกรอยฟกช้ำอื่นนอกเหนือจากที่บนใบหน้าของเขา พ่อแม่ของเขาเชื่อว่ามันได้โดยไม่ต้องสงสัย โดยปกติเมื่อพ่อแม่ของเฮเลนถามเขาเกี่ยวกับวิธีการที่เขาอยู่ที่โรงเรียนเขาพูดเสมอว่าเขาเป็นคนดี เขาโกหกเกี่ยวกับการทำมากของเพื่อนที่อาศัยอยู่อย่างมีความสุขทุกวัน เฮเลนปฏิเสธที่จะบอกพ่อแม่ของเขาความจริงเพราะเขาไม่ต้องการที่จะทำให้พ่อแม่ของเขาต้องกังวลเกี่ยวกับเขา. ไม่กี่เดือนต่อมาเขาได้อากาศที่ใช้ในการแสดงความคิดเห็นเชิงลบเกี่ยวกับเขาและได้รับการตีหรือได้รับความอับอายขายหน้าเป็นเหตุการณ์ปกติ เขา; เขาจะสมบูรณ์ภูมิคุ้มกันต่อสิ่งเหล่านี้ในขณะนี้ ใครกรอบเขาในสถานที่แรก? ไม่กระทำผิดทำเช่นนี้ทำไม? นี้ไม่สำคัญอีกต่อไป เรื่องไม่มีอะไรอีกต่อไปในขณะนี้. "Hi! คุณมี? "เฮเลนได้รับข้อความจากผู้ใช้ที่ไม่รู้จักบน Facebook "ใครกันนะ?" เขาตอบ "ฉันทอมเพื่อนร่วมชั้นของคุณ." ทอมไม่เคยมีความสัมพันธ์กับเขาก่อน นี้ทำให้เขาประหลาดใจเล็กน้อย "มันคืออะไร?" เฮเลนกล่าวว่า "อืม ... คุณไม่เป็นไร?" "มันไม่มีธุรกิจของคุณ." เฮเลนสรุปคำถามของทอม ทอมประเภทในขณะที่ก่อนที่จะมาถึงด้วย "ฟังผมรู้ว่ายูรู้สึกในขณะนี้ คุณกำลังอยู่ในสถานการณ์เดียวกับผม ผมต้องการที่จะช่วยให้ยู แต่ฉันไม่สามารถ ... ขอโทษ. "หลังจากนั้นทอมและข้อความเฮเลนซึ่งกันและกันมาเป็นเวลานานและเฮเลนรู้สึกดีขึ้นมากหลังจากที่เขาบอกว่าทุกความเจ็บปวดและความรู้สึกของเขาได้รับผ่าน เขายังสามารถตลก ๆ กับทอมมักจะใช้ ":)" เพื่อแสดงความสุขของเขา ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาคิดว่าเขาได้ทำเพื่อน. มันเป็นสภาพอากาศที่อบอุ่นในช่วงบ่าย "มาเจอผมบนหลังคาหลังจากที่ช่วงแรกในช่วงบ่าย เราต้องการที่จะพูดคุยไม่ต้องถามฉันและ. "texted ทอมคืนที่ผ่านมา ปฏิบัติตามคำแนะนำของเขาเฮเลนได้พบกับทอมบนหลังคาโบกมือของเขาและเดินไปหาเขาในขณะที่เขากล่าวว่า "เฮ้ทอม! เกิดอะไรขึ้นเพื่อน? " "อืม ... ฉันมีบางสิ่งบางอย่างที่จะบอกว่า ... สิ่งที่สำคัญ ... " ทอมด้วยสีหน้าจริงจังว่า "จำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นการลักขโมยนาฬิกา?" วิธีเฮเลนสามารถลืมเกี่ยวกับมันได้หรือไม่ นั่นคือวิธีการที่เขาเริ่มต้นความทุกข์! เฮเลนพยักหน้าเพื่อแสดงให้เขาจำได้ "ผมเป็นผู้กระทำผิด!" ทอมมองลงไปกลัวที่จะมองเข้าไปในดวงตาของเขา "สิ่งที่ ?!" เฮเลนก็ต้องตกใจ "ผมขโมยนาฬิกาจูดี้และกรอบคุณเป็นผู้กระทำผิด." "ทำไมคุณไม่ทำเช่นนี้?" "ด้วยความที่คุณเป็นเป้าหมายใหม่ของเหยื่อชีวิตของฉันจะดีกว่ามาก." ทอม smirks มันเป็นความจริง แต่ที่เมื่อทุกคนตัดสินใจที่จะพาลเฮเลนพวกเขาจะไม่รำคาญทอมอีกต่อไป เขาก็ชอบของเล่นที่ถูกทิ้งร้าง สำหรับเขาที่สมบูรณ์แบบโดยสิ้นเชิง ตราบใดที่เขาเก็บเงียบที่เขาจะสามารถที่จะมีชีวิตอยู่ที่โรงเรียนของเขาปลอดภัยและเสียง เขาประสบความสำเร็จ; แผนสมบูรณ์แบบโดดเด่น. เฮเลนคว้าปกเสื้อของเขาและหลังจากการผลักดันรอบบิตพวกเขาจบลงด้วยการที่อยู่ใกล้ขอบของหลังคา ทอมบิลและตกจากหลังคา เฮเลนทันทีคว้ามือของเขาและพยายามที่จะดึงเขากลับขึ้น แต่เฮเลนไม่ได้ว่ามีความแข็งแรงมากพอที่จะทำเช่นนั้น. "ฉันขอโทษ, เฮเลน" ทอมตก เฮเลนปิดตาของเขากลัวที่จะมองสิ่งที่จะเกิดขึ้น เขาไม่สามารถจินตนาการสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับหนึ่งหลังจากที่ลดลงจาก 6 เรื่องตึกสูง. หลังจากที่ตำรวจมาถึงพวกเขาได้ให้สัมภาษณ์กับเฮเลน เขาก็ตกใจเกินไปโดยอุบัติเหตุ แต่จะพูดแม้แต่คำ. อีกครั้งหนึ่งที่เฮเลนกลายเป็นหัวข้อของการสนทนาระหว่างนักศึกษา บางคนคิดว่าเฮเลนผลักทอมจากหลังคา แต่ส่วนมากของคนอื่น ๆ คิดว่าทอมฆ่าตัวตายและเฮเลนล้มเหลวในการประหยัดเขาเพราะพวกเขาเห็นเขาคว้ามือของทอมก่อนที่เขาจะลดลง. คืนนั้นเฮเลนอยู่ในห้องของเขาร้องไห้ตัวสั่น และเขาไม่สามารถหยุดการละเมิดจากการเติบโตภายในของเขา เขาต้องการที่จะสงบลงและก็คิดประกายในใจของเขา: "มันไม่ใช่ความผิดของฉันว่าทอมเสียชีวิต เขาสมควรได้รับที่จะตาย! "ซึ่งทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมากและการละเมิดของเขาจางหายไปมากเกินไป เฮเลนรอยยิ้มหวาดกลัว "ทอมมีการลงโทษของเขา ... ฉันคิดว่ามันถึงเวลาสำหรับคนอื่น ๆ ที่จะมีพวกเขาไม่ได้หรือไม่" เสียงร้องของเขากลายเป็นเสียงหัวเราะในความมืด. เพื่อนร่วมชั้นของเฮเลนตัดสินใจที่จะมีงานปาร์ตี้ในวันฮาโลวีน แต่ มันไม่ได้เป็นเพื่อเฉลิมฉลองวันฮาโลวีนก็เพียงจะมีเพื่อนของพวกเขามารวมตัวกันไปงานเลี้ยง แน่นอนว่าเฮเลนไม่ได้รับเชิญไปงานเลี้ยง คืนก่อนวันของวันฮาโลวีนจูดี้และแม็กกี้ได้รับการส่งข้อความแต่ละอื่น ๆ บน Facebook ทั้งสองอาศัยอยู่ในหอพักของโรงเรียนและห้องจูดี้อยู่ถัดจากแม็กกี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นี่ เฮเลน อายุ 14 ปี เข้มวงกลมของเขารู้สึกว่าเขาไม่เคยนอนหลับเพียงพอ เขาไม่ได้ดูแลเกี่ยวกับเส้นผมสีดำของเขายุ่งเหยิง เพราะเขาไม่ชอบใช้ความพยายามมากเกินไปในการทำความสะอาดตัวเอง มันไม่จำเป็น

นั่งอยู่หลังห้องติดหน้าต่าง เขามักจะนั่งตรงนั้นแบบเงียบๆ มันเป็นเหมือนเขาทุกอย่าง เขาไม่ชอบสุงสิงกับคนให้เขาอยู่คนเดียว

มีคนถูกผลักไปยังพื้นหลังโรงเรียน เป็นทอมที่เป็นเหยื่อของการกลั่นแกล้ง ไม่ใช่เพราะเขาทำอะไรมาก่อน ก็แค่ไม่ชอบของผู้คนรอบ ๆตัวเขา สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นบ่อย และ เฮเลน จะใช้มัน แม้ว่าเขาจะรู้สึกไม่ดีกับทอม เขาไม่อยากเข้าไปยุ่ง มันค่อนข้างน่ารำคาญ

ช่วงหยุดพักจูดี้กล่าวว่าเธอหายตัวไปดูเธอขณะที่เธอค้นหามัน เฮเลนไม่ช่วยเธอ เพราะมันไม่ใช่ธุระของเขา ทันใดนั้น มีคนเห็นอะไรแวบ ๆในถุงของเฮเลน

" นี่คืออะไร ? " บันกล่าวว่า เขาล้วงมือเข้าไปในถุง แล้วเอานาฬิกาที่ตัดกับเพชรปลอม เฮเลนจะประหลาดใจมากที่เห็นมัน เขาไม่ได้รู้ว่ามันมี " อ๊ะ ! ที่นาฬิกาของฉัน !" จูดี้ ได้รับชมจากบ้านหลังจากเจอสถานการณ์ ทั้งสองคนจ้องหน้าเฮเลนด้วยสายตาแปลกๆ " ไม่ใช่ฉัน " กล่าวว่า เฮเลน ที่ยังคงมีการวาดภาพบนโน๊ตบุ๊คของเขาโดยไม่ยกศีรษะนิดหน่อย " ใช่ " จูดี้ออกจากห้องเรียนกับบ้านที่เธอจบ

วันต่อไปตามปกติ เฮเลนนั่งอยู่ที่โต๊ะวาดรูป