When I graduated high school, I did

When I graduated high school, I didn't want to go to the ceremony. I didn't care, I didn't feel accomplished at all, to me, high school graduation has always been a given. I didn't have to try very hard to excel in the average classes, and I didn't apply myself at all and take anything challenging. I was mostly involved with my boyfriend and friends and playing music by myself.

Graduation is coming and my Nmom DEMANDS that I buy the cap and gown and go to the ceremony. I tell her I REALLY DO NOT WANT TO GO. She insisted, "Please! Do it for ME!"

So, I think to myself, "Fine."

We get to the ceremony. My best friend is the valedictorian. Her speech is great, I am actually thinking, "Wow, it's over...". I begin to feel emotional. I really missed out on a lot by not applying myself. Regret begins to sink in. Now I realize why I was avoiding this ceremony.

I get my diploma and the ceremony ends. Everyone throws their cap into the air and are cheering. I am quiet and stone faced and feeling waves of sadness. Bees are chasing me and it's making me angry. All of the smiling faces in the sea of green and gold students remind me of my antisocial high school experience and what a misfit I am. I am just sad and withdrawn. All of the smiling families flood the field where the freshly graduated students are waiting to be lavished in love and affection. Some kids are given flowers, and everyone is hugged and kissed and being photographed by their proud and beaming parents.

I look around. I start circling the groups. My friends wave at me, all being hugged by their moms and dads, too busy to stop and talk to me. I'm panicking now. I try to smile at them, but the panic and fear and sadness is overwhelming. Where are they?

All of the families shuffle out slowly until the entire football field is empty. I'm standing there alone in my cap and gown. Bees are still chasing me.

I walk to the school office, crying hysterically. I had been left there by my family and my boyfriend. I walk to

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อจบศึกษามัธยม ฉันไม่ต้องการไปประกอบพิธี ฉันไม่ดูแล ผมไม่ได้รู้สึกประสบความสำเร็จทั้งหมด ฉัน โรงเรียนมัธยมศึกษาได้เสมอที่กำหนด ฉันไม่ได้พยายามอย่างหนักในการเรียนโดยเฉลี่ย และฉันไม่ได้ใช้เองทั้งหมด และใช้อะไรท้าทาย ผมส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับแฟน และเพื่อน และเล่นดนตรี ด้วยตนเองศึกษามา และความ ต้องการของฉัน Nmom ว่า ซื้อหมวกและชุด และไปประกอบพิธี ผมบอกเธอฉันจริง ๆ ไม่ต้องไป เธอยืนยัน "โปรด ทำมันสำหรับฉัน"ดังนั้น ฉันคิดกับตัวเอง "ปรับ"เราได้ทำพิธี เพื่อนของฉันที่ดีที่สุดเป็น valedictorian ที่ เสียงของเธอดีมาก ผมจริงคิดว่า "ว้าว มันเป็นไป..." ผมเริ่มรู้สึกทางอารมณ์ ฉันจริง ๆ คุณพลาดมาก โดยไม่ใช้ตัวเอง เสียใจเริ่มจมลงใน ตอนนี้ ฉันรู้ทำไมฉันถูกหลีกเลี่ยงพิธีนี้ได้รับประกาศนียบัตรของฉันและการสิ้นสุดพิธี ทุกคนโยนหมวกของตนลงในอากาศ และจะเชียร์ ผมเงียบ และหินเผชิญ และความรู้สึกคลื่นของความโศกเศร้า ผึ้งจะไล่ฉัน และมันทำให้ฉันโกรธ ทุกรอยยิ้มใบหน้าในทะเลสีเขียว และทองนักเรียนนึกถึงประสบการณ์สะใจมัธยมของฉันและ misfit ที่ฉัน ผมก็เศร้า และถอน ทั้งหมดของครอบครัวยิ้มน้ำท่วมฟิลด์ที่นักศึกษาจบใหม่กำลังรอที่จะ lavished ในเสน่หา เด็กบางคนจะได้รับดอกไม้ และทุกคนคือทุกกอด และจูบให้ถ่ายภาพจากพ่อแม่ภูมิใจ และอย่างเบิกบานผมมองไปรอบ ๆ เริ่มวงกลุ่ม เพื่อนลูกคลื่นที่ฉัน ทุกกอดถูกแม่และพ่อ ยุ่งเกินไปที่จะหยุด และพูดคุยกับผมทั้งหมด ผม:ตื่นตระหนกขณะนี้ พยายามยิ้มให้พวกเขา แต่ความตื่นตระหนก และความกลัว และความเศร้าเป็นครอบงำ อยู่ที่ไหนทั้งหมดของครอบครัวสลับออกอย่างช้า ๆ จนกว่าสนามฟุตบอลทั้งหมดว่างเปล่า ผมยืนอยู่มีคนเดียวในบุคลิกภาพ ผึ้งจะยังคงไล่ฉันผมเดินไปสำนักงานโรงเรียน ร้องไห้ hysterically ผมมีแล้วมีครอบครัวและแฟนของฉัน ผมเดินไปประตู และเคาะมัน มีครูหนึ่งภายในที่ปลดล็อกประตู ก็รักนาย เขาเป็นอาจารย์ที่ scapegoated ผมในชั้นเรียนอย่างใดอย่างหนึ่ง ผมมองย้อนกลับไป เห็นครูบางคนทำอย่างนี้กับฉันทำไม - มันเป็นที่ผม แพะรับบาป เขาปฏิเสธฉันเข้าในการแสดงความสามารถทั้งสองครั้งที่ฉันพยายามออก ผม:แล้วหญิง โดยถูกทิ้งโดยครอบครัวของฉัน และตอนนี้ ฉันต้องถามนาย S การใช้โทรศัพท์เพื่อโทรหาพวกเขาผมเรียกว่าพ่อ คุณอยู่ที่ไหน"เราคิดว่า คุณได้นั่งจากแฟน??"เขาไม่ได้ที่นี่"ผมคิดว่า ผมจะมารับคุณ"และที่ที่ ไม่มีโทษ ไม่มีใครถามผมว่าผมรู้สึก ไม่มีใครดูแลเกี่ยวกับความรู้สึกใด ๆ ในวันนั้นทั้งหมดผม 29 ไปโรงเรียนถือ ผมไปก่อน แต่ผมหลุดออกไปกี่ครั้ง ถ้าฉันไป คุณสามารถมั่นใจได้ว่า ไม่มีครอบครัวกำเนิดจะที่ graduation(s) ของฉันแก้ไข: ฉันอย่างแท้จริงกำลังจม โดยดีทุกคนอยู่ที่นี่ มากเอาใจใส่และความรัก มันจริง ๆ ช่วยให้กระบวนการนี้จะมีคุณทั้งหมด ขอบคุณมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อจบการศึกษาโรงเรียนมัธยมผมไม่ได้ต้องการที่จะไปพิธี ผมไม่ได้ดูแลผมไม่ได้รู้สึกว่าประสบความสำเร็จที่ทุกคนให้ฉันจบการศึกษาโรงเรียนมัธยมได้เสมอที่กำหนด ฉันไม่ได้มีการพยายามที่ยากมากที่จะเก่งในชั้นเรียนโดยเฉลี่ยแล้วและผมก็ไม่ได้ใช้ตัวเองที่ทุกคนและใช้อะไรที่ท้าทาย ผมมีส่วนร่วมส่วนใหญ่กับแฟนและเพื่อนของฉันและการเล่นเพลงด้วยตัวเอง.

จบการศึกษาเป็นมาและความต้องการ Nmom ของฉันที่ฉันซื้อหมวกและชุดและไปพิธี ฉันบอกเธอผมไม่ต้องการที่จะไป เธอยืนยันว่า "ได้โปรด! ทำเพื่อฉัน!"

ดังนั้นผมคิดกับตัวเอง "ดี."

เราได้รับพิธี เพื่อนที่ดีที่สุดของฉันคือภาคเรียน คำพูดของเธอเป็นสิ่งที่ดีจริงผมคิดว่า "ว้าวมันมากกว่า ... " ฉันเริ่มรู้สึกทางอารมณ์ ผมพลาดออกเป็นจำนวนมากโดยไม่ใช้ตัวเอง เสียใจเริ่มที่จะจมอยู่ใน. ตอนนี้ฉันรู้ว่าฉันถูกหลีกเลี่ยงงานนี้.

ฉันจะได้รับประกาศนียบัตรและพิธีปลายของฉัน ทุกคนโยนหมวกของพวกเขาไปในอากาศและเชียร์ ผมคลื่นที่เงียบสงบและต้องเผชิญกับหินและความรู้สึกของความโศกเศร้า ผึ้งจะไล่ฉันและมันทำให้ฉันโกรธ ทั้งหมดของใบหน้ายิ้มในทะเลของนักเรียนสีเขียวและสีทองเตือนฉันของประสบการณ์ที่โรงเรียนมัธยมของฉันต่อต้านสังคมและสิ่งที่ไม่เหมาะผม ฉันเพียงแค่เศร้าและถอนตัวออก ทั้งหมดของครอบครัวยิ้มท่วมทุ่งนาที่นักเรียนจบการศึกษาสดใหม่กำลังรอที่จะทุ่มเทในความรักและความเสน่หา เด็กบางคนจะได้รับดอกไม้และทุกคนจะกอดและจูบและถูกถ่ายภาพโดยพ่อแม่ภาคภูมิใจและยิ้มแย้มแจ่มใสของพวกเขา.

ฉันมองไปรอบ ๆ ฉันจะเริ่มต้นวงกลุ่ม เพื่อนของฉันคลื่นที่ผมทั้งหมดจะถูกกอดจากแม่และพ่อของพวกเขายุ่งเกินไปที่จะหยุดและพูดคุยกับผม ฉันตื่นตระหนกในขณะนี้ ฉันพยายามที่จะยิ้มให้พวกเขา แต่ความหวาดกลัวและความหวาดกลัวและความโศกเศร้าเป็นอย่างดี พวกเขาอยู่ที่ไหน?

ทั้งหมดของครอบครัวสับเปลี่ยนออกอย่างช้าๆจนสนามฟุตบอลทั้งเป็นที่ว่างเปล่า ฉันยืนอยู่คนเดียวในหมวกและชุดของฉัน ผึ้งจะยังคงไล่ฉัน.

ฉันเดินไปที่สำนักงานโรงเรียนร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง ฉันถูกทิ้งไว้โดยมีครอบครัวและแฟนของฉันของฉัน ฉันเดินไปที่ประตูและเคาะกับมัน มีครูคนเดียวภายในที่ปลดล็อคประตู มันเป็นนายเอสเขาเป็นหนึ่งในครูที่ scapegoated ฉันในชั้นเรียน มองย้อนกลับไปดูว่าทำไมฉันครูบางคนทำอย่างนี้กับฉัน - มันเป็นใครฉันเป็นแพะรับบาป เขาปฏิเสธเราเข้ามาแสดงความสามารถทั้งสองครั้งที่ฉันพยายามออก ฉันละอายใจแล้วโดยถูกทิ้งไว้โดยครอบครัวของฉันและตอนนี้ฉันต้องถามนาย S ใช้โทรศัพท์เพื่อเรียกพวกเขา.
ฉันเรียกว่าพ่อแม่ของฉัน คุณอยู่ที่ไหน ??

"เราคิดว่าคุณได้นั่งจากแฟน ??"

เขาไม่ได้เป็นที่นี่.

"ผมคิดว่าผมจะมารับคุณ."

และนั่นก็คือว่า ไม่มีใครขอโทษไม่มีใครถามฉันว่าฉันรู้สึกว่าไม่มีใครดูแลเกี่ยวกับความรู้สึกของฉันที่ใด ๆ ในตลอดทั้งวัน.

ฉัน 29. ฉันกำลังพิจารณาจะไปเรียนวิทยาลัย ผมไปก่อนหน้านี้ แต่หลุดออกไปไม่กี่ครั้ง ถ้าฉันไม่ไปคุณสามารถมั่นใจได้ว่าไม่มีของครอบครัวของฉันของแหล่งกำเนิดจะเป็นที่สำเร็จการศึกษาของฉัน (s).

แก้ไข: ฉันจมอย่างแท้จริงโดยวิธีการที่ดีทุกคนอยู่ที่นี่เอาใจใส่มากและความรัก จริงๆมันจริงๆจะช่วยให้กระบวนการนี้จะมีคุณทั้งหมด ขอบคุณมาก.