Bernard Shaw: a Brief BiographyCary

Bernard Shaw: a Brief Biography

Cary M. Mazer, University of Pennsylvania
Guest Dramaturg


G. Bernard Shaw (he hated the "George" and never used it, either personally or professionally) was born in 1856 in Dublin, in a lower-middle class family of Scottish-Protestant ancestry. His father was a failed corn-merchant, with a drinking problem and a squint (which Oscar Wilde's father, a leading Dublin surgeon, tried unsuccessfully to correct); his mother was a professional singer, the sole disciple of Vandeleur Lee, a voice teacher claiming to have a unique and original approach to singing.

When Shaw was just short of his sixteenth birthday, his mother left her husband and son and moved with Vandeleur Lee to London, where the two set up a household, along with Shaw's older sister Lucy (who later became a successful music hall singer). Shaw remained in Dublin with his father, completing his schooling (which he hated passionately), and working as a clerk for an estate office (which he hated just as much as school).

It may not be a accidental, then, that Shaw's plays, including Misalliance, are filled with problematic parent-child relationships: with children who are brought up in isolation from their parents; with foundlings, orphans, and adopted heirs; and with parents who wrongly presume that they are entitled to their children's obedience and affection.

In 1876, Shaw left Dublin and his father and moved to London, moving in with his mother's menage. There he lived off of his mother and sister while pursuing a career in journalism and writing. The first medium he tried as a creative writer was prose, completing five novels (the first one appropriately titled Immaturity) before any of them were published. He read voraciously, in public libraries and in the British Museum reading room. And he became involved in progressive politics. Standing on soapboxes, at Speaker's Corner in Hyde Park and at socialist rallies, he learned to overcome his stagefright and his stammer. And, to hold the attention of the crowd, he developed an energetic and aggressive speaking style that is evident in all of his writing.

With Beatrice and Sidney Webb, Shaw founded the Fabian Society, a socialist political organization dedicated to transforming Britain into a socialist state, not by revolution but by systematic progressive legislation, bolstered by persuasion and mass education. The Fabian society would later be instrumental in founding the London School of Economics and the Labour Party. Shaw lectured for the Fabian Society, and wrote pamphlets on the progressive arts, including The Perfect Wagnerite, an interpretation of Richard Wagner's Ring cycle, and The Quintessence of Ibsenism, based on a series of lectures about the progressive Norwegian playwright, Henrik Ibsen. Meanwhile, as a journalist, Shaw worked as an art critic, then as a music critic (writing under the pseudonym "Corno di Bassetto"), and finally, from 1895 to 1898, as Theatre Critic for the Saturday Review, where his reviews appeared over the infamous initials "GBS."

In 1891, at the invitation of J.T. Grein, a merchant, theatre critic, and director of a progressive private new-play society, The Independent Theatre, Shaw wrote his first play, Widower's Houses. For the next twelve years, he wrote close to a dozen plays, though he generally failed to persuade the managers of the London Theatres to produce them. A few were produced abroad; one (Arms and the Man) was produced under the auspices of an experimental management; one (Mrs Warren's Profession) was censored by the Lord Chamberlain's Examiner of Plays (the civil servant who, from 1737 until 1967, was empowered with the prior censorship of all spoken drama in England); and several were presented in single performances by private societies.

In 1898, after a serious illness, Shaw resigned as theatre critic, and moved out of his mother's house (where he was still living) to marry Charlotte Payne-Townsend, an Irish woman of independent means. Their marriage (quite possibly sexually unconsummated) lasted until Charlotte's death in 1943.

In 1904, Harley Granville Barker, an actor, director and playwright twenty years younger than Shaw who had appeared in a private theatre society's production of Shaw's Candida, took over the management of the Court Theatre on Sloane Square in Chelsea (outside of the "Theatreland" of the fashionable West End) and set up it up as an experimental theatre specializing in new and progressive drama. Over the next three seasons, Barker produced ten plays by Shaw (with Barker officially listed as director, and with Shaw actually directing his own plays), and Shaw began writing new plays with Barker's management specifically in mind. Over the next ten years, all but one of Shaw's plays (Pygmalion in 1914) was produced either by Barker or by Barker's friends and colleagues in the other experimental theater managements around England. With royalties from his plays, Shaw, who had become financially independent on marrying, now became quite wealthy. Throughout the decade, he remained active in the Fabian Society, in city government (he served as vestryman for the London borough of St. Pancras), and on committees dedicated to ending dramatic censorship, and to establishing a subsidized National Theatre.

The outbreak of war in 1914 changed Shaw's life. For Shaw, the war represented the bankruptcy of the capitalist system, the last desperate gasps of the nineteenth-century empires, and a tragic waste of young lives, all under the guise of patriotism. He expressed his opinions in a series of newspaper articles under the title Common Sense About the War. These articles proved to be a disaster for Shaw's public stature: he was treated as an outcast in his adopted country, and there was even talk of his being tried for treason. His dramatic output ground to a halt, and he succeeded in writing only one major play during the war years, Heartbreak House, into which he projected his bitterness and despair about British politics and society.

After the war, Shaw found his dramatic voice again and rebuilt his reputation, first with a series of five plays about "creative evolution," Back to Methuselah, and then, in 1923, with Saint Joan. In 1925 he was awarded the Nobel Prize for Literature. (Not needing the money, he donated the cash award towards an English edition of the Swedish playwright August Strindberg, who had never been recognized with a Nobel prize by the Swedish Academy). Shaw's plays were regularly produced and revived in London. Several theatre companies in the United States began producing his plays, old and new, on a regular basis (most notably the Theatre Guild in New York, and the Hedgerow Theatre, in Rose Valley, PA, which became internationally known for its advocacy of the plays of Shaw and the Irish playwright Sean O'Casey). In the late 1920s, a Shaw festival was established in England (in a town, coincidentally, named Malvern).

Shaw lived the rest of his life as an international celebrity, travelling the world, continually involved in local and international politics. (He visited the Soviet Union at the invitation of Stalin; and he came briefly to the United States at the invitation of William Randolph Hearst, stepping on shore only twice, for a lecture at the Metropolitan Opera House in New York, and for lunch at Hearst's castle in San Simeon in California). And he continued to write thousands of letters and over a dozen more plays.

In 1950, Shaw fell off a ladder while trimming a tree on his property at Ayot St. Lawrence in Hertfordshire, outside of London, and died a few days later of complications from the injury, at age 94. He had been at work on yet another play (Why She Would Not). In his will, he left a large part of his estate to a project to revamp the English alphabet. (Only one volume was published with the new "Shaw Alphabet": a parallel text edition of Shaw's Androcles and the Lion). After that project failed, the estate was divided among the other beneficiaries in his will: the National Gallery of Ireland, the British Museum, and the Royal Academy of Dramatic Art. Royalties from Shaw's plays (and from the musical My Fair Lady, based on Shaw's Pygmalion) have helped to balance the budgets of these institutions ever since.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Bernard Shaw: เป็นประวัติย่อแครีแกรนต์ Mazer ม. มหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนียห้อง Dramaturgกรัม Bernard Shaw (เขาขี้เกียจ "จอร์จ" และไม่เคยใช้ ส่วนตัว หรืออาชีพ) เกิดใน 1856 ในดับลิน ในครอบครัวชั้นกลางล่างของ Protestant อตภาษาวงศ์ บิดาของเขาเป็นความล้มเหลวพ่อค้า ข้าว มีปัญหาในการดื่มและเหล่ (ไวลด์ Oscar ที่พ่อ หมอดับลินชั้นนำ ประสบความสำเร็จพยายามแก้ไข); แม่ของเขาเป็นนักร้องมืออาชีพ สาวกแต่เพียงผู้เดียวของ Vandeleur Lee ครูเสียงว่า จะมีวิธีการเฉพาะ และเป็นต้นฉบับการร้องเพลงเมื่อ Shaw เพียงขาดวันเกิดของเขา sixteenth แม่ของเขาทิ้งสามีและลูกชายของเธอ และย้ายไปลอนดอน ที่สองตั้งในครัวเรือน ของ Shaw พี่ลูซี่ (ที่ภายหลังกลายเป็นนักร้องประสบความสำเร็จมิวสิคฮอลล์) พร้อมกับ Vandeleur Lee Shaw อยู่ในดับลิน ด้วยบิดา จบการศึกษาของเขา (ซึ่งเขาเกลียดชังด้วยความรัก), และทำงานเป็นเสมียนในสำนักงานทรัพย์สิน (ที่เขาเกลียดชังเพียงมากเท่าโรงเรียน)อาจจะเป็นโดยไม่ตั้งใจ แล้ว กรอกข้อมูลของ Shaw ที่เล่น Misalliance รวมทั้งความสัมพันธ์แม่ลูกที่มีปัญหา: มีเด็กที่จะขึ้นมาแยกจากพ่อแม่ foundlings เด็กกำพร้า และ มรดกบุญธรรม และรวมกับผู้ปกครอง ที่ผิดเหมาเอาว่า พวกเขารับเชื่อฟังและจิตของเด็กใน 1876, Shaw ซ้ายดับลินและพ่อของเขา และย้ายไปลอนดอน ย้ายเซฟของแม่ของเขาด้วย มีเขาอยู่ออกจากแม่และน้องสาวของเขาในขณะที่การใฝ่หาอาชีพวารสารศาสตร์และเขียน สื่อแรกเขาพยายามเป็นนักเขียนสร้างสรรค์ ร้อยแก้ว จบห้านวนิยาย (ที่แรกหนึ่งเหมาะสม titled ร้าน) ก่อนของพวกเขาได้เผยแพร่ อ่านอย่างตะกละตะกลาม ห้องสมุดสาธารณะ และ พิพิธภัณฑ์บริติชห้องอ่านหนังสือ และเขากลายเป็นที่เกี่ยวข้องทางการเมืองที่ก้าวหน้า เขายืนบน soapboxes มุมของลำโพงระดับ และ ที่ ชุมนุมสังคมนิยม เรียนรู้เพื่อเอาชนะเขา stagefright และ stammer ของเขา ก เก็บความสนใจของฝูงชน เขาพัฒนามีพลัง และก้าวร้าวพูดแบบที่เห็นได้ชัดในการเขียนของเขาทั้งหมดกับเบียทริณเมืองซิดนีย์เวบบ์ Shaw ก่อตั้งสังคม Fabian องค์กรการเมืองสังคมนิยมให้เปลี่ยนราชอาณาจักรรัฐสังคมนิยม ไม่ใช่ โดยการปฏิวัติ แต่ โดยระบบ กฎหมายก้าวหน้า นั้นสนับสนุน โดยจูงใจและการศึกษาโดยรวม สังคม Fabian ในภายหลังจะเป็นเครื่องมือในการก่อตั้งโรงเรียนเศรษฐศาสตร์ลอนดอนและพรรคแรงงาน Shaw lectured สังคม Fabian และเขียนเอกสารแผ่นพับขอบนศิลปะก้าวหน้า เดอะโก Wagnerite การตีความของริชาร์ดวากเนอร์แหวนรอบ และพบของ Ibsenism โดยที่การบรรยายเกี่ยวกับคุณนอร์เวย์ก้าวหน้า เฮนริก Ibsen ในขณะเดียวกัน เป็นนักข่าว Shaw ทำงานเป็นการศิลปะนักวิจารณ์ แล้วก็เพลงที่เขียนภายใต้นามแฝง "Corno di Bassetto"), และสุดท้าย จากปีค.ศ. 1895 เพื่อไป 1898 เป็นนักวิจารณ์ละครตรวจทานวันเสาร์ ที่เขาเห็นปรากฏเหนือชื่อย่ออับอาย "GBS"ใน 1891 ตามคำเชิญของ J.T. Grein ร้านค้า วิจารณ์ละคร และกรรมการของก้าวหน้าส่วนตัวเล่นใหม่ เดอะละครอิสระ Shaw เขียนเล่นแรกของเขา บ้านของ Widower สิบปีถัดไป เขาเขียนใกล้กับโหลเล่น แม้ว่าโดยทั่วไปจะไม่ชักจูงผู้จัดการของละครลอนดอนเพื่อผลิตให้ ไม่ได้ผลิตในต่างประเทศ (แผ่นดินและมนุษย์) ถูกผลิตภายใต้ปฎิบัติการการจัดการทดลอง หนึ่ง (อาชีพนางวอร์เรน) ถูก censored โดยของแชมเบอร์เลนพระผู้ตรวจสอบของเล่น (ข้าราชการพลเรือนที่ จาก 1737 ถึง 1967 มีอำนาจกับเซ็นเซอร์ก่อนของละครพูดทั้งหมดในอังกฤษ); และหลายถูกแสดงในการแสดงเดี่ยว โดยสังคมส่วนตัวใน 1898 หลังจากโรคร้ายแรง Shaw วิจารณ์ละคร และย้ายออกจากบ้านแม่ของเขา (ซึ่งเขายังคงอยู่) จะแต่งงานกับชาร์ลอตต์ Payne จัห ผู้หญิงมีไอริชหมายความอิสระ งานแต่งงานของพวกเขา (ค่อนข้างเป็นทางเพศ unconsummated) กินเวลาจนถึงตายของชาร์ลอตต์ใน 1943In 1904, Harley Granville Barker, an actor, director and playwright twenty years younger than Shaw who had appeared in a private theatre society's production of Shaw's Candida, took over the management of the Court Theatre on Sloane Square in Chelsea (outside of the "Theatreland" of the fashionable West End) and set up it up as an experimental theatre specializing in new and progressive drama. Over the next three seasons, Barker produced ten plays by Shaw (with Barker officially listed as director, and with Shaw actually directing his own plays), and Shaw began writing new plays with Barker's management specifically in mind. Over the next ten years, all but one of Shaw's plays (Pygmalion in 1914) was produced either by Barker or by Barker's friends and colleagues in the other experimental theater managements around England. With royalties from his plays, Shaw, who had become financially independent on marrying, now became quite wealthy. Throughout the decade, he remained active in the Fabian Society, in city government (he served as vestryman for the London borough of St. Pancras), and on committees dedicated to ending dramatic censorship, and to establishing a subsidized National Theatre.The outbreak of war in 1914 changed Shaw's life. For Shaw, the war represented the bankruptcy of the capitalist system, the last desperate gasps of the nineteenth-century empires, and a tragic waste of young lives, all under the guise of patriotism. He expressed his opinions in a series of newspaper articles under the title Common Sense About the War. These articles proved to be a disaster for Shaw's public stature: he was treated as an outcast in his adopted country, and there was even talk of his being tried for treason. His dramatic output ground to a halt, and he succeeded in writing only one major play during the war years, Heartbreak House, into which he projected his bitterness and despair about British politics and society.After the war, Shaw found his dramatic voice again and rebuilt his reputation, first with a series of five plays about "creative evolution," Back to Methuselah, and then, in 1923, with Saint Joan. In 1925 he was awarded the Nobel Prize for Literature. (Not needing the money, he donated the cash award towards an English edition of the Swedish playwright August Strindberg, who had never been recognized with a Nobel prize by the Swedish Academy). Shaw's plays were regularly produced and revived in London. Several theatre companies in the United States began producing his plays, old and new, on a regular basis (most notably the Theatre Guild in New York, and the Hedgerow Theatre, in Rose Valley, PA, which became internationally known for its advocacy of the plays of Shaw and the Irish playwright Sean O'Casey). In the late 1920s, a Shaw festival was established in England (in a town, coincidentally, named Malvern).Shaw lived the rest of his life as an international celebrity, travelling the world, continually involved in local and international politics. (He visited the Soviet Union at the invitation of Stalin; and he came briefly to the United States at the invitation of William Randolph Hearst, stepping on shore only twice, for a lecture at the Metropolitan Opera House in New York, and for lunch at Hearst's castle in San Simeon in California). And he continued to write thousands of letters and over a dozen more plays.In 1950, Shaw fell off a ladder while trimming a tree on his property at Ayot St. Lawrence in Hertfordshire, outside of London, and died a few days later of complications from the injury, at age 94. He had been at work on yet another play (Why She Would Not). In his will, he left a large part of his estate to a project to revamp the English alphabet. (Only one volume was published with the new "Shaw Alphabet": a parallel text edition of Shaw's Androcles and the Lion). After that project failed, the estate was divided among the other beneficiaries in his will: the National Gallery of Ireland, the British Museum, and the Royal Academy of Dramatic Art. Royalties from Shaw's plays (and from the musical My Fair Lady, based on Shaw's Pygmalion) have helped to balance the budgets of these institutions ever since.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เบอร์นาร์ดชอว์: บทสรุปประวัติแครีเอ็มเหล้ามหาวิทยาลัยเพนซิลบุคคลทั่วไปdramaturg กรัม เบอร์นาร์ดชอว์ (เขาเกลียด "จอร์จ" และไม่เคยใช้มันทั้งส่วนตัวหรือมืออาชีพ) เกิดใน 1856 ในดับลินในครอบครัวชนชั้นล่างตรงกลางของบรรพบุรุษของสก็อตโปรเตสแตนต์ พ่อของเขาเป็นผู้ประกอบการค้าข้าวโพดล้มเหลวที่มีปัญหาเรื่องดื่มเหล้าและเหล่ (ซึ่งพ่อของออสการ์ไวลด์ศัลยแพทย์ชั้นนำดับลินพยายามที่จะแก้ไข); แม่ของเขาเป็นนักร้องมืออาชีพศิษย์เพียงอย่างเดียวของ Vandeleur ลีครูเสียงที่อ้างว่ามีวิธีการที่ไม่ซ้ำกันและเป็นต้นฉบับที่จะร้องเพลง. เมื่อชอว์เป็นเพียงระยะสั้นของวันเกิดที่สิบหกของเขาแม่ของเขาทิ้งสามีและลูกชายของเธอและย้ายไปอยู่กับ Vandeleur ลี ไปลอนดอนที่ทั้งสองตั้งค่าของใช้ในครัวเรือนพร้อมกับพี่สาวของชอว์ลูซี่ (ซึ่งต่อมากลายเป็นฮอลล์เพลงที่ประสบความสำเร็จนักร้อง) ชอว์ยังคงอยู่ในดับลินกับพ่อของเขาจบการศึกษาของเขา (ซึ่งเขาเกลียดจู๋จี๋) และการทำงานเป็นเสมียนที่สำนักงานที่ดิน (ซึ่งเขาเกลียดเพียงเท่าที่โรงเรียน). มันอาจจะไม่ได้ตั้งใจแล้วว่าชอว์เล่น รวมทั้งไม่สมควรจะเต็มไปด้วยความสัมพันธ์ของผู้ปกครองเด็กที่มีปัญหาด้วยเด็ก ๆ ที่จะถูกนำขึ้นในการแยกจากพ่อแม่ของพวกเขา foundlings กับเด็กกำพร้าและทายาทนำมาใช้; และพ่อแม่ที่เข้าใจผิดว่าพวกเขามีสิทธิที่จะเชื่อฟังคำสั่งของเด็กและความรัก. ใน 1876 ชอว์ที่เหลือดับลินและพ่อของเขาและย้ายไปอยู่ลอนดอนย้ายไปอยู่กับเรือนของแม่ของเขา เขามีชีวิตอยู่ออกจากแม่และน้องสาวของเขาในขณะที่การใฝ่หาอาชีพในการเขียนข่าวและการเขียน สื่อแรกที่เขาพยายามเป็นนักเขียนสร้างสรรค์เป็นร้อยแก้วจบนวนิยายห้า (คนแรกชื่ออย่างเหมาะสมวัยเด็ก) ก่อน ๆ ของพวกเขาถูกตีพิมพ์ เขาอ่านตะกละตะกลามในห้องสมุดประชาชนและในห้องอ่านหนังสือบริติชมิวเซียม และเขาก็กลายเป็นส่วนร่วมในทางการเมืองที่ก้าวหน้า ยืนอยู่บน soapboxes ที่มุมของลำโพงในสวนสาธารณะ Hyde Park และที่ชุมนุมสังคมนิยมเขาได้เรียนรู้ที่จะเอาชนะ stagefright ของเขาและพูดติดอ่างของเขา และเพื่อยึดความสนใจของฝูงชนเขาได้พัฒนารูปแบบการพูดความกระตือรือร้นและก้าวร้าวที่เห็นได้ชัดในทุกการเขียนของเขา. กับเบียทริซิดนีย์และเวบบ์, ชอว์ผู้ก่อตั้งสมาคมเฟเบียนซึ่งเป็นองค์กรทางการเมืองสังคมนิยมทุ่มเทให้กับการเปลี่ยนของสหราชอาณาจักรเข้าสู่สังคมนิยม รัฐไม่ได้โดยการปฏิวัติ แต่ตามกฎหมายความก้าวหน้าระบบหนุนโดยการโน้มน้าวใจและการศึกษามวล สังคมเฟเบียนต่อมาจะมีประโยชน์ในการสร้างโรงเรียนลอนดอนเศรษฐศาสตร์และพรรคแรงงาน ชอว์สอนเพื่อสังคมเฟเบียนและเขียนแผ่นพับเกี่ยวกับศิลปะที่ก้าวหน้ารวมทั้งที่สมบูรณ์แบบ Wagnerite การตีความหมายของแหวนวงริชาร์ดวากเนอร์และแก่นสารของ Ibsenism ขึ้นอยู่กับชุดของการบรรยายเกี่ยวกับนักเขียนบทละครชาวนอร์เวย์ก้าวหน้าเฮนริกหงุดหงิด ในขณะที่เป็นนักข่าวชอว์ทำงานเป็นนักวิจารณ์ศิลปะแล้วในฐานะนักวิจารณ์เพลง (เขียนโดยใช้นามแฝง "Corno di Bassetto") และสุดท้าย 1895-1898 ขณะที่นักวิจารณ์ละครทบทวนวันเสาร์ที่ความคิดเห็นของเขาปรากฏ มากกว่าชื่อย่อเลว "GBS." ใน 1891 ตามคำเชิญของ JT Grein พ่อค้านักวิจารณ์ละครและผู้อำนวยการของความก้าวหน้าส่วนตัวสังคมใหม่เล่นอิสระโรงละครชอว์เขียนบทละครเรื่องแรกของเขาบ้านของพ่อม่าย สำหรับถัดไปสิบสองปีเขาเขียนใกล้กับโหลละครโดยทั่วไปแม้ว่าเขาจะล้มเหลวในการชักชวนให้ผู้บริหารของโรงละครลอนดอนการผลิตพวกเขา ไม่กี่มีการผลิตในต่างประเทศ หนึ่ง (แขนและชาย) ถูกผลิตภายใต้การอุปถัมภ์ของการจัดการทดลอง; หนึ่ง (นางวิชาชีพของวอร์เรน) ได้รับการตรวจสอบโดยผู้ตรวจสอบแชมเบอร์เลนพระเจ้าของละคร (ข้าราชการพลเรือนที่มาจาก 1737 จนถึงปี 1967 ได้รับการเพิ่มขีดความสามารถกับการเซ็นเซอร์ก่อนละครพูดในประเทศอังกฤษ); และหลายคนถูกนำเสนอในการแสดงเดี่ยวโดยสมาคมภาคเอกชน. ในปี 1898 หลังจากที่มีการเจ็บป่วยที่รุนแรง, ชอว์ลาออกในฐานะนักวิจารณ์ภาพยนตร์และย้ายออกจากบ้านแม่ของเขา (ที่เขายังมีชีวิตอยู่) จะแต่งงานกับชาร์ลเพน-ทาวน์เซนด์, หญิงชาวไอริช วิธีการที่เป็นอิสระ การแต่งงานของพวกเขา (ค่อนข้างเป็นไปได้ทางเพศสัมพันธ์ unconsummated) จนถึงการตายของชาร์ลในปี 1943 ในปี 1904 ฮาร์เลย์แกรนบาร์คเกอร์นักแสดงผู้กำกับและนักเขียนบทละครยี่สิบปีที่อายุน้อยกว่าชอว์ผู้ซึ่งได้ปรากฏตัวในการผลิตสังคมโรงภาพยนตร์ส่วนตัวของ Candida ของชอว์เข้ามาบริหารจัดการ โรงละครของศาลในจัตุรัส Sloane ในเชลซี (นอกของ "Theatreland" ของแฟชั่น West End) และการตั้งค่าขึ้นเป็นโรงละครทดลองที่เชี่ยวชาญในละครเรื่องใหม่และมีความก้าวหน้า ต่อมาอีกสามฤดูกาลผลิตบาร์เกอร์สิบละครชอว์ (กับบาร์เกอร์จดทะเบียนอย่างเป็นทางการในฐานะผู้อำนวยการและชอว์จริงกับผู้กำกับละครของตัวเอง) และชอว์เริ่มเขียนบทละครใหม่ที่มีการบริหารจัดการของผู้ร้องโดยเฉพาะในใจ กว่าสิบปีถัดไปทั้งหมด แต่หนึ่งในบทละครของชอว์ (Pygmalion ในปี 1914) ที่ผลิตทั้งโดยบาร์เกอร์หรือเพื่อนที่บาร์เกอร์และเพื่อนร่วมงานในการจัดการทดลองละครอื่น ๆ ทั่วประเทศอังกฤษ ด้วยค่าลิขสิทธิ์จากบทละครของเขาชอว์ซึ่งเป็นอิสระทางการเงินเกี่ยวกับการแต่งงานตอนนี้กลายเป็นผู้มั่งคั่ง ตลอดทศวรรษที่ผ่านมาเขายังคงทำงานอยู่ในสมาคมเฟเบียนในรัฐบาลเมือง (เขาทำหน้าที่เป็น vestryman สำหรับเมืองลอนดอนเซนต์แพน) และคณะกรรมการที่ทุ่มเทให้กับการแสดงละครสิ้นสุดการเซ็นเซอร์และการสร้างโรงละครแห่งชาติอุดหนุน. การระบาดของ สงครามในปี 1914 การเปลี่ยนแปลงชีวิตของชอว์ สำหรับชอว์เป็นตัวแทนของสงครามการล้มละลายของระบบทุนนิยมที่อ้าปากค้างหมดหวังสุดท้ายของจักรวรรดิศตวรรษที่สิบเก้าและของเสียที่น่าเศร้าของชีวิตหนุ่มสาวทั้งหมดภายใต้หน้ากากของความรักชาติ เขาแสดงความคิดเห็นของเขาในชุดของบทความในหนังสือพิมพ์ภายใต้ชื่อสามัญสำนึกเกี่ยวกับสงคราม บทความเหล่านี้พิสูจน์แล้วว่าเป็นภัยพิบัติสำหรับความสูงของประชาชนชอว์เขาได้รับการรักษาเป็นคนจรจัดในประเทศของเขาเป็นลูกบุญธรรมและมีการได้พูดคุยของการถูกพยายามของเขาในข้อหากบฏ พื้นดินเอาท์พุทอย่างมากต้องหยุดชะงักและเขาประสบความสำเร็จในการเขียนเพียงคนเดียวที่เล่นรายใหญ่ในระหว่างสงครามปีปวดใจบ้านเป็นที่เขาคาดการณ์ความขมขื่นและความสิ้นหวังเกี่ยวกับการเมืองอังกฤษและสังคมของเขา. หลังจากที่สงครามชอว์พบเสียงที่น่าทึ่งของเขาอีกครั้งและ สร้างชื่อเสียงของเขาครั้งแรกกับชุดของห้าบทละครเรื่อง "วิวัฒนาการความคิดสร้างสรรค์" กลับไป Methuselah และจากนั้นในปี 1923 กับเซนต์โจแอนนา ในปี 1925 เขาได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรม (ไม่จำเป็นต้องมีเงินที่เขาจะบริจาคเงินที่ได้รับรางวัลเงินสดต่อฉบับภาษาอังกฤษของนักเขียนบทละครชาวสวีเดนสิงหาคมสตินเบอร์กที่ไม่เคยได้รับการยอมรับกับรางวัลโนเบลจากสวีเดนสถาบันการศึกษา) เล่นชอว์ถูกผลิตอย่างสม่ำเสมอและฟื้นขึ้นมาในกรุงลอนดอน บริษัท ภาพยนตร์หลายแห่งในสหรัฐอเมริกาเริ่มผลิตละครของเขาเก่าและใหม่เป็นประจำ (ที่สุดสมาคมโรงละครในนิวยอร์กและแนวพุ่มไม้โรงละครในหุบเขากุหลาบ, PA, ซึ่งกลายเป็นที่รู้จักในระดับสากลสำหรับการสนับสนุนของ บทละครของชอว์และนักเขียนบทละครชาวไอริชฌอนเคซี่ย์) ในปี ค.ศ. 1920 ปลายเทศกาลชอว์ได้รับการจัดตั้งขึ้นในประเทศอังกฤษ (ในเมืองบังเอิญชื่อเวิร์น). ชอว์อาศัยส่วนที่เหลือของชีวิตของเขาในฐานะที่เป็นผู้มีชื่อเสียงในต่างประเทศเดินทางไปทั่วโลกมีส่วนร่วมในทางการเมืองอย่างต่อเนื่องในและต่างประเทศ (เขาไปเยือนสหภาพโซเวียตตามคำเชิญของสตาลินและเขามาสั้น ๆ ไปยังประเทศสหรัฐอเมริกาตามคำเชิญของวิลเลียม Randolph เฮิร์สต์ที่เหยียบลงไปบนฝั่งเพียงสองครั้งสำหรับการบรรยายที่เมโทรโพลิโอเปร่าเฮ้าส์ในนิวยอร์กและรับประทานอาหารกลางวันที่ ปราสาทเฮิร์สต์ในซานไซเมียนในแคลิฟอร์เนีย) และเขายังคงเขียนหลายพันตัวอักษรและมากกว่าโหลเล่นมากขึ้น. ในปี 1950 ชอว์ตกจากบันไดในขณะที่การตัดแต่งต้นไม้ในบริเวณของเขาที่ Ayot St. Lawrence ใน Hertfordshire, นอกกรุงลอนดอนและเสียชีวิตไม่กี่วันต่อมาของภาวะแทรกซ้อน จากอาการบาดเจ็บที่อายุ 94 เขาได้รับในการทำงานเกี่ยวกับการเล่นอีก (ทำไมเธอจะไม่) ในพินัยกรรมของเขาที่เขาจะออกส่วนใหญ่ของที่ดินของเขาในโครงการที่จะปรับปรุงตัวอักษรภาษาอังกฤษ (เฉพาะเล่มหนึ่งถูกตีพิมพ์กับใหม่ "ชอว์ตัวอักษร" ฉบับข้อความคู่ขนานของชอว์และ Androcles สิงโต) หลังจากที่โครงการที่ล้มเหลวที่ดินแบ่งเป็นกลุ่มได้รับผลประโยชน์อื่น ๆ ของเขาจะ: หอศิลป์แห่งชาติไอร์แลนด์ที่พิพิธภัณฑ์อังกฤษและราชบัณฑิตยสถานแห่งนาฏศิลป์ ค่าลิขสิทธิ์จากบทละครของชอว์ (และจากดนตรีแฟร์เลดี้บนพื้นฐานของชอว์ Pygmalion) ได้ช่วยในการปรับสมดุลของงบประมาณของสถาบันเหล่านี้นับตั้งแต่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เบอร์นาร์ดชอว์ : ประวัติ

- M . Mazer มหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนีย
แขก dramaturg


กรัม เบอร์นาร์ด ชอว์ ( เขาเกลียด " จอร์จ " และไม่เคยใช้มันเลย ทั้งส่วนตัวหรือมืออาชีพ ) เกิดใน 1856 ในดับลินในชนชั้นกลาง ครอบครัวของโปรเตสแตนต์ scottish บรรพบุรุษ บิดาของเขาเป็นล้มเหลว ข้าวโพด พ่อค้า กับปัญหาการดื่มและเหล่ ( ซึ่งของออสการ์ ไวลด์ พ่อชั้นนำของดับลิน ศัลยแพทย์พยายาม unsuccessfully ถูกต้อง ) ; แม่ของเขาเป็นนักร้องมืออาชีพ ลูกศิษย์ แต่เพียงผู้เดียวของ vandeleur ลี เสียงอาจารย์ที่อ้างว่ามีวิธีการที่ไม่ซ้ำกันและเดิมจะร้อง

เมื่อชอว์แค่สั้นๆพร้อมกับวันเกิดของเขา แม่ของเขาทิ้งสามีและลูกชาย และย้ายไปอยู่กับ vandeleur ลี ลอนดอน , ที่ 2 ตั้งครัวเรือนพร้อมกับ ชอว์ เป็นพี่สาวของลูซี่ ( ที่ภายหลังกลายมาเป็นนักร้องเพลงฮอลล์ที่ประสบความสำเร็จ ) ชอว์อยู่ในดับลินกับพ่อของเขาจบการศึกษาของเขา ( ซึ่งเขาเกลียดอย่างตั้งใจ ) และทำงานเป็นเสมียนในสำนักงานอสังหาริมทรัพย์ ( ซึ่งเขาเกลียดพอๆกับโรงเรียน ) .

มันอาจไม่ใช่อุบัติเหตุ แล้ว ที่ เล่น รวมทั้งการติดตามทวงหนี้ของชอว์ ,