The most important day I remember i

The most important day I remember in all my life is the one on which my teacher, Anne Mansfield Sullivan, came to me. I am filled with wonder when I consider the immeasurable contrasts between the two lives which it connects. It was the third of March, 1887, three months before I was seven years old.

On the afternoon of that eventful day, I stood on the porch, dumb, expectant. I guessed vaguely from my mother's signs and from the hurrying to and fro in the house that something unusual was about to happen, so I went to the door and waited on the steps. The afternoon sun penetrated the mass of honeysuckle that covered the porch, and fell on my upturned face. My fingers lingered almost unconsciously on the familiar leaves and blossoms which had just come forth to greet the sweet southern spring. I did not know what the future held of marvel or surprise for me. Anger and bitterness had preyed upon me continually for weeks and a deep languor had succeeded this passionate struggle.

Have you ever been at sea in a dense fog, when it seemed as if a tangible white darkness shut you in, and the great ship, tense and anxious, groped her way toward the shore with plummet and sounding-line, and you waited with beating heart for something to happen? I was like that ship before my education began, only I was without compass or sounding-line, and had no way of knowing how near the harbour was. "Light! give me light!" was the wordless cry of my soul, and the light of love shone on me in that very hour.

I felt approaching footsteps. I stretched out my hand as I supposed to my mother. Some one took it, and I was caught up and held close in the arms of her who had come to reveal all things to me, and, more than all things else, to love me.

The morning after my teacher came she led me into her room and gave me a doll. The little blind children at the Perkins Institution had sent it and Laura Bridgman had dressed it; but I did not know this until afterward. When I had played with it a little while, Miss Sullivan slowly spelled into my hand the word "d-o-l-l." I was at once interested in this finger play and tried to imitate it. When I finally succeeded in making the letters correctly I was flushed with childish pleasure and pride. Running downstairs to my mother I held up my hand and made the letters for doll. I did not know that I was spelling a word or even that words existed; I was simply making my fingers go in monkey-like imitation. In the days that followed I learned to spell in this uncomprehending way a great many words, among them pin, hat, cup and a few verbs like sit, stand and walk. But my teacher had been with me several weeks before I understood that everything has a name.

One day, while I was playing with my new doll, Miss Sullivan put my big rag doll into my lap also, spelled "d-o-l-l" and tried to make me understand that "d-o-l-l" applied to both. Earlier in the day we had had a tussle over the words "m-u-g" and "w-a-t-e-r." Miss Sullivan had tried to impress it upon me that "m-u-g" is mug and that "w-a-t-e-r" is water, but I persisted in confounding the two. In despair she had dropped the subject for the time, only to renew it at the first opportunity. I became impatient at her repeated attempts and, seizing the new doll, I dashed it upon the floor. I was keenly delighted when I felt the fragments of the broken doll at my feet. Neither sorrow nor regret followed my passionate outburst. I had not loved the doll. In the still, dark world in which I lived there was no strong sentiment or tenderness. I felt my teacher sweep the fragments to one side of the hearth, and I had a sense of satisfaction that the cause of my discomfort was removed. She brought me my hat, and I knew I was going out into the warm sunshine. This thought, if a wordless sensation may be called a thought, made me hop and skip with pleasure.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วันที่สำคัญที่สุดผมจำได้ว่าในทุกชีวิตของฉันเป็นหนึ่งที่ครูของฉันแอนน์แมนส์ซัลลิแวนมาให้ฉัน ฉันกำลังเต็มไปด้วยความแปลกใจเมื่อผมพิจารณาความแตกต่างมากมายระหว่างสองชีวิตที่มันเชื่อมต่อ มันเป็นครั้งที่สามของเดือนมีนาคม 1887 สามเดือนก่อนที่ผมอายุได้เจ็ดขวบ. ในช่วงบ่ายของวันเหตุการณ์สำคัญที่ผมยืนอยู่บนระเบียงใบ้ครรภ์ ฉันเดารางจากสัญญาณแม่ของฉันและรีบไปเทียวไปเทียวมาในบ้านที่บางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติเป็นเรื่องที่จะเกิดขึ้นดังนั้นผมจึงเดินไปที่ประตูและรออยู่บนขั้นตอน ดวงอาทิตย์ช่วงบ่ายทะลุมวลของสายน้ำผึ้งที่ปกคลุมระเบียงและซบหน้าลงหงายของฉัน มือของฉันอ้อยอิ่งเกือบไม่รู้ตัวบนใบที่คุ้นเคยและดอกซึ่งได้มาเพียงแค่ออกไปทักทายฤดูใบไม้ผลิหวานภาคใต้ ผมไม่ทราบว่าอนาคตจะจัดขึ้นของประหลาดใจหรือประหลาดใจสำหรับผม ความโกรธและความขมขื่นได้เหยื่อผมอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาหลายสัปดาห์และความอ่อนเพลียลึกได้ประสบความสำเร็จนี้ต่อสู้หลงใหล. คุณเคยอยู่ในทะเลในหมอกหนาเมื่อมันดูเหมือนว่ามืดสีขาวที่จับต้องปิดตัวคุณและเรือใหญ่เครียด และกังวลคลำทางของเธอไปยังฝั่งกับดิ่งและทำให้เกิดเสียงเส้นและคุณรอคอยด้วยหัวใจเต้นหาสิ่งที่จะเกิดขึ้น? ผมก็เหมือนเรือว่าก่อนที่การศึกษาของฉันเริ่มเดียวที่ฉันได้โดยไม่ต้องเข็มทิศหรือทำให้เกิดเสียงสายและมีวิธีการรู้วิธีใกล้ท่าเรือก็ไม่มี "ไฟ! แสงให้ฉัน!" ก็ร้องไห้เงียบของจิตวิญญาณของฉันและแสงแห่งความรักส่องกับฉันในชั่วโมงมากว่า. ฉันรู้สึกใกล้รอยเท้า ผมเหยียดมือของเราออกมาเป็นผมควรจะแม่ของฉัน บางคนเอามันและฉันถูกจับขึ้นและจัดขึ้นอย่างใกล้ชิดในอ้อมแขนของเธอที่มาเผยให้เห็นทุกสิ่งที่ฉันและมากกว่าทุกสิ่งอื่นที่จะรักฉัน. ตอนเช้าหลังจากที่ครูของฉันมาเธอทำให้ฉันเข้าไป ห้องพักและเธอให้ฉันตุ๊กตา เด็กตาบอดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่สถาบันเพอร์กินได้ส่งมันและลอร่า Bridgman ได้สวมใส่มัน แต่ผมไม่ทราบว่านี้จนกระทั่งหลังจากนั้น เมื่อตอนที่ผมเคยเล่นกับมันหน่อยนางสาวซัลลิแวนช้าสะกดไว้ในมือของฉันคำว่า "ตุ๊กตา". ผมอยู่ที่ความสนใจในการเล่นครั้งเดียวนิ้วนี้และพยายามที่จะเลียนแบบ เมื่อในที่สุดผมก็ประสบความสำเร็จในการทำให้ตัวอักษรที่ถูกต้องผมก็ล้างด้วยความสุขและความภาคภูมิใจหน่อมแน้ม วิ่งลงมาชั้นล่างกับแม่ของฉันฉันจัดขึ้นมือของฉันและทำให้ตัวอักษรสำหรับตุ๊กตา ผมไม่ทราบว่าผมสะกดคำหรือแม้กระทั่งว่าคำพูดมีอยู่; ผมก็แค่ทำมือของฉันไปในการเลียนแบบลิงเหมือน ในวันที่ตามผมได้เรียนรู้ที่จะสะกดในลักษณะนี้ไม่เข้าใจคำพูดที่ดีมากในหมู่พวกเขา Pin, หมวก, ถ้วยและคำกริยาน้อยเช่นนั่งยืนและการเดินเท้า แต่ครูของฉันเคยอยู่กับฉันหลายสัปดาห์ก่อนผมเข้าใจว่าทุกอย่างที่มีชื่อ. วันหนึ่งขณะที่ผมกำลังเล่นกับตุ๊กตาใหม่ของฉันนางสาวซัลลิแวนใส่ตุ๊กตาของฉันใหญ่เป็นตักของฉันยังสะกดคำว่า "ตุ๊กตา" และพยายามที่จะทำให้ ผมเข้าใจว่า "ตุ๊กตา" นำไปใช้กับทั้งสอง ก่อนหน้านี้ในวันที่เราได้มีการแย่งชิงมากกว่าคำว่า "แก้ว" และ "น้ำ". นางสาวซัลลิแวนได้พยายามที่จะสร้างความประทับใจให้มันเมื่อฉันว่า "แก้ว" เป็นแก้วน้ำและว่า "น้ำ" เป็นน้ำ แต่ฉันยังคงอยู่ในรบกวนทั้งสอง ในความสิ้นหวังเธอได้ลดลงเรื่องเวลาเท่านั้นที่จะต่ออายุในโอกาสแรก ฉันกลายเป็นคนใจร้อนที่พยายามซ้ำแล้วซ้ำอีกเธอและคว้าตุ๊กตาใหม่ผมประมันลงบนพื้น ผมมีความยินดีอย่างดีที่สุดเมื่อผมรู้สึกว่าชิ้นส่วนของตุ๊กตาหักที่เท้าของฉัน ทั้งความเศร้าโศกเสียใจมิได้ใช้ระเบิดของฉันหลงใหล ผมไม่ได้รักตุ๊กตา ในยังคงเป็นโลกมืดที่ฉันอาศัยอยู่ที่นั่นก็ไม่มีความเชื่อมั่นที่แข็งแกร่งหรือความอ่อนโยน ผมก็รู้สึกว่าครูของฉันกวาดเศษไปอีกด้านหนึ่งของครอบครัวและผมก็มีความรู้สึกของความพึงพอใจว่าสาเหตุของความรู้สึกไม่สบายของฉันถูกลบออก เธอนำฉันหมวกของฉันและฉันรู้ว่าฉันกำลังจะออกไปในแสงแดดอบอุ่น ความคิดนี้ถ้าความรู้สึกพูดไม่ออกอาจจะเรียกว่าเป็นความคิดที่ทำให้ฉันกระโดดข้ามและมีความสุข

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันที่สำคัญที่สุดในชีวิตของผม ผมจำได้ว่าเป็นหนึ่งที่ครู แอน แมนส์ฟิลด์ ซัลลิแวน มาหาฉัน ฉันเต็มไปด้วยสงสัยเมื่อฉันพิจารณาความแตกต่างมากมายระหว่างสองชีวิตที่เชื่อมต่อ . มันเป็นส่วนที่สามของเดือนมีนาคม , 1887 , 3 เดือน ก่อนอายุได้เจ็ดปีในช่วงบ่ายของวันที่เหตุการณ์ ฉันยืนอยู่บนระเบียง โง่ คาดหวังด้วย ฉันเดาได้รางๆ จากอาการของแม่ และจาก วิ่งไปๆมาๆในบ้านบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติกำลังจะเกิดขึ้น ดังนั้นฉันไปที่ประตู และอยู่ในขั้นตอน แสงแดดยามบ่ายทะลุมวลของดอกสายน้ำผึ้ง ที่ปกคลุมระเบียงและล้มหงายบนใบหน้าของฉัน นิ้วของฉันอยู่เกือบโดยไม่รู้ตัวบนใบไม้ที่คุ้นเคย และดอกที่เพิ่งออกมาเพื่อต้อนรับฤดูใบไม้ผลิใต้หวาน ผมไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่อนาคตถือของ Marvel หรือแปลกใจสำหรับฉัน ความโกรธและความขมขื่นได้ตกเป็นเหยื่อเมื่อฉันอย่างต่อเนื่องสำหรับสัปดาห์และความอ่อนเพลียลึกได้สำเร็จ การต่อสู้ที่หลงใหลนี้คุณเคยอยู่ในทะเลหมอกหนาทึบ เมื่อดูเหมือนว่าความมืดสีขาวปิดปากคุณได้ และเรือใหญ่เครียดและกังวล ลวนลามเธอทางฝั่งกับลูกดิ่งและมีเสียงบรรทัดและคุณรอด้วยหัวใจที่เต้นแรงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเหรอ ? ฉันก็เหมือนเรือลำนั้นก่อนการศึกษาของฉันเริ่มเท่านั้น ผมไม่มีเข็มทิศ หรือเสียงสาย และไม่มีทางรู้ได้เลยว่า ใกล้ท่าเรือคือ " . แสง ให้แสงสว่าง " แค่ร้องไห้พูดไม่ออกของจิตวิญญาณของฉันและฉันรักส่องแสงในขณะนั้นฉันรู้สึกถึงเสียงฝีเท้า ผมยืดมือของฉัน ฉันคิดว่าแม่ของฉัน ไม่มีใครเอาไป ผมถูกจับและถือไว้ในอ้อมกอดของเธอที่ได้มาเปิดเผยทุกสิ่งที่ฉัน และ มากกว่าเรื่องอื่น มารักตอนเช้าหลังจากที่ครูของฉันมา เธอพาฉันเข้าไปในห้องของเธอ และให้ฉันเป็นตุ๊กตา เล็ก ๆน้อย ๆที่เด็กตาบอดที่สถาบันเพอร์กินส์ได้ส่งมันและลอร่า บริดจ์แมนได้สวมใส่มัน แต่ผมยังไม่รู้จนกระทั่งภายหลัง เมื่อฉันได้เล่นกับมันสักพัก คุณซัลลิแวนค่อยๆสะกดไว้ในมือของผม คำว่า " d-o-l-l. " ผมทันทีสนใจนิ้วเล่นและพยายามที่จะเลียนแบบได้ เมื่อในที่สุดผมก็ทำให้ตัวอักษรที่ถูกต้อง ผมหน้าแดง กับความสุขแบบเด็กๆ และความภาคภูมิใจ วิ่งลงไปข้างล่างกับแม่ของฉัน ฉันยกมือขึ้นและทำจดหมายสำหรับตุ๊กตา ฉันไม่รู้ว่าฉันสักคำ หรือแม้แต่คำเดิมสะกด ฉันเพียงแค่ทำให้นิ้วมือเข้าไปลิงชอบเลียนแบบ ในวันรุ่งขึ้นผมได้เรียนรู้ที่จะสะกดในทาง uncomprehending นี้ดีหลายอย่าง ทั้งขา หมวก ถ้วย และไม่กี่คำ เช่น นั่ง ยืน และเดิน แต่ครูของฉันได้รับกับฉันหลายสัปดาห์ก่อนที่ผมจะเข้าใจว่าทุกอย่างมีชื่อวันนึง ขณะที่ผมกำลังเล่นกับตุ๊กตาของแม่ คุณซัลลิแวนใส่ตุ๊กตาผ้าใหญ่ของฉันลงบนตักของฉันก็สะกด " d-o-l-l " และพยายามทำให้ฉันเข้าใจว่า " d-o-l-l " ใช้กับทั้ง วันนี้เราได้มีการแย่งชิงคำว่า " m-u-g " และ " w-a-t-e-r. " คุณซัลลิแวนได้พยายามที่จะสร้างความประทับใจให้กับผม " m-u-g " แก้วว่า " w-a-t-e-r " คือน้ำ แต่ผมยืนกราน confounding 2 ในความสิ้นหวัง เธอทำเรื่องเวลาเท่านั้นที่จะต่ออายุในโอกาสแรก ฉันเริ่มหงุดหงิดที่เธอพยายามทำซ้ำ และยึดตุ๊กตาใหม่ ฉันฟาดลงบนพื้น ผมรู้ว่าผมรู้สึกยินดีเมื่อชิ้นส่วนของตุ๊กตาแตกที่เท้าของฉัน ไม่มีความเศร้าโศกหรือเสียใจตามการปะทุอารมณ์ของฉัน ฉันมีรักตุ๊กตา ในยังมืด โลกที่ฉันอยู่ไม่มีความเชื่อมั่นที่แข็งแกร่งหรือความอ่อนโยน ผมรู้สึกว่าคุณครูกวาดเศษด้านหนึ่งของเตา และฉันก็รู้สึกพึงพอใจที่เป็นสาเหตุของความไม่สบายแก่ของฉันถูกลบออก เธอเอาหมวกฉัน ฉันรู้ว่าฉันกำลังจะออกในแสงแดดอุ่น คิดว่า ถ้าความรู้สึกที่พูดไม่ออก อาจจะเรียกว่า ความคิด ทำให้ฉันกระโดดและข้ามกับความสุข