We could not go for a walk that aft

We could not go for a walk that afternoon. There was such a freezing cold wind, and such heavy
rain, that we all stayed indoors. I was glad of it. I never liked long walks, especially in winter. I used to
hate coming home when it was almost dark, with ice-cold fingers and toes, feeling miserable because
Bessie, the nursemaid, was always scolding me. All the time I knew I was different from my cousins,
Eliza, John and Georgiana Reed.
They were taller and stronger than me, and they were loved.
These three usually spent their time crying and quarrelling, but today they were sitting quietly
around their mother in the sitting-room. I wanted to join the family circle, but Mrs. Reed, my aunt,
refused. Bessie had complained about me.
'No, I'm sorry, Jane. Until I hear from Bessie, or see for myself, that you are really trying to
behave better, you cannot be treated as a good, happy child, like my children.'
'What does Bessie say I have done?' I asked.
'Jane, it is not polite to question me in that way. If you cannot speak pleasantly, be quiet.'
I crept out of the sitting-room and into the small room next door, where I chose a book full of
pictures from the bookcase. I climbed on to the window-seat and drew the curtains, so that I was
completely hidden. I sat there for a while. Sometimes I looked out of the window at the grey
November afternoon, and saw the rain pouring down on the leafless garden. But most of the time I
studied the book and stared, fascinated, at the pictures. Lost in the world of imagination, I forgot my
sad, lonely existence for a while, and was happy. I was only afraid that my secret hiding-place might
be discovered.
Suddenly the door of the room opened. John Reed rushed in.
'Where are you, rat?' he shouted. He did not see me behind the curtain. 'Eliza! Georgy! Jane
isn't here! Tell Mamma she's run out into the rain – what a bad animal she is!'
'How lucky I drew the curtain,' I thought. He would never have found me, because he was not
very intelligent. But Eliza guessed at once where I was.
'She's in the window-seat, John,' she called
from the sitting-room. So I came out
immediately, as I did not want him to pull me
out.
'What do you want?' I asked him.
'Say, "What do you want, Master Reed",' he
answered, sitting in an armchair. 'I want you
to come here.'
John Reed was fourteen and I was only ten.
He was large and rather fat. He usually ate
too much at meals, which made him ill. He
should have been at boarding school, but his
mother, who loved him very much, had
brought him home for a month or two,
because she thought his health was delicate.
John did not love his mother or his sisters,
and he hated me. He bullied and punished
me, not two or three times a week, not once
or twice a day, but all the time. My whole
body trembled when he came near.
Sometimes he hit me, sometimes he just
threatened me, and I lived in terrible fear of
him. I had no idea how to stop him. The
servants did not want to offend their young master, and Mrs. Reed could see no fault in her dear boy.
So I obeyed John's order and approached his armchair, thinking how very ugly his face was.
Perhaps he understood what I was thinking, for he hit me hard on the face.
'That is for your rudeness to Mamma just now,' he said, 'and for your wickedness in hiding, and
for looking at me like that, you rat!'
I was so used to his bullying that I never thought of hitting him back.
'What were you doing behind that curtain?' he asked.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราจะไม่ไปเดินเล่นตอนบ่ายนั้น มีเช่นการตรึงเย็นลม และหนักเช่น
ฝน ที่เราอยู่ในร่ม ผมดีใจที่มัน ผมไม่เคยชอบเดินยาว โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฤดูหนาว เคย
เกลียดมาเมื่อเกือบมืด ฉ่ำนิ้วมือและเท้า รู้สึกอนาถเพราะ
ร้าน nursemaid ถูกเสมอ scolding ฉัน เวลาทั้งหมดที่ผมรู้ว่า ผมแตกต่างจากลูกพี่ลูกน้องของฉัน,
อีไลซ่า จอห์น แล้วต้าจอร์ชกก
พวกเขาสูง และแข็งแกร่งกว่าผม และพวกเขาก็รัก
สามเหล่านี้มักจะใช้เวลาร้องไห้และพวก quarrelling แต่วันนี้พวกเขานั่งเงียบ ๆ
สถานแม่ในห้องนั่งเล่น อยากจะเข้าร่วมวงแฟมิลี่ แต่นาง Reed ป้า,
ปฏิเสธ ร้านมีแนะนำเกี่ยวกับ me.
' ไม่มี ขอ เจน จนผมได้ยินจากร้าน หรือเห็นตัวเอง ที่คุณจริง ๆ พยายาม
ทำดี คุณไม่ถือว่าเป็นความดี ความสุขเด็ก เช่นลูก ๆ '
'ไรร้านกล่าวว่าที่ฉันทำ' ถาม
' เจน ไม่สุภาพคำถามฉันด้วยวิธีการ ถ้าคุณไม่พูดพอ จะเงียบ '
ฉัน crept จาก ห้องนั่งเล่น และ ในห้องเล็กประตูถัดไป ที่ผมเลือกหนังสือของ
ภาพจาก bookcase ผมปีนขึ้นไปนั่งติดหน้าต่าง และวาดม่าน ให้ผม
สมบูรณ์ซ่อน ฉันนั่งในขณะนั้น บางครั้งผมมองออกจากหน้าต่างที่สีเทา
พฤศจิกายนช่วงบ่าย เห็นสายฝนที่เทลงบนสวน leafless แต่ส่วนใหญ่เวลาผม
เรียนหนังสือ และเริ่ม หลง ในภาพ ฉันหายไปในโลกของจินตนาการ ลืมฉัน
ดำรงอยู่ชั่วขณะ เศร้า โดดเดี่ยว และมีความสุข กลัวเพียงว่า ฉันซ่อนลับอาจ
พบ.
ก็เปิดประตูห้อง Reed จอห์นวิ่งค่ะ
', คุณหนู? "เขาตะโกน เขาไม่ได้เห็นฉันอยู่หลังม่านนั้น ' อีไลซ่า เกออร์กี เจน
ไม่ทีที่นี่ บอก Mamma เธอรันออกไปฝน – สิ่งไม่ดีสัตว์เธอ!'
'โชคดีว่าฉันวาดม่าน ฉันคิดว่า เขาจะไม่เคยได้พบ ฉันได้เนื่องจากเขาไม่
สูง แต่เดา Eliza ครั้งที่ผม
' เธอในหน้าต่างนั่ง จอห์น เธอคือ
จากห้องนั่งเล่น ก็เลยมาออก
ทันที ไม่ได้ไม่ต้องไปดึงฉัน
ออก
'อะไรหา " ถามเขา
' พูด, "บ้างต้อง Reed หลัก", "เขา
ตอบ นั่งเก้าอี้ ' ฉันต้องการคุณ
มาที่นี่ "
จอห์น Reed 14 และผมเท่านั้น ten.
กำลังขนาดใหญ่ และค่อนข้างอ้วน ปกติกิน
มากที่อาหาร ซึ่งทำให้เขาป่วย เขา
ควรมีที่โรงเรียนประจำ แต่เขา
ที่รักเขามาก มารดา
นำเขาบ้านในเดือนหรือสอง,
เนื่องจากเธอคิดว่า สุขภาพของเขาไม่ละเอียดอ่อน.
จอห์นไม่ได้รักแม่หรือน้องสาวของเขา,
และเขาเกลียดชังฉัน เขามาเอาเปรียบ และโทษ
ฉัน ไม่สอง หรือสามสัปดาห์ ไม่เมื่อเวลา
หรือ สามี แต่ตลอดเวลา ทั้งหมดของฉัน
ร่างกาย trembled เมื่อเขามาใกล้
เขาตีบางครั้ง บางครั้งเขาเพียง
ขู่ฉัน และในความกลัวน่ากลัว
เขา ผมมีความคิดว่าจะหยุดเขา ใน
ข้าราชการไม่ต้องเชือดเฉือนต้นหนุ่มของพวกเขา และ Reed นางอาจดูไม่บกพร่องในเด็กเธอเรียน
ดังนั้นฉันเชื่อฟังสั่งจอห์น และทาบทามเขาพนัก คิดว่า น่าเกลียดมากหน้าไม่
บางทีเขาเข้าใจอะไรผมคิด สำหรับเขาตียากบนใบหน้า
' ที่สำหรับของความหยาบคายจะ Mamma เมื่อกี้นี้ เขากล่าวว่า, ' และสำคัญของคุณในการซ่อน และ
ดูฉันเช่นนั้น คุณราษฎร์!'
ฉันจึงใช้เขา bullying ว่า ฉันไม่เคยคิดตีเขากลับ
'กำลังทำอะไรอยู่เบื้องหลังม่านที่' เขาถาม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราไม่สามารถไปเดินเล่นในบ่ายวันนั้น มันก็แค่หนาวลมและฝนหนัก
, ที่เราทุกคนอยู่ในบ้าน . ผมดีใจนะ ผมไม่เคยชอบเดินมานานแล้ว โดยเฉพาะในฤดูหนาว ผมใช้
เกลียดกลับบ้านตอนมืดเกือบ กับเย็น นิ้วมือ นิ้วเท้า รู้สึกเป็นทุกข์เพราะ
เบสซี่ , ผู้หญิงที่เลี้ยงดูเด็ก ก็ชอบว่าฉันตลอดเวลาที่ผมรู้ว่าผมแตกต่างจากญาติของฉัน
ซ่า , จอห์นและจอร์เจีย กก
มีสูง และแข็งแกร่งกว่าผม และพวกเขารัก
สามเหล่านี้มักจะใช้เวลาของพวกเขาร้องไห้และขัดแย้งกัน แต่ในวันนี้พวกเขากำลังนั่งอยู่เงียบๆ
รอบแม่ของพวกเขาในห้องนั่งเล่นเลย ฉันต้องการที่จะเข้าร่วมวงกลมครอบครัว แต่คุณนายรีด , ป้าของฉัน ,
ปฏิเสธ แม่ก็บ่นเกี่ยวกับฉัน .
ไม่เอา ,ขอโทษนะ เจน จนกว่าฉันจะได้ยินจากแม่ หรือเห็นเอง ว่าคุณพยายาม

ทำตัวให้ดี ก็ถือว่าเป็นการดี ความสุขของเด็ก เช่นเด็กของฉัน . '
'what แล้วแม่บอกว่าผมต้องทำ ? ผมถาม .
'jane มันไม่สุภาพที่จะถามฉันแบบนั้น ถ้าคุณไม่สามารถพูดจ๋อย เงียบ '
ผมคลานออกมาจากห้องนั่งเล่นแล้วเข้าไปในห้องเล็กๆ ประตูถัดไปที่ผมเลือกหนังสือที่เต็มไปด้วย
ภาพจากตู้หนังสือ ผมปีนขึ้นไปบนที่นั่งริมหน้าต่างและดึงม่าน ดังนั้นผม
ที่ซ่อนไว้อย่างสมบูรณ์ ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นสักพัก บางครั้ง ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างที่ตอนบ่าย พฤศจิกายน สีเทา
, เห็นฝนตกลงมาที่สวนไม่มีใบ . แต่ส่วนใหญ่เวลาผม
เรียนหนังสือ และต่างจ้องมอง หลงใหล ในรูปภาพหายไปในโลกแห่งจินตนาการ ฉันลืม
เศร้าของฉัน ชีวิตเหงามานานแล้ว และก็มีความสุข ข้ากลัวว่าข้าจะพบสถานที่ซ่อนลับ
.
ทันใดนั้นประตูห้องเปิดออก จอห์นลิ้นเร่ง . .
'where คุณหนู ? เขาตะโกน เขาไม่เห็นฉันอยู่หลังม่าน . . . อีไลซ่า จอร์จี ! เจน
ไม่ได้อยู่ที่นี่ บอกแม่เธอวิ่งออกไปในสายฝน–สิ่งที่สัตว์ร้ายเธอ !
' โชคดีที่ฉันดึงผ้าม่าน , ' ฉันคิด เขาไม่เคยเจอหรอก เพราะเขาไม่ได้
ฉลาดมาก แต่อีไลซ่าเดาเมื่อฉันอยู่ที่ไหน
หล่อนอยู่เบาะ หน้าต่าง จอห์น ' เธอเรียก
จากห้องนั่งเล่น ดังนั้นฉันเลยออกมา
ทันที ผมไม่ได้อยากให้เขาดึงฉัน
.
ต้องการอะไร ? ฉันถามเขา
'say , " สิ่งที่คุณต้องการ อาจารย์ รีด " ' เขา
ตอบ นั่งในที่นั่งฉันต้องการให้คุณมาที่นี่

" จอห์น รีด สิบสี่และฉันแค่สิบ
เขามีขนาดใหญ่และค่อนข้างอ้วน เขามักจะกิน
มากเกินไปในอาหารซึ่งทำให้เขาป่วย เขา
น่าจะอยู่ที่โรงเรียน แต่แม่ของเขา
ที่รักเขามาก มี
พาเขากลับบ้านเดือนหรือสอง ,
เพราะคิดว่าสุขภาพของเขาอ่อนแอ .
จอห์นไม่ได้รักแม่หรือน้องสาวของเขา
เขาเกลียดฉันเขาแกล้งและลงโทษ
ฉัน ไม่ใช่ 2 หรือ 3 ครั้งต่อสัปดาห์ ไม่ใช่ครั้งเดียว
หรือสองวัน แต่ตลอดเวลา ร่างกายของฉันสั่นสะท้านเมื่อเขาเข้ามาใกล้
.
บางครั้งเขาจะตีฉัน บางครั้งเขาแค่
ขู่ฉันและฉันอาศัยอยู่ในความกลัวที่น่ากลัวของ
เขา ฉันมีความคิดวิธีที่จะหยุดเขา
ข้าราชการไม่อยากจะขัดใจคุณชาย และ คุณนายรี๊ดอาจไม่เห็นความผิดของเธอที่รัก
.ฉันเชื่อฟังคำสั่งของจอห์น และเข้าหาเก้าอี้ของเขา คิดว่าน่าเกลียดมาก ใบหน้าของเขา .
บางทีเขาอาจจะเข้าใจในสิ่งที่ผมคิด เขาต่อยฉันหนักบนใบหน้า
ที่เป็นความหยาบคายของคุณแม่ตอนนี้ ' เขาพูด ' และความชั่วร้ายของคุณในการซ่อนและ
ตามหา ฉันชอบที่คุณหนู !
ผมก็ใช้ของเขาแกล้งว่าผมไม่เคยคิดทำร้ายเขา
' มาทำอะไรหลังม่าน ? เขาถาม