Eisenhower adopted the military mod

Eisenhower adopted the military model, which emphasizes the importance of the Chief of Staff in handling all of the paperwork and preliminary decisions. With rare exceptions, anyone who spoke with Eisenhower had to have Adams' prior approval. Adams took his role as Chief of Staff very seriously; with the exception of Cabinet members and certain NSC advisors, all requests for access to Eisenhower had to go through his office. This alienated traditional Republican Party leaders.

Adams was one of the most powerful men in Washington during the six years he served as Chief of Staff. Because of Eisenhower's highly formalized staff structure, it appeared to many that he had virtual control over White House staff operations and domestic policy (a 1956 article in Time entitled "OK, S.A." advanced this perception). The extent of internal strife between strong-willed personalities was chronicled in his 1961 memoir First Hand Report. Among the heated conflicts within the Eisenhower administration were the best method to handle flamboyant personalities such as U.S. Senator Joseph McCarthy, whom Adams and Eisenhower decided to torpedo when McCarthy started attacking the U.S. Army. Adams was a frequent broker of such controversies. Adams was willing to make the partisan comments that Eisenhower stood aloof from, thus making Adams the main target of the Democrats. Adams generally stood with the liberal wing of the Republican Party, in opposition to the conservative wing of Taft and Barry Goldwater. Eisenhower often dependent upon him for the evaluation candidates for top-level appointments. Adams handled much of the patronage and appointments that Eisenhower found boring. He fired people who had to go.[4]

Movie critic Michael Medved wrote a book on Presidential aides called The Shadow Presidents, that stated Adams was probably the most powerful chief of staff in history. He told of a joke that circulated around Washington in the 1950s. Two Democrats were talking and one said "Wouldn't it be terrible if Eisenhower died and Nixon became President?" The other replied "Wouldn't it be terrible if Sherman Adams died and Eisenhower became President!"

He had a reputation for negativity, endorsing many submissions with a simple "No". This caused him to become known as "The Abominable No Man.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Eisenhower นำรุ่นทหาร ซึ่งเน้นความสำคัญของเสนาธิการในการจัดการเอกสารและตัดสินใจเบื้องต้นทั้งหมด มีข้อยกเว้นที่หายาก ทุกคนที่พูดกับ Eisenhower ได้มีของ Adams ล่วง Adams เอาบทบาทของเขาเป็นเสนาธิการจัง ยกเว้นสมาชิกคณะรัฐมนตรีและที่ปรึกษาบาง NSC คำขอทั้งหมดสำหรับการเข้าถึง Eisenhower ได้ผ่านสำนักงานของเขา นี้ alienated ผู้นำพรรคดั้งเดิมAdams เป็นคนที่มีประสิทธิภาพที่สุดในวอชิงตันอย่างใดอย่างหนึ่งในช่วงหกปีที่เขาทำหน้าที่เป็นเสนาธิการ เนื่องจากโครงสร้างของ Eisenhower สูงอย่างเป็นพนักงาน จะปรากฏมากว่า เขาควบคุมเสมือนไวท์เฮ้าส์พนักงานการดำเนินงานและนโยบายภายในประเทศ (บทความปี 1956 ในสิทธิ "OK, S.A." ขั้นสูงนี้รับรู้) ขอบเขตของหลวงภายในระหว่างบุคลิกมุมานะถูก chronicled ใน memoir ปี 1961 เขารายงานครั้งแรก ท่ามกลางความขัดแย้งภายในการดูแล Eisenhower อุ่นมีวิธีจัดการกับเฟลมโบแยนท์บุคลิกเช่นวุฒิสมาชิกสหรัฐโจเซฟแมคคาร์ธี ที่ Adams และ Eisenhower ตัดสินใจตอร์ปิโดเมื่อ McCarthy เริ่มโจมตีกองทัพสหรัฐฯ Adams ถูกนายหน้าบ่อยของ controversies ดังกล่าว Adams ก็เต็มใจให้ข้อคิดเห็นพรรคที่ Eisenhower aloof ยืนจาก จึง ทำให้ Adams เป้าหมายหลักของประชาธิปัตย์ Adams มักยืน มีปีกเสรีนิยมของพรรครีพับลิกัน ในฝั่งอนุรักษ์นิยมของ Barry Goldwater และทาฟท์ Eisenhower มักจะเป็นผู้ประเมินสำหรับการนัดหมายที่ระดับสูงสุด Adams จัดการมากอุปถัมภ์และการนัดหมายที่ Eisenhower พบน่าเบื่อ เขายิงคนที่ไป [4]นักวิจารณ์ภาพยนตร์ Michael Medved เขียนหนังสือที่ปรึกษาประธานาธิบดีเรียกว่าประธานเงาที่ ที่กล่าว Adams คงมีประสิทธิภาพที่สุดเสนาธิการในประวัติศาสตร์ เขาบอกว่า ของเล่นที่หมุนเวียนไปรอบวอชิงตันในปี 1950 ประชาธิปไตยสองกำลังพูด และหนึ่งกล่าวว่า "จะ ไม่น่ากลัวถ้าตาย Eisenhower และนิกสันกลายเป็น ประธานาธิบดีได้" ที่อื่น ๆ ตอบกลับ "จะน่ากลัวถ้า Sherman ตาย Adams และ Eisenhower เป็น ประธาน! "เขามีชื่อเสียงปฏิเสธ ขยายส่งหลายแบบง่าย "ไม่" นี้ทำให้เขากลายเป็นที่รู้จักกันเป็น "การรังเกียจไม่ Man.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไอเซนฮาวนำทหารรุ่นที่เน้นความสำคัญของเสนาธิการในการจัดการทั้งหมดของเอกสารและการตัดสินใจเบื้องต้น มีข้อยกเว้นที่หายากทุกคนที่ได้พูดคุยกับไอเซนฮาวจะต้องได้รับการอนุมัติก่อนที่อดัมส์ อดัมส์เอาบทบาทของเขาในฐานะหัวหน้าของเจ้าหน้าที่เป็นอย่างมาก; มีข้อยกเว้นของสมาชิกคณะรัฐมนตรีและที่ปรึกษาสมช. บางคำขอทั้งหมดสำหรับการเข้าถึงไอเซนฮาวจะต้องผ่านสำนักงานของเขา นี้แปลกดั้งเดิมผู้นำพรรครีพับลิ. อดัมส์เป็นหนึ่งในคนที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในกรุงวอชิงตันในช่วงหกปีที่ผ่านมาเขาทำหน้าที่เป็นผู้บัญชาการทหารบก เนื่องจากโครงสร้างพนักงานไอเซนฮาวอย่างเป็นทางการมากก็ปรากฏว่าหลายอย่างที่เขามีการควบคุมเสมือนทำเนียบขาวการดำเนินงานของเจ้าหน้าที่และนโยบายในประเทศ (บทความ 1956 ในเวลาที่ชื่อ "ตกลง SA" Advanced การรับรู้นี้) ขอบเขตของความขัดแย้งภายในระหว่างคนที่มีบุคลิกเข้มแข็งเอาแต่ใจถูกลงมือในปี 1961 ชีวิตประจำวันรายงานมือแรก ท่ามกลางความขัดแย้งทางความร้อนภายในการบริหารไอเซนฮาวเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะจัดการกับคนที่มีบุคลิกที่มีสีสันเช่นวุฒิสมาชิกสหรัฐโจเซฟแม็กคาร์ซึ่งอดัมส์และไอเซนฮาวจึงตัดสินใจที่จะตอร์ปิโดเมื่อแมคคาร์เริ่มโจมตีกองทัพสหรัฐ อดัมส์เป็นนายหน้าบ่อยของการถกเถียงดังกล่าว อดัมส์ยินดีที่จะให้ความเห็นว่าพรรคไอเซนฮาวยืนอยู่ห่างจากอดัมส์จึงทำให้เป้าหมายหลักของพรรคประชาธิปัตย์ อดัมส์โดยทั่วไปยืนอยู่กับปีกเสรีนิยมของพรรครีพับลิกันในการต่อสู้กับพรรคฝ่ายซ้ายของเทฟท์และแบร์รี่น้ำทอง ไอเซนฮาวมักจะขึ้นอยู่กับเขาสำหรับการประเมินผลผู้สมัครสำหรับการนัดหมายระดับบนสุด อดัมส์จัดการมากอุปถัมภ์และการนัดหมายที่มีไอเซนฮาวพบที่น่าเบื่อ เขายิงคนที่จะต้องไป. [4] นักวิจารณ์ภาพยนตร์ไมเคิล Medved เขียนหนังสือเกี่ยวกับที่ปรึกษาของประธานาธิบดีที่เรียกว่าเงาประธานาธิบดีอดัมส์ระบุว่าอาจจะเป็นหัวหน้าที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดของทีมในประวัติศาสตร์ เขาบอกว่าของตลกที่หมุนเวียนอยู่รอบ ๆ กรุงวอชิงตันในปี 1950 สองพรรคประชาธิปัตย์มีการพูดคุยและเป็นหนึ่งกล่าวว่า "มันจะไม่น่ากลัวถ้าไอเซนฮาวนิกสันเสียชีวิตและกลายเป็นประธานาธิบดี?" อื่น ๆ ตอบว่า "มันจะไม่น่ากลัวถ้าเชอร์แมนอดัมส์เสียชีวิตและกลายเป็นประธานาธิบดีไอเซนฮาว!" เขามีชื่อเสียงในการปฏิเสธการรับรองการส่งจำนวนมากที่มีง่าย ๆ ว่า "ไม่" นี้ทำให้เขากลายเป็นที่รู้จักในฐานะ "น่ารังเกียจไม่มีใคร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไอเซนฮาวร์เป็นแบบทหาร ที่เน้นความสำคัญของหัวหน้าของพนักงานในการจัดการเอกสารทั้งหมดและการตัดสินใจเบื้องต้น โดยมีข้อยกเว้นที่หายาก ใครที่พูดกับไอเซนฮาวร์ต้องอดัมส์ ' ก่อนอนุมัติ อดัมส์เอาบทบาทของเขาในฐานะหัวหน้าของเจ้าหน้าที่อย่างเข้มงวด ด้วยข้อยกเว้นของสมาชิกคณะรัฐมนตรีและที่ปรึกษาสภาความมั่นคงแห่งชาติ ที่แน่นอน ขอสำหรับการเข้าถึงไอเซนฮาวร์ต้องผ่านสำนักงานของเขา นี้แปลกผู้นำพรรคแบบดั้งเดิมอดัมเป็นคนหนึ่งที่มีอิทธิพลมากที่สุดในวอชิงตันในช่วง 6 ปี เขาทำหน้าที่เป็นเสนาธิการ เพราะมีโครงสร้างที่เป็นทางการไอเซนฮาวร์ เจ้าหน้าที่ พบมากที่เขามีการควบคุมเสมือนการปฎิบัติการของเจ้าหน้าที่ทำเนียบขาวและในประเทศนโยบาย ( 1956 บทความในเวลาที่มีชื่อว่า " OK . " ขั้นสูง การรับรู้นี้ ) ขอบเขตของความขัดแย้งภายในระหว่างที่เข้มแข็ง บุคลิกที่ถูกลงมือใน memoir ของเขา 1961 ก่อนส่งรายงาน ท่ามกลางความขัดแย้งอุ่นภายในการบริหารไอเซนฮาวร์เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะจัดการกับบุคลิกที่มีสีสัน เช่น วุฒิสมาชิก โจเซฟ แมคคาร์ธี ซึ่งอดัมไอเซนฮาวร์ตัดสินใจตอร์ปิโดเมื่อ McCarthy เริ่มโจมตีกองทัพสหรัฐ อดัมเป็นโบรกเกอร์บ่อย เช่น การถกเถียง . อดัมส์ก็ยินดีที่จะให้ข้อคิดเห็นพลพรรคที่ไอเซนฮาวร์ยืนห่างจาก จึงทําให้ อดัมส์ เป้าหมายหลักของประชาธิปัตย์ อดัมส์โดยยืนอยู่กับปีกเสรีนิยมของพรรครีพับลิกัน ในการต่อต้านการปีกอนุรักษ์นิยมของทาฟ และแบร์รี่ โกลด์วอเตอร์ . ไอเซนฮาวร์มักจะขึ้นอยู่กับเขาเพื่อประเมินผลผู้สมัครนัดบนสุด อดัมจัดการมากของการอุปถัมภ์และการนัดหมายที่ไอเซนฮาวร์พบน่าเบื่อ เขาไล่คนที่ต้องไป [ 5 ]วิจารณ์ภาพยนตร์ไมเคิล Medved เขียนหนังสือเกี่ยวกับประธานาธิบดีผู้ช่วยเรียกเงาประธาน ที่ระบุว่า อดัมส์ เป็นเสนาธิการ ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในประวัติศาสตร์ เขาบอกว่าของเรื่องตลกที่หมุนเวียนรอบวอชิงตันในปี 1950 สองพรรคประชาธิปัตย์พูดและกล่าวว่า " มันคงจะแย่มากถ้าไอเซนฮาวร์ตายและนิกสันเป็นประธานาธิบดี ? อีกคนตอบกลับมาว่า " มันคงจะแย่มากถ้าเชอร์แมนอดัมส์ตายและกลายเป็นประธานาธิบดีไอเซนฮาวร์ "เขาได้รับชื่อเสียงสำหรับการปฏิเสธ , ความมากมายส่งด้วยง่าย " ไม่ " นี้ทำให้เขากลายเป็นที่รู้จักในฐานะ " มนุษย์ผู้ใด