The traditional Thai music was pure

The traditional Thai music was purely oral in culture. The traditional music of Thailand have no written notational styles. The music is also comparatively new when compared to its counterparts in Asia. Thai music is assumed to be not more than 600 years old. The first historical evidence of Thai music was found during the reign of the Ayuthaya kingdoms around the 14th century. The development of Thai classical music reached its nadir during the Bangkok period of Thai history. Music flourished in Thailand during the 18th century. Contemporary Thai music is a harmonious blend of the old and the new genres of music.

Thai dance can easily be categorized into two segments: high art, which includes classical dances and low art, which focuses mainly on folk dance forms.

There are three distinctive parts of Thai classical dance drama namely, Khon, Lakhon and Fawn Thai. Khon dances are very stylized with traditional dance forms and brightly colored masks. Lakhon dances usually depict folk stories and are performed by a group. Typically related to the folk music of a particular region of Thailand, is the Fawn dance. It has a typical flavor of its own.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ช่องปากเพียงอย่างเดียวในวัฒนธรรมดนตรีไทยได้ ดนตรีไทยเขียนลักษณะ notational ไม่ได้ เพลงใหม่ที่ดีอย่างหนึ่งเมื่อเทียบกับคู่ของเอเชียยังได้ ดนตรีไทยถือว่าไม่เก่ากว่า 600 ปี พบหลักฐานทางประวัติศาสตร์ครั้งแรกของดนตรีไทยในสมัยอาณาจักรอยุธยาราวพุทธศตวรรษที่ การพัฒนาของดนตรีไทยถึงจุดจอมดินของช่วงกรุงเทพประวัติศาสตร์ไทย เพลงในประเทศไทยเจริญรุ่งเรืองในช่วงศตวรรษ 18 ดนตรีไทยร่วมสมัยจะกลืนของเก่าและแนวใหม่ของเพลงรำไทยได้แบ่งออกได้ 2 ส่วน: สูงศิลปะ ซึ่งรวมถึงฟ้อนและศิลปะต่ำ ซึ่งส่วนใหญ่เน้นรูปแบบการเต้นพื้นบ้าน ได้มีสามส่วนของละครรำไทยคือ โขน ละครและไทย Fawn เต้นโขนเป็นสุกใสมาก ด้วยรูปแบบการเต้นแบบดั้งเดิมและรูปแบบสีสดใส ละครเต้นมักจะพรรณนาเรื่องราวพื้นบ้าน และดำเนินการ โดยกลุ่ม โดยทั่วไปที่เกี่ยวข้องกับเพลงพื้นบ้านของภาคใดของประเทศไทย มีเต้น Fawn มีรสชาติโดยทั่วไปของตัวเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดนตรีไทยเป็นอย่างหมดจดในช่องปากในวัฒนธรรม เพลงดั้งเดิมของไทยไม่ได้เขียนรูปแบบสัญลักษณ์ นอกจากนี้ยังมีเพลงใหม่เปรียบเทียบเมื่อเทียบกับคู่ของมันในเอเชีย ดนตรีไทยจะถือว่าไม่เกิน 600 ปี หลักฐานทางประวัติศาสตร์แรกของดนตรีไทยก็พบว่าในช่วงรัชสมัยของอาณาจักรอยุธยารอบศตวรรษที่ 14 การพัฒนาของดนตรีคลาสสิกไทยถึงจุดต่ำสุดในช่วงระยะเวลาที่กรุงเทพฯของประวัติศาสตร์ไทย เพลงเจริญรุ่งเรืองในประเทศไทยในช่วงศตวรรษที่ 18 ดนตรีไทยร่วมสมัยผสมผสานกันอย่างกลมกลืนของความเก่าและความใหม่ประเภทของเพลง. รำไทยสามารถแบ่งออกเป็นสองส่วน:. ศิลปะชั้นสูงซึ่งรวมถึงการเต้นรำคลาสสิกและศิลปะต่ำซึ่งส่วนใหญ่เน้นรูปแบบการเต้นรำพื้นบ้านมีสามที่โดดเด่นเป็น ส่วนของละครรำไทยคือขอนแก่น, Lakhon และกวางไทย เต้นรำขอนแก่นจะเก๋มากกับรูปแบบการเต้นรำแบบดั้งเดิมและมาสก์สีสดใส Lakhon เต้นรำมักจะแสดงให้เห็นถึงเรื่องราวพื้นบ้านและจะดำเนินการโดยกลุ่ม โดยปกติที่เกี่ยวข้องกับเพลงพื้นบ้านของภูมิภาคโดยเฉพาะอย่างยิ่งของประเทศไทยคือการเต้นรำกวาง แต่ก็มีรสชาติตามแบบฉบับของตัวเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพลงไทยเดิมเป็นอย่างหมดจดในช่องปากในวัฒนธรรม เพลงดั้งเดิมของไทยไม่มีเขียนสัญลักษณ์รูปแบบ เพลงยังเปรียบเทียบใหม่เมื่อเทียบกับ counterparts ในเอเชีย เพลง สันนิษฐานได้ว่าเป็นไม่เกิน 600 ปี หลักฐานทางประวัติศาสตร์ของดนตรีไทย พบว่าในช่วงรัชสมัยของอาณาจักร อยุธยา ราวศตวรรษที่ 14พัฒนาการของดนตรีไทยถึงจุดตกต่ำที่สุด ในกรุงเทพ ระยะเวลาของประวัติศาสตร์ไทย เพลง เจริญรุ่งเรืองใน ประเทศไทย ในช่วงศตวรรษที่ 18 เพลงไทยร่วมสมัยที่ผสมผสานกลมกลืนกันของอายุและประเภทใหม่ของดนตรี

นาฏศิลป์ไทยได้อย่างง่ายดายสามารถแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม : ศิลปะสูง ซึ่งรวมถึง นาฏศิลป์ และศิลปะต่ำซึ่งมุ่งเน้นส่วนใหญ่บนพื้นบ้าน

รูปแบบการเต้นรำมี 3 ส่วนที่โดดเด่นของนาฏศิลป์ละคร คือ โขน ละคร และกวาง , ไทย เต้นคนเป็นสุกใสกับรูปแบบการเต้นรำแบบดั้งเดิมและหน้ากากที่มีสีสันสดใส ละครเต้นมักจะพรรณนาเรื่องราวพื้นบ้าน และจะดำเนินการโดยกลุ่ม โดยทั่วไปที่เกี่ยวข้องกับดนตรีพื้นบ้านของภูมิภาคโดยเฉพาะจากไทย คือ กวางเต้น รสชาติตามแบบฉบับของตัวเอง