The first that Ted Bilborough knew

The first that Ted Bilborough knew of his wife's good fortune was when one of his friends, an elderly wag, shook his hand with mock gravity and murmured a few words of manly but inappropriate sympathy. Ted didn't know what to make of it. He had just stepped from the stairway on to the upper deck of the 6:15 P.M. ferry from town. Fred Lewis seemed to have been waiting for him, and as he looked about he got the impression of newspapers and grins and a little flutter of half derisive excitement, all focused on himself. Everything seemed to bulge towards him. It must be some sort of leg pull. He felt his assurance threatened, and the corner of his mouth twitched uncomfortably in his fat cheek, as he tried to assume a hard boiled manner.

"Keep the change, laddie," he said.
"He doesn't know, actually he doesn't know."
"Your wife's won the lottery!"
"He won't believe you. Show him the paper. There it is as plain as my nose. Mrs.Grace Biborough, 52 Cuthbert Street," A thick, stained forefinger pointed to the words. First prize, five thousand pounds, Last Hope Syndicate."
"He's taking it very hard," said Fred Lewis, shaking his head.

They began thumping him on the back. He had traveled on the ferry every week-day for the last ten years, barring a fortnight's holiday in January, and he knewnearly everyone. Even those he didn't know entered into the spirit of it. Ted filled his pipe nonchalantly but with unsteady fingers. He was keeping that odd unsteadiness, that seemed to begin somewhere deep in his chest, to himself. It was a wonder that fellows in the office hadn't got hold of this, but they had been busy today in the hot loft under the chromium pipes of the pneumatic system, sending down change and checking up on credit accounts. Sale time. Grace might have let him know. She could have rung up from Thompson's. Bill was always borrows the lawn mower and the step ladder, so it would hardly be asking a favour in the circumstances. But that was Grace all over.

"If I can't have it myself, you're the man I like to see get it."

They meant it too. Everyone liked Ted in a kind sort of way. He was a good fellow in both senses the word. Not namby pamby, always ready for a joke but a good citizen too, a good husband and father. He wasn't the sort that refused to wheel the perambulator. He flourished the perambulator. His wife could hold up her head, they paid their bills weekly and he even put something away, not much but something, and that was a triumph the way things were, the ten per cent knocked off his salary in the depression not restored yet. and one thing and another. And always cheerful, with a joke for everyone. All this was vaguely present in Ted's mind. He'd always expected in a trusting sort of way to be rewarded. but not through Grace.

"What are you going to do with it, Ted?
"You won't see him for a week, he's going on a jag." This was very funny because Ted never did, not even on Anzac Day.
A voice with a grievance said, not for the first time, "I've had shares in a ticket every week since it started, and I've never won a cent." No one was interested.
"You'll be going off on a trip somewhere?"
"They ll make you president of the Tennis Club and you'll have to donate a silver cup."
They were flattering him underneath the jokes.
"I expect Mrs. Bilborough will want to put some of it away for the children's future." he said. It was almost as if he was giving an interview to the press, and he was pleased with himself for saying the right thing. He always referred to Grace in public as Mrs Bilborough. He had too nice a social tense to say "the Missus."

Ted let them talk, and looked out of the window. He wasn't interested in the news in the paper tonight. The little boat vibrated fussily, and left a long wake like moulding glass in the quiet river. The evening was drawing in. The sun was sinking into a bank of grey cloud, soft and formless as mist. The air was dusky, so that its light was dosed into itself and it was easy to look at, a thick golden disc more like a moon rising through the smoke than the sun. It threw a single column orange light on the river, the ripples from the ferry fanned out into it. and their tiny shadows truncated it. The bank, rising steeply from the river and closing it in till it looked like a lake, was already bloomed with shadows.

Five thousand pounds," he thought: "Five thousand pounds." Five thousand pounds stewing gently in its interest, making old age safe. He could do almost anything he could think of with five thousand pounds. It gave his mind a stretched sort of feeling, just to think of it. It was hard to connect five thousand pounds with Grace, She might have let him know. And where had the five and threepence to buy the ticket come from? He couldn't help wondering about that. When you budgeted as carefully as they did there wasn't five and threepence over. If there had been, well, it wouldn't have been over at all, he would have put it in the bank. He hadn't noticed any difference in the housekeeping, and he prided himself he noticed everything. Surely she hadn't been running up bills to buy lottery tickets. His mind darted here and there suspiciously. There was something secretive in Grace, and he'd thought she told him everything, He'd taken it for granted, only, of course, in the ordinary run there was nothing to tell. He consciously relaxed the knot in his mind. After all, Grace had won the me thousand pounds. He remembered charitably that she had alway been a good wife to him. As he thought that he had a vision of the patch on his shirt, his newly washed cream trousers laid out for tennis, the children's neatness, the tidy house. That was being good wife. And he had been a good husband, ahways brought his money home and never looked at another woman. Theirs was a model home, everyone acknowledged it, but-well-somehow he found it easier to be cheerful in other people's homes than in his own. It was Grace's fault. She wasn't cheery and easy going. Something moody about her now. Woody. He'd worn better than Grace, anyone could see that, and yet it was he who had had the hard time. All she had to do was to stay at home and look arter the house and the children. Nothing much in that. She always seemed to be working, but he couldnt see what that was to do that could take her so long. Just a touch of woman's perversity. It wasn't that Grace had aged. Ten years married and with two children, there was still something girlish about her-raw, hard girtishness that had never mellowed. Maybe she'd be a bit brighter now. He could not help wondering how she had managed the five and three. If she could shower five and three about like that, he'd been giving her too much for the housekeeping. And why did she want to give it that damnfool name, "Last Hope." That meant there had been others. didnt it? It probably didnt mean a thing. Just a lucky tag.

A girl on the seat opposite was sewing lace on silkies for her trousseau, working intently in the bad light.

"Another one starting out," Ted thought.
"What about it?" said the man beside him.
Ted hadn't been listening.

The ferry had tied up at his landing stage and Ted got off. He tried not to show in his walk that his wife had won five thousand pounds, He felt jaunty and tired at once. He walked up the hill with a bunch of other men, his neighbours. They were still teasing him about the money. they didn't know how to stop. It was a very still, warm evening. As the sun descended into the misty bank on the horizon it picked out the delicate shapes of clouds invisibly sunk in the mass, outlining them with a fine thread of gold.

One by one the men dropped out, tuming into side streets or opening garden gates till Ted was alone with a single companion, a man who lived in a semi-detached cottage at the end of the street. They were suddenly very quiet and sober. Ted felt the ache around his mouth where he'd been smiling and smiling.

"I'm awfully glad you've had this bit of luck."
"I'm sure you are, Eric," Ted answered in a subdued voice.
"Theres nobody sooner see have it."
"Than very decent of you."
"I mean it."
"Well, well, I wasn't looking for it."
"We could do with a bit of luck like that in our house."
"I bet you could."
"There's an instatment on the house due next month, and Nellie's got to come home again. Bob can't get anything to do. Seems as ir we'd hardly done paying for the wedding."
"That's bad."
"She's expecting, so t suppose Mum and Dad will be let in for all that too."
"It seems only the other day Nelle was a kid getting round on a scooter."
"They grow up," Eric agreed. "It's the instalment that's the rub. First of next month. They expect it on the nail too. If we hadn't that hanging over us it wouldn't matter about Nellie coming home. She's our girt, and be nice to have her about that place again.
"You'll be proud as a cow with two tails when you're a grandpa."
"I suppose so."

They stood mutely by Eric's gate. An idea began to flicker in Ted's mind, and with it came a feeling of sweetness and happiness and power such as he had never expected to feel.

"I wont see you stuck, old man," he said.
"That's awfully decent of you."
"I mean it."

They shook hands as they parted. Ted had only a few steps more and he took them slowly. Very warm and dry, he thought. The garden will need watering. Now he was at his gate, There was no one in sight. He stood for a moment looking about him. It was as if he saw the house he had lived in for ten years, for the first time. He saw that it had a mean, narrow-chested appearance. The roof tiles were discoloured, the woodwork needed painting, the crazy pavement that he had laid with such zeal had an unpleasant flirtatious looks. The revolutionary thought moved in his mind, "We might leave here." Measured against the possibilities that lay before him, it looked small and mean. Even the name, "Emoh Ruo" seemed wrong, pokey.

Ted was reluctant to go in. It was so long since anything

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ครั้งแรกที่เท็ด bilborough รู้ว่าโชคดีที่ภรรยาของเขาเมื่อเพื่อนเขาคนหนึ่ง เป็นตลก ผู้สูงอายุ จับมือกับแรงโน้มถ่วง เยาะเย้ย และพึมพำสองสามคำที่ไม่เหมาะสมของลูกผู้ชาย แต่เห็นใจ เท็ด ไม่รู้จะทำยังไงกับมันดี เขาเพิ่งเดินจากบันไดไปชั้นบนของ 18.15 น. เรือข้ามฟากจากเมือง เฟร็ดลูอิสดูจะได้รอเขาเมื่อเขามองเรื่องที่เขามีความประทับใจของหนังสือพิมพ์และ grins และกระพือปีกน้อยครึ่งหนึ่งของการหัวเราะเยาะความตื่นเต้นทั้งหมดมุ่งเน้นไปที่ตัวเอง ทุกอย่างดูเหมือนจะนูนที่มีต่อเขา มันต้องเป็นบางอย่างที่ขา ดึง เขารู้สึกว่าประกันของเขาข่มขู่ และมุมปากของเขากระตุกอย่างอึดอัดในแก้มไขมันของเขาในขณะที่เขาพยายามที่จะถือว่าเป็นไข่ต้มอย่าง

" ไม่ต้องทอนนะ เจ้าโง่" เขากล่าวว่า
" เขาไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเขาไม่รู้ "
" ภรรยาคุณถูกล็อตเตอรี่ !
" เขาก็จะไม่เชื่อ แสดงให้เขาเห็น กระดาษ มันก็ธรรมดา เหมือนจมูกของฉัน นางเกรซ biborough , 52 ถนนคัธเบิร์ต " หนาเปื้อนนิ้วชี้ชี้ไปยังคำ รางวัลแรก ห้าพันปอนด์ สุดท้ายหวังว่าสมาคม "
" เขาถ่ายยากมาก " เฟร็ดลูอิส สั่นศีรษะของเขา

พวกเขาเริ่มเล่น เขาอยู่ข้างหลัง เขาได้เดินทางบนเรือทุกสัปดาห์วันตลอด 10 ปี นอกจากจะเก็บวันหยุดในเดือนมกราคม และเขา knewnearly ทุกคน แม้แต่พวกเขาไม่รู้เข้าไปในจิตวิญญาณของมัน เท็ดเต็มท่อของเขาหน้าตาเฉย แต่นิ้วที่มั่นคง เขาเก็บคี่ unsteadiness ดูเหมือนจะเริ่มต้นที่ไหนสักแห่งลึกเข้าไปในหน้าอกของเขาเองมันเป็นความสงสัยว่าเพื่อนในยังสำนักงานไม่ได้นี้ แต่พวกเขาได้รับการว่างวันนี้ในห้องใต้หลังคาร้อนใต้โครเมียมท่อของระบบนิวแมติก , ส่งเปลี่ยนและตรวจเช็คบัญชีเครดิต เวลาขาย เกรซอาจจะบอกให้เขารู้ เธออาจจะรุ่งจาก ทอมสัน . บิลมักจะยืมเครื่องตัดหญ้าและบันไดขั้นที่ดังนั้น มันแทบจะถามอะไรในสถานการณ์แบบนี้ แต่เกรซหมด

" ถ้าผมไม่สามารถมีเองได้ คุณเป็นผู้ชายที่ฉันชอบที่จะเห็นมัน "

มันมีความหมายเหมือนกัน ทุกคนชอบเท็ดในชนิดที่แบบว่า . เขาเป็นเพื่อนที่ดีทั้งในความรู้สึกว่า ไม่ namby pamby พร้อมเสมอสำหรับเรื่องตลก แต่พลเมืองดีด้วย เป็นสามีที่ดี และพ่อเขาไม่ใช่พวกที่ปฏิเสธที่จะล้อผมออกไป เขาเจริญรุ่งเรืองผมออกไป ภรรยาของเขา จะยกหัวของเธอ พวกเขาจ่ายตั๋วรายสัปดาห์ของพวกเขาและเขาจะใส่อะไรไปไม่ได้มาก แต่บางอย่าง และมันก็เป็นชัยชนะแบบ , สิบเปอร์เซ็นต์เคาะปิด เงินเดือนของเขาในภาวะซึมเศร้าไม่คืนเลย และสิ่งหนึ่งและอีก และร่าเริงเสมอกับเรื่องตลกสำหรับทุกคน ทั้งหมดนี้คือคลับปัจจุบันในเท็ดของจิตใจ เขามักจะคาดหวังในการจัดเรียงไว้วางใจของวิธีการที่จะได้รับรางวัล แต่ไม่ใช่โดยพระคุณ

" คุณจะทำอะไรกับมัน เท็ด
" คุณจะไม่เห็นเขาเป็นอาทิตย์ เขาไปในที่ นี้เป็นตลกมาก เพราะคุณไม่เคย แม้แต่ในวัน Anzac .
เสียงด้วยความไม่พอใจ กล่าวว่า ไม่ใช่ครั้งแรก" ผมมีหุ้นในตั๋วทุกสัปดาห์ ตั้งแต่เริ่มต้น และผมไม่เคยชนะร้อย ไม่มีใครสนใจ
" คุณก็ต้องไปเที่ยวที่ไหน ? "
" พวกเขาจะทำให้คุณประธานชมรมเทนนิสและคุณจะต้องบริจาคเงินถ้วย "
พวกสอพลอเขาอยู่ใต้ มุข
" ผมคาดว่าคุณ bilborough จะต้องเอาของไปให้เด็กในอนาคต " เขากล่าวมันเกือบจะเป็นถ้าเขาได้ให้สัมภาษณ์สื่อมวลชน และเขาก็พอใจกับตัวเองที่พูดสิ่งที่ถูกต้อง เขามักจะเรียกว่าเกรซในที่สาธารณะเป็นคุณนาย bilborough . เขาทำดีเพื่อสังคมกาลกล่าวว่า " คุณนาย "

เท็ด ปล่อยให้พวกเขาพูดคุย และมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาไม่ได้สนใจในข่าวในคืนนี้ กระดาษ เรือน้อย fussily สั่นสะเทือน ,แล้วตื่นยาวเหมือนกระจกในแม่น้ำที่เงียบสงบในการปั้น ตอนเย็นก็วาดใน ดวงอาทิตย์จมเข้าไปในธนาคารของเมฆสีเทาอ่อน และ หมายถึง เป็นหมอก อากาศก็ขมุกขมัว ดังนั้นแสงของมันถูกวางยาในตัวเอง และมันง่ายที่จะมองเป็นแผ่นหนาสีทองเหมือนดวงจันทร์ที่เพิ่มขึ้นผ่านควันกว่าดวงอาทิตย์ มันสาดแสงสีส้มคอลัมน์เดียวบนแม่น้ำระลอกจากท่าเรือ กระจายออกไปเข้า และเงาเล็ก ๆของพวกเขาตัดมัน ธนาคาร , เพิ่มขึ้นอย่างสูงลิ่ว จากแม่น้ำ และปิดมัน จนมันเหมือนทะเลสาบที่กำลังเบ่งบานกับเงา

ห้าพันปอนด์ " เขาคิดว่า : " ห้าพันปอนด์ ห้าพันปอนด์เมื่อเบา ๆในความสนใจของการแก่ชรา ปลอดภัยเขาสามารถทำเกือบทุกอย่างที่เขาคิดกับห้าพันปอนด์ มันทำให้จิตใจของเขาก็รู้สึกอะไร แค่คิดว่ามัน มันก็ยากที่จะเชื่อมต่อห้าพันปอนด์กับเกรซ เธอจะให้เขารู้ ที่ไหนมีห้าเหรียญ 3 เพนนีของอังกฤษที่จะซื้อตั๋วมาได้ยังไง ? เขาไม่สามารถช่วยสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้นเมื่อคุณได้รับอย่างระมัดระวัง เหมือนพวกเขาไม่ได้มี 5 และเหรียญ 3 เพนนีของอังกฤษมากกว่า ถ้ามันมี แต่มันไม่ได้จบเลย เขาจะใส่ไว้ในธนาคาร เขาไม่ได้สังเกตเห็นความแตกต่างในงานแม่บ้าน และเขาภูมิใจ เขาเห็นทุกอย่าง แน่นอนเธอไม่วิ่งหนีขึ้นตั๋ว ซื้อตั๋วหวย จิตใจของเขาเคลื่อนไหวมาอย่างสงสัยมีบางอย่างที่ลึกลับในพระคุณ และเขาคิดว่าเธอบอกเขาทุกอย่าง เขาจะถ่ายเล่นๆ เท่านั้น แน่นอน เรียกธรรมดา ไม่มีอะไรจะบอก เขา consciously คลายปมในจิตใจของเขา หลังจากนั้นเกรซก็ฉันพันปอนด์ เขาจำได้ว่าเธอได้เสมอ charitably เป็นภรรยาที่ดีของเขา เขาคิดว่าเขามีวิสัยทัศน์ของแพทช์บนเสื้อของเขาเขาเพิ่งล้างครีมกางเกงออกมาวางสำหรับเทนนิส เป็นเด็กเรียบร้อย บ้านเป็นระเบียบเรียบร้อย นั่นคือ การเป็นภรรยาที่ดี และเขาก็เป็นสามีที่ดี ahways นำเงินของเขาและไม่เคยมองผู้หญิงอื่น พวกเขาคือบ้านแบบทุกคนยอมรับมันแต่ อย่างใด เขาพบว่ามันง่ายที่จะร่าเริงในบ้านของคนอื่นมากกว่าของตัวเอง มันคือเกรซเป็นคนผิดเธอไม่ยิ้มแย้มแจ่มใส และง่ายไป อย่างหงุดหงิดกับเธอตอนนี้ วู้ดดี้ เขาต้องการสวมใส่ดีกว่าเกรซ ใครดูก็รู้ และยังเป็นผู้ที่เคยมีเวลาที่ลำบาก ทั้งหมดที่เธอต้องทำคือ อยู่บ้าน และดูสถานที่ท่องเที่ยวบ้านและเด็ก ๆ ไม่มีอะไรมากหรอก ดูเหมือนจะทำงาน แต่เขาสามารถมองเห็นสิ่งที่จะทำที่สามารถพาเธอมานานเพียงสัมผัสของความชั่วช้าของผู้หญิง มันไม่ได้ว่า เกรซ ได้แก่ สิบปีแต่งงานกับเด็กสองคน ยังคงมีบางอย่างเกี่ยวกับเธอดิบกระตุ้งกระติ้ง ยาก girtishness ไม่เคยมี mellowed . บางทีเธออาจเป็นบิตที่สดใสแล้ว เขาไม่สามารถช่วยสงสัยว่าเธอมีการจัดการห้าสาม ถ้าเธอจะอาบห้าและสามเรื่องแบบนั้นเขาให้เธอมากเกินไปสำหรับแม่บ้าน แล้วทำไมเธอถึงต้องให้มัน damnfool ชื่อ " ความหวังสุดท้าย " นั่นหมายถึงมีคนอื่น ใช่มั้ย ? มันอาจจะไม่ได้หมายถึงอะไรเลย แค่โชคดี แท็ก

ผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามก็เย็บลูกไม้บน silkies สำหรับใส่ในงานแต่งงานของเธอ ทำงานอย่างตั้งใจในแสงที่ไม่ดี

" อีกหนึ่งการเริ่มต้น " เท็ด คิด
" มันเกี่ยวกับอะไร ?" กล่าวว่า ผู้ชายคนที่ยืนข้างๆเขา
เท็ดไม่ได้ฟัง

เรือผูกขึ้นที่เวทีเชื่อมโยงไปถึงและเท็ดได้ออก เขาพยายามที่จะไม่แสดงในการเดินของเขาภรรยาของเขาได้รับรางวัลห้าพันปอนด์ เขารู้สึกร่าเริงและเหนื่อยทีเดียว เขาเดินขึ้นเนินเขาที่มีพวงของผู้ชายอื่น เพื่อนบ้านของเขา พวกเขายังล้อเขาเรื่องเงิน พวกเขาไม่ทราบวิธีที่จะหยุด มันเป็นยังมากเย็นที่อบอุ่น ดวงอาทิตย์ตกสู่ธนาคารหมอกบนขอบฟ้าก็เลือกรูปทรงที่ละเอียดอ่อนของเมฆลูกหูลูกตาจมลงในมวลสรุปด้วยด้ายดีทอง

หนึ่งโดยหนึ่งคนทิ้งออกไป tuming เข้าสู่ถนนด้านข้างหรือประตูสวนเปิด จนกว่า เท็ด คือคนเดียวกับผู้ชายที่เพื่อนโสด อาศัยอยู่ในกระท่อมกึ่งบ้านเดี่ยวที่จุดสิ้นสุดของถนนมันกระทันหันมาก เงียบ สงบ และมีสติ เท็ด รู้สึกปวดรอบปากที่เคยยิ้มและยิ้ม

" ฉันมัวแต่ดีใจที่คุณมีบิตของโชคนี้ . "
" ฉันแน่ใจว่า คุณมี เอริค " เท็ดตอบในการปราบเสียง
" ไม่มีใครเร็วดูได้ . "
" กว่าที่ดีมากของคุณ . "
" หมายถึง " .
" เอ่อ คือ ฉันไม่ได้มองหามัน . "
" เราสามารถทำอะไรกับบิตของโชคแบบนี้ในบ้านเรา "
" ฉันพนันได้เลยว่าคุณ "
" มี instatment บนบ้าน เนื่องจากในเดือนถัดไป และวิตกกังวล ต้องกลับบ้านอีกแล้ว บ็อบไม่สามารถรับอะไรที่ต้องทำ ดูเหมือนเราไม่ค่อยทำและจ่ายสำหรับการแต่งงาน "
" แย่จัง "
" เธอคาดหวัง ดังนั้นไม่คิดว่าพ่อและแม่จะให้ในสิ่งที่เหมือนกัน "
" ดูเหมือนว่าเพียงวันอื่น ๆ เนลล์ เป็นเด็กได้รับรอบเกี่ยวกับสกูตเตอร์ "
" พวกเขา โตขึ้น " อีริคเห็นด้วย" มันเป็นงวดที่ถู . แรกของเดือนถัดไป พวกเขาคาดหวังในเล็บด้วย ถ้าเราไม่มีที่แขวนอยู่เหนือเรามันไม่เรื่องที่เนลลี ได้กลับบ้านแล้ว เธอน่าทึ่ง และทำดีกับเธอเรื่องสถานที่อีกครั้ง .
" คุณจะภูมิใจที่เป็นวัวสองหาง เมื่อคุณเป็นคุณปู่ "
" ผมว่าแล้ว "

เขายืนเงียบ โดยประตูของ อีริค ความคิดเริ่มกระพริบในเท็ดของจิตใจและมันก็ความรู้สึกของความหวานและความสุขและพลังอย่างที่ไม่เคยคาดหวังที่จะรู้สึก

" ผมเคยเห็นคุณติดอยู่ , ชายชรา , " เขากล่าวว่า
" ที่ช่างที่ดีของคุณ . "
" ฉันหมายความว่า . . . "

เขาจับมือกัน พวกเขาแยกจากกัน เท็ดได้เพียงไม่กี่ก้าว และเขาก็เอามันไปอย่างช้าๆ อบอุ่นและแห้ง เขาคิด สวนจะต้องรดน้ำ . ตอนนี้เขาอยู่ที่ประตูของเขา ไม่มีใครอยู่ในสายตาเขายืนอยู่สักพัก มองเขา มันเป็นถ้าเขาได้เห็นบ้านที่เขาเคยอยู่มาเป็นสิบปี เป็นครั้งแรก เขาเห็นว่ามันมีหมายความแคบ chested ลักษณะ หลังคากระเบื้องเป็นกะดำกะด่าง , ไม้ต้องการภาพวาด , บ้าที่เขาได้วางไว้กับพื้น เช่น ซีลมีไม่เป็นคนเจ้าชู้ ดูดี คิดปฏิวัติย้ายในจิตใจของเขา " เราต้องไปจากที่นี่" วัดกับความเป็นไปได้ที่วางตรงหน้าเขา มันดูเล็กและหมายถึง แม้ชื่อ " emoh ruo " ดูเหมือนผิด คุก

เท็ดคือลังเลที่จะเข้าไป มันนาน เนื่องจากอะไร